Ο Εορτασμός του Θανάτου του Μεγαλύτερου Ανθρώπου που Έζησε Ποτέ στη Γη

«ΙΔΕ ο άνθρωπος!» Αυτά τα λόγια δεν ελέχθησαν στη δημιουργία του τέλειου ανθρώπου Αδάμ στον κήπο της Εδέμ πριν από 6.000 και πλέον χρόνια. Ελέχθησαν περίπου 4.058 χρόνια αργότερα, για έναν άνθρωπο που ήταν απόλυτα ίσος με τον Αδάμ. Αυτός ο άνδρας είχε γεννηθή θαυματουργικά από μια Ιουδαία παρθένο, τη Μαρία, την κόρη του Ηλί από τη Βηθλεέμ. Αυτός, του οποίου το όνομα ήταν Ιησούς, ήταν ο Υιός του Θεού, του οποίου η ζωή είχε μεταφερθή μέσω της δυνάμεως του Θεού από τον ουρανό. Προετοιμάζοντας το έδαφος για την επάνοδό του στον ουρανό, είχε αναγεννηθή με το πνεύμα του ουράνιου Πατέρα του. Αυτό συνέβη ακριβώς μετά τη βάπτισί του στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, το φθινόπωρο του 29 μ.Χ. Εκεί ο Θεός μίλησε από τον ουρανό και δήλωσε ότι ο νεοβαπτισθείς Ιησούς ήταν ο Υιός του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βεβαίωσε το γεγονός αυτό.—Ιωάν. 1:29-36.

Τριάμισυ χρόνια αργότερα, την ημέρα του Πάσχα την άνοιξι του 33 μ.Χ., δικαζόταν ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτη της επαρχίας της Ιουδαίας, του Πόντιου Πιλάτου. Το Ιουδαϊκό δικαστήριο της πρωτεύουσας της Ιερουσαλήμ τον δίκασε στη διάρκεια της νύχτας του Πάσχα και τον παρέπεμψαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη για εξέτασι ώστε να επικυρωθή από τη Ρωμαϊκή εξουσία η καταδίκη του σε θάνατο. Σε εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας στον Ψαλμό 41:9, προδόθηκε στους Ιουδαίους εχθρούς του από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, έναν από τους 12 αποστόλους του. Ο Κυβερνήτης Πιλάτος βρήκε τον Ιησού αθώο από τις κατηγορίες που του είχαν απαγγελθή από το Ιουδαϊκό δικαστήριο. Ο Πιλάτος έκανε γνωστό το γεγονός αυτό στο πλήθος των Ιουδαίων που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το ανάκτορο του κυβερνήτη. Η εχθρική ανταπόκρισίς τους ήταν, «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν.» Οι Ρωμαίοι βασανιστές του είχαν τοποθετήσει ολόγυρα στο κεφάλι του ένα ακάνθινο στεφάνι και τον είχαν τυλίξει μ’ ένα πορφυρούν ιμάτιο. Σε αρμονία μ’ αυτόν τον στολισμό του Ιησού, το στεφάνι και το πορφυρούν ένδυμα, ο Κυβερνήτης Πιλάτος επεδίωξε να συγκινήση τους Ιουδαίους, οι οποίοι εδώ και πολύ καιρό είχαν στερηθή τη βασιλεία τους, φωνάζοντάς τους: «Ιδού ο βασιλεύς σας.» Και οι Ιουδαίοι, υποκριτικά, οδηγούμενοι από τους αρχιερείς τους, εκραύγασαν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»—Ιωάν. 19:5-15.

Αργότερα την ίδια εκείνη μέρα έλαβε χώρα ο θάνατος του Ιησού σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και ο ενταφιασμός του σώματός του στον τάφο ενός κήπου. Σαν τον Πασχάλιο αμνό που είχαν φάει την προηγούμενη νύχτα οι απόστολοί του, πέθανε, αλλά κανένα από τα οστά του σώματός του δεν είχε σπάσει. (Έξοδ. 12:46· Ψαλμ. 34:20) Οι πιστοί απόστολοι είχαν τεθή κάτω από την ευθύνη να εορτάζουν τον θάνατό του κάθε χρόνο την ημέρα του Πάσχα. Ο Ιησούς, έχοντας εκπληρώσει την υποχρέωσί του κάτω από τον Ιουδαϊκό νόμο περί τηρήσεως του Πασχάλιου δείπνου με τους αποστόλους του, θέσπισε σ’ αυτούς κάτι προς ανάμνησι του θανάτου του. Αυτό ωνομάσθηκε το Δείπνο του Κυρίου. Το θεόπνευστο υπόμνημα αναφέρει τα εξής σχετικά με την καθιέρωσι του νέου δείπνου από τον Ιησού:

«Και ενώ έτρωγον [το Πασχάλιο δείπνο], λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου. Και αφού ύμνησαν, εξήλθον εις το όρος των ελαίων.»—Ματθ. 26:26-30.

