Ο Ένας Αληθινός Ναός στον Οποίον να Λατρεύωμε

«Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού.»—Αποκάλ. 11:19

 1. Πώς σχολιάζονται οι επίγειες υποθέσεις σήμερα;

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ που καταφθάνουν σήμερα απ’ όλα τα μέρη της υδρογείου είναι τόσο πολλές ώστε εμείς οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσωμε. Έχουν τέτοια ποικιλία ώστε μας φέρνουν ζάλη. Οι επίγειες υποθέσεις του κόσμου σχολιάζονται πολύ απ’ όλα τα ειδησεογραφικά μέσα, όπως είναι τα περιοδικά, οι εφημερίδες, ο τηλέγραφος, το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις.

 2. Ποια σημαντική είδησις παραβλέπεται απ’ αυτά τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας;

² Υπάρχει, εν τούτοις, μια εξαιρετικά σημαντική είδησις που τακτικά παραβλέπεται απ’ όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας. Αυτή η είδησις αξίζει την πιο σοβαρή προσοχή μας. Έχει λάβει τη θέσι της στην πορεία των γεγονότων που πέρασαν μπροστά από το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή την εποχή των διεθνών πολέμων και μεταβολών στις πολιτικές κυβερνήσεις από το αξιοσημείωτο έτος 1914 μ.Χ. Αυτή η σπάνια είδησις είχε χρονομετρηθή εκ των προτέρων γι’ αυτή την περίοδο του εικοστού αιώνος μας της ανθρώπινης ιστορίας. Σε μια θεόπνευστη ιστορία που εγράφη εκ των προτέρων, δηλαδή, σε μια θεόπνευστη προφητεία, προελέχθη και περιεγράφη για μας πριν από δεκαεννέα σχεδόν αιώνες. Καθώς διαβάζομε τώρα αυτό το προφητικό κείμενο, μπορούμε να ιδούμε τη σχέσι που έχει αυτή η είδησις με όσα λαμβάνουν χώρα στις παγκόσμιες υποθέσεις.

 3. Πού ανευρίσκομε αυτή την είδησι, και τι λέγει;

³ Ανευρίσκομε αυτή την είδησι στο τελευταίο βιβλίο της Ιεράς Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, στο κεφάλαιο ένδεκα, και εδάφια δεκαπέντε έως δεκαεννέα. Λέγει: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε, και έγιναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσερες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης, τους διαφθείροντας την γην. Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού· και έγιναν αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη.»

 4. (α) Σχολιάζοντας αυτή την είδησι τι πρέπει να λεχθή σχετικά με τη διακυβέρνησι του κόσμου από τη Βασιλεία; (β) Τι αντιπροσωπεύει η παρουσία της «κιβωτού της διαθήκης» στο αγιαστήριο του ναού;

⁴ Τι σχόλιο λοιπόν αξίζει να γίνη γι’ αυτή την προφητική είδησι σήμερα; Το εξής: Άσχετα με τη διαμάχη από το έτος 1914 μεταξύ της δημοκρατικής ομάδος εθνών και της δικτατορικής ομάδος εθνών για την κυριαρχία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, ο αιώνιος Ιεχωβά Θεός, ο Παντοκράτωρ, είναι εκείνος που ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να άρχη ως βασιλεύς από το έτος 1914. Σ’ εκείνο το έτος «αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου [Θεού] ημών και του Χριστού αυτού,» δηλαδή του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, ως ο παρών Κάτοχος των «βασιλειών του κόσμου,» ήλθε στο Αγιαστήριο του ναού του. Η παρουσία του σ’ εκείνο τον άγιο τόπο συμβολίστηκε από το ιερό σκεύος, που ωνομαζόταν «η κιβωτός της διαθήκης.» Τις ακριβείς διαστάσεις και το σχήμα αυτής της κιβωτού δεν μας τις περιγράφει εκείνος που την είδε, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης· αλλά εξεικόνιζε την παρουσία Κυρίου του Θεού, που είναι αδύνατον εμείς να τον ιδούμε και να τον περιγράψωμε πλήρως στην ανθρώπινη γλώσσα. Αυτή η συμβολική «κιβωτός» είναι η κιβωτός της «νέας διαθήκης» του Θεού με τους ανθρώπους, που ετέθη σε ισχύ από το έτος 33 μ.Χ.

