Πώς θα Διαφύγωμε;
«Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γίνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:36.
1. Γιατί η λέξις διαφυγή είναι πάντοτε συνταρακτική, και πώς αυτό μπορεί να εξεικονισθή;
ΔΙΑΦΥΓΗ! Αυτή είναι πάντοτε μια συνταρακτική λέξις. Δεν τη χρησιμοποιούμε παρά μόνο όταν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και ανάγκη για επείγουσα δράσι. Για παράδειγμα, ύστερα από μια Χριστιανική συνάθροισι σε μια τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μπορεί για κάποιο λόγο να πρέπει να βιασθούμε να πάμε σπίτι. Αλλά δεν θα λέγαμε ότι έπρεπε να διαφύγωμε, εκτός αν βλέπαμε ξαφνικά κάποιο σύννεφο καπνού. Ή εξετάστε ένα άλλο παράδειγμα: Βλέπομε μια πολυκατοικία να καίγεται και τρέχομε προς τα εκεί. Σε κάποιο παράθυρο ενός υψηλού ορόφου βρίσκεται μια τρομοκρατημένη γυναίκα μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά της! Βρίσκεται πολύ ψηλά για να πηδήση και θα ήταν πολύ επικίνδυνο ν’ αφήση το παιδί να πέση κάτω. Ποια ελπίδα υπάρχει; Ή οι πυροσβέστες πρέπει να φθάσουν σ’ αυτά τα θύματα με την πτυσσόμενη σκάλα, ή πρέπει να χρησιμοποιήσουν γρήγορα την έξοδο κινδύνου.
2. Ποιοι παράγοντες παίζουν ρόλο στη διαφυγή;
2 Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πάντοτε περισσότερα από ένα χαρακτηριστικά σε κάθε ιστορία διαφυγής. Υπάρχουν οι εξής κύριοι παράγοντες: (1) ένα μέρος ή μία απειλητική κατάστασις απ’ όπου πρέπει να φύγωμε μ’ ένα αίσθημα επειγούσης ανάγκης (2) η ανάγκη για κάποιο καταφύγιο που να μπορούμε να πάμε για προστασία και ασφάλεια· και (3) η ανάγκη να προσέξωμε τις οδηγίες κάποιου που βλέπει τη θέσι μας, μπορεί να μας προμηθεύση κάποιο τόπο ασφαλείας και που είναι πρόθυμος να μας βοηθήση να φθάσωμε εκεί. Ένα τέτοιο άτομο έχει πολύ μεγάλη σημασία.
«Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΗΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ»
3. (α) Τι μπορεί να μας θυμίση η επιγραφή του Ψαλμού 18; (β) Ποιοι παράγοντες τονίζονται στο εδάφιο Ψαλμός 18:1-6;
3 Ο Ιεχωβά Θεός είναι απαράμιλλος Προμηθευτής διαφυγής. Παρακαλείσθε ν’ ανοίξετε τον Ψαλμό 18 και να παρατηρήσετε την επιγραφή που λέει ότι τον συνέθεσε ο Δαβίδ «καθ’ ην ημέραν ηλευθέρωσεν αυτόν ο Κύριος εκ της χειρός πάντων των εχθρών αυτού και εκ της χειρός του Σαούλ.» Και μόνο η μνεία του πρώτου ανθρώπινου βασιλιά του Ισραήλ, του Σαούλ, μπορεί να μας θυμίση το πόσο συχνά θα αισθάνθηκε ο Δαβίδ ότι είδε το θάνατο με τα μάτια του αφού τρεις φορές ο βασιλιάς προσπάθησε να καρφώση τον Δαβίδ στον τοίχο μ’ ένα δόρυ! (1 Σαμ. 18:11· 19:10) Κατόπιν, για αρκετά χρόνια ο Σαούλ καταδίωκε και κυνηγούσε αδιάκοπα τον Δαβίδ (1 Σαμ. 26:20) Έχοντας αυτά στο νου, μπορούμε να φαντασθούμε το βάθος των αισθημάτων με τα οποία ο Δαβίδ πρόφερε τα αρχικά λόγια του Ψαλμού 18, όπου διαβάζομε: «Θέλω σε αγαπά, Ιεχωβά, η ισχύς μου. Ο Ιεχωβά είναι πέτρα μου, και φρούριόν μου, και ελευθερωτής μου [Προμηθευτής της διαφυγής μου, ΜΝΚ], Θεός μου, βράχος μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου και το κέρας της σωτηρίας μου· υψηλός πύργος μου. Θέλω επικαλεσθή τον αξιύμνητον Ιεχωβά, και εκ των εχθρών μου θέλω σωθή. Πόνοι θανάτου με περιεκύκλωσαν, και χείμαρροι ανομίας με κατετρόμαξαν . . . Εν τη στενοχωρία μου επεκαλέσθην τον Ιεχωβά, και προς τον Θεόν μου εβόησα. Ήκουσεν εκ του ναού αυτού της φωνής μου, και η κραυγή μου ήλθεν ενώπιον αυτού εις τα ώτα αυτού.»—Εδ. 1-6. (ΜΝΚ).
