Πρόοδος Μετά την Απόκτησι «Πίστεως»

«Προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην.»—2 Πέτρ. 1:5-7.

 1. Τι κάνει πραγματικά ένα θησαυρό πολύτιμο, και πώς θα μπορούσε να αποδειχθή αυτό;

ΕΝΑΣ πολύτιμος θησαυρός που παραμένει θαμμένος στη γη δεν εξυπηρετεί κανένα ωφέλιμο σκοπό. Λίγο διαφέρει από ένα βράχο που κρύβεται από ένα στρώμα εδάφους. Όμως ο θησαυρός έχει τη δυνατότητα να ωφελήση τον κάτοχό του και άλλους ακόμη. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να βοηθήση τους ασθενείς και τους ενδεείς, ή θα μπορούσε με συνετό τρόπο να επενδυθή. Αν πρόκειται για ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, θα μπορούσε να δημιουργήση ευκαιρίες για εργασία και να δώση τη δυνατότητα σε πολλούς να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Πράγματι, όταν ένας θησαυρός χρησιμοποιήται με παραγωγικό τρόπο, γίνεται πιο πολύτιμος.

 2. Σύμφωνα με το εδάφιο 2 Πέτρου 1:1, ποιο πολύτιμο απόκτημα έχουν λάβει οι Χριστιανοί;

² Ο πνευματικός θησαυρός που κατέχουν οι δούλοι του Θεού έχει ακόμη μεγαλύτερη δυνατότητα για την επιτέλεσι του αγαθού. Ο απόστολος Πέτρος, στη δεύτερη επιστολή του προς τους Χριστιανούς, αναφέρει γι’ αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, αρχίζοντας με τα εξής λόγια: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού, προς τους όσοι έλαχον ισότιμον με ημάς πίστιν εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών Σωτήρος Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:1) Η ‘πίστις,’ δηλαδή, η πίστις που είναι ουσιώδης για την αιώνια ζωή, ήταν ο ανεκτίμητος θησαυρός που ανήκε σ’ εκείνους προς τους οποίους απευθύνεται ο απόστολος.

Πίστις—Ένας Θησαυρός

 3. Γιατί μπορούσε ο Πέτρος να περιγράψη την πίστι εκείνων προς τους οποίους έγραφε ως ‘ισότιμον με τη δική μας πίστι’;

³ Αυτή η πίστις δεν ήταν αποκλειστική κατοχή του Πέτρου και των άλλων αποστόλων ή όλων εκείνων που όπως αυτός, είχαν γίνει Χριστιανοί Ιουδαίοι. Ήταν κοινό κτήμα ολοκλήρου του σώματος των πιστευόντων, Ιουδαίων και μη Ιουδαίων. Ο Ύψιστος Θεός τούς είχε δώσει τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουν αυτή την πίστι. Μέσω του αγγέλματος του «ευαγγελίου» που εκηρύττετο, είλκυσε άτομα προς τον εαυτό του μέσω του Υιού του. (Ιωάν. 6:44) Άνοιξε τις καρδιές των ανθρώπων με το να τους κάνη ν’ ανταποκριθούν στο ‘λόγο’ του, ή άγγελμα.—Πράξ. 16:14· Ρωμ. 10:8.

 4. Πώς αποκτάται η πίστις «εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και του Σωτήρος Ιησού Χριστού»;

⁴ Όπως παρετήρησε ο απόστολος Πέτρος, αυτή η πίστις αποκτήθηκε «εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και του Σωτήρος Ιησού Χριστού.» Ο Παντοδύναμος έδωσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους όλων των φυλών, λαών και εθνών να λάβουν αυτό το πολύτιμο απόκτημα. Ο Ιεχωβά Θεός με το να δείξη ότι δεν είχε προτίμησι για ωρισμένα άτομα όταν συγχωρούσε αμαρτίες με βάσι τη θυσία του Υιού του και με το να δεχθή τους μετανοούντες ως λαό του, εκδήλωσε τη δικαιοσύνη του, την καλωσύνη του, την αμεροληψία του. Αυτό είναι ακριβώς το σημείο που ετόνισε ο Πέτρος όταν έφερε τα «αγαθά νέα» στον Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο και στους συγγενείς και στενούς του φίλους. «Επ’ αληθείας,» είπε ο απόστολος, «γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34, 35) Ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός αντανακλά το ίδιο αυτό αμερόληπτο πνεύμα. Αυτός παρέδωσε τη ζωή του για τους απανταχού ανθρώπους.—1 Τιμ. 2:5, 6.

Προοδεύοντας σε Γνώσι για τον Θεό και τον Χριστό

 5. Αφού αποκτηθή η πίστις, ποια ευθύνη έχομε, και τι είναι ουσιώδες για την εκπλήρωσί της;

⁵ Οι μαθητές του Ιησού Χριστού, αφού ‘αποκτήσουν πίστι,’ έρχονται κάτω από την προσωπική ευθύνη να συμμορφώνωνται όλο και περισσότερο με το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς. Η επίγνωσις θα μάς βοηθήση να το κάνωμε αυτό. Ο απόστολος Πέτρος ετόνισε τη σπουδαιότητα που έχει η ακριβής, πλήρης ή τέλεια γνώσις λέγοντας: «Χάρις [παρ’ αξίαν αγαθότης, ΜΝΚ] και ειρήνη πληθυνθείη εις εσάς δια της επιγνώσεως του Θεού και του Ιησού του Κυρίου ημών.»—2 Πέτρ. 1:2.

