Μακάριοι Εκείνοι που Αγρυπνούν

Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάιτει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.»—Αποκάλ. 16:15.

 1. Σε τίνος την εποπτεία υπόκειται το ιδιαίτερο έργο που απαιτεί την αφαίρεσι και καταστροφή των ενδυμάτων του εργάτου που απελύθη;

ΔΕΝ απαιτεί κάθε είδους έργο σήμερα το ν’ αφαιρεθούν και καταστραφούν τα ενδύματα ενός ανθρώπου όταν αυτός απορρίπτεται από το έργο επειδή δεν παραμένει άγρυπνος. Ποιο, λοιπόν, είναι το ιδιαίτερο είδος έργου που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 16:15 και που οδηγεί στην παράδοσι και καταστροφή του ιματισμού ενός ατόμου, όταν αυτό αποπέμπεται από το έργο επειδή απεκοιμήθη στη θέσι του; Είναι το έργο που υπόκειται στην εποπτεία και στον έλεγχο του ουρανίου Εκείνου ο οποίος απευθύνει την προειδοποίησι: «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.» Ο Ιησούς είναι εκείνος που μιλεί.

 2. Όσον αφορά εκείνους που ομολογούν ότι είναι ακόλουθοί του, για ποιο πράγμα ο Ιησούς ενδιαφέρεται πολύ, και πώς λαμβάνει την αληθινή πληροφορία γι’ αυτό το ζήτημα;

² Ο Ιησούς Χριστός ενδιαφέρεται πολύ τώρα για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται όσοι ομολογούν ότι είναι ακόλουθοί του. Τον μιμούνται άρα γε πιστά ή με απιστία και υποκρισία τον κακοπαριστάνουν ενώπιον του κόσμου; Τον υπηρετούν στοργικά, ή υπηρετούν τα συμφέροντα ενός εχθρικού κόσμου; Εκτελούν άγρυπνα το έργο που αυτός τους διέταξε να εκτελέσουν σ’ αυτές τις ημέρες από το έτος 1914, ή κοιμώνται ως προς τις Χριστιανικές υποχρεώσεις των επειδή ζητούν την άνεσι, την ειρήνη και την ευημερία που προσφέρει αυτός ο κόσμος; Αυτά είναι τα ερωτήματα, των οποίων ο Ιησούς Χριστός ζητεί να μάθη τις αληθινές απαντήσεις, με το να έρχεται σ’ εκείνους που ομολογούν ότι είναι ακόλουθοί του σ’ έναν καιρό που δεν είναι γνωστός από πριν, σ’ έναν καιρό που αυτοί θα έκαναν τα πράγματα ακριβώς που θέλουν να κάνουν όταν αυτός δεν είναι πλησίον.

 3. Στην έλευσί του, τι συμβαίνει στους άγρυπνους Χριστιανούς και σ’ εκείνους που κοιμώνται, και σε ποιο μέρος έρχεται αυτός;

³ Στην έλευσί του ως κλέπτου οι άγρυπνοι Χριστιανοί θα κατείχαν τα ιμάτια των. Εκείνοι που θα ευρίσκοντο κοιμισμένοι θα έχαναν τα ιμάτιά των. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα τους αφαιρούσε τα ενδύματα, αφήνοντας τους να περιπατούν γυμνοί και να εκθέτουν τα ασχήμονα μέρη των με αισχύνη. Σε ποιο μέρος, εν τούτοις, έρχεται αυτός; Στο Βατικανό ή στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία; Στην Εκκλησία της Αγγλίας ή σε κάποια άλλη Προτεσταντική εκκλησία ή σε κάποια ομοσπονδία Προτεσταντικών εκκλησιών; Όχι! Έρχεται στον πνευματικό ναό του Θεού. Δηλαδή, και στον αληθινό πνευματικό ναό του Θεού και σ’ εκείνον που ψευδώς ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός ναός του Θεού.

