Εμπιστεύεσθε στους Δοκιμασμένους, Πιστούς Αδελφούς Σας
«Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε.»—Εβρ. 13:17.
1. Γιατί η αγάπη για την οργάνωσι του Ιεχωβά δεν ασφαλίζει από την δυνατότητα να εκδηλωθή ανευλάβεια;
Η ΟΙΚΙΑΚΗ εκπαίδευσις ενός παιδιού αποδεικνύεται από τη διαγωγή του. Το ευνοϊκό, λοιπόν, υπόμνημα που εδημιούργησε η κοινωνία Νέου Κόσμου, μιλεί εύγλωττα για την έξοχη εκπαίδευσι που έλαβε από την «άνω» μεγάλη μητέρα οργάνωσι. Ολοσχερής εναντίωσις μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου είναι σχεδόν άγνωστη. Αλλ’ αυτό δεν αποτελεί αιτία για ικανοποίησι. Πάρα πολλά τέκνα πραγματικά αγαπούν τους γονείς των, δεν είναι έτσι; Και όμως, σημαίνει μήπως αυτό ότι ποτέ δεν δείχνουν έλλειψι σεβασμού; Ακόμη και τα πιο καλοανατεθραμμένα και καλότροπα παιδιά θα πταίσουν σε μικρά πράγματα μια φορά κάθε τόσο, τα δε παιδιά που παρακούουν στη μητέρα πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν πειθαρχικά. Μπορείτε μήπως ακόμη ν’ ακούτε τη μητέρα να λέγη, «Περίμενε, νεαρέ μου, να γυρίση ο πατέρας στο σπίτι, και θα δης!»; Θυμηθήτε, λοιπόν, την παροιμία μας: «Οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» Συνεπώς, όταν διαπαιδαγωγούμεθα πειθαρχικά από τον ουράνιο Πατέρα μας μέσω της ομοίας με σύζυγο οργανώσεώς του, αυτό γίνεται για να εκπαιδευθούμε και να βοηθηθούμε να αυξήσωμε πνευματικώς και να γίνωμε πραγματικά ώριμοι Χριστιανοί δίδοντας την οφειλόμενη τιμή στον Πατέρα μας και στη μητέρα μας. Ο Πατέρας μας κρατεί υπεύθυνη τη μητέρα για την εκπαίδευσί μας, και γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος έγραψε: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.»—Εβρ. 13:17.
2. Ποιο αποτέλεσμα έχει στην οργάνωσι η διαγωγή μας έξω απ’ αυτήν;
2 Γι’ αυτόν τον λόγο ο Παύλος ενουθέτησε τον Τίτο, ο οποίος είχε την εποπτεία μερικών εκκλησιών: «Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι, να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν, να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί [επιεικείς, Κείμενον], να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα.» (Τίτον 3:1, 2) Ασφαλώς το να είμεθα «έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν» περιλαμβάνει το να συμπεριφερώμεθα έξω από την οργάνωσι με τέτοιον τρόπο ώστε να μην επιφέρωμε μομφή στο καλό όνομα του Πατρός μας και της μητρός μας. Δεν ζούμε πια τη δική μας ζωή. Η ζωή μας ανήκει στον Θεό, ο οποίος μας ηγόρασε με το αίμα του Ιησού Χριστού. Υποκείμεθα, λοιπόν, στον Θεό μέσω του Χριστού, του πρωτίστου στην ομοία με σύζυγο οργάνωσι του Θεού, η οποία είναι η μητέρα μας. Επομένως, επειδή οι γονείς γνωρίζονται από τα τέκνα των, το να φέρωμε μομφή στην ορατή κοινωνία του Νέου Κόσμου σημαίνει ότι φέρομε μομφή στον Ιεχωβά Θεό και στον Χριστό Ιησού και στη μητέρα μας.
