Κεφάλαιον 12

Ο Σεβασμός της Εξουσίας Απαραίτητος για Ειρηνική Ζωή

 1-3. (α) Τι έχει συμβάλει στη διαδεδομένη περιφρόνησι της εξουσίας στις ημέρες μας; (β) Με ποιους διαφόρους τρόπους εκφράζεται αυτή η στάσις; (γ) Πού γίνονται αισθητά τα αποτελέσματα;

ΥΠΑΡΧΕΙ ένα πνεύμα ανεξαρτησίας που διαπερνά τον κόσμο σήμερα. Ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που γεννήθηκαν μετά τον Βʹ Παγκόσμιο πόλεμο έχει αναπτυχθή μια γενική περιφρόνησις της εξουσίας. Γιατί; Ένας λόγος είναι ότι οι γονείς των είδαν και εδοκίμασαν καταδυνάστευσι σε μια κλίμακα άνευ προηγουμένου, καθώς και αλαζονική και διεφθαρμένη τακτική από εκείνους που είχαν δύναμι. Ανέπτυξαν μια σκοτεινή άποψι για την εξουσία. Κατά συνέπειαν, πολλοί απ’ αυτούς, όταν έγιναν γονείς, δεν ενεστάλαξαν στα τέκνα τους σεβασμό προς την εξουσία. Ούτε και οι αδικίες που είδαν τα τέκνα εβοήθησαν τα πράγματα. Ως αποτέλεσμα, ο στασιασμός εναντίον της εξουσίας έγινε κάτι το κοινό.

² Αυτός ο στασιασμός εκφράζεται κατά διαφόρους τρόπους. Μερικές φορές εκδηλώνεται με υιοθέτησι ενός τύπου ενδυμασίας που υπονοεί απόρριψι των «παραδεδεγμένων κανόνων». Μπορεί να περιλαμβάνη δημοσία καταφρόνησι της αστυνομίας, ή ακόμη βία και αιματοχυσία. Αλλά δεν περιορίζεται σ’ αυτά. Ακόμη και ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν εκδηλώνονται ανοιχτά μ’ αυτούς τους τρόπους, πόσοι δεν υπάρχουν που αγνοούν ή παραμερίζουν νόμους ή άλλους κανονισμούς όταν δεν συμφωνούν μαζί τους ή όταν το βρίσκουν ενοχλητικό να κάνουν ό,τι οι νόμοι απαιτούν;

³ Αυτή η κατάστασις επηρέασε βαθειά την ατμόσφαιρα που επικρατεί στα σπίτια, στα σχολεία, στους τόπους εργασίας και στις επαφές με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δεν ανέχονται κανένα απολύτως να τους λέγη τι να κάνουν. Προσπαθούν να επιτύχουν εκείνο που πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτερη ελευθερία. Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια κατάστασι, τι θα κάμετε;

 4. Σε ποιο ζήτημα λαμβάνομε θέσι με την πορεία μας;

⁴ Η πορεία σας θα προσδιορίση αναπόφευκτα πού στέκεσθε εν σχέσει με το επίμαχο ζήτημα του δικαιώματος της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Αποβλέπετε πράγματι στον Ιεχωβά ως την Πηγή της αληθινής ειρήνης και ασφαλείας; Θα επιδιώξετε να εφαρμόσετε στη ζωή σας αυτά που λέγει ο Λόγος του; Ή μήπως συμβαδίζετε με τους ανθρώπους που, πλανώμενοι από τον Σατανά, πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν οι ίδιοι τι είναι καλό και τι είναι κακό;—Γένεσις 3:1-5· Αποκάλυψις 12:9.

 5. (α) Τι προκύπτει συχνά όταν ακολουθούμε την ηγεσία ανθρώπων οι οποίοι υπόσχονται «ελευθερία»; (β) Είναι ελεύθερο το άτομο που κάνει το θέλημα του Θεού;

