Ονόματα για τον Χριστό και την Εκκλησία Του

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ είναι ουσιώδη για τον προσδιορισμό προσώπων ή πραγμάτων. Επίσης, τα ονόματα μπορεί να υποδηλούν ωρισμένες ιδιότητες ή να δείχνουν μια σχέσι προς άλλα πράγματα ή πρόσωπα. Γι’ αυτό, για να περιγραφούν οι λειτουργίες της Χριστιανικής εκκλησίας και οι διάφορες σχέσεις της, μας δίδεται ένας αριθμός ονομάτων ή προσδιορισμών μέσα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο απόστολος Ιωάννης είπε για τον αριθμό που περιλαμβάνεται σ’ αυτή την εκλεκτή ομάδα: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.»​—Αποκάλ. 14:1.

Να έχετε υπ’ όψι σας ότι, όταν ένα όνομα ή προσδιορισμός χρησιμοποιήται σε μια περίπτωσι μ’ ένα ωρισμένον τρόπο, αυτό δεν σημαίνει ότι απ’ εκεί και πέραν εκείνο το όνομα πάντοτε προσδιορίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πρέπει να δοθή προσοχή στα συμφραζόμενα και στη σκοπούμενη έννοια σ’ εκείνη την περίπτωσι. Ένα όνομα μπορεί να χρησιμοποιηθή με μια ευρεία, περιληπτική έννοια ή με μια στενή, περιωρισμένη έννοια. Παραδείγματος χάριν, συνήθως «η βασιλεία» σ’ εκφράσεις όπως «η βασιλεία των ουρανών» αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και σ’ εκείνους που καλούνται από τη γη σε ουράνια ζωή με αυτόν, ή στον πλήρη αριθμό των 144.001, που διορίζονται ως βασιλείς. Εν τούτοις, ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τον ίδιο προσδιορισμό για να τον εφαρμόση με περιωρισμένη ή στενή έννοια σχετικά με τον εαυτό του μόνον, όταν είπε στους εναντίους του: «Ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών.» Και σε άλλη περίπτωσι εχρησιμοποίησε τον όρον βασιλεία για να αναφερθή στον κόσμο, του οποίου αυτός και οι 144.000 συγκληρονόμοι του θα ήσαν άρχοντες.​—Ματθ. 13:24-33· Λουκ. 17:21· Ματθ. 25:34.

Ένας άλλος όρος που σαφώς εφαρμόζεται και στον Ιησού και στα μέλη του σώματος του, ή στους 144.001 μαζί, ως το ουράνιο κυβερνών σώμα διωρισμένο από τον Θεό, είναι «νέοι ουρανοί». «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»​—2 Πέτρ. 3:13· επίσης Φιλιππησ. 3:20.

Ο όρος «Ναός» χρησιμοποιείται επίσης με συμβολική έννοια για να συμπεριλάβη τον Ιησού Χριστό και τα μέλη του σώματός του, ή τους 144.001, ως τη διευθέτησι του Ιεχωβά για τη διεξαγωγή της αληθινής λατρείας, ένα αγιαστήριο για να κατοική ο Θεός δια του πνεύματος. Αυτό μπορούμε να το δούμε καθαρά από την ανάγνωσι του Εφεσίους 2:20-22. Εφόσον αυτός ο συμβολικός ναός αντεπροσωπεύετο από τους κεχρισμένους Χριστιανούς επί της γης στην ημέρα του, ο Παύλος μπορούσε, επίσης, να χρησιμοποιήση αυτό το όνομα ως εφαρμοζόμενο με αντιπροσωπευτικό τρόπο, όταν έγραψε προς την εκκλησία της Κορίνθου: «Δεν εξεύρετε, ότι το σώμά σας είναι ναός του αγίου πνεύματος;» (1 Κορ. 6:19) Και στην Αποκάλυψι 21:22 «ναός» έχει μια άλλη ακόμη σημασία, όταν αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά Θεός και το Αρνίον Ιησούς Χριστός είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ.