 6. (α) Τι σημαίνει να έχωμε ‘επίγνωσι του Θεού και του Ιησού’; (β) Πώς μπορούμε ν’ αποκτήσωμε τέτοια γνώσι;

⁶ Το να έχομε ‘επιγνώσι του Θεού και του Κυρίου ημών’ σημαίνει να τους γνωρίζωμε ως πρόσωπα—τις ιδιότητές τους, τους τρόπους και την πολιτεία τους—και να μιμούμεθα το άψογο παράδειγμά τους. (Παράβαλε με Ιερεμία 22:15, 16· Ματθαίο 7:21-23· 1 Ιωάννου 2:3-6· 3:5, 6.) Με το να προοδεύωμε μαθαίνοντας και εφαρμόζοντας τις αρχές του Λόγου του Θεού, γνωρίζομε τον Πατέρα και τον Υιό του όλο και πιο καλύτερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ν’ απολαμβάνωμε παρ’ αξίαν αγαθότητα και ειρήνη σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό.

 7. Πώς ‘η παρ’ αξίαν αγαθότης’ αυξάνει «δια της επιγνώσεως του Θεού και του Ιησού»;

⁷ Μόνο όταν εκτελούμε ό,τι ευαρεστεί τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό θα εξακολουθήσωμε να λαμβάνωμε θεία βοήθεια και καθοδηγία. Επειδή είμεθα αμαρτωλοί άνθρωποι, δεν έχομε καμμιά δική μας αξία. Οτιδήποτε, λοιπόν, κάνει για μας ο Πλάστης μας αποτελεί εκδήλωσι της παρ’ αξίαν αγαθότητός του. Εν τούτοις, το να γίνωμε δέκτες της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού εξαρτάται από το να προσπαθούμε να μοιάσωμε στον ουράνιο Πατέρα μας και στον Υιό του. Όταν αυτό αληθεύη στην περίπτωσί μας, μπορούμε να πλησιάζωμε τον Ιεχωβά Θεό με πλήρη πεποίθησι ότι αυτός θα απαντήση στα αιτήματά μας. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης εδήλωσε:

«Και ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνωμεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού. Και αύτη είναι η εντολή αυτού, το να πιστεύσωμεν εις το όνομα του Υιού αυτού Ιησού Χριστού και να αγαπώμεν αλλήλους καθώς έδωκεν εντολήν εις ημάς. Και όστις φυλάττει τας εντολάς αυτού μένει εν αυτώ, και αυτός εν εκείνω. Και εκ τούτου γνωρίζομεν ότι μένει εν ημίν, εκ του Πνεύματος το οποίον έδωκεν εις ημάς.».—1 Ιωάν. 3:22-24.

 8. Πώς η «ειρήνη» αυξάνεται δια της επιγνώσεως του Θεού και του Ιησού;

⁸ Όταν κατέχωμε, όχι απλώς γνώσι, αλλά πλήρη, ολοκληρωμένη γνώσι για τον ουράνιο Πατέρα μας και τον Υιό του, διακρίνομε καθαρά τι είναι ευάρεστο ενώπιόν τους. Παραμένομε με ενότητα και ειρήνη μαζί τους, απολαμβάνοντας μια στενή σχέσι μαζί τους σαν φίλοι τους. Συνεπώς, η πρόοδός μας σε επίγνωσι του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του μάς οδηγεί πληρέστερα στην απόλαυσι αυξημένης ειρήνης. Αυτό γίνεται επειδή αποφεύγομε σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό στάσεις, λόγια και πράξεις που είναι αντίθετα με το παράδειγμα του Θεού μας και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

 9. Τι επίδρασι έχει η διάπραξις αμαρτίας στην ειρήνη μας με τον Θεό;

⁹ Εξ άλλου, όταν αμαρτάνωμε, διασπούμε την ειρήνη μας με τον Ύψιστο, διότι ενεργούμε ενάντια στο θέλημά του. Μόνο η από μέρους του Θεού συγχώρησις με βάσι την ειλικρινή μας μετάνοια και πίστι στα εξιλεωτικά οφέλη της θυσίας του Χριστού, μπορεί να φέρη αποκατάστασι της ειρήνης.—1 Ιωάν. 2:1, 2.

Η «Θεία Δύναμις» Ας Σας Υποκινή σε Δράσι

10. Τι μπορεί να μας βοηθήση ν’ απολαμβάνωμε παρ’ αξίαν αγαθότητα και ειρήνη σε αυξημένο μέτρο;

¹⁰ Ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός, φυσικά, θέλουν ν’ απολαμβάνωμε παρ’ αξίαν αγαθότητα και ειρήνη σε αυξημένο βαθμό. Επομένως, πρέπει να συνεργαζόμεθα μαζί τους καταβάλλοντας αποφασιστική προσπάθεια να τους γνωρίσωμε καλύτερα. Ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να το κάνωμε αυτό είναι να συλλογισθούμε με σεβασμό τι έχει κάμει για μας ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Υιού του. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς δια της δόξης αυτού και αρετής· δια των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα δια τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν.»—2 Πέτρ. 1:3, 4.

11, 12. (α) Γιατί η ‘θεία δύναμις’ συνδέεται με την ‘επίγνωσι’; (β) Πώς αποδεικνύεται αυτό στην περίπτωσι των Χριστιανών της Θεσσαλονίκης;

¹¹ Σημειώστε ότι ο Πέτρος συνέδεσε τη ‘θεία δύναμι’ με την ‘επίγνωσι.’ Αυτό είναι πολύ κατάλληλο, διότι ο λόγος του Θεού ή το άγγελμά του, σχετικά με τον Υιό του, το ευαγγέλιον, μπορεί να έχη μια δυνατή επίδρασι στη ζωή των ανθρώπων. Αυτό αποδεικνύεται έντονα στα όσα έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς: «Το ευαγγέλιον ημών δεν έγεινεν εις εσάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει.» (1 Θεσ. 1:5) Το κήρυγμα του ‘ευαγγελίου’ στη Θεσσαλονίκη έφερε αποτελέσματα. Δεν ήταν ένα ζήτημα ακοής των λόγων και μη εφαρμογής των, δηλαδή, δεν ήταν ένα ζήτημα «εν λόγω μόνον.» Οι Θεσσαλονικείς που ασπάσθηκαν τη Χριστιανοσύνη υποκινήθηκαν να δράσουν, πράγμα που δείχνει ότι το «ευαγγέλιον» είχε ασκήσει δύναμι. Αυτοί οι Χριστιανοί έγιναν παράδειγμα στους άλλους πιστούς με το να εγκαρτερήσουν πιστά σε διωγμούς χάριν της δικαιοσύνης και να δίνουν συνεχώς μαρτυρία σε όλους για το «ευαγγέλιον.»