 4. Ποιος είναι ο ναός, στον οποίον έρχεται ως ο Πρώτιστος Επίσκοπος;

⁴ Ας κατανοήσωμε σαφώς το ζήτημα για τον ναό. Στους αληθινούς Χριστιανούς ή αληθινούς ακολούθους και μιμητάς του Ιησού Χριστού, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Ο ναός των Ιουδαίων στον Ιεχωβά Θεό επάνω στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες στο έτος 70 (μ.Χ.) Από τότε ο μόνος ναός του Ιεχωβά που υπάρχει είναι ο πνευματικός ναός, στον οποίον ο Θεός κατοικεί με το πνεύμα του ή την αγία ενεργό του δύναμι. Ο πνευματικός ναός αποτελείται από «ζώντας λίθους»· ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είναι ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος και οι 144.000 εκλεκτοί του ακόλουθοί είναι «ζώντες λίθοι» οικοδομημένοι επάνω σ’ αυτόν. (Εφεσ. 2:21, 22· 1 Πέτρ. 2:5-7) Αυτός είναι ο ναός, στον οποίον έρχεται ως ο Πρώτιστος Επίσκοπος.

 5. Ποια πορεία θ’ αποτελούσε μολυσμό της τάξεως του ναού, και τι θ’ απεδεικνύοντο ότι είναι οι μολύνοντες;

⁵ Στους ίδιους αληθινούς Χριστιανούς ο απόστολος Παύλος γράφει επίσης: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βαλίαλ [ή Σατανάν]; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.” Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον·” και “εγώ θέλω σας δεχθή”.» (2 Κορ. 6:14-17, ΜΝΚ· Ησ. 52:11· Ιεζ. 20:41) Προφανώς, οποιαδήποτε τάξις Χριστιανών που θα ομοζυγούσε με τους απίστους και θα ανεμίγνυε φιλοσοφικές διδασκαλίες κοσμικού σκότους με Χριστιανικές διδασκαλίες φωτός και θα εδανείζετο από τη λατρεία του Διαβόλου και θα έφερνε ειδωλολατρικές εικόνες στην εκκλησία για λατρεία, θα εμόλυνε την τάξι του ναού. Αυτοί οι προσποιούμενοι τον Χριστιανό θα ίδρυαν ένα ψευδή ναό του Θεού. Δεν θα μπορούσαν ν’ αποτελούν τον αληθινό ναό του Θεού, αλλά θα ισχυρίζοντο απλώς ότι αποτελούν τον Χριστιανικό ναό του Θεού. Θ’ αποτελούσαν πραγματικά ένα υποκριτικό μέρος του παλαιού αυτού κόσμου.

 6. Όταν έρχεται στον πνευματικό ναό για ένα έργο καταστροφής, γιατί πρέπει ο Ιησούς Χριστός να κάμη επιθεώρησι;

⁶ Ο Ιησούς Χριστός, στον καιρό που έρχεται ως κλέπτης για να καταστρέψη τον παλαιό κόσμο, δηλαδή, το ακάθαρτο, καταθλιπτικό, πονηρό παλαιό σύστημα πραγμάτων, πρέπει να κάμη επιθεώρησι και να εξακριβώση τι είναι ανάγκη να καταστραφή. Πρέπει να επιθεωρήση τη θρησκευτική επικράτεια που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανική. Πρέπει να αποχωρίση τους υποκριτάς από τους αληθινούς Χριστιανούς. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται να έλθη στον πνευματικό ναό του Θεού.

 7. Ότι ο ναός είναι το μέρος στο οποίον έρχεται, φαίνεται να υποστηρίζεται από το ότι κάνει μνεία ποιού πράγματος, και που ηκολουθείτο αυτή η πορεία ενεργείας στις ημέρες του Ιησού;

⁷ Ότι αυτό είναι το μέρος στο οποίο πρέπει να έλθη, φαίνεται να υποστηρίζεται από το ότι κάνει μνεία της αγρυπνίας και φυλάξεως των ιματίων ενός ατόμου για ν’ αποφύγη το να περιπατή γυμνός και να βλέπουν οι άνθρωποι την ασχημοσύνη του. Αυτό θα μπορούσε ν’ αναφέρεται σε μια πορεία ενεργείας που ηκολουθείτο στον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ στις επίγειες ημέρες του Ιησού Χριστού. Στον ναό εκείνο οι υιοί της αρχαίας οικογενείας του Ααρών (του αδελφού του προφήτου Μωυσέως) υπηρετούσαν ως ιερείς, οι δε υιοί της φυλής του Λευί υπηρετούσαν ως βοηθοί των ιερέων. Όσον αφορά τις διατάξεις και τρόπους ενεργείας μεταξύ των διαβάζομε στο Ιουδαϊκό Μισνά (μεταφρασμένο στην Αγγλική από τον Χέρμπερτ Ντάνμπυ, Δ. Θ.):

