Διατήρησις της Οδού της Ευνοίας — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Διατήρησις της Οδού της Ευνοίας

1. (α) Ποιος είναι ο σκοπός της επανόδου του Χριστού σε αντιπαραβολή με τον σκοπό της πρώτης παρουσίας του; (β) Πώς θα κάμη γνωστή την παρουσία του;

ΚΑΝΕΙΣ άνθρωπος δεν μπορεί να ιδή τον Θεό και να ζήση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός είναι πνεύμα και βρίσκεται πολύ επάνω από τη φυσική ικανότητα της δράσεως του ανθρώπου. Ο Ιησούς, μετά τον θάνατό του ως ανθρώπου, ανεστήθη σε αθανασία ως πνεύμα και άμεση εικόνα του Θεού, ώστε τώρα είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να δη επίσης τον δοξασμένο Χριστό Ιησού. Υπεσχέθη όμως να επιστρέψη και αποκαλυφθή στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Αυτό θα το κάμη όχι με το να εμφανισθή εν σαρκί, επειδή έτσι δεν θα μπορούσε να εκπληρώση τον σκοπό της επισκέψεως του· αλλά θα κάμη πρώτα γνωστή την παρουσία του στο ανθρώπινο γένος με τις πολλές αποδείξεις που προελέχθη ότι θα πιστοποιούσαν την επάνοδό του. Εν τούτοις, δεν θ’ αποδεχθούν όλοι οι άνθρωποι τις αποδείξεις αυτές ως σημείο ότι ο Χριστός ανέλαβε την αόρατη θέσι του όσον αφορά τη γη ή ότι πραγματικά απεστάλη με την Βασιλική εξουσία για ν’ αρχίση τη βασιλεία του. Αλλά όπως η πρώτη του παρουσία επρόκειτο ν’ αποδείξη το δικαίωμά του στη Βασιλεία, έτσι ο σκοπός της επανόδου του είναι να εγκαθιδρύση τη βασιλεία αυτή σε πλήρη δύναμι και δόξα και να υποτάξη όλα τα άτομα, τα έθνη, και ακόμη τον Σατανά τον ίδιο, στη δικαία αυτή διακυβέρνησι. Για τούτο, εκείνοι που αρνούνται να δεχθούν τον βασιλικόν αυτόν αντιπρόσωπον της κυριαρχίας του Ιεχωβά με το ν’ αναγνωρίσουν την κυριότητά του μέσω του σημείου που θεόθεν προελέχθη και εξεδηλώθη, πρέπει να εξαναγκασθούν ν’ αναγνωρίσουν την παρουσία του μέσω της αποκαλύψεως της πυρίνης εκτελέσεως κρίσεως εναντίον των.

2. Γιατί η έναρξις της παρουσίας του Ιησού το 1914 δεν εσημειώθη με «αποκάλυψι»;

² Ο Ιεχωβά δεν ευχαριστείται με την εκτέλεσι των ασεβών. (Ιεζ. 18:23) Γι’ αυτό ακριβώς όταν ο Χριστός επανήλθε στο 1914 δεν απεκαλύφθη «εν πυρί φλογός» για ν’ αποδώση τη δέουσα τιμωρία σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν Θεόν. Αφού ο πόλεμος στον ουρανό είχε εκπληρώσει έναν επιτυχή σκοπό και ο Σατανάς με όλους τους δαίμονάς του είχε εξωσθή και καταρριφθή στη γη, ο Χριστός Ιησούς εσταμάτησε την πρώτη αυτή εξάσκησι της δυνάμεως της Βασιλείας. (Αποκάλ. 12:7-9) Δίδοντας το σημείο της επανόδου του και του τέλους του συστήματος πραγμάτων του Σατανά ο Ιησούς είπε: «Αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» (Ματθ. 24:22) Ετερμάτισε λοιπόν προσωρινώς τον θερμό πόλεμο εναντίον του Σατανά για να εκπληρώση έναν άλλον σκοπόν του Θεού. (Αποκάλ. 7:1-3) Είναι καιρός κρίσεως, καιρός επιδείξεως ευνοίας σ’ εκείνους που επιδοκιμάζει ο Θεός.

