Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ένας Χριστιανός ή μια Χριστιανή διαλύση μονόπλευρα τον αρραβώνα που είχε συνάψει, τι επίδρασι θα έχη αυτό στο να χρησιμοποιήται ως υπόδειγμα στην εκκλησία;

Η σύναψις και η διάλυσις ενός αρραβώνος είναι σοβαρές αποφάσεις που δεν πρέπει να λαμβάνωνται στα ελαφρά. Και τα δύο, όμως, είναι βασικώς ιδιωτικά ζητήματα. Δεν είναι ανάγκη να εξετάζουν αυτά τα ζητήματα οι πρεσβύτεροι των εκκλησιών εκτός αν το ένα από τα ενδιαφερόμενα μέρη εκφράση σ’ αυτούς παράπονα, ή αν υπάρχουν αποδείξεις ότι μερικοί αδελφοί της εκκλησίας έχουν ενοχληθή και δείχνουν μια σχετική έλλειψι σεβασμού προς αυτόν ο οποίος διέλυσε τον αρραβώνα. Σε μερικές περιπτώσεις, ίσως χρειασθή να γίνη από κείνους που ενωχλήθηκαν μια σαφέστερη κατανόησις αρχών που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το ζήτημα.

Μπορούμε να σημειώσωμε ότι κάτω από την Ισραηλιτική διάταξι, οι μνηστευμένες γυναίκες εθεωρούντο δεσμευμένες απ’ αυτή τη μνηστεία, και αν εγίνοντο ένοχοι απιστίας, ο Μωσαϊκός Νόμος ώριζε ότι έπρεπε να γίνη σ’ αυτές η ίδια μεταχείρισις που θα εγίνετο σε μια έγγαμη γυναίκα. (Δευτ. 22:23, 24) Ο Ισραηλίτης άνδρας είχε μεγαλύτερη ελευθερία και μπορούσε να διαλύση τον αρραβώνα, όπως εσχεδίαζε να κάμη ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Το εδάφιο Ματθαίος 1:19 λέγει ότι όταν ο Ιωσήφ έμαθε για την εγκυμοσύνη της Μαρίας, «δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως.» (Παράβαλε με Δευτερονόμιον 24:1.) Οι Χριστιανοί, όμως, δεν είναι κάτω από τη διαθήκη του Νόμου, και στις μεγάλες περιοχές σήμερα μια αρραβωνιασμένη γυναίκα δεν θεωρείται δεσμευμένη στον ίδιο βαθμό που ήταν μια γυναίκα τότε.

Σύμφωνα με το εδάφιο Ματθαίος 5:37 ο Ιησούς είπε: «Ας ήναι ο λόγος σας Ναι ναι, Ου ου· το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού.» Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι ο Ιησούς έδινε συμβουλή εναντίον της συνήθειας που είχαν πολλοί να συνοδεύουν συχνά τις δηλώσεις των με έναν όρκο, με το να ορκίζωνται τακτικά στον ουρανό ή στην Ιερουσαλήμ ή σε κάτι άλλο. Ο Ιησούς, όμως, με αυτή την προειδοποίησι εναντίον τέτοιας υπερβολής, δεν εννοούσε ότι όταν ένα άτομο διαπιστώση ότι εκείνος ή εκείνη έκαμε ένα σοβαρό σφάλμα, δεν είναι κατάλληλο να κάμη μια προσπάθεια για να το επανορθώση. Το εδάφιο Παροιμίες 6:1-5 λέγει για κείνον που εγγυήθηκε για έναν άλλον και ‘παγιδεύθηκε’ από τα λόγια του στόματός του, ‘επιάσθη’ απ’ αυτά και τον συμβουλεύει να φροντίση ν’ απαλλαγή, λέγοντας: «Ύπαγε μη αποκάμης, και βίαζε τον φίλον σου.» Ένα άτομο, επίσης, που έχει δώσει υπόσχεσι γάμου, μπορεί να κατανοήση ότι πήρε μια ασύνετη απόφασι. Είναι γεγονός ότι στη διάρκεια της ερωτοτροπίας πριν από τους αρραβώνες ο άνδρας ή η γυναίκα γενικά παρουσιάζουν την ‘καλύτερη όψι’ τους δηλαδή δείχνουν τον ‘καλύτερο εαυτό’ τους. Εν τούτοις, μετά την αναγγελία των αρραβώνων, ένα άτομο μπορεί ν’ αρχίση να δείχνη περισσότερο τον πραγματικό εαυτό του. Ο ένας από τους δύο μπορεί τώρα να διακρίνη στον άλλον σοβαρά μειονεκτήματα που δεν ήσαν εμφανή προηγουμένως.

