Οι Τρεις Ετήσιες Εθνικές Συνελεύσεις

«Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη.»​—Δευτ. 16:16, ΜΝΚ.

 1. Ποιες εθνικές συνελεύσεις ετηρούντο κάθε χρόνο από τον αρχαίο Ισραήλ;

ΕΚΤΟΣ από τις εορτές που τηρούσαν οι Ιουδαίοι τοπικώς στις πόλεις και στα χωριά των, υπήρχαν και προμήθειες για τρεις μεγάλες εθνικές συνελεύσεις. Ήσαν άγιες συνάξεις του Ιεχωβά, και ο νόμος διέτασσε: «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη.» Έτσι ήταν επιθυμία του Ιεχωβά να συγκεντρώνεται όλο το έθνος μαζί σ’ ένα μέρος τρεις φορές τον χρόνο, σ’ ένα τόπο δικής Του εκλογής. Από την εποχή του Βασιλέως Σολομώντος αυτός ο τόπος ήταν ο ναός στην Ιερουσαλήμ! Ο Ιεχωβά καθώρισε επίσης τον χρόνο και εχάραξε το πρόγραμμα αυτών των ετησίων συνάξεων. Η πρώτη συνέλευσις έπρεπε να τηρήται στις αρχές της ανοίξεως και διαρκούσε οκτώ ημέρες, από τις 14 ως τις 21 του Νισάν, για να εορτάζεται το Πάσχα και η εορτή των αζύμων. Αργά την άνοιξι, στις 6 του Σιβάν, ετηρείτο μια ημερησία συνέλευσις, για την εορτή των εβδομάδων ή Πεντηκοστή. Η τρίτη και τελευταία συνέλευσις ήταν προγραμματισμένη για το φθινόπωρο, 15 έως 21 του μηνός Εθανείμ, και ήταν αφιερωμένη στην εορτή της σκηνοπηγίας, με μία ιεροπρεπή τελική ημέρα συνελεύσεως στις 22 Εθανείμ.​—Δευτ. 16:16· Λευιτ. 23:4-22, 33-36· Έξοδ. 23:14-17.

 2. Πώς ωφελείτο ο λαός από αυτές τις συνελεύσεις;

² Αυτές οι συνελεύσεις ήσαν «εορταί του Ιεχωβά» και ‘δεν ήθελον εμφανίζεσθαι ενώπιον του Ιεχωβά κενοί. Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Ιεχωβά του Θεού σου, την οποίαν σοι έδωκε.’ Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι εκείνοι οι οποίοι παρευρίσκοντο σ’ αυτές τις συνελεύσεις δεν ωφελούντο πολύ από την σύναξι. Η επικοινωνία τούς έκαμε να εκτιμούν το γεγονός ότι ήταν ένας λαός, ένα άγιο έθνος, που υπηρετούσε ενωμένο τον Ιεχωβά, τον μόνο αληθινό Θεό. Η καθημερινή λατρεία στο ναό, ο αίνος και οι δημόσιες ευχαριστίες που προσεφέροντο στον Ιεχωβά για την αγαθότητά του και τις ευλογίες του, η συμβουλή που εδίδετο από τους ιερείς, όλο αυτό ενίσχυε τους παρευρισκομένους στις συνελεύσεις να συνεχίσουν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά. Οι εορτές ήσαν μία ενθάρρυνσις για όλους, ειδικά γι’ αυτούς οι οποίοι ήρχοντο από μακράν ή απομονωμένους τόπους. Ήσαν ευκαιρίες μεγάλης χαράς ενώπιον του Ιεχωβά και ευτυχείς επικοινωνίες, ευφρόσυνες, εποικοδομητικές συνάξεις ολοκλήρου του έθνους.​—Λευιτ. 23:4· Δευτ. 16:16, 17· Λευιτ. 23:40· Δευτ. 14:24-27.

 3. (α) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι θεωρούσε τις τρεις «εορτές» σπουδαίες; (β) Πώς θεωρούσαν τις συνελεύσεις πολλοί αρχηγοί οικογενείας;

³ Ο Ιεχωβά εγνώριζε καλά πόσο ζωτικές ήσαν αυτές οι ετήσιες εθνικές συνελεύσεις για την ενότητα του έθνους και την αγνότητα της λατρείας του σε ολόκληρη τη χώρα. Γι’ αυτό διέταξε να παρευρίσκωνται όλοι οι άρρενες και, όσον αφορά το Πάσχα, είχε καθορίσει την ποινή του θανάτου για κάθε άρρενα Ισραηλίτη ο οποίος ήταν ικανός να παρευρεθή, με το ότι ήταν τελετουργικώς καθαρός και «μη ευρισκόμενος εις οδόν,» αν εσκεμμένα παρέλειπε να το τηρήση. (Αριθμ. 9:13) Πολλοί από τους αρχηγούς Ισραηλιτικών οικογενειών είχαν τόσο υψηλή εκτίμησι για την εκπαιδευτική, εποικοδομητική και κοινωνική αξία αυτών των συνελεύσεων ώστε δεν μετέβαιναν μόνοι στην Ιερουσαλήμ, αλλά παρελάμβαναν μαζί και την σύζυγο και τα τέκνα των. Τι συναρπαστικό και ενδιαφέρον ταξίδι για μια οικογένεια και τι διαρκής εντύπωσις στις νεαρές διάνοιες! Και πολλές οικογένειες ακολουθούσαν τη συμβουλή του νόμου να θέτουν κατά μέρος λίγα χρήματα κάθε μήνα για να μπορούν να παρευρίσκωνται σ’ αυτές τις ετήσιες συνελεύσεις, κι έτσι αυτά τα ταξίδια δεν ήσαν ένα πολύ μεγάλο οικονομικό βάρος. Ο Ιωσήφ ο θετός πατήρ του Ιησού ήταν ένας τέτοιος διακριτικός και στοργικός αρχηγός οικογενείας. Ο οίκος του «επορεύοντο . . . κατ’ έτος εις Ιερουσαλήμ εν τη εορτή του πάσχα.»​—Λουκ. 2:41-50.