¹² Επειδή η Θεσσαλονίκη ήταν ένα λιμάνι, οι πιστοί εκεί έρχονταν σ’ επαφή με ναυτικούς, εμπόρους και άλλους από μακρυνούς τόπους. Οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης έκαναν καλή χρήσι των ευκαιριών τους να μεταδώσουν το «ευαγγέλιον» σε άλλους. Ως αποτέλεσμα, η πίστις τους έφθασε να συζητήται ευρύτατα. Όταν ο Παύλος και οι σύντροφοί του κήρυτταν και εδίδασκαν την αλήθεια δημοσία σε άλλες πόλεις, άκουαν για τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης. Ο απόστολος, σχολιάζοντας το σημείο αυτό, έγραψε:

«Από σας εξήχησεν ο λόγος του Κυρίου ουχί μόνον εν τη Μακεδονία και Αχαΐα αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας, ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμεν τι. Διότι αυτοί διηγούνται περί ημών οποίαν είσοδον ελάβομεν προς εσάς, και πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.»—1 Θεσ. 1:8-10.

13. Πώς ελάβαμε εμείς προσωπικά πείρα της επιδράσεως της ‘θείας δυνάμεως’ σ’ εμάς, και γι’ αυτό τι πρέπει να εξακολουθήσωμε να κάνωμε;

¹³ Ομοίως, εμείς οι πιστοί σήμερα έχομε αισθανθή τη «θεία δύναμιν» να ενεργή σ’ εμάς επειδή δεχθήκαμε το «ευαγγέλιον,» τον λόγο του Θεού ή άγγελμά του. Αυτό το «ευαγγέλιον» μάς έχει υποκινήσει να κάνωμε αλλαγές στη ζωή μας, να συμμορφωθούμε με το θείο θέλημα. Έχομε επίσης υποκινηθή να κηρύξωμε τα «αγαθά νέα» σε άλλους. Η θεία δύναμις που ασκείται μέσω της «επιγνώσεως» που εμπεριέχεται στα «αγαθά νέα» μάς έδωσε όλα όσα χρειαζόμεθα για ‘ζωή και ευσέβεια.’ Έτσι, ένεκα της θείας δυνάμεως, μπορούμε να διάγωμε μια ζωή ευθύτητος με την αιωνιότητα υπ’ όψιν. Και πρέπει ν’ αφήνωμε συνεχώς τη θεία δύναμι να μάς βοηθή για να μοιάσωμε περισσότερο στο Χριστό σε διαγωγή και δράσι.

14. Πώς ο Ιεχωβά Θεός κάνει την κλήσι «δια της δόξης αυτού και αρετής»;

¹⁴ Ο τρόπος με τον οποίο ο Ιεχωβά Θεός καλεί ή ελκύει άτομα προς τον εαυτό του πρέπει να χρησιμεύη σαν μια ισχυρή ενθάρρυνσις για να κάνωμε πρόοδο στη Χριστιανική ζωή. Ο απόστολος Πέτρος αναφέρθηκε στην ‘επίγνωσι του καλέσαντος ημάς δια της δόξης αυτού και αρετής.’ Ο Ιεχωβά Θεός ‘καλεί’ ή ‘ελκύει’ μέσω του Υιού του. Ιδιαίτερα δια του Ιησού Χριστού εκδηλώνεται στους ανθρώπους η ‘δόξα και η αρετή.’ Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης έγραψε σχετικά με τον Υιόν: «Ο Λόγος έγινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Στη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Ιωάννης και οι άλλοι απόστολοι είδαν μια δόξα, μια λαμπρότητα, μια μεγαλοπρέπεια που θα μπορούσε να εκδηλωθή μόνο από κάποιον που θα αντανακλούσε τέλεια την εικόνα του ουρανίου Πατρός. Επίσης, ο απόστολος Ιωάννης, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Πέτρο, είχαν παραστή μάρτυρες της μεταμορφώσεως του Ιησού Χριστού. Τότε «έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως.» (Ματθ. 17:2) Όπως ακριβώς η δόξα συνδέεται με τον Υιό του Θεού, το ίδιο και η αρετή. Ο Ιησούς Χριστός ήταν εξαιρετικά ενάρετος, ένας άνθρωπος ηθικής τελειότητος. Ακόμη και ο προδότης Ιούδας Ισκαριώτης ωμολόγησε: «Ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον.» (Ματθ. 27:4) Μέσω, λοιπόν, της ‘δόξης και της αρετής’ που εξεδηλώνοντο στον Υιό, έκανε ο Ιεχωβά την κλήσι.

Οι Υποσχέσεις του Θεού—Ένα Κίνητρο για Πρόοδο

15. Γιατί οι Θεόδοτες επαγγελίες είναι ‘μέγιστες και τίμιες’;

¹⁵ Η θαυμάσια διευθέτησις του Θεού για σωτηρία όπως αποκαλύπτεται στο «ευαγγέλιον», έδωσε στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα ‘μέγιστες και τίμιες επαγγελίες.’ Αυτές οι επαγγελίες ήσαν πολύτιμες ή αξιόλογες παρέχοντας παρηγοριά, ενθάρρυνσι και στηρίζουσα δύναμι για την αντιμετώπισι του μίσους του κόσμου. Όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι οι πιστοί προς τους οποίους έγραψε ο Πέτρος απέβλεπαν στη συμμετοχή τους στη δόξα του Χριστού ως συγκληρονόμοι της βασιλείας του, πρέπει να συμφωνήσωμε με τον απόστολο ότι είχαν λάβει ‘τίμιες επαγγελίες.’—2 Πέτρ. 1:4α.