3. Πώς η σπερμολογία επιφέρει μομφή στην οργάνωσι;
3 Κατόπιν ο Παύλος λέγει να «μη βλασφημώσι μηδένα». Η σπερμολογία παρουσιάζει τη μητέρα μας υπό δυσμενές φως. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή ο αδελφός μας αποτελεί μέρος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου του Θεού, και αν τον ‘βλασφημούμε’, είναι το ίδιο σαν να μιλούμε εναντίον του Χριστού, του πρωτίστου μέλους της μητρός οργανώσεως. Υποθέστε ότι ο αδελφός μας έκαμε πραγματικά κάτι που είναι κακό. Μήπως το να εκθέσετε τη γυμνότητά του και την αισχύνη του στους άλλους θα προσθέση στο σεβασμό που οφείλεται στη μητέρα μας; Σε ποια από τις δύο τάξεις, που περιγράφει ο Ιησούς στο εικοστό πέμπτο κεφάλαιο του Ματθαίου, νομίζετε ότι θα ταίριαζε η ενέργεια αυτή—στην τάξι των «προβάτων» ή στην τάξι των «εριφίων», εκείνων που τον έθρεψαν και τον έντυσαν, ή εκείνων που τον άφησαν ενδεή; Η σπερμολογία είναι χειρότερη ακόμη από το να αγνοούμε απλώς την πνευματική ανάγκη, επειδή στην ανάγκη αυτή προσθέτει μομφή και αισχύνη. Αν νομίζετε ότι ένα από τα τέκνα της μητρός χρειάζεται ένα ξύλισμα, μην προσπαθείτε να το κάμετε πίσω από τα νώτα του με τη γλώσσα σας. Φέρτε την υπόθεσι με τον ορθό τρόπο στον Πατέρα μας μέσω της οργανώσεώς του και αφήστε Αυτόν να κατευθύνη ποια διόρθωσις μπορεί να είναι αναγκαία. Αυτός είναι ο ευλαβής τρόπος. Εκτός τούτου, αν δεν το κάμετε αυτό, μπορεί ακόμη να βρήτε τον εαυτό σας να ενεργή σαν την τάξι των «εριφίων»!
4. Γιατί η μαχητική διάθεσις είναι έξω τόπου μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;
4 Ο Παύλος λέγει να είμεθα «άμαχοι». Παρετηρήσατε ποτέ πώς μερικά τέκνα είναι πάντοτε έτοιμα για μάχη; Τίποτε από ό,τι πράττει οποιοδήποτε από τα άλλα τέκνα δεν τους αρέσει και κάθε τι που λέγουν, το λέγουν μ’ ένα επιτακτικό, επιτιμητικό τόνο φωνής. Σας αρέσουν τέτοια τέκνα; Ασφαλώς όχι. Γιατί, λοιπόν, να μιμούμεθα τέτοια ανυπότακτα, εφηβικά χαρακτηριστικά σαν αυτά; Γιατί να περιφέρωμε ένα σκουπιδάκι στον ώμο μας για ν’ ανοίξωμε πόλεμο αν κανένας το αφαιρέση; Ποιος πραγματικά θέλει να είναι ένας νεαρός πταίστης στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;
ΥΠΟΤΑΓΗ Μ’ ΕΝΑΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ
5, 6. (α) Πώς η επίκρισις των υπηρετών καταδεικνύει έλλειψι εμπιστοσύνης; (β) Όσον αφορά την εφαρμογή των συμβουλών της Εταιρίας, πώς μπορούν οι διανοητικές επιφυλάξεις να είναι καταστρεπτικές;
5 Όχι, ο Παύλος προτρέπει να είμεθα «επιεικείς», δηλαδή, να προσπαθούμε να κατανοήσωμε τον θεοκρατικό τρόπο εκτελέσεως των πραγμάτων και να εναρμονιζώμεθα μ’ αυτόν. Υπάρχουν μερικά πράγματα που συμβαίνουν στην οργάνωσι και που μπορεί να μην τα κατανοούμε. Οι υπηρέται μπορεί να λάβουν μια πορεία ενεργείας που την νομίζομε εσφαλμένη. Τώρα, η μη επιεικής στάσις θα ήταν το να επικρίνωμε. Μπορεί να μη γνωρίζωμε, και συνηθέστατα δεν γνωρίζομε όλα τα γεγονότα που σχετίζονται μ’ ένα ζήτημα· αλλά το μη επιεικές άτομο δεν θα το λάβη αυτό υπ’ όψι για μια στιγμή. Θα συμπεράνη αμέσως ότι η όλη πορεία είναι εσφαλμένη επειδή ακριβώς δεν την κατανοεί. Αλλά και από μας επίσης ολίγοι κατανοούν τα γεγονότα τα σχετικά με την πυρηνική φυσική δεν είναι έτσι; Εν τούτοις, η βόμβα υδρογόνου ασφαλώς αποδεικνύει ότι τα συμπεράσματα των κατασκευαστών της είναι πραγματικά και ουσιαστικά. Δεν θα ήμεθα, λοιπόν, ανόητοι αν ζητούσαμε να εκραγή μια βόμβα υδρογόνου στην αυλή μας επειδή ακριβώς δεν την κατανοούμε; Και όμως, μια μη επιεικής, ανευλαβής στάσις μέσα στην οικογένεια του Θεού μπορεί να είναι τόσο καταστρεπτική όσο και η τοποθέτησις μιας βόμβας υδρογόνου.
