τον πτωχόν βοώντα, και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν. Εφόρουν δικαιοσύνην, και ενεδυόμην την ευθύτητα μου ως επενδύτην και διάδημα. Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου, και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.» Επί πλέον, ο Ιώβ προχωρεί και απαριθμεί όλα τα ιδιοτελή και άνομα πράγματα που δεν είχε κάμει. Με λίγα λόγια, ως «ο μεγαλήτερος πάντων των κατοίκων της Ανατολής», «ήτο άμεμπτος και ευθύς, και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού.» Καμμιά άμφισβήτησις ότι ο Ιώβ εκέρδισε τον μέγαν σεβασμόν που του απεδίδετο.​—Ιώβ 29:12, 14, 17· 1:1, 3· 31:5-40.

Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, οι σύζυγοι δικαιούνται σεβασμού: «Η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.» Ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας σύζυγος που εκέρδισε τον σεβασμό της συζύγου του, διότι αλλιώς αυτή, ούτε και σε απουσία του, δεν θ’ ανεφέρετο σ’ αυτόν ως ‘κύριόν της’. Μήπως η σύζυγός σας σάς εκτιμά έτσι; Πώς μπορείτε ν’ αποκτήσετε τον σεβασμό της συζύγου σας; Με το να είσθε άξιος εμπιστοσύνης, με το να είσθε σταθερός όταν είναι ανάγκη, με το να είσθε έντιμος όσον αφορά το χρήμα σας, τον χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας για τις σχέσεις των δύο φύλων, με το να είσθε γενναιόδωροι, και, ιδιαίτερα, με το να δείχνετε στοργική, συνετή διάκρισι σε μικρά και μεγάλα πράγματα· με το να προσέχετε τη συμβουλή: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.»​—Εφεσ. 5:33· Γέν. 18:12· 1 Πέτρ. 3:7.

Επίσης, και οι γονείς έχουν δικαιώματα πάνω στον σεβασμό των τέκνων των. «Έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς», έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. (Εβρ. 12:9) Εκδηλώνουν τα τέκνα σας τέτοιο σεβασμό σε σας; Σας ακούουν όταν τους μιλήτε, χωρίς ν’ αντιλέγουν; Ακόμη κι όταν σκέπτωνται ότι δεν τα παρακολουθείτε, εξακολουθούν να μιλούν και να ενεργούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει σεβασμό; Ακόμη κι αν διδάσκετε τα τέκνα σας να έχουν σεβασμό, απαιτείται συνεχής φροντίς από μέρους σας ν’ αντιδράτε στην επιρροή άλλων που μπορεί να έχουν συναναστροφή μαζί τους στο σχολείο και που μπορεί να μην έχουν μάθει να σέβωνται τους γονείς των και τους άλλους. Σαφώς, η απάντησις δεν έγκειται στο ν’ απαιτήτε απλώς σεβασμό από τα τέκνα σας· πρέπει ν’ ακολουθήτε και μια πορεία, που θα κερδίση τον σεβασμό τους. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να είσθε συνεπείς στις σχέσεις σας με αυτά· πρέπει να είσθε αμερόληπτος και λογικός, βοηθώντας αυτά να κατανοήσουν ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι πίσω από τα όσα τους ζητείτε. Να είσθε σταθεροί στην επιβολή πειθαρχίας. Είναι, επίσης, ουσιώδες να εκδηλώνετε αυτοκυριαρχία, διότι, όταν χάνετε την αυτοκυριαρχία, χάνετε και τον σεβασμό.

Ιδιότητες, όπως η ανωτέρω, απαιτούνται κι απ’ εκείνους που διδάσκουν άλλους, όπως είναι οι διδάσκαλοι σχολείων και οι καθηγηταί γυμνασίων. Εν τούτοις, επιπρόσθετα, αυτοί πρέπει να έχουν επαρκή γνώσι των θεμάτων, που διδάσκουν, αν θα ήθελαν να έχουν τον σεβασμό των μαθητών των. Ο σεβασμός εκφεύγει έξω από το παράθυρο, όταν οι μαθηταί αντιληφθούν ότι ο διδάσκαλος μεγαλαυχεί.

Μεταξύ άλλων θέσεων σεβασμού, που θα μπορούσαν να εξετασθούν, είναι η του Χριστιανού διακόνου. Αν είσθε ένας διάκονος του Θεού, τότε, υπεράνω άλλων προσώπων πρέπει να είσθε προσεκτικός στη διαγωγή σας· πρέπει να έχετε «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.» Και όπως οι άλλοι εκπαιδευταί, πρέπει να έχετε μια βάσι ακριβούς γνώσεως, αν θα θέλατε να κηρύττετε και να διδάσκετε με κύρος και με πειστικότητα. Μόνο, αν ανταποκρίνεσθε σ’ αυτές τις απαιτήσεις, μπορείτε ν’ αναμένετε ότι θα τύχετε του σεβασμού που σας οφείλεται.​—1 Τιμ. 3:7· 4:16.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό· μολονότι η θέσις σας μπορεί να σας παρέχη το δικαίωμα σεβασμού, είναι καλύτερο για όλους τους ενδιαφερομένους αν μπορήτε να κερδίσετε αυτόν τον σεβασμό και με τα προσόντα σας, τις επιτεύξεις σας και την πορεία της ενεργείας σας.

Τι Κάνετε για τον Θεό;

Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι εκείνο που κάνετε τον ευαρεστεί; Είναι ζωτικό να το γνωρίζετε.

Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ Τζων Φ. Κέννεντυ, στην εναρκτήριο ομιλία του, που εξεφώνησε ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εδήλωσε: «Μη ρωτάτε τι θα κάμη η χώρα σας για σας​—ρωτάτε τι σεις μπορείτε να κάμετε για τη χώρα σας.»