16, 17. Τι επίδρασι έχουν οι θείες επαγγελίες στους πιστούς;

¹⁶ Τι έκαμαν αυτές οι επαγγελίες για τους πιστούς του πρώτου αιώνα; Η απάντησις του Πέτρου είναι: «Ίνα δια τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν.» (2 Πέτρ. 1:4β) Με άλλα λόγια, οι επαγγελίες του Θεού έδωσαν τη βάσι για να γίνουν αυτοί «κοινωνοί θείας φύσεως.» Η ελπίδα των Χριστιανών του πρώτου αιώνα ήταν να συνδεθούν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία και να είναι όπως αυτός. (Ρωμ. 8:17) Επειδή ο Υιός είναι ‘απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού,’ όλοι όσοι θα γίνουν όμοιοι με τον Ιησού Χριστό θα είναι όμοιοι και με τον Πατέρα. (Εβρ. 1:3) Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδή αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.»—1 Ιωάν. 3:2, 3.

¹⁷ Μετέχοντας λοιπόν στη δόξα του Υιού του Θεού, οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί γίνονται μέτοχοι «θείας φύσεως.» Αυτή η μεγαλειώδης ελπίδα που βασίζεται στις βέβαιες υποσχέσεις του Θεού προμήθευσε ένα ισχυρό κίνητρο σ’ αυτούς για να κάνουν ό,τι μπορούν να καθαρισθούν από κάθε κοσμική μόλυνσι. Ο απόστολος Πέτρος ετόνισε το ίδιο σημείο της καθαρότητος, διότι υπέδειξε ότι οι «κοινωνοί θείας φύσεως» έχουν ‘αποφύγει την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν.’ Η ‘επιθυμία,’ ένα πάθος για κάτι που δεν δικαιούται ένα άτομο, αποτελεί την πηγή διαφθοράς ή μολύνσεως του κόσμου. Απ’ αυτή τη μόλυνσι διέφυγαν οι πιστοί όταν επωφελήθηκαν από τα μέσα του Θεού για σωτηρία και κατόπιν επιδόθηκαν στη συμμόρφωσι με το θείο κανόνα αγιότητος, καθαρότητος ή αγνότητος. Όπως είχε γίνει με τους πιστούς του πρώτου αιώνα, οι υποσχέσεις που περιέχονται στην Αγία Γραφή μπορούν να μάς υποκινήσουν να συνεχίσωμε τον εξαγνισμό μας.

Χρειάζονται Περισσότερα από την Πίστι

18, 19. Αφού αποκτήσωμε πίστι, τι πρέπει να κάνωμε σε αρμονία με τα εδάφια 2 Πέτρου 1:5-7, και γιατί;

¹⁸ Όλοι οι αληθινοί δούλοι του Θεού σήμερα έχουν ωφεληθή από τη θεία δύναμι που ασκείται μέσω του ‘ευαγγελίου’ και από τις θαυμάσιες επαγγελίες που συνδέονται μ’ αυτό. Γι’ αυτό και έχομε σοβαρό λόγο ν’ αποδειχθούμε άνθρωποι που αντανακλούν μια Χριστιανική προσωπικότητα και είναι δραστήριοι στην υποβοήθησι των άλλων, ιδιαίτερα πνευματικώς. Ο απόστολος Πέτρος προέτρεψε τα εξής: «Και δι’ αυτό δε τούτο, καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην.»—2 Πέτρ. 1:5-7.

¹⁹ Δεν πρέπει να είμεθα ικανοποιημένοι με το να έχωμε απλώς πίστι. Αντιθέτως, σε ανταπόκρισι ή σαν συνέπεια του ότι έχομε λάβει τη δυνατότητα για πίστι από τον ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να θέλωμε ν’ αναπτύξωμε κι’ άλλες καλές ιδιότητες που δεικνύουν την πίστι που έχομε. Ο απόστολος Πέτρος προέτρεψε να ‘καταβάλωμε πάσαν σπουδήν,’ να επιδοθούμε επιμελώς και μ’ όλη τη δύναμι που έχομε για να μοιάσωμε περισσότερο στον Υιό του Θεού.

20. Τι σημαίνει να προσθέσωμε στην πίστι μας την αρετή;

²⁰ Το να προσθέσωμε στη πίστι μας την αρετή θα εσήμαινε ότι πρέπει να προσπαθούμε να είμεθα άτομα ηθικής υπεροχής μιμούμενοι το Πρότυπό μας, τον Χριστόν. Αυτή η αρετή ή ηθική εξοχότης, είναι μια θετική ιδιότητα. Ο κάτοχός της όχι μόνο δεν βλάπτει τον συνάνθρωπό του αλλά και επιζητεί να κάνη το καλό, ανταποκρινόμενος στις πνευματικές, φυσικές και συναισθηματικές ανάγκες των άλλων. Η αρετή είναι πραγματικά μια ενεργός καλωσύνη. Η ζωή ενός ενάρετου ανθρώπου δεν διακρίνεται απλώς από αρνητικά πράγματα, όπως το να αποφεύγη τη σεξουαλική ανηθικότητα, την ακαθαρσία, την ανεντιμότητα και άλλες πράξεις που αποδοκιμάζονται από τον Θεό. Στον πρώτο αιώνα μ.Χ. οι Φαρισαίοι υπερηφανεύονταν που δεν ήσαν όπως «οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί.» (Λουκ. 18:11) Αλλά δεν ήσαν ενάρετοι, διότι καταφρονούσαν τους κοινούς ανθρώπους και δεν έδειχναν έλεος, οίκτο ή συμπάθεια.—Μάρκ. 3:1-6· Ιωάν. 7:47-49.

