Έχομε Ανάγκην Ιερατείου;
ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια. Οι ασθένειες έχουν πολλά θύματα. Το έγκλημα αποτελεί μια ολοένα αυξανόμενη απειλή. Η ανηθικότης προκαλεί αηδιαστικές αρρώστιες καθώς και κάθε είδους συμφορές και βιαιοπραγίες. Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει το θάρρος των, είναι χωρίς ελπίδα, δεν ξέρουν τι να κάμουν.—Λουκ. 21:25, 26.
Οι ιερείς αριθμούνται κατά χιλιάδες σήμερα, αντιπροσωπεύοντας διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις. Υπάρχουν ιερείς των διαφόρων κλάδων της Καθολικής Εκκλησίας, Επισκοπελιανοί ιερείς, καθώς και Βουδδισταί, Σιντοϊσταί και άλλοι μη Χριστιανοί ιερείς. Έχουν ανακουφίσει τους ανθρώπους από τα παθήματα και έχουν αναχαιτίσει το ρεύμα του εγκλήματος, της ανηθικότητος, της ασθενείας και του θανάτου;
Πολλοί απ’ αυτούς τους ιερείς, ιδιαίτερα μεταξύ των θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου, λέγουν Όχι, και εγκαταλείπουν την ιερατεία για κάτι που νομίζουν ότι είναι πιο αποτελεσματικό και ικανοποιητικό. Ο καθένας μας μπορεί να ιδή την παγκόσμια κατάστασι και ν’ απαντήση μόνος του αν οι ιερείς του κόσμου έχουν πραγματικά ωφελήσει τους ανθρώπους.
Τι υποτίθεται ότι κάνει ένας ιερεύς; Μπορεί ν’ αναμένεται απ’ αυτόν να εξαλείψη όλες αυτές τις κακές συνθήκες της ανθρωπότητος; Κανένας επίγειος ιερεύς δεν μπορεί να το κάμη αυτό, αλλά, αν είναι ιερεύς του ορθού είδους, μπορεί να βοηθήση τους ανθρώπους που εξυπηρετεί να διατηρήσουν μια καλή στάσι απέναντι του Θεού. Μπορεί να τους βοηθήση να ανακαινίσουν τη ζωή τους και την προσωπικότητά τους για να είναι ειρηνικοί, άνθρωποι με υπόληψι και έντιμη ζωή. Μπορεί να τους βοηθήση να εξαλείψουν από τη ζωή τους πολλές από τις αιτίες της στενοχώριας από την οποία υποφέρει γενικά η ανθρωπότης. Μπορεί να τους δώση ελπίδα και να τους κατευθύνη σ’ ένα επωφελή τρόπο ζωής.
Δεν μπορούμε πραγματικά να ιδούμε, παρατηρώντας τους ιερείς των θρησκειών του κόσμου, τι πρέπει να είναι ένας ιερεύς του Θεού. Αλλ’ αν ρίξωμε ένα βλέμμα στο ιερατείο που ίδρυσε ο ίδιος ο Θεός στον Ισραήλ τον παλαιό καιρό, διαπιστώνομε ότι οι ιερείς εξυπηρετούσαν πραγματικά τον λαό. Εμεσίτευαν ενώπιον του Θεού υπέρ του λαού. Εδίδασκαν τον λαό να ζη με τον ορθό τρόπο. Προστάτευαν την υγεία του λαού σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το έκαναν φροντίζοντας για την ηθικότητα και για τη σωματική καθαριότητα του λαού.—Λευιτ. κεφ. 11-15.
