Πώς να Εκπαιδεύετε τις Δυνάμεις σας Αντιλήψεως

 1. (α) Πώς πρέπει να βλέπουν οι Χριστιανοί την έρευνα για κοσμική σοφία και τη χρήσι της; (β) Τι μπορούμε να μάθομε από τις αντιθέσεις που κάνει ο Παύλος μεταξύ της σοφίας του Θεού και της σοφίας του κόσμου;

ΑΥΤΟ θα μπορούσε να φανή ως ένας ελκυστικός τίτλος, διότι πολλοί ενδιαφέρονται έντονα και θα ήσαν πρόθυμοι να κάνουν ό,τι μπορούν και να πληρώσουν οποιοδήποτε τίμημα για να εκπαιδεύσουν και να βελτιώσουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως. Για ποιο σκοπό; Οφείλομε να παραδεχθούμε ότι αυτό συχνά γίνεται μ’ ένα ιδιοτελές ελατήριο. Ίσως να γίνεται με την επιθυμία να εξουδετερώσουν ένα ανταγωνιστή στις επιχειρήσεις ή για να μάθουν πώς να βλέπουν μέσω άλλων για να έχουν το πλεονέκτημα να επιβάλλωνται σ’ αυτούς. Αυτό είναι πιθανόν να δικαιολογήται από την άποψι της κοσμικής σοφίας, αλλά ένα άτομο που εκζητεί την εύνοια του Θεού δεν μπορεί να υιοθετήση αυτή την άποψι. Το ελατήριο είναι εσφαλμένο. Οπωσδήποτε, η Βίβλος δίνει σαφή προειδοποίησι για τους κινδύνους της κοσμικής σοφίας και αντιλήψεως. Ο απόστολος Παύλος είχε να πη πολλά γι’ αυτό όταν έγραφε στην εκκλησία της Κορίνθου. Αντιπαραβάλλοντας τη σοφία αυτού του κόσμου με τη σοφία του Θεού, είπε ότι «ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας [του]». Εξήγησε περαιτέρω ότι κατά την πρόσκλησιν εκείνων, οι οποίοι επρόκειτο ν’ αποτελέσουν τη Χριστιανική εκκλησία, εκλήθησαν «ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, . . . Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, διά να καταισχύνη τους σοφούς». Γιατί; «Διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού». Το ελατήριο μας στην αναζήτησι του Θεού πρέπει να είναι πάντοτε ειλικρινές και ταπεινό. Έτσι, όπως είπε περαιτέρω ο Παύλος: «Λαλούμεν . . . σοφίαν μεταξύ των τελείων [ωρίμων, ΜΝΚ]· σοφίαν όμως ουχί του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των φθειρομένων· αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην». Και πόσο θαυμάσια το έχει κάμει αυτό ο Θεός! Βρίσκεται όλη εκεί στη Βίβλο, ένα βιβλίο που ο καθένας μπορεί να διαβάση, κι εν τούτοις πόσο λίγοι πράγματι αντιλαμβάνονται την αποκεκρυμμένη σοφία του! Η πλειονότης εκείνων που ισχυρίζονται ότι την παραδέχονται ως τον Λόγο του Θεού λέγουν ότι αντιφάσκει στον εαυτό της, δείχνοντας έτσι αμέσως ότι δεν αρχίζουν να εκτιμούν την μεγαλειώδη αρμονία της σ’ όλα τα σημεία.—1 Κορ. 1:21, 26-29· 2:6, 7.

 2. Γιατί η ωριμότης είναι ουσιώδης για ένα χριστιανό και τι περιλαμβάνει;

² Τι εννοούσε ο Παύλος όταν είπε: «Λαλούμεν . . . σοφίαν μεταξύ των τελείων [ωρίμων, ΜΝΚ]»; (1 Κορ. 2:6) Αυτό παίζει ένα ζωτικό μέρος στην εκπαίδευσι των δυνάμεών σας αντιλήψεως ως Χριστιανού. Το να γίνετε ένας αληθινός Χριστιανός περιλαμβάνει μια μεγάλη αλλαγή στην εμφάνισι και στον τρόπο της ζωής σας. Περιλαμβάνει επίσης συνεχή πρόοδο και ανάπτυξι. Παρατηρήστε τι μπορούμε να μάθωμε από τους αδελφούς μας στην Κόρινθο. Πολλοί εκεί ήσαν βραδείς στο να επιφέρουν τις απαιτούμενες αλλαγές. Απλώς δεν ανεπτύσσοντο ως Χριστιανοί. Δεν απελάμβαναν στενή Χριστιανική ενότητα. Αντιθέτως, είχαν διαιρέσεις, απέβλεπαν σε ανθρώπους ως ηγέτας των μ’ ένα διαιρετικό πνεύμα, και όχι στον Χριστό ως την κεφαλή των. Παρατηρώντας το κοσμικό πνεύμα του ‘φθόνου και της έριδος,’ ο Παύλος ώφειλε να τους πη: «Δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν· διότι δεν ηδύνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν [δεν ήσθε έτι αρκετά ισχυροί, ΜΝΚ]». Επίσης, σε αρμονία με την προηγουμένη μας συζήτησι, σημειώστε πώς προειδοποίησε αργότερα ο Παύλος: «Μηδείς ας μη εξαπατά εαυτόν» με το να νομίζη «ότι είναι σοφός εν το κόσμω τούτω . . . Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ». Ώστε μη εκπαιδεύετε τις δυνάμεις σας αντιλήψεως με τον τρόπο της κοσμικής σοφίας με ιδιοτελές ελατήριο!—1 Κορ. 1:10-13· 3:1-4, 18, 19.