Είχε δοθή υπόσχεσις στον Αβραάμ ότι μέσω του σπέρματός του θα ευλογούντο όλα τα έθνη της γης. Ο προσδιορισμός «το σπέρμα του Αβραάμ» στην ευρυτέρα του έννοια περιλαμβάνει τους 144.001, αλλά έχει μια πρωταρχική και ειδική εφαρμογή στον Χριστό Ιησού μόνον, όπως δείχνει το Γαλάτας 3:16. Με μια δευτερεύουσα έννοια και επειδή ανήκουν στον Χριστό, αναφέρεται ότι οι 144.000 είναι επίσης «σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29· Γέν. 22:17, 18) Συνεπώς, ενώ οι θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς εχρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα ή προσδιορισμούς με διαφορετικό τρόπο, δεν το έκαναν άνευ διακρίσεως, αλλά με τη δέουσα εξέτασι του νοήματος που επρόκειτο να μεταδοθή.

Επίσης, στους 144.001 συλλογικώς, αναφέρονται και οι όροι «βασίλειον ιεράτευμα» και «έθνος άγιον», που βρίσκονται στην 1 Πέτρου 2:9. Η έκφρασις «νέα κτίσις» εφαρμόζεται, όχι με συλλογική έννοια στους 144.001, αλλά σ’ ένα έκαστον ως άτομο, όπως εμφαίνεται από τον τρόπο που χρησιμοποιείται η έκφρασις στο 2 Κορινθίους 5:17: «Εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.»​—Γαλ. 6:15.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εξετάστε τώρα τον όρο, που χρησιμοποιείται συχνά, όταν γίνεται λόγος για τους Χριστιανούς: «η εκκλησία». Πώς πρέπει να κατανοηθή αυτό; Περιλαμβάνει μήπως τον Ιησού Χριστό, ώστε να μπορή να λεχθή για τη Χριστιανική εκκλησία ότι αποτελείται από 144.001 μέλη; Από την άποψι του Ιησού Χριστού, που περιλαμβάνεται ως η κεφαλή ή αρχηγός, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα τον όρο «εκκλησία» μ’ αυτή την πιο περιληπτική έννοια, και αυτό είναι σε αρμονία με την εφαρμογή του Ψαλμού 22:22 στον Ιησού. (Εβρ. 2:12) Ο Δαβίδ, ο συγγραφεύς του 22ου Ψαλμού, ήταν μέλος της εκκλησίας ανάμεσα στην οποία διεκήρυξε το όνομα του Ιεχωβά· συνεπώς, γι’ αυτόν, στον οποίον εφαρμόζεται το εδάφιο αυτό, τον Ιησού Χριστό, θα μπορούσε, επίσης, να λεχθή ότι είναι ένας από την εκκλησία, και σε αρμονία με αυτό, οι άλλοι μέσα στην εκκλησία ονομάζονται «αδελφοί» του. Στην περίπτωσι του Δαβίδ, η εκκλησία ήταν του Ιεχωβά Θεού, και για τριάντα τρία και μισό χρόνια ο Ιησούς Χριστός ήταν μέλος της κι εκήρυξε εν μέσω αυτής, όσο ήταν επί της γης. Ένα υπόλοιπο αυτής έγινε μέρος της δικής του εκκλησίας ή πνευματικού του σώματος. Εν τούτοις, γενικώς, όταν οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ομιλούν περί της «εκκλησίας» υπό την ευρείαν έννοιαν, αναφέρονται στους 144.000 ως σώμα υποκείμενον στην κεφαλή, τον Ιησού Χριστό. Έτσι ο Παύλος, στο Εφεσίους 1:22, 23, ομιλεί για την «εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού», και κατόπιν γράφει: «Εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί της εκκλησίας.»​—Εφεσ. 5:32.

Επιπρόσθετα προς τις χρήσεις, που εμνημονεύθησαν ανωτέρω, η λέξις «εκκλησία» εφαρμόζεται, επίσης, με άλλους τρόπους. Ένας εξ αυτών διευκρινίζεται στο 1 Κορινθίους 10:32, όπου διαβάζομε: «Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας, μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού.» Εδώ ο συγγραφεύς, προφανώς δεν έχει στη σκέψι του την «εκκλησίαν» υπό την ευρείαν έννοιαν του όλου αριθμού τών 144.000. Μάλλον, χρησιμοποιεί τον όρον ως εφαρμοζόμενον στους Χριστιανούς που ζούσαν σ’ εκείνον ιδιαιτέρως τον καιρό.