4. Ποιος μεγαλειώδης τίτλος αποδίδεται στον Ιεχωβά, και πώς ο Ψαλμός 18 δείχνει την καταλληλότητα αυτού του τίτλου;
4 Τι μεγαλειώδης και παρηγορητικός για μας τίτλος δόθηκε έτσι στον Ιεχωβά—«ο Ελευθερωτής» [Προμηθευτής διαφυγής, ΜΝΚ]. Και αποδείχθηκε αληθινός ο Ιεχωβά σ’ αυτό; Και βέβαια αποδείχθηκε διότι αφού περιγράφει τα κραταιά έργα του Ιεχωβά, ο Δαβίδ συνεχίζει και λέει: «Ηλευθέρωσέ με εκ του δυνατού εχθρού μου, και εκ των μισούντων με, διότι ήσαν δυνατώτεροί μου. Προέφθασάν με εν τη ημέρα της θλίψεώς μου· αλλ’ ο Ιεχωβά εστάθη το αντιστήριγμά μου· και εξήγαγέ με εις ευρυχωρίαν· ηλευθέρωσέ με διότι ηυδόκησεν εις εμέ.»—Ψαλμ. 18:17-19 (ΜΝΚ).
5, 6. (α) Πώς ο Ψαλμός 37 βοηθά το λαό του Ιεχωβά να θέση την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν σαν τον «Προμηθευτή διαφυγής»; (β) Πώς τονίζεται το αίσθημα επειγούσης ανάγκης στον Ψαλμό 70;
5 Πολλές φορές μέσα στους Ψαλμούς ο Δαβίδ χρησιμοποίησε το ίδιο θέμα. Σε τέσσερις από τους Ψαλμούς, ονομάζει τον Ιεχωβά Ελευθερωτή [Προμηθευτή διαφυγής, ΜΝΚ]. (Ψαλμ. 18:2· 40:17· 70:5· 144:2) Όταν εμείς σαν Μάρτυρες του Ιεχωβά, μιλάμε σ’ άλλους για τις θαυμάσιες ιδιότητες και τους σκοπούς του Ιεχωβά, αναφέρομε συχνά μέρη από τον Ψαλμό 37. Αλλά προσέξτε τώρα τη μεγαλειώδη του κατάληξι: «Των δικαίων όμως η σωτηρία είναι παρά Κυρίου· αυτός είναι η δύναμις αυτών εν καιρώ θλίψεως. Και θέλει βοηθήσει αυτούς ο Κύριος, και ελευθερώσει [προμηθεύσει διαφυγή εις, ΜΝΚ] αυτούς· θέλει ελευθερώσει [προμηθεύσει διαφυγή εις, ΜΝΚ] αυτούς από ασεβών, και σώσει αυτούς διότι ήλπισαν επ’ αυτόν.» (Εδ. 39, 40) Πόσο θα έπρεπε αυτά τα λόγια να υποκινήσουν το λαό του Ιεχωβά να θέση την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν!
6 Ο Ψαλμός 70 εκφράζει ζωηρά ένα αίσθημα επειγούσης ανάγκης. Ήταν ο καιρός που ο Δαβίδ βρέθηκε σε απόγνωσι και ικέτευσε: «Θεέ, τάχυνον να με ελευθερώσης· τάχυνον, Ιεχωβά, εις βοήθειάν μου . . . Εγώ δε είμαι πτωχός και πένης· Θεέ, τάχυνον προς εμέ· συ είσαι βοήθειά μου και ελευθερωτής μου (Προμηθευτής της διαφυγής μου) Ιεχωβά, μη βραδύνης.»—Ψαλμ. 70:1, 5. ΜΝΚ.
