Η Κρίσις του Θεού Κάνει Έκδηλον τον Αληθώς Πλούσιον

 1. Γιατί το άγγελμα της Βασιλείας είναι στην εποχή μας τόσο δυνατό;

ΣΤΗΝ προφητεία του σχετικά με τον έσχατο καιρό, ο Ιησούς είπε : «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτό παραβάλλεται με το άγγελμα της πρώτης ελεύσεως, δηλαδή, ότι «επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Το άγγελμα της εποχής μας είναι πιο δυνατό. Ομιλεί για τη βασιλεία του Θεού ως πράγματι εγκαθιδρυμένη, διότι το φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. ο Ιεχωβά εγκαθίδρυσε τον Βασιλέα του, Χριστόν Ιησού, όχι σ’ ένα επίγειο θρόνο, αλλά στο ουράνιο Όρος Σιών.​—Ματθ. 24:14· 4:17· Ψαλμ. 2:6· Εβρ. 12:22.

 2. Ποιος τρόπος ενεργείας θα μας βοηθήση στην εφαρμογή της παραβολής των εδαφίων Λουκάς 16:19-31 στην εποχή μας;

² Το άγγελμα της Βασιλείας στην πρώτη έλευσι εσημείωσε την έναρξι μιας επιθεωρήσεως και περιόδου κρίσεως. Ήταν το πρώτο νήμα στο υπόδειγμα της κρίσεως. Ως αποτέλεσμα, άρχισαν να λαμβάνουν χώραν αλλαγές που περιελάμβαναν τις δύο τάξεις, όπως περιγράφεται στην παραβολή του Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο. Το ίδιο αληθεύει και σήμερα. Οι αρχές επάνω στις οποίες βασίζονται η επιθεώρησις και η κρίσις παραμένουν οι ίδιες, αλλά διεξάγεται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Εξετάζοντας τα συμφραζόμενα της παραβολής και άλλα σχετικά εδάφια μπορέσαμε να καθορίσωμε την ταυτότητα των δύο κυριωτέρων χαρακτήρων στην εποχή της πρώτης ελεύσεως στην πρώτη εκπλήρωσί της. Ο ίδιος τρόπος ενεργείας θα μας βοηθήση να έχωμε μια σαφή εικόνα της παρούσης καταστάσεως, θα μας βοηθήση επίσης να ιδούμε ατομικώς πού στεκόμεθα σχετικά με το υπόδειγμα κρίσεως και τον σχεδιασμένο σκοπό του.

 3. Πώς μπορούμε να καθορίσωμε την ταυτότητα της συγχρόνου τάξεως του «πλουσίου»;

³ Δεν είναι ανάγκη να κυττάξωμε μακριά για να βρούμε την σύγχρονη τάξι του «πλουσίου.» Ο θρησκευτικός κλήρος και οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» έχουν μια αξιοσημείωτη ομοιότητα με τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του Ιησού. Σήμερα, όπως και τότε, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια τάξι δική των, ιερή και απαραβίαστη, αναγνωρισμένη ως ανωτέρα σε θέσι και μόρφωσι, διακρινόμενη από τα ιμάτια και τους πολλούς τίτλους της. Είναι πλούσιοι σε θέσεις επιρροής και εξοχότητος, συχνά σε αγαθές σχέσεις με τους πολιτικούς άρχοντας, και σε μερικές περιπτώσεις ασκούν την πραγματική εξουσία πίσω από τον θρόνο, ή τον δικτάτορα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επίσης θρησκευτικώς πλούσιοι στους ισχυρισμούς των ότι είναι οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι του Θεού στις εθνικές υποθέσεις, επίσης σε κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα. Στις εκκλησίες των είναι συνήθως οι μόνοι που είναι εξουσιοδοτημένοι να κηρύττουν και να διεξάγουν τις λειτουργίες. Σε μερικές εκκλησίες αυτοί οι άνθρωποι διεκδικούν το δικαίωμα να ακούουν εξομολογήσεις και να χορηγούν άφεσι. Μερικοί ισχυρίζονται ακόμη ότι έχουν το δικαίωμα ν’ αγιοποιούν ένα άτομο και να το ανακηρύξουν ιερό και δίκαιο. Αληθεύει, επίσης, ότι η σύγχρονη τάξις του «πλουσίου» ζητεί να ενδύεται πορφύραν και στολήν βυσσίνην, και να ευφραίνεται κάθε ημέρα μεγαλοπρεπώς.​—Λουκ. 16:19.

 4. Από πότε εμφανίσθηκε η σύγχρονη τάξις του «Λαζάρου,» και πώς αυτό;