 4. Γιατί εχρειάζετο πίστις για να μεταβαίνη όλος ο άρρην πληθυσμός στην Ιερουσαλήμ τρεις φορές τον χρόνο;

⁴ Το να μεταβαίνουν στην Ιερουσαλήμ όλοι οι άρρενες Ισραηλίται τρεις φορές τον χρόνο για να παρευρεθούν στις συνελεύσεις, είτε μόνοι είτε μαζί με όλη την οικογένεια, ήταν μια δοκιμή ισχυράς πίστεως στην προστασία του Ιεχωβά. Γιατί; Η ιστορική αφήγησις στις Εβραϊκές Γραφές δείχνει ότι οι Ιουδαίοι περιεβάλλοντο από εχθρούς και ώφειλαν να πολεμούν συνεχώς για την ανεξαρτησία των. Υπήρχαν οι Φιλισταίοι, οι Σύριοι, οι Αμαληκίται, οι Αμορραίοι, οι Αμμωνίται και οι Μωαβίται, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι, όλοι μ’ ένα αρπακτικό βλέμμα στη γη της Παλαιστίνης. Τι ευκαιρία, θα εφαίνετο, σ’ αυτούς τους εχθρούς να επιτεθούν στη χώρα αφού όλοι οι άνδρες ήσαν στις εορτές της Ιερουσαλήμ! Μόνο λίγες γυναίκες και παιδιά παρέμεναν στο σπίτι. Θα ασκούσε ολόκληρο το έθνος πίστι στο ότι ο Ιεχωβά θα προστατεύση τη χώρα, τις κενές πόλεις και κατοικίες σύμφωνα με την υπόσχεσί του ότι «δεν θέλει επιθυμήσει ουδείς την γην σου, όταν αναβαίνης δια να εμφανισθής έμπροσθεν Ιεχωβά του Θεού σου τρις του ενιαυτού»; (Έξοδ. 34:24, ΜΝΚ) Αλλά ας στρέψωμε την προσοχή μας και πάλι στη σκηνή που εστήθη στην Ιερουσαλήμ και ας παρακολουθήσουμε τους Ιουδαίους στις ετήσιες συνάξεις των· αυτό θα είναι ενθαρρυντικό και εποικοδομητικό για μας.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

5, 6. Περιγράψτε την εορτή του Πάσχα.

⁵ Για την τήρησι αυτού του Πάσχα την 14η Νισάν, όταν ο μικρός Ιουδαίος γυιός ερωτούσε τον πατέρα του: «Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αυτή;» (Έξοδ. 12:26) τότε ο πατέρας απαντούσε: «Τη 14η του μηνός Νισάν [1513 π.Χ.], όταν οι πατέρες μας είχαν διαμείνει 215 έτη στην Αίγυπτο, ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρόνου ως κακομεταχειρισμένοι δούλοι κάτω από τη σκληρή Αιγυπτιακή διοίκηση ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τον λαό του και απέδειξε ότι ήταν ισχυρότερος από όλους τους θεούς των Αιγυπτίων. Τέσσερες ημέρες ενωρίτερα, τη δεκάτη του μηνός, κάθε αρχηγός οικογενείας έπρεπε να φέρη στο σπίτι του ένα ενιαύσιο υγιές αρνί ή μια αίγα. Μετά τη δύσι της 14ης Νισάν αυτό εσφάζετο χωρίς να θραυσθή κανένα από τα οστά του και κατόπιν εψήνετο ολόκληρο. Ταυτοχρόνως το αίμα ερραντίζετο επάνω στο ανώφλιον της θύρας και στους δύο παραστάτας, ώστε κάθε διερχόμενος να μπορή να το διακρίνη. Ύστερ’ από αυτό δεν επετρέπετο να βγη κανείς από το σπίτι.

⁶ «Αργότερα τη νύχτα όλη η οικογένεια συνεκεντρώνετο γύρω από το τραπέζι για να φάγη τον πασχαλινό αμνό ή την αίγα μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα. Έφαγαν βιαστικά, χωρίς να κάθωνται στο τραπέζι, αλλά όρθιοι, εζωσμένοι τις οσφύες των, με τα σανδάλια των στα πόδια και μια ράβδο στο χέρι των. Ήσαν έτοιμοι να φύγουν εκείνη ακριβώς τη νύχτα όπως ο Ιεχωβά είχε υποσχεθή μέσω του προφήτου του Μωυσέως. Και ο Ιεχωβά απέδειξε ότι ήταν ο αληθινός Θεός. Τα μεσάνυχτα ο άγγελος του Ιεχωβά επάταξε κάθε πρωτότοκο της Αιγύπτου από ανθρώπου έως κτήνους, από του πρωτοτόκου του Φαραώ έως του πρωτοτόκου του κατωτέρου. Αλλά λόγω του αίματος που υπήρχε στις θύρες των προπατόρων μας, ο άγγελος παρέτρεξε τα σπίτια των. Γι’ αυτό η εορτή αυτή ονομάζεται ‘πάσχα,’ ‘παράτρεξις,’ διότι ο άγγελος παρέτρεξε ή προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών κι έτσι όλα τα πρωτότοκα των εσώθησαν. Αυτή η δεκάτη πληγή ανάγκασε τον σκληρό Φαραώ ν’ αφήση τον λαό του Ιεχωβά να φύγη. Εξακόσιες χιλιάδες άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά κι ένα σύμμικτο πλήθος, εξήλθαν το επόμενο πρωί ως ένας ελεύθερος λαός. Μια θαυμαστή απελευθέρωσις!

