Κεφάλαιον 12
Η Ενδόξασις τον Μεσσία
1. Τι ενέπνευσε ο Ιεχωβά τον προφήτη Ησαΐα (53:7-12) να πη σχετικά με το τι έπρεπε να προηγηθή από την ενδόξασι του Μεσσία;
ΠΡΙΝ από την ενδόξασι πρέπει να έλθουν τα παθήματα. Αυτή επρόκειτο να είναι η πείρα του Μεσσιανικού «δούλου» του Θεού. Ο Θεός προλέγοντας ότι αυτός ήταν ο θείος σκοπός για τον Μεσσία, ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα που έζησε τον όγδοο αιώνα να πη τα εξής:
«Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού· εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. . . . Διά τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον, και μετά ανόμων ελογίσθη, και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών, και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»—Ησαΐας 53:7-12· Πράξεις 8:32-35.
2. Ποιο άγγελμα ανέλαβε ο Ιησούς όταν έμαθε για τη φυλάκισι του Ιωάννου;
2 Και ο πρόδρομος του Μεσσία ακόμη υποχρεώθηκε να υποφέρη για την πιστότητά του στο νόμο του Θεού. Αφού κατηύθυνε πολλούς βαπτισμένους μαθητάς στον Ιησού, φυλακίσθηκε από τον τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη Αντίπα, γιο του Ηρώδου του Μεγάλου, και κατόπιν, στη διάρκεια του εορτασμού των γενεθλίων του Ηρώδου, αποκεφαλίσθηκε. (Ματθαίος 14:1-12) Όταν ο Ιησούς έμαθε για τη σύλληψι και τη φυλάκισι του Ιωάννου, ανέλαβε το άγγελμα του Ιωάννου. «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη· Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»—-Ματθαίος 4:12-17.
3. Για ποιο πράγμα προτίμησε ο Μωυσής να υποφέρη και πώς έπρεπε ν’ αντίστοιχη αυτό με την πείρα του Ιησού;
3 Ο Ιησούς όπως και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν εκήρυττε την επίγεια βασιλεία των Μακκαβαίων, την οποία πολλοί Ιουδαίοι ζητούσαν ν’ αποκαταστήσουν. Εκήρυττε τη ‘βασιλεία των ουρανών,’ τη βασιλεία του Θεού, η οποία είχε σχέσι με τον αρχαίο Βασιλέα Δαβίδ. Στα παθήματά του δεν διέφερε από τον προφήτη Μωυσή. Όσο για την ισχυρή πίστι του Μωυσέως, στα εδάφια προς Εβραίους 11:25-26, αναγράφονται τα εξής: «Προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλύτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπον εις την μισθαποδοσίαν.» Αφού ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι προφήτης σαν τον Μωυσή και ο Μωυσής υπέφερε προτού διορισθή (χρισθή) και μετά τον διορισμό επίσης, ως προφήτης του Ιεχωβά κατ’ ακολουθίαν έπρεπε και ο Μεσσίας Ιησούς να υποφέρη επίσης. Πραγματικά, τα παθήματά του θα ήσαν μεγαλύτερα από τα παθήματα του Μωυσέως.—Δευτερονόμιον 18:15.
4. Εν ονόματι τίνος ήλθε ο Μωυσής στον λαό του και πώς αυτό αντιστοιχούσε με την περίπτωσι του Ιησού Χριστού;
4 Ο Μωυσής, εν ονόματι του Παντοκράτορος Θεού Ιεχωβά, εστάλη πίσω στην Αίγυπτο για να εξαγάγη τον λαόν του από την εκεί δουλείαν. (Έξοδος 3:13-15· 5:22, 23) Όπως ακριβώς ο Μωυσής συνήντησε εναντίωσι, έτσι και το αντίστοιχο του τού πρώτου αιώνος συνήντησε εναντίωσι. Ο Ιησούς είπε τα εξής σ’ εκείνους που δεν τον επίστευαν ως τον Μεσσία που εστάλη από τον Θεό:
«Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο εις παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού; Μη νομίζετε ότι εγώ θέλω σας κατηγορήσει προς τον Πατέρα· υπάρχει ο κατήγορός σας ο Μωυσής, εις τον οποίον σεις ηλπίσατε. Διότι εάν επιστεύετε εις τον Μωυσήν, ηθέλετε πιστεύει εις εμέ· επειδή περί εμού εκείνος έγραψεν. Εάν δε εις τα γεγραμμένα εκείνου δεν πιστεύητε, πώς θέλετε πιστεύσει εις τους ιδικούς μου λόγους;»—Ιωάννης 5:43-47.