⁴ Δεν είναι, επίσης, ανάγκη να ερευνήσωμε μακριά για να εντοπίσωμε την τάξι του «πτωχού» στην παραβολή του Ιησού. Ενθυμείσθε πώς στην πρώτη έλευσι αυτή η τάξις των μικρών και ταπεινών εμφανίσθηκε αμέσως μόλις άρχισε να κηρύττη ο πρόδρομος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Έτσι, επίσης, και σήμερα, πριν από την εγκαθίδρυσι της Βασιλείας το 1914, είχε γίνει ένα όμοιο προετοιμαστικό έργο καθαρισμού της οδού ενώπιον του αντιπροσώπου του Ιεχωβά. (Μαλαχ. 3:1) Επειδή ήταν σε μεγαλυτέρα κλίμακα, εκάλυψε μια μακροτέρα περίοδο σαράντα περίπου ετών. Αμέσως βρήκε εκείνους οι οποίοι ήσαν ενήμεροι της πνευματικής των ανάγκης, αλλά οι οποίοι, όπως οι μαθηταί του Ιωάννου, δεν εξηρτώντο πια από τους παραδεδεγμένους θρησκευτικούς ηγέτας για πνευματική τροφή. Έως τότε αυτοί, όπως ο Λάζαρος στη γεμάτη πληγές κατάστασί του, έκειτο «πλησίον της πύλης αυτού [του πλουσίου]» για να συλλάβη τα ψιχία που θα έπιπταν. (Λουκ. 16:20, 21) Εν τούτοις, ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου,» όπως το προηγούμενο αντίστοιχό του, έδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον για τον κοινό λαό. Προτίμησαν τις παραδόσεις των και τα σύμβολα των πίστεως από τις διδασκαλίες που επήγαζαν αυστηρά από τη Γραφή. Η τράπεζά των μπορεί να είχε μεγαλοπρεπή εμφάνισι, αλλά, η τροφή των είναι νοθευμένη.

ΟΡΘΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

 5. Μήπως πρέπει ν’ αναμένωμε μια αιφνίδια εκπλήρωσι αυτών που εξεικονίζοντο με τον θάνατο του πλουσίου και του Λαζάρου;

⁵ Κατόπιν, όπως ελέχθη στην παραβολή, συνέβη, κάτι που άλλαξε όλη την σκηνή. Και οι δύο άνθρωποι απέθαναν. Αυτό είναι το σημείο όπου εισέρχεται το σπουδαίο στοιχείο του χρόνου, σημειούμενο στην εκπλήρωσι από τη διακήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας. Ναι, ο θάνατος είναι ένα αποκορυφωτικό γεγονός, αλλά μη λάβετε την εσφαλμένη εντύπωσι. Οι αλλαγές που προκύπτουν δεν συνέβησαν όλες αμέσως, ώστε να επηρεάσουν όλους ταυτοχρόνως. Δεν συνέβη έτσι στην πρώτη έλευσι. Εν αναμονή της διακονίας του Ιησού, ένα έργο είχε γίνει και ένα άγγελμα είχε διακηρυχθή επί έξη μήνες προηγουμένως που έφερε παρηγορία σε μερικούς και βασανισμό σε άλλους. Ομοίως πριν από το 1914, το άγγελμα της αληθείας που περιεστρέφετο γύρω από την βασιλεία του Θεού έφερε ανακούφισι, και ελπίδα σε μερικούς, και γέμισε τις ψυχές εκείνων που πεινούσαν, αλλά «προκάλεσε την οργή και τον βασανισμό των κληρικών οι οποίοι δεν άργησαν να το δείξουν. (Για λεπτομέρειες βλέπε Οι Μάρτυρες τον Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό.) Εκείνο το πρώτο έργο και άγγελμα ήσαν με την προσδοκία ενός ευρύτερου και σαφέστερα προσδιορισμένου υποδείγματος που θα ετύγχανε επεξεργασίας μετά το 1914. Όπως με τον πρωινό ήλιο, δεν είναι ανάγκη ν’ αναμείνωμε ν’ ανατείλη πλήρως για ν’ αποκαλύψουν οι διαπεραστικές του ακτίνες το κάθε τι στις αδρές γραμμές. Πριν από αυτό, εν αναμονή, το ευπρόσδεκτο φως της ανατολής δίνει μια αυξανομένη σαφή εικόνα του τοπίου που είναι μπροστά μας.

 6. Πώς οδηγούμεθα περαιτέρω προς αυτή την κατεύθυνσι;

⁶ Υπάρχει κι ένα άλλο πράγμα. Όταν ο Ιησούς ελάλησε την παραβολή του, οι θρησκευτικοί άρχοντες εξακολουθούσαν να παραμένουν στην πλούσια ζωή και τους απαιτητικούς ισχυρισμούς των. Υπήρχαν, επίσης, πολλοί σε μια πτωχή κατάστασι, οι οποίοι μόνο αργότερα εδοκίμασαν την ανακούφισι της θείας ευνοίας. Αυτό δεν μετέβαλε το γεγονός ότι είχε αρχίσει η περίοδος της επιθεωρήσεως και τίποτε δεν μπορούσε ν’ αλλάξη τις αρχές της ή να σταματήση ή ακόμη να εμποδίση την εκτέλεσί της. Ο Ιησούς ωμίλησε αναλόγως. Έτσι και σήμερα, εφόσον ο Χριστός Ιησούς είχε ενθρονισθή στο ουράνιο Όρος Σιών στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση ή επιβραδύνη τις ενέργειες που επρόκειτο να λάβουν χώραν.