Δεν θα μπορούσατε ν’ αναμένετε από μια κυβέρνησι να εξακολουθή να προσφέρη σε σας τα οφέλη της, αν θα παρεβαίνατε το νόμο και θα ηρνείσθε να είσθε ένας φιλειρηνικός πολίτης. Αντίθετα, θα υφίστασθε τις κυρώσεις που επιβάλλονται κατά των παραβατών του νόμου. Για να ωφεληθήτε απ’ ό,τι προμηθεύει μια κυβέρνησις, πρέπει να κάνετε εκείνο που η κυβέρνησις αυτή απαιτεί νομίμως. Ο Χριστιανός το πράττει αυτό, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.»​—Ματθ. 22:21.

ΤΙ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Συχνότατα, όμως, κάτι που είναι πολύ περισσότερο ζωτικό για την ευημερία σας παραβλέπεται. Ενώ πρέπει να κάνετε εκείνο που με ορθό τρόπο απαιτούν οι πολιτικές εξουσίες, υπάρχει μια υπερτέρα εξουσία, για την οποία, επίσης, πρέπει να κάνετε κάτι. Ο Ιησούς, τελειώνοντας τη δηλωσί του σχετικά με την απόδοσι των του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, έδειξε τι ήταν αυτό όταν προσέθεσε, «. . . και τα του Θεού εις τον Θεόν.»

Όπως ακριβώς οι πολιτικές εξουσίες αποστερούν τους παραβάτας του νόμου της χώρας από μερικά οφέλη, έτσι, επίσης, ο Θεός αποστερεί από τις αιώνιες ευεργεσίες του εκείνους που δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του, αλλ’ οι οποίοι παραβιάζουν τον Θείο νόμο.

Έχετε αναμφιβόλως παρατηρήσει ότι εκατομμύρια άτομα διαφόρων θρησκειών προσεύχονται στον Θεό για ευεργετήματα όπως είναι ο πλούτος, η επιτυχία στο εμπόριο, ο αθλητισμός και η πολιτική, ή για την υγεία και για μια ποικιλία άλλων πραγμάτων. Προφανώς, και σεις, επίσης, σ’ αυτή ή την άλλη περίπτωσι, έχετε προσευχηθή για να σας προμηθεύση ο Θεός κάτι που είχατε ανάγκη.

Αλλά, βασιζόμενοι σε τι, αναμένετε ν’ απαντήση ο Θεός; Αυτός έχει δείξει ήδη ανυπέρβλητη αγάπη για σας ως έναν από την ανθρώπινη οικογένεια. (Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 4:19) Σεις, τώρα, τι έχετε κάμει για τον Θεό για να συνεχίση αυτός να εκχέη ευλογίες κι ευημερία επάνω σας; Αν σκέπτεσθε διαρκώς εκείνο που ο Θεός πρέπει να κάμη για σας, αλλά δεν σκέπτεσθε εκείνο που πρέπει σεις να κάμετε για τον Θεό, δεν τοποθετείτε τον εαυτό σας στη θέσι εκείνου που αναμένει οφέλη από την κυβέρνησί του και όμως αρνείται να συμμορφωθή με τις απαιτήσεις αυτής της κυβερνήσεως;

Η ζωτική αρχή εδώ είναι αυτή: Δεν πρέπει πάντοτε να ζητήτε εκείνο που μπορεί ο Θεός να κάμη για σας, αλλά πρέπει επίσης να εξετάζετε τι σεις πρέπει να κάνετε για τον Θεό. Όχι διότι αυτός εξαρτάται από το να κάνουμε ωρισμένα πράγματα γι’ αυτόν, αλλ’ αυτό είναι απόδειξις της φιλάγαθης εκτιμήσεώς μας όταν τα εκτελούμε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκάματε κάτι για τον Θεό; Αν είσθε όπως πολλά θρησκευόμενα άτομα, θα μπορούσατε να πήτε ότι πηγαίνετε τακτικά σε μια εκκλησία, συναγωγή, ναό ή τζαμί και, επίσης, ότι διάγετε μια καλή, αξιοπρεπή ζωή. Όμως, πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι αυτό είναι ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε γι’ αυτόν;

Είναι μια τραγική αλήθεια, η οποία, όμως, φέρεται συνεχώς υπό την προσοχή των διακόνων του Θεού που επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων, ότι πολύ ολίγα άτομα, είτε στις Δυτικές είτε στις Ανατολικές θρησκείες, μπορούν να δηλώσουν με βεβαιότητα εκείνο που ο Θεός ζητεί απ’ αυτούς να κάνουν,

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ

Οσοδήποτε ειλικρινής κι αν είσθε σχετικά με τη θρησκεία σας, ωστόσο, και τότε ακόμη είναι επικίνδυνο για την αιώνια ευημερία σας το να νοιώθετε απλώς ή να νομίζετε ότι γνωρίζετε εκείνο που ο Θεός θέλει να κάνετε για να τον ευαρεστήσετε, μη γνωρίζοντας πράγματι με βεβαιότητα.

Πολλοί άνθρωποι σε περασμένους αιώνες ενόμιζαν ότι έκαναν ό,τι ήθελε ο Θεός, αλλά τα ιστορικά κείμενα δείχνουν ότι συχνά αυτό δεν ήταν πράγματι εκείνο που ήθελε ο Θεός να κάνουν, αλλά ήταν εκείνο που αυτοί ή μια οργάνωσις ανθρώπων ήθελε να κάνουν.

Ένα σχετικό παράδειγμα ενεφανίσθη στις ημέρες του Ιησού. Ένας θρησκευτικός όμιλος γνωστός ως Φαρισαίοι ενόμιζε ότι έκανε πάρα πολλά για τον Θεό. Αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα λατρείας κι επίστευαν ότι είχαν την επιδοκιμασία του Θεού. Εδήλωναν με πεποίθησι: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ.» (Ιωάν. 8:39) Ενόμιζαν ότι είχαν την ίδια πίστι με τον Αβραάμ, που ήταν φίλος του Θεού.

