Εκτέλεσις Κρίσεως Κατά των Εναντιουμένων
1. Σε ποια οργάνωσι εφαρμόζεται το Ρωμαίους 13:2; Γιατί, λοιπόν, πρέπει η «εξουσία» να τυγχάνη σεβασμού και να μην τασσώμεθα εναντίον της;
ΣΧΕΤΙΚΑ με την θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά ο Παύλος λέγει: «Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν, εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.» (Ρωμαίους 13:2) Ο Ιεχωβά Θεός έχει οικοδομήσει μια παγκόσμια οργάνωσι πιστών πλασμάτων του στον ουρανό και στη γη, τοποθετεί δε διάφορα πλάσματα σε θέσεις με ειδική εξουσία. Αυτά τον αντιπροσωπεύουν, και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού. Δεν ανέλαβαν μόνα των αυτή την εξουσία. Την έλαβαν από τον Θεό με θεοκρατικό τρόπο. Πρέπει, λοιπόν, να σεβώμεθα την «εξουσία», το αξίωμα που κατέχει ο δούλος του Θεού, ακόμη και αν προσωπικώς μπορή να θέλαμε να εξαιρεθή ο υπηρέτης που βρίσκεται στο αξίωμα. Ο Θεός ίδρυσε τη θεοκρατική οργάνωσι της Χριστιανικής εκκλησίας. Κατέστησε τον Ιησούν από τη Ναζαρέτ Κεφαλήν της και ακόμη ετοποθέτησε αγραμμάτους και κοινούς ανθρώπους ως αποστόλους έπειτα από αυτόν στην οργάνωσι. Οι άπιστοι Ιουδαίοι, ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί των αρχηγοί, εναντιώθηκαν σ’ αυτή τη διάταξι του Θεού, και κατεδίωξαν τον Ιησούν και τους αποστόλους του. Κάνοντας τούτο, ετάσσοντο εναντίον της διατάξεως του Θεού και πραγματικά εμάχοντο εναντίον του. Ο Γαμαλιήλ, ένας διδάσκαλος του Νόμου, προειδοποίησε το Ιουδαϊκό Σανχεδρίν σχετικά με τούτο, λέγοντας: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως είναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξεις 5:38, 39) Επειδή η οργάνωσις εναντίον της οποίας τάσσονται και πολεμούν οι εναντιούμενοι είναι του Θεού, αυτοί υπόκεινται σε άμεση κρίσι εκ μέρους του. Ο Θεός ασφαλώς θα την εκτελέση εναντίον τους.
2. Γιατί η πορεία των εθνών από το 1914 έδειξε ότι δεν είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι»; Γιατί δεν μπορούμε να ταχθούμε μαζί τους;
2 Το 1914 μ.Χ. οι προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών έληξαν. Τότε ο Θεός έθεσε τον Υιό του στην εξουσία ως Βασιλέα του νέου κόσμου. Έτσι ήλθε η «εξουσία του Χριστού αυτού», και ο Θεός λέγει τώρα: «Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού.» (Αποκάλυψις 12:10 και Εβραίους 1:6) Τα έθνη του κόσμου τούτου, με την πρόθεσι να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στη γη, εναντιώθηκαν σ’ αυτόν τον θεοκρατικό διορισμό του Χριστού, και από τότε εφρύαξαν και εμελέτησαν μάταια προβάλλοντας εναντίωσι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να τα προειδοποιούν ότι έτσι ετάχθησαν εναντίον της ακατανίκητης διατάξεως του Θεού και θα λάβουν για τούτο δυσμενή κρίσι απ’ αυτόν. Η πύρινη κρίσις του θα εκτελεσθή σ’ αυτά όταν τελείως θα καταστραφούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Γι’ αυτόν τον ειδικό λόγο οι κοσμικοί πολιτικοί άρχοντες δεν θα μπορούσαν να είναι αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» στις οποίες οι Χριστιανικές ψυχές πρέπει να υποτάσσωνται καθ’ όλα. Αν υπετάσσαμε τους εαυτούς μας στις ιδέες τους για τη διαιώνισι της πολιτικής κυριαρχίας τους στη γη, θα ετασσόμεθα μαζί τους εναντίον της βασιλείας του Ιεχωβά και του Χριστού του. Θα ελαμβάναμε τότε καταδίκη μαζί τους και θα υφιστάμεθα εκμηδένισι μαζί τους στον Αρμαγεδδώνα.