 7. Πώς ο Παύλος καθώρισε την ταυτότητα του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, καταλήγοντας σε ποια έξοχη έκκλησι;

⁷ Στη θεόπνευστη περιγραφή της Θεοκρατικής διευθετήσεως στο «Όρος Σιών . . . την επουράνιον Ιερουσαλήμ,» που κάνει ο Παύλος, αφού αναφέρει τις «μυριάδες αγγέλων . . . και [την Χριστιανικήν] εκκλησίαν πρωτοτόκων,» ονομάζει κατόπιν την πιο σπουδαία φυσιογνωμία, τον Μεγαλύτερον Αβραάμ, «Θεόν κριτήν πάντων.» (Εβρ. 12:22, 23) Ναι, κρίνει την τάξι του «Λαζάρου» και την τάξι του «πλουσίου» και όλους τους άλλους. Οι ‘κρίσεις του [είναι] άβυσσος μεγάλη,’ «χάσμα μέγα,» δίκαιες και αμείλικτες για όλες τις τάξεις. (Ψαλμ. 36:6· Λουκ. 16:26) Εν τούτοις, ως την τελική εκτέλεσι της κρίσεώς του είναι δυνατόν άτομα να λάβουν πείρα μιας αλλαγής της καρδιάς και να εγκαταλείψουν μια τάξι για να μεταταχθούν σε μια άλλη, ακόμη και στη διάρκεια της περιόδου επιθεωρήσεως. Μη λησμονείτε, όμως, ότι ο χρόνος είναι περιωρισμένος. Με αυτή την γραμμή σκέψεως ο Παύλος συνεχίζει, και λέγει: «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα.» Προχωρεί για να πη ότι ολόκληρο το παρόν σύστημα πραγμάτων, ναι, οι συμβολικοί ουρανοί και γη, θα σεισθούν και θα εξαφανισθούν πλήρως. Και καταλήγει με την εξής έξοχη έκκλησι: «Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»​—Εβρ. 12:25-28.

 8. Ποια τελικά λόγια προσέθεσε ο Παύλος, και ποια διάκρισις πρέπει να σημειωθή;

⁸ Ο Παύλος προσθέτει ένα ισχυρόν, τελικόν λόγον: «Διότι ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον.» Σημειώστε την διάκρισι. Στην παραβολή του, ο Ιησούς είπε για την πύρινη κατάστασι που υφίστανται οι άνθρωποι ενόσω βρίσκονται ακόμη στη γη, η οποία βασανίζει αλλά δεν θανατώνει. Ο Παύλος, όμως, ανεφέρετο στην τελική εκτέλεσι της κρίσεως η οποία καταναλίσκει και καταστρέφει κάθε ζωή στη ‘λίμνη του πυρός, . . . τον δεύτερο θάνατο.’​—Εβρ. 12:29· Αποκάλ. 20:14.

 9. Πώς η προφητεία στα εδάφια Αποκάλυψις 11:7-12 ρίχνει περισσότερο φως στον παράγοντα χρόνον;

⁹ Παρατηρώντας τα γεγονότα, διαπιστώνομε περαιτέρω απόδειξι της ανάγκης να εξετάσωμε κατάλληλα τον παράγοντα χρόνον. Μολονότι το 1914 εσημείωσε τη γέννησι της Βασιλείας, μόλις το 1919 η τάξις του «Λαζάρου» έλαβε πλήρη πείρα της αλλαγής της καταστάσεώς της. (Αποκάλ. 12:5) Τι συνέβη; Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επετράπη από τον Θεό στον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου» να καταπιέση και να παρασύρη τους αφιερωμένους δούλους του Ιεχωβά της τάξεως του «Λαζάρου» σε μια δύσκολη θέσι αδρανείας. Ως τάξις, εφαίνετο ότι έφθασαν στο τέλος των και, συμβολικά, τα δίχως ζωή σώματά των είχαν εκτεθή «επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης,» της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Οι εχθροί των ‘εχάρησαν δι’ αυτούς.’ Κατόπιν, κάτω από το κατευθυντήριο διάταγμα του Θεού, συνέβη μια αιφνίδια αντιστροφή. Το «πνεύμα ζωής εκ του Θεού» τους απεκατέστησε σε δράσι, και «ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν προς αυτούς, Ανάβητε εδώ . . . και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.» Αυτό ακριβώς συνέβη το 1919 στους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι απεκατεστάθησαν στην εύνοιά του και την εξυψωμένη υπηρεσία του προς το συμφέρον της βασιλείας του στα όμματα όλων, περιλαμβανομένων και των εχθρών των της τάξεως του «πλουσίου.»​—Αποκάλ. 11:7-12.

10. Από το 1919, πώς οι καταστάσεις που άλλαξαν και για τις δύο τάξεις έγιναν πιο καταφανείς;