Σχετικά με το Πασχάλιο δείπνο, ο Ιησούς είχε διώξει τον προδότη μαθητή, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Έτσι τα λόγια του Ιησού δεν εφαρμόζοντο σ’ αυτόν τον άπιστο μαθητή όταν είπε στους 11 απομείναντες μαθητές: «Δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.» (Ματθ. 26:29) Αυτά τα λόγια δεν μπορούσαν να σημαίνουν την ύπαρξί τους στη γη και με σάρκα σαν υπήκοοι της βασιλείας στη διάρκεια που θα άρχη ο Μεσσίας Ιησούς για 1.000 χρόνια. Τότε θα ήσαν προ πολλού νεκροί και θα χρειάζονταν ανάστασι σε ανθρώπινη ζωή στη γη μετά τον «πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκ. 16:14-16) Ωστόσο, δεν εννοούσε αυτό ο Ιησούς στην περίπτωσι τέτοιων πιστών μαθητών, όπως αυτοί οι 11. Εννοούσε την ύπαρξί τους στην ουράνια βασιλεία μαζί του μέσω αναστάσεως από τους νεκρούς σε πνευματική ζωή.

Στη διάρκεια του προηγουμένου έτους (32 μ.Χ.), είχε πει σ’ αυτούς τους μαθητές: «Υμών δε ο Πατήρ εξεύρει ότι έχετε χρείαν τούτων· πλην ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκ. 12:30-32) Το ότι θα τους έδινε ο ουράνιος Πατέρας την ουράνια βασιλεία περιελάμβανε μια ‘διαθήκη για τη βασιλεία,’ και σ’ αυτή τη διαθήκη αναφέρθηκε ο Κύριος Ιησούς όταν είπε στους 11 πιστούς αποστόλους σχετικά με το δείπνο προς ανάμνησιν του θανάτου του: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν [κάνω διαθήκη μαζί σας, ΜΝΚ], ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.»—Λουκ. 22:28-30.

Απ’ αυτό, είναι χωρίς αμφιβολία σαφές ότι εκείνοι που μετείχαν στον πρώτο εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, ήσαν για την ουράνια βασιλεία μαζί με τον ενδοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ομοίως, όλοι οι μετέπειτα συμμέτοχοι στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν ουράνια κλήσι και τους οποίους ο Ιησούς Χριστός φέρνει στη ‘διαθήκη για τη Βασιλεία.’

Σε Χριστιανούς αυτής της τάξεως έστειλε την επιστολή του ο απόστολος Παύλος, περίπου 22 χρόνια αργότερα (το 55 μ.Χ. περίπου), στην οποία εξετάζει και το Δείπνον του Κυρίου και την ανάστασι των νεκρών, δηλαδή, ‘την πρώτη ανάστασι.’ Μιλώντας σ’ αυτούς συνέχισε για να πη: «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν . . . Οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού [του Αδάμ], θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου.»—1 Κορ. 15:42-49· Αποκ. 20:5, 6.

Ωστόσο, ο απόστολος Παύλος προτού εξετάση την ανάστασι, έγραψε για τον ετήσιο εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, λέγοντας: «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίο και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ ημών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε [με τον άρτο], λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.»—1 Κορ. 11:23-26.

Υπήρχε πνευματική αξία στο ότι αυτοί θα ‘κατήγγελλαν το θάνατο του Κυρίου,’ διότι μ’ αυτό τον τρόπο ήσαν διαφορετικοί από τους φυσικούς Ιουδαίους. Αντί να εορτάζουν κάθε χρόνο το Πασχάλιο δείπνο και την απελευθέρωσί τους από την καταπιεστική γη της Αιγύπτου, θα γιόρταζαν το θάνατο εκείνου ο οποίος συμβολίσθηκε ή απεικονίσθηκε από τον Πασχάλιο αμνό που θυσίαζαν στην Αίγυπτο. Αυτός ο αρχαίος Πασχάλιος αμνός συμβόλιζε την απελευθέρωσι των φυσικών Ισραηλιτών από τη δουλεία στην Αίγυπτο, αλλά δεν τους απάλλασσε από την καταδίκη της αμαρτίας. Αφ’ ετέρου ο θάνατος του ‘Αμνού του Θεού του αίροντος την αμαρτία του κόσμου’ απαλλάσσει τους μαθητές του Ιησού Χριστού από την καταδίκη στην αμαρτία και εργάζεται για την απελευθέρωσί τους από το να είναι μέρος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων, της αντιτυπικής Αιγύπτου. Υπενθυμίζει επίσης στους μαθητές τη βάσι για τη νέα διαθήκη, τη διευθέτησι του Θεού μέσω της οποίας εκλέγει από τον κόσμο ένα λαό για το όνομά του, επειδή ο Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος Μωυσής, είναι ο μεσίτης αυτής της ‘νέας διαθήκης.’ (Ιερ. 31:31-33) Τους υπενθυμίζει επίσης την ‘διαθήκη για μια βασιλεία,’ στην οποία έχουν φερθή. Δεν πρέπει ποτέ να παραβλέψουν το γεγονός ότι έχουν κληθή σ’ αυτή την ουράνια βασιλεία να είναι συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό, τον απόγονο του Βασιλιά Δαβίδ, τον ‘Βασιλέα των βασιλέων και Κύριο των κυρίων.’—Αποκ. 19:16.

