Σας Βρίσκουν οι Άνθρωποι «Πράους και Ταπεινούς την Καρδίαν»;

ΠΟΣΟ ελκυστικά είναι τα λόγια του Υιού του Θεού: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. . . . διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:28, 29) Προσπαθούμε εμείς να είμεθα σαν εκείνον;

Εκείνοι που υπηρετούν ως επίσκοποι (πρεσβύτεροι) σε μια Χριστιανική εκκλησία θ’ αναγνωρίσουν ότι η ανάγκη των ανθρώπων για ανάπαυσι δεν τελειώνει αυτομάτως αφού κατευθυνθούν στον Υιόν του Θεού και γίνουν μαθηταί του. Οι Χριστιανοί μαθηταί, ζώντας κάτω από τις παρούσες καταθλιπτικές συνθήκες του κόσμου, πλήττονται κάθε μέρα από πολλά παρόμοια δύσκολα προβλήματα που υφίστανται οι άνθρωποι γενικά. Εκτός απ’ αυτό, μπορεί να ‘υποφέρουν ένεκεν δικαιοσύνης’ με το να χρειασθή να υπομένουν στην εναντίωσι από απίστους συζύγους ή συγγενείς, από εργοδότας, από επαγγελματικούς συναδέλφους, από συμμαθητάς ή και από άλλες πηγές. Πόσο μπορούν να ωφεληθούν αυτοί από τους πρεσβυτέρους που είναι φιλάγαθοι και διακριτικοί!

Οι πρεσβύτεροι, αντιπροσωπεύοντας την κυβέρνησι της βασιλείας του Χριστού, πρέπει ν’ αγωνίζωνται να συμφωνούν με την περιγραφή των ‘αρχόντων’ που δίδεται στον Ησαΐα 32:1, 2, με το να παρέχουν τέτοια ανάπαυσι ώστε να είναι «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη και ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.»

ΤΟ ΟΡΘΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΣΙΤΟΥΣ

Για να είμεθα έτσι πρέπει, φυσικά, να είμεθα προσιτοί. Ίσως εμείς προσωπικά να νομίζωμε ότι είμεθα τέτοιοι. Ωστόσο θα μπορούσε ο καθένας μας δίκαια να διερωτηθή ως εξής: ‘Τι είδους άνθρωποι με πλησιάζουν; Είναι οι ταπεινοί και μάλιστα οι συνεσταλμένοι; Τι μπορεί να λεχθή αν αυτοί που με πλησιάζουν είναι κυρίως άτομα με κυριαρχική προσωπικότητα ίσως και άτομα που τείνουν να κολακεύουν ή, αντιθέτως, που είναι επιρρεπή να εκφράζουν έντονες επικρίσεις; Αυτό δεν θα με απεδείκνυε αληθινά προσιτόν.’—Ιακ. 4:6.

Πολλά εξαρτώνται από το πνεύμα που δείχνομε εμείς. Τα λόγια του Ιησού στο Ματθαίο 20:25-28 αποκλείουν από τους μαθητάς του να έχουν το πνεύμα των κοσμικών ανθρώπων εξουσίας. Δεν υπάρχει έδαφος να κρατούν το αντιπαθές ύφος της ανωτερότητος, αν πρόκειται να επικρατήση η αληθινή αδελφοσύνη. Το ίδιο ισχύει και για την ‘προσποιητή μετριοφροσύνη’ των. Χωρίς αμφιβολία έχομε ιδεί ανθρώπους υψηλής κοσμικής θέσεως που τους αρέσει να εμφανίζωνται σαν να ‘θέτουν τον εαυτό τους στο ίδιο επίπεδο’ με τον κοινό λαό. Ωστόσο το αίσθημα ανωτερότητός των διαφαίνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για να σας υπενθυμίση τη θέσι των, χωρίς ποτέ να σας αφήνουν να λησμονήσετε ‘ποιοι ακριβώς είναι’ ώστε να αισθάνεσθε πραγματικά σε άνεσι μαζί τους. Εμείς είμεθα ποτέ έτσι;