21. Γιατί είναι ουσιώδες να αυξηθούμε σε γνώσι;

²¹ Εκτός από τη γνώσι, η αρετή όπως απεδείχθη από τον Ιησού Χριστό δεν μπορεί να υπάρξη. Χρειάζεται γνώσις για να διακρίνωμε το καλό και το κακό. (Εβρ. 5:14) Η γνώσις είναι επίσης ουσιώδης για να εκτιμήσωμε ακριβώς πόσο θετικό καλό πρέπει να εκδηλώνεται σε μια δεδομένη κατάστασι. (Φιλιπ. 1:9, 10) Σε αντίθεσι με την ευπιστία, η στερεά βασισμένη πίστις δεν κλονίζεται από τη γνώσι. Γι’ αυτό, το να είμεθα επιμελείς στην εφαρμογή των Αγίων Γραφών θα ενισχύση την πίστι μας καθώς εξακολουθούμε ν’ αυξάνωμε σε γνώσι του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του.

22. (α) Γιατί η γνώσις είναι ουσιώδης για την καλλιέργεια της αυτοκυριαρχίας; (β) Ποια είναι η σχέσις μεταξύ αυτοκυριαρχίας και εγκαρτερήσεως;

²² Αυτή η γνώσις χρησιμεύει στο να μάς εμποδίζη να ενδίδωμε σε αμαρτωλά πάθη, να γινώμεθα ακρατείς και αχαλίνωτοι σε διαγωγή ή με άλλους τρόπους να γίνωμε ένοχοι σοβαρής αποτυχίας ως προς την αντανάκλασι της θείας εικόνας με τη στάσι, τα λόγια και τις πράξεις μας. Ναι, η γνώσις συμβάλλει στο ν’ αποκτήσωμε αυτοκυριαρχία, την ικανότητα να ελέγχωμε ή χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις ή τα λόγια μας. Με τη συνεχή άσκησι αυτοκυριαρχίας, θα αποκτήσωμε τη σπουδαία ιδιότητα της εγκαρτερήσεως. Όταν υποκείμεθα σε πιέσεις του κόσμου με τη μορφή καθημερινών φροντίδων, διωγμού ή δελεασμάτων από απολαύσεις ή υλικά αποκτήματα, δεν πρέπει να ενδίδωμε στις επιθυμίες μας για αλλαγή της θέσεώς μας ως δούλων του Θεού και του Χριστού αλλά να ασκούμε αυτοκυριαρχία.

23. (α) Πώς επέρχεται η εγκαρτέρησις; (β) Τι είναι ευσέβεια, και πώς αυτή εκδηλώνεται;

²³ Η εσωτερική δύναμις που παράγει η εγκαρτέρησις μπορεί επίσης να μάς βοηθήση να μη ενδίδωμε σε αμαρτωλά πάθη, να μη συμβιβαζώμεθα όταν υφιστάμεθα διωγμούς ή να απασχολούμεθα υπερβολικά με τις καθημερινές φροντίδες, απολαύσεις ή υλικά αποκτήματα. Αυτή η εγκαρτέρησις πηγάζει από το αν εμπιστευώμεθα στον Ύψιστο για δύναμι και καθοδηγία. (Παράβαλε με Φιλιππησίους 4:12, 13· Ιακώβου 1:2-8.) Η ευσέβεια ή ευλαβικότης, πρέπει να προστεθή στην εγκαρτέρησι. Αυτή η ευλαβικότης διακρίνει την όλη πορεία της ζωής ενός γνήσιου Χριστιανού. Εκδηλώνεται μ’ ένα υγιή σεβασμό για τον Δημιουργό και κατάλληλο σεβασμό και ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που έγιναν κατ’ εικόνα Θεού.—1 Τιμ. 5:4.

24. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξη ευλαβικότης εκτός από την αδελφική στοργή;

²⁴ Εκτός από την αδελφική στοργή, δεν μπορεί να υπάρξη ευσέβεια ή ευλαβικότης. Ο απόστολος Ιωάννης εδήλωσε: «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά;» (1 Ιωάν. 4:20) Συνεπώς, πρέπει να καταβάλλωμε προσπάθειες ν’ αναπτύξωμε μια βαθειά στοργή για τους ομοπίστους μας, κι’ έτσι να ‘προσθέσωμε εις την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν.’

25. Σε ποιους πρέπει να επιδεικνύεται αγάπη, και γιατί;

²⁵ Η αγάπη είναι η εξέχουσα ιδιότης που πρέπει να είναι ιδιαίτερα έκδηλη στη ζωή μας. Αυτό το είδος αγάπης δεν πρέπει να περιορίζεται στους Χριστιανούς αδελφούς μας. Ενώ τρέφομε στοργή για τους πνευματικούς αδελφούς μας, η αγάπη πρέπει να δείχνεται προς όλους τους ανθρώπους. Αυτή η αγάπη δεν εξαρτάται από την ηθική υπόστασι του ατόμου. Όπως η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα, αυτή η αγάπη δείχνεται ακόμη και στους εχθρούς. Ο Ιησούς Χριστός είπε τα εξής στην επί του Όρους Ομιλία του:

«Ηκούσατε ότι ερρέθη, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως; εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.»—Ματθ. 5:43-48.

26, 27. Τι θα συμβή όταν προσθέτωμε στην πίστι μας τα ουσιώδη στοιχεία που απαρίθμησε ο Πέτρος;

²⁶ Τι προκύπτει όταν η αρετή, η γνώσις, η εγκράτεια, η υπομονή, η ευσέβεια, η φιλαδελφία και η αγάπη προστεθούν στην πίστι; Ο απόστολος Πέτρος απαντά: «Εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»—2 Πέτρ. 1:8.