ΠΡΟΒΑΤΟΕΙΔΗ ΑΤΟΜΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ

Σήμερα, κοντά στο τέλος αυτού του καταδικασμένου συστήματος πραγμάτων, υπάρχει μόνο ένα υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού που κληρονομούν μαζί του την ουράνια βασιλεία. Αλλά ο εορτασμός από μέρους τους της εορτής της Αναμνήσεως έχει ζωτικό ενδιαφέρον για ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων όλων των εθνικοτήτων. Αυτοί είναι πολύ ευτυχείς να δεχθούν την πρόσκλησι να παρευρεθούν στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου όπως τον εορτάζει το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, που βρίσκεται στη νέα διαθήκη και επίσης στη διαθήκη της Βασιλείας. Αυτοί έχουν στρέψει τα νώτα τους στον δαιμονοκρατούμενο κόσμο και βαδίζουν μαζί με το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών προς μια καλύτερη Γη της Επαγγελίας, το νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού κάτω από τη βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων του. Αυτοί προσκιάσθηκαν από το μέγα σύμμικτο πλήθος των μη Ισραηλιτών που εγκατέλειψαν τη δαιμονοκρατούμενη Αίγυπτο το πρώτο εκείνο βράδυ του Πάσχα, ενώθηκαν με τους αποχωρήσαντες Ισραηλίτες και δέχθηκαν τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. (Έξοδ. 12:38) Αυτό το ‘μέγα σύμμικτο πλήθος’ πέρασε μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα με τους διαφυγόντες Ισραηλίτες και παρέστησαν μάρτυρες της απελευθερώσεως που χάρισε ο Ιεχωβά στο λαό τους εκεί και μετείχαν κι αυτοί μαζί του. Γι’ αυτό μπορούσαν να χαίρουν!

Το σημερινό ‘μέγα σύμμικτο πλήθος’ των συντρόφων του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών εξεικονίσθηκε από τον αναρίθμητο ‘πολύ όχλο’ που είδε ο απόστολος Ιωάννης να χαίρη στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά. Έχοντας ξεχωρισθή απ’ αυτό το καταδικασμένο παλιό σύστημα, περιγράφθηκαν ως «ενδεδυμένοι στολάς λευκάς» και ως έχοντες «φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών.» Όπως το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, έχουν ανεπιφύλακτα αφιερωθή στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Αρνίου του, τού Ιησού Χριστού, κι έχουν συμβολίσει αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα. Αποβλέπουν στην έξοδό τους από την ‘μεγάλη θλίψι’ που βρίσκεται ακριβώς μπροστά για τον καταδικασμένο κόσμο, μετά από την οποία θα μπορούν να κράζουν με χαρά: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκ. 7:9, 10) Γι’ αυτόν τον σπουδαιότατο λόγο, λοιπόν, αυτός ο ‘πολύς όχλος’ θα ήθελε να συγκεντρωθή μαζί με το πνευματικό υπόλοιπο το βράδυ της αναμνήσεως του θανάτου του Αρνίου.