7. Με ποια διάθεσι μπορούμε κατάλληλα να προσευχώμαστε στον Ιεχωβά όταν βρισκώμαστε σ’ επείγουσα ανάγκη βοηθείας;
7 Έχετε ποτέ αισθανθή το ίδιο πράγμα; Είναι και παρηγορητικό, αλλά και ενισχυτικό για την πίστι το να γνωρίζωμε ότι μπορούμε, σαν δούλοι του Ιεχωβά, να έχωμε εμπιστοσύνη πως θα ‘ταχύνη’ για χάρι μας. Ξέρει τις ανάγκες μας καθώς και πώς να τις καλύπτη. Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας μας είναι πραγματικά «ο Ελευθερωτής» ή «ο Προμηθευτής διαφυγής», ακριβώς όταν τον χρειαζώμαστε. Μερικές φορές όπως ο Δαβίδ, διαπιστώνομε ότι οι αδυναμίες μας φέρνουν σε δύσκολες καταστάσεις. Αλλά, όπως ο Δαβίδ, μπορούμε να πλησιάσωμε τον Ιεχωβά με ειλικρίνεια, ίσως με «πνεύμα συντετριμμένον,» πεπεισμένοι ότι θα μας ακούση και θα απαντήση στις προσευχές μας. Μπορούμε να ικετεύσωμε, όπως έκανε κι ο Δαβίδ: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί Θεέ και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.»—Ψαλμ. 51:10, 17.
8. Ποιο ρόλο παίζει ο Ιησούς για να λάβωμε «βοήθειαν εν καιρώ χρείας»;
8 Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να έχωμε στο νου μας είναι ότι ο Θεός μας έχει προμηθεύσει έναν Αρχιερέα που μπορεί «να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών» και μέσω του οποίου μπορούμε να πλησιάζωμε «εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.» Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες γι’ αυτόν τον συμπονετικό Αρχιερέα, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος κάτω από την κατεύθυνσι του Ουράνιου Πατέρα, μπορεί να «ελευθερώση» ή να προμηθεύση την οδό της διαφυγής από την πνευματική δουλεία.—Εβρ. 2:15· 4:15, 16.
9. (α) Πότε μόνο μίλησε ο Ιησούς για «διαφυγή»; (β) Ποια δύο πράγματα πρέπει να τηρηθούν όταν προσπαθούμε να διαφύγωμε;
9 Σύμφωνα με τις Ευαγγελικές αφηγήσεις, μόνο μια φορά ανέφερε ο Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος Δαβίδ, τη λέξι «διαφεύγω» ή «εκφεύγω». Όταν συζητούσε για τη συντέλεια του αιώνος, προέτρεψε τους μαθητές του: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγετε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκ. 21:36· Ματθ. 24:3) Πριν, όμως, εξετάσομε αυτό το εδάφιο λεπτομερώς, θα ανασκοπήσωμε ωρισμένες συναρπαστικές αφηγήσεις διαφυγής που αναγράφονται στις Εβραϊκές Γραφές, και θα προσέξωμε μερικά από τα σπουδαία μαθήματα που πρέπει να μάθωμε και να εφαρμόσωμε στον εαυτό μας. Όταν βρισκώμαστε σε κίνδυνο, υπάρχουν πάντοτε βασικά βήματα που πρέπει να κάνωμε και ωρισμένα πράγματα που πρέπει ν’ αποφύγωμε για να κατορθώσωμε να διαφύγωμε. Αυτά θα τα δούμε καθώς εξετάζομε ωρισμένα ιστορικά περιστατικά.
ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ
10, 11. Από τι εξαρτάτο η διάσωσις του Νώε και της οικογενείας του, αλλά πότε η διαφυγή γίνεται αδύνατη;
10 Η πρώτη αφήγησις που θα εξετάσωμε είναι ασφαλώς συναρπαστική γιατί αφορά μια παγγήινη καταστροφή των ασεβών. Θα υπήρχε διαφυγή για κανένα; Θυμηθήτε ότι ο Ιεχωβά είχε πει στο Νώε: «Εγώ δε, ιδού, εγώ επιφέρω τον κατακλυσμόν των υδάτων επί της γης, δια να εξολοθρεύσω πάσαν σάρκα, έχουσαν εν εαυτή πνεύμα ζωής υποκάτω του ουρανού· Παν ό,τι είναι επί της γης, θέλει αποθάνει.» (Γέν. 6:17) Αλλά ο Ιεχωβά είχε ήδη δώσει στο Νώε λεπτομερείς οδηγίες για την κατασκευή μιας κιβωτού. Μετά την προειδοποίησι για έναν παγγήινο κατακλυσμό, ο Θεός έδωσε οδηγίες στο Νώε για το τι έπρεπε να κάνη αυτός και η οικογένειά του ώστε να μπορέσουν, μαζί με ωρισμένα άλλα ζωντανά πλάσματα, να διαφυλαχθούν ζωντανοί και να μπορέσουν να διαφύγουν τον καταποντισμό σ’ εκείνο τον καταστρεπτικό κατακλυσμό.