⁵ Οποιοσδήποτε επιτρέπει σε κάτι που είναι «δημοφιλές» να ελέγχη τις σκέψεις του εύκολα θα αποπλανηθή. (Ιερεμίας 8:6) Η ακριβής όμως γνώσις της Γραφής είναι προστασία. Μπορεί να σας προστατεύση από το να πέσετε από μια κακή κατάστασι σε μια άλλη επειδή δώσατε προσοχή σε ανθρώπους που, ενώ ‘επαγγέλλονται ελευθερίαν, αυτοί οι ίδιοι είναι δούλοι της διαφθοράς’. Αν ακολουθήσετε την ηγεσία τέτοιων ανθρώπων, θα βρεθήτε απλώς στην ίδια κατάστασι δουλείας. (2 Πέτρου 2:18, 19) Αληθινή ελευθερία μπορεί να αποκτηθή μόνο με τη γνώσι και εκτέλεσι του θελήματος του Θεού. Ο νόμος του αποτελεί «τον τέλειον νόμον της ελευθερίας». (Ιακώβου 1:25) Ο Ιεχωβά δεν περιορίζει χωρίς λόγο την ελευθερία μας με το να μας επιβάλλη κανόνες που δεν εξυπηρετούν κανένα χρήσιμο σκοπό. Καθοδηγεί με τέτοιον τρόπο που καθιστά ικανό ένα άτομο ν’ απολαμβάνη την ειρήνη και την ασφάλεια που προέρχονται από την απόκτησι μιας αγαθής σχέσεως με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Δεν είναι αυτό εκείνο που επιθυμείτε;

 6, 7. (α) Ποιος είναι στην καλύτερη θέσι να θέση τέρμα στην εκμετάλλευσι της εξουσίας που επικρατεί σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων; (β) Πώς έδειξε ο Ιησούς τι συμβαίνει σε άτομα που προσπαθούν να λάβουν τον νόμο στα χέρια τους;

⁶ Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον σε ποιο βαθμό υπάρχουν η διαφθορά και η εκμετάλλευσις της εξουσίας σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Έδωσε το λόγο του ότι, άσχετα με το πόσο υψηλά μπορεί να στέκωνται αυτοί που προξενούν καταδυνάστευσι, θα τους καλέση να δώσουν λόγο. (Ρωμαίους 14:12) Στον ορισμένο καιρό του Θεού, «οι ασεβείς θέλουσιν εκκοπή από της γης, και οι παράνομοι θέλουσιν εκριζωθή απ’ αυτής». (Παροιμίαι 2:22) Δεν πρόκειται όμως να καταλήξη σε οποιοδήποτε διαρκές όφελος για τον εαυτό μας αν γινώμεθα ανυπόμονοι και λαμβάνωμε το νόμο στα χέρια μας.—Ρωμαίους 12:17-19.

⁷ Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στους μαθητάς του τη νύχτα της προδοσίας και της συλλήψεώς του στον κήπο της Γεθσημανή. Λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα και του κινδύνου από άγρια θηρία, οι Ιουδαίοι συχνά έφεραν όπλα, και σ’ αυτή την περίπτωσι υπήρχαν δύο μάχαιραι μεταξύ των αποστόλων του Ιησού. (Λουκάς 22:38) Τι συνέβη; Όταν είδαν μια βίαιη διαστροφή της δικαιοσύνης—μια προσπάθεια να συλλάβουν τον Ιησού χωρίς κανένα λόγο και υπό το κάλυμμα του σκότους—ο απόστολος Πέτρος αυθόρμητα έσυρε τη μάχαιρα και απέκοψε το αυτί ενός εκ των ανδρών. Ο Ιησούς, όμως, αποκατέστησε το κομμένο αυτί και είπε στον Πέτρο: «Επίστρεψον την μάχαιράν σου εις τον τόπον αυτής· διότι πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιράν, διά μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή». (Ματθαίος 26:52) Ακόμη και στις ημέρες μας, πολλά άτομα θα μπορούσαν να είχαν σωθή από πρόωρο θάνατο αν ακολουθούσαν αυτή τη συμβουλή.—Παροιμίαι 24:21, 22.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

 8. (α) Όπως αναφέρεται στο Ρωμαίους 13:1, 2, πώς πρέπει οι Χριστιανοί να θεωρούν τους κοσμικούς άρχοντας; (β) Τι εννοείται με τη δήλωσι «υπό του Θεού είναι τεταγμέναι»;