²⁷ Πράγματι, το αποτέλεσμα είναι δραστηριότης και καρποφορία. Όταν προσθέτωμε στην πίστι μας τα ουσιώδη στοιχεία που απαρίθμησε ο απόστολος και τα κάνωμε βίωμά μας ως το σημείο που να υπερχειλίζουν, δεν θα στεκώμεθα αδρανείς, πνευματικώς νεκροί. Η πνευματική μας πρόοδος θα συνεχίζεται. Θα εκδηλώνωμε τους καρπούς μιας Χριστοειδούς προσωπικότητος και θα μιλούμε για τα «αγαθά νέα» στους άλλους. Με τις θεοσεβείς ιδιότητες στην καρδιά μας και με το να είναι αυτές πραγματικά βίωμά μας, θα υποκινούμεθα να σκεπτώμεθα, να μιλούμε και να ενεργούμε μ’ ένα τρόπο που επιδοκιμάζεται από τον Θεό.—Παράβαλε με Λουκά 6:43-45.

Η Σπουδαιότης του να Προοδεύωμε

28. Ποια είναι η κατάστασις ενός καθ’ ομολογία Χριστιανού που δεν κάνει πνευματική πρόοδο;

²⁸ Αν ένα άτομο δεν κάνη πρόοδο ως Χριστιανός, θα περιέλθη σε μια κατάστασι σοβαρού πνευματικού κινδύνου. Ο απόστολος Πέτρος είπε για ένα τέτοιο άτομο: «Εις όντινα δεν υπάρχουσι ταύτα [τα προαναφερόμενα], τυφλός είναι, μυωπάζει, και ελησμόνησε τον καθαρισμόν των παλαιών αυτού αμαρτιών.»—2 Πέτρ. 1:9.

29. Γιατί ένα άτομο που δεν φέρει τους καρπούς της Χριστιανικής προσωπικότητος είναι τυφλό;

²⁹ Το άτομο που δεν κάνει πνευματική πρόοδο, του οποίου η ομολογία πίστεως στερείται των καρπών μιας Χριστοειδούς προσωπικότητος, είναι πνευματικά τυφλό. Δεν διακρίνει τι σημαίνει να είναι Χριστιανός. Αυτή η τυφλότης είναι εσκεμμένη, διότι η παραδοχή του ‘ευαγγελίου’ από μέρους του, απαιτεί να εξακολουθήση να εργάζεται για την εξομοίωσί του με τον Κύριό του, τον Χριστό.

30. Τι πρέπει ‘ο καθαρισμός των αμαρτιών’ να υποκινήση ένα Χριστιανό να κάνη;

³⁰ Ένα τέτοιο άτομο θα παραβλέψη επίσης και το γεγονός ότι καθαρίσθηκε από τις αμαρτίες του με βάσι το χυθέν αίμα του Ιησού. Σύμφωνα με τον καθαρισμό που έλαβε όταν έγινε ένας βαπτισμένος Χριστιανός, έπρεπε να εξακολουθήση να εργάζεται σκληρά για να παραμείνη καθαρός, στην πραγματικότητα, να συμμορφώνεται σ’ ένα μεγαλύτερο βαθμό με τον θείο κανόνα αγιότητος. Η αποτυχία του σ’ αυτό το θέμα θα μπορούσε εύκολα να τον οδηγήση σε αποστασία, σε πλήρη απόρριψι της θυσίας του Υιού του Θεού.

31, 32. Εξ αιτίας του σοβαρού κινδύνου που προέρχεται από την αποτυχία να προοδεύση ως Χριστιανός, ποια συμβουλή του Πέτρου πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν;

³¹ Επειδή υπάρχει κάποιος πνευματικός κίνδυνος από την αποτυχία κάποιου να προοδεύση ως Χριστιανός, καλά θα κάνωμε να προσπαθήσουμε να βελτιωθούμε στο να αντανακλούμε τη θεία εικόνα. Ο Πέτρος, σχολιάζοντας αυτό το σημείο είπε: «Δια τούτο, αδελφοί, επιμελήθητε περισσότερον να κάμητε βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν σας· διότι ταύτα κάμνοντες δεν θέλετε πταίσει ποτέ. Διότι ούτω θέλει σας δοθή πλουσίως η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.»—2 Πέτρ. 1:10, 11.

³² Ασφαλώς, όλοι όσοι ‘εκλήθησαν και εξελέγησαν’ από τον Θεό να είναι λαός του, πρέπει να καταβάλουν μια αποφασιστική προσπάθεια να παραμείνουν ως λαός του. Τα θεόπνευστα λόγια του Πέτρου έδειξαν ότι, με το να συνεχίζουν να προσθέτουν στην πίστι τους Χριστοειδείς ιδιότητες, δεν θα αποτύχουν να φτάσουν στο στόχο της πίστεώς τους—στη σωτηρία. Τίποτα δεν θα τους εμποδίση από το να εισέλθουν στην «αιώνιαν βασιλείαν» του Ιησού Χριστού. Η είσοδος στη βασιλεία θα τους «δοθή πλουσίως.»

33. Τι μπορεί να περιλαμβάνεται στο να εισέλθη ένας Χριστιανός στη βασιλεία που ‘δίδεται πλουσίως’;

³³ Αυτή θα είναι μια ένδοξη είσοδος με τις Χριστοειδείς τους ιδιότητες που θα εκδηλώνωνται λαμπρά. Εν τούτοις, η έκφρασις ‘θέλει σας δοθή πλουσίως’ μπορεί επίσης να τονίζη ένα υπέρτατο βαθμό ευλογητής καταστάσεως που θα απολαύσουν εκείνοι που θα έχουν αληθινά καταβάλει προσπάθειες στον αγώνα για ζωή.—Φιλιπ. 3:14.

