την υπόσχεσι που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:17: «Το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»

«Θέλεις Είσθαι μετ’ Εμού εν τω Παραδείσω»

Ποιος μπορεί ν’ αποβλέψη σ’ αυτή τη μεγάλη υπόσχεσι; Πώς και πότε θα εκπληρωθή;

ΑΝΑΜΕΝΕΤΕ να πάτε ποτέ στον Παράδεισο; Ή μήπως συμβαίνει να έχετε εξετάσει ειλικρινά τον εαυτό σας και να έχετε φθάσει στο συμπέρασμα ότι είσθε τελείως ανάξιος για μια τέτοια ανταμοιβή; Μολονότι είναι πιθανόν να παραδέχεσθε ότι απέχετε πολύ από το να είσθε τέλειος, είναι πιθανόν ότι δεν έχετε ποτέ καταδικασθή ως εγκληματίας. Εν τούτοις, σ’ ένα τέτοιον κακοποιό εναντίον της κοινωνίας έδωσε ο Ιησούς Χριστός τη μεγάλη υπόσχεσι: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.»​—Λουκ. 23:43.

Αυτά τα λόγια ελπίδος απευθύνοντο σ’ ένα από τους δύο κακούργους, οι οποίοι είχαν εκτελεσθή παραπλεύρως του Ιησού. Ο άνθρωπος αυτός είχε αρκετά ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης των πραγμάτων για ν’ αντιληφθή ότι ο αθώος Ιησούς υπέφερε αδίκως κι εν τούτοις δίχως παράπονο, ενώ αυτός και ο σύντροφός του στο έγκλημα είχαν λάβει την ποινή που δικαίως άξιζαν. Χωρίς αμφιβολία είχε ακούσει το κήρυγμα του Ιησού για μια μελλοντική βασιλεία. Μπορούσε να παρατηρήση με άμεσο τρόπο τη διεφθαρμένη, γεμάτη μίσος στάσι των ιερέων και γραμματέων. Έτσι, με το να ταχθή εναντίον εκείνων, οι οποίοι εξύβριζαν τον καθηλωμένο επάνω στο ξύλο Χριστό, εξέφραζε την πίστι του σ’ αυτά, τα οποία υπεστήριζε ο Ιησούς, ζητώντας να τον θυμηθή, όταν θα ήρχετο ο καιρός ν’ αναλάβη ο Ιησούς την βασιλεία του.

Κάτι που πρέπει να αιχμαλωτίση την προσοχή σας αμέσως είναι το γεγονός ότι αυτός ο κακοποιός επίστευε στην ανάστασι, άλλως πώς θα μπορούσε να ελπίζη για οποιαδήποτε ωφέλεια με το να τον ενθυμηθή ο Ιησούς; Ούτε επερίμενε κάποια ενωρίτερη εκπλήρωσι της παρακλήσεώς του, διότι είπε, «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» (Λουκ. 23:42) Απέβλεπε σ’ ένα μακρινό μελλοντικό καιρό, όταν θα αφυπνίζετο από τον ύπνο του θανάτου. Αλλά πού ανέμενε ν’ αφυπνισθή; Στον ουρανό ή στη γη;

ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Η Γραφή διδάσκει ότι ένας σχετικώς μικρός και περιωρισμένος αριθμός μεταξύ των ανθρώπων εκλήθησαν να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό και να συμμετάσχουν μαζί του στην ουράνια βασιλεία του. (Ρωμ. 8:17) Ο Ιησούς λέγει γι’ αυτούς: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκ. 12:32) Σ’ αυτούς τους εκλεκτούς ολίγους εφαρμόζονται οι λόγοι της Αποκαλύψεως: «Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.» (Αποκάλ. 2:7) Βασιζόμενοι σ’ αυτό το εδάφιο μερικοί ισχυρίσθησαν ότι ο Παράδεισος μπορεί ν’ απολαμβάνεται μόνο στον ουρανό, και μόνον εκείνοι που μεταβαίνουν στον ουρανό μπορούν ποτέ ν’ απολαύσουν τις ευλογίες του.