¹⁰ Από τότε οι συνθήκες που άλλαξαν, έγιναν όπως είχε προλεχθή ολοένα περισσότερο καταφανείς. Οι αληθινοί δούλοι του Ιεχωβά, οι οποίοι προηγουμένως έκλαιαν και πεινούσαν, μπορούσαν τώρα να ‘αλαλάζουν εν ευθυμία λόγω καλής καταστάσεως της καρδιάς,’ επειδή ετρέφοντο με αλήθειες της Βασιλείας και επλούτιζαν με την υπηρεσία της Βασιλείας. Σε αντίθεσι, υπάρχουν ουαί στους καθ’ ομολογίαν δούλους του Θεού, οι οποίοι ‘δικαιώνουν εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων’ και θέλουν ‘πάντες οι άνθρωποι να τους ευφημήσωσι.’ Αυτοί έχουν τώρα λόγους να ‘βοούν εν πόνω καρδίας’ καθώς βλέπουν την τάξι του «Λαζάρου» ν’ απολαμβάνη μεγάλη ευημερία και να είναι πραγματικά πλούσια, ‘ευλογημένη . . . εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια δια Χριστού,’ του ανάσσοντος Βασιλέως, και με τον Ιεχωβά, τον Μεγαλύτερον Αβραάμ. Αλλά όσοι αποτελούν τη σύγχρονη τάξι του «πλουσίου» είναι απολύτως νεκροί και ενταφιασμένοι όσον αφορά το να έχουν κάποια απόδειξι της θείας εύνοιας. Απορρίπτουν το άγγελμα της Βασιλείας που κηρύσσεται από την τάξι του «Λαζάρου.» Αντιθέτως, συνηγορούν για ανθρώπινα πολιτικά υποκατάστατα όπως η Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη. Σημειώστε τώρα τις εκκλήσεις της εποχής μας της τάξεως του «πλουσίου,» όπως τις δείχνει η παραβολή του Ιησού.​—Ησ. 65:14, ΜΝΚ· Λουκ. 6:26· 16:15· Εφεσ. 1:3.

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ «ΠΛΟΥΣΙΟΥ»

11. Πώς βλέπομε να εκπληρώνεται στην εποχή μας η έκκλησις του πλουσίου που αναφέρεται στο εδάφιο Λουκάς 16:24;

¹¹ Σε γενικές γραμμές, τα επιχειρήματα των συγχρόνων θρησκευτικών ηγετών είναι όμοια με τα επιχειρήματα των γραμματέων και Φαρισαίων. Και στις δύο περιπτώσεις οι πράξεις ομιλούν καλύτερα από τα λόγια. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να μειωθή ή να παραμορφωθή το ισχυρό έργο και το άγγελμα της τάξεως του «Λαζάρου,» ακόμη δε γίνονται προσπάθειες ν’ απαγορευθή το έργο όπου είναι δυνατόν. ‘Ω, να εστέλλετο ο Λάζαρος να καταδροσίση την γλώσσα μου με μια σταγόνα ύδατος σ’ αυτό το φλογερό πυρ!’ Ας ήρχετο ένας καταπραϋντικός, φιλοφρονητικός λόγος από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και, κατά σύμπτωσιν, ας εγκατέλειπαν την θέσι των από τον κόλπο του Αβραάμ!​—Λουκ. 16:24.

12. Όπως δείχνεται από την απάντησι του Αβραάμ, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εκκλήσεως της τάξεως του «πλουσίου»;

¹² Ως απάντησι στην έκκλησι του πλουσίου θα ενθυμήσθε ότι ο Αβραάμ απλώς έκαμε ανασκόπησι των γεγονότων, υπονοώντας ότι τίποτε δεν μπορούσε να τα μεταβάλη. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Το αποτέλεσμα των προσπαθειών να κάνουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά να μειώσουν τον τόνο του αγγέλματός των ή ν’ αλλάξουν τη στάσι των είναι εξίσου άκαρπο όπως και με την πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Ο Ιεχωβά δίνει τις ίδιες οδηγίες στην τάξι του «Λαζάρου» σήμερα όπως έδωσε και στον δούλο του Ιερεμίαν: «Θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. . . . θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερόνω, λέγει Ιεχωβά.»​—Ιερεμ. 1:7, 19, ΜΝΚ.

13. Πώς ετόνισε, ο Ιησούς μια ευρυτέρα εφαρμογή όταν ανέφερε το μέγα χάσμα;

¹³ Θα ενθυμήσθε, επίσης, από την παραβολή ότι ο Αβραάμ επέσυρε κατόπιν την προσοχή στο ‘μέγα χάσμα.’ Αλλά εσημειώσατε ότι δεν περιώρισε την παρατήρησί του μόνο στον πλούσιο και τον Λάζαρο, λέγοντας ότι κανείς από αυτούς τους δύο δεν μπορούσε να διέλθη στον άλλο εξαιτίας του χάσματος; Ομιλεί για πολλούς που βρίσκονται και στις δύο πλευρές, λέγοντας: «Μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς ημάς.»​—Λουκ. 16:26.

14. Ποιες άλλες τάξεις φαίνονται στη σύγχρονη εκπλήρωσι εκτός από εκείνους που εξεικονίζονται από τον πλούσιο και τον Λάζαρο;