 5. Από ιστορική άποψι τι είναι ένας ναός, και σε ποιο ναό πρέπει όλα τα έθνη να λατρεύουν για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή;

⁵ Τα ιστορικά υπομνήματα δείχνουν ότι ένας ναός είναι ένα οικοδόμημα ή τόπος αφιερωμένος στην υπηρεσία και λατρεία μιας θεότητος ή θεοτήτων. Στην περίπτωσι της συμβολικής «κιβωτού της διαθήκης,» το Αγιαστήριον του ναού είναι του Ιεχωβά Θεού, του Παντοκράτορος. Σ’ αυτόν τον θείο ναό πρέπει να έλθουν όλα τα έθνη να λατρεύσουν ενωμένα, έστω κι’ αν χρειασθή να επαναφέρη τους λαούς των εθνών από τους νεκρούς μέσω της υποσχεμένης αναστάσεως των δικαίων και των αδίκων. (Αποκάλ. 11:18· Πράξ. 24:15) Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος με τον οποίον οι λαοί όλων των εθνών μπορούν ν’ αποκτήσουν ατελεύτητη ζωή στη γη, η οποία θα μεταμορφωθή κατάλληλα σε παγγήινο παράδεισο. Θα πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν και να υπηρετήσουν τον θείο Κάτοχο των «βασιλειών του κόσμου,» ο οποίος θα άρχη ως Βασιλεύς στον ναό του εις τον αιώνα.—Αποκάλ. 11:15.

6, 7. Ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη λατρεία σ’ αυτό το ναό από κατοίκους του παραδείσου, και τι είπε ο Σολομών σχετικά με τη κατοίκησι του Θεού σ’ ένα κτίριο ναού;

⁶ Μήπως αυτή η λατρεία, με το να γίνεται σε μια παραδεισιακή γη, σημαίνει ότι οι λαοί των εθνών δεν θα πάνε στον ουρανό; Αν δεν γίνη αυτό, πώς μπορούν να πάνε στον ναό του Θεού, αφού η Αποκάλυψις 11:19 μιλεί για «τον ναόν του Θεού εν τω ουρανώ»; Αυτή είναι μια κατάλληλη ερώτησις, αλλά μήπως γίνεται επειδή νομίζομε ότι ο ναός του Θεού είναι ένα οικοδόμημα ή κτίριο επάνω στους αόρατους ουρανούς που έχει τοίχους και μια πύλη; Τότε ας θυμηθούμε αυτά που είπε ένας εξέχων οικοδόμος ναού του ενδεκάτου αιώνος προ Χριστού, όταν εγκαινίαζε τον ναό. Αυτός ήταν ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, που έκτισε τον πρώτο ναό του είδους του στο όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ. Απευθυνόμενος στον Θεό, ο Σολομών είπε:

⁷ «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; Ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος τον οποίον ωκοδόμησα!»—1 Βασ. 8:27.

 8. Πού ήταν τοποθετημένη η «κιβωτός της διαθήκης,» τι αντιπροσώπευε, και επομένως τι εξεικόνιζε το διαμέρισμα Άγια των Αγίων του ναού;

⁸ Στον ναό ή Αγιαστήριο που εκτίσθηκε από τον Βασιλέα Σολομώντα, το εσώτατο διαμέρισμα ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων και ήταν ένας τέλειος κύβος, που είχε μήκος, πλάτος και ύψος είκοσι πήχες. Ήταν ασφαλώς αρκετά μεγάλο για να στεγάση την επίγεια υλική «κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά» η οποία περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ο δάκτυλος του Θεού είχε γράψει τις Δέκα Εντολές. (1 Βασ. 6:19, 20· 8:6-9· Έξοδ. 34:1, 27, 28· 40:20) Αλλά αυτό το εσώτατο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων του ναού δεν ήταν διόλου αρκετά μεγάλο για να χωρέση την προσωπική παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης. Η κιβωτός της διαθήκης ήταν το ιερό σκεύος στο οποίον ο αρχιερεύς του Θεού ερράντιζε το αίμα των θυσιών του εξιλασμού των αμαρτιών στην ετήσια ημέρα του Εξιλασμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κιβωτός εξεικόνιζε τον θρόνο του Ιεχωβά στους ουρανούς. Κατ’ αναλογίαν, τα Άγια των Αγίων του ναού, όπου βρισκόταν η κιβωτός, εξεικόνιζε το μέρος εκείνο των απέραντων ουρανών όπου ο Θεός έχει την αγία διαμονή του. Το μέρος εκείνο είναι αρκετά μεγάλο για να τον χωρέση.

