Ερωτήσεις από Αναγνώστας — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι ανθρώπινα πλάσματα θα ζήσουν για πάντα στη γη, αφού η Αγ. Γραφή δηλώνει ότι η γη πρόκειται να κατακαή;

Είναι αλήθεια ότι η Γραφή λέγει: «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Αλλ’ είναι επίσης αληθές ότι η Γραφή λέγει: «Η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.» Αυτές οι δηλώσεις φαίνονται αντιφατικές. Στην πραγματικότητα, όταν νοηθούν κατάλληλα, δεν είναι.—2 Πέτρ. 3:7· Εκκλησ. 1:4.

Όσο για τη στάσι των χλευαστών στις «έσχατες ημέρες» το χωρίον 2 Πέτρ. 3:5-7 λέγει: «Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι, και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος· δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων.»

Ο απόστολος Πέτρος ενταύθα αναφέρεται στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Οι «τότε» ουρανοί και γη κατεστράφησαν από νερό, λέγει ο Πέτρος. Αλλ’ εκείνα τα κατακλυσμιαία ύδατα δεν είχαν καταστρέψει ούτε τους κατά γράμμα ουρανούς ούτε τον κατά γράμμα πλανήτην γην, διότι αυτά παραμένουν ίσαμε σήμερα. Τι είχε καταστραφή; Το δαιμονικό σύστημα ή διάταξις του Σατανά επάνω στους ανθρώπους και στους ασεβείς λαούς της γης. Αυτοί εσυμβολίζοντο από τους «ουρανούς» και τη «γη». Μας λέγεται ότι «πάσα η γη εζήτει το πρόσωπον του Σολομώντος, δια να ακούσωσι την σοφίαν αυτού.» Η γη δεν έχει αυτιά για ν’ ακούση· επρόκειτο για τον λαό που επήγαινε ν’ ακούση τον Σολομώντα. «Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη,» έγραψε ο ψαλμωδός, εννοώντας τους κατοίκους του ουρανού και της γης.—1 Βασ. 10:24· Ψαλμ. 96:11.

Επομένως, «σι σημερινοί ουρανοί και η γη», που προορίζονται για καταστροφή, είναι οι αόρατοι πονηροί ουρανοί του Σατανά και των δαιμόνων του και οι ασεβείς άνθρωποι της γης. Γι’ αυτούς τους κακούς ουρανούς και τη γη λέγει η Αποκάλυψις 20:11: «Από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά.» Κατόπιν δε «κατά την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Όχι ένα νέον έναστρον θόλον από πάνω μας, αλλά νέους συμβολικούς ουρανούς, τον Χριστόν και τους συγκληρονόμους του που θα βασιλεύουν από τον ουρανό· δεν θα υπάρχη νέος πλανήτης υποκάτω, αλλά μια νέα συμβολική γη, ευπειθείς άνθρωποι αφωσιωμένοι στη δικαιοσύνη. Παρεμπιπτόντως, αν η γη που πρόκειται να κατακαή είναι κατά γράμμα γη, το ίδιο και οι ουρανοί που θα απέλθουν με καπνόν μαζί με τη γη· τι απελευθέρωσις λοιπόν θα γίνη για κείνους που αναμένουν να σωθούν απ’ αυτό το πυρ για να ληφθούν στον ουρανό;—2 Πέτρ. 3:13.

Αφού οι ουρανοί και η γη που θα καταστραφούν με πυρ είναι συμβολικοί, ακριβώς όπως ήσαν οι ουρανοί και η γη που κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό, δεν υπάρχει αντίφασις όταν λέγη η Γραφή ότι η κατά γράμμα γη «διαμένει εις τον αιώνα». Και αν η γη πρόκειται να παραμείνη για πάντα, θα κατοικήται για πάντα, διότι «ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.»—Ησ. 45:18, ΑΣ.