 3. Ποιο είναι το μυστικό της αληθινής Χριστιανικής αναπτύξεως;

³ Στρέφοντας την προσοχή μας στη θετική άποψι, παρατηρούμε πώς ο ίδιος Βιβλικός συγγραφεύς εξήγησε τον στενό δεσμό μεταξύ αυτής της βαθμιαίας εκπαιδεύσεως και του ζητήματος της ωριμότητος. Γράφοντας στους εξ Εβραίων Χριστιανούς, παρατηρεί πρώτον την ανωτέρω τάσι αποτυχίας στην ανάπτυξι και πρόοδο. Λέγει τα εξής: «Εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού», και προσθέτει ότι «πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος». Κατόπιν αποκαλύπτει το μυστικόν της αληθινής Χριστιανικής αναπτύξεως, λέγοντας ότι «των τελείων [ωρίμων, ΜΝΚ] όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες διά την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν. Διά τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα [ωριμότητα, ΜΝΚ]».—Εβρ. 5:11-6:1

 4. (α) Από τι πρέπει να φυλαγώμεθα στο εκπαιδευτικό μας έργο; (β) Πώς η κατάλληλη εκπαίδευσις εξαρτάται από την κατάλληλη διατροφή;

⁴ Αυτό δείχνει σαφώς ότι οφείλομε όχι μόνο να έχωμε το ορθό ελατήριο, αλλά να είμεθα επίσης προσεκτικοί να εξακριβώνωμε την ορθή μέθοδο ή τρόπο ενεργείας που χρησιμοποιείται στο εκπαιδευτικό έργο. Ως Χριστιανοί, δεν τολμούμε να βασιζώμεθα στη δική μας πρωτοβουλία ή κρίσι, και ν’ αποφασίζωμε μόνοι μας πώς να διακρίνωμε μεταξύ ορθού κι εσφαλμένου. Αυτό ήταν το επιχείρημα του Σατανά όταν έδωσε το αρχικό σήμα «Εμπρός». «Θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί [της αντιλήψεώς] σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν». Με ποιο αποτέλεσμα; «Ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων», ναι, αλλά μόνο για ν’ αποκτήσουν οι ίδιοι συναίσθησι της ενοχής των. Και το ελατήριό των όσο και η μέθοδός των ήταν κακή. (Γέν. 3:5-7) Σε αντίθεσι, σημειώστε τη στενή σχέσι που παρουσιάζεται μεταξύ της στερεάς τροφής και της εκπαιδευτικής μεθόδου. Όπως εξηγεί ο Παύλος, το γάλα αναφέρεται στα στοιχειώδη πράγματα του Λόγου του Θεού, επομένως οι πιο προχωρημένες Βιβλικές αλήθειες καθώς και η εφαρμογή των συνδέονται με στερεά τροφή. Η αφομοίωσις αυτών των αληθειών είναι ουσιώδης για την ανάπτυξί μας σε ωριμότητα, διότι αποτελεί τον μόνο ασφαλή οδηγό μέσω του οποίου μπορούμε ‘να έχωμε τα αισθητήρια γεγυμνασμένα διά να διακρίνωμε το καλόν και τον κακόν’ με τον ορθό τρόπο, μαθαίνοντας έτσι πώς να διακρίνωμε τα πάντα από την αποψι του Θεού.

 5. Πώς ο Ιησούς έδωσε πιστό παράδειγμα αυτού του κανόνος, και ποια καθοδήγησι είχε υποσχεθή για την εποχή μας;

⁵ Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς δεν αποτελούσε εξαίρεσι σ’ αυτό τον κανόνα. Σ’ όλη τη διακονία του εστηρίζετο στις Γραφές για ν’ αντιμετωπίζη κάθε πειρασμό και πρόκλησι, λέγοντας: «Είναι γεγραμμένον». (Ματθ. 4:4-10) Δεν εδίδασκε ούτε έπραττε τίποτε από δική του πρωτοτυπία. Ετρέφετο με τον Λόγο του Θεού όχι μόνο με το ν’ αυξάνη στην κατανόησί του, άλλα επίσης και με το να τον εφαρμόζη στον εαυτό του με πρακτικό τρόπο, και με τις αρχές του και τις προφητείες του οι οποίες επρόκειτο να εκπληρωθούν στη διάρκεια της ζωής του και της διακονίας του. Έτσι μπορούσε ορθώς να λέγη: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού». Προείπε επίσης ότι στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων θα υπήρχε μία τάξις ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ την οποία θα καθιστούσε επί όλων των υπαρχόντων του, περιλαμβανομένης και της προμηθείας της ‘τροφής εν καιρώ,’ εξασφαλίζοντας έτσι την συνέχισι ως την εποχή μας του προγράμματος διατροφής τόσο με ορθό ελατήριο όσο και με την ορθή μέθοδο.—Ιωάν. 4:34· 14:10· Ματθ. 24:45-47.

