για ένα χρονικό διάστημα. Πρόσφατα, είχαμε την ευτυχή ευλογία να γίνωμε παππούδες του πρώτου τους παιδιού, του Ιωνάθαν.

Το 1976 η κόρη μας Ιζαμπέλ, άρχισε το έργο σκαπανέως (ολοχρόνια κήρυκας της Βασιλείας). Τώρα συνοδεύει το σύζυγό της στο έργο της περιοχής, και επισκέπτονται εκκλησίες εδώ στην Καταλωνία.

Ο Ιεχωβά μάς στήριξε στις πολλές δύσκολες δοκιμασίες όλα αυτά τα χρόνια. Και αληθινά, είμαστε πολύ συνηθισμένοι άνθρωποι, με αδυναμίες που είναι κοινές σ’ όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις, οι πείρες μας σαν οικογένεια μάς δίδαξαν να στηριζώμαστε υπομονητικά στον Ιεχωβά και να περιμένωμε την έκβασι του θελήματός του. Είμεθα αποφασισμένοι να φέρωμε εις πέρας την απόφασι που εξέφρασε ο Δαβίδ στον Ψαλμό 26:11, 12: «Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν ακακία μου· [εν τη ακεραιότητί μου, ΜΝΚ] Λύτρωσόν με και ελέησόν με. Ο πους μου ίσταται εν τη ευθύτητι· εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Κύριον.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 12:22, 23 ο απόστολος Παύλος μιλά για τα «πνεύματα δικαίων [ανδρών, Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις] οίτινες έλαβαν την τελειότητα.» Μήπως αυτοί οι άνδρες είναι εκείνοι οι πιστοί για τους οποίους έγραψε ο Παύλος στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαιο 11;

Η σκέψις ότι αυτοί οι λόγοι μπορεί να εφαρμόζονται σε άνδρες πίστεως και πιστότητας των προ-Χριστιανικών χρόνων ως τον καιρό του Ιωάννου του Βαπτιστού δεν είναι νέα. Ήδη το τεύχος της Σκοπιάς 15 Αυγούστου 1913, σελίδες 248 και 249 (στην Αγγλική), έκανε επιφυλακτικά αυτή τη σκέψι, και αυτή η άποψι εξακολούθησε να υπάρχει για πολλά χρόνια. Σ’ αυτό το εδάφιο η λέξις ‘άνδρες’ δεν απαντάται στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο. Γι’ αυτό και η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέει, «και εις πνευματικές ζωές δικαίων οίτινες έλαβαν την τελειότητα.»​—Βλέπε Βίβλος της Ιερουσαλήμ, Εμφατικό Δίγλωττο, Ρόδερχαμ, Μετάφραση Ουεστμίνστερ, Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας.

Τα εδάφια Εβραίους 11:8-10 αναφέρονται στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και δείχνουν ότι ο Αβραάμ έφυγε από την πόλι της Ουρ των Χαλδαίων και ότι αυτός και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζούσαν ως νομάδες έως ότου ο Ιακώβ μεταφέρθηκε στη γη της Αιγύπτου στις ημέρες του γιου του Ιωσήφ. Στη διάρκεια, λοιπόν, εκείνης της χρονικής περιόδου δεν κατοικούσαν σ’ ένα μόνιμο, καθωρισμένο τόπο όπως είναι μια πόλι. Πουθενά στις Εβραϊκές Γραφές δεν αναφέρεται ότι ο Θεός υποσχέθηκε σ’ αυτούς τους τρεις άνδρες «πόλι την έχουσα τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» Αυτά είναι τα σχόλια του Παύλου πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Ασφαλώς αυτή η έκφρασις αναφέρεται στην εγκαθιδρυμένη κυβέρνησι του Θεού από το ‘σπέρμα του Αβραάμ,’ κάτω από την οποία οι τρεις αυτοί πατριάρχες θα ζουν πάνω στη γη και θα αποκτήσουν ανθρώπινη τελειότητα ως το τέλος των χιλίων ετών.​—Γαλ. 3:16.

