του Ιεχωβά, όταν φυλακίζωνται ‘επειδή αγαθοποιούν’, ποτέ δεν στασιάζουν, ποτέ δεν κάνουν απεργίες πείνης, ποτέ δεν γίνονται μέτοχοι ωργανωμένων οχλοκρατιών στη φυλακή και ποτέ δεν ενώνονται σε οποιαδήποτε προσπάθεια διασπάσεως των δεσμών των. Βλέποντας την «εις τον Θεόν συνείδησίν» των, οι ανώτεροι υπάλληλοι της φυλακής γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτά τα γεγονότα, και συχνά οι παρατηρήσεις των είναι προς την εξής κατεύθυνσι: ‘Λυπούμεθα να βλέπωμε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να εγκαταλείπουν τα ιδρύματά μας, διότι μπορούμε πάντοτε να τους εμπιστευώμεθα υπεύθυνες εργασίες.’ Έτσι συμβαίνει ώστε, εξαιτίας της δικαίας διαγωγής των, είτε μέσα είτε έξω από τους τοίχους της φυλακής, να επισωρεύεται μεγάλη ποσότης μαρτυρίας ως απόδειξις τού ότι ο πιστός λαός του Ιεχωβά ανήκει σε μια εντελώς νέα και καλύτερη παγκόσμια κοινωνία.

18. Τι πρέπει να κάνη κανείς τώρα για να ζη κάτω από τη διακυβέρνησι αυτού του δικαίου νέου κόσμου;

¹⁸ Αν κανείς ελπίζη να ζήση κάτω από τη διακυβέρνησι ενός τέτοιου δικαίου νέου κόσμου της θεοκρατικής εκείνης ουρανίας βασιλείας για την οποίαν ο Ιησούς είπε να προσευχώμεθα, πρέπει πρώτα να καταβάλη και νικήση αυτόν τον παλαιό σατανικό κόσμο και όλη την κακή του συμπεριφορά και συνήθειες, μολονότι αυτό κάνει να επέλθη τρομερός διωγμός στους νικητάς. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτή την ερχόμενη θλίψι, διότι ο κεχρισμένος Βασιλεύς αυτού του νέου κόσμου διεκήρυξε: «Εν τω [παλαιώ] κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» Είναι, λοιπόν, αναπόφευκτο οι γνήσιοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να συνεχίσουν ν’ ακολουθούν αυτή την ίδια πορεία. Πρέπει να εξακολουθήσουν να περιπατούν στην πίστι των και στην ακεραιότητά των και πρέπει να εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την πίστι των με έργα δικαιοσύνης. «Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.»—Ιωάν. 16:33· 1 Ιωάν. 5:4.

19. Τι πρέπει να πράξουν τώρα τα άτομα που είναι σοφά και έχουν κατανόησι;

¹⁹ Το να χλευαζώμεθα και ονειδιζώμεθα από τον παλαιό κόσμο για την πορεία μας, αυτή πράγματι είναι η μόνη αξιόλογη οδός ζωής. Είναι η μόνη νοήμων και λογική πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Είναι πορεία πρακτικής σοφίας. Ο θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος ερωτά: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων;» Σ’ εκείνους που έχουν τα προσόντα ν’ απαντήσουν καταφατικώς δίδει την εξής συμβουλή: «Ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.» (Ιάκ. 3:13) Επομένως, οι Μάρτυρες διακρίνονται με τη θεοσεβή διαγωγή τους, όχι μ’ ένα κομπαστικό τρόπο, όχι με υπερηφάνεια και αλαζονεία, αλλά με ειλικρινή ταπεινοφροσύνη και Χριστοειδή πραότητα.

20. Γιατί δεν είναι τώρα καιρός να παραιτηθούμε από τα να πράττωμε ό,τι είναι ορθόν μεταξύ των εθνών;

²⁰ Το αποκορύφωμα όλων των αιώνων ήλθε! Ο καιρός παρέρχεται. Ασφαλώς δεν είναι τώρα καιρός για να συμβιβαζώμεθα ή να σκεπτώμεθα να παραιτηθούμε από το να πράττωμε εκείνο που ο Θεός λέγει ότι είναι ορθόν. Πράγματι, ποτέ δεν υπήρξε πιο ευνοϊκή ευκαιρία όσο σ’ αυτή την ημέρα της διεκδικήσεως του Ιεχωβά για ν’ αποδείξωμε υπό δοκιμασίαν τα καλά μας έργα απέναντι του Θεού και του ανθρώπου. «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ. Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας.» (Γαλ. 6:9, 10) Και με το να ενεργούν έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα σώσουν από την καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και πολλούς άλλους που παρατηρούν την ορθή διαγωγή των διότι και αυτοί θα ενωθούν στο να δοξάσουν και αινέσουν τον μέγαν Ιεχωβά!—1 Τιμ. 4:16· 1 Πέτρ. 2:12.

«Η Εκκλησία Εξαρτάται από την Υποστήριξι του Κράτους»

Κάτω από την επικεφαλίδα που παρατίθεται ανωτέρω ο συγγραφεύς Μπο Στρόμστετ, στην εφημερίδα Εξπρέσσεν της Στοκχόλμης, 6ης Ιανουαρίου 1959, ετερμάτισε ένα άρθρο επί συζητήσεως περί του αν το Κράτος κι η Εκκλησία πρέπει να χωρισθούν, ως εξής: «Δεν μπορεί να γίνη αλλιώς· ασφαλώς αυτό θα παρουσίαζε μια σαφέστερη όψι, και συγχρόνως θα ήταν το μόνο κατάλληλο πράγμα από την άποψι του νόμου περί θρησκευτικής ελευθερίας, αν η Εκκλησία μια για πάντα παρητείτο της σκέψεως του να λαμβάνη υποστήριξι ιππεύοντας το γηραιό άλογο του Κράτους κι αντ’ αυτού ετολμούσε να επιβή ‘μόνη σ’ ένα εύθραυστο σκάφος’, όπως πρέπει να κάμουν και όλες οι άλλες θρησκευτικές αποχρώσεις. Και τα μεταφορικά να πληρώνωνται όλα από την ιδία.»