Ποια ταραχή αισθάνθηκαν, όταν ο Ιησούς απήντησε: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού· τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας.»​—Ιωάν. 8:39-41.

Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται, και τότε ακόμη, δεν κατενόησαν το ζήτημα. Διακρατούσαν την ιδέα ότι έπρατταν αυτό που ήθελε ο Θεός, διότι είπαν στον Ιησούν: «Ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν.»​—Ιωάν. 8:41.

Ήταν ο Θεός πράγματι ο πατέρας των; Απεδέχθη ο Θεός τη μορφή της θρησκείας των; Ο Ιησούς τούς έδειξε κατά πόσον ο Θεός επεδοκίμασε αυτό που έκαναν, διότι εμφατικά εδήλωσε σ’ αυτούς τους θρησκευόμενους Φαρισαίους: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.»​—Ιωάν. 8:44.

Ποιο ήταν το λάθος; Γιατί ο Θεός δεν απεδέχθη τον τρόπο λατρείας των; Ακούστε τι είπε ο Ιησούς γι’ αυτό το ζήτημα: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; . . . ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού”.»​—Ματθ. 15:1-8.

Αυτό είναι που ήταν λάθος! Ήταν αλήθεια ότι ασκούσαν λατρεία και έκαναν μερικά πράγματα, αλλ’ αυτό δεν ήταν εκείνο που ο Θεός ήθελε. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν απεδέχθη αυτό που έκαναν, έστω και αν υπετίθετο ότι εγίνετο γι’ αυτόν; Ο Ιησούς εφήρμοσε τα λόγια του προφήτου Ησαΐα σ’ αυτούς, όταν είπε: «Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»​—Ματθ. 15:9.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ;

Ασφαλώς θέλετε να λάβετε τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τα ευπειθή ανθρώπινα πλάσματα, τις ευλογίες της αιωνίου ζωής με ευτυχία και τελεία υγεία στην παραδεισιακή του γη. Ασφαλώς θα θελήσετε ν’ αποφύγετε να υποπέσετε σε δυσμενή κρίσι ενώπιον του Θεού. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνετε τώρα για να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού;

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνετε, είναι ν’ αρχίσετε να εξακριβώνετε για τον εαυτό σας ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παρώτρυνε: «Πάντα δοκιμάζετε.» (1 Θεσ. 5:21) Πώς; Με το να προσλαμβάνετε γνώσι από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, στην οποία αυτός γνωστοποιεί σαφώς τις απαιτήσεις του. Να είσθε όπως εκείνοι οι άνθρωποι της αρχαίας πόλεως Βεροίας, οι οποίοι «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» (Πράξ. 17:11) Ναι, η προσωπική λεπτομερής εξέτασις του Λόγου του Θεού σάς είναι απολύτως αναγκαία για να καθορίσετε κατά πόσον η διδασκαλία που λαμβάνετε είναι ορθή ή εσφαλμένη.

Ποιος είναι ο σκοπός τούτου; Είναι να οικοδομήσετε την πίστι σας στον Θεό. Διότι «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

Μήπως αυτό είναι όλο; Όχι, υπάρχει κάτι περισσότερο. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Ναι, πρέπει να κάμετε χρήσι της πίστεως που αποκτάτε, με το να κάνετε τα έργα του Θεού. Ο Ιησούς, επίσης, είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 7:21.

Τι έργα πρέπει να κάνετε; Αυτά που ανήκουν στην ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια’. (Γαλ. 5:22) Αυτό σημαίνει καλλιέργεια Χριστιανικών ιδιοτήτων, με το να ενδύεσθε βαθμηδόν μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα. Ο Παύλος εδήλωσε: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Εφεσ. 4:22-24.

Ένα άλλο ουσιώδες έργο είναι εκείνο που περιγράφεται στο Ρωμαίους 10:10:«Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Είναι το έργο αυτό αναγκαίο για σας; Το προηγούμενο εδάφιο του ιδίου αυτού κεφαλαίου απαντά: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.» Τοιουτοτρόπως, το να κάνετε ομολογία, ή να δίνετε μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τους σκοπούς του, είναι αναγκαίο ώστε και άλλοι να μπορέσουν ν’ ακούσουν και να μπουν στο δρόμο για τις ευλογίες του Θεού. Η σπουδαιότης αυτού του ανιδιοτελούς έργου προελέχθη από τον Ιησού, όταν εδήλωσε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκείνοι που θέλουν να πράξουν ό,τι είναι ορθόν, θα είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό το έργο που σώζει ζωές.

Ωστόσο, που θα βρήτε τη γνώσι, την εκπαίδευσι και την ικανότητα να το κάνετε αυτό; Στο να συνέρχεσθε μ’ εκείνους που πράγματι κάνουν το έργο του Θεού μεταξύ των εθνών. Ναι, για να ευαρεστήσετε τον Θεό, πρέπει ‘να φροντίζετε περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν’. (Εβρ. 10:24, 25) Ο Θεός θέλει να συναθροίζεσθε με τον λαό του για να μπορέσετε να οικοδομήσετε την πίστι σας και να συμβάλετε στην οικοδόμησι πίστεως και άλλου ατόμου.

Συνεπώς, αν, απαντώντας στην ερώτησι, Τι κάνετε για τον Θεό; μπορήτε να πήτε ότι μελετάτε τον Λόγον του, οικοδομείτε την πίστι σας, ενδύεσθε μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα, συνταυτίζεσθε με τον λαό του Θεού και κάνετε το έργο της μαρτυρίας για τη βασιλεία του πριν έλθη το τέλος, τότε μπορείτε να έχετε πεποίθησι ότι κάνετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε. Θα είσθε όπως ο πιστός άνθρωπος των αρχαίων χρόνων, που επέζησε από μια παγκόσμιο καταστροφή. Το Γένεσις 6:22 μας λέγει γι’ αυτόν: «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» Γι’ αυτό επέζησε από το τέλος εκείνου του κόσμου. Άκουσε προσεκτικά τον Θεό και «ούτως έκαμε».