5. Γιατί έπρεπε να πιστεύουν οι Ιουδαίοι ότι ο Ιησούς ήλθε εν ονόματι του ουρανίου Πατρός του και πότε ένα πλήθος εξέφρασε μια τέτοια πίστι;
5 Παρατηρούμε πώς απήντησε ο Ιησούς σ’ εκείνους που δέχθηκαν αυτόν ως τον Μεσσία και οι οποίοι του είπαν: «Έως πότε κρατείς εν αμφιβολία την ψυχήν ημών; εάν συ ήσαι ο Χριστός [Μεσσίας], ειπέ προς ημάς παρρησία.» Ο Ιησούς τούς είπε ν’ αφήσουν τα Μεσσιανικά έργα να μιλήσουν γι’ αυτόν, λέγοντας: «Σας είπον, και δεν πιστεύετε. Τα έργα, τα οποία εγώ κάμνω εν ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού. Αλλά σεις δεν πιστεύετε· διότι δεν είσθε εκ των προβάτων των εμών, καθώς σας είπον. Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι.» (Ιωάννης 10:24-27) Αλλά υπήρχαν μερικοί Ιουδαίοι που επίστευαν ότι ο Ιησούς ήλθε εν τω ονόματι του ουρανίου Πατρός του. Γι’ αυτό, πέντε μέρες πριν από το Πάσχα του 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς, ‘καθήμενος επί όνου,’ εισήλθε στην Ιερουσαλήμ εκπληρώνοντας την προφητεία του Ζαχαρία 9:9, ένα πλήθος κατοίκων τον υπεδέχθησαν φωνάζοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά, ο Βασιλεύς του Ισραήλ!»—Ιωάννης 12:1, 12, 13· Ματθαίος 21:4-9· Μάρκος 11:7-11· Λουκάς 19:35-38· Ψαλμός 118:26, ΜΝΚ.
6. Εν ονόματι τίνος εφύλαττε ο Ιησούς τους πιστούς αποστόλους του;
6 Τελικά το βράδυ του Πάσχα μετά τον εορτασμό του με τους πιστούς μαθητάς ή αποστόλους του, ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Ιεχωβά και είπε:
«Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν και εις εμέ έδωκας αυτούς, και τον λόγον σου εφύλαξαν . . . Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, δια να ήναι εν καθώς ημείς. Ότε ήμην μετ’ αυτών εν τω κόσμω, εγώ εφύλαττον αυτούς εν τω ονόματί σου· εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα.»—Ιωάννης 17:6, 11, 12.
Ο Ιησούς, λοιπόν, ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά, ήταν ένας προφήτης σαν τον Μωυσή.
Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
7. Γιατί ο Μωυσής έκαμε σημεία ενώπιον των Αιγυπτίων και Ισραηλιτών και πώς τα σημεία του παραβάλλονται σε αριθμό μ’ εκείνα του Μεσσία;
7 Ο προφήτης Μωυσής απέδειξε με πολλά θαύματα και στους Ισραηλίτας και στους Αιγυπτίους ότι ήλθε εν ονόματι του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Αυτά τα θαύματα ήσαν τα θεόδοτα «σημεία» που απεδείκνυαν ότι ο Ιεχωβά είχε στείλει τον Μωυσή. (Έξοδος 4:1-30· 7:1-3· 8:22, 23· 10:1, 2· Δευτερονόμιον 34:10, 11) Οι αρχαίοι Ισραηλίται δεν εζήτησαν από τον Μωυσή «σημείον εκ του ουρανού,» και επομένως οι Ισραηλίται του πρώτου αιώνος μ.Χ. δεν είχαν δίκιο να ζητούν σημείον από τον Ιησού. (Ματθαίος 16:1-4) Δεν αποτελεί μείωσι να λεχθή ότι τα θαυματουργικά σημεία που έκαμε ο Μωυσής ήσαν πολύ λιγώτερα από εκείνα που έκαμε ο Ιησούς για ν’ αποδείξη ότι ήταν ο Μεσσίας.