 7. Ποια τελετουργικά χαρακτηριστικά προσετέθησαν; Γιατί;

⁷ «Αυτή την ημέρα πρέπει να την ενθυμήται πάντοτε ο Ισραήλ. Ακόμη πριν από την απελευθέρωσι ο Ιεχωβά διέταξε τον Μωυσή: ‘Και η ημέρα αυτή θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον και θέλετε εορτάσει αυτήν εορτήν εις τον Ιεχωβά εις τας γενεάς σας.’ Η βρώσις του πασχαλινού αμνού μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα υπενθυμίζει στους Ισραηλίτας, όχι μόνο τις θλίψεις των όταν ήσαν στην Αίγυπτο και την βιαστική αναχώρησί των, αλλά, επίσης, τη θαυματουργική απελευθέρωσι από τη σκληρή δουλεία κάτω από τον ισχυρό Φαραώ. Αυτό καθιστούσε το Πάσχα μια χαρμόσυνη εορτή. Για την έκφρασι αυτής της χαράς, προσετέθη αργότερα και οίνος για να χρησιμοποιήται στη διάρκεια αυτής της εορτής, της απελευθερώσεως και εψάλλοντο ύμνοι, όπως το ‘Αιγυπτιακό Χαλέλ’ στη διάρκεια του πρώτου μέρους του εορτασμού, δηλαδή, οι Ψαλμοί 113 και 114, και στο τέλος της εορτής οι Ψαλμοί 115 έως 118. Έτσι βλέπεις, γυιέ μου, η θυσία του πασχαλινού αμνού, όχι μόνο διεφύλαξε τα πρωτότοκα των Ιουδαίων, αλλά έφερε επίσης την μεγάλη απελευθέρωσι του λαού μας. Και η τήρησις αυτής της εορτής πρέπει να κάμη τους Ιουδαίους να έχουν ευγνωμοσύνη και εκτίμησι στον Ιεχωβά, τον μεγάλο Θεό και Απελευθερωτή των. Πρέπει να είναι μια χαρμόσυνη εορτή για τον αίνο και την τιμή του Ιεχωβά.»​—Έξοδ. 12:14, 27-42.

ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ

 8. Ποιος είναι ο πραγματικός Πασχαλινός Αμνός;

⁸ Το Πάσχα όχι μόνο ήταν μια χαρμόσυνη εορτή που υπενθύμιζε παρελθόντα γεγονότα, αλλά ήταν επίσης μια σκιά καλυτέρων μελλοντικών πραγμάτων, που υπεδείκνυε τον πραγματικό και μεγαλύτερο Πασχαλινό Αμνό. Ο απόστολος Παύλος καθιστά γνωστή για μας την ταυτότητα του πραγματικού Πασχαλινού Αμνού: «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.» (1 Κορ. 5:7) Ναι, ο Χριστός Ιησούς προσεφέρθη ως ο τέλειος Αμνός του Θεού ακριβώς τη 14η Νισάν, του έτους 33 μ.Χ. Μ’ αυτή τη θυσία ετέθη η βάσις για μία πολύ μεγαλύτερη απελευθέρωσι από την απελευθέρωσι από την Αιγυπτιακή δουλεία.

 9. (α) Τι εξεικονίζετο από τη διαφύλαξι των πρωτοτόκων το Πάσχα στην Αίγυπτο; (β) Τι εωρτάζετο μετά την εορτή του Πάσχα, και τι αυτό εξεικονίζει;

⁹ Αυτή η απελευθέρωσις είναι για τα πνευματικά «πρωτότοκα» του Ιεχωβά και τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού τους 144.000. Ο Ιεχωβά τούς απελευθέρωσε από την δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου και τους έκαμε πνευματικούς υιούς με προσδοκία αθανάτου ζωής στον ουρανό. Εν τούτοις, το Πάσχα, οι Ισραηλίται εώρταζαν την απελευθέρωσι των πρωτοτόκων αλλά η εορτή των αζύμων που επακολουθούσε επί επτά ημέρες αντιστοιχούσε με τον καιρό της απελευθερώσεως όλων των Ισραηλιτών, μαζί με το σύμμικτο πλήθος στην Ερυθρά Θάλασσα. Η θυσία του Χριστού, λοιπόν, θέτη, επίσης, το θεμέλιο για τον πολύν όχλον των ‘άλλων προβάτων’ του Ιησού, που πρόκειται ν’ απελευθερωθούν στον Αρμαγεδδώνα από αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του μεγαλυτέρου Φαραώ Σατανά ή Διαβόλου, με ευκαιρία αιωνίου ζωής στη γη.​—Έξοδ. 12:37-39, 42· 1 Κορ. 5:8· Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 10:16.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ

10. Τι υπενθύμιζε στους Ιουδαίους η εορτή των αζύμων;

¹⁰ Η επόμενη ημέρα του Πάσχα εσημείωνε την έναρξι της εορτής των αζύμων, η οποία διαρκούσε επτά ημέρες, από τη 15η έως την 21 Νισάν. Στη διάρκεια αυτών των επτά ημερών οι Ισραηλίται εξακολουθούσαν να τρώγουν άζυμο άρτο· πράγματι, δεν έπρεπε να βρίσκεται καθόλου ζύμη στα σπίτια των. Αυτός ο νόμος ήταν πολύ αυστηρός· οποιοσδήποτε ευρίσκετο να τρώγη ό,τι περιείχε ζύμη έπρεπε ν’ αποκοπή της επικοινωνίας με τον λαό, να θανατωθή. Η απομάκρυνσις κάθε ζύμης καθώς και παλαιού άρτου με ζύμη έδειχνε ότι οι Ιουδαίοι είχαν αφήσει πίσω τις κακές Αιγυπτιακές επιδράσεις από θρησκευτική, πολιτική και ηθική άποψι, και είχαν αρχίσει να ζουν ως ένας καθαρισμένος, ελεύθερος λαός, πλήρως αφιερωμένος στον Ιεχωβά τον Θεό και Προστάτη των. Επομένως, η εορτή θα τους υπενθύμιζε, όχι μόνο την απελευθέρωσι από τις θλίψεις της Αιγύπτου και την βιαστική έξοδό των, αλλά επίσης ότι ώφειλαν να παραμείνουν ελεύθεροι από όλες τις ειδωλολατρικές συνήθειες, ελεύθεροι από τη ζύμη του κόσμου του Σατανά. Ο άζυμος άρτος έπρεπε να εντυπώση στη διάνοιά των ότι ώφειλαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά με ειλικρίνεια και αλήθεια.​—Έξοδ. 12:39· Δευτ. 16:3.