Στις ειδικές εκείνες περιπτώσεις, όπου οι πρεσβύτεροι κρίνουν αναγκαίο να ζητήσουν πληροφορίες για τη διάλυσι ενός αρραβώνος, πρέπει να φροντίσουν να εξακριβώσουν αν υπάρχουν ισχυροί λόγοι που δικαιολογούν τη διάλυσί του. Ποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «ισχυροί» λόγοι; Σ’ ένα άρθρο «Ερωτήσεις από Αναγνώστας» που δημοσιεύθηκε στη Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1969, εδίδοντο δύο παραδείγματα. Λάβετε υπ’ όψιν σας μερικά ακόμη παραδείγματα που αναφέρονται εδώ. Στη διάρκεια της περιόδου των αρραβώνων η γυναίκα μπορεί ν’ αρχίση ν’ αποκαλύπτη μια ‘αυταρχική’ στάσι, να μη δείχνη πραγματικό σεβασμό για την κεφαλή, και να δίνη έτσι ισχυρή απόδειξι ότι είναι ο τύπος του ατόμου που περιγράφεται στις Παροιμίες 19:13· 21:9· 27:15, 16. Ή, στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο άνδρας μπορεί να επιδίδεται σε κάποια σοβαρή αδικοπραγία, ίσως να μεθά, να επιδίδεται σε κάποια ανηθικότητα ή σε μια σοβαρή ανέντιμη πράξι. Ή μπορεί, επίσης, ο ένας από τους δύο να διακρίνη στον άλλον κάποια άλλη συγκεκριμένη πνευματική αδυναμία, ίσως μια πολύ έντονη υλιστική στάσι, και ν’ αντιληφθή ευσυνείδητα ότι η σύναψις ενός γάμου μ’ αυτό το άτομο θα επέβαλε ένα σοβαρό φορτίο για την πνευματική του δύναμι, ίσως μεγαλύτερο φορτίο από εκείνο που νομίζει ότι θα μπορούσε να βαστάση χωρίς να υποστή ζημία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωσι το άλλο άτομο πρέπει να θεωρήται ως ελαττωματικό ή κατώτερο. Κάποιος ίσως να νομίζη ότι το άλλο άτομο είναι πολύ καλό, αλλά απλώς μπορεί να φτάσει στο σημείο να διακρίνει ότι υπάρχουν πολύ σοβαρές διαφορές στην προσωπικότητα ή στις απόψεις, διαφορές οι οποίες θα εδυσχέραιναν πολύ τη συζυγική σχέση και για τους δύο. Αυτοί λοιπόν είναι μερικοί, αλλ’ όχι όλοι, από τους σοβαρούς λόγους που θα μπορούσαν να κάμουν ένα άτομο, ύστερα από προσεκτική σκέψι και προσευχή, ν’ αποφασίση να θέση τέρμα στον αρραβώνα του. Φυσικά, η αμοιβαία συμφωνία για τη διάλυσι των αρραβώνων θα ήταν πολύ προτιμότερη από μια μονόπλευρη ενέργεια. Αλλά ίσως το άλλο άτομο να μη διακρίνη, ή και να προτιμά ν’ αγνοή, το πρόβλημα που υπάρχει.

Όλα αυτά τονίζουν την αξία που έχει το να μη σπεύδη κανείς να δίνη υπόσχεσι γάμου αν δεν γνωρίση καλά το άλλο άτομο. Η αγάπη για τον πλησίον πρέπει να εμποδίζη οποιονδήποτε να λαμβάνη μια ελαφρά στάσι απέναντι της μνηστείας, επειδή κατανοεί τη συναισθηματική βλάβη που μπορεί να δημιουργήση η αθέτησις μιας υποσχέσεως γάμου.

