για το σώμα του Μωυσέως, αλλά είπε, «Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση.»—Ιούδ. 9, ΜΝΚ.

Ο Ιούδας, συνεχίζοντας, παρομοιάζει αυτά τα άτομα με τον Κάιν, που εφόνευσε τον δίκαιον αδελφόν του, με τον Βαλαάμ, ο οποίος με απληστία επεδίωξε ιδιοτελές κέρδος και με τον Κορέ, ο οποίος εστασίασε κατά του Μωυσέως στην έρημο και καταναλώθηκε από το πυρ.

Ωγισμένος ο Ιούδας τους περιγράφει αυτούς ως προδοτικούς υφάλους, κρυμμένους κάτω από την επιφάνεια των υδάτων (σπιλάδες, Κείμενον) ως σύννεφα που προαγγέλλουν βροχή, αλλά στερούνται ύδατος, και ως δένδρα που ξερριζώθηκαν επειδή ήσαν άκαρπα. Είναι σαν άγρια κύματα θαλάσσης, που επαφρίζουν ρυπαρότητα και είναι επίσης, ως αστέρες πλανήται με τους οποίους κανένας ναυτικός δεν θα μπορούσε να ρυθμίση την πορεία του. Περαιτέρω καυτηριάζει ή στιγματίζει αυτούς τους δυσαρεστημένους λέγοντας ότι είναι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, ότι υποκινούνται από ιδιοτελείς επιθυμίες, ότι λέγουν μεγάλα, εξογκωμένα λόγια, ότι κολακεύουν πρόσωπα χάριν ωφελείας, ότι είναι ζωώδεις και δεν έχουν πνευματικότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιούδας μισεί ό,τι είναι κακό, και προσφέρει καλή υπηρεσία σε όλους τους Χριστιανούς αφυπνίζοντας τους εναντίον αυτών των πονηρών.—Ιούδ. 11-13, 16.

Ο Ιούδας, αφού εκθέτει πλήρως αυτούς τους πονηρούς και δίνει προειδοποίησι εναντίον των, συμβουλεύει τους πιστούς Χριστιανούς να μείνουν στην αγάπη του Θεού. Πώς; Με το να εποικοδομούνται στην πίστι, με προσευχή και με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού. Συμβουλεύει επίσης τους Χριστιανούς να βοηθήσουν εκείνους που μπορεί να έχουν αμφιβολίες, σαν να τους αρπάζουν από τη φωτιά κατά έναν τρόπο, και να βοηθήσουν επίσης εκείνους των οποίων η διαγωγή είναι ακάθαρτη, πράττοντας όμως τούτο με φόβο, για να μην παρασυρθούν και οι ίδιοι στην εσφαλμένη πορεία.—Ιούδ. 17-23.

Ο Ιούδας μνημονεύει διάφορα γεγονότα που δεν αναγράφονται στις Εβραϊκές Γραφές, όπως το ότι ο Μιχαήλ φιλονείκησε με τον Διάβολο για το σώμα του Μωυσέως και για την προφητεία του Ενώχ. Αυτά τα γεγονότα θα τα είχε μάθει από άμεση έμπνευσι ή μπορεί να είχε πρόσοδο σε αξιόπιστες πηγές εκτός από τις Άγιες Γραφές, που περιείχαν την προφητεία του Ενώχ. Ένα παράλληλο μπορεί να βρεθή στο ότι ο Παύλος μνημόνευσε μερικούς οι οποίοι αντιστάθηκαν στον Μωυσή, πράγμα το οποίο δεν μνημονεύεται στην Έξοδο, και ανέφερε ωρισμένα λόγια του Ιησού που δεν βρίσκονται σε κανένα από τα Ευαγγέλια.—Πράξ. 20:35· 2 Τιμ. 3:8.

Θα μπορούσε να λεχθή ότι οι αυστηρές επικρίσεις του Ιούδα ποτέ δεν ήσαν πιο κατάλληλες όσο τώρα, οπότε η ανομία αφθονεί και η αγάπη των πολλών έχει ψυχρανθή. Επειδή δεν εκτιμούν αυτά τα πράγματα, πολλοί μετέστρεψαν τη χάρι του Θεού σε δικαιολογία για αχαλίνωτη διαγωγή, ή υπέκυψαν στο πνεύμα του στασιασμού. Αληθινά, αυτά τα πράγματα πρέπει να εντυπώσουν σε όλους τους αφιερωμένους Χριστιανούς να κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν στην αγάπη του Θεού και να φυλάγωνται από τους πονηρούς οι οποίοι μπορεί να διεισδύσουν στη Χριστιανική εκκλησία.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είχαν μια αρχική εκπλήρωσι στο Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων του πρώτου αιώνος οι «έσχατες ημέρες» που περιγράφει ο Παύλος στην 2 Τιμ. 3:1-7;

Οι «έσχατες ημέρες» τις οποίες μνημονεύει ο Παύλος στην 2 Τιμόθεον 3:1-7 αναφέρονται στον καιρό που θα επακολουθούσε αφού θα είχε συμβή προηγουμένως η αποστασία από τον ‘άνθρωπον της αμαρτίας (ανομίας, ΜΝΚ)’ που περιγράφεται στη 2 Θεσσαλονικείς 2:3-12. Όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στη 2 Τιμόθεον 3:1-7 είναι ‘καρποί’ της αποστασίας που είναι καταφανείς στην εποχή μας. Επομένως αυτές οι «έσχατες ημέρες» δεν είχαν αρχική εκπλήρωσι στον πρώτο αιώνα, διότι «ο άνθρωπος της ανομίας» δεν είχε ακόμη αποκαλυφθή. Αυτές λοιπόν «οι έσχατες ημέρες» είναι διαφορετικές από την «εσχάτη ώρα» που μνημονεύεται στην 1 Ιωάννου 2:18 και η οποία αναφέρεται στην τελευταία περίοδο της αναχαιτίσεως που ήσκησαν οι απόστολοι εναντίον της ανομίας. Αυτός ο «κωλύων» έπαυσε να υπάρχη με το θάνατο του Ιωάννου, του τελευταίου των αποστόλων.—2 Θεσσ. 2:7.