 6. Με ποιους τρόπους πρέπει να επιζητούμε πάντοτε ανάπτυξι και πρόοδο;

⁶ Από σωματική άποψι, οι άνθρωποι φθάνουν και υπερβαίνουν την ωριμότητά των, αλλά εξακολουθούν να έχουν ανάγκη να τρέφωνται με στερεά τροφή. Αλλά, από διανοητική και πνευματική άποψι, υπάρχει πάντοτε χώρος γι’ ανάπτυξι, κι επομένως μεγαλύτερη ανάγκη συνεχούς λήψεως και πέψεως της πνευματικής τροφής. Οφείλομε να είμεθα πάντοτε δραστήριοι στο να «φερώμεθα προς την ωριμότητα». (Εβρ. 6:1, ΜΝΚ) Όχι διαιτολόγιο γάλακτος για μας! Εν πρώτοις, ως «νεογέννητα βρέφη» που είμεθα όταν για πρώτη φορά αποκτούμε γνώσι του Λόγου του Θεού, ‘επιποθούμεν το λογικόν [ανήκον εις τον λόγον, ΜΝΚ] άδολον γάλα,’ αλλά οφείλομε να είμεθα πάντοτε έτοιμοι και ανήσυχοι να προοδεύωμε, με μια αυξανομένη εκτίμησι και προθυμία να δεχώμεθα την αυξανόμενη ευθύνη που προκύπτει απ’ αυτό.—1 Πέτρ. 2:2.

 7. Όταν δεν υπάρχη πρόοδος, τι δείχνει αυτό, και πώς προειδοποίησε ο Παύλος για τους κινδύνους που περιλαμβάνονται;

⁷ Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να παραμείνωμε σ’ αυτό το σημείο. Αν δεν προοδεύωμε, τότε αρχίζομε να συρώμεθα οπίσω. Αυτό συνέβαινε σε πολλούς απ’ εκείνους τους εξ Εβραίων (Ιουδαίων) Χριστιανούς. Το ενδιαφέρον των εξασθενούσε, η ακοή των εγίνετο βαριά, είχαν πάλι ανάγκη να τους διδάξη κάποιος τα στοιχειώδη πράγματα απ’ αυτή την αρχή. Είχαν χάσει την επαφή και την εξοικείωσι με τον λόγο της αληθείας. Ακούομε τα ίδια για μερικούς στην εποχή μας, οι οποίοι αφήνουν να τους ξεφύγουν τα πράγματα αφού έχουν κάμει έναρξι ως αληθινοί Χριστιανοί με αφιέρωσι και βάπτισμα στο ύδωρ. Είτε παρατηρούμε αυτή την τάσι στον εαυτό μας είτε την βλέπομε σε άλλους, μπορούμε να μείνωμε αδιάφοροι, με την ελπίδα ότι αυτοί θ’ αποκτήσουν κάπως σωτηρία; Ο Παύλος δεν είχε λάβει αυτή τη στάσι, αλλά έδειξε, σαφώς ποια θα ήταν η έκβασις, αν επέμεναν σε μια τέτοια πορεία ως το σημείο ν’ ανθίστανται σε κάθε προσφορά βοηθείας. Είπε τα εξής: «Αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες . . . και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν».—Εβρ. 6:4-8.

 8. Πώς πρέπει η προειδοποίησις να βρίσκεται σε κατάλληλη ισορροπία με την ενθάρρυνσι;

⁸ Οφείλομε, όμως, να είμεθα προσεκτικοί, να μη γινώμεθα αμέσως ανυπόμονοι με κάποιους, οι οποίοι φαίνονται να σύρωνται προς την αδιαφορία και να τους εγκαταλείπωμε. Ο Παύλος δεν το έκαμε αυτό. Σημειώστε τι γράφει κατόπιν: «Περί υμών δε, αν και λαλώμεν ούτως, αγαπητοί, είμεθα πεπεισμένοι ότι έχετε τα καλήτερα και συνεχόμενα με την σωτηρίαν». Μας αφήνει ένα καλό παράδειγμα όσον αφορά το πώς να διατηρούμε κατάλληλη ισορροπία, συνδυάζοντας την προειδοποίησι με την ενθάρρυνσι. Όπως έγραψε αργότερα: «Αναφέρετε . . . εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων». Κατόπιν, αφού παραθέτει το εδάφιο Αββακούμ 2:4: «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως», και «εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν», ο Παύλος προσθέτει: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής». Τι ενθαρρυντικό!—Εβρ. 6:9· 10:32, 38, 39.

 9. Με ποιο τρόπο είναι ο Παύλος ένα καλό παράδειγμα για μας;

⁹ Ο Παύλος ασφαλώς απέδειξε ότι οι δυνάμεις του αντιλήψεως ήσαν καλά γυμνασμένες, όπως αποδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίο εχειρίζετο τα πολλά προβλήματα στις διάφορες εκκλησίες, καθώς επίσης και με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε και εχειρίζετο τη σκληρή εναντίωσι των εχθρών του. Αυτό ήταν επίσης έκδηλο από τον τρόπο με τον οποίο τον χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά, μέσω της λειτουργίας του αγίου πνεύματος, για να γράψη τις πολλές επιστολές οι οποίες αποτελούν ένα ζωτικό μέρος της Βίβλου. Πώς είχε επιτευχθή αυτή η πλήρης εκπαίδευσις; Όπως αυτός ο ίδιος λέγει, «διά την έξιν», με διαρκή και ακούραστη χρήσι, με το να συντηρούμεθα με συνεχή διατροφή με τη ‘στερεά τροφή’ του Λόγου του Θεού. Σ’ αυτό το ζήτημα ο Παύλος ακολουθούσε το τέλειο παράδειγμα που είχε θέσει ο Ιησούς όταν ήταν στη γη, γι’ αυτό μπορούσε να πη: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού». Έτσι γιατί να μη προσέχωμε περισσότερο σ’ αυτόν τον πολύ χρησιμοποιούμενο και πιστό δούλο στην προσπάθειά μας να εκπαιδεύσωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως με ευσεβή τρόπο.—Εβρ. 5:14· 1 Κορ. 11:1.