6 Είναι πραγματικά τόσο σοβαρό το ζήτημα; Σκεφθήτε για μια στιγμή. Εξετάστε τι συνέβη στον Σαούλ λόγω απειθείας. Η αμέλειά του στην εκπλήρωσι του θεοκρατικού του καθήκοντος να διεκδικήση τον λόγον και το όνομα του Ιεχωβά επέφερε εναντίον του μια δίκαιη καταδικαστική απόφασι, που την εξήγγειλε ο αντιπρόσωπος του Ιεχωβά, ο Σαμουήλ. (1 Σαμ. 15:1 -3, 11, 22, 23) Το να περιφρονήσωμε μια συμβουλή που προέρχεται από τα κεντρικά γραφεία ή από τους υπηρέτας της τοπικής εκκλησίας είναι παράλειψις καθήκοντος και σημείο ανευλαβείας για τις θεοκρατικές εξουσίες. Μπορεί να λαμβάνωμε την άποψι ότι μερικές οδηγίες δεν εφαρμόζονται σ’ εμάς και μπορεί να κάνωμε μερικές διανοητικές επιφυλάξεις ως προς τη σκοπιμότητα της εκτελέσεώς των, μολονότι είναι δυνατόν ν’ αναγνωρίζωμε ότι οι εισηγήσεις ενσωματώνουν υγιείς Γραφικές αρχές. Μ’ αυτό τον τρόπο δίνομε μερική μόνο υποστήριξι στην οργάνωσι και στην εντολή να κηρύξωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας». Μπορεί να υποθέτωμε ότι οι οδηγίες αυτές είναι μόνο συμπτωματικές, ότι το σπουδαίο είναι να ‘φέρωμε την κιβωτόν του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ’. Ο Δαβίδ έμαθε προς λύπην του (και με τον θάνατον του Ουζά) ότι το να ψάλλωμε αίνον στον Ιεχωβά και οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να φέρουν την πλήρη αμοιβή της ευλογίας του Ιεχωβά. Η αληθινή λατρεία πρέπει να εκτελήται σύμφωνα, με τη διάταξι του Ιεχωβά, και όσα θα μπορούσε να φαίνωνται σαν μικρότερες λεπτομέρειες είναι σπουδαία αν εκδίδωνται μέσω του αγωγού της οργανώσεως του Θεού.—1 Χρον. 13:6-10· 15:11-15.