Η «ΣΚΗΝΗ»

 9. Επάνω σε ποιο υπόδειγμα έγινε ο ναός του Σολομώντος, και ποιοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι εισήρχοντο στα διαμερίσματα αυτής της οικοδομής;

⁹ Ο ναός αγιαστήριο του οποίου οικοδόμος ήταν ο Σολομών, σχεδιάσθηκε με υπόδειγμα την αγία σκηνή που είχε κατασκευάσει ο προφήτης Μωυσής στην έρημο του ορούς Σινά στην Αραβία. Εκείνη η σκηνή είχε δύο διαμερίσματα που χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα εσωτερικό παραπέτασμα. Το πρώτο διαμέρισμα, στο οποίον εισήρχοντο οι ιερείς περνώντας το εξωτερικό παραπέτασμα που έβλεπε στην αυλή, ωνομαζόταν τα Άγια. Το εσώτατο διαμέρισμα, στο οποίο εισήρχετο ο αρχιερεύς περνώντας το εσωτερικό παραπέτασμα, ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων. Όταν ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων, έφερνε μαζί του θυμιατήριο για να γεμίση τα Άγια των Αγίων με καπνό θυμιάματος. Αυτό γινόταν για να προετοιμάση τον δρόμο για να ραντίση ο αρχιερεύς το αίμα των θυσιών της Ημέρας του Εξιλασμού στη χρυσή κιβωτό της διαθήκης. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το περιγράφει αυτό στα εδάφια Εβραίους 9:2-10, ΜΝΚ· λέγοντας:

10. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:2-10, τι περιείχαν αυτά τα διαμερίσματα, και ποιοι έμπαιναν σ’ αυτά τα διαμερίσματα και πότε;

¹⁰ «Διότι κατεσκευάσθη σκηνή η πρώτη, εις την οποίαν ήτο και η λυχνία, και η τράπεζα, και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια. Μετά το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων, έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του [Αρχιερέως] Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης· υπεράνω δε αυτής ήσαν Χερουβείμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον· περί των οποίων δεν είναι τώρα χρεία να λέγωμεν κατά μέρος. Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας· εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού· και τούτο εδηλοποίει το πνεύμα το άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο ετι· ήτις ήτο τύπος εις τον παρόντα καιρόν, . . . μέχρι του καιρού διορθώσεως.»

11. Ήταν εκείνη η «σκηνή» τύπος κάποιου πράγματος του παρελθόντος ή κάποιου πράγματος του μέλλοντος;

¹¹ Ας σημειώσωμε ότι ο συγγραφεύς λέγει ότι η ιερή σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον προφήτη Μωυσή ήταν «τύπος εις τον παρόντα καιρόν.» Ο ‘παρών καιρός’ στην περίπτωσι του συγγραφέως ήταν περίπου το έτος 61 μ.Χ. ή εννέα χρόνια πριν καταστραφή ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ. Ήταν επίσης είκοσι οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και την ανάληψί του στον ουρανό. Έτσι εκείνη η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής ήταν «τύπος» για κάτι μελλοντικό και όχι για κάτι που υπήρχε πριν από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή. Στις ημέρες του Αρχιερέως Ηλεί εκείνη η τυπική «σκηνή» ωνομαζόταν «ναός.» (1 Σαμ. 1:9· 3:3· σημειώστε επίσης 2 Σαμουήλ 22:7· Ψαλμ. 18:6· 27:4) Έτσι η σκηνή ή ναός που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή δεν ήταν τύπος ενός ναού που υπήρχε πριν από τον καιρό του Μωυσέως.

12. Είχαν κτίσει ναούς στη γη οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από τον καιρό του Μωυσέως, και είχε ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό την εποχή εκείνη;

¹² Όταν κυττάξωμε πίσω στον προ του Μωυσέως καιρό δεν βρίσκομε καμμιά αναγραφή ότι είχε κτισθή κάποιος ναός στη γη από οποιονδήποτε πιστό λάτρη του Ιεχωβά Θεού, ούτε ακόμη από τον Μελχισεδέκ, που ήταν «βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου.» (Εβρ. 7:1· Γεν. 14:18-20) Μολονότι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιώβ προσέφεραν θυσίες στον Θεό, δεν έκτισαν κανένα ναό σ’ Αυτόν. Είχε, λοιπόν, ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό, μολονότι δεν είχε υλικό ναό στη γη; Όχι! Δηλαδή δεν είχε ναό σαν κι’ αυτόν που εξεικονιζόταν από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και τον ναό που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Σολομώντα.