11 Από τι εξαρτάτο η διαφυγή; Αυτό είναι σαφές από τα λόγια: «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» (Γέν. 6:22) Όταν ο Θεός δίνη σαφείς εντολές ή οδηγίες, απαιτείται ανεπιφύλακτη υπακοή. Αν αγνοηθή κάτι από την οδηγία ή την προειδοποίησι, τότε η διαφυγή καθίσταται αδύνατη. Τότε το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο μ’ αυτό που συνέβη στην υπόλοιπη ανθρώπινη οικογένεια των ημερών του Νώε. Ο Ιησούς είπε για τη στάσι τους και τις συνέπειές της: «Δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας.» (Ματθ. 24:39) Η διαφυγή ήταν αδύνατη για κείνα τα άτομα επειδή δεν διέκριναν την απειλητική κατάστασι και δεν πρόσεξαν σ’ όσες οδηγίες διαφυγής είχε δώσει «ο Προμηθευτής διαφυγής» μέσω του Νώε.
12. Σύμφωνα με το εδάφιο 1 Πέτρου 3:20, πώς διασώθηκαν οι ‘οκτώ ψυχές’ στις ημέρες του Νώε;
12 Σ’ αυτή την αφήγησι, ένα ακόμη σημείο είναι ειδικά αξιοσημείωτο. Πώς ακριβώς διέφυγαν εκείνες οι ‘οκτώ ψυχές’; Παρατηρήστε προσεκτικά την απάντησι του αποστόλου Πέτρου: «Διεσώθησαν δι’ ύδατος.» (1 Πέτρ. 3:20) Βρέθηκαν μέσα στην καρδιά της καταστροφής και δεν ελευθερώθηκαν με το ν’ αρπαχθούν από τη γη, για παράδειγμα, και να πάνε στο φεγγάρι. Όπως θα δούμε κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβή και σ’ εκείνους που υπηρετούν τον Ιεχωβά σήμερα.
Η ΔΙΑΦΥΓΗ ΤΟΥ ΛΩΤ ΑΠΟ ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ
13. Πώς έφθασε ο Λωτ να κατοικήση στα Σόδομα;
13 Ας εξετάσωμε κατόπιν τη διαφυγή του Λωτ από τα Σόδομα. Θυμηθήτε τα προηγούμενα αυτής της υποθέσεως. Επειδή οι βοσκότοποι δεν αρκούσαν για όλα τα ζώα τους, ο Αβραάμ έδωσε στο Λωτ την ευκαιρία να αποφασίση προς τα πού ήθελε να πάη. «Και έκλεξεν εις εαυτόν ο Λωτ πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου· και μετεσκήνωσεν ο Λωτ προς ανατολάς . . . και έστησε τας σκηνάς αυτού έως Σοδόμων. Οι δε άνθρωποι των Σοδόμων ήσαν κακοί και αμαρτωλοί σφόδρα ενώπιον του Κυρίου.» Ασφαλώς ο Λωτ θα πρέπει να ήξερε για την κακή φήμη των κατοίκων των Σοδόμων. Αλλά σ’ εκείνη την περιοχή υπήρχε η δυνατότητα να ευημερήση υλικά, διότι «εποτίζετο όλη . . . ως παράδεισος του Κυρίου.»—Γέν. 13:5-13.