Στην περίπτωσι που ένα άτομο έχει χάσει τον σύντροφο του λόγω θανάτου ή απιστίας (και Γραφικού διαζυγίου), η συναισθηματική του κατάστασις μπορεί να είναι τέτοια ώστε να υπάρχη ένα ζωηρό αίσθημα της ανάγκης συντροφιάς για την καταπολέμησι της μοναξιάς. Μπορεί να αισθάνεται την τάσι να αρραβωνιασθή πιο γρήγορα απ’ όσο αν βρισκόταν κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Όταν αργότερα αποκτήση συναισθηματική ισορροπία, μπορεί να κατανοήση ότι αυτή η μνηστεία δεν ήταν συνετή. Στην περίπτωσι ενός πρεσβυτέρου, αυτό μπορεί να έχη ή να μη έχη αντίκτυπο στη σταθερότητά του. Γι’ αυτό πρέπει να εξετασθούν οι συνθήκες.

Στην περίπτωσι, λοιπόν, ενός ατόμου που είναι σε μια υποδειγματική θέσι, όπως είναι η θέσις ενός πρεσβυτέρου ή ενός διακονικού υπηρέτου, ενός μέλους της οικογενείας Μπέθελ ή ενός άλλου ατόμου που είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία, το πρεσβυτέριο πρέπει να εξετάση τη γενική εικόνα του ατόμου και όχι αποκλειστικά τη μια πράξι της μονόπλευρης διαλύσεως των αρραβώνων. Αν η προηγούμενη πορεία του ατόμου δείχνη ότι έχει τάσι ή πρόγραμμα να παίρνη αυτά τα ζητήματα επιπόλαια, τότε οι πρεσβύτεροι μπορεί να κρίνουν σκόπιμο να ζητήσουν την απομάκρυνσί του από οποιαδήποτε υποδειγματική θέσι. Μπορεί να διαπιστώσουν ότι ο λόγος που διέλυσε τους αρραβώνες ήταν απλώς το γεγονός ότι άρχισε να προσέχη και να ενδιαφέρεται για ένα άλλο άτομο, κι αυτή η πορεία δείχνει αστάθεια. Αν ένα σημαντικό τμήμα της εκκλησίας δείχνη εμπράκτως ότι έπαυσε να σέβεται αυτό το άτομο, και αυτό, επίσης, είναι κάτι που πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν. Οι τοπικές απόψεις και περιστάσεις πρέπει επίσης να εξετάζωνται, επειδή μερικές χώρες ή περιοχές του κόσμου έχουν μια πολύ αυστηρότερη άποψι γι’ αυτές τις διευθετήσεις από άλλες χώρες.

Εν τούτοις, αν δεν υπάρχουν αυτοί οι αρνητικοί παράγοντες και το άτομο απεδείχθη ότι είναι σοβαρό, ευσυνείδητο και ευγενικό στους άλλους, η απόφασίς του να διαλύση τον αρραβώνα μονόπλευρα δεν απαιτεί κατ’ ανάγκην την απομάκρυνσί του από μια υποδειγματική θέσι ή τον περιορισμό του από εκκλησιαστικά προνόμια. Αυτό που πρέπει πάντοτε ν’ αποτελή έναν αποφασιστικό παράγοντα για τη διάλυσι ενός αρραβώνος, είναι αν υπάρχουν ή όχι ισχυροί λόγοι που να την αιτιολογούν.

● Αν ένας άπιστος σύζυγος προσπαθή να χωρίση τη Χριστιανή σύζυγό του χρησιμοποιώντας ως βάσι μια ψευδή κατηγορία, όπως την ψυχική σκληρότητα ή την εγκατάλειψι, είναι η σύζυγος υποχρεωμένη να προσβάλη το διαζύγιο;

Αυτή πρέπει ν’ αποφασίση προσωπικά αν θα προσβάλη το διαζύγιο ή όχι. Κάθε περίπτωσις έχει τις δικές της περιστάσεις. Η σύζυγος μπορεί να εξετάση μερικούς παράγοντες, επί παραδείγματι, πώς ο σύζυγός της την μεταχειριζόταν και πώς είναι πιθανόν να τη μεταχειρίζεται ή να φροντίζη γι’ αυτήν στο μέλλον, ποιες είναι οι κατηγορίες του, ποιες νομικές οδοί είναι ανοιχτές γι’ αυτήν, το κόστος της νομικής εκπροσωπήσεως και το τι η συνείδησίς της τής υπαγορεύει να κάνη.