7. (α) Πώς μπορεί να καταδειχθή ότι η εμπιστοσύνη στο κυβερνών σώμα της ορατής οργανώσεως του Θεού δεν είναι κακώς τοποθετημένη; (β) Πώς καταδεικνύεται η εμπιστοσύνη αυτή από όλους τους διαγγελείς της Βασιλείας;
7 Σεβασμός προς την οργάνωσι του Ιεχωβά σημαίνει εμπιστοσύνη στους δοκιμασμένους, πιστούς αδελφούς μας. Αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι, μέσα από πολλές δυσκολίες και πείρες, κατέδειξαν ότι το πνεύμα του Θεού είναι μαζί τους. Η πλούσια ευλογία που εξεχύθη επάνω στην ορατή οργάνωσι αποτελεί απόδειξι ότι το κυβερνών σώμα και εκείνοι που το εκπροσωπούν αξίζουν την πλήρη υποστήριξι και εμπιστοσύνη μας. Τούτο μπορούμε να το καταδείξωμε μόνο με το να δεχώμεθα κάθε προμήθεια ως προερχόμενη από τον Κύριο μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου». Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που εκλέγονται ως υπηρέται στην εκκλησία πρέπει με χαρά ν’ αποδέχωνται τους διορισμούς των ως αντιπροσώπων του Κυρίου μέσω του κυβερνώντος σώματος και πρέπει πιστά να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον διορισμό τους, ωσάν να ενεργούσε το ίδιο το κυβερνών σώμα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι στην εκκλησία πρέπει να εκτελούν όλα τα έργα των με αναγνώρισι της θεοκρατικής νουθεσίας που προέρχεται από τον αληθινό αγωγό. Σημαίνει να ενασχολούμεθα στο από σπίτι σε σπίτι έργον, να κάνωμε επανεπισκέψεις, να διεξάγωμε οικιακές Γραφικές μελέτες, και, ιδιαίτερα τώρα, να παρέχωμε πλήρη υποστήριξι στο έργο περιοδικών. Σημαίνει να προπαρασκευαζώμεθα πλήρως για να συμμετέχωμε σε κάθε ειδική εκστρατεία με έντυπα, η οποία διευθετείται από την Εταιρία. Σημαίνει, για κείνους που είναι σε θέσι να το κάμουν, την εγγραφή τους ως σκαπανέων, και για κείνους που είναι ήδη εγγεγραμμένοι, το να εξετάσουν σοβαρά το έργον ειδικού σκαπανέως αν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Σημαίνει επίσης υποστήριξι της Εταιρίας με τις υλικές μας συνεισφορές. Σημαίνει το να βοηθούμε ο ένας τον άλλον με πραγματικό πνεύμα αδελφικής αγάπης, το να είμεθα διαρκώς άγρυπνοι για μια ευκαιρία να δείξωμε την εκτίμησί μας στον Ιεχωβά και στη μητρική οργάνωσί του για την αγαθότητα που εκδηλώνουν σ’ εμάς. Πώς μπορεί αυτό να γίνη καλύτερα παρά με το να καταδεικνύωμε τη γνησία μας στοργή για τα τέκνα του, τους αδελφούς μας;
8. Πώς μπορεί να δειχθή ανευλάβεια για τη νουθεσία που δίδεται μέσω της Σκοπιάς, και σε τι πραγματικά συμποσούται;
8 Όλοι μας γνωρίζομε ότι πρέπει πάντοτε να ζητούμε να προοδεύωμε στη θεοκρατική εκπαίδευσι και διαγωγή. Διαρκώς λαμβάνομε νουθεσία από την οργάνωσι του Θεού μέσω των στηλών της Σκοπιάς, η οποία μας λέγει πώς πρέπει να συμπεριφερώμεθα στη θεοκρατική ζωή. Τώρα, αν αμέσως λησμονούμε αυτά τα πράγματα και αρνούμεθα να τα εφαρμόζωμε στην καθημερινή μας ζωή—μη καταβάλλοντας καν την προσπάθεια—πόσο ανευλαβές είναι αυτό για τη διδασκαλία ή τον νόμον της μητρός μας! Σημαίνει ότι δεν φέρνομε τα πλήρη δέκατα στην αποθήκη του Ιεχωβά, και τι πλούσιες ευλογίες χάνομε έτσι! (Μαλαχ. 3:10) Πραγματικά απορρίπτομε την τράπεζα του Ιεχωβά, περιφρονώντας τη συμβουλή, απορρίπτοντας την διδασκαλίαν της μητρός μας. Και ενώ η πορεία μας μπορεί να μην παρέχη αρκετά στοιχεία για να αναλάβη ενέργεια η ορατή οργάνωσις ή ούτε καν ίσως να την προσέξη, όμως, ο ουράνιος Πατήρ μας δεν είναι μύωψ και οποιαδήποτε ενέργεια αναλαμβάνει, είναι θετική και βεβαία.
ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ
9. Ποιον σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξη ο καθένας στην οργάνωσι υποβοηθώντας το έργον;
9 Τι έμπνευσι έχομε για τους υπευθύνους στον οίκον του Θεού όπως εξεφράσθη στον ψαλμό του Δαβίδ: «Ιεχωβά, ηγάπησα την κατοίκησιν του οίκου σου, και τον τόπον της σκηνής της δόξης σου.» (Ψαλμ. 26:8, ΑΣ) Και όταν ο Ιησούς εκαθάρισε τον ναό από τους αργυραμοιβούς, «τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, “Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν”.» (Ιωάν. 2:17) Μερικοί μπορεί να φρονούν ότι έχουν μια ασήμαντη θέσι στον οίκον της λατρείας του Ιεχωβά, όμως μπορούν να είναι βέβαιοι για τον σπουδαίο ρόλο που παίζουν αν διατηρούν μια διάθεσι προσευχής. Τα λόγια του Παύλου το καταδεικνύουν αυτό: «Και σεις συνεργείτε υπέρ ημών δια της δεήσεως, δια να γείνη εκ πολλών προσώπων ευχαριστία υπέρ ημών δια το δοθέν εις ημάς χάρισμα δια πολλών.» (2 Κορ. 1:11) Η εμπιστοσύνη μας για τους δοκιμασμένους, πιστούς αδελφούς μας δεν είναι κακά τοποθετημένη, επειδή αυτοί απηχούν το θερμό αίτημα του Παύλου: «Προσεύχεσθε περί ημών διότι είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.»—Εβρ. 13:18.
10. Πώς το να είναι κανείς υπερβολικά ευαίσθητος ή εύθικτος φανερώνει ανευλάβεια ή έλλειψι εμπιστοσύνης;
10 Και προς την άλλη κατεύθυνσι, επίσης, ο Παύλος λέγει να είμεθα επιεικείς ‘δεικνύοντες προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα’, ή, όπως το διατυπώνει στην προς Εφεσίους επιστολή (4:2) «υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη». Αυτό περιλαμβάνει το να μην είμεθα ευερέθιστοι, υπερβολικά ευαίσθητοι ή εύθικτοι. Αλλά πώς θα μπορούσαν οι αντιδράσεις αυτές να είναι ανευλαβείς προς την οργάνωσι; Ο Ψαλμός 119:165 λέγει: «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» Θυμηθήτε, όταν τείνετε να χάσετε την πνευματική σας ισορροπία από έναν αδελφό, ότι μπορεί να έχη εντελώς άδικο σε ό,τι έκαμε, αλλά δύο άδικα δεν κάνουν ένα δίκαιο. Αν θιγώμεθα ή προσκόπτωμε με ό,τι έχει κάμει, γινόμεθα μέτοχοι της αδικίας με το να δείχνωμε ανευλάβεια στον νόμον του Θεού. Εξ άλλου, μπορούμε να δείξωμε ευλάβεια στον λόγον του Θεού με το να λάβωμε τη Γραφική πορεία, πηγαίνοντας σ’ αυτόν προσωπικώς και διευθετώντας το ζήτημα. Αν αυτό δεν επιτύχη, τότε μπορούμε να δείξωμε εμπιστοσύνη στην οργάνωσι με το να ζητήσωμε τη βοήθεια ωρίμων αδελφών ή και των υπηρετών της εκκλησίας, αν είναι ανάγκη, για την τακτοποίησι της υποθέσεως.