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΚΑΛΑ

10. Όπως δείχνει η Βίβλος, με ποιο τρόπο πρέπει να προσέχωμε καλά;

¹⁰ Σ’ όλη τη Βίβλο συναντούμε πολλές εκφράσεις που μας προτρέπουν να είμεθα άγρυπνοι και προσεκτικοί με ορθό ελατήριο. Ιδού μερικά παραδείγματα: «Φυλάττετε . . . καλώς τας ψυχάς σας . . . μήπως διαφθαρήτε». «Θέλετε εκζητήσει Ιεχωβά τον Θεόν σας, και θέλετε ευρεί αυτόν, όταν εκζητήσητε αυτόν εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας». «Πρόσεχε εις σεαυτόν μήποτε λησμονήσης Ιεχωβά τον Θεόν σου». «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι η μελέτη μου [το ενδιαφέρον μου, ΜΝΚ]». «Προσέχετε, αγρυπνείτε». «Προσέχετε . . . μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας».—Δευτ. 4:15, 16, 29, ΜΝΚ· 8:11, ΜΝΚ· Ψαλμ. 119:97· Μάρκ. 13:33· Λουκ. 21:34.

11. Πώς ο Παύλος τονίζει το ίδιο πράγμα, και ως ποιο βαθμό;

¹¹ Εν τούτοις, όταν εξετάζωμε τα συγγράμματα του Παύλου, βρίσκομε ίσως ακόμη πιο ισχυρές εκφράσεις. Η διανοητική, αντίληψις είναι σπουδαία, αλλά ο Παύλος λέγει «να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας που δείχνει εκτίμησι καρδιάς πέραν από την εγκεφαλική γνώσι. Αυτό προκύπτει μόνο όταν υπάρχη ελευθέρα ροή του ‘πνεύματος σοφίας και αποκαλύψεως’ του Θεού, έτσι ώστε να μπορούμε να συλλάβωμε «το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού προς ημάς τους πιστεύοντας», και ‘να γνωρίσωμεν την αγάπην του Χριστού, την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν’, από ανθρωπίνη άποψι. Και πάλι, μας λέγει όχι μόνο να προσέχωμε απλώς, αλλά να ‘προσέχωμεν πώς να περιπατώμεν ακριβώς . . . διότι αι ημέραι είναι πονηρά . . . [και] νοώμεν τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.’ Αυτές οι εκφράσεις είναι στον υπερθετικό βαθμό, και περιλαμβάνουν κάθε δυνατή άποψι.—Εφεσ. 1:17-19· 3:18, 19· 5:15-17, ΜΝΚ· βλέπε επίσης Κολοσσαείς 1:9-11.

12. Ποιες όμοιες εκφράσεις συναντούμε στην επιστολή προς Εβραίους, και ποια επιπρόσθετη άποψις καλεί την προσοχή μας;

¹² Η επιστολή του Παύλου προς Εβραίους δεν αποτελεί εξαίρεσι. Παροτρύνει όχι μόνο να προσέχωμε, αλλά «να προσέχωμεν περισσότερον». Λέγει όχι μόνο γι’ αυτούς, οι οποίοι ερευνούν για τον Χριστόν, αλλά «τους προσμένοντας αυτόν», και μας λέγει ‘αποβλέπετε . . . Συλλογίσθητε τον υπομείναντα [Ιησούν] . . . διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.’ Εν τούτοις, εκτός απ’ αυτές τις εντυπωσιακές εκφράσεις, ο απόστολος δίνει ένα επιπρόσθετο λόγο για στενή προσοχή, και αυτός είναι—κάποιος παρατηρεί προσεκτικά εμάς. Ποιος είναι αυτός, και πώς διεξάγεται αυτή η προσεκτική επιθεώρησις;—Εβρ. 2:1· 9:28· 12:2, 3.

13. (α) Αρχίζοντας από το εδάφιο Εβραίους 3:7, τι τονίζεται, και πώς χρησιμοποιείται ο Ισραήλ ως εξεικόνισις; (β) Ποιο ισχυρό σχόλιο γίνεται στα εδάφια Εβραίους 4:11, 12;

