Διωγμός—το Έμβλημα του Αληθινού Χριστιανού

Έχετε αυτό το σημείο διακρίσεως;

ΕΝΑ έμβλημα φέρεται κυρίως για να ξέρουν οι άνθρωποι τι αντιπροσωπεύετε, ή σε ποιον όμιλο ανήκετε, είτε θρησκευτικός είναι αυτός, είτε πολιτικός, είτε κοινωνικός. Η αξία ενός τέτοιου εμβλήματος μειούται όταν το φέρουν μη εξουσιοδοτημένα ή ανάξια πρόσωπα. Συνεπώς, είτε είναι ένας μικρός μεταλλικός σταυρός, είτε ένα άστρο, μια ημισέληνος, ή ένας σκαραβαίος, τέτοιο έμβλημα, συχνά, δεν είναι αληθινό σημείο αναγνωρίσεως ταυτότητος. Εκείνος που το φέρει θα ήταν δυνατόν να το είχε συλλέξει στο δρόμο, ή πιθανόν να μην έχη πια οποιοδήποτε γνήσιο ενδιαφέρον ή συνταύτισι με ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει.

Πόσο διαφορετικό είναι το έμβλημα που διακρίνει τον αληθινό Χριστιανό! Υπάρχουν διάφορα σημεία, από τα οποία μπορείτε ν’ αναγνωρίσετε τον γνήσιον ακόλουθο του Χριστού, αλλ’ αυτό είναι ένα που ευκόλως παρατηρείται απ’ όλους. Πράγματι, η έλλειψίς του δημιουργεί σοβαρή αμφιβολία ως προς την αξίωσι, ότι κάποιος είναι ένας τέτοιος ακόλουθος. Ο απόστολος Παύλος συγκεντρώνει την προσοχή πάνω σ’ αυτό, όταν γράφη: «Πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο Κύριος Ιησούς έχει ήδη θέσει τον κανόνα: «Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάν. 15:20) Αληθινά, ο διωγμός προσδιορίζει τον Χριστιανό.

Σ’ αυτές εδώ τις απαιτήσεις δεν ανταποκρίνεται ακριβώς οποιοδήποτε είδος διωγμού. Διωγμός χάριν του ορθού ή της δικαιοσύνης υπό μια αφηρημένη έννοια, ή χάριν προσωπικού δικαίου και γνώμης στον τομέα της θρησκείας, της πολιτικής και της κοινωνικής βελτιώσεως, δεν περιλαμβάνεται εδώ. Πρέπει να είναι διωγμός χάριν της δικαιοσύνης, και, αφού πρόκειται περί δικαιοσύνης του Θεού, το είδος αυτό των παθημάτων επέρχεται σε κάποιον επειδή απλώς επιμένει στο να εκτελή το θέλημα του Θεού. Εκατομμύρια ανθρώπων υπέστησαν παθήματα λόγω των προσωπικών των ιδεών, είτε ορθών είτε εσφαλμένων, αλλ’ ακόμη δεν έχουν με τούτο αναγνωρισθή ως αληθινοί Χριστιανοί.

Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να φέρη αυτό το διακριτικό έμβλημα. Οι ανάξιοι ανακαλύπτονται γρήγορα κι εκτίθενται. Εκείνοι, που υποφέρουν λόγω των σοβαρών των προσπαθειών να «ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού», αντιδρούν εις τα παθήματα των μ’ έναν τρόπο, τον οποίον δεν μπορούν να μιμηθούν οι ανειλικρινείς. Συμβαίνει μ’ αυτούς ό,τι και με τον Πρόδρομο των: «Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» (1 Πέτρ. 2:23) Αφ’ ετέρου, οι νόθοι Χριστιανοί θα αισθάνωνται πικρία, θα αυτοδικαιούνται και θα γίνωνται μαχητικοί.

Η ΠΡΟΕΙΠΩΜΕΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ

Προειδοποιώντας τους ακολούθους του για τα παθήματα, που θα μπορούσαν ν’ αναμένουν αφού θα τους άφηνε, ο Ιησούς εδήλωσε: «Προ δε τούτων πάντων θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματος μου.» (Λουκ. 21:12) Το υπόμνημα, στις Πράξεις των Αποστόλων, δείχνει ότι επήλθε τέτοιος διωγμός στους πρώτους Χριστιανούς. Γιατί; Διότι ενησχολούντο στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, διακηρύττοντας τολμηρά το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους. Δεν ακολούθησαν την παθητική πορεία τού ν’ ανήκουν απλώς σε κάποιον ευυπόληπτο θρησκευτικόν όμιλο και να παρακολουθούν λειτουργίες μια φορά την εβδομάδα, αν αυτό τους ήταν εύκολο. Αν είχαν κάμει αυτό, θα είχαν αποφύγει τον διωγμό. Δεν έλαβαν τέτοια στάσι, ώστε να πληρώνουν κάποιον κληρικό για να κάνη το κήρυγμα. Εγνώριζαν καλά ότι είχαν προσωπική ευθύνη ενώπιον του Θεού να είναι μάρτυρες για τα πράγματα που είχαν ιδεί και ακούσει σχετικά με τον Χριστό.