 8, 9. Σύμφωνα με το Ιουδαϊκό Μισνά, ποιοι ετοποθετούντο σε καθήκον φρουρού στον ναό, και ποιας μεταχειρίσεως ετύγχανε ένας φρουρός κοιμισμένος στη θέσι του;

⁸ «Οι ιερείς φρουρούσαν σε τρεις θέσεις στο Ναό· στον Θάλαμο των Αμπτίνας, στον Θάλαμο της Φλογός, και στον Θάλαμο της Εστίας· και οι Λευίται σε είκοσι μία θέσεις: πέντε στις πέντε πύλες της Φρουράς του Ναού, τέσσερες στις τέσσερες γωνίες εντός, πέντε στις πέντε πύλες της Αυλής του Ναού, τέσσερες στις τέσσερες γωνίες της απέξω, και ένας στον Θάλαμο των Προσφορών, και ένας στον Θάλαμο του Παραπετάσματος, και ένας πίσω από τη θέσι του Ιλαστηρίου [δηλαδή, έξω από τον δυτικό ή οπίσθιο τοίχο των Αγίων των Αγίων του Ναού].

⁹ »Ο αξιωματικός της Φρουράς του Ναού συνήθιζε να περιέρχεται κάθε φρουρά με αναμμένους πυρσούς μπροστά του, και αν κάποιος φρουρός δεν έστεκε όρθιος και να του πη ‘Ω αξιωματικέ της Φρουράς του Ναού, ειρήνη εις σε!’ και ήταν φανερό ότι εκοιμάτο, θα τον χτυπούσε με τη ράβδο του, και είχε το δικαίωμα να κάψη το ένδυμά του. Και θα έλεγαν, ‘Τι θόρυβος είναι στην Αυλή του Ναού;’ ‘Ο θόρυβος κάποιου λευίτου που τον χτυπούν και του καίουν το ένδυμα επειδή απεκοιμήθη στη διάρκεια της φρουρήσεώς του.’ Ο Ραββίνος Ελιέζερ μπεν Γιακόμπ είπε: ‘Κάποτε βρήκαν τον αδελφό της μητέρας μου να κοιμάται και έκαψαν το ένδυμά του.’»—Μισνά, Μιντόθ («Καταμετρήσεις»), 1 παράγραφοι 1, 2.

10, 11. (α) Γιατί ήταν ανάγκη κάθε φρουρός να παραμένη άγρυπνος στη θέσι του; (β) Γιατί ήταν ανάγκη ν’ αγρυπνούν για την έλευσι του αξιωματικού που ήταν επιφορτισμένος με το ρίξιμο των κλήρων;

¹⁰ Αφού ο επόπτης ή αξιωματικός της Φρουράς του Ναού συνήθιζε να περιέρχεται και τους είκοσι τέσσερες σταθμούς στη διάρκεια των φρουρήσεων της νυκτός, ήταν ανάγκη να παραμένη κάθε φρουρός άγρυπνος στη θέσι του διαρκώς για να μη συλληφθή έξω του καθήκοντος από τον επόπτη. Ήταν επίσης ανάγκη ν’ ανοίγουν τη θύρα σ’ έναν άλλο αξιωματικό που ήταν επιφορτισμένος με το ρίξιμο των κλήρων για τις υπηρεσίες του ναού. Σχετικά με τούτο διαβάζομε: «Εκείνος που είχε τη φροντίδα του καθαρισμού του Θυσιαστηρίου από τις στάχτες εσηκώνετο νωρίς και εβυθίζετο σε νερό προτού έλθη ο αξιωματικός. Πότε ήρχετο αυτός; Όχι πάντοτε την ίδια ώρα. Ενίοτε ήρχετο με το λάλημα του πετεινού και ενίοτε γρηγορώτερα ή αργότερα. Ο αξιωματικός ήρχετο και έκρουε [τη θύρα] εκεί όπου ευρίσκοντο, και του άνοιγαν. Αυτός έλεγε, ‘Ας έλθη εκείνος που βυθίσθηκε στο νερό και ας ρίξη τους κλήρους.’ Και έρριχναν κλήρους και ο κλήρος έπεφτε σ’ έναν απ’ αυτούς.a

¹¹ »Αυτός έπαιρνε το κλειδί και άνοιγε τη μικρή θύρα και έμπαινε στην Αυλή του Ναού μέσω του Θαλάμου της Εστίας. Οι ιερείς έμπαιναν έπειτα απ’ αυτόν βαστάζοντας δύο αναμμένους πυρσούς, και εχωρίζοντο σε δύο ομάδες.»—Μισνά, Ταμίντ («Το Καθημερινόν Ολοκαύτωμα»), παράγραφοι 2, 3.