11. Πώς διατηρείται η υγεία και το πνεύμα της εκκλησίας ως κοινότητος μέσω κατάλληλης υποταγής;
11 Βγαίνοντας από τον παλαιό κόσμο με τις φιλονεικίες του και την ιδιοτέλειά του, μπορεί να τείνωμε μερικές φορές να λησμονήσωμε ότι τώρα ζούμε ως μια κοινωνία Νέου Κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι αποτελούμε μια δική μας κοινότητα. Δεν χρειαζόμεθα τα δικαστήρια και τα διαιτητικά συμβούλια αυτού του διεφθαρμένου και θνήσκοντος κόσμου. Έχομε το πνεύμα του Θεού και την αγάπη του και αυτά θα διατηρηθούν μόνο αν εξακολουθήσωμε να υποστηρίζωμε τις διατάξεις του για μας. Πρέπει να εκδηλώσωμε ενεργό ενδιαφέρον για όλες τις υποθέσεις της Εταιρίας, κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε για να υποστηρίξωμε την κοινότητα της εκκλησίας με το να μετέχωμε πρόθυμα σε κάθε μορφή του προτρεπτικού της προγράμματος θεοκρατικής δράσεως. Γνωρίζομε καλά όλους τους παράγοντας που συμβάλλουν στην υγεία της κοινότητος ή που οδηγούν σε γαλήνευσι του πνεύματος της κοινότητος, και πρέπει όλοι μας ν’ αγωνιζώμεθα επιμελώς να διατηρήσωμε την ενότητα της εκκλησίας με τον σύνδεσμον της ειρήνης. Γι’ αυτό το ίδιο ακριβώς πνεύμα ενωμένου ενδιαφέροντος μιλούσε ο Παύλος όταν έγραφε για τον στενό σύνδεσμο του κεχρισμένου υπολοίπου: «Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται έν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.» (1 Κορ. 12:26) «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» ήταν η ωδή του Δαβίδ. (Ψαλμ. 133:1) Για να διατηρήση αυτό ακριβώς το πνεύμα έγραψε ο Παύλος περαιτέρω στους Εφεσίους (5:21): «Υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού.» Πόσο καλύτερο είναι να εμπιστευώμεθα στους αδελφούς μας παρά να δείχνωμε ανευλάβεια για την οργάνωσι με το να περιφρονούμε τη βοήθειά της επιτρέποντας να ριζώσουν σπέρματα διχονοίας!
12. Πώς οικοδομείται το πνεύμα της κοινότητος με κατάλληλες συνήθειες καθαριότητος, και πώς μπορούν όλοι να συμμετέχουν;
12 Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι περιώνυμοι για την καθαριότητά τους και την τάξι. Υπήρξε πηγή συνεχούς θαυμασμού για τους έξω να βλέπουν πώς τηρούνται καθαροί οι χώροι μιας συνελεύσεως. Όχι μόνο οργανώνονται ομάδες για να καθαρίζουν τους χώρους αυτούς, αλλά και όλοι όσοι παρευρίσκονται καταβάλλουν μια ειδική προσπάθεια να βοηθούν με το να μη ρίχνουν άχρηστα χαρτιά και άλλα απορρίμματα γύρω στα εδάφη. Ο καθένας αναλαμβάνει μια θετική ευθύνη για την υπόληψι της οργανώσεως και λαμβάνει ευχαρίστησι από μια καθαρή και υγιεινή ατμόσφαιρα, στην οποία αρμόζει να γίνωνται οι συναθροίσεις αίνου στον Ιεχωβά, με αναγνώρισι του γεγονότος ότι ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι παρών αντιπροσωπευτικώς. Αυτό αληθεύει επίσης και για τις τοπικές Αίθουσες Βασιλείας. Ενίοτε, όμως, απερισκεψία από μέρους μερικών στην τοπική εκκλησία τους μπορεί να αποτελή σημείο ανευλαβείας για την οργάνωσι. Πώς γίνεται αυτό; Με το να παραμελήται ο τακτικός και συστηματικός καθαρισμός της αιθούσης και με το ν’ αφήνωνται τα παιδιά να ατακτούν στους διαδρόμους ρίχνοντας χαρτιά. Επίσης—μολονότι οι περιπτώσεις αυτές είναι σπάνιες—παρετηρήθη ότι παιδιά γράφουν επάνω στους τοίχους ή σε υμνολόγια που ανήκουν στην εκκλησία χωρίς να επέμβουν οι γονείς, μερικά δε πιο ηλικιωμένα μέλη της εκκλησίας έγινε γνωστό ότι γράφουν επάνω στους χάρτας της εδαφικής περιοχής. Κάθε ιδιοκτησία της εκκλησίας είναι ιδιοκτησία της Βασιλείας και πρέπει να τη μεταχειριζώμεθα με τον σεβασμό που οφείλεται σε όλα τα συμφέροντα της Βασιλείας. Με ολίγες εξαιρέσεις, εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου ενδιαφέρονται να κρατούν την Αίθουσα Βασιλείας τόσο καθαρή και κομψή όσο και τις κατοικίες των, οι οποίες είναι πάντοτε μια αντιπροσώπευσις ανθρώπων που έχουν καθαρή διάνοια και ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Νέου Κόσμου. Οι υπηρέται της εκκλησίας διακονούν πάντοτε προς το συμφέρον μας· όταν, λοιπόν, μας πλησιάζουν με μια ευκαιρία να βοηθήσωμε την εκκλησία μ’ έναν από τους προσθέτους αυτούς τρόπους, πρέπει να κάμωμε παν ό,τι απόκειται στη δύναμί μας για να συνεργασθούμε μαζί τους. Όπως το διετύπωσε ο Παύλος: «Να υποτάσσησθε και σεις εις τους τοιούτους, και εις πάντα τον συνεργούντα και κοπιώντα. Επειδή ανέπαυσαν το ιδικόν μου πνεύμα και το ιδικόν σας· τιμάτε λοιπόν τους τοιούτους.»—1 Κορ. 16:16, 18.