Οι πιστοί Χριστιανοί σήμερα ζουν, επίσης, σ’ έναν αντιχριστιανικό κόσμο και υφίστανται παρομοίους διωγμούς. Το κοινότερο και ευρείας κλίμακας είδος παθημάτων, στα οποία καλούνται σήμερα οι Χριστιανοί να δείξουν υπομονή, είναι η στάσις που υιοθετούν τόσο πολλά άτομα στα οποία κάνουν φιλικές επισκέψεις. Άνθρωποι, ευγενικοί κατά τα άλλα, γίνονται μισαλλόδοξοι και υβριστικοί. Αποκτάται πείρα αλλεπαλλήλων περιφρονητικών αντικρούσεων, όμοια με ό,τι και ο ίδιος ο Ιησούς υπέφερε, δηλαδή, την «υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν.» (Εβρ. 12:3) Το είδος αυτό των παθημάτων, το οποίον υπολογίζεται ότι θα εξασθενίση την υπομονή και το θάρρος, δεν επιτυγχάνει στο ν’ απογοητεύση τους πιστούς διακόνους του Θεού, διότι υπακούουν στη Θεόπνευστη εντολή να ‘παρηγορούν αλλήλους, και να οικοδομούν ο είς τον άλλον.’—1 Θεσ. 5:11.

Αντί να υποχωρήσουν και να περιπέσουν σε αδράνεια για να μη γίνουν στόχοι του εχθρού, προχώρησαν τολμηρά με το έργο των σε όλες τις χώρες, ναι, ακόμη και στη Γερμανία του Χίτλερ και τώρα στην άθεη Ρωσία, μολονότι αναγκάζονται να ενεργούν κάτω από την επιφάνεια. Αντιμετώπισαν δημεύσεις, απειλές, συλλήψεις, σαδιστικά κτυπήματα και βασανιστήρια, και αψήφησαν τον κίνδυνο του θανάτου, «χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού [του Χριστού] ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» (Πράξ. 5:41) Αντλούν μεγάλη παρηγορία από τη διαβεβαίωσι του Ιησού: «Τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν.» (Λουκ. 21:13) Δεν είναι μήπως ο κύριος σκοπός της ζωής των, να δώσουν μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τη βασιλεία του Χριστού του; Διωγμοί, εμφανίσεις ενώπιον δικαστηρίων και φυλακίσεις ευρύνουν απλώς τις ευκαιρίες να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια. Δικαστικοί αξιωματούχοι, δεσμοφύλακες, κριταί και άρχοντες όλοι έχουν ακούσει το άγγελμα της Βασιλείας κάτω από συνθήκες που εχρησίμευσαν για να το εντυπώσουν στις διάνοιές των, είτε το δέχονται αυτό είτε όχι.

Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί απλώς οπισθοχωρούν μπρος σε τέτοιες πείρες διότι στερούνται θάρρους, το θάρρος δε, αφ’ ετέρου, λείπει, διότι δεν έχουν ασχοληθή σε πλήρη μελέτη του Λόγου του Θεού έτσι ώστε να εφαρμόζουν το «έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Ο γνήσιος ακόλουθος του Χριστού κάνει μια τέτοια προοδευτική μελέτη να είναι μέρος της ζωής του ώστε, όταν έρχεται η ώρα ν’ απαντήση σχετικά με την πίστι του κάτω από διωγμό, να είναι προετοιμασμένος γι’ αυτή την περίπτωσι. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον μπορούσε ο Ιησούς να πη: «Βάλετε λοιπόν εις τας καρδίας σας, να μη προμελετάτε τι να απολογηθήτε· διότι εγώ θέλω σας δώσει στόμα και σοφίαν, εις την οποίαν δεν θέλουσι δυνηθή να αντιλογήσωσιν, ουδέ να αντισταθώσι πάντες οι ενάντιοι σας.» (Λουκ. 21:14, 15) Μια καλά θεμελιωμένη πίστις, βασισμένη σε ακριβή γνώσι της Αγίας Γραφής, εξαρτίζει οποιονδήποτε να παρουσιάζη και υποστηρίζη την αλήθεια μπροστά σε όλους εκείνους που είναι δυνατόν να προβάλλουν ερωτήσεις, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες περιστάσεις.