¹³ Η σύντομη απάντησις είναι ότι ο Ιεχωβά είναι εκείνος ο οποίος μας προσέχει, και το πράττει αυτό μέσω του Λόγου του. Το ν’ αντιληφθούμε πώς επιτυγχάνεται αυτό θα μας βοηθήση να έχωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως ορθά εκπαιδευμένες. Στο πρώτο μέρος της επιστολής του, αρχίζοντας από το εδάφιο Εβραίους 3:7, ο Παύλος, σχολιάζοντας την πολιτεία του Θεού με τον αρχαίο Ισραήλ, παραθέτει δύο φορές τι «λέγει το πνεύμα το άγιον» στον Ψαλμό 95:7, 8: «Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού [του Θεού], μη σκληρύνητε τας καρδίας σας». (Εβρ. 3:7, 8, 15) Αυτό είναι εκείνο που τονίζει, η ανάγκη ν’ ακούωμε προσεκτικά με τρόπο ανταποκρίσεως οποτεδήποτε ομιλεί ο θεός. Αυτό θα μας βοηθήση να τον πλησιάζωμε ολοένα περισσότερο, πράγμα που καταλήγει σε μια ολοένα αυξανόμενη πίστι. Ο Παύλος προειδοποίησε με οξύ τρόπο την αποφυγή αντιθέτου πορείας, λέγοντας: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος», και προειδοποιεί περαιτέρω ο Παύλος «να μη σκληρυνθή τις εξ υμών διά της απάτης της αμαρτίας». (Εβρ. 3:12, 13) Ο Ισραήλ ως έθνος έδειξε απείθεια στο λόγο του Θεού κι έτσι απέτυχε να εισέλθη στην ανάπαυσι του Θεού. Σημειώστε ότι ο Παύλος συνδέει στενά την ανυπακοή με την έλλειψι πίστεως. (Βλέπε Εβραίους 3:18, 19) Κατόπιν, στο τέταρτο κεφάλαιο, δείχνει ότι εξακολουθεί να υπάρχη μια υποσχεμένη ανάπαυσις με πνευματικό τρόπο για τον πνευματικό Ισραήλ, τη Χριστιανική εκκλησία, και τονίζει την ίδια ανάγκη του να προσέχωμε πολύ, λέγοντας: «Ας σπουδάσωμεν λοιπόν να εισέλθωμεν εις εκείνην την κατάπαυσιν, διά να μη πέση τις εις το αυτό παράδειγμα της απείθειας». Για να τερματίση το ζήτημα, ο Παύλος κάνει κατόπιν την εξής εντυπωσιακή δήλωσι: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας».—Εβρ. 4:11, 12.

14. (α)Πώς πρέπει ορθά να βλέπωμε τη Βίβλο; (β) Πώς μπορεί να λεχθή ότι αυτή είναι ζώσα και μεταδίδει ζωή; (γ)Τι μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτήν όσον αφορά το πώς πολιτεύεται ο Θεός με το λαό του και τον κρίνει;

¹⁴ Τι αξιοσημείωτη περιγραφή του Λόγου του Θεού, ως αν ήταν ένα πρόσωπο ζων με δυνάμεις διεισδύσεως, οι οποίες μπορούν να βλέπουν τι είσθε πράγματι στην καρδιά. Πηγαίνει στη ρίζα των πραγμάτων. Πώς αυτό; Η Βίβλος δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό βιβλίο που έχει γραφή και συνταχθή από ευσεβείς ανθρώπους πριν από πολύν καιρό, ένα αρχαίο υπόμνημα που πραγματεύεται το νεκρό παρελθόν. Αντιθέτως, ως αγωγός του πνεύματος του Θεού μπορεί να λεχθή ότι είναι ζων. Είναι ο Λόγος του Θεού, ‘η φωνή αυτού.’ Όταν ο Δαβίδ έγραφε και ωμιλούσε μ’ έμπνευσι, δεν ήταν ο Δαβίδ εκείνος ο οποίος έλεγε αυτό ή εκείνο, αλλά ‘το πνεύμα το άγιον το οποίον λέγει,’ όπως παρεδέχθησαν τόσο ο Παύλος όσο και ο Δαβίδ. (2 Σαμ. 23:2· Εβρ. 3:7) Όχι μόνο είναι ζων, αλλά μπορεί ακόμη και να μεταδώση ζωή με τρόπο ακόμη πιο θαυμαστό από την περίπτωσι της ανθρωπίνης ζωής. Όπως λέγει ο απόστολος Πέτρος, ομιλώντας γι’ αυτούς που έχουν γίνει Χριστιανοί, «ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». (1 Πέτρ. 1:23) Αλλά σημειώστε τώρα τα περαιτέρω επεξηγηματικά λόγια του Παύλου στο εδάφιο Εβραίους 4:13, όπου λέγει: «Και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ο Παύλος ομιλεί τώρα γι’ αυτόν τον ίδιο τον Ιεχωβά και τη διεισδυτική του όρασι. Οι δυνάμεις του αντιλήψεως είναι υπέρτατες με κάθε έννοια, πάντοτε με το ορθό ελατήριο και με πάρα πολύ αποτελεσματική μέθοδο. Κατόπιν των ανωτέρω δεν είναι καταφανές ότι ο Θεός μάς βλέπει και μας κρίνει μέσω του Λόγου του και ανάλογα με το πώς αντιδρούμε σ’ αυτόν; Αυτή είναι η πιο καλή μέθοδος, διότι μας καθιστά ικανούς σε μεγάλο βαθμό να εξετάζωμε τον εαυτό μας με το ίδιο μέσον και να παρατηρούμε που ακριβώς ευρισκόμεθα. Προσπαθούμε ειλικρινά να συμμορφωνώμεθα με τον Λόγο του Θεού σε κάθε άποψι της ζωής μας, και καταβάλλομε προσπάθειες επανειλημμένως παρά τις πολλές ελλείψεις μας; Θα έπρεπε, όπως θα το εξετάσωμε αργότερα.—Παροιμ. 17:3.