14. Όταν δόθηκε επείγουσα προειδοποίησι, ποια ήταν η αντίδρασις: (α) Των γαμπρών του Λωτ; (β) Του ίδιου του Λωτ σε δυο περιπτώσεις; (γ) Της γυναικός του Λωτ;
14 Στον κατάλληλο καιρό, δύο άγγελοι, υλοποιημένοι σαν άνθρωποι, ήρθαν στα Σόδομα και είπαν στο Λωτ για την απόφασι του Ιεχωβά ‘να καταστρέψη την πόλι.’ Αμέσως, ο Λωτ ειδοποίησε τους μελλοντικούς γαμπρούς του. Αντιλήφθηκαν όμως αυτοί την απειλητική κατάστασι και την ανάγκη της επειγούσης φυγής, που είναι ένας από τους κυρίους συντελεστές για κάθε επιτυχημένη διαφυγή; Όχι, «αλλ’ εφάνη ο Λωτ εις τους γαμβρούς αυτού ως αστεϊζόμενος.» (Γέν. 19:12-14) Την αυγή, «εβίαζαν οι άγγελοι τον Λωτ,» για να ενεργήση αμέσως. Ποια ήταν η ανταπόκρισίς του; «Εβράδυνεν.» Αλλά επειδή «εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος,» οι άγγελοι ωδήγησαν γοργά τον Λωτ, τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του έξω από την πόλι. Τότε οι άγγελοι τους παρώτρυναν μ’ αυτά τα λόγια: «Διάσωσον την ζωήν σου· μη περιβλέψης οπίσω σου, . . . διασώθητι εις το όρος, δια να μη απολεσθής.» Ποια ήταν και πάλι η ανταπόκρισις του Λωτ; «Και είπεν ο Λωτ προς αυτούς, Μη, παρακαλώ, Κύριε . . . Ιδού, παρακαλώ, η πόλις αύτη είναι πλησίον ώστε να καταφύγω εκεί, και είναι μικρά· εκεί, παρακαλώ, να διασωθώ· δεν είναι μικρά; και θέλει ζήσει η ψυχή μου.» Με το σπλαχνικό του έλεος ο Ιεχωβά δέχθηκε το αίτημα, και ο Λωτ διασώθηκε στην πόλι Σηγώρ. Τι έγινε όμως με τη γυναίκα του Λωτ; Αυτή αγνόησε εσκεμμένα σαφείς οδηγίες. «Αλλ’ η γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού, έγινε στήλη άλατος.»—Γέν. 19:15-26.
15. (α) Διέφυγε ο Λωτ την καταστροφή μόνο με τη δική του αξία; (β) Ποια προσωπικά ερωτήματα μπορεί να εγείρη η διαφυγή του Λωτ;
15 Τι μαθαίνομε απ’ όλα αυτά; Μήπως η επιτυχημένη διαφυγή του Λωτ οφειλόταν αποκλειστικά στον ίδιο; Όχι, διότι και οι θερμές ικεσίες του Αβραάμ για έλεος έπαιξαν επίσης κάποιο ρόλο. (Γέν. 18:20-33) Έτσι, «ότε ο Θεός κατέστρεψε τας πόλεις της περιχώρου, ενεθυμήθη ο Θεός τον Αβραάμ, και εξαπέστειλε τον Λωτ εκ μέσου της καταστροφής.» (Γέν. 19:29) Επί πλέον, ο Θεός ελευθέρωσε τον Λωτ διότι ήταν ‘δίκαιος’ άνθρωπος, δεν έτρεφε καμμιά απολύτως συμπάθεια για την διαγωγή των «ανόμων» ανάμεσα στους οποίους κατοικούσε. (2 Πέτρ. 2:7) Εν τούτοις, ο Λωτ δεν βιαζόταν να φύγη από τα Σόδομα όπου είχε ωρισμένα συμφέροντα. Χρειάστηκε να τον προτρέψουν και μάλιστα να τον πάρουν από το χέρι. (Γέν. 19:16) Συλλογιζόμενοι τη διαφυγή του Λωτ, μπορούμε να ρωτήσωμε τους εαυτούς μας: Δείχνομε ότι δεν τρέφομε πραγματικά καμμιά συμπάθεια για τους ασεβείς, τους ανόμους ανθρώπους; Και, για να διαφύγωμε, είμαστε πρόθυμοι να θέσωμε μεγαλύτερη έμφασι στα πνευματικά συμφέροντα παρά στα υποτιθέμενα υλικά οφέλη;—Ματθ. 6:33.