⁸ Όταν έγραφε σε Χριστιανούς στη Ρώμη, ο απόστολος Παύλος ενεπνεύσθη από τον Θεό να εξηγήση πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρωνται εν σχέσει με τις κοσμικές εξουσίες. Είπε: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμένοι [μένουν εγκατεστημένες στις σχετικές των θέσεις, ΜΝΚ]. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν, εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην». (Ρωμαίους 13:1, 2) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έθεσε αυτούς τους κοσμικούς άρχοντες στην εξουσία; Η Αγία Γραφή απαντά με βεβαιότητα, Όχι! (Λουκάς 4:5, 6· Αποκάλυψις 13:1, 2) Αλλά υπάρχουν με την άδειά του, και η ‘σχετική θέσις’ που κατέλαβαν στην πορεία της ανθρωπίνης ιστορίας έχει καθορισθή από τον Θεό. Ποια υπήρξε αυτή η θέσις;

 9. Αν οι αξιωματούχοι είναι διεφθαρμένοι, για ποιον λόγο πρέπει να δείχνωμε σεβασμό;

⁹ Η περικοπή που μόλις παρετέθη δείχνει ότι πρόκειται για μια ‘ανωτέρα’ θέσι. Συνεπώς, δεν πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς χωρίς σεβασμό στους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Οι νόμοι που επιβάλλουν δεν πρέπει να περιφρονούνται. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι πρέπει να θαυμάζη κανείς τα άτομα που έχουν υψηλές θέσεις, ούτε να επιδοκιμάζη οποιαδήποτε διαφθορά στην οποία πιθανόν να είναι αναμεμιγμένοι. Αλλά είναι κατάλληλο να δείχνεται σεβασμός λόγω του αξιώματος που κατέχουν.—Τίτον 3:1, 2.

10. Πώς πρέπει να θεωρήται η πληρωμή φόρων, και γιατί;

¹⁰ Γενικά, οι κοσμικοί νόμοι λειτουργούν για το καλό του λαού. Βοηθούν στη διατήρησι της τάξεως και εξασφαλίζουν ένα μέτρο προστασίας των ατόμων και της περιουσίας των, (Ρωμαίους 13:3, 4) Επί πλέον, η κυβέρνησις συνήθως κατασκευάζει δρόμους, παρέχει υγειονομική υπηρεσία, πυροσβεστική προστασία, εκπαίδευσι και άλλες υπηρεσίες που ωφελούν το λαό. Είναι ορθό να πληρώνεται γι’ αυτές τις υπηρεσίες; Πρέπει να πληρώνωμε φόρους; Αυτό είναι ένα φλέγον ερώτημα που συχνά επηρεάζει έντονα τα αισθήματά μας λόγω της υψηλής φορολογικής κλίμακος και της συχνής καταχρήσεως του δημοσίου χρήματος. Στον καιρό της επιγείου διακονίας του Ιησού το ερώτημα αυτό είχε επίσης και πολιτική χροιά. Αλλ’ ο Ιησούς δεν εθεώρησε ότι η υπάρχουσα κατάστασις δικαιολογούσε οποιαδήποτε άρνησι πληρωμής. Αναφερόμενος στο νόμισμα που εκόπη από τον Ρωμαίο Καίσαρα, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν». (Ματθαίος 22:17-21· Ρωμαίους 13:6, 7) Επειδή ο Ιησούς εγνώριζε τα αποτελέσματα που εύκολα μπορούσαν να προέλθουν, δεν ενέκρινε την ιδέα του να γίνη ο καθένας νόμος για τον εαυτό του.

11, 12. (α) Πώς τα υπό εξέτασιν εδάφια δείχνουν ότι υπάρχει επίσης μια άλλη εξουσία που πρέπει, να ληφθή υπ’ όψιν; (β) Τι θα εκάνατε αν οι κοσμικοί άρχοντες εξέδιδαν διαταγές που θα συνεκρούοντο με τις απαιτήσεις του Θεού, και γιατί;

¹¹ Πρέπει, εν τούτοις, να σημειωθή, ότι στην απάντησί του ο Ιησούς ετόνισε ότι το κοσμικό κράτος δεν ήταν η μόνη εξουσία που έπρεπε να ληφθή υπ’ όψιν. Οι «ανώτερες εξουσίες» δεν είναι ανώτερες και του Θεού, ούτε είναι ίσες με αυτόν. Τουναντίον, «υπό του Θεού είναι τεταγμέναι». (Ρωμαίους 13:1) Η εξουσία τους είναι περιωρισμένη, όχι απόλυτη. Εξ αιτίας τούτου οι Χριστιανοί αντιμετώπισαν συχνά κρίσιμες αποφάσεις. Είναι μια απόφασις που και σεις πρέπει να λάβετε. Όταν άνθρωποι της εξουσίας απαιτούν για τον εαυτό τους εκείνο που ανήκει στον Θεό, τι θα κάμετε; Αν απαγορεύουν να κάμετε εκείνο που διατάσσει ο Θεός, ποιον θα υπακούσετε;