13. Γιατί η συνήθεια τού να προσερχώμεθα αργά στις συναθροίσεις ή να είμεθα απρόσεκτοι αποτελεί ζήτημα ανευλαβούς απερισκεψίας;
13 Έπειτα, έχετε επίσης ποτέ σοβαρά παρατηρήσει τη συνήθεια που έχουν μερικοί να έρχωνται αργά στις συναθροίσεις ή να είναι απρόσεκτοι στη διάρκεια της διεξαγωγής του προγράμματος; Ας πάρωμε πάλι το παράδειγμά μας από το παιδί. Υποθέστε, αυτή τη φορά, ότι ο Νεώτερος απέκτησε τη συνήθεια να έρχεται πάντοτε στο τραπέζι αφού αρχίση το γεύμα και αφού γίνη η προσευχή για την τροφή. Υποθέστε ότι ποτέ δεν ενοχλήθηκε να πλύνη τα χέρια του ή να χτενίση τα μαλλιά του—ποτέ δεν ήταν πραγματικά προετοιμασμένος για το φαγητό—και ωστόσο κάθησε στο τραπέζι και απώθησε την τροφή απ’ εμπρός του, τροφή που εργασθήκατε σκληρά για να την προετοιμάσετε, αρνούμενος ακόμη και να διαβιβάση κάτι στους άλλους. Υποθέστε ότι είχατε έναν επισκέπτη στο δείπνο εκείνο το βράδι· θα ενοιώθατε τον εαυτό σας υπερήφανο για τον Νεώτερον; Δεν θα είσαστε μάλλον πικραμένος για την αδιάκριτη, ανευλαβή στάσι του; Και όμως, έχομε έναν επισκέπτη, ναι, περισσότερο από έναν επισκέπτη, σε όλες τις πνευματικές ευωχίες της εκκλησίας μας. Όχι απλώς τον ξένον ή το νεοενδιαφερόμενο άτομο καλής θελήσεως που παρευρίσκεται, αλλά τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, ο οποίος είπε: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» Κανείς από τους μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα προσέβαλλε εσκεμμένως είτε τον ουράνιο Πατέρα μας είτε τη μητρική οργάνωσί του· δεν είναι έτσι; Γιατί, λοιπόν, να το κάνωμε αυτό με την απερισκεψία μας; Οι αδελφοί μας εκοπίασαν και εδαπάνησαν πολλές ώρες εργασίας για την προετοιμασία των πνευματικών συμποσίων που ο ουράνιος Πατήρ μας έχει προμηθεύσει για μας. Και εξακολουθούν να το πράττουν αυτό με χαρά, επειδή, επίσης, η μεγάλη πλειονότης της κοινωνίας του Νέου Κόσμου προσέχει στη συμβουλή του Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών.»—Ματθ. 18:20· 1 Θεσ. 5:12, 13.