3, 4. Δεν είναι οι κοσμικοί άρχοντες φόβος στα καλά έργα; Είναι αυτοί διάκονοι του Θεού σε μας προς το καλόν;
3 Για το καλό μας ακριβώς υποτασσόμεθα στας «υπερεχούσας εξουσίας» και στη θεία διευθέτησι των εξουσιών αυτών. «Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής· επειδή ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν.» (Ρωμαίους 13:3, 4) Αυτό δεν μπορεί να λεχθή για τους κοσμικούς άρχοντας, οι οποίοι γίνονται συνεργοί των κακοποιών και επαινούν και εγκωμιάζουν εκείνους που ασκούν πονηρία σ’ αυτό το σύστημα των πραγμάτων. Το μέγιστο καλό έργο που θα μπορούσε να επιτελέση ένα άτομο είναι να υπηρετή τον Θεό σύμφωνα με τις εντολές του και να ενεργή ως διάκονος του λόγου Του, δίνοντας μαρτυρία για το όνομά του, τον σκοπό του και την παγκόσμια κυριαρχία του. Αλλά στις χώρες που βρίσκονται πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα» και στις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες όπου ασκούν έλεγχο φασιστικοί δικτάτορες και ολοκληρωτικές ιεραρχίες απαγορεύεται στους μάρτυρας του Ιεχωβά να επιτελούν ένα τέτοιο καλό έργο. Πράγματι, σε όλες τις χώρες αυτοί τιμωρούνται με διαφόρους τρόπους επειδή υπηρετούν τον ζώντα, αληθινόν Θεόν σύμφωνα με τον λόγον του. Μισούνται από όλα τα έθνη και τους λαούς.—Ματθαίος 10:22· 24:9.
4 Επειδή οι κοσμικοί άρχοντες τρομοκρατούν και δημιουργούν φόβο σ’ εκείνους που θέλουν να πράττουν τα καλά έργα, πλήθη ανθρώπων φοβούνται να ταχθούν φανερά υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του και να ενωθούν με τους μάρτυράς του στο να τον λατρεύουν και να τον υπηρετούν. Τέτοιοι, λοιπόν, πολιτικοί άρχοντες δεν είναι διάκονοι του Θεού σε μας προς το καλόν. Ας εξετάσουν οι άρχοντες αυτοί τον εαυτό τους και τίμια ας το παραδεχθούν.
5, 6. Ποιος, ως άρχων, είναι διάκονος του Θεού φοβερός στους κακοποιούς; Πώς αυτός επαινεί εκείνους που πράττουν το καλό;
5 Σχετικά με τον Ιησού Χριστό έχει προφητευθή: «“Θέλει είσθαι η ρίζα του Ιεσσαί [πατρός του Βασίλεως Δαβίδ],” και “ο ανιστάμενος δια να βασιλεύη επί τα έθνη· εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίσει”.» Αφότου αναστήθηκε από το θάνατο και δοξάσθηκε στον ουρανό, ο Ιησούς είναι «Ο άρχων των βασιλέων της γης». (Ρωμαίους 15:12 και Αποκάλυψις 1:5) Αυτός είναι πράγματι φόβος σ’ εκείνους που πράττουν το κακό, αλλά ενθαρρύνει εκείνους που πράττουν το καλό σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί δεν τον φοβούνται στη θέσι της εξουσίας που κατέχει από το 1914, αλλά τα άτομα καλής θελήσεως από όλα τα έθνη οδηγούνται να ελπίσουν σ’ αυτόν.
6 Επειδή πράττομε το καλό υπακούοντας στον λόγον του Θεού, λαμβάνομε έπαινο, έτσι ώστε γνωρίζομε ότι έχομε τη θεία επιδοκιμασία και ευλογία. Επειδή τα «άλλα πρόβατα» πράττουν το καλό στους κεχρισμένους μάρτυρας που είναι αδελφοί του Χριστού, ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός λέγει: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου·. . . . Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» (Ματθαίος 25:34, 40) Με την ακριβέστερη, λοιπόν, έννοια ο Άρχων Ιησούς Χριστός είναι διάκονος ή υπηρέτης του Θεού για το ύψιστο καλό μας. Μας βεβαιώνει για την επιδοκιμασία του παρά τον χλευασμό, την καταδίκη και την καταδίωξι που υποφέρομε από τους άρχοντας του κόσμου τούτου. Και εκείνοι που αντιπροσωπεύουν τας «υπερεχούσας εξουσίας» με μια επίσημη ιδιότητα στη θεοκρατική οργάνωσι, θα επαινούν όμοια εκείνους που πράττουν το καλό και θα τους ενθαρρύνουν.