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

3. (α) Ποια εξεικόνισι έδωσε ο Ιησούς για να δείξη ότι η επιφάνειά του πρέπει να προηγηθή της αποκαλύψεώς του; (β) Τι εννοείται με μερικούς που «παραλαμβάνονται»;

³ Αφού ο Ιησούς είχε αναφέρει τα παραδείγματα του Νώε και του Λωτ για να δείξη τη φύσι της παρουσίας του και της αποκαλύψεώς του, κατόπιν έδωσε απόδειξι του ότι η επιφάνειά του έπρεπε να προηγηθή της εκτελέσεως δυσμενούς κρίσεως. Είπε: «Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ· ο είς παραλαμβάνεται, και ο είς αφίνεται. Δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω· μία παραλαμβάνεται, και μία αφίνεται. Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών.» (Ματθ. 24:40-42· Λουκ. 17:34, 35) Η λέξις «παραλαμβάνεται» είναι η ίδια που χρησιμοποιείται όταν αναφέρεται ότι ο Ιωσήφ παρέλαβε τη γυναίκα του στο σπίτι του. Χρησιμοποιείται επίσης όταν αναφέρεται ότι ο Ιησούς παρέλαβε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη μαζί του στο όρος της μεταμορφώσεως. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τη λέξι αυτή όταν είπε: «Πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ.» (Ιωάν. 14:3· Ματθ. 1:20, 24· 17:1) Έτσι, εκείνοι που «παραλαμβάνονται» λαμβάνουν μια θέσι ευνοίας μετά του Κυρίου και φέρονται σε δρόμο σωτηρίας. Αυτό αντιστοιχεί με την παραλαβή του Νώε στην κιβωτό στις ημέρες του κατακλυσμού και μ’ εκείνο που συνέβη στην περίπτωσι του Λωτ, που οι άγγελοι τον έπιασαν από το χέρι και τον ωδήγησαν έξω από την πόλι, και επομένως προηγείται της εκτελέσεως κρίσεως.

4. (α) Πότε και πώς έλαβε χώραν η επιφάνεια της πρώτης παρουσίας του Χριστού; (β) Σε ποια θέσι ευνοίας ελήφθησαν οι επιδοκιμασμένοι;

⁴ Αυτή η κατάστασις εξεικονίζεται επίσης από την ευμενή κρίσι που εξεδήλωσε ο Ιησούς στις ημέρες της πρώτης παρουσίας του. Στη διάρκεια των τριάμισυ ετών του κηρύγματός του ο Ιησούς όχι μόνο εθεράπευσε τους σωματικώς ασθενείς, αλλ’ άνοιξε επίσης το δρόμο της πνευματικής αναρρώσεως. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς εισήλθε απροσδόκητα επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ στις 10 του Νισάν του 33 μ.Χ., για να παρουσιάση τον εαυτό του ως βασιλέα, έλαβε χώραν μια διαίρεσις μεταξύ του λαού. Τα πλήθη που είχαν προετοιμασθή ακούοντάς τον, τον επευφήμησαν ως βασιλέα. Εξ άλλου, οι αρχιερείς, που είχαν αρνηθή τα έργα του, εξεδήλωσαν τώρα τη στάσι των αρνούμενοι να τον αναγνωρίσουν και να τον χρίσουν με άγιον έλαιον σύμφωνα με τον τρόπο της αποδοχής βασιλέων στον Ισραήλ. Κατά την Πεντηκοστή, λίγο μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, η διαίρεσις αυτή έγινε πιο φανερή ακόμη όταν ο Χριστός εξεδήλωσε την εύνοιά του προς εκείνους που τον ακολουθούσαν, εκχύνοντας επάνω τους την ενεργό δύναμι του Θεού. Σ’ αυτόν ακριβώς τον καιρό τούς ανετέθη η οικονομία της υπηρεσίας του Θεού και εχρίσθησαν με το πνεύμα του για να κηρύττουν τα αγαθά νέα της αναστάσεως του Ιησού, που ήταν το σημείον της πρώτης παρουσίας του υποσχεμένου Μεσσία. Μιλώντας γι’ αυτούς ως «οικονόμους των μυστηρίων του Θεού», ο Παύλος εξετάζει τη διαίρεσι αυτή με τα εξής λόγια: «Μη κρίνετε μηδέν προ καιρού, έως αν έλθη ο Κύριος· όστις και θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους, και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών και τότε ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού.» (1 Κορ. 4:1-5) Καθ’ ον χρόνον ο Παύλος απέβλεπε στην έλευσι του Χριστού για κρίσι στον πνευματικό ναό το 1918, είχε ως παράδειγμα την αιφνίδια εκείνη εμφάνισι του Χριστού στον κατά γράμμα ναόν του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ στις 10 του Νισάν του 33 μ.Χ.