¹² Οι απόστολοι του Ιησού Χριστού, επειδή εξέλεξαν να υποστηρίξουν την κυριαρχία του Ιεχωβά, έκαμαν γνωστή τη θέσι τους προς τα μέλη του ανωτάτου δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ με σεβασμό αλλά και σταθερότητα: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν. . . , Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 4:19, 20· 5:29) Οι πολιτικές κυβερνήσεις ίσως θέσουν περιορισμούς ως προς τον αριθμό των ανθρώπων που επιτρέπεται να συναθροίζωνται ίσως επίσης απαγορεύσουν ωρισμένες δημόσιες ενέργειες. Ο Λόγος του Θεού δεν απαιτεί να συναθροίζεται ο λαός του για λατρεία σε μεγάλα πλήθη, ούτε λέγει ότι υπάρχει ένας μόνον κατάλληλος τρόπος να έλθωμε σ’ επαφή με άλλους ανθρώπους για να τους μιλήσωμε για το θέλημα του Θεού. Εξ άλλου, αν η συμμόρφωσις σε κυβερνητικούς περιορισμούς επρόκειτο να καταστήση αδύνατη την εκπλήρωσι αυτών των Θεόδοτων υποχρεώσεων, τι θα γίνη τότε; Ποιος μπορεί να αρνηθή ότι το ορθόν πράγμα που πρέπει να κάνωμε θα ήταν ‘να πειθαρχήσωμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’;

13, 14. (α) Γιατί πρέπει να είμεθα προσεκτικοί να μη παραβαίνωμε κοσμικούς νόμους μόνο για προσωπικές αιτίες; (β) Δείξτε από τις Γραφές τους λόγους γι’ αυτό.

¹³ Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να κάνωμε ανεξάρτητα εκείνο που αρέσει στα ιδιοτελή μας συμφέροντα αντί να κάνωμε εκείνο που απαιτεί ο νόμος. Είναι αλήθεια ότι, από μια προσωπική άποψι, μερικοί νόμοι μπορεί να φαίνωνται μη αναγκαίοι ή υπερβολικά περιοριστικοί. Αποτελεί όμως αυτό δικαιολογία για ν’ αγνοή κανείς τον νόμο; Ποιο θα ήταν τα αποτέλεσμα αν ο καθένας επρόκειτο να υπακούη μόνο στους νόμους που νομίζει ότι τον ωφελούν προσωπικά; Αυτό θα ωδηγούσε σε αναρχία.

¹⁴ Υφίσταται σοβαρός κίνδυνος όταν ένα άτομο αγνοή την εξουσία και κάνη εκείνο που το ευχαριστεί απλώς και μόνο διότι δεν κινδυνεύει να υποστή άμεση τιμωρία. Ενώ αυτή η περιφρόνησις του νόμου μπορεί στην αρχή να περιλαμβάνη μικροτέρας σπουδαιότητος ζητήματα, το να παραμένη ατιμώρητο ένα άτομο μπορεί να το ενθαρρύνη σε μεγαλύτερη ανομία έως ότου συνηθίση στην κακή του πορεία. Σχετικά μ’ αυτό, ο Εκκλησιαστής 8:11 αναφέρει: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, διά τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν». Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για να υπακούωμε στο νόμο; Θα πρέπει μήπως να είναι απλώς ο φόβος της τιμωρίας για την ανυπακοή; Στην περίπτωσι ενός Χριστιανού, θα έπρεπε να υπάρχη ένας πολύ ισχυρότερος λόγος—εκείνος τον οποίο ο απόστολος Παύλος ονομάζει «ανάγκη»—και αυτή είναι η επιθυμία για μια καθαρή συνείδησι. (Ρωμαίους 13:5) Όταν η συνείδησις ενός ανθρώπου έχη εκπαιδευθή σε αρμονία με τις Άγιες Γραφές, τότε αυτός γνωρίζει ότι αν επρόκειτο ν’ ακολουθήση μια άνομη πορεία, θα ελάμβανε μια στάσι ‘εναντιώσεως εις την διαταγήν του Θεού’. Άσχετα με το αν οι άλλοι άνθρωποι γνωρίζουν εκείνα που κάνομε, ο Θεός όμως γνωρίζει, και οι προοπτικές μας για μελλοντική ζωή εξαρτώνται απ’ αυτόν.—1 Πέτρου 2:12-17.