ΕΠΙΣΤΗΡΙΞΙΣ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΟΥΣΑ ΔΥΝΑΜΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
14. Γιατί είναι ασφαλές το να εμπιστευώμεθα στους δοκιμασμένους, πιστούς αδελφούς μας, και ποια πρέπει να είναι η στάσις μας αν πιστεύωμε ότι κάτι είναι εσφαλμένο;
14 Η εκδήλωσις σεβασμού για την οργάνωσι του Ιεχωβά πραγματικά καθορίζεται από τη στάσι μας απέναντι του ορατού αγωγού του Θεού και την εμπιστοσύνη που θέτομε στους δοκιμασμένους, πιστούς αδελφούς μας. Αν έχωμε εντελώς πεισθή ότι αυτή είναι η οργάνωσις του Ιεχωβά, ότι οδηγεί και κατευθύνει τον λαό του, τότε δεν θα διαταρασσώμεθα με κάτι που συμβαίνει. Αν γίνεται κάτι που δεν το κατανοούμε, θα περιμένωμε υπομονητικά ώσπου να διευκρινισθή εντελώς. Αν μας φαίνεται βέβαιο ότι κάτι είναι εσφαλμένο, θα ‘φυλάξωμε την εντολή’ του Πατρός μας και θα κάνωμε τα θεοκρατικά βήματα που ανοίγονται μπροστά μας και κατόπιν θα περιμένωμε τον Ιεχωβά. Δεν θα ‘απορρίψωμε την διδασκαλίαν της μητρός μας’ με το ν’ αρχίσωμε αμέσως να επικρίνωμε και να βρίσκωμε σφάλματα. Θα κατανοούμε ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει τι συμβαίνει στην οργάνωσί του, και αν θέλη να το επιτρέψη, ποιοι είμεθα εμείς για να επιμείνωμε ότι πρέπει να γίνη διαφορετικά; Αν πραγματικά έχωμε πίστι, θα γνωρίζωμε ότι αν είναι κάτι εσφαλμένο, αυτός θα το διορθώση τελικά, και είμεθα πολύ ασφαλέστεροι μέσα στην οργάνωσί του με αυτές τις ολιγώτερο σημαντικές δυσκολίες, από όσο θα ήμεθα έξω απ’ αυτήν, όπου μόνο χάος και καταστροφή μας περιμένουν.
15, 16. Ποιες αιτίες μας έδωσε ο Ιεχωβά για να επαινούμε αυτόν και τη μητρική μας οργάνωσι;
15 Όταν παρατηρούμε την τρυφερή φροντίδα του ουρανίου Πατρός μας, όπως εκδηλώνεται μέσω της στοργικής, μητρικής οργανώσεώς του, πώς μπορούν οι καρδιές μας να μην αναζωογονούνται και θερμαίνωνται από μια υπερχειλίζουσα εκτίμησι; Όταν γευώμεθα την πλούσια και υπέροχη τροφή που αυτός προμηθεύει και παρατηρούμε την επιμελή σε κάθε λεπτομέρεια προσοχή, με την οποία την παρέθεσε η μητέρα μας, τι άλλο μπορούμε να πούμε παρά επαίνους για τέτοιους άξιους γονείς; Και όταν αληθινά βλέπωμε τη μεγάλη μητρική οργάνωσι του Θεού στολισμένη με το ουράνιο φως της αληθείας και της δικαιοσύνης, να βαδίζη στον δρόμο του θείου φωτός, με το τέλειο διοργανωτικό φώς που λάμπει και κοσμεί τη διάνοιά της, με πόση ευτυχία μπορούμε να αναφωνήσωμε: ‘Η γυναίκα αυτή είναι η σύζυγος του παγκοσμίου Βασιλέως, για τον οποίον είναι γραμμένο, «Ο Θεός είναι φως», και στην ουράνια θέσι της μπορεί αξίως να γεννήση τη βασιλική ουράνια κτίσι του.’ Τι προνόμιο να είμεθα τέκνα της και να συμμετέχωμε στο ωραίο όνομα που φέρει, «Ιεχωβά η δικαιοσύνη ημών»! (Ιερεμ. 33:16, ΑΣ) Και ποια είναι η χαρά μας να αντανακλούμε το άνωθεν θείο φώς που ακτινοβολεί επάνω μας από το βασιλικό της πρόσωπο καθώς υποδεχόμεθα όλους τους ταπεινούς στην καρδιά που έρχονται από τις σκοτεινές γωνίες του κόσμου για να μπουν στη λαμπρότητα της ευαρεσκείας του Ιεχωβά και να ζωογονηθούν στη θερμότητα του μειδιάματος της επιδοκιμασίας του!
16 Με ευγνώμονες καρδιές αναγνωρίζομε το έλεος του Θεού και με ευχαριστία και προθυμία δείχνομε τον σεβασμό μας για την οργάνωσι του Ιεχωβά, διότι αυτή είναι η μητέρα μας και η αγαπητή σύζυγος του ουρανίου Πατρός μας, Ιεχωβά Θεού.