16. Ποια αντίθεσις στις αντιδράσεις τους υπήρχε ανάμεσα στο Λωτ και στον Αβραάμ;
16 Σε αντίθεσι με την καθυστέρησι του Λωτ που δεν έφευγε αμέσως, συλλογισθήτε τι συνέβη όταν «ο Θεός εδοκίμασε τον Αβραάμ» και του είπε να προσφέρη τον αγαπημένο του γιο Ισαάκ σαν ολοκαύτωμα. Βέβαια, εδώ δεν υπήρχε το στοιχείο της διαφυγής. Αλλά πώς ανταποκρίθηκε ο Αβραάμ; Δίστασε; Ή μήπως ικέτευσε να βρεθή κάποια άλλη προσφορά; Όχι! «Σηκωθείς δε ο Αβραάμ ενωρίς το πρωί,» ξεκίνησε αμέσως για το τριήμερο ταξίδι του, με τον Ισαάκ πλάι του. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να πιάση «την μάχαιραν δια να σφάξη τον υιόν αυτού,» οπότε επενέβη ο Θεός και ο Ισαάκ διαφυλάχθηκε ζωντανός.—Γέν. 22:1-14.
17. (α) Κάνοντας σκέψεις στα ζητήματα που μόλις εξετάσαμε, ποιο μάθημα θα πρέπει να βάλωμε στη καρδιά μας (β) Ποια λόγια του Ιησού μας βοηθούν, σαν ακόλουθοί του, να εκτιμήσωμε τη θέσι μας σε σχέσι μ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων;
17 Εδώ υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να βάλωμε στην καρδιά μας. Ας μην επιδιώκωμε ένα δίκαιο δρόμο απλώς μ’ ένα παθητικό τρόπο, με το να είμαστε ικανοποιημένοι επειδή αποφεύγομε μια πραγματικά κακή διαγωγή. Ποτέ δεν πρέπει να βραδύνωμε για να δούμε πόσο κοντά μπορούμε να μένωμε στην άκρη αυτού του συστήματος, με το να τα έχωμε καλά μαζί του και να προσπαθούμε ν’ απολαύσωμε απ’ αυτό όσο περισσότερα υλικά οφέλη και απολαύσεις μπορούμε. Ο Ιησούς στην προσευχή του προς τον Θεό έδειξε καθαρά ότι οι ακόλουθοί του δεν έπρεπε να έχουν κοσμική διάθεσι γι’ αυτό και είπε: «Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου, και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»—Ιωάν. 17:14
ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΕΤΕ
18. Πώς συνέδεσε ο Ιησούς μαζί, τις αφηγήσεις για τον Νώε και τον Λωτ, και εφαρμόζεται αυτό σ’ εμάς σήμερα;
18 Σε μια περίπτωσι, ο Ιησούς συνέδεσε στενά μαζί τις αφηγήσεις για τον Νώε και τον Λωτ, λέγοντας ότι ήσαν προφητικές για τις ερχόμενες ‘ημέρες του Υιού του ανθρώπου.’ Ενώ είχαν μια εκπλήρωσι στη γενιά των ημερών του Ιησού, έχουν μεγαλύτερη εκπλήρωσι στις ημέρες μας, σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους.» (Λουκ. 17:26-33· Δαν. 12:1-4) Στις ‘ημέρες του Λωτ,’ σύμφωνα με τη Βιβλική αφήγησι, οι άνθρωποι όχι μόνο έτρωγαν και έπιναν, όπως στις ημέρες του Νώε, αλλά επίσης αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν και έκτιζαν. Πόσο μοιάζει με τη σημερινή κατάστασι που είναι τόσο εύκολο ν’ απορροφηθή κανείς ολοκληρωτικά από τις καθημερινές υποθέσεις της ζωής! Αλήθεια, οι δυσμενείς πιέσεις που προέρχονται από πράγματα όπως ο πληθωρισμός και ο εθνικισμός, καθώς και οι πειρασμοί να «κάνη κανείς το δικό του» και ν’ αναδειχθή στον κόσμο, είναι μεγαλύτεροι από κάθε προηγούμενη φορά.
19. Ποια απειλητική κατάστασι προείπε ο Ιησούς στη μεγάλη του προφητεία όταν ήταν στη γη, και ποια προτροπή έδωσε κατόπιν;
19 Συλλογισθήτε, τώρα, τη μεγάλη προφητεία του Ιησού που περιγράφει την εξέλιξι των γεγονότων που θα συνέβαιναν στις ημέρες μας και που θα κατέληγαν σε μια πολύ απειλητική και επικίνδυνη κατάστασι από την οποία η διαφυγή θα ήταν επιτακτική. Είπε ότι θα υπήρχε «στενοχωρία εθνών . . . οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Αυτό θα κορυφωνόταν στη ‘μεγάλη θλίψι,’ όταν οι ‘ουρανοί και η γη’ του Σατανά θα εξαλειφθούν. (Λουκ. 21:10-33· Ματθ. 24:21· 2 Πέτρ. 3:7) Κατόπιν έρχεται η επίκαιρη προτροπή: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γίνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:34-36.