Κάποιος μπορεί να πη, ‘Μα δεν είναι αυτά τα πράγματα υπόθεσις της κυβερνήσεως; Εν μέρει ναι, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορεί καμμιά κυβέρνησις να κάμη μόνη της. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίον η αθεϊστική Κομμουνιστική μορφή κυβερνήσεως ποτέ δεν μπορεί να φέρη ειρήνη και ευτυχία στους υπηκόους της. Ο αρχαίος Ισραήλ είχε καλή κυβέρνησι, μια από τον Θεό εγκατεστημένη κυβέρνησι, και οι νόμοι του Θεού επεβάλλοντο όταν κυβερνούσαν καλοί βασιλείς. Εν τούτοις, ο Θεός είχε προμηθεύσει και ένα ιερατείο γι’ αυτούς. Γιατί;
Αν δεν υπήρχαν αμαρτήματα κατά του ζώντος Θεού, δεν θα υπήρχε ανάγκη ιερέως. Ο τέλειος άνθρωπος Αδάμ στην Εδέμ δεν είχε ανάγκη ιερέως, διότι είχε δημιουργηθή αναμάρτητος από τον Ιεχωβά Θεό. (Γεν. 2:7, 8· Εκκλ. 7:29) Αλλά όλοι μας σήμερα κληρονομήσαμε αμαρτωλότητα, επειδή ο Αδάμ αμάρτησε εκουσίως, κι εμείς είμεθα απόγονοί του. ‘Υστερούμε της δόξης του Θεού,’ την οποία έπρεπε ν’ αντανακλούν οι άνθρωποι. (Ρωμ. 3:23) Η αμαρτία είναι επίσης παράβασις του θείου νόμου. (1 Ιωάν. 3:4) Χρειάζεται λοιπόν ένας ιερεύς, για να μπορή να προσφέρη θυσία για τη συγχώρησι ή κάλυψι αυτής της αμαρτίας, καθώς και για να βοηθήση τον σφάλλοντα να επανέλθη στην ορθή πορεία και στην εύνοια του Θεού.—Εβρ. 5:1.
ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
Στον Ισραήλ ο αρχιερεύς ήταν το κύριο πρόσωπο του ιερατείου. Αυτός ήταν εκείνος που έκανε εξιλέωσι για ολόκληρο το έθνος κάθε χρόνο, στην ημέρα του εξιλασμού. (Λευιτ. κεφ. 16) Αυτός ήταν εκείνος που ικέτευε τον Θεό υπέρ του έθνους, τα δε ζητήματα εθνικής σπουδαιότητος παρουσιάζοντο στον Θεό από τον αρχιερέα. Η απάντησις εδίδετο από τον Θεό μέσω των ιερών κλήρων, Ουρίμ και Θουμμίμ (που σημαίνουν «φώτα,» δηλαδή, «το φως» και «τελειότητες,» δηλαδή, «η τελειότης»). Ο αρχιερεύς ήταν επίσης ο πρώτος εκπαιδευτής στον νόμο του Θεού.—Έξοδ. 28:30· Αριθμ. 27:21· Νεεμ. 7:65.
Μολονότι ο αρχιερεύς του αρχαίου Ισραήλ ήταν μια μεγάλη βοήθεια για τον λαό, ο ίδιος δεν ήταν τέλειος ή αναμάρτητος. Γι’ αυτόν, η Βίβλος λέγει στην επιστολή προς Εβραίους 5:1-3: «Διότι πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών· δυνάμενος να συμπαθή εις τους αγνοούντας και πλανωμένους· διότι και αυτός είναι περιενδεδυμένος ασθένειαν. Και διά ταύτην χρεωστεί, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού να προσφέρη θυσίαν υπέρ αμαρτιών.»
ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟΝ
Επομένως, οι αρχιερείς που υπηρετούσαν τον Ισραήλ επί χρόνια είχαν και οι ίδιοι ανάγκη βοηθείας. Αλλ’ ο Θεός είχε διευθετήσει να υπάρχη ένα ιερατείο που να ενεργή και από πνευματική και από σωματική άποψι, πράγμα που κανένα ιερατείο δεν μπόρεσε ως τώρα να κάμη. Η Γραφή λέγει ότι αυτοί οι ιερείς θα έχουν μια αδιάκοπη περίοδο χιλίων ετών για ν’ αποκαταστήσουν την ανθρωπότητα σε τελειότητα. Γι’ αυτό το ιερατικό σώμα διαβάζομε: «Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Αποκάλ. 20:6) Από ποιους θα σχηματίση ο Θεός αυτό το ιερατικό σώμα, και τι οφέλη θα φέρη αυτό το ιερατείο;
Όπως συνέβαινε με τον αρχαίο Ισραήλ, εκείνος για τον οποίον κυρίως ενδιαφερόμεθα είναι ο μέγας Αρχιερεύς, με τον οποίον οι άλλοι υπηρετούν ως υφιερείς, εκτελώντας τις εντολές του και παρέχοντας τα πολύτιμα οφέλη της θυσίας του. Πώς εξελέγη αυτός, και σε τι προσόντα έπρεπε ν’ ανταποκριθή για να είναι άξιος αυτής της υψηλής θέσεως, και ν’ αποδειχθή αξιόπιστος στο ανθρώπινο γένος;
Αυτός ο αρχιερεύς δεν είναι κανείς άλλος από τον Ιησού Χριστό. Αυτός καλείται «έσχατος Αδάμ» επειδή μπορεί ν’ αποκτήση «τέκνα» από το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος με το να τα καθαρίση και να τα αναγεννήση και να δώση σ’ αυτά ζωή με βάσι τη θυσία του. Αυτός γεννήθηκε σ’ ένα γένος αμαρτωλών, αλλ’ ο ίδιος ήταν αναμάρτητος και, ανόμοια με άλλους ιερείς, δεν είχε ανάγκη από κανένα ιερέα για να τον βοηθήση. Αυτό συνέβαινε επειδή είχε γεννηθή από την παρθένο Μαρία, η δε ζωή του προήρχετο άμεσα από τον Θεό. Παρέμεινε αναμάρτητος ως τον καιρό του θυσιαστικού του θανάτου.—1 Κορ. 15:45-47· Εβρ. 7:26· 1 Πέτρ. 2:21-24.
