είτε εκείνοι που παροτρύνουν τους άλλους να επιδίδωνται σ’ αυτή τη συνήθεια, δεν θα τύχουν της θείας επιδοκιμασίας. (Γαλ. 5:20· Αποκάλ. 9:21· 2 Κορ. 7:1)—Σελ. 530, 531.

● Πώς μπορούμε να ‘σπεύδωμε εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά’;—2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ.

Αυτό το πράττομε με το να ζούμε κάθε μέρα ωσάν η ημέρα της κρίσεως του Ιεχωβά να πρόκειται να έλθη, πολύ σύντομα. Δεν πρέπει να τη θεωρούμε ως να απέχη πολύ, και ότι έχομε στη διάθεσί μας πολύν καιρό για ν’ ασχολούμεθα σε ιδιοτελείς επιδιώξεις και ωστόσο να έχωμε χρόνο για να επανέλθωμε και να διαφύγωμε από τη μανία της καταστροφής της ημέρας του Ιεχωβά.—Σελ. 554.

Θέσις για Όλες τις Φυλές

◆ Το γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού θα περιλάβη, και στη διοικητική της διάρθρωσι και μεταξύ των υπηκόων της, ανθρώπους όλων των φυλών, διασαφηνίζεται πολύ καλά στην Αγία Γραφή. Τα εδάφια Αποκάλυψις 5:9, 10 λέγουν ότι ο Χριστός ‘ηγόρασε ανθρώπους εις τον Θεόν δια του αίματός του, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους,’ και υπό την καθοδηγία του, ‘θέλουσι βασιλεύσει.’ Σε ποιους θα βασιλεύσουν; Η Αποκάλυψις 7:9 απαντά: ‘σε όχλον πολύν. . . από παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών,’ και όλοι αυτοί θα είναι λάτρεις του αληθινού Θεού.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι ένα άτομο απηλλαγμένο από ευθύνη για παράβασι θείου νόμου περί ιερότητος του αίματος, αν σ’ αυτό το άτομο γίνη μετάγγισις κατόπιν δικαστικής διαταγής η οποία καταπατεί τη δική του απόφασι να μη δεχθή αίμα;—Η.Π.Α.

Αυτό εξαρτάται από τις περιστάσεις. Καμμιά δικαστική διαταγή φυσικά δεν μπορεί να παραμερίση τον νόμο του Ιεχωβά Θεού, του Υπερτάτου Νομοθέτου. (Πράξ. 5:29) Προφανώς ένας Χριστιανός ποτέ δεν θα μπορούσε να δικαιολογήση την παρ’ αυτού διάπραξι φόνου ή εκβιασμού ή μοιχείας έστω και αν τον διέταξε ένα δικαστήριο να το κάνη.

Τι λοιπόν θα επέφερε ευθύνη σε περιπτώσεις μεταγγίσεων κατόπιν δικαστικής διαταγής; Η παράλειψις ενός ασθενούς να μιλήση με πεποίθησι όταν είχε την ευκαιρία, και κατόπιν η παράλειψίς του να προβάλη αντίστασι, θα μπορούσε να συντελέση στο να γίνη μια αθέλητη μετάγγισις αίματος. Ένας παράγων που είχε ζωτική βαρύτητα στην απόφασι μερικών δικαστών υπήρξε η πεποίθησις του ασθενούς, το αίσθημα της ευθύνης του ενώπιον του Θεού. Επομένως, σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει ένδειξις ότι ο ασθενής θα αντιταχθή σε μια μετάγγισι αίματος κατόπιν δικαστικής διαταγής οι δικασταί συχνά τείνουν να υποχωρήσουν πιο εύκολα στις υποδείξεις των γιατρών και των νοσοκομείων.

Σε πολλές περιπτώσεις οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν αντιμετώπιζαν την πιθανότητα μιας δικαστικής διαταγής για μετάγγισι, έλαβαν μέτρα ν’ αποφύγουν παράβασι του νόμου του Θεού. Μερικοί μπόρεσαν να μεταφέρουν τα μέλη της οικογενείας των ή τους συγγενείς των σε άλλα νοσοκομεία, όπου παρείχετο νοσηλεία χωρίς παράβασι του νόμου του Θεού. Αν η κατάστασις του ασθενούς είναι τόσο κρίσιμη ώστε να είναι ουσιαστικά αδύνατο να επιζήση αν μετακινηθή από το νοσοκομείο έστω και για βραχύ χρονικό διάστημα, αυτός ο τρόπος προδήλως θ’ απεκλείετο.

Φυσικά, σε μερικές περιπτώσεις ένα άτομο μπορεί να έχη εξαντλήσει όλα τα διανοητικά και φυσικά μέσα για να προλάβη μια τέτοια παράβασι του νόμου του Θεού· μπορεί να είναι και έξω από τις αισθήσεις του. Αν, σε πείσμα προσπάθειάς του, του γίνη μετάγγισις, πρέπει ν’ αφήση το ζήτημα στα χέρια του Ιεχωβά, εμπιστευόμενος στο έλεός του. Η θέσις του σ’ αυτή την περίπτωσι παραβάλλεται μ’ εκείνην μιας γυναικός η οποία μπορεί να βιασθή σε πείσμα των συνεχών κραυγών της και των φυσικών προσπαθειών της ν’ αντισταθη στον επιτιθέμενο. Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, μια τέτοια γυναίκα ήταν αθώα. (Δευτ. 22:25-27) Εν τούτοις, αν αυτή παρέλειπε να φωνάξη, τότε δεν ήταν άμεμπτη. (Δευτ. 22:23, 24) Επομένως, ο Θεός θ’ ανέμενε από τους Χριστιανούς σήμερα να κάμουν κάθε δυνατή ενέργεια (που δεν είναι αντίθετη με τον Λόγο του Θεού) για ν’ αποφύγουν να έχουν μέρος σε μια παράβασι του νόμου Του περί αίματος.