¹⁴ Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς άνοιξε την θύρα για μια ευρύτερη εφαρμογή της παραβολής του. Αυτό αληθεύει ιδιαιτέρως στη σύγχρονη εκπλήρωσι. Γνωρίζομε ότι ο πλούσιος είχε πέντε αδελφούς οι οποίοι, υπονοούσε ότι εβάδιζαν προς τον ίδιο τόπο βασανισμού. Τα μόνα πλάσματα που ανέφερε ο Ιησούς ότι βρίσκονται στην παράταξι του Λαζάρου ήσαν εκείνοι οι οποίοι έλαβαν τον κόπο να τον τοποθετήσουν, ως ένα άπορο πτωχό, στην πύλη του πλουσίου, καθώς και οι κύνες οι οποίοι έγλειφαν προσεκτικά τις πληγές του. Εδώ έχομε την κλείδα. Έκαμαν κάτι για τον Λάζαρο όταν είχε ανάγκη. Ο πλούσιος δεν έκαμε τίποτε. Σε μια άλλη παραβολή, ο Ιησούς λέγει γι’ αυτούς που κάνουν καλό στους πνευματικούς αδελφούς του (την τάξι του «Λαζάρου»), ακόμη και στον ελάχιστο από αυτούς, όταν βλέπουν ότι έχει ανάγκη. Αυτοί, οι οποίοι χαίρουν να προσφέρουν υπηρεσία στους αδελφούς του Χριστού, μπορεί να είναι μηδαμινοί, ή απλώς κύνες, στους οφθαλμούς της τάξεως του «πλουσίου,» αλλά ο Ιησούς λέγει ότι στα όμματά του είναι πρόβατα (δηλαδή, τα «άλλα πρόβατά» του, επί πλέον του «μικρού ποιμνίου» των συγκληρονόμων). (Ιωάν. 10:16· Λουκ. 12:32) Εξ άλλου, εκείνοι οι οποίοι αρνούνται ή αποτυγχάνουν να προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια, παρομοιάζονται από τον Ιησού με ερίφια τα οποία υφίστανται την τελική κρίσι, το καταναλίσκον «πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.» Όσον αφορά τους ομοίους με πρόβατα, αυτοί προσκαλούνται να ‘κληρονομήσουν την ητοιμασμένην εις αυτούς βασιλείαν.’ Ακόμη και τώρα, όπως φαίνεται στην όρασι που εδόθη στον Ιωάννη, υπηρετούν τον Θεό «ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού,» σε στενή συνεργασία με την τάξι του «ναού» ή του «Λαζάρου,» απολαμβάνοντας έτσι μια επίγεια θέσι θείας ευνοίας. Αυτοί οι σύντροφοι γίνονται επίσης πραγματικά πλούσιοι, «διότι το Αρνίον . . . θέλει . . . οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων.»​—Ματθ. 25:31-46· Αποκάλ. 7:15-17.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ

15. Πώς φαίνεται τώρα η κατάστασις σχετικά με την έκκλησι να επισκεφθή ο Λάζαρος τον οίκο του πατρός του πλουσίου;

¹⁵ Το να υφίσταται ένας βασανιστικό ονειδισμό και δυσμένεια είναι αρκετά κακό. Είναι ακόμη χειρότερο αν εκείνοι που γνωρίζετε καλά, ο οίκος σας, είναι επίσης αναμεμιγμένοι και συμμετέχουν και αυτοί στη δημοσία έκθεσι. Όπως συνέβαινε με τον Ιουδαϊκό κλήρο της εποχής του Ιησού, έτσι και τώρα ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» και οι ηγέται του βρίσκονται σε μια όμοια θέσι. Θα ήθελαν ν’ απομακρύνουν την τάξι του «Λαζάρου» από τη θέσι της τής αποδόσεως αποκλειστικής λατρείας στον Μεγαλύτερο Αβραάμ. Δεν θα μπορούσαν, άρά γε, να σταλούν σε κάποια αποστολή και, σύμφωνα με τα λόγια της παραβολής, να πάνε στον οίκο των πέντε αδελφών του πλουσίου και να παραμείνουν αρκετό καιρό για να ‘μαρτυρήσουν’ σ’ αυτούς; (Λουκ. 16:27, 28) Με άλλους λόγους, να έχουν φιλική επαφή με τους υποστηρικτάς του «Χριστιανικού κόσμου» και να δώσουν μαρτυρία σ’ αυτούς, ναι, αλλά το είδος της μαρτυρίας που δεν θα τους βασάνιζε. Αν συνέβαινε αυτό, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα τους υπεδέχοντο καλά και θα τους κρατούσαν και θα τους έκαναν μέρος του οίκου του πατρός του πλουσίου, του πατρός του «Χριστιανικού κόσμου,» του «θεού αυτού του συστήματος πραγμάτων,» Σατανά ή Διαβόλου!

16. Με ποιο τρόπο η απάντησις του Αβραάμ έχει τώρα μια αυξημένη εκπλήρωσι;

¹⁶ Μπορούσε να συμβή αυτό; Ενθυμείσθε την απάντησι του Αβραάμ: «Έχουσι τον Μωυσήν και τους προφήτας· ας ακούσωσιν αυτούς.» (Λουκ. 16:29) Σήμερα αυτές, οι Εβραϊκές Γραφές έχουν συμπληρωθή με τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Η τάξις του «Λαζάρου,» και οι σύντροφοί των, δηλαδή, όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, χρησιμοποιούν τώρα ολόκληρη την Βίβλο, η οποία λέγει, μεταξύ άλλων, την αιτία της κρίσεως του Θεού κατά της Βαβυλώνος της Μεγάλης, την ενοχή της αίματος, την φιλία της με τον κόσμο, τις ψευδείς διδασκαλίες της, την επαίσχυντη πολυτέλειά της, την επερχομένη καταστροφή της.​—Αποκάλ. 17:5, 6· 18:2, 3, 21.