5. Με ποιον τρόπο «αφέθησαν» οι θρησκευτικοί ηγέται;

⁵ Στην κρίσι εκείνη στον Ισραήλ ο Ιησούς κατέστησε έκδηλη την κατάστασι της καρδιάς τών θρησκευτικών εκείνων ηγετών που κατείχαν θέσεις υπηρεσίας στο ναό και τους απέρριψε τελείως, εγκαταλείποντας τους στη σκληρότητα της καρδιάς τους. Αυτό φανερώνεται στα λόγια του Ιησού προς το κατά σάρκα έθνος Ισραήλ όταν επρόφερε εναντίον των την επίσημη απόφασι διαζυγίου του Ιεχωβά. «Ιδού! αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας.» Φαίνεται ότι ο Ιησούς εδώ εννοούσε τον ναό της Ιερουσαλήμ διότι αργότερα είπε στους μαθητάς του όσον αφορά τον ναό: «Δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.» (Ματθ. 23:38, ΜΝΚ· 24:2) Ο Ιεχωβά από τότε και έπειτα απέσυρε την παρουσία του από τον οίκον λατρείας του Ισραήλ όπως ακριβώς έχει εγκαταλείψει τον οίκον λατρείας του «Χριστιανισμού».

6. Πώς μπορεί να είναι βέβαιο ότι εκείνοι που παραλαμβάνονται δεν αρπάζονιαι κατά γράμμα από τη γη;

⁶ Μερικοί θρησκευτικοί ερμηνευταί της Βίβλου συνεπέραναν από τα λόγια του Ιησού όσον αφορά εκείνους που παραλαμβάνονται και εκείνους που αφήνονται, ότι όταν αυτός θα επιστρέψη, θα λάβη αιφνίδια από τη γη με μια «αρπαγή» μερικούς τους οποίους έχει επιδοκιμάσει ενώ άλλοι θα αφεθούν πίσω και θα καταστραφούν με φωτιά. Αυτή είναι ατομική ερμηνεία και διαστροφή των Γραφών. Σύμφωνα με τη μικρογραφική εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού προς τους μαθητάς του, αυτοί εχωρίσθησαν από το υπόλοιπο του Ισραήλ μόνο με την ευνοϊκή των θέσι και σχέσι προς τον Ιεχωβά. Εξ άλλου, οι θρησκευτικοί ηγέται και εκείνοι που ήθελαν να τους ακολουθήσουν αφέθησαν έρημοι από την εύνοια του Θεού και τους επετράπη να παραμείνουν επί σαράντα σχεδόν χρόνια για ν’ ακούσουν να κηρύττεται σε όλο το έθνος η ανάστασις του Χριστού. Ο καιρός, λοιπόν, της αποφάσεως για τον Ισραήλ συνεχίσθηκε ως το 70 μ.Χ., ενώ εκείνοι που είχαν «παραληφθή» εξακολούθησαν να είναι παρόντες μαζί μ’ εκείνους που είχαν «αφεθή». Η μικρογραφική αυτή προσκίασις βρίσκει ένα παράλληλο στον καιρό της δευτέρας επιφανείας και αποκαλύψεως του Χριστού.