Ο Ιησούς Χριστός είχε προανθρώπινη ύπαρξι ως μονογενής Υιός του Ιεχωβά, και έλαβε μέρος στη δημιουργία όλων των άλλων πραγμάτων. (Ιωάν. 1:3· Κολ. 1:15, 16) Ο Πατήρ του, ο Ιεχωβά Θεός, μετεβίβασε τη ζωή του στη μήτρα της Μαρίας, κι’ έτσι αυτός γεννήθηκε ως άνθρωπος. Ο Θεός έτσι ‘ετοίμασε σώμα’ γι’ αυτόν. Αυτό του έδωσε κάτι να θυσιάση—μια τέλεια ανθρώπινη ζωή, όπως εκείνη που είχε ο Αδάμ, αλλά την έχασε με την αμαρτία. (Εβρ. 10:5· 8:3) Γι’ αυτό, όταν εθυσίασε τη ζωή του, αυτή η αξία μπορούσε ν’ αγοράση τους απογόνους του Αδάμ. Όταν ο Ιησούς ως Αρχιερεύς, προσέφερε θυσία για την αμαρτία, η θυσία αυτή δεν ήταν κανένα υποκατάστατο ζώου, αλλ’ ήταν η δική του ανθρώπινη ζωή. Γι’ αυτό και η προσφορά του έπρεπε να γίνη μια φορά μόνο.—Εβρ. 7:26, 27.
«ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ»
Αλλ’ ο Ιησούς δεν ήταν από τη φυλή του Λευί, την ιερατική φυλή, ούτε από την οικογένεια του Ααρών, από τη γραμμή του οποίου προήρχετο το ιερατείο. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι ιερεύς; Μήπως μόνος του πήρε αυτή τη θέσι; Όχι, δεν μπορούσε να το κάμη αυτό. Αυτό εξηγείται στην επιστολή προς Εβραίους 5:4-6: «Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γείνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα’. Καθώς και αλλαχού λέγει, ‘Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ’.»
Ο Παντοδύναμος Θεός, ανασταίνοντας τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών, εξεπλήρωσε αυτά τα λόγια που παρατίθενται από τον Ψαλμό 2:7 γραμμένον από τον Δαβίδ. Έτσι ο Θεός έγινε ένας αιώνιος Πατήρ του αναστημένου Ιησού Χριστού, και ο Ιησούς, που αναστήθηκε άφθαρτος, έγινε ο αιώνιος Υιός του ουρανίου Ζωοδότου, Ιεχωβά Θεού. Επειδή τώρα είναι άφθαρτος Υιός, μπορούσε να γίνη «ιερεύς εις τον αιώνα» χωρίς να χρειάζεται διάδοχο, κι’ έτσι μπορούσε να είναι ιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Πράξ. 13:33-37· Ψαλμ. 110:4.
Ο Χριστός, αφού αναστήθηκε, ανταμείφθηκε με άφθαρτη ζωή στους ουρανούς, και μπορούσε τώρα να κάμη κάτι που δεν μπορούσε ποτέ να κάμη κανένας άλλος ιερεύς, δηλαδή, να εμφανισθή ακριβώς στην παρουσία του Θεού. Αυτό έπρεπε να το κάμη για να πληρώση στον Θεό το τίμημα εξαγοράς του ανθρωπίνου γένους—δηλαδή, την αξία της ανθρώπινης ζωής του, την οποίαν εκουσίως κατέθεσε με την τελειότητά της.—Εβρ. 9:24· 4:14· 1 Κορ. 7:23.