Όταν ο Θεός εξήγαγε τους απογόνους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ από τη γη της Αιγύπτου και τους εισήγαγε στη γη που είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ, αυτοί εγκαταστάθηκαν στις πόλεις των Χαναναίων και η Ιεριχώ ήταν η μόνη πόλις που είχε καταστραφεί με τη δύναμη του Θεού. Από τότε όλοι οι πιστοί προφήτες και οι πιστές γυναίκες των αρχαίων χρόνων είχαν ένα ωρισμένο τόπο διαμονής στις πόλεις. Συνεπώς, δεν μπορούσε να λεχθή γι’ αυτούς όπως είχε λεχθή για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ότι αυτοί επιζητούσαν μια μελλοντική πόλι επάνω στη γη. Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε στο έτος 70 μ.Χ., 39 χρόνια μετά την αποκεφάλισι του Ιωάννου του Βαπτιστού. Έτσι, ακόμη και οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί κατοικούσαν σ’ εκείνη την ορατή επίγεια πόλι ως και μετά την απομάκρυνσι του Στρατηγού Γάλλου από την Ιερουσαλήμ, οπότε οι Χριστιανοί υπήκουσαν στην προφητική εντολή του Ιησού να βγουν απ’ αυτή.​—Ματθ. 24:15-22.

Τα εδάφια Εβραίους 13:12-14 αναφέρονται στον Ιησού που σταυρώθηκε έξω από τα τείχη της επίγειας Ιερουσαλήμ ή «έξω της πύλης.» Εν όψει αυτής της περιστάσεως ο Παύλος συνεχίζει για να πη, «Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου [όπως ο αποδιοπομπαίος τράγος ή απολυτέος τράγος που αποστελλόταν στην έρημο την ημέρα του εξιλασμού, (Λευιτ. 16:10)], τον ονειδισμόν αυτού φέροντες· διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.» Αυτή η ‘πόλις’ αναφέρεται στην ουράνια βασιλεία, στη Νέα Ιερουσαλήμ, την οποία αναφέρει ο Παύλος στο εδάφιο Εβραίους 12:22.

Οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητας, ιδιαίτερα από τον Αβραάμ ως τον Ιωάννη το Βαπτιστή, δεν επιζητούσαν να πάνε στον ουρανό και να εισέλθουν σ’ εκείνη την ουράνια Ιερουσαλήμ. Δεν είχαν αντίληψι ενός τέτοιου πράγματος. (Ματθ. 11:11) Δεν μπορούσαν να διατηρήσουν μια τέτοια ελπίδα διότι δεν είχαν αναγεννηθεί από το άγιο πνεύμα του Θεού. Το εδάφιο Ιωάννης 7:39 το αποδεικνύει αυτό λέγοντας: «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμμελον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν· διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον, επειδή ο Ιησούς έτι δεν εδοξάσθη.» Η πνευματική αναγέννησις Χριστιανών ανδρών και γυναικών άρχισε από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Οι αναγεννημένοι από το άγιο πνεύμα από τότε και στο εξής απέβλεπαν σε ζωή στην ουράνια πόλι που προσκιάσθηκε από την επίγεια Ιερουσαλήμ.

Γι’ αυτό και ο Παύλος γράφοντας στους εξ Εβραίων Χριστιανούς μπορούσε ορθώς να τους λέη στην επιστολή προς Εβραίους 12:22, «Αλλά προσήλθατε εις όρος Σιών [όχι στο Όρος Σινά στην Αραβία] και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων.» Τον καιρό του Παύλου «η εκκλησία πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς» δεν είχε συμπληρώσει 30 χρόνια, και ήταν λοιπόν κοντά στην αρχή της, και αριθμούσε πολύ πιο λίγους από 144.000. Η συμπλήρωσις του αριθμού των 144.000 «πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς» γίνεται στο τέλος της λεγόμενης Χριστιανικής εποχής, που τερματίζεται στη ‘μεγάλη θλίψι’ σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 7:14 και Ματθαίος 24:21, 22. Ο Παύλος λοιπόν, και οι εξ Εβραίων Χριστιανοί στους οποίους έγραψε, άρχιζαν μόνο την «εκκλησίαν» εκείνη ως προς τον ολικό αριθμό των 144.000 μελών της.