12. (α) Όπως εξεικονίσθη από τους ιερείς και τους Λευίτας που υπηρετούσαν στον ναό, σε ποιους απευθύνεται ιδιαίτερα η ενθάρρυνσις του Ιησού ν’ αγρυπνούν; (β) Από το 1931, ποιοι επίσης μπορούν κάλλιστα να προσέξουν αυτή τη συμβουλή, και γιατί;

¹² Οι ιερείς και οι Λευίται, υπηρετώντας στον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, υποτυπούσαν ή προεσκίαζαν τους 144.000 νικητάς ακολούθους του Αρχιερέως του Ιεχωβά Ιησού Χριστού. Στον «πνευματικόν οίκον» ή ναόν του Θεού οι 144.000 είναι συγχρόνως «λίθοι ζώντες» και «ιεράτευμα άγιον» για να προσφέρουν «πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού». (1 Πέτρ. 2:5) Η εκλογή αυτών των «ζώντων λίθων» του «πνευματικού οίκου» υπήρξε εν προόδω στη διάρκεια της «Χριστιανικής εποχής». Σήμερα, έπειτα από δεκαεννέα αιώνες, υπάρχει μόνο ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς ακόμη στη γη, και ο αριθμός των γίνεται μικρότερος από έτος σε έτος. Σ’ αυτούς απευθύνεται ιδιαίτερα η ενθάρρυνσις του Ιησού να αγρυπνούν και φυλάττουν τα ιμάτιά των. Εν τούτοις, από το έτος 1931 ένας «πολύς όχλος» λατρευτών του Ιεχωβά Θεού από όλα τα έθνη και τις γλώσσες έχει ενωθή με το υπόλοιπο του «πνευματικού οίκου» ή «αγίου ιερατεύματος». Η Αποκάλυψις 7:9-15 προείπε την προσέλευσι αυτού του «πολλού όχλου» των «προβατοειδών» λατρευτών του Θεού και τους απεικόνισε ως να βρίσκωνται ενώπιον του θρόνου του Θεού και ν’ αποδίδουν τη σωτηρία των σ’ αυτόν και στο Αρνίον του Ιησούν Χριστόν και επίσης να προσφέρουν ιερή υπηρεσία στον Θεό στο ναό ημέρα και νύχτα. Λόγω αυτής της μνείας που γίνεται για υπηρεσία ναού τη νύχτα, και αυτοί επίσης μπορούν κάλλιστα να προσέξουν τη συμβουλή ν’ αγρυπνούν, που απευθύνεται στο πνευματικό υπόλοιπο του «αγίου ιερατεύματος». Δεν θέλουν να είναι όμοιοι μ’ εκείνους που αποκοιμώνται και χάνουν τα ενδύματά των.

ΙΜΑΤΙΑ

13. (α) Ποια σωματική κατάστασις των ιερέων απηγορεύετο στον ναό του Ιεχωβά; (β) Ποια είναι, λοιπόν, τα ιμάτια που το υπόλοιπο πρέπει να διατηρή υπό την κατοχή του;

¹³ Στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες, οι ιερείς συχνά προσέφεραν θυσίες στους ψευδείς θεούς των γυμνοί, όπως στις θυσίες στον Βάκχο τον θεόν του οίνου, κλπ. Στον αρχαίο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ η επίδειξις γυμνότητος απηγορεύετο. Γι’ αυτό ακριβώς οι ιερείς έπρεπε να φορούν λινά «περισκελή» ώστε τα απόκρυφα μέρη των να μην επιδεικνύωνται ποτέ, σε οποιαδήποτε στάσι, στη διάρκεια της διακονίας των στον ναό. (Έξοδ. 20:26· 28:42) Ποια είναι, λοιπόν, τα «ιμάτια» ή εξωτερικά ενδύματα που φορεί και πρέπει να διατηρή υπό την κατοχή του το υπόλοιπο του «αγίου ιερατεύματος» στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά; Εφόσον ένας δεν μπόρεσε να παραμείνη άγρυπνος στη θέσι τού καθήκοντος στη διάρκεια της νυκτός ετιμωρείτο με την απώλεια της θέσεως της υπηρεσίας του στον ναό και κατέληγε στην αισχύνη της γυμνότητος, έπεται ότι τα ιμάτια εξεικονίζουν τα εμβλήματα ή διακριτικά χαρακτηριστικά ή αποδείξεις ενός ατόμου, που κατέχει την έντιμη θέσι να είναι δούλος του Ιεχωβά Θεού και συνδιάκονος με τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, στον ναό Του. Τα ιμάτια σημαίνουν την έντιμη υπηρεσία του να είναι κανείς μάρτυς του Υψίστου Θεού Ιεχωβά, αποδίδοντας δημοσία υπηρεσία σ’ αυτόν στον ναό του. Τα ενδύματα αυτά είναι δώρο του Θεού και επομένως μπορεί Αυτός να τα αφαιρέση αν εκείνος που τα φορεί δεν ζη σύμφωνα με τις ευθύνες του ιερού του υπουργήματος.