Άνθρωποι με κοσμική θέσι, μολονότι φαίνονται γεμάτοι καλωσύνη και προφανώς σαν να ενδιαφέρωνται για το λαό, αποδεικνύονται ότι είναι σαν την παροιμιακή φράσι «σιδερένια χέρια σε βελούδινα γάντια»—όσο στενώτερη είναι η επαφή τόσο λιγώτερο αισθητή είναι η πραότης και τόσο σκληρότερο γίνεται το πρόσωπο. Τι αντίθεσι με το παράδειγμα του Υιού του Θεού! Η ‘πραότης του και η ταπεινότης της καρδιάς του’ δεν ήσαν απλά λόγια. Εκείνοι που ‘ήρχοντο σ’ αυτόν’ εύρισκαν την πραγματικότητα να συμφωνή πλήρως με όλα όσα έλεγε η πρόσκλησίς του.

Η καλή συμβουλή του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:16 είναι ασφαλώς κατάλληλη εδώ: «Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα· μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς· μη φαντάζεσθε εαυτούς φρόνιμους.» Συνεπώς αν άτομα σε θέσεις ευθύνης επρόκειτο να συναναστρέφωνται μόνον εκείνους που είναι της ιδίας θέσεως, ή με άτομα που επιτυγχάνουν σε κοσμικές υποθέσεις, δεν θα έθετε αυτό ένα φραγμό μεταξύ αυτών και εκείνων που είναι ‘ταπεινοί’; Και, για τους Χριστιανούς επισκόπους, αυτό θα τους εμπόδιζε να έχουν μια σαφή κατανόησι των αισθημάτων και των αναγκών των αδελφών των. Θα τους έκανε να μη γνωρίζουν τις πραγματικές περιστάσεις. Πραγματικά, ο σχηματισμός «ταξικών διακρίσεων» οποιουδήποτε είδους είναι επιβλαβής στην πνευματική υγεία της εκκλησίας που είναι κάτω από την ηγεσία του Υιού του Θεού.—Ιακ. 2:1-9.

Πρέπει να φυλαγώμεθα από το να γίνωμε ποτέ ‘σοφοί και συνετοί στους οφθαλμούς μας,’ νομίζοντας ότι η δική μας κρίσις, η ικανότης μας και οι μέθοδοί μας υπερέχουν από εκείνες των άλλων, διότι αυτό γρήγορα θα γίνη φανερό στην ομιλία μας και στους τρόπους μας. (Ρωμ. 12:16· Λουκ. 6:45) Η ταπεινή καρδιά του Ιησού προσείλκυε τους ανθρώπους. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι έχουν ακόμη μεγαλύτερο λόγο να είναι ταπεινοί, διότι αυτοί, ανόμοια με τον Υιόν του Θεού, είναι σαν άνθρωποι ατελείς· κάνουν σφάλματα.

Μια δοκιμασία της ταπεινής καρδιάς των μπορεί να είναι όταν ένα σφάλμα τίθεται υπ’ όψιν των ή όταν κάποιος, είτε συμπρεσβύτερος είτε κάποιος άλλος, παρουσιάζει μια υπόδειξι για βελτίωσι μιας εκκλησιαστικής διατάξεως. Εκείνος που είναι «ταπεινός την καρδίαν» δεν θα τείνη να πάρη αυτές τις υποδείξεις σαν κάτι προσωπικό, ως επίκρισι των ελατηρίων του ή του τρόπου χειρισμού των πραγμάτων. Αν ενεργήση έτσι αυτό θα έκανε τους ταπεινούς να φοβούνται να τον πλησιάσουν. (Εκκλ. 7:9) Θα πρέπει να είναι πρόθυμος να παίρνη συμβουλές καθώς και να δίνη. (Ρωμ. 2:21) Έτσι δείχνει ότι δεν είναι σαν εκείνους τους εξέχοντας άνδρας του Ισραήλ που θεωρούσαν τους εαυτούς των ως ‘θεούς’ μεταξύ του λαού, που δεν είχαν ανάγκη συμβουλής ή διορθώσεως. (Παράβαλε Ψαλμός 82:6, 7· Ησαΐας 40:13, 14.) Τα «πρόβατα» πλησιάζουν τους αληθινά πράους «ποιμένας» με εμπιστοσύνη ότι θα λάβουν μόνον ό,τι είναι καλόν.—Ψαλμ. 23:1-6.