15. (α) Τι πρέπει να καθορίζη τη στάσι μας απέναντι σ’ ένα διδάσκαλο ή έναν εργοδότη; (β) Μ’ αυτόν τον τρόπο από τίνος το πνεύμα αποφεύγομε να επηρεασθούμε;

¹⁵ Το ίδιο αληθεύει και σχετικά με τη στάσι ενός νέου προς τον διδάσκαλό του και ενός ενηλίκου προς τον κοσμικό εργοδότη του. Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μας πράττουν εσφαλμένα πράγματα δεν θα έπρεπε αυτό να καθορίζη τη διαγωγή μας. Το κατά πόσον ο διδάσκαλος ή ο εργοδότης γνωρίζει ή όχι το τι πράττομε δεν θα έπρεπε να έχη καμμιά διαφορά. Το ερώτημα είναι, Ποιο είναι το ορθό; Τι ευαρεστεί τον Θεό; Οι διδάσκαλοι γενικά είναι αντιπρόσωποι της κοσμικής κυβερνήσεως, όργανα των ‘ανωτέρων εξουσιών’ και συνεπώς τους αρμόζει σεβασμός. Και όσον αφορά τη στάσι προς τους κοσμικούς εργοδότας, η Βίβλος συμβουλεύει: «να ευαρεστώσι εις αυτούς κατά πάντα, . . . να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν· διά να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού». (Τίτον 2:9, 10) Πράττοντας έτσι αποδεικνύομε ότι δεν έχομε υποκύψει στην επιρροή του Σατανά, το πνεύμα του οποίου «ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας». Τουναντίον, συμβάλλομε με γνήσιο τρόπο στις ειρηνικές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.—Εφεσίους 2:2, 3.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

16. Ποια απαίτησις για αρμονική οικογενειακή ζωή εκτίθεται στην 1 Κορινθίους 11:3;

¹⁶ Μια άλλη περιοχή στην οποία είναι πολύ επιθυμητές οι ειρηνικές σχέσεις είναι ο οικογενειακός κύκλος. Πολύ συχνά λείπει ένας τέτοιος υγιής δεσμός, με αποτέλεσμα τη διάλυσι των οικογενειακών σχέσεων—σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και τη διάλυσι του σπιτιού. Τι μπορεί να γίνη για τη βελτίωσι της καταστάσεως; Μια βασική απαίτησις είναι ο σεβασμός της αρχηγείας που διευθέτησε ο Ιεχωβά. Όπως είναι γραμμένο στην 1 Κορινθίους 11:3 αυτή η διευθέτησις είναι η εξής: «Κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός».

17. (α) Όσον αφορά την αρχηγία ποια είναι η θέσις του ανδρός; (β) Τι καλό παράδειγμα όσον αφορά τη συζυγική κεφαλή έθεσε ο Χριστός;

¹⁷ Σημειώστε ότι αυτό το εδάφιο αρχίζει με το να καθορίση τη θέσι του ανδρός, τονίζοντας πρώτα όχι το ότι είναι κεφαλή, αλλά μάλλον, στρέφοντας την προσοχή στο γεγονός ότι, όπως διευθέτησε τα πράγματα ο Θεός, υπάρχει κάποιος στον οποίον πρέπει ν’ αποβλέπη ο άνδρας για κατεύθυνσι, κάποιος του οποίου το παράδειγμα πρέπει ν’ ακολουθή. Ο Χριστός είναι η κεφαλή του ανδρός, και στις σχέσεις του με την εκκλησία του, που παρομοιάζεται με νύμφη, ο Χριστός έδειξε τον τρόπο για μια επιτυχημένη συζυγική ηγεσία. Το καλό του παράδειγμα διεγείρει μια πρόθυμη ανταπόκρισι στους μαθητάς του. Αντί να είναι αυταρχικός, σκληρός και απαιτητικός προς αυτούς, ο Ιησούς ήταν «πράος και ταπεινός την καρδίαν», έτσι ώστε οι ακόλουθοί του βρήκαν «ανάπαυσιν» στις ψυχές τους. (Ματθαίος 11:28-30) Τους υπετίμησε μήπως λόγω των αδυναμιών τους; Αντιθέτως, κατέθεσε τη ζωή του για να τους καθαρίση από την αμαρτία. (Εφεσίους 5:25-30) Τι ευλογία για κάθε οικογένεια να έχη έναν τέτοιον άνδρα που ειλικρινά προσπαθεί ν’ ακολουθήση αυτό το παράδειγμα!