15. Πώς δείχνουν οι Γραφές ότι όλα τα πλάσματα έχουν να δώσουν λόγον στον Θεόν;

¹⁵ Κάποτε όλα τα πλάσματα έχουν να δώσουν λόγον στον Ιεχωβά, τον Υπέρτατο Κριτή. Φαίνεται ότι χρησιμοποιείται η ιδία μέθοδος, η μέθοδος της αντιδράσεως ενός ατόμου στον λόγο του Θεού στον καιρό της κρίσεως. (Αποκάλ. 20:12) Αυτό αληθεύει τώρα. Εκείνοι οι οποίοι ανήκουν σ’ αυτή τη γενεά εκδηλώνονται ολοένα περισσότερο με την αντίδρασί των στο Βιβλικό άγγελμα της αληθείας, το άγγελμα της βασιλείας του Θεού. (Ματθ. 24:14) Ο ενθρονισμένος βασιλεύς, Χριστός Ιησούς, χρησιμοποιεί ένα όμοιο μέσον για να χωρίση τα «πρόβατο» από τα «ερίφια», καθορίζοντας τη στάσι των έναντί του από τη στάσι των και τη διαγωγή των προς «ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων», δηλαδή, προς ένα των μαθητών του με ουράνια ελπίδα.—Ματθ. 25:31, 32, 40, 45.

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

16. (α) Ποια δύο πράγματα απαιτούν προτεραιότητα, και γιατί; (β) Πώς ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στην προφητεία του;

¹⁶ Όταν εκπαιδεύωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως είναι σπουδαίο να κάνωμε χρήσι του δικαιώματός μας προτεραιότητος. Ας το αντιμετωπίσωμε έτσι. Υπάρχουν δύο πράγματα πολύ πολύτιμα—χρόνος και ζωή. Με μια έννοια, η προμήθεια και των δύο είναι μικρή ή περιωρισμένη. Η ζωή δεν θα προμηθεύεται σε περιορισμένο βαθμό κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του Θεού, αλλά υπάρχει μόνο το ένα μέσον αποκτήσεως ζωής, μόνο ένας τρόπος σωτηρίας, μέσω του «τιμίου αίματος» του Χριστού. (1 Πέτρ. 1:19) Και ο χρόνος είναι ασφαλώς περιωρισμένος, με 56 περίπου χρόνια που έχουν ήδη παρέλθει απ’ αυτή τη γενεά, η οποία παρίσταται μάρτυς του σημείου του «εσχάτου καιρού». (Ματθ. 24:34) Αυτό σημαίνει ότι οφείλομε να είμεθα εκλεκτικοί. Θέλομε να καθοδηγούμεθα κατάλληλα στην εκλογή των πιο σπουδαίων πραγμάτων για την πρωτίστη μας προσοχή, και να μειώνωμε στο ελάχιστο τη σημασία των μικρότερων πραγμάτων αποδίδοντας σ’ αυτά ολοένα ολιγωτέρα προσοχή. Η Βίβλος πρέπει να είναι ο οδηγός μας όταν αποφασίζωμε αυτά τα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, παρατηρήστε τι είπε ο Ιησούς στην προφητεία του για τον ‘έσχατον καιρόν,’ όπου, αφού τονίζει το επείγον των καιρών, συνεχίζει: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη . . . ως παγίς. Αγρυπνείτε λοιπόν [παραμένετε πολύ προσεκτικοί] δεόμενοι . . . να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι», όχι με το ν’ απομακρυνθούμε από τη σκηνή της δράσεως, αλλά με το να διαφυλαχθούμε από τις παγίδες λόγω της επαγρυπνήσεώς μας. Αποτέλεσμα τούτου θα είναι να ‘σταθώμεν έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου’ κάτω από την εύνοιά του και με την ακεραιότητα και την εγκαρτέρησί μας.—Λουκ. 21:34-36· βλέπε επίσης 1 Κορινθίους 10:13.

17. Ποια σχέσι δείχνει ο Παύλος μεταξύ της διαφυγής και της αποδόσεως προσοχής;

¹⁷ Η μνεία που έκαμε ο Ιησούς για διαφυγή μας υπενθυμίζει και πάλι την επιστολή προς Εβραίους. Είχε γραφή λίγο προτού εκσπάση ο διωγμός των Ιουδαίων Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ, και εννέα μόνο χρόνια πριν από την καταστροφή εκείνης της πόλεως. Σήμερα αντιμετωπίζομε όμοιες συνθήκες. Ο καιρός παρέρχεται. Η μεγάλη θλίψις έρχεται γοργά, και αυτό φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της διαφυγής. Ακούστε την προειδοποίησι του Παύλου: «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα [με το να μη ακούετε ή προσέχετε]· διότι αν εκείνοι δεν απέφυγον καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης [όταν οι Ισραηλίται ήσαν στο Όρος Σινά], πολλώ μάλλον ημείς [δεν θ’ αποφύγωμε], εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών», ο οποίος συντόμως θα συγκλονίση και θ’ απομακρύνη ολόκληρο το παλαιό σύστημα πραγμάτων.—Εβρ. 12:25-27.