14. Πότε χορηγούνται αυτά τα ιμάτια διακονίας στον πνευματικό ναό, και με αποτέλεσμα ποια προνόμια;

¹⁴ Πότε χορηγούνται αυτά τα ιμάτια της διακονίας στον πνευματικό ναό; Όταν ένας πιστεύη στον Ιεχωβά ως τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό και δέχεται την προμήθεια του για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού και κατόπιν στοργικά αφιερώνεται στον Θεό για να τον λατρεύη και να τον υπηρετή για πάντα. Αφού γίνη δεκτή η αφιέρωσις μέσω του Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός λαμβάνει έπειτα τον αφιερωμένον στην ιερή διακονία. Για να μεταχειρισθούμε εικονική γλώσσα, ενδύει τον αφιερωμένο Χριστιανό με τα ιμάτια που συμβολίζουν το ότι βρίσκεται στη διακονία στον ναό του Θεού· και ο Ιεχωβά παρέχει αναγνώρισι στον αφιερωμένο Χριστιανό δίνοντάς του ιερά προνόμια υπηρεσίας.

15. Πώς προεσκιάζετο αυτό στον αρχαίον Ισραήλ, και γιατί τα ενδύματα της διακονίας πρέπει να εκτιμώνται και διατηρούνται;

¹⁵ Προσκιάζοντας τούτο, οι ιερείς του Ισραήλ ήσαν ντυμένοι με επίσημα ενδύματα που εσήμαιναν τον ιερό τους διορισμό στην υπηρεσία. Όσον αφορά τους Λευίτας, αυτοί έπρεπε να πλύνουν τα ενδύματά τους προτού παρουσιασθούν στους ιερείς ως βοηθοί των στον ναό. (Έξοδ. 28:1-43· Αριθμ. 8:5-22) Είναι τιμή να φορή κανείς τα εικονικά ενδύματα της αληθινής Χριστιανικής διακονίας στον πνευματικό ναό του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός ήταν έτσι εικονικά ντυμένος όταν περιήρχετο επάνω στη γη κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ανάμεσα στους περιτετμημένους Ιουδαίους, «τα απωλολότα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» Είναι γραμμένο: «Ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας· και δια να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν δια το έλεος αυτού.» (Ρωμ. 15:8, 9) Ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός είναι ο μέγιστος διάκονος, ο πρώτιστος διάκονος, του Υψίστου Θεού, του Δημιουργού του σύμπαντος. Αποτελεί την υψίστη τιμή που ένα πλάσμα θα μπορούσε ν’ απολαύση, το να είναι κανείς στη διακονία μαζί με τον Ιησού Χριστό, τον Αρχιερέα του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Αφού τα ενδύματα εμφαίνουν το ότι είναι κανείς τιμημένος μ’ αυτή τη διακονία, έπεται ότι αποτελούν κάτι που πρέπει να το εκτιμά και να το διατηρή.