Αλλά στις πιο πολλές περιπτώσεις η κοινότερη χρήσις της λέξεως «εκκλησία» στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αναφέρεται στην τοπική συνάθροισι Χριστιανών. Αυτή μπορεί να περιλαμβάνη όλους τους Χριστιανούς σε μια ωρισμένη πόλι, ή μπορεί να αναφέρεται σε μια ακόμη μικρότερη ομάδα που συνηθροίζετο σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι. Έτσι, βρίσκομε να αναφέρεται ότι «έγεινεν . . . διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις.» Επίσης: «Ασπάσθητε και την κατ’ οίκον αυτών εκκλησίαν.» (Πράξ. 8:1· Ρωμ. 16:5) Σύμφωνα μ’ αυτό, θα ήταν κατάλληλο να ομιλούμε περί «εκκλησιών» στον πληθυντικό, και αυτό γίνεται συχνά στις Γραφές. (1 Κορ. 11:16· Πράξ. 15:41· 2 Θεσ. 1:4) Σήμερα, όταν απευθυνώμεθα σε μια τοπική συνάθροισι, ο όρος «εκκλησία» περιλαμβάνει όλους τους αφιερωμένους Χριστιανούς τους συνταυτισμένους μαζί της, χωρίς να εξετάζωμε ποιά μπορεί να είναι η ελπίδα τους ή ο προορισμός τους.

Πάρα πολλοί από τους Γραφικούς όρους, που εφαρμόζονται στα 144.000 μέλη του σώματος του Χριστού ξεχωριστά από την Κεφαλή των, κάνουν την εφαρμογή αυτή λίαν εμφανώς. Μεταξύ αυτών είναι «σώμα Χριστού», «του σώματος του Χριστού», «την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα». Κι εφόσον ‘του Αρνίου η γυνή’ ονομάζεται, επίσης, ‘η αγία πόλις, η νέα Ιερουσαλήμ’, κατ’ ακολουθίαν το όνομα αυτό, επίσης, εφαρμόζεται μόνο στους 144.000, που είναι μέλη του σώματος. Τούτο εξάγεται από την περιγραφή της στην Αποκάλυψι κεφάλαιον 21.​—1 Κορ. 12:27· Εφεσ. 4:12· Αποκάλ. 21:2, 9, 10.

Μια άλλη Γραφική έκφρασις, που αναφέρεται στους 144.000, που είναι μέλη του σώματος του Χριστού, είναι «μικρόν ποίμνιον». Ο Ιησούς είπε: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» Εφόσον ο Ιησούς δεν περιλαμβάνει τον εαυτό του, λέγοντας, ‘Ο Πατήρ ευδόκησε να μας δώση την βασιλείαν’, ή έκφρασις «μικρόν ποίμνιον» εδώ εφαρμόζεται μόνον στα 144.000 μέλη του σώματος του, που είναι κληρονόμοι της Βασιλείας μαζί του. Γι’ αυτά τα «πρόβατα» και για άλλους ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμήν.​—Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:11, 16.

Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε ακόμη έναν άλλο διακριτικόν όρο για ν’ αναφερθή στα κεχρισμένα μέλη του σώματός του, δηλαδή, «πιστός και φρόνιμος δούλος». Αυτός είναι ένας προσδιορισμός, που εφαρμόζεται στο σύνθετο σώμα των κεχρισμένων επί της γης, σε οποιονδήποτε καιρό από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και έπειτα, όταν στους ακολούθους του Χριστού, ειδικά στους αποστόλους του, έχουν εμπιστευθή τα συμφέροντά του επί της γης. Εφόσον ο Χριστός είναι εκείνος που ζητεί λογαριασμόν από αυτόν τον «δούλον», έπεται ότι αυτός ο όρος σαφώς δεν τον περιλαμβάνει. Κατά τον λογαριασμό αυτό, μετά την είσοδό του στην εξουσία της Βασιλείας, ο Ιησούς Χριστός ευλόγησε περαιτέρω εκείνους που αποτελούσαν τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» κατ’ εκείνο τον καιρό, δίνοντάς τους πρόσθετα προνόμια και ευθύνες της Βασιλείας.​—Ματθ. 24:45-47.

