Ερωτήσεις από Αναγνώστες
● Όταν το εδάφιο Εβραίους 4:15 λέγει ότι ο Ιησούς ‘πειράσθηκε,’ μήπως δείχνει ότι ο Θεός δεν ήταν βέβαιος αν ο Υιός του θα παρέμενε πιστός;
Όχι, διότι τίποτε στη Γραφή δεν δείχνει άλλη άποψι από το ότι ο Ιεχωβά ήταν βέβαιος ότι ο Υιός του θα κρατούσε ακεραιότητα. Ένα εντελώς διαφορετικό σημείο θίγεται στο εδάφιο Εβραίους 4:15, το οποίο λέγει: «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας,»
Ο Ιεχωβά είχε προείπει ότι, ως Μεσσίας, ο Υιός του θα κρατούσε ακεραιότητα παρά τα παθήματα. (Ψαλμ. 118:22· Ησ. 53:3-7, 10-12) Ο Θεός είχε εύλογες αιτίες για να πιστεύη ότι ο μονογενής Υιός του, μολονότι παρέμενε ελεύθερος ηθικός παράγων, θα ήταν πιστός κάτω από δοκιμασία.
Μέσω των χιλιάδων ετών συναναστροφής και πείρας με τον Υιό του, ο Ιεχωβά μπορούσε να τον γνωρίζη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. (Ματθ. 11:27· Ιωάν. 10:14, 15) Ο Θεός ήταν πλήρως εξοικειωμένος με τη διανοητική στάσι του Υιού του και την κατάστασι της καρδιάς του. (Ρωμ. 15:5) Παραδείγματος χάριν, μολονότι, ο Λόγος ήταν το πιο εξέχον δημιούργημα, δεν επεζήτησε λατρεία, όπως έκανε το πνευματικό πλάσμα που έγινε Σατανάς. (Φιλιπ. 2:5, 6) Σε αντίθεσι με τους άνομους αγγέλους οι οποίοι στασίασαν πριν από τον Κατακλυσμό, ο Υιός επιζητεί πάντοτε να ευαρεστή τον Πατέρα του. Επομένως, ο απόστολος Παύλος εφαρμόζει σ’ αυτόν τα λόγια του ψαλμωδού, λέγοντας: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι [ο Θεός είναι ο θρόνος ΜΝΚ] εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν.» (Εβρ. 1:8, 9· Ψαλμ. 45:6, 7) Επίσης αυτός ενδιαφέρεται πάντοτε για τα καλό των ανθρώπων. (Παροιμ. 8:30, 31) Και επανειλημμένα εκδήλωσε την εμπιστοσύνη του στον Πατέρα, του οποίου το θέλημα επιθυμούσε πρόθυμα να κάνη. (Ιούδας 9· παράβαλε με Ιωάννην 12:27, 28.) Έτσι, ακόμη και πριν γεννηθή ο Ιησούς σαν άνθρωπος, ο Ιεχωβά μπορούσε να είναι βέβαιος ότι θα κρατούσε ακεραιότητα.
Μερικοί ρωτούν: «Τι θα συνέβαινε αν ο Ιησούς είχε αμαρτήσει;» Αλλά πόσο ανώφελη είναι πράγματι αυτή η άποψις. Είναι αντίθετη με τα γεγονότα. Η πραγματικότης είναι ότι δεν αμάρτησε. Η εμπιστοσύνη του Ιεχωβά σ’ αυτόν, που αντανακλούσε την τέλεια γνώσι και σοφία του Θεού, δικαιώθηκε.
Το εδάφιο Εβραίους 4:15 συγκεντρώνει την προσοχή μας στην ιδιότητα του Ιησού ως ουρανίου Αρχιερέως. Με το να γίνη ένας τέλειος άνθρωπος ίσος με τον Αδάμ και με το ν’ αποδειχθή πιστός μέχρι θανάτου, ο Ιησούς χρησίμευσε ως αντίλυτρο. (Εβρ. 2:9) Αλλά και σαν άνθρωπος επίσης, αντιμετώπισε το είδος των δοκιμασιών και απογοητεύσεων που συμβαίνουν στους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται να μείνουν πιστοί, μεταξύ των οποίων κι εκείνοι που θα ληφθούν στον ουρανό ως ‘αδελφοί’ και συνάρχοντες. (Εβρ. 2:14-17) Δοκίμασε σωματική κούρασι και απογοητεύσεις. Ακόμη δε, αντιμετώπισε δοκιμασίες παθημάτων και δυσκολιών. Ο Παύλος ορθά μπορούσε να αναφέρη τον Χριστό ως «πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών.» Ο Ιησούς λοιπόν τελειοποιήθηκε ή απέκτησε τα απαιτούμενα προσόντα για το ρόλο του ως Αρχιερέως ο οποίος μπορεί «να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών.» Μολονότι οι άλλοι αρχιερείς έπρεπε να προσφέρουν θυσίες για τις δικές τους αμαρτίες, ο Χριστός ως Αρχιερέας είναι «χωρίς αμαρτίας.» Επίσης, με το να γίνη άνθρωπος λαμβάνοντας σάρκα και αίμα όπως εμείς, ‘δύναται να συμπαθή’ εμάς.—Εβρ. 4:15, 16· 5:1, 2, 8· 7:28.
Συνεπώς, το εδάφιο Εβραίους 4:15 πρέπει να μας δώση θάρρος. Όχι μόνο δεν υπονοεί ότι ο Θεός δεν είχε εμπιστοσύνη στον Υιό του, αλλά και πρέπει να ενισχύη την πίστι μας στο γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να μείνουν πιστοί στον Ιεχωβά. Και πρέπει να μας ενισχύση την πεποίθησι ότι καθώς πλησιάζομε τον Ιεχωβά έχομε κάποιο Αρχιερέα που έχει στοργή, συμπάθεια και κατανόησι να υπηρετή προς όφελός μας.
«Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά περιασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζομεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.» Εβραίους 4:14-16.