Σήμερα είναι καιρός αποφάσεως. Πρέπει ν’ αποφασίσετε αν θα κάμετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάμετε ή όχι. Πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, το θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα σας παρακινεί: «εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου, και η μακρότης των ημερών σου.»​—Δευτ. 30:19, 20, ΜΝΚ.

Λοιπόν, δείχνετε ενδιαφέρον όχι μόνον για ό,τι ο Θεός μπορεί να κάμη για σας, αλλ’ αν αγαπάτε τη ζωή, δείχνετε ενδιαφέρον για ό,τι σεις μπορείτε να κάμετε για τον Θεό.

Η Ανάμνησις του Θανάτου του Χριστού και Τι Σημαίνει για Σας

Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ του θανάτου του Χριστού, ή το «Δείπνον του Κυρίου», όπως, επίσης, καλείται, σημαίνει διάφορα πράγματα σε διαφόρους ανθρώπους. Αυτό ασφαλώς οφείλεται κατά μέγα μέρος σε διαφορά κατανοήσεως της σημασίας του. Ποια είναι η δική σας κατανόησις τούτου; Τι σημαίνει αυτό για σας; Για κείνους, που κατανοούν κατάλληλα την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, αυτή σημαίνει τόσο πολλά, ώστε να μην αφήνουν τίποτε να τους εμποδίση από το να την εορτάσουν.

Παραδείγματος χάριν, υπήρχε μια γηραιά Χριστιανή κυρία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ήταν κατάκοιτη, αλλ’ η οποία είχε θέσει την καρδιά της στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού με τους Χριστιανούς αδελφούς της. Με τη βοήθεια φορείου νοσοκομείου παρευρέθη, αλλά ξαπλωμένη στο φορείο. Τι ωραίο παράδειγμα εκτιμήσεως έδωσε!

Επίσης, ένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά ήταν απομεμονωμένος σε μια φυλακή της Κομμουνιστικής Κίνας. Αλλά κι αυτό το γεγονός ακόμη δεν τον εμπόδισε να εορτάση την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, όπως ο ίδιος αφηγείται:

«Κάθε χρόνο διευθετούσα να εορτάσω την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Από το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα την ανάπτυξι της σελήνης σε πανσέληνο κατά τις αρχές της ανοίξεως. Υπελόγιζα όσο προσεκτικά μπορούσα την ημερομηνία του εορτασμού. Φυσικά, δεν υπήρχε τρόπος να προμηθευθώ τα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, οι δε φύλακες ηρνούντο να μου δώσουν τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό, τα δύο πρώτα χρόνια μπορούσα μόνο τις τεχνητές κινήσεις να κάμω, χρησιμοποιώντας φανταστικά εμβλήματα . . . Κατόπιν, τον τρίτο χρόνο, βρήκα μερικά κουτιά μαύρης σταφίδος μέσα στο δέμα μου του Ερυθρού Σταυρού, κι απ’ αυτήν κατώρθωσα να παρασκευάσω οίνον, ενώ το ρύζι, που είναι μη ένζυμο, εχρησίμευσε ως άρτος. Εφέτος [το 1963] είχα και τον οίνον μου και μερικά άζυμα παξιμάδια από το δέμα του Ερυθρού Σταυρού.»

Ανατρέχοντας λίγο πιο πίσω, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διαπιστώνομε ότι πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα εκείνοι που ήσαν κλεισμένοι σε Εθνικοσοσιαλιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, διεκινδύνευσαν αυστηρές ποινές, αν όχι και θάνατο, για να εορτάσουν την Ανάμνησι του Κυρίου. Μια Χριστιανή αδελφή, που ήταν μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μας λέγει σχετικά μ’ αυτό:

«Ελέχθη στον καθένα να είναι στο πλυντήριο στις 11 μ.μ. Συγκεντρωθήκαμε ακριβώς στις 11 μ.μ., 105 τον αριθμό. Σταθήκαμε κοντά ο ένας με τον άλλον σε κύκλο, στο κέντρον του οποίου υπήρχε ένα σκαμνί σκεπασμένο μ’ ένα άσπρο πανί που έφερε τα εμβλήματα. Ένα κερί εφώτιζε τον χώρο, διότι το ηλεκτρικό φως θα ήταν δυνατόν να μας προδώση. Αισθανθήκαμε σαν τους πρώτους Χριστιανούς μέσα σε κατακόμβες. Ήταν μια σεμνοπρεπής τελετή. Εξεφράσαμε και πάλι τις ένθερμες ευχές μας στον Πατέρα μας να χρησιμοποιήσαμε όλη μας τη δύναμι για τη διεκδίκησι του Αγίου Του ονόματος, να μείνωμε πιστά στη Θεοκρατία και να προσφέρωμε εκουσίως τα σώματα μας ως ζώσας θυσίας ευπροσδέκτους στον Θεό.»

Όμοιους κινδύνους διέτρεξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά και σε άλλες χώρες στη διάρκεια εκείνων των ετών. Πραγματικά, ομοίους κινδύνους θα διατρέξουν κι εφέτος οπουδήποτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν έργον υπό την επιφάνεια, όπως σε χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό: αυτοί εκτιμούν το προνόμιο να εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ

Για να εκτιμήσετε τι σημαίνει για σας η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού, είναι ανάγκη να γνωρίζετε, πρώτ’ απ’ όλα, σε τι συνίσταται. Σχετικά με αυτήν έγραψε ο απόστολος Ματθαίος, ένας αυτόπτης μάρτυς: «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς παρήγγειλε, επίσης, όπως αναγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου.»​—Ματθ. 26:26-28· 1 Κορ. 11:24.