34. Πώς θα μπορούσε να δειχθή ένας υπέρτατος βαθμός ευλογητότητος;

³⁴ Η διαφορά μεταξύ ζωής και ζωής που συνοδεύεται από ειδικές ευλογίες θα μπορούσε να παρουσιασθή με δύο πλοιάρχους. Ο ένας μπορεί επιδέξια να ‘μανουβράρη’ το πλοίο σε μια θύελλα, φέρνοντας το σκάφος χωρίς κάποια βλάβη στην ακτή. Αλλά ο άλλος πλοίαρχος μπορεί να πάθη ναυάγιο στη διάρκεια της ίδιας θύελλας, σώζοντας μόνο τη ζωή του. Μολονότι και οι δύο πλοίαρχοι σώθηκαν, εκείνος του οποίου το πλοίο δεν έπαθε καμμιά βλάβη, ασφαλώς θα απολαμβάνη μεγαλύτερη ευτυχία και τιμή.—Παράβαλε με 1 Κορινθίους 3:12-15.

35. Μολονότι η αιώνια ζωή είναι ένα δώρο από τον Θεό, γιατί απαιτείται προσωπική προσπάθεια για την απόκτησί της;

³⁵ Μολονότι η ζωή είναι ένα δώρο από τον Θεό, καλούμεθα να δείξωμε την ειλικρινή μας επιθυμία γι’ αυτό το δώρο κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε για να ευαρεστήσωμε τον ουράνιο Πατέρα μας. Πρόκειται για ένα δώρο, διότι εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να το αποκτήσωμε με τη δική μας αξία. Αλλά θα ήταν δυνατόν να μη το λάβωμε αν η πορεία της ζωής μας δεν παρείχε αποδείξεις ότι εκτιμούμε πραγματικά και θέλομε αυτό το δώρο. Είθε, λοιπόν, να είμεθα επιμελείς και αληθινά Χριστοειδείς στη στάσι μας, στα λόγια και στις πράξεις μας. Τότε, με τη βοήθεια του Θεού, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα επιτύχωμε και δεν θα χάσωμε τη ζωή μας ούτε άλλες ευλογίες που θα μάς χαρίση ο ουράνιος Πατέρας μας για την καρποφορία μας.

36. Όπως τονίζει ο Πέτρος, ποιοι παράγοντες δεν αποκλείουν την ανάγκη μας για υπομνήσεις;

³⁶ Επομένως, θα κάνωμε καλά να μη ξεχνούμε τη σπουδαιότητα της πιστότητος. Αυτό ήθελε και ο απόστολος Πέτρος να κάνουν οι αναγνώστες της δευτέρας επιστολής του. Έγραψε:

«Όθεν δεν θέλω αμελήσει να σας υπενθυμίζω πάντοτε περί τούτων, καίτοι ειδότας και εστηριγμένους εις την παρούσαν αλήθειαν. Στοχάζομαι όμως δίκαιον, εφ’ όσον είμαι εν τούτω τω σκηνώματι, να σας διεγείρω δια της υπενθυμίσεως, επειδή εξεύρω ότι εντός ολίγου θέλω αποθέσει το σκήνωμά μου, καθώς και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μοι εφανέρωσε. Θέλω όμως επιμεληθή, ώστε σεις και μετά την αποβίωσίν μου να δύνασθε πάντοτε να ενθυμήσθε αυτά.» (2 Πέτρ. 1:12-15)

Όπως εκείνοι στους οποίους ο Πέτρος απηύθυνε τα λόγια του τον πρώτο αιώνα έτσι κι’ εμείς μπορούμε να γνωρίζωμε τη σπουδαιότητα του να κηρύττωμε το «ευαγγέλιον» και να βελτιωνώμεθα στην εκδήλωσι μιας Χριστοειδούς προσωπικότητος. Πρέπει να είμεθα στερεά θεμελιωμένοι στη Χριστιανική αλήθεια ως το βαθμό που την γνωρίσαμε. Ωστόσο, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζωμε δοκιμασίες ή ίσως τα σοφιστικά επιχειρήματα ψευδοδιδασκάλων, έχομε ανάγκη των υπομνήσεων που εξέθεσε ο Πέτρος.

37. Πώς ο Πέτρος ήταν ένα καλό παράδειγμα ως προς την παροχή υπομνήσεων;

³⁷ Καλό είναι, να έχωμε υπ’ όψιν γιατί ο Πέτρος έγραψε αυτές τις υπομνήσεις. Ο απόστολος εγνώριζε ότι επρόκειτο σε λίγο να πεθάνη, διότι ο Ιησούς Χριστός του είχε πει προσωπικά ότι θα υφίστατο ένα μαρτυρικό θάνατο. (Ιωάν. 21:18, 19) Αυτή η προοπτική δεν έκανε τον Πέτρο να μελαγχολήση. Αλλά αποφάσισε να χρησιμοποιήση τον υπόλοιπο χρόνο του για να ενισχύση τους αδελφούς του, να τους ενθαρρύνη να είναι δραστήριοι και καρποφόροι. Έτσι, ακόμη και μετά την αναχώρησί του στο θάνατο, αυτοί μπορούσαν να αντλούν ενθάρρυνσι από τις υπομνήσεις του και να τις χρησιμοποιούν για να εποικοδομούν αλλήλους.