8. Με τι άρχισε ο Ιησούς τα «σημεία» του και τι επίδρασι είχαν τα «σημεία» στους μαθητάς του και στον Νικόδημο;
8 Ο Ιησούς δεν έκαμε αυτό που έκαμε ο Μωυσής δηλαδή να μετατρέψη το νερό σε αίμα, αλλά μετέτρεψε το νερό στο καλύτερο κρασί όταν τα εφόδια εξαντλήθηκαν σ’ ένα γαμήλιο συμπόσιο στην Κανά της Γαλιλαίας. Αυτό ήταν η αρχή μόνο, σύμφωνα με ό,τι είναι γραμμένο στο κατά Ιωάννην 2:11: «Ταύτην την αρχήν των θαυμάτων έκαμεν ο Ιησούς εν Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε την δόξαν αυτού και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού.» Όσον αφορά το Πάσχα του έτους 30 μ.Χ., η αφήγησις μας λέγει: «Και ενώ ήτο εν Ιεροσολύμοις κατά την εορτήν του πάσχα, πολλοί επίστευσαν εις το όνομα αυτού, βλέποντες αυτού τα θαύματα, τα οποία έκαμνεν.» (Ιωάννης 2:23) Επί παραδείγματι, ο Φαρισαίος Νικόδημος, άρχων των Ιουδαίων και μέλος του Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ, επισκέφθηκε τον Ιησού σε νυκτερινή ώρα και είπε: «Ραββί, εξεύρομεν ότι από Θεού ήλθες διδάσκαλος· διότι ουδείς δύναται να κάμνη τα σημεία ταύτα, τα οποία συ κάμνεις, εάν δεν ήναι ο Θεός μετ’ αυτού.»—Ιωάννης 3:1, 2· 7:50, 51· 19:39, 40.
9. Πώς τα θαύματα του Ιησού παραβάλλονται με τα θαύματα του Μωυσέως ως προς το είδος;
9 Εθεράπευσε λέπρα ο Μωυσής; Ο Ιησούς εθεράπευσε πολλούς λεπρούς στη γη Ισραήλ. Διεχώρισε ο Μωυσής τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης για τη σωτηρία του λαού του; Ο Ιησούς περπάτησε στη Θάλασσα της Γαλιλαίας και ηρέμησε τα νερά της στη διάρκεια μιας επικίνδυνης ανεμοθύελλας. Σαράντα χρόνια έζησαν οι Ισραηλίται στην έρημο με μάννα από τον ουρανό και κατόπιν πέθαναν. Ο Ιησούς έδωσε μάννα από τον ουρανό με τη θυσία της τελείας ανθρώπινης ζωής του, για να ζουν αιωνίως, όλοι όσοι θα έτρωγαν απ’ αυτό με πίστι. (Ιωάννης 6:48-51) Ο Μωυσής ποτέ δεν εθεράπευσε όλες τις περιπτώσεις ασθενειών και αναπηρίας που εθεράπευσε ο Ιησούς. Ο Μωυσής ποτέ δεν ανέστησε κανέναν από τους νεκρούς. Ο Ιησούς ανέστησε περισσότερους νεκρούς απ’ όσους είχαν αναστήσει οι προφήται Ηλίας και Ελισσαιέ και ένας απ’ αυτούς ήταν ο Λάζαρος της Βηθανίας, που είχε πεθάνει και ενταφιασθή πριν από τέσσερις μέρες. (Ιωάννης 11:1-45· 12:1-9) Ακόμη και οι εχθροί του Ιησού παραδέχθηκαν ότι έκανε σημεία, διότι είπαν: «Τι κάμνομεν, διότι ούτος ο άνθρωπος πολλά θαύματα κάμνει; Εάν αφήσωμεν αυτόν ούτω, πάντες θέλουσι πιστεύσει εις αυτόν, και θέλουσιν έλθει οι Ρωμαίοι και αφανίσει και τον τόπον ημών και το έθνος.»—Ιωάννης 11:46-48· 12:37.