16. (α) Για ποιο ζήτημα πρόκειται εδώ, και γιατί αυτό είναι τόσο ζωτικό για όλους; (β) Πώς μπορεί η μορφή λατρείας ενός πλάσματος να είναι θανατηφόρος, και επομένως, τι δεν πρέπει να επιτραπή να συμβή στην αληθινή θρησκεία;

¹⁶ Το ζήτημα εδώ αφορά την αληθινή, καθαρά θρησκεία. Η καθαρά θρησκεία σημαίνει ζωή για όλη τη νοήμονα κτίσι, επειδή θέτει και κρατεί ένα νοήμον πλάσμα σε επαφή με τον θείον Πατέρα, την Πηγή κάθε ζωής, είτε ζωής στον ουρανό, είτε ζωής επάνω στη γη. Η μορφή λατρείας ενός πλάσματος μπορεί να είναι εσφαλμένη και να απατά την καρδιά του λατρευτού και έτσι ν’ αποδειχθή ματαία, άκαρπη, θανατηφόρος αντί να είναι ζωοπάροχος. Αν το πλάσμα αυτό δεν χαλιναγωγή τη γλώσσα του και δεν λέγη, κηρύττη, διδάσκη και προσεύχεται αληθινά, ορθά πράγματα για τον πραγματικό Θεό και τον σκοπό του, η μορφή της λατρείας του δεν θα έχη ως αποτέλεσμα ευλογία και σωτηρία παρά την ειλικρίνεια της λατρείας. «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία. Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.» (Ιάκ. 1:26, 27) Η μία αληθινή θρησκεία δεν πρέπει να επιτραπή να μολυνθή με τις ψευδείς θρησκείες και μορφές λατρείας του κόσμου, ούτε ακόμη και με τις ψευδώς αποκαλούμενες «Χριστιανικές» θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου».

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ

17. Εν σχέσει με τον αληθινό ναό, ποιος είναι ο σκοπός της αγρυπνίας και της φρουρήσεως, και ποιόν πρέπει να έχωμε για να επαγρυπνή μαζί μας, και γιατί;

¹⁷ Στον αρχαίο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, οι ιερείς και οι Λευίται που φρουρούσαν τον ναό ήσαν τοποθετημένοι στους σταθμούς των για να προστατεύουν τον ναό από κλοπή και να εμποδίζουν την είσοδο σε όλα τα ακάθαρτα άτομα και όλους τους παρεισάκτους που είχαν κλίσι για μη κατάλληλες ενασχολήσεις. Εν σχέσει με τον πνευματικό ναό του Θεού και τη λατρεία του που διεξάγεται εκεί σήμερα, ο σκοπός της αγρυπνίας και της φρουρήσεως είναι ο ίδιος. Ο σκοπός είναι να διατηρηθή η καθαρά λατρεία του Θεού αμόλυντη από την παρείσδυσι ακαθάρτων προσώπων και από οποιαδήποτε ακαθαρσία που προέρχεται από αυτόν τον Βαβυλωνιακό παλαιό κόσμο. Είναι το να καταβληθή φροντίδα ώστε η καθαρά και ευπρόσδεκτη λατρεία να διατηρηθή, να προαχθή και να φερθή σε άλλους για να καταστή δυνατόν να ρεύσουν απ’ αυτή τα ψυχοσωτήρια οφέλη της σε άλλους και έτσι να τιμηθή και εξυψωθή ο Θεός. Όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί, που είναι ευνοημένοι με το να έχουν τη μία και μόνη Θεόδοτη θρησκεία, είναι υπεύθυνοι να παραμένουν άγρυπνοι, εφ’ όσον βρίσκονται σ’ αυτόν τον Βαβυλωνιακό κόσμο. Πρέπει να αγρυπνούν με τη βοήθεια του Θεού, εμπιστευόμενοι στη συμπαράστασι των αγίων του αγγέλων και στην ενέργεια του αγίου του πνεύματος. Για υπόμνησι τούτου, είναι γραμμένο: «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν· εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων.» (Ψαλμ. 127:1, ΜΝΚ) Η αγρυπνία μας και η φρούρησίς μας μπορεί να είναι ατελής και ανεπαρκής, αλλά η επαγρύπνησις του Θεού είναι τελεία και ασκείται επάνω σε κάθε ζήτημα που ενδιαφέρει και μπορεί ακόμη να διαβλέπη κάθε επείγουσα ανάγκη. Έχομε ανάγκη να επαγρυπνή ο Θεός μαζί μας.