Κατόπιν, τα εδάφια Εβραίους 12:23, 24 λένε «και εις Θεόν κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα, και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» Ώστε ο Θεός είναι ο κριτής πάντων, περιλαμβανομένων και των 144.000 καταγεγραμμένων. Τα πιθανά μέλη της ενδοξασμένης εκκλησίας πρέπει επομένως να περάσουν από μια περίοδο κρίσεως προτού επιδοκιμασθούν από τον Υπέρτατο Κριτή, τον Ιεχωβά. Και αυτό γιατί, αμέσως μετά τη μνημόνευσι του Θεού, το εδάφιο προχωρεί και λέει, «και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα.» Τα μέλη της αναγεννημένης από το πνεύμα Χριστιανικής ‘εκκλησίας’ είναι εκείνα που έλαβαν δικαίωσι δια πίστεως. (Ρωμ. 5:1· 8:1-4) Γι’ αυτό το λόγο αναφέρονται ως ‘δίκαιοι οίτινες έλαβον την τελειότητα.’

Σύμφωνα μ’ αυτά, προτρέπονται να «παραστήσουν τα σώματά [των] θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» (Ρωμ. 12:1) Γι’ αυτό ‘εξέρχονται έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες’. (Εβρ. 13:13) Αυτοί οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί έχουν πραγματικά ‘πνευματική ζωή’ τώρα στη γη και προτρέπονται να βαδίζουν σύμφωνα με το πνεύμα από το οποίο αναγεννήθηκαν.

Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στην πνευματική ζωή αυτών των δικαιωμένων Χριστιανών στο ίδιο κεφάλαιο της επιστολής προς Εβραίους 12:9: «Δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει;» Αυτός είναι ο πατέρας της αναγεννημένης από το πνεύμα εκκλησίας στην οποία ο Παύλος έγραψε και γι’ αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου παραφράζει εδώ την έκφρασι με μια προσωπική έννοια, λέγοντας «τον Πατέρα της πνευματικής μας ζωής.» Η έκφρασις αυτή προηγείται κατά 14 εδάφια της επιστολής προς Εβραίους 12:23 και γι’ αυτό βρίσκεται μέσα στα αμέσως συμφραζόμενα.

Στο εδάφιο Εβραίους 12:1 ο απόστολος Παύλος απομακρύνει την προσοχή μας από το να θεωρούμε το ίδιο τους πιστούς άνδρες και γυναίκες των προ-Χριστιανικών χρόνων με την αναγεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία και την πορεία της λατρείας που προηγήθηκε απ’ αυτούς τους αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς. Γι’ αυτό στο εδάφιο Εβραίους 12:23, δεν επανέρχεται σ’ εκείνο που είχε εξετάσει στο κεφάλαιο 11. Ένεκα των γεγονότων αυτών η έκφρασις «πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα» παρουσιάζει την «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς» από μια διαφορετική άποψι και επομένως δεν πρόκειται για περιττή επανάληψι εκείνων που ελέχθησαν στο εδάφιο 22. Επομένως δεν είναι ανάγκη να προσπαθήσωμε να το εφαρμόσωμε αυτό σε μια άλλη τάξι θεοφοβούμενων ατόμων όπως είναι οι πιστοί άνδρες και γυναίκες των αρχαίων χρόνων από τον Άβελ ως τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Ο Παύλος, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο όλα τα περιεχόμενα των εδαφίων Εβραίους 12:22, 23 σαν εφαρμοζόμενα στην αναγεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία, συνεχίζει και λέει, «και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» (Εβρ. 12:24) Η αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία βρίσκεται σ’ αυτή τη νέα διαθήκη και συνεπώς ο Ιησούς είναι μεσίτης της εκκλησίας αυτής. Τα μέλη της εκκλησίας είναι εκείνοι στους οποίους το «αίμα» του Ιησού Χριστού έχει ραντισθεί μ’ ένα πνευματικό τρόπο έτσι ώστε να παραγάγει καλύτερα αποτελέσματα μ’ αυτούς παρά με το αίμα του μαρτυρήσαντος Άβελ. (Εβρ. 11:4) Δηλαδή, αυτοί πραγματικά δικαιώνονται ή ανακηρύσσονται δίκαιοι τώρα δια πίστεως σ’ αυτό το αίμα.​—Ρωμ. 5:9.

Σύμφωνα με όλα αυτά, ο Παύλος προχωρώντας