10. Πώς ο Πέτρος έδωσε μαρτυρία στους Ιουδαίους στην Πεντηκοστή στην Ιερουσαλήμ και στους Εθνικούς στην Καισάρεια για τα θαύματα του Ιησού;
10 Χωρίς υπερβολή, λοιπόν, ο απόστολος Πέτρος μπορούσε να πη σε χιλιάδες Ιουδαίους στην εορτή των Σαβουώθ (Εβδομάδων) το 33 μ.Χ. τα εξής: «Άνδρες ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους: τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού διά θαυμάτων και τεράτων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε.» (Πράξεις 2:22) Μετά από λίγα χρόνια ο ίδιος ο Πέτρος, όταν εξέθετε τα γεγονότα που υπεστήριζαν αυτή την περίπτωσι στην Καισάρεια, είπε τα εξής σε μερικούς ενδιαφερομένους Εθνικούς που είχαν ευνοϊκή άποψι για τους Ιουδαίους:
«Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα, το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης, πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού. Και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ.»—Πράξεις 10:37-39.
11, 12. (α) Ποια ομοιότης υπάρχει μεταξύ του Ιησού και του Μωυσέως ως προφήτου; (β) Τι μπορεί να λεχθή για την πιο εκτενή προφητεία του Ιησού ως προς την εκπλήρωσί της;
11 Ήταν προφήτης ο Μωυσής; Ναι ήταν! Το ίδιο ήταν και ο Μεσσίας Ιησούς. Είπε πολλές προφητικές παραβολές ή παραδείγματα. Προείπε την προδοσία του από τον απόστολό του Ιούδα και πώς θα επήρχετο ο θάνατός του και από ποιους, καθώς και ότι θα ανεσταίνετο από τον τάφο την τρίτη ημέρα του θανάτου του. Προείπε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που θα εγίνετο από τα χέρια των Ρωμαίων το έτος 70 μ.Χ. Η πιο εκτενής προφητεία του ήταν εκείνη που αναγράφεται στις αφηγήσεις που διαφυλάχθηκαν στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφάλαια 24 και 25, κατά Μάρκον κεφαλαιον 13 και κατά Λουκάν κεφαλαιον 21. Αυτή η προφητεία ήταν απάντησις στο ερώτημα των μαθητών του για το πότε θα εγίνετο η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της, και ποιο θα ήταν το «σημείον» της Μεσσιανικής επανόδου και «παρουσίας» του και της «συντελείας του αιώνος.»
12 Προς πιστοποίησι της ακριβείας αυτής της προφητείας, χαρακτηριστικά της προφητείας εκπληρώθηκαν στη διάρκεια της γενεάς του πρώτου αιώνος και, πιο αξιοσημείωτο ακόμη, αντίστοιχα χαρακτηριστικά και άλλες λεπτομέρειες εκπληρώθηκαν στη δική μας γενεά από το έτος 1914 μ.Χ. οπότε είχαμε πολέμους, πείνες, σεισμούς, λοιμούς, διωγμούς των ακολούθων του, παγκόσμια στενοχώρια, και μια πρωτοφανής ‘μεγάλη θλίψις’ αναμένεται.—Ματθαίος 24:21.