7. Τι φέρει η εξουσία, και για ποιον σκοπό; Πού θα την χρησιμοποιήση ο Χριστός εναντίον των εθνών, και πώς;
7 «Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί [η εξουσία] ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.» (Ρωμαίους 13:4) Πόσο αληθινό είναι αυτό σ’ αυτόν τον «καιρόν της συντελείας» από το 1914! Η κρίσις των εθνών προχωρεί. Είναι καιρός να φοβούμεθα να πράττωμε το κακόν. Μάλλον, ζητείτε δικαιοσύνη, πραότητα και ευσέβεια, διότι ο από τον Ιεχωβά εξουσιοδοτημένος Άρχων του νέου κόσμου, ο Ιησούς Χριστός, είναι επάνω στο θρόνο και κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. Είναι ο εκδικητής του Θεού και διεκδικητής της παγκοσμίου κυριαρχίας Του. Η μάχαιρα που φέρει η εξουσία συμβολίζει την θεία εξουσιοδότησι να εκτελή κρίσιν και να αποκόπτη εκείνους που τάσσονται εναντίον του Θεού. Συνεπώς, η συμβολική περιγραφή του Χριστού που προελαύνει έφιππος για να εκτελέση την εκδίκησι του Θεού στον Αρμαγεδδώνα, μας λέγει: «Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει “ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά”.» (Αποκάλυψις 19:15) Στα έθνη, λοιπόν, που πράττουν το κακόν, θα ενεργήση ως εκδικητής για να εκδηλώση τη θεία οργή. Στον Αρμαγεδδώνα δεν θα αναγνωρίση τις πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου ως «υπερεχούσας εξουσίας» με απόλυτον έλεγχο επάνω σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Όχι, αλλά θα τις καταστρέψη. Θα τις μεταχειρισθή ως υποπόδιό του, κάτω από τους πόδας του, και θα τις καταπατήση σε καταστροφή στον ληνόν του θυμού του Θεού. Τότε δεν θα υπάρχη πια «Καίσαρ» στον οποίον θα πρέπει ν’ αποδοθή κάτι. Τα πάντα θα είναι του Θεού και θ’ αποδίδωνται σ’αυτόν.—1 Κορινθίους 15:24-28.
«ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ»
8. Πώς ενεργούσαν οι απόστολοι με εξουσία που έφερε μάχαιραν;
8 Στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εκκλησίας, οι απόστολοι, ως μέρος των «υπερεχουσών εξουσιών», ασκούσαν σημαντική εξουσία. Ως εμπνευσμένοι εκπρόσωποι του Θεού εξέφραζαν τις κρίσεις του εναντίον των κακοποιών στην εκκλησία, και αυτό σε περιπτώσεις που ηκολουθούντο αμέσως από την τιμωρία τους. Θυμηθήτε πώς ο Ανανίας και η Σαπφείρα έπεσαν κάτω αμέσως και εξέπνευσαν όταν ο Πέτρος έδειξε ότι είχαν ψευσθή, όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεόν. Ποιο αποτέλεσμα είχε αυτό στους άλλους; «Και επέπεσε φόβος μέγας εφ’ όλην την εκκλησίαν, και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα.» Όταν ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας εκήρυτταν μπροστά στον Ρωμαίο ανθύπατο στη νήσο Κύπρο και ο μάγος, ο Ιουδαίος ψευδοπροφήτης Ελύμας, ηναντιώνετο στο θείον άγγελμα, ο Παύλος επρόφερε τη θεία καταδίκη εναντίον του: «Και παρευθύς επέπεσεν επ’ αυτόν αμαύρωσις και σκότος· και περιστρεφόμενος εζήτει χειραγωγούς. Τότε ιδών ο ανθύπατος το γεγονός επίστευσεν, εκπληττόμενος εις την διδαχήν του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.].» (Πράξεις 5:1-11 και 13:6-12) Πράγματι, δεν έφερε άσκοπα την μάχαιραν η θεία εξουσία, που αντιπροσώπευαν οι απόστολοι.
