Σε Ποιον Ναό Μπορεί να Βρεθή ο Θεός;

ΕΙΝΑΙ λογικό και κατάλληλο ότι ο Άρχων του σύμπαντος θα προσδιώριζε ένα συγκεκριμένο και σαφή τρόπο με τον οποίον να τον πλησιάζουν οι άνθρωποι. Ένα ταπεινό ανθρώπινο πλάσμα δεν θα ήλπιζε λογικά ότι θα μπορούσε να προστρέξη σ’ αυτόν χωρίς έγκρισι και χωρίς την κατάλληλη στάσι και τον κατάλληλο τρόπο.

Τον Θεό μπορούμε να τον πλησιάσωμε. Δεν είναι «νεκρός,» όπως ισχυρίζονται μερικοί. Δηλαδή, δεν είναι αποτραβηγμένος, αφήνοντας τους ανθρώπους εντελώς στην τύχη τους, χωρίς να θέλη ν’ ακούση τα προβλήματά μας ή να κάμη κάτι γι’ αυτά. Ένας απόστολος του Ιησού Χριστού εδήλωσε: «[Ο Θεός] διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.»—Πράξ. 17:26, 27.

Ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών, δηλαδή παντού ταυτοχρόνως ένα πνεύμα που εισδύει παντού. Ούτε είναι όλα τα πράγματα μέρος αυτού. Αυτός τα εδημιούργησε. Επειδή είναι Πρόσωπον, έχει ένα τόπον, τον τόπον διαμονής του όπου μπορούμε να τον πλησιάσωμε. Αυτή η διαμονή είναι στον ουρανό, στο αόρατο βασίλειο.—Ματθ. 6:9.

Γι’ αυτό έχει κάμει ειδικές διευθετήσεις όχι για το δικό του όφελος, αλλά για το όφελος των ανθρώπων που θέλουν να τον πλησιάσουν. Κάνοντας τούτο άλλαξε την όψι της ουρανίας κατοικίας του. Η κατοικία του δεν άλλαξε απέναντι των αγγέλων, οι οποίοι πάντοτε είχαν πρόσοδο σ’ αυτόν· όπως είπε ο Ιησούς, οι άγγελοι, «διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ. 18:10) Ήταν μια αλλαγή ώστε οι αμαρτωλοί άνθρωποι να μπορούν να έχουν ένα τρόπο με τον οποίον να τον επικαλούνται και μια ευκαιρία ν’ αποκτήσουν την εύνοιά του.

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αυτό το οικοδόμημα λέγεται «ναός» ή ‘η σκηνή η αληθινή την οποίαν κατεσκεύασε ο Ιεχωβά και ουχί άνθρωπος.’ (Εβρ. 8:1, 2 ΜΝΚ) Τα προηγούμενα οικοδομήματα ναών στην Ιερουσαλήμ εχρησίμευαν μόνον ως ‘υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων.’ (Εβρ. 8:5) Το τελευταίο απ’ αυτά τα οικοδομήματα κατεστράφη από τους Ρωμαίους το έτος 70 μ.Χ. Συνεπώς, η «σκηνή» ή η οικοδομή που ιδρύθηκε από τον Θεό μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να τον πλησιάσουν σήμερα δεν είναι, επίγειος ναός, καθεδρικός ναός ή κτίριο.

Στο προηγούμενο τεύχος αυτού του περιοδικού εξετάσαμε τα χαρακτηριστικά της τυπικής «σκηνής» ή ναού με λεπτομέρειες. Αλλά πότε ήλθε σε ύπαρξι η πραγματικότης, η αντιτυπική σκηνή ή ναός; Το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ. Πώς έγινε αυτό;

Για ν’ απαντήσωμε, ας ακολουθήσωμε τη διαδικασία της τυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Έτσι μπορούμε να ιδούμε ακριβώς πώς κάθε χαρακτηριστικό της αληθινής σκηνής ή του ναού ήλθε σε ύπαρξι.