7. Πώς εξεδηλώθη εύνοια στην επιφάνεια της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, και ποιο ήταν το αποτέλεσμα σ’ εκείνους που βρέθηκαν άπιστοι;

⁷ Στο 1918 ο Κύριος αιφνίδια εμφανίσθηκε στον πνευματικό ναό για κρίσι. Στον καιρό εκείνο έδειξε εύνοια στους πιστούς νικητάς που βρίσκονταν στον ύπνο του θανάτου εγείροντας τους σε αθανασία. Εκείνους που βρέθηκαν πιστοί επάνω στη γη τους παρέλαβε ο Κύριος στην υπηρεσία του ναού και τους εμπιστεύθηκε τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού. (Λουκ. 12:42-44· 1 Θεσ. 4:16, 17) Από τότε, ιδιαίτερα από το 1919 και έπειτα, προχώρησαν με χαρά αναγγέλλοντας την παρουσία του Βασιλέως και διακηρύττοντας σε όλη την οικουμένη τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του, υποδεικνύοντας το σημείο της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, το σημείο του Υιού του ανθρώπου. Συγχρόνως εκείνοι που βρέθηκε ότι ήσαν οκνηροί δούλοι, οι οποίοι δεν έδιδαν προσοχή στο σημείο της παρουσίας του Χριστού, αφέθηκαν στις δικές των πονηρές φαντασιοπληξίες και απεβλήθησαν μαζί με την τάξι των ανόμων θρησκευτικών ηγετών, των καλουμένων «υποκριτών» που ποτέ δεν υπήρξαν πιστοί στην υπονοουμένη διαθήκη τους να εκτελέσουν υπηρεσία του ναού. Εκεί περιμένουν το πλήρες τέλος όταν θα αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός.—Ματθ. 24:48-51· Λουκ. 12:45, 46.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

8. Μέσω ποιας δράσεως εξακολούθησε ο Χριστός να φανερώνη τον εαυτό του;

⁸ Ο Χριστός, όχι μόνο στο 1919 εξεδήλωσε εύνοια σ’ εκείνους που ένθερμα τον εκζητούσαν, αλλά και από τότε επίσης εξακολούθησε να κάνη τον εαυτό του γνωστόν σ’ εκείνους που αναγνωρίζουν την παρουσία του μέσω του κηρύγματος αυτών. Αυτή η αυξανόμενη δράσις από μέρους εκείνων που παρελήφθησαν, εξακολούθησε παρά την δριμεία καταδίωξι που ενήργησαν όσοι αφέθησαν για καταστροφή. Εν τούτοις, οι πιστοί λαμβάνουν θάρρος με τη γνώσι ότι το ίδιο το κήρυγμά των αποτελεί μέρος του σημείου και η τόλμη των αποτελεί απόδειξι της επικείμενης καταστροφής εκείνων που εναντιώνονται. (Φιλιππησ. 1:27, 28) Αλλά κατανοούν ότι υπάρχουν πολλές ακόμη παγίδες που βρίσκονται μεταξύ αυτών και του καιρού της αποκαλύψεως του Ιησού Χριστού. Γνωρίζουν ότι στη διάρκεια της συντελείας του παρόντος συστήματος πραγμάτων, οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά καλούνται να λαμβάνουν αποφάσεις κάθε μέρα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη θέσι των ενώπιον του Κυρίου. Θυμούνται ότι το κύριο μέρος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που νουθετεί τους Χριστιανούς για πιστότητα εγράφη όταν υπήρχε ειδική ανάγκη γι’ αυτούς τότε στη διάρκεια της συντελείας του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων και πριν από το αποκορύφωμα της κρίσεως. Έτσι και σήμερα, με τις διάνοιες των αναζωσμένες για δράσι, εκείνοι που παραλαμβάνονται εξακολουθούν να προσέχουν την προειδοποίησι του Πέτρου να «παραμένουν τελείως ισορροπημένοι [νήφοντες].»

9. Ποια Γραφική νουθεσία δίδεται σ’ εκείνους που βρίσκονται στο δρόμο της ευνοίας;