11. Ποια προσφορά εγίνετο τη 16η Νισάν; Γιατί;

¹¹ Η επαύριον της συνελεύσεως, 16η Νισάν, ήταν μια άλλη χαρακτηριστική ημέρα. Ήταν η δευτέρα ημέρα της εορτής των αζύμων, η επίσημη έναρξις του θερισμού. Στους Ιουδαίους δεν επετρέπετο να φάγουν από το προϊόν του νέου θερισμού πριν από αυτή την ημέρα, όταν τα πρωτοκάρπια προσεφέροντο στον Ιεχωβά. Αυτή την ημέρα ο αρχιερεύς ώφειλε να κινήση ένα δράγμα των απαρχών της κριθής ενώπιον του Ιεχωβά στο αγιαστήριο. (Λευιτ. 23:10-14) Στη διάρκεια της επταημέρου εορτής, επί πλέον των κανονικών θυσιών, προσεφέροντο δύο μόσχοι, ένας κριός και επτά αρσενικά αρνία κάθε μέρα ως ολοκαυτώματα καθώς και ένας τράγος προσφορά για τις αμαρτίες, εκτός από τις πολλές εκούσιες προσφορές από τα άτομα. Η εορτή εκορυφώνετο με μια τελική γενική συνέλευσι την εβδόμη ημέρα, 21η Νισάν.​—Λευιτ. 23:8· Αριθμ. 28:19-24· Έξοδ. 23:15.

12. Τι διδασκόμεθα από τα εδάφια 2 Χρονικών 30:21, 22;

¹² Εκείνοι που παρευρίσκοντο στη συνέλευσι ησθάνοντο όπως οι Ιουδαίοι οι οποίοι πήγαν στην Ιερουσαλήμ την εποχή του Εζεκία: «Και έκαμον οι υιοί Ισραήλ οι ευρεθέντες εν Ιερουσαλήμ την εορτήν των αζύμων επτά ημέρας εν ευφροσύνη μεγάλη· και ύμνουν οι Λευίται και οι ιερείς τον Ιεχωβά καθ’ εκάστην ημέραν, τον Ιεχωβά, με όργανα δυνατά . . . Και έτρωγον εν τη εορτή επτά ημέρας, θυσιάζοντες θυσίας ειρηνικάς, και δοξολογούντες Ιεχωβά τον Θεόν των πατέρων αυτών.» (2 Χρον. 30:21, 22, ΜΝΚ) Ήταν μια χαρμόσυνη και εποικοδομητική συνέλευσις, που υπενθύμιζε σ’ όλο το έθνος την απελευθέρωσί τους από την Αίγυπτο, την υποχρέωσί τους να παραμείνουν καθαροί και νομιμόφρονες στην υπηρεσία και τη λατρεία του Ιεχωβά. Όλο το έθνος ενισχύετο και κάθε άτομο ανυψούτο πνευματικώς.

«ΑΣ ΕΟΡΤΑΖΩΜΕΝ»

13. Πώς οι Χριστιανοί τηρούν την εορτή σήμερα;

¹³ Στα εδάφια 1 Κορινθίους 5:7, 8 ο απόστολος Παύλος δίνει οδηγίες στους Χριστιανούς, ακόμη και του εικοστού μας αιώνος, να τηρούν την εορτή των αζύμων, με τα εξής λόγια: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης [όπως έκαμαν οι Ιουδαίοι], δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι· διότι, το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός. Ώστε ας εορτάζωμεν, ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αληθείας.» Βάσει της θυσίας του Ιησού οι 144.000 πνευματικοί Ισραηλίται ελευθερώθηκαν από τον κόσμο υπό τον Σατανά και από την καταδίκη του. Ανεκηρύχθησαν «γένος εκλέκτον, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν» ο Ιεχωβά. (1 Πέτρ. 2:9) Εφ’ όσον βρίσκονται στη γη οφείλουν να παραμείνουν σ’ αυτή την αγία κατάστασι, όπως προεσκιάσθη από τον άζυμο άρτο. Πρέπει να παραμείνουν ελεύθεροι από την ζύμη του παλαιού συστήματος πραγμάτων, την ψευδή του θρησκεία και τον ηθικό του εκφυλισμό. Καμμιά πνευματική ή ηθική ακαθαρσία δεν επιτρέπεται μεταξύ των. Οφείλουν να εορτάζουν μια συνεχή εορτή αίνου και χαράς, με ειλικρίνεια και αλήθεια, εξαγγέλλοντας τους σκοπούς του Ιεχωβά παγκοσμίως με ευφροσύνη. Εκείνοι οι οποίοι είναι από τον ‘πολύν όχλον’ των ‘άλλων προβάτων’ και ενώνονται τώρα μαζί των πρέπει να έχουν την ιδία διανοητική κατάστασι.

14. Τι εξεικονίζεται από την κίνησι του δράγματος των απαρχών της κριθής από τον αρχιερέα;

¹⁴ Με την κίνησι του δράγματος των απαρχών του θερισμού της κριθής, προεσκιάζετο ένα άλλο σπουδαίο σημείο. Και πάλι ο απόστολος Παύλος μάς δίνει την ορθή κατανόησι: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων . . . Ο Χριστός είναι η απαρχή.» Καμμιά ζύμη, η οποία αντιπροσωπεύει την αμαρτία, δεν συνεδέετο με την παρουσίασι των απαρχών της κριθής, διότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.» Όπως το δράγμα εκινείτο την 16η Νισάν, ο Ιησούς ηγέρθη ως η «αρχή,» ή ο πρωτότοκος από τους νεκρούς, τη 16η Νισάν του 33 μ.Χ. Εφόσον ο Ιησούς καλείται η «απαρχή» ή «πρωτότοκος εκ των νεκρών,» πρέπει να υπάρχουν και άλλοι «καρποί» που τον ακολουθούν. Αυτό προεσκιάζετο από την επομένη εορτή.​—1 Κορ. 15:20-23· Εβρ. 7:26· Πράξ. 26:23· Κολ. 1:18· Αποκάλ. 1:5.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ

15. (α) Πότε ετηρείτο η εορτή των εβδομάδων; (β) Ποια ειδική προσφορά εγίνετο;

¹⁵ Πενήντα ημέρες ύστερ’ από τη 16η Νισάν, την 6η του μηνός Σιβάν, ελάμβανε χώρα η δευτέρα εθνική συνέλευσις, η εορτή των εβδομάδων, που ελέγετο επίσης Πεντηκοστή, δηλαδή, η πεντηκοστή ημέρα. Ήταν μιας ημέρας συνέλευσις. Πολλοί από τους παρευρισκομένους στη συνέλευσι παρέμεναν στην Ιερουσαλήμ από το Πάσχα ως την Πεντηκοστή. Η Πεντηκοστή ήταν μια πολύ χαρμόσυνη σύναξις· ήταν ‘η εορτή του θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, τα οποία έσπειρας εις τον αγρόν.’ (Έξοδ. 23:16) Σε πλείστες περιφέρειες ο θερισμός του σίτου είχε λήξει και τώρα, στο αγιαστήριο, προσεφέροντο οι απαρχές στον Ιεχωβά. «Από των κατοικιών σας θέλετε φέρει εις προσφοράν κινητήν δύο άρτους . . . ένζυμα θέλουσιν εψηθή· πρωτογεννήματα είναι εις τον Ιεχωβά.» Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τη χρήσι της ζύμης στη διάρκεια αυτής της εορτής. Πολλές πρόσθετες θυσίες προσεφέροντο και ο λαός έκαμε προσωπικές εκούσιες προσφορές καθώς ο Ιεχωβά ο Θεός των τους είχε ευλογήσει. Όλοι έπρεπε να ευφρανθούν περιλαμβανομένων και των δούλων, των ξένων, των ορφανών και των χηρών.​—Λευιτ. 23:17-21, ΜΝΚ· Δευτ. 16:10-12.

16. Τι εξεικονίζουν οι δύο άρτοι; Γιατί δύο;

¹⁶ Η πιο αξιοσημείωτη εορτή των εβδομάδων που ετηρήθη ποτέ ήταν εκείνη που εωρτάσθη μετά την ανάστασι του Ιησού το έτος 33 μ.Χ. Ο ιστορικός Ιατρός Λουκάς κατέγραψε τα γεγονότα αυτής της αξιομνημονεύτου Πεντηκοστής με λεπτομέρειες. (Βλέπε Πράξεις, κεφάλαιο 2) Αυτή ήταν η ημέρα που άρχισε να εκπληρώνεται η κίνησις των δύο ενζύμων άρτων. Οι δύο άρτοι συμβολικώς αντιπροσώπευαν ολόκληρο το σώμα των 144.000 από το πνεύμα αποκυημένων μελών του σώματος του Χριστού ως κινουμένων ή παρουσιαζομένων από τον Χριστό Ιησού, τον μεγάλο Αρχιερέα, ενώπιον του Ιεχωβά ως αγίων εις Αυτόν. Οι 120 μαθηταί, οι οποίοι ήσαν συνηγμένοι στο «ανώγειον,» ήσαν τα πρώτα μέλη που παρουσιάζοντο και η σύναξις των υπολοίπων εξακολούθησε από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. ως την εποχή μας, μ’ ένα υπόλοιπο που ζη ακόμη στη γη. Οι πρώτοι ελήφθησαν από τους φυσικούς Ιουδαίους, όπως προεσκιάζετο από τον ένα άρτο, και κατόπιν άλλοι ελήφθησαν από τα έθνη, αρχίζοντας από το 36 μ.Χ., όταν ο Πέτρος εκήρυξε στον Κορνήλιο, όπως αντεπροσωπεύετο από τον δεύτερο «άρτο.»​—Πράξ. 10:1-48.

17. (α) Τι εξεικόνιζε το ότι οι άρχοι εψήνοντο με ζύμη; (β) Με ποιον τρόπο εκείνοι οι οποίοι εξεικονίζονται από τους άρτους του σίτου είναι «απαρχαί»;

¹⁷ Το γεγονός ότι οι δύο άρτοι, ήσαν ένζυμοι εξεικόνιζε ότι όλοι ήσαν από κληρονομικότητα αμαρτωλά πλάσματα, που είχαν ανάγκη της θυσίας του Ιησού για να γίνουν άγιοι στον Ιεχωβά. Όπως ακριβώς οι δύο άρτοι ήσαν οι απαρχές του θερισμού του σίτου, έτσι επίσης αυτές οι 144.000 είναι οι πρώτοι που λαμβάνονται μέσα από το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος και ανακηρύσσονται δικαιωμένοι και άγιοι στον Ιεχωβά, καθώς διαβάζομε: «Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα ημείς απαρχή τις των κτισμάτων αυτού.» «Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» Είναι ‘μία απαρχή,’ «απαρχή τις.» Όπως ακριβώς η κριθή, όχι ο σίτος, ήταν Η απαρχή, έτσι και ο Ιησούς Χριστός είναι η πρωτίστη απαρχή στον Θεό. Με τη σειρά, εφόσον αυτοί οι 144.000 ονομάζονται απαρχή από το ανθρώπινο γένος, πρέπει να υπάρξη ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός από το ανθρώπινο γένος οι οποίοι θα σωθούν για αιώνια ζωή, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη. Αυτό προεσκιάσθη με ενδιαφέροντα τρόπο από την τρίτη και τελευταία συνέλευσι.​—Ιακ. 1:18· Αποκάλ. 14:4.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

18. Πώς εώρταζαν οι Ιουδαίοι την εορτή της σκηνοπηγίας;