17. (α) Πώς επηρεάζεται η τάξις του «πλουσίου» από την «μαρτυρίαν»; (β) Ποιο σημείον ζητούν, και γιατί;

¹⁷ Αυτή η εκτεταμένη «μαρτυρία» δεν είναι του είδους που ευαρεστεί είτε τους ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου» είτε τους υποστηρικτάς των. Όταν ο πλούσιος απήντησε: «Ουχί, πάτερ Αβραάμ,» εννοούσε στην πραγματικότητα «Όχι» τον Μωυσή και τους Προφήτας. Πόσο αληθινό είναι αυτό σήμερα! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι αντιπαθείς ή επίφοβοι στους θρησκευτικούς ηγέτας για τον εαυτό τους. Είναι το άγγελμά τους από την Γραφή, το οποίον, ως μάχαιρα, είναι ‘δυνατόν συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.’ (2 Κορ. 10:4· Εφεσ. 6:17) Κάθε άλλο παρά αυτό! Ώστε ποια άλλη εκλογή υπάρχει; Ένα σημείον! Ένα σημείον τόσο συντριπτικό ώστε να μην υπάρχη ανάγκη είτε για λογική είτε για πίστι. «Εάν τις από νεκρών υπάγη προς αυτούς, θέλουσι μετανοήσει,» παρεκάλεσε ο πλούσιος. (Λουκ. 16:30) Η τάξις του «πλουσίου» αναγνωρίζει την ανάγκη μετανοίας για τους υποστηρικτάς της, αλλά θέλει να γίνη με μια εύκολη μέθοδο. Θέλουν μια μέθοδο που θα αποτρέψη την ανάγκη της συνεχούς ‘εκχύσεως εις την γην των επτά φιαλών του θυμού του Θεού,’ ή του ν’ αναφέρωνται συνεχώς ο Μωυσής και οι Προφήται και οι υπόλοιπες Γραφές, λέγοντας «Είναι γεγραμμένο.»​—Αποκάλ. 16:1, ΜΝΚ· Ματθ. 4:4, 7, 10.

18. Με ποιο τρόπο ο τελικός λόγος του Αβραάμ φαίνεται κατάλληλος για την κατάστασι της εποχής μας;

¹⁸ Δεν υπάρχει αλλαγή ή διαφυγή από το υπόδειγμα κρίσεως. «Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.» (Λουκ. 16:31) Αυτή ήταν η τελευταία λέξις του Αβραάμ. Τα πράγματα εξελίχθησαν έτσι για τον Ιουδαϊκό κλήρο και τους υποστηρικτάς του. Εξελίσσονται με τον ίδιο τρόπο σήμερα. Όπως στις πρώτες ημέρες, έτσι και τώρα, ούτε οι θρησκευτικοί ηγέται ούτε οι υποστηρικταί των μπορούν ποτέ να πουν ότι δεν είχαν την ευκαιρία ν’ ακούσουν τις Γραφές και το άγγελμά των. Δεν εξαναγκάζονται ν’ ακούσουν ή να πεισθούν. Μπορούν να σκληρύνουν, τις καρδιές των και να κλείσουν τους οφθαλμούς των. Μπορούν να εναντιώνωνται και να διώκουν, αλλά δεν μπορούν να επιβάλουν σιγή στους μάρτυρας οι οποίοι απολαμβάνουν την προστασία του Μεγαλυτέρου Αβραάμ. Την εποχή των αποστόλων «έγεινε . . . διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιερουσολύμοις . . . [αλλά] οι . . . διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» (Πράξ. 8:1, 4) Σήμερα οι Μάρτυρες πιθανόν ν’ αναγκάζωνται να εργασθούν κάτω από την επιφάνεια, αλλά εξακολουθούν να κηρύττουν.

19. Ποια μεγαλύτερη ευθύνη υπάρχει τώρα επάνω σε όλους τους θρησκευομένους;

¹⁹ Η ενθύνη των θρησκευομένων είναι, πραγματικά, πολύ αυξημένη επειδή «τις εκ νεκρών» ανέστη. Όπως είπε ο Πέτρος: «Τούτον [τον Ιησούν Χριστόν] ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν . . . και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν, και να μαρτυρήσωμεν, ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών.» (Πράξ. 10:40, 42) Ναι, μια πλήρης μαρτυρία είχε δοθή τότε, αλλά ακόμη περισσότερο σήμερα οπότε Εκείνος ο οποίος ανεστήθη έγινε Βασιλεύς και Κριτής στη βασιλεία του Θεού. Επί πλέον, η ιδία η τάξις του «Λαζάρου» είχε με συμβολικό τρόπο αναστηθή από τους νεκρούς το 1919, όπως ανεφέρθη ήδη, όπως είχε γίνει η απελευθέρωσις του Ιωνά από την κοιλία του κήτους. Όλ’ αυτά όμως δεν ενδιαφέρουν τον οίκο του πλουσίου και των αδελφών του.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΛΟΥΣΙΟΙ

20. Στην παραπομπή του Ιακώβου για τον πλούσιο, ποια στενή σχέσις παρατηρείται σε συσχετισμό με την παραβολή του Ιησού;

²⁰ Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος με πολύ επιδέξιο τρόπο συνοψίζει το θέμα της συζητήσεώς μας. Υπό έμπνευσιν έγραψε: «Έλθετε τώρα οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες δια τας επερχομένας ταλαιπωρίας [βασανισμόν] σας. Ο πλούτος σας εσάπη, και τα ιμάτιά σας [από πορφύραν και βύσσον] έγειναν σκωληκόβρωτα. . . . Ως πυρ εθησαυρίσατε [όχι για μελλοντικό αιώνιο βασανισμό μετά θάνατον, αλλά] δια τας εσχάτας ημέρας.» Κατόπιν, αναφερόμενος απ’ ευθείας στο υπόδειγμα κρίσεως, εξακολούθησε: «Ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών. Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. . . . Ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»​—Ιάκ. 5:1-3, 9-11, ΜΝΚ.