Πολλοί άπιστοι σύζυγοι αναγνωρίζουν ότι όταν οι γυναίκες τους έγιναν πραγματικές Χριστιανές, έγιναν στην πραγματικότητα καλύτερες σύζυγοι. (Παράβαλε 1 Πέτρου 3:1-5) Και σχετικά με μια Χριστιανή γυναίκα που έχει έναν άπιστο σύζυγο που «συγκατανεύει να συνοική μετ’ αυτής» η Αγία Γραφή παροτρύνει, «ας μη αφίνη αυτόν,» διότι στο μεταξύ και αυτός μπορεί να γίνη Χριστιανός.—1 Κορ. 7:13, 14.

Εν τούτοις, μερικές φορές ο σύζυγος αποφασίζει να δώση τέρμα στον γάμο. Μπορεί να έχη ένα έντονο μίσος για την αληθινή Χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αρνείται να ζήση μαζί με τη γυναίκα του και να της επιτρέπη την ελευθερία της λατρείας που της χορηγεί ο νόμος της χώρας. Ή μπορεί ν’ αποφασίση να την χωρίση με διαζύγιο, απλώς επειδή αυτή δεν μπορεί να συμμετάσχη σε εξευτελιστικές σεξουαλικές διαστροφές που η Αγία Γραφή ορθά καταδικάζει. (Ρωμ. 1:26-32) Παρόμοια προβλήματα είχαν δημιουργηθή τον πρώτο αιώνα, διότι ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε: «Εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα.—1 Κορ. 7:15.

Ένας σύζυγος που βρίσκεται σ’ αυτή την κατάστασι αντιμετωπίζει το πρόβλημα να βρη μια νόμιμη βάσι για το διαζύγιο που επιθυμεί. Τότε ποια κατηγορία μπορεί να προσάψη στη σύζυγό του; Η σύζυγός του προσπαθεί να είναι μια καλή νοικοκυρά, μια ευχάριστη σύντροφος, μια καθαρή, πιστή σύντροφός του στο σεξ και μια παραδειγματική μητέρα, αν έχουν παιδί. Έτσι, αφού αυτός εγκαταλείψη την οικογένεια, μπορεί ψευδόμενος να κατηγορήση τη σύζυγό του ότι τον εγκατέλειψε. Ή μπορεί να καταφύγη σε κάποια ασαφή κατηγορία που δεν απαιτεί πολλές νομικές αποδείξεις όπως το να ισχυρισθή ότι η σύζυγός του ήταν ‘ψυχικώς σκληρή’ απέναντί του. Ίσως αυτός δεχθή να εξακολουθήση να προμηθεύη τα αναγκαία γι’ αυτήν και τα παιδιά, όπως έχει την υποχρέωσι να κάνη, αλλ’ εν τούτοις, είναι αποφασισμένος να πάρη διαζύγιο βασιζόμενος στην ψευδή κατηγορία. Τι θα κάνη τότε η σύζυγος; Αυτή δεν μπορεί να τον εξαναγκάση να ζήση μαζί της. Και, μολονότι δεν παραδέχεται το ψέμα του, δεν είναι υποχρεωμένη ν’ αναλάβη δαπανηρή νομική ενέργεια για να τον κρατήση μέσα στα δεσμά του γάμου ή για να διαψεύση κάθε ψέμα που αυτός λέγει γι’ αυτήν. Έτσι, μπορεί να φθάση στο συμπέρασμα ότι, αντί να προσβάλη το διαζύγιο, θα ήταν καλύτερα ν’ αγνοήση τα ψεύδη του, έχοντας υπ’ όψιν τη συμβουλή, «Εάν δε ο άπιστος χωρίζεται, ας χωρισθή.»

Εν τούτοις, μερικές φορές, μια Χριστιανή σύζυγος ανησυχεί για το τι θα σκεφθούν οι άλλοι όταν μάθουν για το διαζύγιο, αν αυτή δεν ανατρέψη το διαζύγιο και δεν παρουσιάση τα πραγματικά γεγονότα. Μπορεί ν’ ανησυχή σκεπτόμενη ότι αν δεχθή το διαζύγιο μ’ αυτή την κατηγορία, μπορεί αυτό να φέρη μομφή σ’ αυτήν ή στη Χριστιανική εκκλησία.