9, 10. Ποια είναι η αιτία που μας ωθεί να είμεθα σε υποταγή; Γιατί;
9 Εμπνέει φόβον το να σκέπτεται κανείς την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού εναντίον των αδίκων πράξεων. Αλλά δεν πρέπει να υποκινούμεθα μόνο από το ελατήριο του φόβου για να αποφεύγωμε τις άδικες πράξεις και να πράττωμε το καλό. Η πιο ισχυρή υποκινούσα δύναμις μέσα μας πρέπει να είναι η ευσυνείδητη αγάπη της δικαιοσύνης. Συνεπώς ο απόστολος λέγει: «Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.» (Ρωμαίους 13:5) Μας δίδει ειρήνη στην καρδιά και απαλλαγή από φόβο το να έχωμε την επιδοκιμασία της συνειδήσεώς μας. Αλλά για να είναι βέβαιον ότι η συνείδησίς μας είναι ένας αληθινός και ασφαλής δείκτης της ορθότητος των πράξεών μας, πρέπει να είναι εκπαιδευμένη με τον λόγον του Θεού.
10 Αν αγαπούμε τη ζωή και θέλωμε τη θεία επιδοκιμασία, θέλομε, βέβαια, να πράττωμε το ορθόν και να διαφύγωμε την οργή του Θεού. Φόβος της οργής δεν είναι η μεγίστη δύναμις για να πράττωμε το ορθόν. «Τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίττουσι.» (Ιάκωβος 2:19) Παρ’ όλον, όμως, το φόβο της θείας οργής που έχουν, δεν διακόπτουν την άδικη πορεία τους στην οργάνωσι του Διαβόλου. Εν τούτοις, όταν έχωμε μια συνείδησι εκπαιδευμένη με δικαιοσύνη και θέλωμε πάντοτε να μας επιδοκιμάζη διότι πράττομε το ορθόν, θα εγκαταλείψωμε τις κακές πράξεις και θα αφοσιωθούμε στο να πράττωμε το δίκαιο. Το να υποτασσώμεθα στας «υπερεχούσας εξουσίας» επειδή αποτελούν τη διάταξι του Θεού, είναι δίκαιο. Όχι, λοιπόν, μόνο για ν’ αποφύγωμε την οργή του Θεού, αλλά μάλλον χάριν της αγαθής μας συνειδήσεως, θα κρατήσωμε τον εαυτό μας σε υποταγή προς τας «υπερεχούσας εξουσίας». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αιώνια ζωή για μας, διότι διεκδικεί την παγκόσμια κυριαρχία του Θεού.
11. Γιατί, λοιπόν, πρωτίστως πληρώνομε φόρους; Και ποιον σκοπό υπηρετούν σταθερά οι δημόσιοι υπηρέται του Θεού;
11 Με εξουσία ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του να αποδίδουν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, περιλαμβανομένης και της πληρωμής φόρων. Και έτσι χάριν συνειδήσεως πληρώνομε φόρους στον «Καίσαρα» εφόσον ο Παντοδύναμος Θεός τού επιτρέπει να εξακολουθή να υπάρχη στη γη. «Επειδή δια τούτο πληρόνετε και φόρους,» έγραψε ο Παύλος στους Χριστιανούς που ήσαν στη Ρώμη, στην πρωτεύουσα ακριβώς του Καίσαρος που σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλον επέβαλλε φόρους και δασμούς. Έπειτα, αναφερόμενος πάλι στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, ο Παύλος προσθέτει: «Διότι υπηρέται του Θεού είναι, εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.» (Ρωμαίους 13:6) Ο Χριστός και οι απόστολοί του, περιβεβλημένοι με εξουσία από τον Θεό και έτσι έχοντας υπεροχή μέσα στην οργάνωσί του, είναι και πρέπει να είναι οι δημόσιοι υπηρέται του. Ο Θεός διατηρεί μια αδιάλειπτη εποπτεία επάνω τους και τους κρατεί υπευθύνους για τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιούν την απονεμημένη σ’ αυτούς εξουσία. Σ’ αυτόν πρέπει να αποδώσουν λόγον στον κατάλληλο καιρό για το πώς εχρησιμοποίησαν την εξουσία τους εν ονόματί του. Αρμόζει, λοιπόν, σ’ αυτάς τας υπερεχούσας εξουσίας υπό τον Ύψιστον Θεόν να υπηρετούν τον σκοπόν του σταθερά για το αιώνιο καλό εκείνων που υποτάσσονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός Ιησούς και οι σύντροφοί του στον ουρανό θα το πράξουν.