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»

Ερχόμεθα τώρα σ’ εξέτασι των όρων εκείνων ή τίτλων, που εφαρμόζονται ή χρησιμοποιούνται για να αναφερθούν στον Ιησού Χριστό ξεχωριστά από τα μέλη του σώματος του. Μεταξύ εκείνων, που θα μπορούσαν να μνημονευθούν ως ευρισκόμενοι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, είναι «ο Αμήν», «Πιστός και Αληθινός», «ο Μάρτυς ο Πιστός», «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων», «ο Αμνός του Θεού», «Καθηγητής», «ο Λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα», «Κύριος», «Δεσπότης», «Σωτήρ», και «ο Λόγος». Σαφώς, οι προσδιορισμοί αυτοί ανεφέρθησαν για να εφαρμόζονται, όχι στα μέλη του σώματος του Ιησού, αλλά στον Ιησού τον ίδιο, καθώς ακριβώς κάνουν τα περισσότερον κοινώς χρησιμοποιούμενα ονόματα του, «Ιησούς», «Ιησούς Χριστός» και «Χριστός Ιησούς».​—Αποκάλ. 3:14· 19:11· 1:5· 19:16· Ιωάν. 1:29· Ματθ. 23:10· Αποκάλ. 5:5· 1 Πέτρ. 3:15 (ΜΝΚ)· 1 Τιμ. 6:15· Λουκ. 2:11· Ιωάν. 1:1· Ματθ. 1:21· Ρωμ. 7:25· 8:1.

Αλλά τι θα πούμε για τις εκφράσεις «ο Χριστός» και «Χριστός»; Μήπως η χρήσις του άρθρου με το «Χριστός» υποδηλώνει κάτι διαφορετικό από την περίπτωσι που δεν χρησιμοποιείται άρθρον; Θα μπορούσε να συμβή ώστε, ενώ ο όρος «Χριστός» αναφέρεται μόνο στον Ιησού Χριστό, ο όρος «ο Χριστός», θα ήταν δυνατόν να συμπεριλάβη, επίσης, τα 144.000 μέλη του σώματος του; Υποστηρίζουν οι Γραφές αυτή τη σκέψι ή διάκρισι;

Όχι, δεν την υποστηρίζουν. Ασφαλώς τα μέλη του σώματος του Χριστού δεν περιλαμβάνονται στους λόγους του Πέτρου: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Έπειτα πάλιν, λέγεται για τους 144.000 ότι θα κυβερνήσουν ‘ως βασιλείς μετά του Χριστού τα χίλια έτη’. Πώς μπορούσε να λεχθή γι’ αυτούς ότι θα βασιλεύουν με τον Χριστό αν ήσαν ένα μέρος του Χριστού; Μάλιστα, υπάρχουν πολλά Γραφικά εδάφια, που κάνουν διάκρισι μεταξύ της εκφράσεως «ο Χριστός» και των μελών του σώματός του.​—Ματθ. 16:16· Αποκάλ. 20:4.

Πραγματικά, η έκφρασις «ο Χριστός» σε καμμιά περίπτωσι δεν περιλαμβάνει μόνη αυτή τα μέλη του σώματος του Χριστού. Συνεπώς ο τίτλος «Χριστός», με το οριστικά άρθρο ή χωρίς αυτό, αναφέρεται στον Ιησού Χριστό, ενώ το άρθρο χρησιμεύει για να επισύρη την προσοχή ή να δώση έμφασι στο αξίωμά του ως Μεσσίου. Ο Χριστός είναι η Κεφαλή και ο Νυμφίος των 144.000, του σώματος του ή νύμφης του. Γι’ αυτό τον λόγο λέγεται περί αυτών ότι είναι «εν Χριστώ», ότι είναι «του Χριστού», και ότι είναι «σώμα Χριστού».​—Ρωμ. 12:5· 1 Κορ. 3:23· 12:27.

Το γεγονός ότι λέγεται για τους Χριστιανούς ότι είναι «εν Χριστώ» δεν σημαίνει ότι μπορεί να λεχθή γι’ αυτούς ότι είναι «ο Χριστός», όπως επίσης ο όρος «Κύριος» δεν μπορεί να εφαρμοσθή σ’ αυτούς επειδή για τα τέκνα λέγεται, «να υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω.»​—Εφεσ. 6:1.