18. (α) Ποιοι στις εκκλησίες της τάξεως του ναού έχουν ειδική ευθύνη να αγρυπνούν; (β) Γιατί είναι τώρα ακόμη σπουδαιότερο να αγρυπνούμε ως επίσκοποι, και για να μη συμβή τι;

¹⁸ Οι άνθρωποι, που έχουν διορισθή ως επίσκοποι σε μια εκκλησία της τάξεως του ναού του Θεού, έχουν μια ειδική ευθύνη να αγρυπνούν για να μην αναπτυχθούν οποιεσδήποτε κακές ή ακατάλληλες συνθήκες. Εφόσον έχουν ήδη περάσει δεκαεννέα αιώνες από τότε που ο απόστολος Παύλος είπε τα παρακάτω λόγια στους επισκόπους, είναι ακόμη πιο πολύ σπουδαίο να δοθή προσοχή σ’ αυτά: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου [Υιού]. Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι καλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διά τούτο αγρυπνείτε, ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον. . . . ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:28-35, ΜΝΚ) Υπάρχει ακόμη μεγάλη ανάγκη, ναι, μεγαλύτερη ανάγκη, να αγρυπνούμε και να φρουρούμε για να μην παρεισδύσουν λύκοι που καταβροχθίζουν τους μαθητάς και να μην εγερθούν φιλόδοξοι θρησκευτικοί ηγέται που αποσπούν τους μαθητάς οπίσω των και τους εμποδίζουν από το ν’ ακολουθούν τον Καλόν Ποιμένα, ο όποιος είπε, «Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας, θέλει είσθαι υπηρέτης σας.»—Ματθ. 23:10, 11.

19. Αβεβαιότης ως προς ποιο γεγονός καθιστά επάναγκες να αγρυπνούν όλοι οι λατρευταί, και με ποιά έννοια πρέπει να το κάνουν αυτό;

¹⁹ Εν τούτοις, όλοι οι λατρευταί στον αληθινό πνευματικό ναό του Ιεχωβά Θεού πρέπει ν’ αγρυπνούν και να παρατηρούν, όχι μόνο για να μην παρεισδύσουν οι ακάθαρτοι, αλλά και για την έλευσι του Ανωτάτου Ιερατικού Επιθεωρητού. Ο Ιησούς μάς προειδοποίησε για την αβεβαιότητα του καιρού της τελικής επιθεωρήσεως, κατά τον οποίο καιρό θα εγίνετο σαφές αν έχωμε εγκαρτερήσει στη λατρεία και υπηρεσία του Θεού ως τη λήξι της περιόδου της αγρυπνίας, στο πλήρες τέλος του κοσμικού αυτού συστήματος πραγμάτων. Ο Ιησούς είπε: «Περί δε της η μέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ. Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού, και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν, και εις έκαστον το έργον αυτού, και εις τον θυρωρόν προσέταξε, να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν (διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, την εσπέραν, ή το μεσονύκτιον, ή όταν φωνάζη ο αλέκτωρ, ή το πρωί·) μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.» (Μάρκ. 13:32-37) Αυτό σημαίνει για όλους ν’ αγρυπνούν, τελείους αφυπνισμένοι πάντοτε, με μια πνευματική έννοια, στη θρησκευτική επικράτεια.

[Υποσημειώσεις]

«Κάθε ημέρα συνήθιζε να αφαιρούν τις στάχτες από το Θυσιαστήριο με το λάλημα του πετεινού, ή τότε περίπου, είτε πριν απ’ αυτό είτε μετά απ’ αυτό· αλλά στην Ημέρα του Εξιλασμού [το έκαναν αυτό] τα μεσάνυχτα, στην Εορτή δε [του Πάσχα, της Πεντηκοστής και των Σκηνών] στην πρώτη φρουρά. Και προτού πλησιάση [η ώρα για] το λάλημα του πετεινού η Αυλή του Ναού ήταν γεμάτη από Ισραηλίτας.

»Προηγουμένως, οποιοσδήποτε είχε τη φροντίδα του καθαρισμού του Θυσιαστηρίου από τις στάχτες, το εκτελούσε αυτό. Αν ήσαν πολλοί, συνήθιζαν να τρέχουν και ν’ ανεβαίνουν στην Ανωφέρεια [του Θυσιαστηρίου], εκείνος δε που ήρχετο πρώτος κατά τέσσερες πήχεις, εξησφάλιζε το έργον. . . . Όταν από την Αυλή έβλεπαν ότι αυτοί διέτρεχαν κίνδυνο, διέτασσαν να μην καθαρίσουν το θυσιαστήριο παρά με κλήρο. Υπήρχαν τέσσερες κλήροι: και αυτός ήταν ο πρώτος κλήρος »