18. (α) Με τι τρόπους μπορεί μια σύζυγος να δείξη ότι σέβεται την εξουσία του συζύγου της; (β) Πώς πρέπει τα τέκνα να δείχνουν σεβασμό για τους γονείς των, και γιατί;

¹⁸ Όταν ο σύζυγος ασκή τέτοια ηγεσία στο σπίτι, δεν είναι δύσκολο για μια γυναίκα να σέβεται τον σύζυγό της. Και η υπακοή των τέκνων στους γονείς τους εκδηλώνεται πιο πρόθυμα. Αλλά υπάρχουν πολλά που η γυναίκα και τα παιδιά μπορούν να συνεισφέρουν για την ευτυχία της οικογενείας. Αν η γυναίκα επιμελήται καλά το σπίτι, αν δέχεται τις αποφάσεις του συζύγου της και συμβάλλη στη επιτυχία τους, δείχνει ότι πράγματι «σέβεται τον άνδρα». Αληθεύει αυτό για το σπίτι σας; (Εφεσίους 5:33· Παροιμίες 31:10-15, 27, 28) Όσον αφορά τα παιδιά, αν υπάρχη πρόθυμη υπακοή στον πατέρα και τη μητέρα, αυτό δείχνει ότι τιμούν τους γονείς των και αυτό είναι εκείνο που απαιτεί ο Θεός. (Εφεσίους 6:1-4) Δεν συμφωνείτε ότι θα υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ειρήνη και πολύ μεγαλύτερο αίσθημα προσωπικής ασφαλείας σ’ ένα τέτοιο σπίτι παρά σ’ ένα που λείπει ο σεβασμός προς την εξουσία;

19. Αν είσθε ο μόνος στην οικογένεια που προσπαθεί να οδηγήται από τον Λόγο του Θεού, τότε τι θα κάμετε;

¹⁹ Μπορείτε να βοηθήσετε στο να κάνετε το σπίτι σας ένα τέτοιο μέρος. Άσχετα με το αν άλλα μέλη της οικογενείας εκλέγουν ν’ ακολουθήσουν τις οδούς του Ιεχωβά ή όχι, εσείς μπορείτε να το πράξετε. Ίσως και άλλοι στην οικογένεια ν’ ανταποκριθούν στο καλό σας παράδειγμα. (1 Κορινθίους 7:16· Τίτον 2:6-8) Ακόμη και αν δεν το κάνουν, αυτό που πράττετε θα παραμένη σαν μια εκδήλωσις της πίστεώς σας στην ορθότητα των οδών του Θεού, και αυτό δεν είναι κάτι μικρής αξίας.—1 Πέτρου 3:16, 17.

20, 21. (α) Πώς δείχνει η Γραφή ότι η εξουσία του συζύγου και των γονέων δεν είναι απόλυτη; (β) Έτσι, ποια απόφασι μπορεί να χρειασθή να λάβουν μια Χριστιανή σύζυγος ή πιστά τέκνα, και τι πρέπει να τους υποκινή;

²⁰ Μην ξεχνάτε ότι η όλη διάταξις της οικογενειακής εξουσίας προέρχεται από τον Θεό. Δεν μπορεί, λοιπόν, ο Θεός να μη υπολογίζεται. Έτσι, οι γυναίκες διδάσκονται να υποτάσσωνται στους συζυγούς των «καθώς πρέπει εν Κυρίω». Και τα παιδιά συμβουλεύονται να υπακούουν στους γονείς των «διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον». (Κολοσσαείς 3:18, 20) Αυτό σημαίνει ότι η εξουσία που ασκεί ο άνδρας στη σύζυγό του καθώς και η εξουσία που ασκούν οι γονείς στα τέκνα τους, είναι σχετική. Αυτή η ιδέα ίσως κατ’ αρχήν να δυσαρεστήση τον σύζυγο ή τους γονείς που είναι άπιστοι. Στην πραγματικότητα, όμως, συντελεί στο καλό τους, διότι θα βοηθήση να κάμη τα πιστά μέλη της οικογενείας πιο αξιόπιστα και σεβαστά.