Η ΑΥΛΗ ΜΕ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ

Ακριβώς όπως η αυλή του ναού της Ιερουσαλήμ ήταν αγία και τα προς θυσίαν ζώα που εισήγοντο σ’ αυτήν έπρεπε να είναι τέλεια υποδείγματα, έτσι και η αντιτυπική αυλή των ιερέων παρίστανε μια κατάστασι τελεία και δικαία των ανθρωπίνων υιών ενώπιον του Θεού. Ο Ιησούς ήταν ένας τέλειος ανθρώπινος υιός του Θεού όταν παρουσιάσθηκε για βάπτισμα στον Ιορδάνη Ποταμό. Ο Θεός είχε μεταβιβάσει την τέλεια ζωή του Υιού του στη μήτρα της παρθένου Μαρίας. (Ιωάν. 17:5· Λουκ. 1:35) Επομένως ο Ιησούς μπορούσε να πη στον Θεό:

«Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. . . . Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.»—Εβρ. 10:5-7.

Ο απόστολος Παύλος κατόπιν σχολιάζει τα εξής: «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:10.

Ο Θεός δεν ήθελε πραγματικά θυσίες και προσφορές ζώων για αμαρτήματα. (Εβρ. 10:8) Το θέλημα του Θεού ήταν να δώση τη ζωή του ένας τέλειος άνθρωπος ως ιλασμόν και αντίλυτρον για το ανθρώπινο γένος, που είχε χάσει τη ζωή του λόγω της αμαρτίας του προπάτορος Αδάμ. Το πνευματικό «θυσιαστήριο» στο οποίο τοποθετήθηκε η θυσία του Ιησού ήταν επομένως το «θέλημα» του Θεού. Η θυσιαστική πορεία του Ιησού άρχισε όταν παρουσιάσθηκε για βάπτισμα και έγινε δεκτός από τον Θεό. Το πνευματικό «θυσιαστήριο,» καθώς και η «αυλή» ήσαν τώρα πραγματικότητες—σε λειτουργία. Η μεγάλη αντιτυπική Ημέρα του Εξιλασμού είχε τώρα αρχίσει.

ΤΑ «ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ»

Επίσης, ταυτόχρονα, ήλθαν σε ύπαρξι τα πνευματικά «Άγια των Αγίων.» Πώς; Η κατοικία του Θεού προσέλαβε τώρα ειδικά χαρακτηριστικά ως προς την ουράνια σχέσι με το ανθρώπινο γένος. Ο Ιεχωβά ήταν έτοιμος και πρόθυμος να εξιλεωθή, να κατευνασθή, να απαλυνθή από μια ικανοποιητική προσφορά περί αμαρτίας, και έτσι ήταν σαν να ήταν ενθρονισμένος πάνω από το ιλαστήριο κάλυμμα της κιβωτού της διαθήκης, της νέας διαθήκης, που θα γινόταν έγκυρη με το αίμα της προσφοράς αυτής. Η προσφορά την οποίαν ήταν πρόθυμος να δεχθή ήταν η τέλεια ανθρώπινη θυσία του Αρχιερέως Ιησού Χριστού.—Λουκ. 22:20· παράβαλε με Αποκάλυψιν 11:19.

ΤΑ «ΑΓΙΑ»

Ο Ιησούς, από τον καιρό του βαπτίσματός του, εβάδιζε στην αντιτυπική «αυλή» επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Εδώ μπορούσαν να τον βλέπουν οι άνθρωποι στη γη, όπως συνέβαινε και στην αυλή με το θυσιαστήριο της στη σκηνή της ερήμου. Αλλά η επίγεια σκηνή είχε ένα παραπέτασμα στην πρόσοψι που απέκλειε κάθε θέα του εσωτερικού διαμερίσματος των Αγίων. Τα Άγια παρίσταναν μια κατάστασι μεγαλυτέρας ιερότητος από εκείνην της αυλής· αυτή ήταν η κατάστασις του αναγεννημένου από το πνεύμα υιού του Θεού ενόσω ήταν στη γη. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς αναγεννήθηκε ως πνευματικός Υιός του Θεού στον καιρό του βαπτίσματός του, ήλθε σε σχέσι με τον Θεό που ήταν κρυμμένη από τους άλλους δεν ήταν ορατή στα φυσικά τους μάτια. (Ματθ. 3:16, 17) Είχε τώρα μια νέα γέννησι με ουράνιες ελπίδες, δηλαδή ήλπιζε να επιστρέψη στον ωρισμένο καιρό στον ουρανό για να είναι με τον Πατέρα του.—Παράβαλε με 1 Πέτρου 1:23.