⁹ Το ρητόν, «Άπαξ σωσμένος για πάντα σωσμένος», δεν είναι σε αρμονία με τη διδασκαλία της Γραφής. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:62) Κατόπιν έδωσε περαιτέρω νουθεσία: «Κατ’ εκείνην την ημέραν όστις ευρεθή επί του δώματος, και τα σκεύη αυτού εν τη οικία, ας μη καταβή δια να λάβη αυτά· και όστις εν τω αγρώ, ομοίως ας μη επιστρέψη εις τα οπίσω. Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.» (Λουκ. 17:31, 32) Γι’ αυτό το λόγο εκείνοι που παρελήφθησαν πρέπει να ‘κάνουν εις τους πόδας των ευθείας οδούς’ και να οδηγούνται μόνο από τον Λόγον του Θεού. (Εβρ. 12:13· Παροιμ. 3:5, 6) Η έναρξις συμβιβασμού είναι έναρξις αποστασίας· πρέπει, λοιπόν, να αρνηθούν και αρνούνται να αλλάξουν πορεία επηρεαζόμενοι από οποιουσδήποτε ευλογοφανείς συλλογισμούς ανθρώπων. (Κολ. 2:8) Ο Ιησούς είπε: «Βλέπετε μη σας πλανήση τις· διότι πολλοί θέλουσιν έλθει επί τω ονόματι μου, λέγοντες, Εγώ είμαι ο Χριστός· και πολλούς θέλουσι πλανήσει.» (Ματθ. 24:4, 5) Εκείνοι που βρίσκονται στη θέσι της ευνοίας σήμερα, με προσοχή και προσευχή εξακολουθούν να μελετούν τον Λόγον του Θεού όπως αποκαλύπτεται μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου», αναγνωρίζοντας ότι αυτοί ατομικώς είναι μόνο ένα μέρος της οργανώσεως με την οποία πολιτεύεται ο Ιεχωβά και την κατευθύνει θριαμβευτικά στη νίκη σύμφωνα με το θέλημά του.

10. Ποια προειδοποίησι θα δεχθούν εκείνοι που είναι κατάλληλα ισορροπημένοι;

¹⁰ Το να παραμένωμε ισορροπημένοι σημαίνει να διατηρούμε μια καθαρή όρασι της θεοκρατίας και της σχέσεώς μας μ’ αυτήν. Ένα μη ισορροπημένο άτομο είναι εκκεντρικό, άστατο, αναξιόπιστο. Πίπτοντας θύμα της απατηλής αδικίας του κόσμου, ένας θα μπορούσε ν’ αρχίση να διαμορφώνη τις αποφάσεις του και να καθορίζη την πορεία της ενεργείας του σύμφωνα με τους «παραδεδεγμένους» κανόνας της κοινωνίας του παλαιού κόσμου. Μια τέτοια πορεία είναι επικίνδυνη και οδηγεί σε πολλές οδυνηρές πείρες. (1 Τιμ. 6:10) Πάντοτε πρέπει να ενθυμούμεθα ότι και ένας πολύ πεπειραμένος ακόμη ταξιδιώτης μπορεί να χαθή εντελώς όταν βρεθή σε μια ιδιαίτερα ανώμαλη και δύσκολη στροφή. Εκείνοι δε που αγαπούν ειλικρινώς και με όλη τους την καρδιά τον Ιεχωβά και την κοινωνία του τού Νέου Κόσμου δεν επιθυμούν να έχουν καμμιά σοβαρά συμμετοχή μ’ εκείνους που αφήνονται στην οργή του Ιησού Χριστού κατά την αποκάλυψί του.

11. (α) Πώς ανατρέπει την ισορροπία μας το να δώσωμε πρωτεύουσα σπουδαιότητα σε δευτερεύοντα ζητήματα; (β) Πώς εξεικονίζεται αυτό στο φυλετικό ζήτημα;