18. Μήπως οφείλομε να προσέχωμε απλώς από καθήκον; Γιατί αυτό;

¹⁸ Μήπως θεωρείτε ότι αυτό το ζήτημα της αποδόσεως προσοχής είναι ίσως μάλλον ανιαρό, αν όχι κάπως τρομακτικό; Δεν είναι ανάγκη να είναι. Δεν πρέπει να είναι. Προσέχετε να παραμείνη ισχυρή η πίστις σας και η αφοσίωσίς σας. Με άλλα λόγια, προσέχετε την καρδιά σας. Εκείνο είναι το κλειδί της όλης καταστάσεως όσον αφορά προσωπικώς εσάς, «διότι εκ ταύτης [της καρδίας] προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής». (Παροιμ. 4:23) Αντί της κεφαλής σας, δεν βλέπετε ότι μάλλον η καρδία σας, είναι το όργανο που καθορίζει τα ελατήριά σας και τη στοργή σας και τις επιθυμίες σας, αυτό πραγματικά καθορίζει που θ’ αποδώσετε τη μεγαλύτερη προσοχή, βρίσκοντας ταυτοχρόνως κι ευχαρίστησι στο να το πράττη;

19. (α) Πώς η προσοχή ενός ατόμου μπορεί ν’ αποβή ελκυστική απόλαυσις; (β) Η αγάπη υπεισέρχεται κατάλληλα στις προσωπικές σχέσεις, και πώς αυτό αληθεύει ειδικώς για τον Ιεχωβά;

¹⁹ Ως απόδειξι τούτου, μήπως δεν είχατε την πείρα, ειδικά όταν αναπτυχθήκατε πέραν από το στάδιο της παιδικής σας ηλικίας να διαπιστώσετε ότι προσέχετε περισσότερο ιδιαίτερα κάποιον; Τι θελκτική και ελκυστική πείρα μπορεί να είναι αυτή, που καταλαμβάνει όλες τις ώρες της εγρηγόρσεώς σας! Και όταν αυτό το ιδιαίτερο άτομο ανταποκρίνεται ωραία και αρχίζη να σας προσέχη περισσότερο, πόσο συγκινητικό μπορεί να είναι! Τίποτε δεν μπορεί να σας εμποδίση από το να προσέχετε ακόμη περισσότερο. Δεν είναι έτσι; Μα, θα πήτε, μια προσωπική σχέσις αυτού του είδους είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που συζητούσαμε. Ναι, ίσως όχι τόσο τελείως διαφορετικό. Το ζήτημα της αγάπης είναι εκείνο που εισέρχεται επί της σκηνής· αυτό είναι ασφαλώς ζήτημα της καρδιάς. Ομιλούμε για την υψίστη μορφή της αγάπης που αναφέρουν οι Γραφές. Απ’ όσα έχουν λεχθή μερικές φορές προκύπτει η εντύπωσις ότι αυτή η μορφή αγάπης είναι τόσο ανωτέρα και επιθυμητή διότι υπερέχει όλων των προσωπικών πραγμάτων, και περιγράφεται ως αγάπη η οποία βασίζεται σε ορθές αρχές. Αλλά δεν είναι Η Σκοπιά η οποία έδωσε αυτόν τον ορισμό στη λέξι αγάπη. Ο Πέτρος, όταν χρησιμοποιούσε την ίδια λέξι, δεν είπε «αγαπήσατε αυστηρώς σύμφωνα με τις καλές αρχές εκ καρδίας», αλλά είπε: «Αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας». (1 Πέτρ. 1:22) Ναι, η αγάπη μπορεί να είναι ενθέρμως προσωπική, αλλά πάντοτε σε πλήρη αρμονία με ορθές αρχές και κυβερνωμένη απ’ αυτές. Όπως είπε Η Σκοπιά, είναι «αγάπη που στηρίζεται σε αρχές», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απρόσωπη. Αυτό αληθεύει ειδικά όσον αφορά την αγάπη μας για τον Ιεχωβά. Δεν είναι αρκετό ή κατάλληλο ν’ αγαπά ένα άτομο τον Θεό, όπως φαίνεται να το κάνουν πολλοί, ως μια απομακρυσμένη, αόρατη, αφηρημένη ενσωμάτωσι καλών αρχών, μια μεγάλη Πρώτη Αιτία. Αυτό είναι το μεγάλο σφάλμα που είχαν διαπράξει οι παρηγορηταί του Ιώβ. Ανεφέροντο στον Θεό με τον τίτλο του, αλλά ποτέ με το προσωπικό του όνομα, Ιεχωβά. Το ίδιο συμβαίνει με τους κληρικούς, τους συγχρόνους παρηγορητάς του Ιώβ. Αλλά ο Ιεχωβά είναι το υπέρτατον Ον, η μεγίστη Προσωπικότης, και αυτός μας καλεί να τον γνωρίσουμε, με το να προσέχωμε συνεχώς, ως τον Μόνον ο οποίος αξίζει όλα όσα μπορούμε να δώσωμε, όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Αυτός είναι η Πηγή και ο Κριτής όλων των ορθών και καλών αρχών.