Πώς, λοιπόν, πρέπει να εννοήσωμε το 1 Κορινθίους 12:12; Σ’ αυτό διαβάζομε: «Καθώς το σώμα είναι έν, και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι έν σώμα· ούτω και ο Χριστός.» Δεν περιλαμβάνει ο όρος «ο Χριστός» σ’ αυτή την περίπτωσι τα μέλη του σώματος; Όχι, προφανώς όχι, διότι εκείνο που εξετάζει εδώ ο Παύλος είναι το σώμα του Χριστού ως ξεχωριστό και διακεκριμένο από την Κεφαλή του. Για τούτο συνοψίζει το επιχείρημά του στο εδάφιο 27, λέγοντας: «Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος.» Στο εδάφιο 12 ο Παύλος χρησιμοποιεί προφανώς συντομευμένο τρόπο του ομιλείν σχετικά με τον Χριστό, μια μορφή λόγου όχι ασυνήθη στις Γραφές. Έτσι, θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τους λόγους του Παύλου στην 1 Κορινθίους 12:12 ως εξής: ‘Όπως ακριβώς το σώμα, αν και είναι μία μόνη οντότης, έχει πολλά μέλη, έτσι και με το σώμα του Χριστού, δηλαδή, εκείνους που είναι συνταυτισμένοι ή ανήκουν στον Ιησού Χριστό’.

Με άλλους λόγους, οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών δεν κάνουν διάκρισι μεταξύ «του Χριστού» και του Ιησού Χριστού. Διευκρινιστικό του σημείου αυτού είναι το Εφεσίους 2:13, που λέγει: «Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού, σεις οι ποτέ όντες μακράν, εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού.» Συγκρίνατε, επίσης, τα εδάφια Εφεσίους 1:10, 12, 20.

Έχοντες υπ’ όψι τα προηγούμενα, πώς πρέπει να κατανοήσωμε το Εβραίους 11:26; Αυτό μας λέγει ότι ο Μωυσής ‘έκρινε τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς.» Σε ποιόν ή σε τι αναφέρεται η έκφρασις «του Χριστού» στην περίπτωσι αυτή; Δεν φαίνεται ότι ο «πλούτος», που ο Μωυσής είχε στο νου του, ευρίσκετο στο ότι αυτός ήταν τύπος «του Χριστού», που επρόκειτο να έλθη, διότι δεν εγνώριζε ότι ήταν τέτοιος τύπος. Μάλλον, φαίνεται ν’ αναφέρεται στο προνόμιο που ο ίδιος είχε να είναι ο κεχρισμένος του Θεού (χριστός), για να χρησιμοποιηθή ως μεσίτης και απελευθερωτής. Αυτό είχε μεγαλύτερη σημασία για τον Μωυσή, παρά όλοι οι θησαυροί της Αιγύπτου.

Από την εξέτασι αυτή μπορούμε να δούμε μια ποικιλία όρων, που εφαρμόζονται στον Ιησού Χριστό και στα μέλη του σώματός του. Μερικοί εφαρμόζονται αποκλειστικά στον Ιησούν. Άλλοι, όπως είναι «νέοι ουρανοί», πάντοτε συμπεριλαμβάνουν τον σύνθετο αριθμό των 144.001, τον Ιησού Χριστό και το σώμα του. Περαιτέρω, άλλα ονόματα περιγράφουν μόνο τους 144.000, αν και εξεικονίζουν συνήθως κάποια σχέσι προς την Κεφαλή των, τον Χριστό Ιησού, όπως είναι «σώμα Χριστού», «η νύμφη», «μικρόν ποίμνιον», και «Νέα Ιερουσαλήμ». Αλλ’ όπως εσημειώσαμε, υπάρχουν μερικοί προσδιορισμοί, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς μια ευρεία ή περιεκτική έννοια, περικλείοντας τους 144.000 ως σώμα και ενίοτε περιλαμβάνοντας τον Χριστό, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι ίδιοι αυτοί προσδιορισμοί έχουν μια πιο στενή ή περιωρισμένη έννοια. Ένα καλό παράδειγμα τούτου είναι η λέξις «εκκλησία». Ως εκ τούτου είναι ενδιαφέρον να εξετάσωμε τα συμφραζόμενα για να αποσαφηνίσωμε στη διάνοιά μας τη σκέψι του συγγραφέως. Τα ονόματα είναι περιγραφικά. Όταν κατανοηθούν κι εφαρμοσθούν ορθά, καταδεικνύουν την πλήρη αξία πραγμάτων ή προσώπων, κι είναι ουσιώδη στην ακριβή γνώσι του Λόγου του Θεού.