¹⁸ Το φθινόπωρο, στο τέλος του έτους, ελάμβανε χώρα η τρίτη και τελευταία εθνική συνέλευσις. Ήταν προγραμματισμένη για τις 15 έως 21 του μηνός Εθανείμ ή Τισρί, με μια τελική σύναξι στις 22. Και πάλι όλοι οι άρρενες Ισραηλίται ώφειλαν να παρουσιασθούν ενώπιον του Ιεχωβά στο αγιαστήριο στην Ιερουσαλήμ, αυτή τη φορά για να εορτάσουν την εορτή της σκηνοπηγίας. Στη διάρκεια αυτής της εορτής οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευσι ώφειλαν να παραμείνουν επτά ημέρες σε σκηνές, που κατεσκευάζοντο από «κλάδους φοινίκων, και κλάδους δένδρων δασέων.» Οι σκηνές εστήνοντο στα δώματα και τις αυλές των σπιτιών, στους δρόμους και στον αυλόγυρο του ναού, και ακόμη στο ύπαιθρο ως την απόστασι ενός ταξιδιού μιας ημέρας σαββάτου έξω από τα τείχη της πόλεως. Η εορτή υπενθύμιζε στους Ισραηλίτας τη νομαδική τους ζωή, όταν ο Ιεχωβά τούς έκαμε να κατοικήσουν σε σκηνές στη διάρκεια του επί σαράντα έτη ταξιδιού των μέσα στην έρημο, και ειδικά τη φροντίδα του Θεού γι’ αυτούς αφού τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο. Μπορούσαν να φέρουν στη μνήμη των την εποχή εκείνη με χαρά και ευγνωμοσύνη για την πατρική στοργικότητα του Ιεχωβά προς αυτούς όταν τους επρομήθευσε στέγη και τροφή, «όστις σε ωδήγησε δια της μεγάλης ταύτης και τρομεράς ερήμου, όπου ήσαν όφεις φλογεροί, και σκορπίοι, και ξηρασία όπου δεν ήτο ύδωρ· όστις ανέδωκεν εις σε ύδωρ εκ της σκληράς πέτρας· όστις σε έθρεψεν εν τη ερήμω με το μάννα, το οποίον δεν εγνώριζον οι πατέρες σου.»​—Λευιτ. 23:40-43· Δευτ. 8:15, 16· 16:16· Νεεμ. 8:16.

19. Γιατί αυτή η εορτή ελέγετο επίσης «εορτή της συγκομιδής»;

¹⁹ Η εορτή εκαλείτο επίσης «εορτή της συγκομιδής» διότι εωρτάζετο στο τέλος της συγκομιδής των προϊόντων της γης, από τα χωράφια, τους ελαιώνες και τ’ αμπέλια. Ήταν μια εορτή θερισμού, με όλο τον λαό συνηγμένο για να προσφέρη ευχαριστίες στον Ιεχωβά για την αγαθωσύνη του και να δείξουν την εκτίμησί των με το να προσφέρουν πολλές θυσίες. Η ειδική προσφορά ολοκαυτώματος ανήρχετο σε εβδομήντα μόσχους επί επτά ημέρες, εκτός από πολλές άλλες προσφορές.​—Αριθμ. 29:12-34.

20. Γιατί αυτή ήταν η πιο χαρμόσυνη εορτή του έτους;

²⁰ Η εορτή της συγκομιδής ετηρείτο μόνο πέντε ημέρες ύστερ’ από τον τελετουργικό καθαρισμό από την αμαρτωλότητά των την ημέρα του εξιλασμού. Έτσι ο λαός είχε ένα αίσθημα καθαρότητος, μία στάσι ενώπιον του Ιεχωβά ως λαού του, και μπορούσαν συνεπώς να εορτάσουν αυτή την τελευταία εορτή με μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Ήταν η πιο χαρμόσυνη συνέλευσις του έτους. Κάθε επτά έτη, οπότε δεν υπήρχε θερισμός εξαιτίας του Σαββατιαίου έτους, και πάλι το πεντηκοστό ή Ιωβηλαίον έτος, ο λαός συνηθροίζετο στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας για ν’ ακούση την ανάγνωσι του νόμου.​—Δευτ. 16:16· 31:10-13.

21. Περιγράψτε τις προσθήκες που έγιναν αργότερα στην εορτή της σκηνοπηγίας.

²¹ Με την πάροδο του χρόνου άλλα χαρακτηριστικά προσετέθησαν. Οι Ιουδαίοι άρχισαν να φέρουν κλάδους φοίνικος ως σημείον χαράς και νίκης. Κάθε πρωί ένας ιερεύς εγέμιζε ένα χρυσό σκεύος με νερό από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και το μετέφερε στο ναό, όπου εσάλπιζαν σάλπιγγες και ελέγοντο τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 12:3: «Εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.» Τα βράδια υπήρχε η συνήθεια της φωταγωγήσεως της Αυλής των Γυναικών στο ναό με μεγάλες χρυσές λυχνίες. Ο όλος κύκλος των τριών εθνικών συνελεύσεων συνεπληρώνετο με μια κατάλληλη γενική συνέλευσι ολοκλήρου του έθνους την ογδόη ημέρα, χωρίς τα διάφορα χαρακτηριστικά των προηγουμένων επτά ημερών. Αυτή ήταν το αποκορύφωμα της χαρμοσύνου εορτής και μία εκδήλωσις αίνου και τιμής στον Ιεχωβά τον Θεόν των. Ο καθένας επέστρεφε σπίτι του με μια ευγνώμονα καρδιά ενισχυμένος και ενθαρρυμένος πνευματικώς.

«ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ»

22. Ποια σχέσις υπάρχει μεταξύ του εδαφίου Ιωάννης 10:16 και της εορτής της συγκομιδής;

²² Ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω.» (Ιωάν. 10:16) Η σύναξις αυτών των ‘άλλων προβάτων’ στην εποχή μας εξεικονίσθη, επίσης, με έξοχο τρόπο από την εορτή της συγκομιδής. Το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ είναι απασχολημένο από το 1919 στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Ως αποτέλεσμα αυτού του έργου κηρύγματος ένας «όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση,» ήλθε να ενωθή μαζί τους, «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» (Αποκάλ. 7:9) Θερίζονται, συνάγονται στην τάξι του ναού του Ιεχωβά, όπως εκπροσωπείται από το υπόλοιπον, για να προστατευθούν στη διάρκεια του επερχομένου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά ευλόγησε τη σύναξι των Ιουδαίων στους αρχαίους χρόνους, έτσι ευλογεί τη σύναξι ‘άλλων προβάτων’ σήμερα.

23. (α) Τι προσκιάζει η διαμονή σε σκηνές; (β) Οι εβδομήντα μόσχοι που προσεφέροντο; (γ) Το ότι κρατούσαν κλάδους φοίνικος;

²³ Το ότι οι Ιουδαίοι κατοικούσαν σε σκηνές στη διάρκεια της εορτής εξεικόνιζε το ότι το υπόλοιπον και τα «άλλα πρόβατα» δεν θεωρούν τη διαμονή των εδώ σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων παρά ως μια προσωρινή κατοικία, διότι αποβλέπουν σ’ ένα μόνιμο τόπο κατοικίας, στον ουρανό για το υπόλοιπο και σ’ ένα παράδεισο στη γη για τ’ «άλλα πρόβατα.» Οι σκηνές εκείνες δεν ήσαν επιμελώς κατασκευασμένες· έτσι και σήμερα, ο λαός του Ιεχωβά, μαζί με την ευσέβεια, έχουν ‘αυτάρκειαν . . . έχοντες . . . διατροφάς και σκεπάσματα’ με τα οποία ικανοποιούνται. (1 Τιμ. 6:6-8) Είναι ευτυχείς και γεμάτοι χαρά διότι συμμετέχουν σ’ αυτό το μεγαλύτερο έργο συγκομιδής και διότι βοηθούν ανθρώπους τώρα να δεχθούν τον Ιησούν ως το αντίλυτρο. Γνωρίζουν ότι μόνο η θυσία του Ιησού θα φέρη πραγματική άφεσι της αμαρτίας. Τα εβδομήντα μοσχάρια που εθυσιάζοντο στη διάρκεια των επτά ημερών της εορτής δείχνουν ότι η θυσία του Ιησού είναι πλήρης, από ανθρωπίνη και ουρανία άποψι, και είναι για όλο το ανθρώπινο γένος που συμβολίζεται από τις εβδομήντα γενεές που κατονομάζονται στη Γένεσι, κεφάλαιο δέκατο. Ως ένα δείγμα χαράς οι Ιουδαίοι τότε κρατούσαν κλάδους φοίνικος και είναι ενδιαφέρον ότι στην Αποκάλυψι, κεφ. 7, εδάφιον 9, ο πολύς όχλος ανθρώπων κρατούν στα χέρια των κλάδους φοίνικος. Ασφαλώς έχουν σοβαρούς λόγους να εκφράζουν την χαρά των καθώς κράζουν με δυνατή φωνή: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»​—Εδάφ. 10.

24. Τι έκαμε ο Ιησούς στην εορτή, και με ποια σημασία για μας;

²⁴ Στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας ο λαός εδιδάσκετο τον Νόμο, και ο Ιησούς ο ίδιος ακολούθησε αυτή τη συνήθεια, καθώς διαβάζομε: «Ενώ η εορτή ήτο ήδη περί τα μέσα, ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν, και εδίδασκε.» Το ίδιον αληθεύει με το υπόλοιπο σήμερα· κηρύττουν και διδάσκουν το νόμο του Θεού σ’ όλη τη γη, υποστηριζόμενοι από ένα εκατομμύριο περίπου «άλλων προβάτων» που έχουν ήδη συναχθή. Αυτή η διδασκαλία τονίζει κάτι πιο αναψυκτικό από τα ύδατα της κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε σ’ εκείνους που τον άκουαν στο ναό την τελευταία ή εβδόμη ημέρα της εορτής: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ, και ας πίνη· όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.»

25. Με ποιον τρόπο είναι πιθανόν ν’ ανεφέρθη ο Ιησούς στον εορτασμό που διεξήγετο τα βράδια αυτής της εορτής;

²⁵ Αυτή η διδασκαλία είναι, επίσης, πιο διαφωτιστική από τις τέσσερες χρυσές λυχνίες που εφώτιζαν την Αυλή των Γυναικών στο ναό τα βράδια της εορτής. Σ’ αυτό ίσως ανεφέρθη ο Ιησούς όταν είπε, πιθανόν την επομένη ημέρα αυτής της εορτής το 32 μ.Χ.: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» Η μεγάλη εορτή της συγκομιδής συνεχίζεται, χιλιάδες «άλλα πρόβατα» εφέρθησαν ήδη μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά και χιλιάδες ακόμη θα έλθουν, για την διεκδίκησι του Ιεχωβά και προς αίνον και τιμήν Του.​—Ιωάν. 7:14-16, 37, 38· 8:12.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

26. Γιατί οι συνελεύσεις και συνάξεις είναι αναγκαίες για τους Χριστιανούς σήμερα;

²⁶ Με μεγάλη εκτίμησι παρακολουθήσαμε τους Ιουδαίους να εορτάζουν τις εορτές των. Στη διάρκεια της μελέτης αυτών των εορτών πιθανόν να αισθανθήκατε μια ισχυρή επιθυμία να ήσθε μαζί με την οικογένειά σας ανάμεσα στους συγκεντρωμένους στην Ιερουσαλήμ, για ν’ απολαύσετε μαζί τους τη συναναστροφή, τη λατρεία, τις προσφορές θυσιών και αίνου στον Ιεχωβά και να έχετε ένα μέρος σ’ αυτή τη χαρά και ευφροσύνη. Η επιθυμία σας μπορεί να ικανοποιηθή μ’ ένα ευρύτερο τρόπο σήμερα. Όπως ο Ιεχωβά είχε κάμει προμήθεια για να εορτάζη ο αρχαίος λαός του εορτές και συνελεύσεις σε αγία σύναξι, με τον ίδιο τρόπο κάνει προμήθειες και για τον λαό του σήμερα. Όπως στις ημέρες των Ιουδαίων, η ιδία ανάγκη υπάρχει και σήμερα για να συνέρχωνται οι Χριστιανοί σε χαρμόσυνες κι εποικοδομητικές συνελεύσεις. Και το ιστορικό υπόμνημα των συγχρόνων Χριστιανών αποδεικνύει ότι αυτές οι συνελεύσεις φέρνουν μεγάλη ωφέλεια.