²¹ Φυσικά, αν ένας σύζυγος απαιτούσε από τη γυναίκα του να κάμη κάτι το οποίον δεν ‘είναι ευάρεστον εις τον Κύριον,’ εκείνο που θα κάμη η σύζυγος θα αποδείξη κατά πόσον πράγματι ‘ φοβείται τον Θεόν’ ή όχι. (Εκκλησιαστής 12:13) Παρομοίως, όταν τα παιδιά έχουν αρκετή ηλικία να κατανοούν και να υπακούουν στον Λόγο του Θεού, αν οι γονείς των δεν συμμετέχουν στην επιθυμία τους να υπηρετούν τον Ιεχωβά, αυτοί οι νεαροί Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφασίσουν ή ν’ αποδείξουν την αφοσίωσί τους στον Θεό ή ν’ ακολουθήσουν τους γονείς των. Από την απόφασί τους θα εξαρτηθή η προοπτική τους για αιώνια ζωή. (Ματθαίος 10:37-39) Εν τούτοις, εκτός από την κυρία ευθύνη τους να υπακούουν στον Θεό, αυτά τα παιδιά πρέπει να είναι υποτακτικά «κατά πάντα», ακόμη και αν αυτό σημαίνη να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν. (Κολοσσαείς 3:20) Πράττοντας έτσι, ίσως να μπορέσουν να βοηθήσουν τους γονείς των να δεχθούν τη σωτηρία που προσφέρει ο Ιεχωβά. Όταν το ελατήριο ενός Χριστιανού δεν είναι ανυπακοή που γεννάται από ένα πνεύμα ανεξαρτησίας, αλλά από πνεύμα πιστότητος στον Ιεχωβά και στις δίκαιες οδούς του, αυτό είναι πραγματικά «ευάρεστον εις τον Κύριον».

ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

22, 23. (α) Τι κάνουν οι Χριστιανοί επίσκοποι προς όφελος των μελών της εκκλησίας; (β) Σύμφωνα με το Εβραίους 13:17 ποια στάσι πρέπει να έχωμε προς αυτούς;

²² Το ίδιο αυτό πνεύμα πιστότητος στον Ιεχωβά πρέπει να αντανακλάται στη στάσι μας σχετικά με τη Χριστιανική εκκλησία του κι’ εκείνους που φροντίζουν για τα συμφέροντά της. Στην εκκλησία ο Ιεχωβά έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνουν το «ποίμνιον». Δεν λαμβάνουν μισθό για την εργασία τους, αλλά, μάλλον, δίνουν από τον εαυτό τους, διότι ενδιαφέρονται ειλικρινά για την ευημερία των Χριστιανών αδελφών τους. (1 Θεσσαλονικείς 2:8, 9) Βοηθούν την εκκλησία στην εκτέλεσι του ειδικού έργου που της έχει ανατεθή, δηλαδή, τη διακήρυξι του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Ενδιαφέρονται, επίσης, για την ατομική ευημερία των μελών της εκκλησίας και τα βοηθούν να μάθουν πώς να εφαρμόζουν τις αρχές της Βίβλου στην καθημερινή τους ζωή. Επιπλέον, αν κάποιο μέλος της εκκλησίας εκουσίως επιμένη σε σοβαρή αδικοπραγία, αν και γνωρίζει τι απαιτεί ο Θεός, οι υπεύθυνοι επίσκοποι θα φροντίσουν ν’ αποβληθή το μέλος αυτό κι’ έτσι το υπόλοιπο της εκκλησίας προστατεύεται από τη διεφθαρμένη του επιρροή.—1 Κορινθίους 5:12, 13.

²³ Από εκτίμησι γι’ αυτή τη στοργική διευθέτησι του Ιεχωβά για την εξασφάλισιν ενός πνεύματος ειρήνης μεταξύ του λαού του, θα πρέπει ν’ ακούσωμε τη συμβουλή που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή 13:17: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί».