13. Πώς παραβάλλεται ο Ιησούς με τον Μωυσή ως προς τις προφητείες που προέλεγαν γι’ αυτόν και εκπληρώθηκαν σ’ αυτόν;
13 Ο προφήτης Μωυσής δεν είχε προφητείες που να είχαν προλεχθή γι’ αυτόν και να εκπληρώθηκαν σ’ αυτόν. Αλλά σε όλες τις Εβραϊκές Γραφές, από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία, υπάρχουν εκατοντάδες προφητείες που εκπληρώθηκαν στον Ιησού απ’ την γέννησί του έως τον θάνατό του και την ανάστασι, και που αποδεικνύουν ότι αυτός ήταν πράγματι ο Μεσσίας, το «σπέρμα,» του οποίου η «πτέρνα» θα εκεντάτο από τον Μεγάλον Όφιν, τον Σατανά ή Διάβολο. Ο ίδιος επέστησε την προσοχή των μαθητών του σ’ αυτό αφ’ ότου ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς. Η αφήγησις του Λουκά 24:25-48 μας λέγει:
Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται·δεν έπρεπε να πάθη τούτα ο Χριστός [Μεσσίας] και να εισέλθη εις την δόξαν αυτού; Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς. . . .
«Είπε δε προς αυτούς· Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους ελάλησα προς υμάς ότε ήμην έτι μεθ’ υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού. Τότε διήνοιξεν αυτών τον νουν, διά να καταλάβωσι τας γραφάς· και είπε προς αυτούς ότι ούτως είναι γεγραμμένον και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός [Μεσσίας] και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.»
14. Τι έγραψε ο Μωυσής για τις κατάρες κατά του Ισραήλ ή γι’ αυτό που κάμει έναν εγκληματία επικατάρατον στο Θεό; Με ποιον υπ’ όψιν;
14 Στο Λευϊτικόν, κεφάλαιο 26 και το Δευτερονόμιον 28:15-68 ο προφήτης Μωυσής κατέγραψε όλα τα δεινά και τις κατάρες που θα επήρχοντο στο έθνος Ισραήλ για τη μη εκτέλεσι της διαθήκης του Νόμου με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Μωυσής επίσης έγραψε:
«Και εάν τις έπραξεν αμάρτημα άξιον θανάτου και καταδικασθή εις θάνατον, και κρεμάσης αυτόν εις ξύλον, δεν θέλει μένει το σώμα αυτού όλην την νύκτα επί του ξύλου, αλλά θέλεις εξάπαντος θάψει αυτόν την αυτήν ημέραν, διότι είναι κατηραμένος υπό του Θεού ο κρεμάμενος· διά να μη μολύνης την γην σου, την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός δίδει εις σε κληρονομίαν.»—Δευτερονόμιον 21:22, 23, ΜΝΚ.
Αυτός ο νόμος προφανώς είχε δοθή από τον Θεό με τον Μεσσία του υπ’ όψιν. Γιατί; Για να σωθή το έθνος από την κατάρα που θα επήρχετο σ’ αυτό λόγω της παραβάσεως της διαθήκης του Νόμου του με τον Θεό του Ισραήλ.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΑΣΙΣ
15. Την ημέρα του Πάσχα του 33 μ.Χ., τι είχε γίνει για την εκτέλεσι του Αμνού του Θεού από μη Ιουδαίους;
15 Στις 14 Νισάν, ημέρα του Πάσχα του 33 μ.Χ., εσφάγη ο Πασχάλιος αμνός και παρασκευάσθηκε για να φαγωθή, ακόμη και από τους αποστόλους του Ιησού. (Ματθαίος 26:1-30· Μάρκος 14:1-26· Λουκάς 22:1-39) Αλλά τι μπορούσε να λεχθή για κείνον για τον οποίον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε ότι ήταν «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου;» (Ιωάννης 1:29, 36) Αργά μετά το δείπνο του Πάσχα εκείνη τη νύχτα ο Ιησούς προδόθηκε από τον απόστολο Ιούδα τον Ισκαριώτη και συνελήφθη από μια ένοπλη ομάδα που τον μετέφερε και τον παρέδωσε στους θρησκευτικούς ηγέτας της Ιερουσαλήμ. Δικάσθηκε από το δικαστήριο του Σάνχεδριν και καταδικάσθηκε σε θάνατο σύμφωνα με δική τους ερμηνεία του Νόμου. Λόγω της περιωρισμένης αρμοδιότητός των προς εκτέλεσι της θανατικής ποινής, το δικαστικό σώμα παρέπεμψε τον καταδικασμένον Ιησού στον Εθνικό κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, ως διαταράττοντα την ειρήνη και ως εγκληματικό στασιαστή. Η επιμονή των κατηγόρων του ήταν να κρεμασθή σε ξύλο για να πεθάνη.