20. (α) Πώς ο Νώε σ’ όλη τη ζωή του ‘περιεπάτησε με τον Θεό’; (β) Γιατί πρέπει να προσέξωμε να κάνωμε κι εμείς το ίδιο;
20 Πώς, λοιπόν, θα διαφύγωμε; Όχι με το να αρπαχθούμε μακρυά από τη σκηνή της δράσεως. Μάλλον, χρειαζόμαστε να μιμηθούμε το παράδειγμα του Νώε, που πρόσεχε να είναι υπάκουος στην κατασκευή της κιβωτού και, κατόπιν, με την οικογένειά του, να μπη μέσα σ’ εκείνη τη θεία προμήθεια, την κιβωτό. Μέσα σ’ όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια, διατήρησε μια στάσι επιδοκιμασίας ενώπιον του Ιεχωβά. «Μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γέν. 6:9) Σαν τον Νώε, πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε ότι υπάρχει μια απειλητική κατάστασις από την οποία πρέπει να φύγωμε, με αίσθημα επειγούσης ανάγκης. Επίσης, σαν κι εκείνον τον άνδρα πίστεως, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να υπακούμε στον «Προμηθευτή της διαφυγής,» συμμορφούμενοι με τις θείες οδηγίες σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς. Από τη μια μεριά πρέπει ν’ αποφεύγωμε να ικανοποιούμε τις ‘ορέξεις μας’ ή να καταβαρυνώμαστε με τις μέριμνες της καθημερινής ζωής που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μια νυσταλέα και διστακτική στάσι. Έτσι θα αποτυγχάναμε όταν θα ερχόταν εκείνη η ημέρα σαν ξαφνική παγίδα. Από την άλλη μεριά, πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και άγρυπνοι πνευματικά, πλησιάζοντας τον Θεό με θερμές ικεσίες. Δεν πρέπει να υπάρχη καμμιά αμφιβολία στο νου μας για την πλευρά με την οποία ταχθήκαμε—την πλευρά της βασιλείας του Θεού κάτω από τον Βασιλέα του, τον Χριστό Ιησού.—Ματθ. 6:31-34.
21. Πώς ενθαρρυνόμαστε να κρατούμε μια στάσι επιδοκιμασίας σ’ όλη τη ζωή μας;
21 Είναι επιτακτικό να επιδιώκωμε να διατηρούμε μια στάσι επιδοκιμασίας ενώπιον του Υιού του ανθρώπου του Ιησού Χριστού σ’ αυτούς ακριβώς τους καιρούς. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο, αλλά δεν θα είναι πιο δύσκολο απ’ όσο μπορούμε ν’ αντέξωμε αν παραμένωμε άγρυπνοι και υπάκουοι. Ο απόστολος Παύλος μάς διαβεβαιώνει: «Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, [όχι κατ’ ανάγκη για να ξεφύγωμε από την κατάστασι] ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» Έτσι χρειαζόμαστε να καλλιεργούμε υπομονή για να μπορέσωμε να ξεπεράσωμε τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες και για να συνεχίσωμε να στεκώμαστε πιστοί σ’ αυτό το τέλος του συστήματος πραγμάτων.—1 Κορ. 10:11-13· Ματθ. 24:3.
22. Πού πρέπει ν’ αποβλέπωμε για καθοδηγία ώστε να διαφύγωμε, και γιατί;
22 Μήπως, όμως, υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να λεχθούν σε απάντησι των ερωτημάτων: Πώς θα διαφύγωμε; Πού θα καταφύγωμε; Υπάρχουν βέβαια, και γι’ αυτό ας εξετάσωμε περαιτέρω τον Λόγο του Θεού μας, του Ιεχωβά, που γνωρίζει τις ανάγκες μας και θα φροντίση για μας καθώς ζητούμε ταπεινά την καθοδηγία του.—1 Πέτρ. 5:6, 7.
[Εικόνες στη σελίδα 18]
Ο Νώε και η οικογένειά του πρόσεξαν την προειδοποίησι του Θεού
[Εικόνα στη σελίδα 20]
Προσέχοντας την αγγελική προειδοποίησι σήμερα