24, 25. (α) Πώς εκείνο που διδάσκουν οι πρεσβύτεροι πρέπει να επηρεάζη τον τρόπο με τον οποίον τους βλέπομε; (β) Πότε και πώς πρέπει, να εφαρμόζωμε αυτό που διδασκόμεθα από τη Γραφή; Γιατί;

²⁴ Εν τούτοις, το να υπακούωμε «εις τους προεστώτας» δεν σημαίνει να γίνωμε απλώς ανθρωπάρεσκοι. Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ένας βασικός λόγος, για τον οποίον αυτοί οι επίσκοποι ή πρεσβύτεροι αξίζουν σεβασμό, είναι διότι διδάσκουν «τον λόγον του Θεού». (Εβραίους 13:7· 1 Τιμόθεον 5:17) Και όσον αφορά αυτόν τον Λόγον, η προς Εβραίους επιστολή 4:12, λέγει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας. Και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον».

²⁵ Αυτός ο «λόγος του Θεού» αποκαλύπτει πραγματικά τι είναι εσωτερικά ένα άτομο. Εκθέτει τη διαφορά μεταξύ του τι μπορεί να φαίνεται ότι είναι και του ελατηρίου που τον παρακινεί να ομιλή και να ενεργή έτσι. Αν πραγματικά έχη πίστι στον Θεό και παρακινήται από μια ειλικρινή επιθυμία να ευαρεστήση τον Δημιουργό του, δεν θα παρασυρθή σε αδικοπραγία όταν δεν τον βλέπουν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, ούτε θα επιδοθή σε κάποια αντιγραφική διαγωγή απλώς και μόνο διότι δεν είναι μεταξύ των σοβαρών σφαλμάτων για τα οποία θα απεβάλλετο κανείς από την εκκλησία. Η επιθυμία του δεν είναι να αμαρτήση, αλλά να αντανακλά κατάλληλα ‘την δόξαν του Θεού’. (Ρωμαίους 3:23) Εξ άλλου, αν κάποιος τείνη να παίρνη στα ελαφρά οποιαδήποτε από τις εντολές που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού, οφείλει να εξετάση προσεκτικά ποια είναι πράγματι η στάσις του προς τον Θεόν. Μήπως αρχίζει να γίνεται σαν εκείνο το άτομο για το οποίο λέγει ο Ψαλμός 14:1 (ΜΝΚ): «Είπεν ο άφρων»—όχι βέβαια δημοσίως—αλλά «εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Ιεχωβά!»;

26, 27. (α) Γιατί είναι σπουδαίο να λαμβάνωμε σοβαρά «πάντα λόγον» του Ιεχωβά; (β) Πώς επηρεάζεται η ζωή μας όταν δείχνωμε έτσι σεβασμό για την εξουσία;

²⁶ Όταν ο Ιησούς Χριστός επειράσθη από τον Διάβολο, σταθερά διεκήρυξε: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού». (Ματθαίος 4:4) Είσθε τόσο βέβαιος γι’ αυτό το ζήτημα όπως ο Ιησούς; Πιστεύετε ότι «πας λόγος» του Ιεχωβά είναι σπουδαίος και ότι κανείς δεν πρέπει να αγνοήται; Το να υπακούωμε απλώς σε μερικές από τις απαιτήσεις του Ιεχωβά, ενώ θεωρούμε άλλες ως επουσιώδεις, δεν είναι αρκετό! Ή υποστηρίζομε τη δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά ή παίρνομε το μέρος του Διαβόλου στο επίμαχο ζήτημα με το να θέτωμε τους δικούς μας κανόνες για το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Μακάριοι είναι εκείνοι που δείχνουν ότι αληθινά αγαπούν το νόμο του Ιεχωβά.—Ψαλμός 119:165.

²⁷ Τέτοια άτομα δεν παγιδεύονται από το διαιρετικά πνεύμα του κόσμου. Ούτε επιδίδονται στην επαίσχυντη διαγωγή εκείνων που απορρίπτουν τους ηθικούς περιορισμούς. Βαθύς σεβασμός για τον Ιεχωβά και τις δίκαιες οδούς του δίνει σταθερότητα στη ζωή τους.