Ερωτήσεις από Αναγνώστες
● Η παράλειψις παρακολουθήσεως των Χριστιανικών συναθροίσεων αποτελεί αυτή καθ’ εαυτήν μια ασυγχώρητη αμαρτία, δεδομένου ότι στα εδάφια Εβραίους 10:24-29, ο απόστολος Παύλος μιλά γι’ αυτή την αμαρτία αμέσως μετά αφού εξετάζει τη σπουδαιότητα των συναθροίσεων;
Η αποτυχία του να προσέξη κανείς την εντολή να παρακολουθή τις Χριστιανικές συναθροίσεις είναι σοβαρή και θα μπορούσε να οδηγήση σε καταστρεπτικές συνέπειες για ένα δούλο του Ιεχωβά. Ωστόσο, περιλαμβάνονται περισσότερα στη διάπραξη της ασυγχώρητης αμαρτίας.
Διαβάζοντας ολόκληρο το 10ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, θα βοηθηθούμε να κατανοήσωμε το ζήτημα. Ο απόστολος στην αρχή τονίζει ότι οι θυσίες σύμφωνα με το Νόμο δεν παρείχαν συγχώρησι από αμαρτίες, αλλά ήσαν σκιά μελλοντικών καλών πραγμάτων, περιλαμβάνοντας και τη θυσία του Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά προμήθευσε τον Ιησού Χριστό ως την τέλεια θυσία για την απομάκρυνσι των αμαρτιών. Αυτή είναι μια ειδική προμήθεια της ‘νέας διαθήκης.’ Ο απόστολος μάς ενθαρρύνει να «κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον.» (Εβρ. 10:23) Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Ο Παύλος τονίζει την ανάγκη να συγκεντρωνώμαστε μαζί τακτικά για να παρακινούμε σε καλά έργα, και να μη ενδίδωμε στη συνήθεια μερικών παραμερίζοντας τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Αντίθετα, πρέπει να παρακολουθούμε αυτές τις συναθροίσεις «όσον βλέπετε πλησιάζουσα την ημέραν».—Εδ. 25.
Και σχετικά μ’ αυτό ο απόστολος συνεχίζει: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους. Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινό το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος;»—Εβρ. 10:26-29.
Συνεπώς, ο σύνδεσμος «διότι» με τον οποίο αρχίζει η παράγραφος στο εδάφιο 26, δεν είναι απλώς ένα συνδετικό στην προτροπή να παρακολουθούμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις, αλλά συνδέει όλα όσα ελέχθησαν προηγουμένως μέχρις εδώ. Πρέπει κανείς να δεχθή την οδό σωτηρίας του Θεού μέσω του Χριστού και να εξακολουθήση να εκτιμά αυτή την προμήθεια, έχοντας κατά νου ότι η παρακολούθησις των συναθροίσεων είναι ένας από τους τρόπους που έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά για να διατηρηθή ισχυρός στην πίστη και δραστήριος σε καλά έργα. Το ότι έτσι έχουν τα πράγματα βεβαιώνεται περισσότερο απ’ όσα λέει ο απόστολος στο εδάφιο 29, όπου δείχνει ποια τιμωρία αρμόζει σ’ εκείνον που ‘καταπατεί τον Υιόν Θεού και νομίζει κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη.’
Δεν πρέπει, λοιπόν, να εξετάζωμε τα εδάφια Εβραίους 10:24, 25 μόνα τους και να συμπεράνωμε ότι η παράλειψις παρακολουθήσεως των συναθροίσεων είναι καθ’ εαυτή αυτό για το οποίο μιλά ο απόστολος εξετάζοντας εκείνους που διαπράττουν την ασυγχώρητη αμαρτία. Φυσικά, όταν ένα άτομο έχει ‘τη συνήθεια’ να μην παρακολουθή τις συναθροίσεις, ενεργεί κατά των πνευματικών συμφερόντων του και βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο να εξασθενήση στην πίστη και να γίνη αδρανής σε Χριστιανικά έργα. Αυτό, με τη σειρά, θα μπορούσε να οδηγήση στο να αρνηθή το άτομο ή να μη λάβη σοβαρά την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού και συνεπώς, στο να χάση την αιώνια ζωή.
Η αμαρτία που αναφέρεται στα εδάφια Εβραίους 10:26-29, δεν περιλαμβάνεται στην αμαρτία από την οποία ο αμαρτάνων μπορεί να μετανοήση με ειλικρινή θλίψι, κάνοντας έκκλησι στο Θεό μέσω του Ιησού για θείο έλεος. Ο αμαρτάνων έχει πράγματι απαρνηθή τον Υιό του Θεού σαν σωτήρα του και δεν έχει εκτιμήσει την απολυτρωτική αξία της θυσίας του.—Παράβαλε με Εβραίους 6:4-6.
Ένα τέτοιο άτομο αμαρτάνει κατά της ακριβούς γνώσεως και της λειτουργίας του αγίου πνεύματος του Θεού, και δεν υπάρχει πιθανότητα να μετανοήση και να ωφεληθή από την προμήθεια του Θεού για σωτηρία μέσω του Χριστού. Ο Θεός δεν έχει κάνει διαθέσιμα άλλα μέσα για σωτηρία ενός τέτοιου εκούσιου αμαρτωλού.