Ήταν πολύ κατάλληλο να διατάξη ο Ιησούς Χριστός να εορτάζεται ο θάνατός του. Βέβαια, το ότι πέθανε για να προμηθεύση έναν τρόπο ν’ απελευθερωθή το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον θάνατο και να αποκατασταθή στην εύνοια του Θεού εσήμανε ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα, αν όχι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός που συνέβη στη γη έως τότε. Επίσης, με την πιστή του πορεία ο Ιησούς έθεσε ένα γνήσιο παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του. Πρωτίστως δε, επειδή ο Ιησούς έμεινε εξακολουθητικά πιστός μέχρι θανάτου, παρ’ όλα όσα ο Διάβολος και τα όργανά του μπορούσαν να κάμουν για να τον κάμουν να παρεκκλίνη από την ορθή πορεία, ο Ιεχωβά Θεός αληθινά εκέρδισε μια αξιοσημείωτη νίκη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος εκαυχάτο ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό.​—Ιώβ 2:4, 5· Ματθ. 20:28· 1 Πέτρ. 2:21.

Ο Ιησούς, εγκαινιάζοντας την Ανάμνησι του θανάτου του, τι εννοούσε όταν είπε, «Τούτο είναι το σώμά μου», και «Τούτο είναι το αίμά μου»; Εφόσον δεν υπάρχει οποιαδήποτε Γραφική δήλωσις περί του εναντίου, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ιησούς απλώς εννοούσε το πιο προφανές πράγμα, δηλαδή, ότι ο άρτος και ο οίνος παρίσταναν, αντιπροσώπευαν ή εσήμαιναν το σώμα του, τα ίδιο του σώμα από σάρκα και αίμα· όχι ότι αυτά είχαν γίνει πραγματικά σαρξ και αίμα του. Γι’ αυτό μερικές μεταφράσεις αναφέρουν, «Τούτο σημαίνει το σώμά μου», ή, «Τούτο αντιπροσωπεύει το σώμά μου». Επειδή ο άρτος κι ο οίνος είναι έτσι σύμβολα, αναφέρονται κατάλληλα ως «εμβλήματα».

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζουν οι Χριστιανοί την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εορτάζει τη δική της περιγραφή τούτου, τη λειτουργία, κάθε μέρα του έτους εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή. Άλλοι, όπως οι Χριστάδελφοι, την εορτάζουν κάθε εβδομάδα. Άλλοι πάλι την εορτάζουν τρεις ή τέσσερες φορές το έτος.

Μολονότι ο ίδιος ο Ιησούς δεν ανέφερε ρητώς πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζεται ή να τηρήται η Ανάμνησις του θανάτου του, εν τούτοις, η λογική, ο χρόνος που εξέλεξε για να την εγκαινίαση, και ό,τι μας λέγει πάνω σ’ αυτό το ζήτημα το υπόλοιπο των Γραφών, όλα μας βοηθούν να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα. Εν πρώτοις, δεν είναι μήπως λογικό να εορτάζεται ο θάνατος του Χριστού κάθε χρόνο; Όλα τα άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα εορτάζονται κάθε χρόνο. Το να εορτάζεται συχνότερα δεν θα προσέθετε τίποτα στη σπουδαιότητά του, αλλά θα εφαίνετο, μάλλον, ότι αφαιρεί απ’ αυτήν, κάνοντας την κάτι κοινό.

Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι του θανάτου του και πέθανε την πιο σημαντική μέρα της Ιουδαϊκής ιστορίας, τη δεκάτη τετάρτη μέρα του πρώτου μηνός του θρησκευτικού των σεληνιακού έτους, του Νισάν. Αυτή ήταν η νύχτα του Πάσχα, που ήταν σε ανάμνησι της απελευθερώσεως του έθνους Ισραήλ από την Αιγυπτιακή δουλεία και της διαφυλάξεως ή παρατρέξεως των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών. Αυτό εσήμαινε αμέσως τη γέννησι του έθνους Ισραήλ και μια πρωτοφανή νίκη του Ιεχωβά Θεού εναντίον της Διαβολοκρατουμένης παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου. Επί πλέον, αναγινώσκομεν, «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός». Αφού ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ενταύθα ως θυσία του πάσχα, το δε Πάσχα εωρτάζετο κάθε χρόνο στις 14 Νισάν, δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι προόριζε την ανάμνησι του θανάτου του να λάβη τη θέσι του Ιουδαϊκού πάσχα στη ζωή των ακολούθων του, που ήσαν τότε όλοι Ιουδαίοι, συνηθισμένοι να εορτάζουν το Πάσχα κάθε χρόνο, και μάλιστα στις 14 Νισάν; Πραγματικά, η ιστορία της πρώτης εκκλησίας αναγράφει ότι κάποτε πολλοί Χριστιανοί εώρταζαν την Ανάμνησι του Κυρίου μας στις 14 Νισάν.​—1 Κορ. 5:7, 8.

Σύμφωνα με τ’ ανωτέρω, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μόνο μια φορά το χρόνο, την 14ην Νισάν, που άρχισε εφέτος την 28ην Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ;

Η ερώτησις, Συμμετέχετε; μπορεί να φαίνεται παράξενη σε μερικούς από τους αναγνώστας μας, διότι είναι κοινή συνήθεια σε πολλά μέρη του «Χριστιανικού κόσμου» να μετέχουν στον άρτον και στον οίνον όλοι όσοι παρακολουθούνταν εορτασμό του «Δείπνου του Κυρίου». Εν τούτοις, οι Γραφές δεν επιτρέπουν μια τέτοια χωρίς διάκρισι τήρησι. Όταν ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι, το έπραξε με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του, στους οποίους περαιτέρω είπε: «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων.» Έπεται, λοιπόν, ότι μόνον αν είσθε σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Χριστό για μια βασιλεία μπορείτε να μετέχετε από τα εμβλήματα στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Εκείνους, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως «μικρόν ποίμνιον», όπως και είναι, σχετικά, αφού ο αριθμός των περιορίζεται σε μόνο 144.000.​—Λουκ. 22:29, 30· 12:32· Αποκάλ. 7:4-8· 14:1, 3.