Αυτή η πιθανότης δεν μπορεί ν’ αγνοηθή. Εν τούτοις, στις περισσότερες περιπτώσεις λίγοι άνθρωποι εξετάζουν την κατηγορία που υπήρξε βάσις για το διαζύγιο· όλο αυτό που μπορεί να μάθουν είναι ότι εξεδόθη κάποιο διαζύγιο. Και αν μερικά άτομα πραγματικά μάθουν ότι το διαζύγιο βασιζόταν στην ψυχική σκληρότητα ή σε κάτι παρόμοιο, είναι πολύ πιθανόν ότι θα το δουν σαν μια κατηγορία που ήταν αναγκαία για τη νομική διατύπωσι. Προφανώς θα καταλάβουν ότι ο σύζυγος διάλεξε την ευκολώτερη βάσι για να πάρη το διαζύγιο, ακόμη και αν η πραγματική αιτία ήταν ότι ήθελε να παντρευθή μια άλλη γυναίκα ή να κάνη κάτι άλλο. Έτσι συχνά δεν υπάρχει περίπτωσις μομφής για την πιστή γυναίκα ή για την εκκλησία.

Εν τούτοις, αν μια σύζυγος αισθάνεται ότι η ψευδής κατηγορία ήταν τόσο σκανδαλώδης ώστε θάπρεπε να προσβάλη το διαζύγιο, τότε πρέπει η ίδια να αποφασίση ποια νομική πορεία ν’ ακολουθήση. Ή, μέσα στα πλαίσια του χρόνου που καθορίζει ο νόμος, μπορεί να προτιμήση να προσβάλη το διαζύγιο αν φαίνεται ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προστατεύση τα δικαιώματά της—το δικαίωμά της σε κάποιο μερίδιο της οικογενειακής περιουσίας, τα δικαιώματά της σχετικά με την κηδεμονία των παιδιών, το δικαίωμά της για οικονομική βοήθεια για τον εαυτό της και για τα παιδιά της κλπ. (Αν υπάρχη κάποιο ζήτημα σχετικά με την κηδεμονία ή την οικονομική υποστήριξι των παιδιών, συνήθως είναι καλύτερο να το θέση αυτό νομικώς προτού εκδοθή η απόφασις του δικαστηρίου παρά να προσπαθήση να το μεταβάλη μετά.) Το πώς θα παρουσιάση καλύτερα τα γεγονότα και το πώς θα υπερασπίση τα δικαιώματά της μπορεί να εξαρτηθή από τις νόμιμες οδούς που είναι διαθέσιμες εκεί όπου ζη.

Μια οδός είναι να ζητήση εγκαίρως νομική συμβουλή ή παράστασι από ένα δικηγόρο. Φυσικά, αν το δικαστήριο δεν απαιτήση από τον σύζυγο να πληρώση τα νομικά έξοδα, αυτά θα επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό αυτήν. Σε ωρισμένες περιοχές ένα άτομο μπορεί να πάρη δωρεάν νομική βοήθεια. Ή, μπορεί να έλθη σε επαφή μ’ έναν αντιπρόσωπο του δικαστηρίου που χειρίζεται τα οικογενειακά θέματα για να δη πώς να κάμη μια ορθή παρουσίασι των γεγονότων και να εξηγήση αν δεν είναι σε θέσι να πληρώση για νομικές συμβουλές. Πολλοί δικασταί δείχνουν κατανόησι για άτομα τα οποία δεν είναι σε θέσι να έχουν κάποια νομική παράστασι.