● Πώς μπορεί κανείς αποτελεσματικά ν’ αντικρούση το δόγμα περί τριάδος κατόπιν του εδαφίου Ιωάν. 10:30, όπου ο ίδιος ο Ιησούς λέγει: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα»;

Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς δεν είπε ότι αυτός και ο Πατήρ του μαζί αποτελούσαν ένα Θεό, ισότιμον και συναιώνιον. Αν διατείνεσθε ότι αυτό έλεγε, όπως λέγουν και οι τριαδισταί, τότε πρέπει να πιστέψετε και ότι όλοι οι ακόλουθοι του Χριστού γίνονται ο Θεός: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν.» Ακριβώς όπως ο Ιησούς είναι ένα με τον Θεό, έτσι και οι ακόλουθοι του Ιησού είναι ένα με τον Θεό. Υπάρχει ενότης σε πίστι, σκοπό και έργον. Η Γραφή μιλεί για έναν άνθρωπο που φυτεύει και άλλον που ποτίζει για να γίνη αύξησις, επειδή δε και οι δύο εργάζονται με τον ίδιο σκοπό υπ’ όψι, λέγει: «Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι έν.» Μ’ αυτή την έννοια ο Θεός και ο Ιησούς και οι ακόλουθοι του Ιησού είναι ένα.—Ιωάν. 17:20, 21· 1 Κορ. 3:8.

Προτού έλθη ο Ιησούς στη γη, ενόσω ήταν στον ουρανό ως πνευματικό πλάσμα, υπάρχων «εν μορφή Θεού», επειδή κι αυτός επίσης ήταν τότε σε πνευματική μορφή, «δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν.» Όταν ήταν στη γη ως ο άνθρωπος Ιησούς, είπε ότι δεν ήταν ίσος με τον Θεό: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» Μετά την ανάστασι και την επιστροφή του στον ουρανό ως πνευματικού πλάσματος και αφού βασιλεύση εκεί «και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.» Προτού, λοιπόν, έλθη ο Ιησούς στη γη, και όταν ήταν στη γη, και μετά την επάνοδό του στον ουρανό, ήταν και είναι και πάντοτε θα είναι κατώτερος του Ιεχωβά. «Κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» Ο Χριστός και ο Θεός δεν είναι ίσοι, όπως ισχυρίζονται οι τριαδισταί.—Φιλιππησ. 2:6· Ιωάν. 14:28· 1 Κορ. 15:28· 11:3.

Δεν είναι συναιώνιοι, όπως λέγουν οι υποστηρικταί της περί τριάδος διδασκαλίας. Για τον Ιεχωβά είναι γραμμένο: «Από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.» Αυτός καλείται «ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα» και «βασιλεύς της αιωνιότητος.» Επομένως, δεν εγεννήθη, δεν εδημιουργήθη, δεν είχε αρχήν. Αυτό, όμως, δεν αληθεύει και για τον Ιησούν Χριστόν, διότι αυτός καλείται «πρωτότοκος πάσης κτίσεως,» «η αρχή της κτίσεως του Θεού.»—Ψαλμ. 90:2· Ησ. 57:15· Ιερεμ. 10:10, ΜΝ· Κολ. 1:15, 16· Αποκάλ. 3:14.

Εν τούτοις, αυτό το σημείο, που συχνά παραβλέπεται, πρέπει να το ενθυμούμεθα: το δόγμα περί τριάδος λέγει ότι ο Θεός και ο Χριστός και το άγιο πνεύμα είναι τρία πρόσωπα που αποτελούν τον ένα αληθινό Θεό. Αυτό σημαίνει τρεις σε έναν. Το Ιωάν. 10:30 λέγει για δύο μόνον ότι είναι ένας. Αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με την τριάδα, το δόγμα των τριών—εν—ενί. Μόνον το 1 Ιωάν. 5:7 στις Βιβλικές μεταφράσεις του Βασιλέως Ιακώβου και του Ντουαί μπορεί να εκληφθή ότι υποστηρίζει την τριάδα, αλλά το χωρίον αυτό είναι νόθον και παραλείπεται από τις πιο πολλές σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου. Κανένα αυθεντικό χωρίο της Γραφής δεν υποστηρίζει το περί τριάδος δόγμα.

● Το Μάρκος 9:47, 48 λέγει: «Και εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης μονόφθαλμος εις την βασιλείαν του Θεού, παρά έχων δύο οφθαλμούς να ριφθής εις την γέενναν του πυρός· όπου “ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται”.» Δεν αποδεικνύει αυτό αιώνιο βασανισμό για τους ασεβείς;

Το να βασανίζεται για πάντα η ψυχή των ασεβών σε πυρ και να καταναλωθή για πάντα από σκώληκας θα εσήμαινε ότι είναι ακατάστρεπτη, αθάνατη. Αλλ’ η προηγούμενη απάντησις δείχνει ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη· δείχνει ότι η αμαρτωλή ψυχή πεθαίνει και είναι εντελώς χωρίς συναίσθησι. Στην Εδέμ ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι η ποινή της παρακοής ήταν αιώνια βάσανα. Αντί τούτου είπε στον Αδάμ: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Μετά από χιλιάδες χρόνια, η ποινή ήταν ακόμη η ίδια: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Όχι αιώνια βάσανα.—Γέν. 2:17· Ρωμ. 6:23.