20. Ποια ήταν και εξακολουθεί να είναι μια βασική αιτία της απομακρύνσεως από την αλήθεια;

²⁰ Όπως είναι καλώς γνωστό, στα πρόσφατα χρόνια χιλιάδες έχουν γνωρίσει την αλήθεια και έχουν γίνει πραγματικά μάρτυρες του Ιεχωβά, και κατόπιν είτε έχουν χαθή από την δρασι, ή παρέστη ανάγκη ν’ αποκοπούν από την επικοινωνία με τη Χριστιανική εκκλησία. Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωσι, η αιτία της εκτροπής μπορεί ν’ ανευρεθή συχνά σε μια ισχυρή προσωπική επιρροή, η οποία ενεργεί εναντίον της αληθείας και των υψηλών της αρχών. Γιατί συμβαίνουν αυτά; Βασικώς αυτό οφείλεται στο ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν παραμείνει ποτέ αρκετά στην αλήθεια ούτε έχουν φθάσει στο σημείο να γνωρίσουν πραγματικά βαθιά και ν’ αγαπήσουν τον Ιεχωβά ως ένα πρόσωπο, Το Πρόσωπον. Ναι, έχουν αγαπήσει την αλήθεια και τη χαρωπή συναναστροφή με τους αδελφούς καθώς και τις προσδοκίες της Βασιλείας, αλλά ποτέ δεν έχουν μάθει να οικοδομούν, μεταξύ του εαυτού των και του Ιεχωβά, όπως μεταξύ ενός προσώπου και ενός άλλου προσώπου, εκείνο τον στενό, προσωπικό δεσμό προσηλώσεως και αφοσιώσεως που τίποτε δεν μπορεί να διαρρήξη.

21. Παραμένοντας στην ορθή πορεία, ποια ενθάρρυνσι λαμβάνομε, και από ποιες πηγές;

²¹ Αυτό δεν είναι αδύνατον. Δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο, όχι αν βάλετε την καρδιά σας εκεί. Οι πιστοί άνδρες και γυναίκες των αρχαίων χρόνων έχουν κάμει ακριβώς αυτό, όπως περιγράφεται στην επιστολή προς Εβραίους, κεφάλαιο 11. Διά πίστεως απέδειξαν τη νομιμόφρονα αφοσίωσί των κάτω από σκληρά παθήματα, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά αμείβει τους «εκζητούντας αυτόν», με το να προσέχουν περισσότερον. (Εβρ. 11:6) Ομοίως σήμερα, όπως δείχνει η έκθεσις στο Βιβλίον του Έτους, υπάρχει ένα ολόκληρο πλήθος ανθρώπων που διακρατούν ακεραιότητα σ’ όλο τον κόσμο και οι οποίοι συνεχίζουν την ιδία πορεία σταθεράς αφοσιώσεως. Επίσης, πολλοί αφιερωμένοι σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες, αποδεικνύονται καθημερινά αληθείς στους συντρόφους των, και οφείλομε να παραδεχθούμε ότι η αγάπη μεταξύ του συζύγου και της συζύγου είναι προσωπική, απ’ αυτό το ξεκίνημα, όταν αρχίζουν να δίνουν ειδική προσοχή ο ένας στον άλλον. Και πάλι με τη χρήσι της λέξεως αγάπη, γίνεται σαφής η προτεραιότης στην ευθύνη του Χριστιανού συζύγου: «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν», ναι, τον καθένα από την τάξι της νύμφης του ατομικώς, που αποτελούν την Χριστιανική εκκλησία.—Εφεσ. 5:25.

22. Πώς μπορούμε να έχωμε την ορθή άποψι για τον Χριστό Ιησού, και πώς αυτό θα μας βοηθήση;

²² Ο Ιησούς Χριστός είναι, φυσικά, το κυριώτερο παράδειγμα μας. Ύστερ’ από την έκθεσι του 11 κεφαλαίου της επιστολής προς Εβραίους, που μόλις, ανεφέρθη, γίνεται η έκκλησις να ‘τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες . . . [και] συλλογιζόμενοι τον υπομείναντα [Ιησούν] υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν». (Εβρ. 12:1-3) Σεις πώς τον βλέπετε; Μέσω των ματιών τίνος τον βλέπετε; Τον βλέπετε ως κάποιον που αξίζει να τον ακολουθήση κανείς, ή αισθάνεσθε όπως εκείνοι για τους οποίους έχει προλεχθή ότι θα έλεγαν: «[Όταν] είδομεν αυτόν . . . δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν»; (Ησ. 53:2) Για να έχωμε την ορθή άποψι, οφείλομε να τον βλέπωμε χρησιμοποιώντας τον Λόγον του Θεού ως καθρέπτη. Όπως χρησιμοποιούμε μερικές φορές ένα καθρέπτη για να λάβωμε μια διαφορετική γωνία ενός άλλου ατόμου, έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τη Βίβλο για να έχωμε μια νέα εκτίμησι του Υιού του Θεού. Αυτό θα μας βοηθήση να ενδυθούμε μια νέα προσωπικότητα, όμοια με την δική του, και θα μας ενθαρρύνη να συμμορφωθούμε με το θείον πρότυπο σε κάθε άποψι της ζωής μας, και θα μας βοηθήση να δείξωμε εγκαρτέρησι όπως έδειξε εγκαρτέρησι ο Ιησούς ως το τέλος.—Ιακ. 1:22-25.

[Εικόνα στη σελίδα 728]

Ο Θεός μάς κρίνει σύμφωνα με το πώς αντιδρούμε στον λόγο του