¹¹ Ούτε θα παρασυρθούν από κάποιο δευτερεύον ζήτημα, ώστε να το κάμουν υποκινούντα παράγοντα στη ζωή τους, εκείνοι που διατηρούν κατάλληλη ισορροπία. Παραδείγματος χάριν, στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών πολλοί ήθελαν να μεγαλοποιήσουν το ζήτημα της περιτομής και επροκάλεσαν τη διακοπή του έργου του κηρύγματος. Το ζήτημα δεν ετακτοποιήθη ούτε ελαττώθηκε η ταραχή ώσπου το κυβερνών σώμα ανέλαβε την αναγκαία ενέργεια. (Πράξ. 15:1-29) Σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου το φυλετικό ζήτημα γίνεται ένα μεγάλο πρόβλημα στο έργο της Βασιλείας. Αλλά εκείνοι που ανήκουν στην τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» αναγνωρίζουν ότι η τελική τακτοποίησις τέτοιων προβλημάτων δεν είναι η αποστολή των. Η αποστολή των, όπως εκτίθεται καθαρά, είναι να κηρύττουν και να εφιστούν την προσοχή στο υπάρχον σημείο της εγγιζούσης αποκαλύψεως του Χριστού και της εκτελέσεως της κρίσεώς του. Αρνούνται ν’ αποτελέσουν μέρος των φατριών και σχισμάτων που φιλονεικούν και που αντιμετωπίζουν εξάλειψι στον Αρμαγεδδώνα. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει διαίρεσις ή διάκρισις τάξεων μέσα στην οργάνωσι υπηρεσίας του Ιεχωβά έστω και αν μπορή να είναι αναγκαίο ή σκόπιμο να συμμορφώνωνται σε μερικά μέρη με το νόμο του Καίσαρος διατηρώντας χωριστές συναθροίσεις. Εν τούτοις, γνωρίζομε ότι οι συναθροίσεις είναι πρωτίστως για μελέτη, ενώ ο κύριος αντικειμενικός μας σκοπός είναι το να δίνωμε μαρτυρία στον αγρό. Επομένως, εκείνοι που ο οφθαλμός των είναι ειλικρινής θα διατηρήσουν ορθώς τελεία ισορροπία λαμβάνοντας οποιαδήποτε πορεία ή ακολουθώντας οποιεσδήποτε νόμιμες μεθόδους που είναι εξαιρετικά πρακτικές για να διαλύσουν την προκατάληψι των ανθρώπων στον τομέα των. Γιατί να μη δείξωμε σ’ εκείνους μεταξύ των οποίων ζούμε το μόνο δρόμο προς την πραγματική ελευθερία, την οποίαν ήδη εμείς απολαμβάνομε; Γιατί να εκβιάσωμε ένα ζήτημα ήδη τεταμένο και να προσθέσωμε στα προβλήματα της μαρτυρίας; Αγάπη για τον πλησίον μας είναι μία από τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Εκείνοι που διατηρούν τελεία ισορροπία θα φροντίσουν ώστε η αγάπη των να εκδηλωθή όχι προς τον εαυτό τους ούτε με την εξύψωσι κάποιου ιδιαιτέρου ομίλου στα μάτια του ανθρώπου, αλλά με την κατάλληλη καθοδήγησι των «άλλων προβάτων» στην αγάπη του Θεού, όπου πρόκειται να βρεθή αληθινή βοήθεια και αρωγή.

12. Σε ποιο κατάλληλο φως πρέπει να ιδούμε την αποκάλυψι του Ιησού Χριστού:

¹² Μόνο οι ανελεήμονες αποβλέπουν στον Αρμαγεδδώνα αποκλειστικώς ως τον καιρό της οργής του Θεού και της εκτελέσεως της κρίσεώς του εναντίον των πονηρών. Ο Παύλος λέγει: «Δια τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων. Εξεύρομεν δε ότι η κρίσις του Θεού είναι κατά αλήθειαν εναντίον των πραττόντων τα τοιαύτα. Και νομίζεις τούτο, ω άνθρωπε, συ ο κρίνων τους πράττοντας τα τοιαύτα, και πράττων αυτά, ότι θέλεις εκφύγει την κρίσιν του Θεού; Ή καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν; Δια δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν, θησαυρίζεις εις σεαυτόν οργήν εν τη ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού.» (Ρωμ. 2:1-5) Εκείνοι σήμερα που έχουν τάσι να επικρίνουν και να βρίσκουν λάθη, διακινδυνεύουν τη θέσι τους ενώπιον του Κυρίου και θέτουν σε δοκιμασία το έλεός του και τη μακροθυμία του ίσως ως το ακρότατο όριο. Γι’ αυτό ακριβώς ο Πέτρος μάς νουθετεί: «Έχετε ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς κατά την αποκάλυψιν του Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 1:13, ΜΝΚ) Αφού ο Ιεχωβά εκολόβωσε με έλεος αυτή την ημέρα της οργής που εκφράζεται εναντίον του Σατανά με το να παραχωρήση έναν καιρό που οι άνθρωποι μπορούν να φύγουν σε ασφαλή τόπο, εκείνοι που αγαπούν τον Θεόν και τον πλησίον τους σπεύδουν να επωφεληθούν στο πλήρες από τον καιρόν αυτόν, εδραιώνοντας τις διάνοιες των ασφαλώς στην ακριβή γνώσι του Λόγου του Θεού και δραστήρια διακηρύττοντας τα αγαθά νέα σε όλους τους άλλους που θέλουν ν’ ακούσουν.