13. Γιατί δεν υπήρχε ανάγκη ναού στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας του Θεού, και πώς υπάρχουν μνείες για ναό του Ιεχωβά στα συγγράμματα των προφητών;

¹³ Ασφαλώς, όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα σε ανθρώπινη τελειότητα στον κήπο της Εδέμ, δεν υπήρχε ανάγκη ενός τέτοιου ναού στον ουρανό. Γιατί όχι; Διότι τον καιρό εκείνο αφού εδημιούργησε τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας, και «είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν,» δεν υπήρχε πουθενά αμαρτία σε όλη τη δημιουργία, είτε στον ουρανό είτε στη γη. Δεν υπήρχε ανάγκη να έχη ο Θεός έναν αρχιερέα για να προσφέρη θυσίες εξιλασμού, ούτε υπήρχε ανάγκη για θυσιαστήριο στην αυλή κανενός ναού επάνω στον οποίον να προσφέρουν προσφορά περί αμαρτίας. (Γεν. 1:26-31· 2:7-24) Τέτοιες μνείες για ναό όπως βρίσκονται, επί παραδείγματι, στον Ψαλμό 11:4, Μιχαία 1:2 και Αββακούμ 2:20 ήσαν προφητικές και εγράφησαν αφού ο Μωυσής είχε κατασκευάσει τη σκηνή ή ο Σολομών είχε οικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτά εξεικόνιζαν ένα πνευματικό ναό που επρόκειτο να υπάρξη στο μέλλον.

14. Γιατί, θέτομε το ερώτημα αν ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά ήρθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, πότε ήλθε σε ύπαρξι ο πραγματικός ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τον ναό που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα; Ήλθε σε ύπαρξι την εορτή της ημέρας της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. όταν ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία; Ο λόγος που ρωτούμε είναι διότι ο απόστολος Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία των ημερών του και είπε:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού, κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις εισθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Από τους λόγους αυτούς θα μπορούσε κανείς να νομίση ότι η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής και οι ναοί που οικοδόμησαν στην Ιερουσαλήμ ο Βασιλεύς Σολομών και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο Βασιλεύς Ηρώδης ο μέγας εξεικόνιζαν τη Χριστιανική εκκλησία ως ένα συμβολικό ναό. Αλλ’ είναι αυτό αληθινό; Ποια απάντησι μας δίνει ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στο ερώτημα αυτό;

15. Τι λέγουν τα εδάφια Εβραίους 9:11, 12, σχετικά με τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα;

¹⁵ Έτσι ξαναγυρίζομε στην προς Εβραίους επιστολή, ένατο κεφάλαιο όπου είχαμε διακόψει και προχωρούμε για να διαβάσωμε αυτούς τους επεξηγηματικούς λόγους του Παύλου:«Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, διά της μεγαλύτερας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.»—Εβρ. 9:11, 12.

16. Την Ιουδαϊκή ημέρα τον Εξιλασμού, εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ ή μήπως εισήλθε στην Χριστιανική εκκλησία ως ναό;

¹⁶ Ο Ιησούς Χριστός δεν πέθανε θυσιαστικά την Ιουδαϊκή ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί) για να εισέλθει με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Ποτέ δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Δεν ήταν ένας Λευίτης αρχιερεύς. Ο Ιουδαίος αρχιερεύς ήταν τότε ο Καϊάφας, και εισήλθε με το αίμα ενός μόσχου και ενός τράγου στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ την ημέρα του Εξιλασμού. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν ενήργησε έτσι. Τότε σε ποια «άγια» εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του; Όχι στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη, διότι αυτή δεν είχε ακόμη θεμελιωθή την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ούτε και την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό δέκα ημέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Ποια ήταν λοιπόν τα «Άγια» στα οποία εισήλθε ο Ιησούς πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής; Γυρίζομε και πάλι στους Εβραίους, ένατο κεφάλαιο, και ας αφήσωμε τον Παύλο να δώση την απάντησι:

17. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:23, 24, πού εισήλθε ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς;

¹⁷ Λέγει:«Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων· αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβρ. 9:23, 24.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙ

18, 19. (α) Πώς κατοικεί ο Θεός στα πραγματικά Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς Χριστός; (β) Ποιον φραγμό έπρεπε να περάση ο Ιησούς Χριστός για να εισέλθη εκεί, και πώς αυτό εξεικονίσθηκε σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 6:18-20;

¹⁸ Σ’ ευχαριστούμε Παύλε, γιατί χαιρόμαστε που μαθαίνομε ότι τα άγια στα οποία εισήλθε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός με την αξία του θυσιαστικού του αίματος δεν ήταν ένας άγιος τόπος στη γη όπου ήσαν τότε οι λίγοι μαθηταί του, αλλά ήταν «αυτός ο ουρανός» όπου βρίσκεται η «παρουσία του Θεού,» όπου ο ίδιος ο Θεός κατοικεί προσωπικώς μάλλον αντί να κατοική εκεί δια του πνεύματος. Εν τούτοις εκείνα τα πραγματικά «άγια,» δηλαδή, «αυτός ο ουρανός» δεν ήσαν το παν που υπήρχε στον πραγματικό ναό. Γιατί όχι; Διότι τα Άγια των Αγίων της χειροποιήτου σκηνής και των χειροποιήτων ναών όπου ο Θεός κατοικούσε με το πνεύμα του δεν ήταν το παν που υπήρχε σ’ εκείνα τα ιερά οικοδομήματα. Τα Άγια των Αγίων ήταν μόνο το εσώτατο διαμέρισμα των επιγείων εκείνων κτισμάτων, και εχωρίζετο από το πρώτο διαμέρισμα μ’ ένα καταπέτασμα. (Ματθ. 27:50, 51) Αυτό το εσώτερο καταπέτασμα εξεικόνιζε τον γήινο φραγμό που έπρεπε να περάση ο Ιησούς για να φθάση στα ουράνια Άγια των Αγίων, δηλαδή το γήινο σώμα του, την ανθρώπινη ύπαρξί του. Μιλώντας για την ελπίδα του, ο Παύλος λέγει:

¹⁹ «Να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντας εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Εβρ. 6:18-20.

20. Πώς εχωρίζετο το διαμέρισμα Άγια της σκηνής από την αυλή, και ποιο χάλκινο αντικείμενο υπήρχε εκεί στην αυλή;

²⁰ Θυμόμαστε ότι το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής ωνομάζετο τα Άγια και εχωρίζετο με ένα καταπέτασμα από την αυλή που ήταν έξω από τον ναό. Σ’ αυτή την αυλή και μπροστά (ή ανατολικά) από τον ναό υπήρχε ένα μεγάλο χάλκινο θυσιαστήριο.

21. Από ποιο θυσιαστήριο δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι Ιουδαίοι ιερείς, και με τη θυσία τίνος έχει σχέσι αυτό το θυσιαστήριο;

²¹ Όπως ο ίδιος ο ναός, έτσι και το θυσιαστήριο αυτό ήταν τυπικό. Ο απόστολος Παύλος το δείχνει αυτό, όταν μιλή για τη διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων ιερέων και των βαπτισμένων μαθητών του Χριστού και λέγει: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια δια του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν [δηλαδή έξω της πύλης της Ιερουσαλήμ].» (Εβρ. 13:10-12) Επομένως το Χριστιανικό θυσιαστήριο έχει σχέσι με την ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Αλλά ποιο είναι αυτό το αντιτυπικό θυσιαστήριο; Επίσης ποιο είναι το αντίτυπο του πρώτου διαμερίσματος ή των Αγίων της επίγειας σκηνής ή ναού; Ας το εξακριβώσωμε με την βοήθεια της Γραφής,

22. (α) Τι εξεικόνιζε το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού, και πώς το πέρασε ο Ιησούς; (β) Επομένως, κάθε τι έξω ή ανατολικά απ’ αυτό το καταπέτασμα με ποιο είδος πραγμάτων είχε σχέσι;