16. Τι είπε ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου για την Βασιλεία και την αλήθεια;
16 Ο Ιησούς, όταν εδικάζετο ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, ετόνισε ότι η Μεσσιανική βασιλεία του θα ήταν ουράνια, όχι επίγειος στην Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής. Όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε: «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» ο Ιησούς απήντησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι διά να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν. Και ο Πιλάτος είπε προς αυτόν Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ; Απεκρίθη ο Ιησούς· Συ λέγεις ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ διά τούτο εγεννήθην και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας ακούει την φωνήν μου.»—Ιωάννης 18:33-37.
17. Πώς ο Ιησούς τότε «ελογίσθη μετά των ανόμων» και ποια ελπίδα έδωσε σ’ έναν από τους ανόμους;
17 Απρόθυμα ο Πιλάτος υπέκυψε στις απαιτήσεις των κατηγόρων για να κρεμασθή ο Ιησούς επάνω στο ξύλο. Ο τόπος της εκτελέσεως ήταν ο Γολγοθάς («Κρανίου Τόπος»), έξω από το τείχος της Ιερουσαλήμ. Κρεμάστηκε μεταξύ δύο κακούργων, «ανόμων.» Εκείνοι που ήσαν κατατοπισμένοι στο νόμο του Μωυσέως θεωρούσαν τον Ιησού πάνω στο ξύλο σαν κάτι ‘καταραμένο από τον Θεό.’ Μολονότι κατ’ αυτόν τον τρόπο «μετά ανόμων ελογίσθη,» ο Ιησούς είχε ακόμη υπ’ όψιν την ελπίδα ενός επιγείου παραδείσου για την ανθρωπότητα κάτω από τη μελλοντική Μεσσιανική διακυβέρνησι. Γι’ αυτό, όταν ένας ‘άνομος’ που κατενόησε ότι ο Ιησούς ήταν αθώος και ‘αποδιοπομπαίος τράγος’ χάριν των αμαρτωλών, του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Ο Ιησούς απήντησε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.»—Λουκάς 23:39-43· 22:37.
18. Πώς ο τάφος του Ιησού διωρίσθη μετά των κακούργων και του πλουσίου και σε τι κατάστασι ήταν στον Σιεόλ;
18 Κατά τα μέσα του απογεύματος εκείνης της ημέρας του Πάσχα, ο Ιησούς πέθανε. «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Ησαΐας 53:12) Σύμφωνα με το Δευτερονόμιον 21:22, 23, ενταφιάσθηκε το ίδιο εκείνο απόγευμα. Ετάφη σε έναν καινούργιο τάφο που ανήκε σ’ έναν πλούσιο, κι έτσι, «ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου· διότι δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» (Ησαΐας 53:9) Έτσι, επίσης, η ψυχή του Ιησού πήγε στον Σιεόλ στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Εκεί αποδείχθηκε αληθινό για τον νεκρό Ιησού ότι: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν. . . δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.»—Εκκλησιαστής 9:5, 10.