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

13. Πώς ο Πέτρος τονίζει τη σπουδαιότητα του να παραμένωμε δραστήριοι;

¹³ Στη δευτέρα του επιστολή ο Πέτρος εξηγεί περισσότερο το ζήτημα και πάλι τονίζει τη σπουδαιότητα του να παραμένωμε δραστήριοι. Υπενθυμίζοντάς μας ότι θα ήρχοντο πολλοί εμπαίκται που θα ισχυρίζοντο ότι ο Θεός ελησμόνησε την κατάστασι του ανθρώπου, λέγει: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να ελθωσιν εις μετάνοιαν. Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν ανακαλυφθή. Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά!»—2 Πέτρ. 3:9-12, ΜΝΚ.

14. Με ποιους διαφορετικούς τρόπους σημειώνονται οι ενάρξεις της δευτέρας παρουσίας και επιφανείας του Χριστού;

¹⁴ Το ότι ο Πέτρος αναφέρει ότι η ημέρα έρχεται ως κλέπτης εγείρει ένα άλλο ερώτημα. Μερικοί, απαίδευτοι στις Γραφές, το υποδεικνύουν αυτό ως περίπτωσιν ασυνεπείας στη Βίβλο. «Πώς», λέγουν, «μπορείτε να εναρμονίσετε τις δηλώσεις ότι ο Χριστός θα ήρχετο εν δυνάμει και δόξη πολλή και συγχρόνως θα ήρχετο ως κλέπτης εν νυκτί;» Η απάντησις, βέβαια, είναι απλή, όπως έχει ήδη εξηγηθή στη συζήτησί μας. Οι εμπαίκται αυτοί απέτυχαν να αναγνωρίσουν τις διάφορες απόψεις της παρουσίας του Χριστού και τι πρόκειται να εκπληρωθή από κάθε φάσι της ελεύσεώς του. Ενώ η έναρξις της παρουσίας του εκηρύχθη παγκοσμίως όταν αυτός ήλθε με δύναμι και δόξα, η επόμενη φάσις της παρουσίας του, δηλαδή η επιφάνειά του ή εμφάνισις στο ναό για κρίσι, ήταν τόσο απροσδόκητη όπως ένας κλέπτης την νύκτα. Ακόμη και εκείνοι που τον εκζητούσαν δεν έγιναν ενήμεροι της δράσεως αυτής παρά αφού αυτή είχε αρχίσει.—Μαλαχ. 3:1, 2· Ματθ. 25:1-13.

15. (α) Με ποιον τρόπο η αποκάλυψις του Ιησού Χριστού είναι «ως κλέπτης»; (β) Πώς διαφέρει στο σημείο αυτό από την επιφάνειά του;

¹⁵ Η ημέρα του Ιεχωβά που αναφέρει ανωτέρω ο Πέτρος είναι η ημέρα της εκδηλώσεως της οργής του Θεού κατά την αποκάλυψι του Ιησού Χριστού. Και εδώ πάλι αναφέρεται ότι ο καιρός αυτός έρχεται «ως κλέπτης». Πώς, λοιπόν, ακόμη και οι πονηροί θα γνωρίσουν ότι αυτός είναι παρών; Η έναρξις αυτής της «ημέρας» είναι εκείνη που φθάνει απροσδόκητα και επέρχεται σ’ αυτούς ενώ εξακολουθούν να είναι απροετοίμαστοι, καθώς όμως προχωρεί, θα γίνη ολοένα περισσότερο φανερό σε όλους ότι το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων έφθασε. (Ιεζ. 7:6-9· Λουκ. 21:34-36) Ανόμοια όμως με ό,τι έγινε στην επιφάνεια του Χριστού το 1918, εκείνοι που τον εκζητούν τώρα δεν θα συλληφθούν κοιμώμενοι. Αυτό βεβαιώνεται από τα λόγια του Παύλου: «Σεις εξεύρετε ακριβώς, ότι η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν· και δεν θέλουσιν εκφύγει. Αλλά σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να σας καταφθάση ως κλέπτης. Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας.» (1 Θεσ. 5:2-5, ΜΝΚ) Επειδή είναι στο φως, έφθασαν να κάνουν ακριβή διάκρισι μεταξύ της ενάρξεως της παρουσίας του Χριστού, της επιφανείας του και της αποκαλύψεώς του. Έτσι «ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας.»