27. Ποιες προμήθειες για συνελεύσεις γίνονται από την οργάνωσι του Ιεχωβά, και πώς πρέπει ένας να τις θεωρή;

²⁷ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, εκτός του ότι συναθροίζονται τοπικώς σε πέντε εκκλησιαστικές συναθροίσεις την εβδομάδα, συναθροίζονται συνήθως τρεις φορές τον χρόνο σε συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας, εθνικές ή διεθνείς. Παίρνουν αυτές τις συνάξεις στα σοβαρά με το να είναι παρόντες σ’ αυτές. Όπως οι αρχαίοι Ισραηλίται είναι και αυτοί ευγνώμονες για μια τέτοια προμήθεια και εκτιμούν την εκπαιδευτική και ενθαρρυντική αξία αυτών των συνελεύσεων. Ακολουθούν τη συμβουλή του Παύλου με το να ‘μη αφίνουν το να συνέρχωνται ομού, . . . αλλά προτρέπουν αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπουν πλησιάζουσαν την ημέραν.’​—Εβρ. 10:25.

28. Πώς οι σύγχρονοι δούλοι του Ιεχωβά δεν εμφανίζονται ‘κενοί’ στις εβδομαδιαίες συναθροίσεις των;

²⁸ Όπως ακριβώς οι Ισραηλίται, όταν παρευρίσκοντο στις εορτές του Ιεχωβά, δεν έπρεπε να παρουσιάζωνται ενώπιον του Ιεχωβά με κενά χέρια, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ευφραίνονται να συνεισφέρουν κάτι στις συνελεύσεις που παρευρίσκονται, είτε αυτές είναι εβδομαδιαίες συναθροίσεις είτε μεγάλες συνελεύσεις. Είναι χαρούμενοι και η χαρά των βρίσκει την εκδήλωσί της. Την εκδηλώνουν με το να προετοιμάζωνται καλά για οποιοδήποτε μέρος είναι πιθανόν να έχουν στο πρόγραμμα. Προετοιμάζονται για να προσφέρουν σχόλια στις συναθροίσεις μελέτης της Γραφής. Δεν αφήνουν τις προσωπικές των δυσκολίες να τους κάμουν να παρουσιάζωνται στις συναθροίσεις με μια περίλυπη και θλιμμένη εμφάνισι, αλλά προσέρχονται με ευφροσύνη στην όψι των, χαρούμενοι να βλέπουν και να συναναστρέφωνται τους αδελφούς των, που υποδέχονται μια φιλική και αγαθή διάθεσι τον ξένο στις συναθροίσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο εκπληρώνουν τη συμβουλή του Παύλου να ενθαρρύνουν αλλήλους μ’ ένα πολύ πρακτικό τρόπο.

29. Πώς η ιδία αρχή αληθεύει για μεγαλύτερες συνελεύσεις;

²⁹ Στις μεγαλύτερες συνελεύσεις είναι ευτυχείς να προσφέρουν οικειοθελώς τις υπηρεσίες των στα διάφορα τμήματα των συνελεύσεων, είτε πρόκειται για υπηρεσία ταξιθέτου, είτε στο προσωπικό του καθαρισμού, στο πρόγραμμα ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος όπου μπορούν να χρησιμοποιούν τα προσόντα και τις ικανότητές των ως εισφορά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Μερικοί προσφέρουν τα σπίτια των σε μέλη των συνελεύσεων. Άλλοι προσφέρουν οικειοθελώς τη χρήσι των εφοδίων των. Μερικοί συνεισφέρουν από τα ατομικά οικονομικά των μέσα για τα έξοδα της συνελεύσεως. Έτσι κινούμενες από το πνεύμα του Ιεχωβά, οι συνελεύσεις είναι μια χαρμόσυνη επιτυχία και ένας αίνος για το όνομά Του, που οι άνθρωποι έξω από τις συνελεύσεις βλέπουν ως πρότυπο και παρακινούνται από αυτό σε μεγαλύτερο σεβασμό για τον Ιεχωβά, τον Λόγο του και την οργάνωσί του.

30. Πώς θεωρούν τις συνελεύσεις οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και ποιο αποτέλεσμα είχαν;

³⁰ Και όπως ακριβώς οι Ισραηλίται των αρχαίων χρόνων έθεταν κατά μέρος τα προϊόντα των αγρών των και τις αγέλες των εκ των πρότερων για τις εορτές των, έτσι και σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά ετοιμάζονται εκ των προτέρων με το να διευθετούν τις διακοπές των και με το να εξοικονομούν τα χρήματά των ώστε ολόκληρη η οικογένειά των να μπορή να μεταβαίνη στις συνελεύσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δοθή μεγάλη μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά και ενθάρρυνσις σε αλλήλους, όπως στις πρόσφατες συνελεύσεις που έγιναν στη Λατινική Αμερική, όπου εκατοντάδες επίσης Μάρτυρες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και άλλες χώρες μπόρεσαν να παρευρεθούν, σχηματίζοντας ένα πιο ισχυρό δεσμό ενότητος μεταξύ των Χριστιανών αδελφών των και αυξάνοντας την κατανόησί των και την αγάπη των προς αλλήλους.​—Δευτ. 14:22-27.