Εκείνοι, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για μια βασιλεία, είναι άνθρωποι που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού, έγιναν δεκτοί από τον Ιεχωβά και κατόπιν εγεννήθησαν από το πνεύμα Του για να είναι πνευματικοί του υιοί, «αναγεγεννημένοι» και γενόμενοι μέλη του συμβολικού σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί μπορούν να λέγουν με τον απόστολο Παύλο: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων, που είναι άξιοι να μετάσχουν από τα εμβλήματα της Αναμνήσεως του Κυρίου, αυτό έχει μια ειδική σημασία για σας, διότι σημαίνει ότι έχετε κοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό σ’ ένα θυσιαστικό γεύμα, κατά ένα τρόπο. (1 Κορ. 10:20, 21) Χρησιμεύει αυτό σαν μια υπόμνησις σε σας της μοναδικής σας θέσεως ως πνευματικού υιού του Θεού και ως ενός από τους αδελφούς του Χριστού. Σας υπενθυμίζει, επίσης, το γεγονός ότι πρέπει να είσθε πιστοί μέχρι θανάτου, όπως ήταν κι ο Ιησούς, και ότι έχετε την ελπίδα του «στεφάνου της ζωής», της αθανασίας, στον ουρανό, συμμεριζόμενοι έναν ουράνιο θρόνο με την κεφαλή σας, τον Ιησού Χριστό. Είναι για σας, επίσης, ένας καιρός αυτοεξετάσεως, για να εξακριβωθή αν μετέχετε, με εκτίμησι των εμβλημάτων, για να μην τρώγετε και πίνετε κατάκριμα.​—1 Κορ. 11:27-34· Αποκάλ. 2:10.

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ

Σήμερα, η μεγίστη πλειονότης εκείνων που παρευρίσκονται στο δείπνον του Κυρίου δεν συμμετέχει στα εμβλήματα. Πραγματικά, στον εορτασμό της Αναμνήσεως του Κυρίου το 1963 μόνο δώδεκα χιλιάδες περίπου μετέσχον, μολονότι παρευρέθησαν περισσότεροι από 1.690.000· κατά μέσον όρον μόνο ένας στους 138. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί πρέπει να παρευρεθώ, αφού δεν λαμβάνω τα εμβλήματα; Τι αξία έχει η Ανάμνησις του Κυρίου μας για μένα; Πολλή αξία! Για το δικό σας πνευματικό συμφέρον είναι να επιδείξετε σεβασμό στην εντολή του Ιησού σ’ εκείνους που ακολουθούν στα ίχνη του. Ωφελείσθε με το να είσθε παρόντες σ’ αυτή την «τράπεζα του Ιεχωβά» έστω κι αν δεν είσθε μέτοχος της θυσίας σε συμβολική κοινωνία.

Το να είσθε παρόντες στην Ανάμνησι θα μπορούσε να εξεικονισθή με το να παρευρίσκεσθε στον γάμο ενός άλλου. Σεις οι ίδιοι δεν νυμφεύεσθε, αλλ’ από αγάπη και σεβασμό στο νυμφικό ζεύγος και για την πρόσκλησι που σας απηύθυναν, τους τιμάτε με την παρουσία σας. Έτσι και με την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού· όλοι όσοι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό και τη νύμφη του, τα μέλη του σώματός του, πρέπει να είναι παρόντες. Το να λεχθούν και πάλι η νίκη που εκέρδισε ο Ιεχωβά με την τήρησι ακεραιότητος του Ιησού, και τα όσα θα σημαίνη ο θάνατος του Χριστού για όλους τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους, καθώς και η επαναφορά στη μνήμη μας του καλού παραδείγματος πιστότητος που έθεσε ο Ιησούς, πολύ θα ενισχύσουν την πίστι και την εκτίμησί σας. Θα λάβετε μια πνευματική ανάψυξι απ’ όσα θα ιδήτε και θ’ ακούσετε.

Αλλά μην κάμετε το λάθος να συμπεράνετε ότι όλο εκείνο που χρειάζεσθε να κάμετε είναι να παρευρίσκεσθε στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μια φορά τον χρόνο. Προφανώς αυτό είναι ένα εύκολο λάθος, διότι αυτός είναι ο μόνος καιρός που παρατηρούνται πολλοί σε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ασφαλώς, ένα γεύμα από γαλοπούλα με όλες τις διακοσμήσεις δεν θα μπορούσε να σας συντηρήση από φυσική άποψι επί ένα ολόκληρο έτος, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό, επίσης, κι οι Χριστιανοί έχουν ανάγκη να συναθροίζωνται τακτικά για να τρέφονται πνευματικώς, όχι μόνον όταν υπάρχη ένα ειδικό πνευματικό συμπόσιο, όπως είναι στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά παρακολουθούν πέντε συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κατανοούν ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος», και ότι λόγω του ότι εγγίζει γοργά η ημέρα του Ιεχωβά, είναι πιο επείγον από κάθε άλλη φορά να μην εγκαταλείψουν την επισυναγωγή των.​—Λουκ. 4:4· Εβρ. 10:24, 25.

Φυσικά, ακόμη και η τακτική παρακολουθήσις όλων αυτών των συναθροίσεων δεν αποτελεί το σύνολον εκείνων που απαιτούνται από τους Χριστιανούς. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις, λαμβάνετε γνώσι, παίρνετε· αλλ’ η Χριστιανοσύνη συνίσταται σε κάτι περισσότερο από το να παίρνετε, απαιτεί και να δίνετε. Δεν είπε ο Ιησούς, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»; Ναι, γι’ αυτό και παρήγγειλε στους ακολούθους του: «Ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» Επί πλέον, προείπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτή η προφητεία είναι, πραγματικά, μια εντολή προς όλους τους ακολούθους του να κηρύξουν αυτή τη βασιλεία. Θυμηθήτε, επίσης, ότι, ενώ «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», εν τούτοις «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»​—Πράξ. 20:35· Ματθ. 5:16· 24:14· Ρωμ. 10:10.