Μέσα στα Άγια ήταν η χρυσή λυχνία, η τράπεζα των άρτων της προθέσεως και το θυσιαστήριον του θυμιάματος. Όταν ο Ιησούς, στη δημόσια διακονία του, εβάδιζε στη γη επί τριάμισυ χρόνια, ήταν επίσης στην κατάστασι που παριστάνεται από τα αντιτυπικά «άγια» του μεγάλου πνευματικού ναού του Θεού. Είχε διαφωτισθή με το πνευματικό φως σαν από μια λυχνία, ελάμβανε προμήθειες πνευματικής τροφής σαν από την τράπεζα των άρτων της προθέσεως, και ανέπεμπε προσευχές και αίνο στον Πατέρα του, σαν να ήσαν θυμίαμα.—Λουκ. 4:1· 6:12, 13· Ιωάν. 4:32· 5:19, 20· Εβρ. 5:7.

Ενόσω ήταν έτσι ένας πνευματικός Υιός του Θεού, υπήρχε ακόμη ένας φραγμός στην είσοδό του στον ουρανό για να είναι με τον Πατέρα του. Ο φραγμός αυτός ήταν η σάρκα του, όπως ακριβώς το παραπέτασμα, που εχώριζε τα Άγια των Αγίων, έφραττε την είσοδο του αρχιερέως στη σκηνή του μαρτυρίου. (Εβρ. 10:20) Διότι «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.» (1 Κορ. 15:50) Ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνη, να απαλλαγή από το σώμα της σαρκός για να λάβη την αλλαγή σε ‘θεία φύσι,’ με το ν’ αναστηθή εν «πνεύματι.»—2 Πέτρ. 1:4· 1 Πέτρ. 3:18.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ο αρχιερεύς του Ισραήλ εισήρχετο στη σκηνή του μαρτυρίου πολλές φορές στη διάρκεια της τελετουργίας της Ημέρας του Εξιλασμού, όπως τονίζεται στο Λευιτικόν, κεφάλαιον 16. Η πρώτη είσοδος εγίνετο μ’ ένα θυμιατήριο με ‘άνθρακες πυρός’ στους οποίους ετίθετο θυμίαμα. (Λευιτ. 16:12, 13) Πώς εκπληρώθηκε αυτό από τον Ιησού Χριστό; Φυσικά, αυτό δεν εσήμαινε ότι ο Χριστός εισήλθε στον ουρανό πριν τελειώσει η θυσία του. Μάλλον, η είσοδος με θυμίαμα που ήταν η πρώτη έδειχνε ότι εξεικόνιζε κάτι που προαπητείτο, και ήταν πιο σπουδαίο από την προσφορά εκ μέρους του Ιησού της αξίας της θυσίας του στον ουρανό για την εξαγορά του ανθρωπίνου γένους. Ποιο ήταν αυτό;

Εδώ προεσκιάζετο η τήρησις ακεραιότητας από τον Χριστό υπό δοκιμασίαν, που θα απέδειχνε έτσι ότι ένας άνθρωπος μπορεί να διατηρήση τέλεια πίστι και υπακοή στον Θεό. Μ’ αυτήν ο Ιησούς εξέθεσε τον Διάβολο ως ψεύστην στην κατηγορία που έκαμε ότι ο Θεός δεν κυβερνούσε δίκαια όλα τα νοήμονα πλάσματά του, ότι αυτά τον υπηρετούσαν είτε από ιδιοτέλεια είτε διά της βίας, αλλ’ όχι από αγάπη και αληθινή πιστότητα.—Ιώβ 1:9-11· 2:4, 5· Γεν. 3:1-5.