16. Πώς θα αναγνωρισθή η έναρξις της αποκαλύψεως του Ιησού Χριστού;

¹⁶ Πώς θα μάθωμε πότε έχει φθάσει και έχει αρχίσει ο καιρός της αποκαλύψεως του Ιησού Χριστού; Προσέξτε το σημείο που εδόθη στους Θεσσαλονικείς από τον Παύλο στην επιστολή του από την οποία παραθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Όταν λέγουν, «Ειρήνη και ασφάλεια», ο καιρός έχει φθάσει. Και πώς θα συμβή αυτό; Η καταδίωξις εκείνων που παραλαμβάνονται στην εύνοια του Θεού είναι βέβαιο ότι θα συνεχισθή και θ’ αυξηθή από μέρους εκείνων που αφήνονται έρημοι από την παρουσία του Θεού. (Αποκάλ. 12:17· 13:7) Οι εγκαταλελειμμένοι αυτοί, με την υποκίνησι του Σατανά, θα συναθροίσουν όλες τις δυνάμεις των σε τελικόν ολοκληρωτικόν πόλεμον εναντίον του ενθρονισμένου Βασιλέως του Ιεχωβά και θα ζητήσουν να εξαλείψουν το νέον έθνος του πνευματικού Ισραήλ, το οποίον ο Χριστός οικοδομεί ως μέρος του νέου κόσμου. Πιθανόν θα κάμουν να φανή ότι έχουν εκπληρώσει τον σκοπό τους και γι’ αυτόν τον λόγο κράζουν, «Ειρήνη και ασφάλεια.» Τότε ακριβώς ο Χριστός αποκαλύπτεται στα έθνη σε όλη τη μεγαλειότητα και δύναμι της μεγάλης αοράτου παρουσίας του.—Ιεζ. 38:18, 19, 21-23,

17, 18. Από πού αρχίζει η εκτέλεσις κρίσεως, και ποιοι μόνο θα εύρουν απελευθέρωσι;

¹⁷ «Επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν· εις εσάς δε τους θλιβουμένους άνεσιν μεθ’ ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου, και από της δόξης της δυνάμεως αυτού.» (2 Θεσ. 1:6-9) Ο πέλεκυς πέφτει πρώτα στις ρίζες του αποστάτου «Χριστιανισμού» (Ιερεμ. 25:34, 35· Λουκ. 3:9) και, όταν οι μισθωτοί αυτοί ποιμένες φεύγουν για να σκεπασθούν, μόνο εκείνοι οι Χριστιανοί των οποίων η πίστις εδοκιμάσθη στη φωτιά, θα επιζήσουν και θα εξακολουθήσουν να εξαγγέλλουν την ερχόμενη κρίσι εναντίον του «ειδωλολατρικού κόσμου» και όλης της υπόλοιπης οργανώσεως του Σατανά.

¹⁸ Θάρρος, λοιπόν, πιστοί δούλοι του Ιεχωβά! «Ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκράτευώμεθα.» (1 Θεσ. 5:6) Ο τρόπος της διατηρήσεως της ευνοημένης θέσεως σαφώς σημειώνεται ενώπιόν μας και ο εορτασμός της νίκης είναι βέβαιος. Ας προχωρούμε, λοιπόν, στο προοδεύον φως της επιφανείας της παρουσίας του Χριστού ώσπου αυτός ν’ αποκαλυφθή πλήρως και να επιτελεσθή τελική και πλήρης απελευθέρωσις!