Χωρίς αμφιβολία, είναι πολύ λυπηρό όταν ένας σύζυγος δημιουργή τέτοια προβλήματα στη σύζυγό του αντί να παραμείνη μαζί της και να ωφεληθή από την εφαρμογή των αρχών του Λόγου του Θεού εκ μέρους της. Εν τούτοις, δεν είναι ανάγκη να αισθάνεται η σύζυγος ότι είναι οπωσδήποτε υποχρεωμένη ν’ αγωνισθή κατά του διαζυγίου. Είναι αλήθεια ότι σε περιπτώσεις όπου περιλαμβάνεται περιουσία, κηδεμονία, η οικονομική ενίσχυσις των τέκνων, η σύζυγος μπορεί να συμπεράνη ότι θα ήταν σκόπιμο το να προσβάλη το διαζύγιο ή ν’ ακολουθήση μια άλλη διαδικασία. Αλλά σχετικά με το να εμποδίση το διαζύγιο ή να εξαναγκάση έναν άπιστο να παραμείνη με την οικογένεια πρέπει να εφαρμόζεται η βασική Γραφική συμβουλή: «Αν ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή.»—1 Κορ. 7:15.

Οι ίδιες αρχές φυσικά αληθεύουν όταν μια άπιστη σύζυγος προσπαθή να χωρίση τον Χριστιανό σύζυγο της χρησιμοποιώντας ψευδείς κατηγορίες.

● Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε στους αποστόλους του ότι μερικοί απ’ αυτούς θα τον έβλεπαν να έρχεται στην βασιλεία του προτού πεθάνουν;

Σήμερα, στο βορειότερο μέρος των υψωμάτων του Γκολάν είναι το χωρίο Μπανίγιας. Αυτή είναι η τοποθεσία της αρχαίας Καισαρείας της Φιλίππου όπου βρισκόταν ο Ιησούς όταν έκανε ένα σχόλιο που προφανώς αναφερόταν στη μεταμόρφωσί του, η οποία έγινε λίγες μέρες αργότερα.

Ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού.»—Ματθ. 16:28.

Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας στις ημέρες μας δείχνει ότι η παρουσία του Ιησού με βασιλική δύναμι άρχισε το 1914 μ.Χ. (Ματθ. 24:3-14· 25:31-33) Προφανώς, το εδάφιο Ματθαίος 16:28 δεν αναφερόταν σ’ αυτό το γεγονός, διότι ο Ιησούς εδώ μιλούσε για κάτι που θα ελάμβανε χώρα προτού όλοι οι απόστολοι πεθάνουν. Επομένως τι εννοούσαν αυτά τα λόγια;

Οι Εβραϊκές Γραφές είχαν προείπει ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι ένας αιώνιος βασιλεύς. (Γεν. 49:10· 2 Σαμ. 7:12-16· Ησ. 9:6, 7) Η όρασις του Δανιήλ ιδιαίτερα έδωσε λόγους στους Ιουδαίους ν’ αναμένουν ότι η βασιλεία του Μεσσία θα ήταν ένδοξη, δυνατή, μεγαλοπρεπής. (Δαν. 2:44· 7:13, 14) Αλλά ποιος επρόκειτο να είναι αυτός ο Μεσσιανικός βασιλεύς, και επρόκειτο αυτός να κυβερνά από έναν επίγειο θρόνο; Ακόμη και οι μαθηταί του Ιησού, οι οποίοι τον δέχθηκαν ως τον Μεσσία, θα ωφελούντο από τη διαβεβαίωσι ότι αυτός θα εβασίλευε από τους ουρανούς με δύναμι και εξουσία.—Ματθ. 16:16-22· Πράξ. 1:6.

Επομένως, ένα έτος, ή πιο λίγο, προτού πεθάνη ο Ιησούς, εξήγησε ότι μερικοί από τους αποστόλους του θα έβλεπαν «τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού» ή, όπως ο Μάρκος το παραθέτει, θα έβλεπαν «την βασιλείαν του Θεού ελθούσαν μετά δυνάμεως.» (Ματθ. 16:28· Μάρκ. 9:1) Μετά τον θάνατο του Ιησού, οι μαθηταί θα ήσαν σε θέσι ν’ αντλούν δύναμι από το γεγονός ότι είχαν γίνει αυτόπτες μάρτυρες της μελλοντικής ουρανίου παρουσίας του με Βασιλική δύναμι.

Αλλά πώς εξεπληρώθησαν οι λόγοι του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίο 16:28; Συχνά η σημασία ενός εδαφίου υπονοείται από τα συμφραζόμενά του. Σ’ αυτή την περίπτωσι οι αφηγήσεις και των τριών ευαγγελίων που αναφέρουν την υπόσχεσι του Ιησού να τον δουν οι μαθηταί του στη βασιλεία του, καταλήγουν αμέσως μετά στην αφήγησι της μεταμορφώσεώς του.