21. Πώς το δράμα του Ιώβ παραβάλλεται με το δράμα του Λαζάρου;

²¹ Αυτό το τελευταίο μέρος δίνει την φωτεινή πλευρά του υποδείγματος. Επί αρκετό καιρό ο Ιώβ, όπως και ο Λάζαρος, είχε στερηθή από κάθετι και ήταν υποχρεωμένος να ξύνη το πύον από τις πληγές του, όπως έγλειφαν οι κύνες τις πληγές του Λαζάρου. (Ιώβ 2:8) Και ο Ιώβ, επίσης, ευρίσκετο στο έλεος των υποτιθεμένων ευεργετών του, των τριών θρησκευομένων φίλων, από τους οποίους έλαβε τόση ανακούφισι και βοήθεια όση ελάμβανε ο Λάζαρος από τα ψιχία της τραπέζης του πλουσίου. Κατόπιν ήλθε μια επιθεώρησις και κρίσις από τον Ιεχωβά η οποία έβαλε τον καθένα στην ορθή θέσι του. Έκαμε έκδηλο ποιος ήταν πραγματικά πλούσιος. Αποκαταστημένος σε υγεία και με δημοσία απόδειξι ότι είχε την εύνοια του Θεού, ο Ιώβ ευλογήθη με διπλάσια από όσα είχε προηγουμένως. Επί πλέον, είχε μια νέα οικογένεια από δέκα καλά παιδιά, όπως ο ‘πολύς όχλος’ των «άλλων προβάτων» που συνάγονται στην τάξι του «Λαζάρου» για να γίνουν ‘μία ποίμνη, υπό ένα ποιμένα.’​—Ιώβ 42:10-17· Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 10:16.

22. Για να γίνωμε πραγματικά πλούσιοι, τι πρέπει να κάμωμε και τι πρέπει ν’ αποφύγωμε;

²² Ως άτομα, μπορούμε να μάθωμε πώς να γίνωμε αληθινά πλούσιοι, έστω και αν αυτό σημαίνη αλλαγή του ιδικού μας υποδείγματος ζωής. Μπορούμε να ‘ζητήσωμε τον Ιεχωβά, ενόσω δύναται να ευρεθή.’ Μπορούμε ν’ αποφύγωμε τα σφάλματα του ‘ασεβούς και του αδίκου.’ Ο πλούσιος στην παραβολή του Ιησού δεν έμαθε ποτέ τίποτε. Ήταν υπερήφανος και εγωκεντρικός ως το τέλος, επιμένοντας να βλέπη τον Λάζαρο απλώς ως ένα επαίτη ο οποίος ήρχετο όταν αυτός τον καλούσε. Αλλά ο Αβραάμ απέκρουσε τις εκκλήσεις του υποστηρίζοντας ένα μόνο πράγμα, «τον Μωυσήν και τους προφήτας,» τις Άγιες Γραφές. Το υπόδειγμα του Θεού γίνεται πολύ σαφές μ’ αυτό, δείχνοντάς σας πώς να ‘επιστρέψητε προς τον Ιεχωβά, και θέλει ελεήσει . . . διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.’​—Ησ. 55:6, 7, ΜΝΚ.

23. Πώς το άγγελμα του Ιησού στους Λαοδικείς μάς βοηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνσι;

²³ Και ο Ιησούς, επίσης, στο άγγελμά του προς την ‘εκκλησίαν των Λαοδικέων,’ έδειξε πώς μπορείτε να μάθετε δια της αντιθέσεως να εκτιμάτε τα πραγματικά πλούτη. Μολονότι απευθύνονται πρωτίστως στην τάξι του «Λαζάρου,» οι ίδιες αυτές αρχές εφαρμόζονται σε όλο τον λαό του Θεού. Η εκκλησία εκείνη είχε γίνει χλιαρή εξαιτίας της αποτυχίας της να κάνη διάκρισι μεταξύ αληθινού και ψευδούς πλούτου, και εκαυχάτο: «Πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός.» Ήσαν αυτάρκεις και αυτοδικαιούμενοι. Αλλά κρινόμενοι με πραγματικές πνευματικές αξίες, όπως είπε ο Ιησούς, ήσαν ‘ταλαίπωροι, και ελεεινοί, και πτωχοί, και τυφλοί, και γυμνοί,’ και διέτρεχαν τον κίνδυνο να τους απορρίψη, να τους εξεμέση από το στόμα του. Σημειώστε το φάρμακον του Ιησού: «Συμβουλεύω σε να αγοράσης παρ’ εμού χρυσίον δεδοκιμασμένον εκ πυρός δια να πλουτήσης [πραγματικά]· και ιμάτια λευκά, δια να ενδυθής, και να μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου· και χρίσον τους οφθαλμούς σου με κολλούριον, δια να βλέπης.»​—Αποκάλ. 3:14-18.