19. Πότε και πώς εξεπλήρωσε ο Ιεχωβά την εμπνευσμένη από τον ίδιο προφητεία του στον Ψαλμό 16:10 και γιατί ανέκυψαν ερωτήματα ως προς τον Ιησού;
19 Εν τούτοις, ο Βασιλεύς Δαβίδ είχε γράψει προφητικά: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου.» (Ψαλμός 16:10, 11) Ο Ιεχωβά Θεός, ο Παντοδύναμος Θεός, σύμφωνα μ’ αυτή την προφητεία ως προς τον Ιησού; που την ενέπνευσε ο ίδιος, ανέστησε τον Μεσσία Ιησού την τρίτη ημέρα, στις 16 Νισάν, την ημέρα που ο αρχιερεύς Καϊάφας στο ναό προσέφερε στον Ιεχωβά ‘πράγμα εκ των πρωτοκαρπίων’ του θερισμού της κριθής. (Λευϊτικόν 23:9-14· 1 Κορινθίους 15:20, 23) Είναι αλήθεια ότι ο τάφος στον οποίο τοποθετήθηκε ο Ιησούς βρέθηκε κενός, άλλα πώς συνέβη να μη βρεθή ο ίδιος πουθενά από τους μαθητάς του; Πώς συνέβη ώστε στη διάρκεια των σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του ο Ιησούς μπορούσε να εμφανίζεται ξαφνικά σ’ αυτούς και ξαφνικά επίσης να εξαφανίζεται για να τους αποδείξη ότι ήταν ζωντανός και όχι νεκρός;—Πράξεις 1:1-3· Ιωάννης 20:1-31· Ματθαίος 28:1-18.
20. Πώς εξηγεί ο Πέτρος, την ανάστασι του Ιησού και πώς περιγράφει ο Παύλος την αντίστοιχη ανάστασι των μαθητών του Ιησού;
20 Ο απόστολος Πέτρος, στον οποίον ο αναστημένος Ιησούς εμφανίσθηκε μια φορά κατ’ ιδίαν, μας δίνει την εξήγησι αυτών των υλοποιήσεων, όπως είχαν κάμει πνευματικοί άγγελοι στις ημέρες των αρχαίων προφητών. Ο Πέτρος λέγει: «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος· διά του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή.» (1 Πέτρου 3:18, 19· 1 Κορινθίους 15:5· Λουκάς 24:34) Στην ανάστασί του συνέβη μ’ αυτόν ό,τι προελέχθη ότι θα συνέβαινε και με τους πιστούς μαθητάς του στην ανάστασί τους:
«Σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον, ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν.
«Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. . . . Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.»—1 Κορινθίους 15:43-45, 50-54.
«Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως.»—Ρωμαίους 6:5.
21. Ως τι είδους πρόσωπο ανέστησε ο Θεός τον Ιησού και πώς ο Ιησούς διεφύλαξε ωστόσο την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του;
21 Η Γραφική μαρτυρία λοιπόν αποδεικνύει ότι ο Θεός ανέστησε τον Ιησού ως πνευματικό Υιόν του σε αθανασία και αφθαρσία. (Πράξεις 13:32-37) Γι’ αυτό, στην ανάστασί του εκ νεκρών, ο Ιησούς Χριστός δεν απέσυρε από το θυσιαστήριο του Θεού το ανθρώπινο σώμα του που προσεφέρθη ως θυσία με το ν’ αναλάβη και πάλι το ανθρώπινο σώμα του. (Εβραίους 10:1-10) Όπως ακριβώς στην ετήσια Ημέρα του Εξιλασμού τα σώματα των ζώων, των οποίων το αίμα εφέρετο στα Άγια των Αγίων για την αμαρτία, εξαφανίζοντο, έτσι και ο Θεός δέχθηκε τη θυσία της ανθρώπινης φύσεως του Ιησού και εξαφάνισε το ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Πώς; Δεν γνωρίζομε. (Εβραίους 13:10-13· Λευϊτικόν, κεφάλαιον 16) Μολονότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν ανέστησε τον Υιόν του Ιησού Χριστό με ανθρώπινο σώμα, ο αναστημένος Υιός του Θεού διεφύλαξε την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, που ήταν σαν το θυσιαστικό αίμα που ο Ιουδαίος αρχιερεύς έφερε μέσα στα Άγια των Αγίων του ναού για να κάμη εξιλέωσι των αμαρτιών.