Υπάρχει μόνο μια σύντομη αφήγησις του Μελχισεδέκ στη Βίβλο. Αυτός δεν ήταν Εβραίος, Ισραηλίτης ή Λευίτης. Ο δούλος του Θεού, «Αβραάμ ο Εβραίος,» τον συνήντησε στον δρόμο της επιστροφής του από ένα πόλεμο στον οποίον ο Αβραάμ διέσωσε τον ανεψιό του Λωτ από τους λεηλάτας. Το γεγονός αυτό συνέβη μεταξύ των ετών 1943 και 1933 π.Χ. πολύ προτού σχηματισθή το έθνος Ισραήλ με το ιερατείο του. Η αφήγησις λέγει:
«Εξήλθε δε ο βασιλεύς των Σοδόμων εις συνάντησιν αυτού, [του Αβραάμ] αφού επέστρεψεν από της καταστροφής του Χοδολλογομόρ, και των βασιλέων των μετ’ αυτού, εν τη κοιλάδι Σαυή, ήτις είναι η κοιλάς του βασιλέως. Και ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν, και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.»—Γεν. 14:17-20.
Η Βίβλος δεν δίνει τη γενεαλογία του Μελχισεδέκ ούτε αναγράφει τον θάνατό του. Αυτό έγινε ασφαλώς με σκοπό να προσκιασθή το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός, ο μέγας Βασιλεύς και Αρχιερεύς του Θεού, έλαβε την ιερωσύνη του, όχι από σαρκική γραμμή καταγωγής, όπως οι Ααρωνικοί ιερείς, αλλά με άμεσο διορισμό από τον Ιεχωβά. Επί πλέον, ο Χριστός ζη αιωνίως και δεν έχει διαδόχους. Επομένως ο Χριστός είναι Αρχιερεύς όχι κατά διαδοχήν από τον Μελχισεδέκ αλλά η ιερωσύνη του είναι μόνον «κατά την τάξιν,» δηλαδή σ’ ένα τρόπο σαν εκείνο του βασιλέως και ιερέως της Σαλήμ.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Συνεπώς, στον Αρχιερέα μας Ιησού Χριστό έχομε τελειότητα. Εμείς, που είμεθα όλοι ατελείς και αμαρτωλοί άνθρωποι, έχομε ανάγκη ενός τελείου Αρχιερέως. Αυτό εξηγείται στην επιστολή προς Εβραίους 7:11-14: «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευιτικής ιερωσύνης, (διότι ο λαός επ’ αυτής έλαβε τον νόμον,) τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθέμενης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται. Επειδή εκείνος περί του οποίου λέγονται ταύτα, άλλης φυλής μετείχεν, εξ ης ουδείς επλησίασεν εις το θυσιαστήριον. Επειδή είναι πρόδηλον, ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών.»
Αυτός ο τέλειος Αρχιερεύς μπορεί να φέρη τελειότητα στους υφιερείς του. Ο συγγραφεύς του βιβλίου προς Εβραίους προχωρεί και λέγει: «Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον· έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλυτέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν.» Ο Ιησούς κατόπιν λέγεται ότι έγινεν «ανωτέρας διαθήκης εγγυητής». Αυτή είναι η νέα διαθήκη, με την οποία το σώμα του ιερατείου με αυτόν μπορεί να φθάση σε τελειότητα.—Εβρ. 7:19-22.
Τι σημαίνει αυτό για τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων στη γη, και για κείνους που έχουν πεθάνει; Σημαίνει την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν ανθρώπινη τελειότητα. Ο Ιησούς, που είναι κύριος του ανθρωπίνου γένους, θεωρεί κάθε ζωή ως πολύτιμη, και τόσο πολύτιμη ώστε εθυσίασε την ανθρώπινη ζωή του για να τους αγοράση. Επομένως, θα πολιτευθή στοργικά και προσεκτικά με αυτές τις υπάρξεις, καταστρέφοντας μόνον εκείνους που αρνούνται να δεχθούν τις ιερατικές του υπηρεσίες και να υπακούσουν στις αρχές του Θεού από αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο και από αγάπη εκείνου που είναι ορθό. Δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχούμε μήπως δεν μπορέση να φέρη εις πέρας την τελειότητά μας στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεώς του, διότι «δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύη υπέρ αυτών.»—Εβρ. 7:25.
Θέλετε να έχετε ζωή στη γη με πλήρη τελειότητα υγείας και με αιώνια ζωή ενώπιον σας; Τότε θα θέλετε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτό το ιερατείον και πώς μπορούμε να πλησιάζωμε τον Θεό μέσω του Αρχιερέως του. Αυτό θα εξετασθή σε επόμενα τεύχη της «Σκοπιάς».