Ο Ιησούς εξέθεσε τον πρώτιστο σκοπό της ελεύσεώς του στη γη όταν είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Ετήρησε ακεραιότητα, αποδεικνύοντας τον Σατανά ψεύστη. (Ιωάν. 12:31· 14:30) Αν ο Ιησούς απετύγχανε σ’ αυτό, θα έχανε ο ίδιος τη ζωή του και δεν θα μπορούσε ν’ απολυτρώση το ανθρώπινο γένος. Όπως ακριβώς ο αρχιερεύς έφερνε το θυμίαμα μέσα στα Άγια των Αγίων, έτσι και ο Ιησούς με ζήλο προσέφερε προσευχές, υπηρεσία και χωρίς κηλίδες αφοσίωσι στον Θεό σε όλη τη διακονία του.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Αφού εκπληρώθηκε επιτυχώς η θυσία της τελείας ανθρώπινης ζωής του, ο Χριστός μπορούσε να εισέλθη στα πραγματικά «Άγια των Αγίων» μετά την ανάστασί του, όχι με το κατά γράμμα αίμα της θυσίας του, αλλά με εκείνο που το αίμα παρίστανε, δηλαδή, με την αξία της τελείας ανθρωπίνης ζωής του. Ακριβώς όπως ο αρχιερεύς του Ισραήλ έκανε εξιλασμό πρώτα για τον δικό του ιερατικό οίκο με το αίμα του θυσιαστικού μόσχου, και κατόπιν για τον λαό με το αίμα του διά τον ‘Κύριον τράγον,’ έτσι και η εξιλεωτική αξία της θυσίας του Ιησού μπορούσε να εφαρμοσθή πρώτα στον οίκον των υφιερέων, των 144.000 αναγεννημένων με το πνεύμα, κεχρισμένων μελών της Χριστιανικής εκκλησίας, των πνευματικών αδελφών του. Αργότερα, θα μπορούσε να εφαρμοσθή στο ανθρώπινο γένος γενικά, διότι με το αίμα του ο Χριστός εξηγόρασε όλο το ανθρώπινο γένος.—1 Ιωάν. 2:1, 2· Ρωμ. 8:29, 30· παράβαλε με Εβραίους 11:39, 40· Αποκάλυψις 7:9, 10· Ρωμαίους 8:21.

Όπως ο τράγος που εβάσταζε τις αμαρτίες του λαού στην ημέρα του Εξιλασμού πήγαινε στην έρημο, έτσι και ο Ιησούς απεμάκρυνε τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους, ώστε να λησμονηθούν.—Λευιτ. 16:20-22.

Με την παρουσίασι της αξίας της θυσίας του Χριστού στον ουρανό ετελείωσε η μεγάλη αντιτυπική Ημέρα του Εξιλασμού. Αυτή η ημέρα διήρκεσε από τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ. ως τον καιρό της παρουσιάσεως της αξίας της θυσίας του στον ουρανό την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ. Δέκα μέρες μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό δόθηκε απόδειξις στους πιστούς μαθητάς του, ότι η αξία της τελείας ανθρωπίνης θυσίας του όπως παρουσιάσθηκε στον Θεό στα ουράνια «Άγια των Αγίων» είχε γίνει δεκτή. Πώς; Με το να εκχύση σ’ αυτούς άγιο πνεύμα στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής, του έτους 33 μ.Χ.—Πράξ. 2:1-36.

Υπάρχει λοιπόν ένας τόπος όπου μπορείτε πραγματικά να βρήτε τον Θεό—στον αληθινό του ναό, που είναι η πνευματική του οικοδομή για καθαρή λατρεία. Η οδός για να τον πλησιάσωμε είναι ανοιχτή σε όλους, άσχετα με το παρελθόν τους. Για να πλησιάσετε τον Θεό πρέπει να πιστεύσετε ότι υπάρχει και ότι δεν είναι «νεκρός,» αδιάφορος σ’ εσάς. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»—Εβρ. 11:6.

[Εικόνα στη σελίδα 412]

Η ΣΚΗΝΗ Ως θα εφαίνετο με το εσωτερικό εκτεθειμένο