22, 23. (α) Ως πνευματικό πρόσωπο διά της αναστάσεως, τι μπόρεσε να κάμη ο Ιησούς, όπως προεικονίσθηκε από τον αρχιερέα την Ημέρα του Εξιλασμού; (β) Πώς ο Ιησούς ήταν τώρα σε μια πιο ισχυρή θέσι για να συντρίψη την «κεφαλήν» του Όφεως;
22 Ο Ιησούς Χριστός, ως ένας πνευματικός Υιός του Θεού, μπόρεσε να αναληφθή στον ουρανό την τεσσαρακοστή ημέρα από της αναστάσεώς του εκ νεκρών. Μερικοί από τους πιστούς μαθητάς του παρέστησαν μάρτυρες αυτής της αναλήψεως. (Πράξεις 1:1-11) Ακριβώς όπως ο Ιουδαίος αρχιερεύς στα Άγια των Αγίων ερράντιζε το αίμα του Εξιλασμού μπροστά στη χρυσή κιβωτό της Διαθήκης, έτσι και ο Ιησούς εισήλθε στην ουράνια παρουσία του Θεού και παρουσίασε την αξία της τελείας ανθρώπινης θυσίας του. (Εβραίους 9:11-14, 24-26) Τότε ο Ύψιστος Θεός τον εκάθισε στα δεξιά Του ως ‘ιερέα εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.’—Ψαλμός 110:1-4· Πράξεις 2:31-36· Εβραίους 5:10· 10:11-13.
23 Έτσι, ο Υιός του Θεού ανταμείφθηκε με μια ουράνια θέσι ανώτερη από εκείνη που κατείχε προτού γίνη τέλειος άνθρωπος και κεντηθή η ‘πτέρνα’ του από τον Μεγάλο Όφι. Ανέλαβε το προανθρώπινο όνομά του Μιχαήλ, κι έτσι ήταν πάλι ο Μιχαήλ ο αρχάγγελος στους ουρανούς. (Ιούδας 9· Αποκάλυψις 12:7) Το δοξασμένο «σπέρμα» της «γυναικός» του Θεού ήταν τώρα σε πολύ πιο ισχυρή θέσι για να συντρίψη την κεφαλή του Όφεως στον ωρισμένο καιρό του Θεού.—Γένεσις 3:15.
24, 25. (α) Τι είδους Μεσσίας δεν είναι ο Υιός του Θεού ώστε Ιουδαίοι και Εθνικοί μπορούν να χαίρουν; (β) Ποια διανοητική στάσι προτρεπόμεθα να έχωμε σύμφωνα με τα εδάφια Φιλιππησίους 2:5-11;
24 Πόσο ευγνώμων και χαρούμενη πρέπει να είναι όλη η ανθρωπότης, οι φυσικοί Ιουδαίοι καθώς και οι Εθνικοί, για το γεγονός ότι ο υποσχεμένος Μεσσίας θα είναι ένας αθάνατος ουράνιος Μεσσίας, και όχι απλώς ένας επίγειος άνθρωπος ‘κεχρισμένος,’ σαν τον Βασιλέα Δαβίδ! Κάτω από προφητική έμπνευσι ο Δαβίδ ταπεινά ανεγνώρισε αυτόν τον πολύ εξυψωμένον ως Κύριό του, και το ίδιο πρέπει κι εμείς να κάμωμε. Προτρεπόμεθα να εχωμε αυτή τη διανοητική στάσι υποταγής με τα επόμενα θεόπνευστα λόγια:
25 «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ (Μεσσία) Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, [δεν διελογίσθη αρπαγήν, ώστε να γίνη ίσος με τον Θεόν, Νέα Αγγλική Βίβλος] αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός [Μεσσίας] είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.»—Φιλιππησίους 2:5-11, ΜΝΚ. Βλέπε επίσης 2 Κορινθίους 5:16.