Στη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Χριστιανοσύνης πολλές οικογένειες διηρέθησαν σχετικά με το αν θα εδέχοντο τον Χριστό και το άγγελμά του. Στη διάρκεια περιόδων εντατικού διωγμού μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αισθήματα πατριωτισμού, φανατισμός ειδωλολατρικών θρησκειών ή απελπιστικός φόβος όσον αφορά την ασφάλειά τους, ώθησε μερικούς να προδώσουν μέλη της δικής των οικογενείας στις δριμύτητες του διωγμού που ασκούσαν οι εξουσίες. Αυτό συχνά ωδηγούσε σε σκληρό θάνατο μέσα στην παλαίστρα. Ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό, λέγοντας: «Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών.» (Λουκ. 21:16) Κάτω από ολοκληρωτικές κυβερνήσεις, στις ημέρες μας, υπήρξαν παρομοίως περιπτώσεις, κατά τις οποίες αληθινοί Χριστιανοί παρεδόθησαν στα χέρια σαδιστικών διωκτών από συγγενείς και ασταθείς φίλους.

Σήμερα, όπως στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών, τα ηγετικά και ανώτερα στοιχεία της κοινωνίας, που ελέγχουν τα διάφορα μέσα των δημοσίων πληροφοριών και που θέτουν με τούτο τους ανθρωπίνους κανόνες σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτό ή αξιοσέβαστο, συχνά επιδίδονται στο να κηλιδώνουν τους αληθινούς Χριστιανούς μάρτυρας. Κάθε δικαιολογία χρησιμοποιείται για να τους υποβιβάση στη δημοσία εκτίμησι. Το εναντίον των μίσος διατηρείται ζωντανό διότι τα κυβερνώντα στοιχεία έχουν αποφασίσει να μειώσουν και να κατασιωπήσουν το τολμηρό Γραφικό άγγελμά των. (Λουκ. 21:17) Επί τέλους, το άγγελμα αυτό ταράσσει την αυταρέσκεια εκείνων, που αγνοούν τον Θεό και επιμένουν ότι μπορούν να λύσουν τα εθνικά και τα διεθνή προβλήματα και να εισαγάγουν μια περίοδο ειρήνης και αφθονίας. Αν οι αληθινοί Χριστιανοί δεν εμισούντο έτσι κι εδιώκοντο κι εκακολογούντο, πώς θα μπορούσαν να είναι μεταξύ εκείνων, που περιεγράφησαν ως εξής από τον Ιησούν: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού»;—Ματθ. 5:10, 11.

ΥΠΟΜΟΝΗΤΙΚΗ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ

Οι Χριστιανοί εγκαρτερούν υπομονητικά και προχωρούν με τη διακονία κηρύγματός των παρ’ όλες τις μορφές του διωγμού. Και όταν οι σύνδουλοί των υποφέρουν σε άλλα μέρη του κόσμου, εκφράζονται τολμηρά προς υπεράσπισίν των, χωρίς να αισχύνωνται να συνταυτίζονται μαζί τους. Δεν δείχνουν απλώς μια παθητική συμπάθεια για τους διωκομένους, αλλά προθυμία να αναλωθούν συμμετέχοντας με ζήλο σε μορφές του έργου κηρύγματος, από τις οποίες αποστερούνται εκείνοι που είναι φυλακισμένοι. Επίσης, με πολύ μεγάλη χαρά συνεισφέρουν στις νόμιμες δαπάνες προς υπεράσπισιν ενώπιον των δικαστηρίων εκείνων που πάσχουν. Τούτο συμφωνεί με το πιστό υπόδειγμα των πρώτων Χριστιανών, για τους οποίους έχει γραφή: «Υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας.»—Εβρ. 10:32-34.

Οι γνήσιοι Χριστιανοί υποφέρουν κάτω από διωγμό, διότι έχουν πολλές διαβεβαιώσεις από τον Λόγο του Θεού, όπως εκείνη που αναγράφεται στα εδάφια Λουκάς 21:18, 19: «Πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή. Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.» Δεν αναμένουν κάποια θαυματουργική απελευθέρωσι από κακή μεταχείρισι ή ακόμη κι από τον θάνατο. Εμπιστεύονται στη δύναμι του Ιεχωβά να τους αναστήση από τον θάνατο για να τους δώση μια μεγαλειώδη αμοιβή, σύμφωνα με την υπόσχεσι του Ιησού: «Όστις εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν.»—Ματθ. 10:39.

Οι συμμάρτυρες του Ιησού έχουν αποφασίσει έτσι, ώστε οποιασδήποτε εκτάσεως διωγμός δεν θα τους χωρίση από την εκκλησία εκείνων που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ Αυτόν. Ενώ ουδέποτε προκαλούν τον διωγμό, όπως κάνουν μερικοί φανατικοί, γνωρίζουν από τον Λόγο του Θεού ότι αυτός θα επέλθη εναντίον των, όταν δε επέλθη, είναι έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν χωρίς οπισθοχώρησι. Γι’ αυτούς, ο διωγμός για δίκαιη αιτία, χάριν δικαιοσύνης, είναι έμβλημα τιμής και αιτία χαράς.