Η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού εφιστά την προσοχή μας στη μεγάλη νίκη που κατήγαγε ο Ιεχωβά Θεός εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, και στο τι έκαμε για σας ο Ιησούς Χριστός. Επίσης, εξαίρει το παράδειγμα που έθεσε ο Χριστός για τους ακολούθους του. Ώστε καλά εκάματε που παρακολουθήσατε τον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού το βράδυ της 28ης Μαρτίου. Αλλά μη σταματάτε σ’ αυτό το σημείο. Δείξτε την εκτίμησί σας εξακολουθώντας να είσθε συνταυτισμένοι μ’ εκείνους που ακολουθούν το παράδειγμα του Χριστού και συμμετέχετε με αυτούς στην κήρυξι ‘τούτου του ευαγγελίου [αγαθών νέων] της βασιλείας’.

Αποτελέσματα Συμπτωματικής Μαρτυρίας στην Αγγλία

Ένας αδελφός, στην Αγγλία, που η κοσμική του εργασία περιλαμβάνει επισκέψεις σε καταστήματα λιανικής πωλήσεως σε μεγάλες πόλεις, μπορεί να δαπανά μόλις λίγα δευτερόλεπτα για μαρτυρία, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, και γι’ αυτό συνηθίζει να έχη μαζί του φυλλάδια. Καθώς επεσκέφθη ένα κατάστημα, έδωσε ένα φυλλάδιο στην ταμία. Στην επομένη επίσκεψί του πήρε μαζί του περιοδικά και μπόρεσε να διεγείρη περισσότερο ενδιαφέρον και εν συνεχεία να κάμη μια συνδρομή στο περιοδικό Η Σκοπιά. Τελικά έδειξε στην ταμία το βιβλίο Παράδεισος και αυτή ενθουσιάσθηκε τόσο ώστε το έδειξε και σε άλλους στην εργασία της. Καθώς ο αδελφός έφευγε από το κατάστημα, ένας άλλος υπάλληλος τον σταμάτησε και ρώτησε, αν μπορή να προμηθευθή, επίσης, «ένα αντίτυπο από εκείνα τα περίφημα χρώματος πορτοκαλιού βιβλία». Στην προσεχή επίσκεψί του διέθεσε ακόμη ένα βιβλίο Παράδεισος καθώς επίσης μια Γραφή Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Στο μεταξύ ένας άλλος, που είδε τα δύο αυτά βιβλία, ζήτησε, επίσης, από ένα αντίτυπο. Καθώς μιλούσαν ο ένας στον άλλον, το τελικό αποτέλεσμα της αρχικής διαθέσεως ενός απλού φυλλαδίου ήταν να διαθέση πέντε Γραφές, τρία βιβλία Παράδεισος και τρεις συνδρομές στο περιοδικό Η Σκοπιά. Και τώρα η ταμίας, που αρχικά είχε πάρει το φυλλάδιο,, έκαμε διευθετήσεις να έχη μια τακτική Γραφική μελέτη.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Πιστές Γυναίκες Διάκονοι​—Μια Ευλογία στην Κοινωνία Νέου Κόσμου

«Η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.»​—Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ.

 1. Ποιες ιδιότητες χαρακτηρίζουν τη γυναίκα, η οποία «θέλει επαινείσθαι», και ποιοι είναι μερικοί τρόποι, με τους οποίους η παρουσία της στη Χριστιανική εκκλησία είναι ευεργετική;

ΤΙ ΕΥΛΟΓΙΑ είναι μια θεοσεβής γυναίκα! Είτε είναι νέα είτε ηλικιωμένη, άγαμη ή έγγαμη, είτε είναι εύρωστη και σε καλή υγεία είτε υστερεί σε φυσική δύναμι, αν είναι γυναίκα που φοβείται τον Ιεχωβά, γυναίκα που Τον υπηρετεί με νομιμοφροσύνη και πιστότητα, τότε «αυτή θέλει επαινείσθαι.» (Παροιμ. 31:30) Αν είναι νυμφευμένη, τι ευλογία είναι η θεοσεβής γυναίκα στον σύζυγό της και στα τέκνα της! Και, είτε έγγαμη είτε άγαμη, τι ευλογία είναι μια τέτοια γυναίκα στη Χριστιανική εκκλησία! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πράγματι πολύ ευγνώμονες διότι έχουν μεταξύ των πιστές γυναίκες διακόνους. Ο ζήλος των και η σταθερή των ακεραιότης είναι πηγή ενθαρρύνσεως, και οι εκκλησίες πλουτίζονται από τις θηλυκές των ιδιότητες συμπαθητικού ενδιαφέροντος και κατανοήσεως, καθώς εργάζονται μαζί όλες με ενότητα για να εύρουν τα «πρόβατα» και να φροντίσουν γι’ αυτά.

 2. Γιατί το κάλλος και η χάρις δεν είναι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική;

² Τέτοιες γυναίκες είναι αληθινά ωραίες στα όμματα του Ιεχωβά και των θεοσεβών ανθρώπων. Η ωραιότης είναι ελκυστική, και η ελκυστικότης είναι ασφαλώς μια επιθυμητή ιδιότης. Πράγματι, θα ήταν αφύσικο για μια γυναίκα να μη θέλη να είναι ελκυστική στους άλλους. Η παροιμία λέγει: «Η εύκοσμος γυνή απολαμβάνει τιμήν.» » (Παροιμ. 11:16) Αλλά συγχρόνως οι Παροιμίες 31:30 (ΜΝΚ) αναφέρουν: «Ψευδής είναι η χάρις, και μάταιον το κάλλος· η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.» Το κάλλος και η επιπόλαιη χάρις χωρίς τον φόβον του Ιεχωβά θα ήσαν πράγματι μάταια και ψευδή. Δεν είναι λοιπόν αυτά οι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική. Πραγματικά, μια γυναίκα μπορεί να είναι πολύ χαρίεσσα από μια φυσική άποψι και όμως, σ’ έναν άνδρα ωρίμου διακρίσεως, να μην είναι καθόλου ελκυστική. Λόγω της διαθέσεώς της, ίσως με το να είναι φιλόνεικη, μια αλλιώς ελκυστική γυναίκα μπορεί να απωθή τον σύζυγό της εξίσου βέβαια όσο αυτός απωθείται από νερό που στάζει από μια ελαττωματική στέγη σε καιρό βροχής.​—Παροιμ. 27:15.

Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 3. Σε ποια θεοκρατική τοποθέτησι πραγμάτων έθεσε ο Ιεχωβά τη γυναίκα;

³ Κάθε τι λαμβάνει επιπρόσθετη ωραιότητα, όταν το βλέπωμε στην κατάλληλη τοποθέτησί του, επειδή προσαρμόζεται. Έξω απ’ αυτή την τοποθέτησι χάνει πολλή από την ωραιότητά του και μπορεί πράγματι να γίνη απλώς άτεχνο ή ακόμη και άσχημο. Ομοίως ο Ιεχωβά έχει προετοιμάσει την κατάλληλη τοποθέτησι για τη γυναίκα στη θεοκρατική του διάταξι πραγμάτων. Υπό έμπνευσιν ο απόστολος έγραψε στην 1 Κορινθίους 11:3: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.»

 4. Γιατί ο Ιεχωβά έκαμε διευθέτησι για αρχηγία στην οργάνωσί του, και έχει σκοπό ο προσδιορισμός τον ανδρός ως κεφαλής της γυναικός να υποτιμήση τη γυναίκα;

⁴ Αυτή η δήλωσις αρχής από τον λόγον του Θεού που διέπει τη σχέσι ανδρός και γυναικός μπορεί να είναι δύσκολο να γίνη δεκτή από μερικούς. Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της «χειραφετήσεως της γυναίκας» μπορεί να εξαιρούν την αρχή αυτή και μπορεί να φρονούν ότι το να την δεχθούν θα ήταν κάτι το οπισθοδρομικό. Αλλά εκείνο που γράφει ο απόστολος δεν έχει σκοπό να υποτιμήση τη γυναίκα, όπως δεν είναι υποτιμητικό για τον άνδρα το να έχη τον Χριστό ως κεφαλή. Και ασφαλώς ο Χριστός ο ίδιος δεν αισθάνεται δυσαρέσκεια έχοντας τον Ιεχωβά ως Κεφαλή του. Φυσικά, ο άνδρας δεν είναι ο Χριστός, ούτε στο ζήτημα αυτό είναι ο Χριστός Θεός. Συγχρόνως, «ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης», και η τάξις απαιτεί αρχηγία, κάποιον που να λαμβάνη την ευθύνη της διευθύνσεως στις διάφορες σφαίρες δράσεως όπου περισσότεροι από έναν περιλαμβάνονται.​—1 Κορ. 14:33.

 5. (α) Έτσι, σχετικά με τη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά, πώς μπορεί η γυναίκα να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής; (β) Τι προκύπτει σε μια γυναίκα που προσπαθεί να συναγωνίζεται τον άνδρα για αρχηγία;

⁵ Στη σχέσι ανδρός και γυναικός, ο Θεός, έχοντας δημιουργήσει τον άνδρα πρώτα, προσδιώρισε σ’ αυτόν, μαζί με τις ευθύνες που τον συνοδεύουν, τη θέσι της κεφαλής της οικογενείας, της κεφαλής της συζύγου του. Αυτό εσκόπευε να συντελέση στην ευλογία της οικογενείας, στην ειρήνη και την ευτυχία όλων των μελών της. Η έγγαμη γυναίκα, που αναγνωρίζει αυτό το γεγονός και που έχει για σύζυγο έναν άνδρα, ο οποίος εκπληρώνει τον ρόλο του ως Χριστιανική κεφαλή, ευλογείται πράγματι πάρα πολύ. Αυτή βρίσκεται στην τοποθέτησι που ο Θεός διευθέτησε γι’ αυτήν, και έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής. Η φρόνιμη γυναίκα το εκτιμά αυτό και είναι ευγνώμων. Μια γυναίκα που απορρίπτει τη θέσι που ο Ιεχωβά προσδιώρισε γι’ αυτήν και που ζητεί να συναγωνίζεται τον άνδρα ως κεφαλή χάνει την ωραιότητά της ως γυναίκα. Δεν είναι πια το «γυναικείον γένος». (1 Πέτρ. 3:7) Ο σοφός, αν και το εξέθεσε με απότομο τρόπο, μιλούσε ωστόσο αληθινά όταν είπε: «Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.»​—Παροιμ. 11:22.

 6. Πώς περιγράφει ο Πέτρος τη θεοκρατική ελκυστικότητα της εγγάμου γυναικός;

⁶ Η αναγνώρισις της διατάξεως του Ιεχωβά από τη γυναίκα και η ευτυχής συμμόρφωσίς της μ’ αυτήν είναι ουσιώδεις για τη χαρά της και την ευχαρίστησί της και την καθιστούν πολυτιμότατο κεφάλαιο στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ο απόστολος Πέτρος περιγράφει την αξία και ελκυστικότητα των εγγάμων γυναικών σ’ αυτή τη θεοκρατική τοποθέτησι με τα εξής λόγια: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»​—1 Πέτρ. 3:1-4.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΙΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΑΚΟΝΟ

 7. Είναι εσφαλμένο για μια γυναίκα να δίνη προσοχή στη φυσική της εμφάνισι, και όμως σε ποιόν στολισμό πρέπει να δίνη την πιο μεγάλη προσοχή;

⁷ Πρέπει μήπως