38. Τι πρέπει να κάνωμε με τις υπομνήσεις που εκτίθενται στις επιστολές του Πέτρου;

³⁸ Είθε κι’ εμείς, ομοίως, να βρίσκωμε ενθάρρυνσι στις επιστολές του Πέτρου και να ενισχύωμε και άλλους εφιστώντας την προσοχή τους στις υπομνήσεις του. Τότε, καθώς αναμένομε με εμπιστοσύνη την εκπλήρωσι των θαυμαστών επαγγελιών του Ιεχωβά, είθε να εξακολουθήσωμε να κηρύττωμε τα «αγαθά νέα» και να κάνωμε πρόοδο στο να μοιάσωμε περισσότερο με τον ουράνιο Πατέρα μας και με τον Υιόν του.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

«Προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν»

[Εικόνα στη σελίδα 21]

‘Προσθέσατε εις την υπομονήν την ευσέβειαν’

[Εικόνα στη σελίδα 23]

‘Προσθέσατε εις την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν’

[Εικόνα στη σελίδα 25]

‘Εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους’

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

«Η Μόνη Ελπίς της Ανθρωπότητος»;

● Ο Έσδρας Ταφτ Μπένσον, πρώην υπουργός Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών, μίλησε πρόσφατα στη Συνδιάσκεψι Διεθνών Ελευθεριών στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Αναφέρθηκε σε ό,τι αυτός θεωρεί ότι είναι η αποτυχία του «Δυτικού πολιτισμού» ν’ αναχαιτίση το ρεύμα της Κομμουνιστικής ιδεολογίας σε όλο τον κόσμο. Ο Μπένσον, μιλώντας ως πρόεδρος της Ολότητος των Δώδεκα Αποστόλων της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας (Μορμόνων), εδήλωσε: «Σήμερα είμεθα σ’ ένα παγκόσμιο αγώνα για τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων.» Αυτός ο θρησκευόμενος προφανώς πιστεύει ότι ο πιο σπουδαίος αγώνας για «τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων», είναι μεταξύ ανθρωπίνων πολιτικών συγκροτημάτων.

«Πιστεύω απόλυτα ότι μπορούμε να μεταστρέψωμε τα πράγματα», είπε, «αν αρκετοί άνδρες και γυναίκες του Ελεύθερου Κόσμου έχουν την απόφασι, την ηθική, και την πίστι να το κάμουν αυτό.» Ο Μορμόνος ηγέτης αποκορύφωσε την ομιλία του με την εξής διαβεβαίωσι:» Εδώ στη Δύσι κρατούμε στα χέρια μας τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος· και θα είναι προς καταισχύνη και όνειδός μας ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων αν αφήσωμε αυτή την ελπίδα να μαραθή και να πεθάνη.»

Θα γίνη αυτό; Κρατά αληθινά η Δύσις «τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος»; Η Αγία Γραφή τονίζει ότι υπάρχει κι’ άλλος τρόπος εκλογής—ένας τρόπος που κάθε Χριστιανός πρέπει να παραδεχθή. Εφόσον όλος ο κόσμος, με τις κυβερνήσεις του Ανατολής και Δύσεως, «εν τω πονηρώ κείται,» ‘η Βασιλεία του Θεού’ και μόνο, είναι εκείνη στην οποία ελπίζουν οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού και την κηρύττουν στους άλλους. Αυτοί δεν προσπαθούν απελπισμένα να στηρίξουν τα άρρωστα κυβερνητικά συστήματα που είναι ήδη καταδικασμένα σε καταστροφή από το Θεό.—1 Ιωάν. 5:19· Λουκ. 4:43· Ματθ. 24:14· Δανιήλ 2:44.

«Παράξενη Ειρωνεία»

● Η εφημερίδα «Χάρτφορντ Κόουραντ» του Κοννέκτικατ, η παλαιότερη Αμερικανική εφημερίδα που εκδίδεται χωρίς διακοπή, σχολίαζε πρόσφατα σε κύριο άρθρο της την έφεσι που υπέβαλε σ’ ένα Ανώτατο Δικαστήριο ένας Μάρτυς του Ιεχωβά, σημειώνοντας ότι το Δικαστήριο κατά «παράδοση» προστατεύει τους Μάρτυρες «από αυθαίρετες ενέργειες που γίνονται εναντίον τους.»

«Επειδή αυτή η παράδοσις αποτελεί μέρος της Αμερικανικής νομικής ιστορίας,» σχολιάζει το κύριο άρθρο, «μας απογοητεύει το γεγονός ότι οι δικαστές αρνήθηκαν να εξετάσουν την έφεσι ενός δασκάλου νηπιαγωγείου στο Σικάγο, ο οποίος απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να διδάξη ωρισμένους πατριωτικούς συμβολισμούς. . . η απόλυσις αυτού του δασκάλου λόγω της προσκολλήσεώς του σε μια θρησκευτική πεποίθησι που έντιμα διακρατούσε—πεποίθησι η οποία δεν ήταν ούτε επικίνδυνη ούτε παράξενη—αξίζει να εξετασθή από κάποιο ανώτερο δικαστήριο.»

Η εφημερίδα «Κόουραντ» παρατηρούσε επίσης: «Το ζήτημα των πολιτικών ελευθεριών που πρέπει να επιλυθή δεν περιλαμβάνει μόνο τη θρησκευτική ελευθερία. Τι παράξενη ειρωνεία θα ήταν για τα παιδιά του σχολείου να μάθουν ότι η Αστερώεσσα (η Αμερικανική σημαία) μπορεί να χρησιμοποιηθή για να επιβάλη την εκτέλεσι ασυμβίβαστων πράξεων από μέρους κάποιου Αμερικανού πολίτη, όποιο κι’ αν είναι το αγαθό κίνητρο.»

«Ο Πόλεμος Τελείωσε»

● Μια αλυσίδα καταστημάτων της Βραζιλίας προσφάτως δημοσίευσε διαφήμισι στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Ρίο ντε Ιανέιρο. Η διαφήμισις περιείχε εικόνα πολυαρίθμων πλαστικών πολεμικών παιχνιδιών με μια λευκή σημαία που κυμάτιζε πάνω τους. «Ο Πόλεμος Τελείωσε!» ήταν η λεζάντα. Το κατάστημα πληροφορούσε ότι δεν θα πουλούσε πια παιχνίδια που υποκινούν σε