Μια εβδομάδα αργότερα από τότε που είπε τα λόγια που αναγράφονται στο Ματθαίο 16:28, ο Ιησούς ‘παρέλαβε’ μερικούς από τους αποστόλους (τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη) σ’ ένα υψηλό όρος, πιθανώς στο όρος Αερμών. Εκεί μεταμορφώθηκε και εμφανίσθηκε σε μια όρασι με τον Μωυσή και τον Ηλία. Και ο Θεός είπε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός (ον εξέλεξα, ΜΝΚ) αυτού ακούετε.»—Λουκ. 9:28-35· Ματθ. 17:1-5· Μάρκ. 9:2-6.

Η μεταμόρφωσις ήταν μια όρασις του Ιησού με βασιλική δύναμι και ουράνια δόξα, όπως αργότερα επιβεβαίωσε ο Πέτρος. Αναφερόμενος στη μεταμόρφωσι, ο Πέτρος εξήγησε ότι αυτοί είχαν γίνει ‘αυτόπται μάρτυρες της εκείνου μεγαλειότητος.’ Προσέθεσε ότι στη μεταμόρφωσι ο Ιησούς «έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν.» (2 Πέτρ. 1:16-18) Έτσι, φαίνεται ότι όταν ο Ιησούς είπε ότι προτού να πεθάνουν μερικοί από τους αποστόλους του θα τον έβλεπαν στη βασιλεία του, αναφερόταν στη σκηνή της μεταμορφώσεως στην οποία παρέστησαν μάρτυρες μερικοί απ’ αυτούς σύντομα μετά απ’ αυτό.

● Ο Ιησούς περιέγραψε τους κόκκους σινάπεως ως τους μικρότερους από όλους τους άλλους. Είναι πραγματικά οι μικρότεροι σπόροι επάνω στη γη;—Ματθ. 13:31, 32.

Πιθανώς, ο Ιησούς εννοούσε τους κόκκους του μαύρου σιναπιού (που ονομάζεται Βράσκη η Μέλαινα ή Σινάπι το μέλαν) η οποία εκαλλιεργείτο τότε στην Παλαιστίνη. Επειδή οι σπόροι της είχαν περίπου 1 έως 1,6 χιλιοστόμετρα διάμετρο (0,039 έως 0,063 ίντσες), ήσαν πραγματικά μικροσκοπικοί.

Οι επιστήμονες διεπίστωσαν ότι υπάρχουν φυτά με σπόρους ακόμη πιο μικρούς, όπως είναι οι λεπτοί σαν σκόνη σπόροι ενός ορχεοειδούς φυτού. Στο βιβλίο του Βοτανολογία, ο Καθηγητής Ρ. Ντ. Γκιμπς έγραψε: «Μια μόνο ωοθήκη του ορχεοειδούς φυτού Κυνόσις περιλαμβάνει 3.770.000 σπόρους και . . . περισσότεροι από 300.000 απ’ αυτούς ζυγίζουν μόνο 1 γραμμάριο!»

Εν τούτοις, ο Ιησούς δεν έδινε ένα ακριβές μάθημα βοτανολογίας. Ούτε μιλούσε σε άτομα που καλλιεργούσαν ορχεοειδή φυτά. Οι εκ Γαλιλαίας Ιουδαίοι στους οποίους μιλούσε γνώριζαν ότι από τους διαφόρους τύπους των κόκκων που είχαν συλλεγή και είχαν σπαρή από τους αγρότες, ο κόκκος του σινάπεως είναι ο πιο μικροσκοπικός. Στην πραγματικότητα, στο Ιουδαϊκό Ταλμούδ ο κόκκος του σινάπεως εχρησιμοποιείτο με μια μεταφορική έννοια για το πιο μικρό μέτρο μετρήσεως.

Έτσι, έχοντας υπ’ όψιν το ακροατήριο του Ιησού και τη σημασία των λόγων του προς αυτούς, ο κόκκος του σινάπεως, ήταν πραγματικά το «μικρότερο πάντων των σπερμάτων» που θα μπορούσε ένας ‘άνθρωπος να σπείρη εν τω αγρώ αυτού.’