24. Οι λόγοι του Ιησού «Αγόρασον παρ’ εμού» ποια απαίτησι μάς υπενθυμίζουν;

²⁴ Α, ναι! «Να αγοράσης παρ’ εμού,» είπε ο Ιησούς, και να πληρώσης το τίμημά μου. Δεν είναι παράλογο. Σας προσκαλεί να προσφέρετε τον εαυτό σας σε αφοσίωσι και αφιέρωσι στον Ιεχωβά, όπως αυτός ο ίδιος έθεσε το υπόδειγμα. Με το να υποβληθήτε στη δική του παιδεία και νουθεσία θα είναι «η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα . . . παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον.» «Ζητείτε δικαιοσύνην,» όχι επίδειξι με την ‘πορφύραν και βυσσίνην στολήν’ σας, αλλά με ιμάτια που ‘ελευκάνθησαν εν τω αίματι του Αρνίου,’ με εμπιστοσύνη στην αξία της θυσίας του. «Ζητείτε πραότητα,» με το να είσθε ευδίδακτος, να τρίβετε συνεχώς τα μάτια σας με κολλύριον, καταβάλλοντος συνεχή προσπάθεια να κρατήσετε τα μάτια σας ανοικτά στις αλήθειες που είναι αποθηκευμένες στον Λόγο του Θεού.​—1 Πέτρ. 1:7· Αποκάλ. 7:14· Σοφον. 2:3.

25. Ποια έξοχη ενθάρρυνσι έδωσε κατόπιν ο Ιησούς;

²⁵ Σε όποιον ακολουθεί αυτή την πορεία, ο Ιησούς έκαμε μια πολύ ελκυστική υπόσχεσι: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου, και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν, και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού.» (Αποκάλ. 3:20) Αν είσθε πρόθυμος, μπορείτε ν’ ανταποκριθήτε σ’ αυτή την προσωπική κλήσι και να γίνετε πραγματικά πλούσιος, και ν’ απολαύετε την στενή θέσι της ευνοίας του και την αποδοχή σας ως μέρους της ‘μιας ποίμνης υπό ένα ποιμένα.’

26. Ποια ενέργεια απαιτείται επειγόντως τώρα, βασιζόμενη σε ποια ιδιότητα;

²⁶ Αν εφθάσατε στο σημείο ν’ αντιληφθήτε ότι έχετε παγιδευθή στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, τότε ανταποκριθήτε σ’ αυτή την πρόσκλησι γοργά και γίνετε ένας από το λαό του Ιεχωβά με το ν’ αφιερωθήτε σ’ αυτόν. Δεν λέγεται στους Βαβυλωνίους να εξέλθουν, αλλά ο Ιεχωβά λέγει: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου.» (Αποκάλ. 18:4) Είναι ζήτημα πίστεως, μιας ζώσης πίστεως η οποία να υποστηρίζεται από μια πορεία ενεργείας σε αρμονία με τον Λόγο της αληθείας του Θεού. Δεν δικαιολογείται η άγνοια. Η ομοία με χάσμα διαχωριστική γραμμή έχει σαφώς συρθή. Ο Ιησούς είπε: «Αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον.» Ο ίδιος ο Ιησούς, στη ζωή και στην διδασκαλία του, προσωποποίησε και έδωσε το παράδειγμα για «το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει.» Γενικά, οι άνθρωποι αρνήθηκαν να έλθουν στο φως, και προτίμησαν να πράττουν τα φαύλα τα οποία ανήκουν στο σκότος. Αρνούνται ν’ ασκήσουν πίστι και, είπε ο Ιησούς: «Όστις. . . δεν πιστεύει, είναι ήδη κεκριμένος.» Προτιμούν να παραμείνουν σε μια καταδικασμένη κατάστασι στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Η εκλογή είναι δική των.​—Ιωάν. 1:9· 3:18-20.

27. Με το να λάβωμε ποια πορεία και να κερδίσωμε ποια θέσι μπορούμε ν’ απολαύσωμε αναψυκτικές αντιθέσεις και τώρα και στο μέλλον;

²⁷ Σε αντίθεσι, γιατί να μην έλθετε στο φως και να μάθετε πώς να υπακούετε σ’ αυτό, ώστε ‘να φανερωθώσι τα έργα σας, ότι επράχθησαν κατά Θεόν’; (Ιωάν. 3:21) Έτσι, αντί ν’ αναγκασθήτε να δοκιμάσετε την πικρή αντίθεσι μεταξύ ζωής και καταστροφής όταν καταστραφή η μεγάλη πόλις, στον Αρμαγεδδώνα, μπορείτε να έλθετε τώρα στην στοργική εύνοια και προστασία του Θεού του Αβραάμ, του Ιεχωβά. Από αυτή την πλεονεκτική θέσι μπορείτε ν’ αρχίσετε να λαμβάνετε τώρα πείρα των ευτυχισμένων αντιθέσεων που κάνουν τη ζωή τόσο αστείρευτα ενδιαφέρουσα και αξία, με την θαυμαστή προοπτική της αιωνίας ζωής στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού με τις περαιτέρω υποσχέσεις του τερπνοτάτων αντιθέσεων, διότι ο Δημιουργός του λέγει: «Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα.»​—Αποκάλ. 21:5.