Ασφαλώς κανένας από μας δεν θα ήθελε ν’ αυξήση το βάρος που σηκώνει οποιοσδήποτε από τους αδελφούς μας, αλλά μάλλον θα ήθελε να το ελαφρύνη. Εν τούτοις θα ήταν δυνατόν ν’ αυξήσωμε το φορτίο τους αν είμεθα απότομοι, βιαστικοί ή ανυπόμονοι όταν μας πλησιάζουν. Γνωρίζοντας ότι «η καρδία του δικαίου προμελετά διά ν’ αποκριθή,» δεν πρέπει να σπεύδωμε να καταλήγωμε αμέσως σε συμπεράσματα, να κατακρίνωμε ή να επιπλήττωμε, χωρίς ν’ ακούσωμε ολόκληρη την υπόθεσι. (Παροιμ. 15:28· 29:20· Ιακ. 1:19) Θα μπορούσαμε ν’ αυξήσωμε κάποιο αίσθημα που πιέζει τους αδελφούς μας, αν φαινώμεθα καχύποπτοι στα ελατήριά των ή αν σπεύδωμε να βγάζωμε συμπέρασμα ότι αυτοί δεν έκαμαν εκείνο που έπρεπε ή όσο έπρεπε. Δεν πρέπει να έχωμε τη διάθεσι να ‘σκεπτώμεθα το χειρότερο’ αλλά, υποκινούμενοι από αγάπη, να ‘ελπίζωμε για το καλύτερο.’—1 Κορ. 13:7· Γαλ. 6:1.

Ασφαλώς οι πρεσβύτεροι εκείνοι που γίνονται σαν τον Υιόν του Θεού σε πραότητα και ταπεινότητα καρδίας δίνουν ένα λαμπρό παράδειγμα για όλο το ποίμνιο. (1 Πέτρ. 5:3) Επομένως εκείνοι που πλησιάζουν πρεσβυτέρους της εκκλησίας, θα πρέπει και αυτοί να επιθυμούν να δείχνουν τις ίδιες καλές ιδιότητες. Δεν θα πρέπει να είναι επίμονοι ή κακότροποι όταν πλησιάζουν αυτούς τους αδελφούς, ούτε ν’ αφαιρούν τον χρόνο τους άσκοπα, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψι τους άλλους που μπορεί να ζητούν κι εκείνοι τη βοήθειά τους. (Εβρ. 13:17) Αντί να είναι βιαστικοί στα λόγια τους ή ανυπόμονοι, μπορεί να κρίνουν καλό να σκεφθούν καλά το ερώτημά των ή το πρόβλημά των από πριν για να ιδούν αν αξίζη πραγματικά να το θέσουν υπ’ όψιν ενός πρεσβυτέρου. Μπορεί να διαπιστώσουν ότι η απάντησις πραγματικά είναι ήδη στη διάθεσί των, και απαιτεί μόνον λίγη προσωπική προσπάθεια ή μελέτη.

Πόσο ευχάριστο είναι να είσθε μεταξύ ατόμων που εκδηλώνουν τις θαυμαστές ιδιότητες του Ιεχωβά και του Υιού Του! Είναι μια πρόγευσις του πώς θα είναι η ζωή στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού που πλησιάζει.—Ψαλμ. 133:1-3.