Από την εορτή της Αναμνήσεως την άνοιξι του έτους 1936, μέλη εκ του ‘πολλού όχλου’ αισθάνθηκαν την ελευθερία να παρακολουθούν τον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, μολονότι δεν μετέχουν των εμβλημάτων, του άρτου και του οίνου.a Από τον καιρό της αναγνωρίσεως της ταυτότητας των μελών του πολλού όχλου των εδαφίων Αποκάλυψις 7:9-17 που έγινε στις 31 Μαΐου 1935, στη συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσινγκτον (D.C.) τα άτομα αυτά προσκαλούντο ιδιαίτερα από το κεχρισμένο υπόλοιπο να παρακολουθήσουν το Δείπνο σαν παρατηρητές. Το έκαναν αυτό με εγκάρδια εκτίμησι της απολυτρωτικής θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το ότι δεν μετέχουν των εμβλημάτων, δεν αποτελεί ένα τεχνητό, ανθρωποποίητο περιορισμό που τους επιβάλλεται, αλλά αυτό γίνεται σε αρμονία με το Λόγο του Θεού.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο θεμελιωτής του εορτασμού έδωσε την εντολή να τηρήται από εκείνους με τους οποίους έκανε διαθήκη για την ουράνια βασιλεία. Μολονότι εκείνοι που ανήκουν στον ‘πολύ όχλο’ είναι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι, αναγνωρίζουν ότι δεν βρίσκονται σ’ αυτή τη διαθήκη για τη Βασιλεία. Δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, επειδή δεν έχουν φερθή στη ‘νέα διαθήκη,’ η οποία γίνεται με τους πνευματικούς Ισραηλίτες μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Δεν έχουν αναγεννηθή με το άγιο πνεύμα που άρχισε να εκχέεται πάνω στους 120 μαθητές στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Μιλώντας με μεταφορική έννοια δεν ‘απέθανον μετά του Χριστού’ με το να παραιτηθούν απ’ όλες τις μελλοντικές επίγειες προσδοκίες για ζωή σε μια παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Δεν αναμένουν να ‘ταφούν’ με τον Χριστό, για να είναι «κατά την ομοιότητα της αναστάσεως [αυτού].» Έτσι αν ελάμβαναν από τον άρτο και τον οίνο που κατά κύριο λόγο συμβολίζουν το σάρκινο σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού, θα παραποιούσαν το γεγονός ότι δεν είναι σ’ αυτές τις διατάξεις με τον Ιησού Χριστό, το Αρνίον του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο απέχουν από το να λαμβάνουν τα εμβλήματα αυτά με το κεχρισμένο υπόλοιπο. Ωστόσο, το ότι δεν μετέχουν δεν τους αποκλείει από το να αποκτήσουν αιώνια ζωή, διότι αυτή έρχεται μέσω πίστεως στον Ιησού Χριστό και στην προμήθεια της λυτρωτικής θυσίας.—Ρωμ. 6:4, 5· Κολ. 2:12, 20· 1 Ιωάν. 2:1, 2.

Ωστόσο, αυτοί σαν μέλη των ‘άλλων προβάτων’ έχουν συναχθή από τον Καλό Ποιμένα Ιησού Χριστό, και σχηματίζουν ‘μια ποίμνη’ μαζί με το υπόλοιπο των πνευματικών προβάτων που βρίσκονται σ’ αυτή την «αυλή» για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Ιωάννη 10:16. Κατανοούν ότι η σωτηρία τους για αιώνια ζωή στην υποσχεμένη Παραδεισιακή γη δίδεται από τον Θεό μέσω αυτού του Καλού Ποιμένος, στην ποίμνη του οποίου τώρα ανήκουν. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν αυτοί να παραμελήσουν ποτέ ν’ αποδώσουν το σεβασμό τους στον Χριστό με το να μην είναι παρόντες και να μην παρατηρούν το δείπνο που αυτός εθέσπισε σε εορτασμό του θανάτου του, μέσω του οποίου έρχεται αυτή η φιλεύσπλαγχνη σωτηρία; Λογικά δεν θα μπορούσαν να ενεργήσουν έτσι! Δεν επιθυμούν να ενεργήσουν έτσι. Όσο καιρό ο εορτασμός συνεχίζεται στη γη από το υπόλοιπο των κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας του Θεού αυτοί αναγνωρίζουν ότι έχουν την υποχρέωσι να παρευρίσκονται στο Δείπνο του Κυρίου σαν παρατηρητές. Και μολονότι σε πολλές περιοχές μπορεί να μην υπάρχη κανένας από το υπόλοιπο για να λάβη από τα εμβλήματα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να διευθετούν τον εορτασμό αυτό δείχνοντας έτσι βαθύτατο σεβασμό για τη σημασία που έχει και να παρέχουν την ευκαιρία στον καθένα που παρευρίσκεται, ο οποίος ενδεχομένως αποδεικνύει ότι είναι του υπολοίπου να λάβη από τα εμβλήματα.

Το έτος αυτό το Δείπνον του Κυρίου θα εορτασθή από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά μετά τη δύσι του ηλίου στις 19 Απριλίου 1981. Όλοι όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν στην ανάμνησι του θανάτου του Αρνίου του Θεού, του Ιησού Χριστού, πρέπει να επικοινωνήσουν με την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ευσεβή άτομα που δεν γνωρίζουν τη διεύθυνσι της τοπικής εκκλησίας μπορούν να γράψουν στην Εταιρία Σκοπιά για τις αναγκαίες πληροφορίες.

[Υποσημείωση στη σελίδα 11]