Γιατί Πρέπει να Ελέγχωμε τη Γλώσσα;

ΓΙΑ τον γραπτό λόγο, συχνά λέγεται: «Η πέννα είναι ισχυρότερη από το ξίφος.» Ο προφορικός λόγος μπορεί μ’ ένα όμοιο τρόπο να έχη ισχυρή επίδρασι επάνω στους άλλους. Η υγιής ομιλία μπορεί να είναι μια δύναμις προς το καλό. Αλλά μια ασυγκράτητη γλώσσα μπορεί να φέρη τρομακτικές ζημίες.

Η Γραφική παροιμία οπωσδήποτε αποδεικνύεται αληθινή: «Η υγιαίνουσα γλώσσα είναι δένδρον ζωής· η δε διεστραμμένη, σύντριψις εις το πνεύμα.» (Παροιμ. 15:4) Η ήπια ομιλία ενός σοφού ανθρώπου μπορεί να βοηθήση τους ακροατάς του ν’ αποφύγουν μια πορεία που οδηγεί στον θάνατο. Η διεστραμμένη ομιλία από την άλλη πλευρά, φέρνει ταραχές και αποθάρρυνσι, πληγώνει και αποκαρδιώνει τους ακροατάς.

Εφόσον η γλώσσα μπορεί να έχη μια τόσο τρομακτική επίδρασι είτε προς το καλό είτε προς το κακό, χωρίς αμφιβολία είναι κατάλληλο ν’ ασκήται τέλειος έλεγχος στη γλώσσα! Εν τούτοις, για τους ατελείς ανθρώπους αυτό είναι κάτι αδύνατο. Ο μαθητής Ιάκωβος παραδέχθηκε το εξής: «Διότι εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα . . . διότι παν είδος θηρίων και πτηνών, ερπετών και θαλασσίων δαμάζεται και εδαμάσθη υπό της ανθρώπινης φύσεως, την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση.»—Ιακ. 3:2, 7, 8.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να προσπαθούμε να ελέγχωμε τη γλώσσα μας; Όχι. Ο έλεγχος της γλώσσης μπορεί να είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα. Αλλ’ αυτό δεν μας επιτρέπει να κάνωμε κακή χρήσι της. Παρατηρήστε τι συνεχίζει να πη ο μαθητής Ιάκωβος: «[Η γλώσσα] είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου. Δι’ αυτής ευλογούμεν τον Θεόν και Πατέρα, και δι’ αυτής καταρώμεθα τους ανθρώπους τους καθ’ ομοίωσιν Θεού πλασθέντας· εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα. Δεν πρέπει, αδελφοί μου, ταύτα να γίνωνται ούτω.»—Ιακ. 3:8-10.

Είναι κάτι που ξεφεύγει από τη φυσική καταλληλότητα της γλώσσης το να χρησιμοποιήται αυτό το όργανο που ευλογεί τον Θεό, για να δυσφημήση και να συκοφαντήση εκείνους τους οποίους ο Θεός αγαπά—δηλαδή τους ανθρώπους που έχει δημιουργήσει κατ’ εικόνα του. Μολονότι μερικοί μπορεί να δικαιολογήσουν τη χρησιμοποίησι κακής γλώσσης ως ένα ‘ξέσπασμά’ τους, το να σκεφθούμε ότι αυτή η χρήσις της γλώσσης είναι κατάλληλη, αποτελεί ανοησία. Είναι τόσο παράλογο όσο το ν’ αναμέναμε από μια πηγή ν’ αναβλύση και γλυκό νερό και πικρό, ή από ένα φυτό ή δένδρο να παράγη τους καρπούς μιας εντελώς διαφορετικής ποικιλίας. Πολύ κατάλληλα ο μαθητής Ιάκωβος ερώτησε: «Μήπως η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν; μήπως είναι δυνατόν, αδελφοί μου, η συκή να κάμη ελαίας ή η άμπελος σύκα;»—Ιακ. 3:11, 12.

Εκτός αυτού, η κακή χρήσις της γλώσσης μπορεί να βλάψη ένα άτομο από μια διαρκή άποψι. Ο μαθητής Ιάκωβος ετόνισε αυτό το σημείο. Αφού παρωμοίωσε τα αποτελέσματα που προέρχονται από τη κακή χρήσι της γλώσσης με μια μικρή φωτιά που μπορεί να πυρπολήση ένα μεγάλο δάσος, ο Ιάκωβος εδήλωσε: «[Η γλώσσα είναι] ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου και φλογιζομένη υπό της γεέννης.»—Ιακ. 3:5, 6.

Η γλώσσα μπορεί πραγματικά να είναι «ο κόσμος της αδικίας.» Σκεφθήτε όλο το κακό που μπορεί να προκύψη από σκάνδαλα, συκοφαντίες, ψευδείς μαρτυρίες, κακοπαραστάσεις, απατηλή προπαγάνδα και ψευδείς διδασκαλίες. Το άτομο το οποίο κάνει κακή χρήσι της γλώσσης του «μολύνει» ολόκληρο το σώμα του. Η ομιλία του προδίδει τι είδους άτομο είναι αυτός εσωτερικά. Παραδείγματος χάριν, ο άνθρωπος ο οποίος επανειλημμένως συλλαμβάνεται ψευδόμενος, θεωρείται γενικά ότι έχει κάποια ηθική κηλίδα. Αντίθετα με τους ανθρώπους στων οποίων τα λόγια μπορεί κανείς να βασισθή και των οποίων η ομιλία είναι υγιής, αυτό το άτομο απλώς δεν μπορεί να κερδίση την εμπιστοσύνη ή τον σεβασμό των άλλων.