²² Εκείνο το εσωτερικό καταπέτασμα ανάμεσα στα Άγια των Αγίων και στα Άγια του ναού παριστάνει μια διαχωριστική γραμμή. Εξεικονίζει τον σάρκινο φραγμό που ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περάση καταθέτοντας θυσιαστικά την τελεία ανθρώπινη σάρκα του, εγκαταλείποντας την για πάντα. Τώρα, αφού το διαμέρισμα Άγια των Αγίων μέσα από το εσωτερικό καταπέτασμα εξεικονίζει «αυτόν τον ουρανόν,» όπου κατοικεί ο Θεός, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, κάθε τι έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα (ή προς τα ανατολικά του) θα παρίστανε κάτι όχι στους αόρατους ουρανούς αλλά εδώ κάτω στη γη. Θα ήταν κάτι σχετικό με τη σάρκα εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό εδώ στη γη. Αυτός ο κανόνας εφαρμοζόταν και στο χάλκινο θυσιαστήριο. Στις περιπτώσεις των ναών του Σολομώντος και του Ηρώδου, το θυσιαστήριο βρισκόταν, στην εσωτερική αυλή ή αυλή των ιερέων, όπου ο αρχιερεύς και οι υφιερείς του εκτελούσαν τα θυσιαστικά τους καθήκοντα. Τι εξεικόνιζε εκείνο το θυσιαστήριο;

ΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

23, 24. (α) Όταν ο Ιησούς ήλθε «εις τον κόσμον» τι είπε σχετικά με την στάσι του Θεού απέναντι στις θυσίες, και γιατί; (β) Επομένως τι είχε απομακρυνθή, και με τι αγιάζονται οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Χριστού;

²³ Αυτό μας το διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιο δέκα. Αφού περιέγραψε πώς ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού εισήλθε στον ίδιο τον ουρανό για να εμφανισθή με την αξία του ιδίου του αίματος ενώπιον του Θεού χάριν ημών, ο Παύλος συνεχίζει και λέγει:

²⁴ «Διότι ο νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους. . . . Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο, εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας, εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αφού είπεν ανωτέρω, «Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·» (αίτινες προσφέρονται κατά νόμον·) τότε είπεν, «Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» αναιρεί το πρώτον διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:1-10.

25. Τι ήταν, λοιπόν, το θυσιαστήριο επάνω στο οποίο ήλθε ο Ιησούς και παρουσίασε τον εαυτό του για να προσφερθή ως θυσία;

²⁵ Απ’ αυτό είναι προφανές ότι το αντιτυπικό ισοδύναμο του χάλκινου θυσιαστηρίου στην αυλή του ναού είναι το «θέλημα» του Θεού, η προθυμία του να δεχθή μια τέλεια ανθρώπινη θυσία για την οποίαν είχε κάμει προετοιμασία, και αυτό το «θέλημα» του Θεού είχε προλεχθή σ’ αυτό που ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου. (Ψαλμ. 40:6-8) Ο Θεός δεν ήταν πρόθυμος να δεχθή, την ατελή ανθρώπινη θυσία του γιου του Αβραάμ, Ισαάκ, αλλ’ ήταν πρόθυμος να δεχθή την τέλεια ανθρώπινη θυσία του μονογενούς Υιού του, του Ιησού Χριστού. Δεν ήθελε ούτε επεδοκίμαζε για πάντα τις θυσίες ζώων της ετησίας Ημέρας του Εξιλασμού, αλλά, σύμφωνα με το θέλημα και τον σκοπό Του, ήθελε μια τέλεια ανθρώπινη θυσία που θα εξιλέωνε τις ανθρώπινες αμαρτίες, που πραγματικά θα ‘αφαιρούσε αμαρτίες.’ Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

26. Γιατί οι Ιουδαίοι ιερείς δεν έχουν εξουσία να φάγουν από το «θυσιαστήριον» από το οποίο τρώγουν οι Χριστιανοί υφιερείς;

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

27. Πότε παρουσιάσθηκε ο Ιησούς για θυσία, και ποια βάσις για θυσία ήλθε σε ύπαρξι τότε και ποια αντιτυπική «ημέρα» άρχισε τότε;

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6.

[Διάγραμμα στη σελίδα 135]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΟΨΙΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΒΟΡΡΑΣ

ΔΥΣΙΣ

ΝΟΤΟΣ

ΑΝΑΤΟΛΗ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Κιβωτός

Εξωτερική Κουρτίνα

ΑΓΙΑ

Τράπεζα

Θυσιαστήριον Θυμιάματος

Λυχνία

Καταπέτασμα

Αυλή

Θάλασσα

Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

Πύλη

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ο ναός του Σολομώντος καθώς επίσης και η σκηνή ήσαν τύπος του πνευματικού ναού του Θεού—της διευθετήσεως για την προσέγγισι του Ιεχωβά σε λατρεία, βάσει της εξιλαστηρίου θυσίας του Ιησού