12. Ποιες οφειλές θα αποδώσωμε σε διαφόρους, όπως διατασσόμεθα;
12 Ο απόστολος τώρα τελειώνει την εξέτασι του ζητήματος, δείχνοντας ότι μπορούμε να αποδίδωμε ευσυνείδητα τα του «Καίσαρος» εις τον «Καίσαρα» ενώ συγχρόνως αποδίδομε τα του Θεού εις τον Θεόν. Αν λάβωμε υπ’ όψιν τα λόγια του Ιησού και τις οδηγίες του αποστόλου, η πορεία αυτή σημαίνει την υποταγή μας στας «υπερεχούσας εξουσίας». Ο Παύλος λέγει: « Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· εις όντινα οφείλετε τον φόρον [που εισπράττεται για προσωπικές καταστάσεις και κτηματικές περιουσίες], τον φόρον· εις όντινα τον δασμόν [για εμπορικά ζητήματα], τον δασμόν· εις όντινα τον φόβον, τον φόβον· εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.» (Ρωμαίους 13:7) Αι «υπερέχουσαι εξουσίαι» μέσα στη θεία οργάνωσι απαιτούν από μας τον κατάλληλο φόβο και την τιμή. Αυτά τα οφειλόμενα πράγματα θα τους τα αποδώσωμε. Στον «Καίσαρα» θα αποδώσωμε ό,τι του οφείλεται για τις υπηρεσίες που μας παρέχει, αλλά δεν θα τον αφήσωμε να επέμβη στη λατρεία μας προς τον Ύψιστο Θεό με διατάγματα εναντίον της διατάξεως του Θεού. Θα φοβηθούμε τον «δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη», δηλαδή, τον Παντοδύναμον και Ύψιστον. (Ματθαίος 10:28) Σε πρόσωπα που βρίσκονται σε εξέχουσες θέσεις στην οργάνωσι του «Καίσαρος» θα δώσωμε τον οφειλόμενο και κατάλληλο σεβασμό, αλλά θα το πράξωμε αυτό με φόβο Θεού. «Πάντας τιμήσατε·» γράφει ο Πέτρος, «την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.» (1 Πέτρου 2:17) Με φόβον Θεού θα τιμήσωμε τον Βασιλέα του τον οποίον περιέβαλε με την εξουσία του νέου κόσμου.
13. Τι θα αποδίδωμε πάντοτε ο ένας στον άλλον ως οφειλόμενο σ’ αυτόν; Υπακούοντας σε ποια εντολή θα υποτασσώμεθα στας «υπερεχούσας εξουσίας»;
13 Ακολουθώντας αυτή την πορεία που διεγράφη από την Υπερτάτη Εξουσία, θα αποδίδωμε στον καθένα ό,τι του οφείλεται. Θα εκπληρώσωμε τις υποχρεώσεις μας σ’ αυτό τον κόσμο και στον «Καίσαρα» και στον Θεόν, έτσι ώστε στην τελική κρίσι να μη μας βαρύνουν απλήρωτα χρέη. Ένα πράγμα θα οφείλωμε πάντοτε στο όμοιό μας πλάσμα, και αυτό είναι αγάπη, αγάπη προς τον πλησίον μας όπως στον εαυτόν μας. Αυτό θα προσπαθούμε να το αποδίδωμε πάντοτε, υπακούοντας στην αποστολική οδηγία: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον.» (Ρωμαίους 13:8) Υπακούοντας στη μεγαλύτερη από όλες τις εντολές, την εντολή να αγαπούμε τελείως τον Θεό, θα υποτασσώμεθα στας «υπερεχούσας εξουσίας».
(Μετάφρασις από το περιοδικό Watchtower 15-11-1950, Brooklyn, N.Y., U.S.A.)