Τότε τι θα πούμε για το Μάρκ. 9:47, 48 που παρατίθεται στο ερώτημα; Προφανώς, πρόκειται για συμβολική γλώσσα, που δεν πρέπει να ληφθή κατά γράμμα. Κανείς που πιστεύει σε πύρινα βάσανα δεν εξορύσσει τα μάτια του όταν αυτά βλέπουν με επιθυμία ή απληστία, και όμως αυτό πρέπει να κάμη, αν λάβη αυτό το κείμενο κατά γράμμα και θέλη ν’ αποφύγη ένα αιώνιο ψήσιμο στη φωτιά. Αν οι σκώληκες που δεν τελευτούν και το πυρ που δεν σβήνει αποτελούν κατά γράμμα κινδύνους που πρέπει ν’ αποφεύγωνται, τότε και το σωστικό φάρμακο πρέπει να εφαρμοσθή κατά γράμμα. Αλλά κανένας σώφρων από εκείνους που πιστεύουν στα αιώνια βάσανα δεν αποκόπτει ένα χέρι ή ένα πόδι ούτε εκβάλλει ένα μάτι επειδή τα μέρη αυτά του σώματος ενέχονται στα αμαρτήματά του. Πρόκειται περί συμβολικής γλώσσης, περιλαμβανόμενου και του μέρους περί σκωλήκων και πυρός.

Στην πρωτότυπη Ελληνική γλώσσα είναι η λέξις γέεννα που μεταφράζεται «πυρ του άδου». Προέρχεται από την Εβραϊκή έκφρασι γκέη-Χινώμ, που προσδιώριζε μια κοιλάδα, η οποία έκειτο στα νοτιοδυτικά της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Στην εποχή των μεταγενεστέρων βασιλέων του Ιούδα εχρησιμοποιείτο για ειδωλολατρικές τελετές, και για να παρεμποδίση τούτο ο πιστός Βασιλεύς Ιωσίας εμόλυνε την κοιλάδα, η οποία κατέστη χώρος ρίψεως απορριμμάτων και αποτεφρωτήριον των απορριμμάτων της Ιερουσαλήμ. Προσετίθετο δε και θειάφι στο πυρ για να υποβοηθήση την καύσι των ακαθαρσιών. Πτώματα ζώων εξεσφενδονίζοντο σ’ αυτή την κοιλάδα για να καούν, κατά περιστάσεις δε ερρίπτοντο πτώματα εκτελεσθέντων κακούργων, αν αυτοί εθεωρούντο τόσον κακοί ώστε να μη τύχουν αναστάσεως. Αν τα πτώματα κατέπεφταν μέσα στο πυρ, αυτό τα κατηνάλωνε, αλλ’ αν εσκάλωναν σε καμμιά προεξοχή της βαθιάς χαράδρας χωρίς να φθάσουν στις υποκάτω φλόγες, τα κατέτρωγαν οι σκώληκες. Γι’ αυτό και η κοιλάς αυτή του Εννόμ, με τις θειώδεις φλόγες της και τους καταβρωτικούς σκώληκας, όπου απερρίπτοντο τα άχρηστα πράγματα, εθεωρείτο από τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού ότι εσυμβόλιζε θάνατον, από τον οποίον δεν θα υπήρχε ανάστασις. Εσήμαινε εκμηδένισι, «δεύτερον θάνατον,» αιώνια καταστροφή ή τιμωρία. Απ’ αυτή την κατά γράμμα κοιλάδα του Εννόμ, ή Γέεννα, και από τη σημασία της, απεκομίσθη το σύμβολο της ‘λίμνης του πυρός και του θείου’. Εννοείτο ότι εσήμαινε θάνατο χωρίς ελπίδα αναστάσεως: ‘Η λίμνη η καιομένη με πυρ και θείον, όστις είναι ο δεύτερος θάνατος.’—Αποκάλ. 21:8· 19:20· 20:10, 14, 15.

Επομένως, τα εδάφια Μάρκ. 9:47, 48, όταν κατανοηθούν κατάλληλα, δεν αντιφάσκουν στα άλλα εδάφια των Γραφών που δείχνουν ότι η ποινή της αμαρτίας είναι θάνατος. Μάλλον, υποστηρίζουν την ποινή του θανάτου αντί της θεωρίας περί αιωνίων βασάνων.