Αλλά τι σημαίνει η φράσις «φλογίζουσα τον τροχό του βίου;» Στην πρωτότυπη Ελληνική γλώσσα η έκφρασις ‘τροχός του βίου’ κατά γράμμα σημαίνει ‘τροχός της γεννήσεως.’ Είναι πιθανόν ο Ιάκωβος να είχε κατά νουν έναν ξύλινο τροχό όπως αυτόν που έχει μια άμαξα, ο οποίος μπορεί ν’ αρπάξη φωτιά λόγω ενός θερμού, καπνίζοντος άξονος. Μ’ έναν όμοιο τρόπο, η γλώσσα μπορεί να θέση φωτιά σ’ ολόκληρο τον κύκλο της ζωής ενός ατόμου στον οποίο το άτομο ήλθε μέσω της γεννήσεώς του. Το γεγονός ότι η ασυγκράτητη γλώσσα θεωρείται ότι ‘φλογίζεται υπό της γεέννης,’ πρέπει να επιστήση την προσοχή μας στη δύναμί της να προξενήση καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ή, μπορεί να σημαίνη ότι η κακή χρήσις της γλώσσης μπορεί τόσο πολύ να επηρεάση ολόκληρο τον κύκλο της ζωής στον οποίο το άτομο έρχεται μέσω της γεννήσεώς του, ώστε αυτό το άτομο να φθάση στο σημείο ν’ αξίζη τη καταδίκη της γεέννης.

Ο Ιησούς Χριστός κατέστησε σαφές ότι η εσφαλμένη χρήσις της γλώσσης μπορεί να φέρη τέτοιες σοβαρές συνέπειες. Είπε: «Όστις δε είπη [προς τον αδελφόν του] Μωρέ, θέλει είσθαι ένοχος εις την γέενναν του πυρός.» (Ματθ. 5:22) Πραγματικά, εκείνος ο οποίος με εσφαλμένο τρόπο κρίνει και καταδικάζει τον αδελφό του ως ‘Μωρόν’ δηλαδή ως ένα ηθικώς ανάξιο άτομο, οπωσδήποτε θα είναι ένοχος εις την κρίσι της γεέννης. Γιατί; Διότι με το να καταδικάζη έτσι τον αδελφό του είναι σαν ν’ αναγγέλλη ότι ο αδελφός του αξίζει την καταδίκη της γεέννης. Μέσα στην καρδιά του, μπορεί να επιθυμή να επέλθη μια τόσο τρομερή κρίσις επάνω στον αδελφό του. Έτσι, μπορεί αυτός ο ίδιος να εκτεθή στην καταδίκη την οποία επιθυμεί για τον αδελφό του. Αυτή η πιθανή ποινή θα ερχόταν σε αρμονία μ’ αυτό που καθώριζε ο Μωσαϊκός νόμος, ο οποίος απαιτούσε όπως ένας ψευδομάρτυς λάβη την ίδια ακριβώς τιμωρία που θα ελάμβανε ο κατηγορούμενος αν είχε βρεθή ένοχος.—Δευτ. 19:17-21.

Έχοντας υπ’ όψιν τη διαρκή ζημία που μπορεί να προέλθη από την κακή χρήσι της γλώσσης, οι αληθινοί Χριστιανοί μπορούν ν’ ακολουθούν τη θεόπνευστη συμβουλή: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας. . . . Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.»—Εφεσ. 4:29-31.

Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Η γλώσσα δεν μιλεί από μόνη της, αλλά υποκινείται από την καρδιά. Όπως ετόνισε ο Ιησούς Χριστός: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν, και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» (Λουκ. 6:45) Έτσι, αν θέλωμε να ελέγχωμε τη γλώσσα μας, πρέπει να ξερριζώσωμε από την καρδιά μας κάθε ζήλεια και φθόνο και να συνεχίσωμε να καλλιεργούμε γνήσια αγάπη για τους ανθρώπους που έχουν πλασθή κατ’ εικόνα Θεού. (Ιακ. 3:14-16) Πρέπει να γεμίζωμε τη διάνοιά μας με εποικοδομητικά πράγματα.—Φιλιππ. 4:8.

Αναγνωρίζοντας πόσο σπουδαίο είναι να ελέγχωμε τη γλώσσα μας, πρέπει να κάνωμε απόφασί μας ν’ αποφεύγωμε την κακή χρήσι αυτού του οργάνου ομιλίας. Αν προσκόψωμε σε λόγο, πρέπει να λυπηθούμε βαθειά και να κάνωμε έκκλησι στον Θεό να μας συγχωρήση. Ταυτοχρόνως, θα πρέπει να προσπαθούμε να βελτιωνώμεθα με το να κάνωμε την καρδιά μας ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο από καλά πράγματα, έτσι ώστε η ομιλία μας, να έχη πάντοτε εποικοδομητική επίδρασι στους άλλους.