Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στους Αριθμούς 8:25, 26, σχετικά με τους Λευίτας, οι οποίοι υπηρετούσαν στον οίκο λατρείας του Ιεχωβά, διαβάζομε: «Και από πεντήκοντα ετών θέλουσι παύεσθαι του να εκτελώσι την υπηρεσίαν, και δεν θέλουσι υπηρετεί πλέον· αλλά θέλουσιν υπουργεί εις τους αδελφούς αυτών εν τη σκηνή του μαρτυρίου, δια να φυλάττωσι τας φυλακάς· υπηρεσίαν όμως δεν θέλουσι κάμνει. Ούτω θέλεις κάμει εις τους Λευίτας, ως προς τας φυλακάς αυτών.» Εφόσον οι διωρισμένοι διάκονοι μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά επάνω στη γη σήμερα δεν αποσύρονται από την υπηρεσία τους σε οποιαδήποτε ηλικία, πώς εφαρμόζεται στον παρόντα καιρόν η αρχή του λογικού αυτού νόμου του Ιεχωβά, που παρατίθεται ενταύθα;

Στο αρχαίον έθνος Ισραήλ υπήρχαν τρεις κύριες οικογένειες Λευιτών. Όλα τα άρρενα μέλη αυτών που ήσαν ικανά υπηρετούσαν ως βοηθοί των ιερέων του Ιεχωβά στην αγία του σκηνή ή ναό. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς προείδε ο ίδιος ο Ιεχωβά, οι Λευιτικές αυτές οικογένειες επληθύνθησαν πολύ σε άρρενα μέλη, τα οποία ήσαν κατάλληλα για υπηρεσία στο αγιαστήριο του ναού του. Ο αριθμός των ευκαιριών υπηρεσίας γι’ αυτούς στο αγιαστήριο του ναού ήταν περιωρισμένος. Για να ληφθή πρόνοια για όλους τους Λευίτας ώστε να έχουν μέρος σ’ αυτά τα προνόμια υπηρεσίας, παρέστη ανάγκη τελικά να διαιρέση ο Βασιλεύς Δαβίδ όλους τους Λευίτας σε είκοσι τέσσερες σειρές, και σε κάθε σειρά ή τμήμα ανετίθετο μια εβδομαδιαία υπηρεσία στον ναό κάθε εξάμηνο, δηλαδή σύνολο δύο εβδομάδων σ’ ένα πλήρες έτος, εκτός της υπηρεσίας όλων μαζί των Λευιτών στις ειδικές εορτές, τρεις φορές το έτος, στην Ιερουσαλήμ, Αυτό ασφαλώς δεν εγίνετο απλώς διότι ελαμβάνετο υπ’ όψι η ηλικία των, αλλά για να προλαμβάνεται φόρτος τοιούτων υπηρεσιών για τις οποίες ο Ιεχωβά Θεός ωδήγησε ν’ αναγραφή στον ανωτέρω νόμο του ότι όσοι φθάνουν στο τέλος του πεντηκοστού των έτους ηλικίας πρέπει ν’ αποσύρωνται από την υποχρεωτική υπηρεσία. Αυτοί μπορούσαν να βοηθούν εθελοντικά εκείνους που ήσαν ακόμη εκλέξιμοι να υπηρετούν στον ναό, αλλά σ’ αυτούς τους ίδιους δεν εδίδετο άμεσος διορισμός σε υπηρεσία, ούτε υπελογίζοντο αυτοί για την πλήρωσι τοιούτων υπηρεσιών. Μολονότι δε είχαν αποσυρθή από την προσδιωρισμένη υπηρεσία, απελάμβαναν ακόμη το ευεργέτημα των θυσιαστικών προσφορών που εγίνοντο από τους Ισραηλίτας καθώς και των δεκάτων που επλήρωναν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ για τη συντήρησι της υπηρεσίας και λατρείας του ναού.

Αυτό δεν θέτει κανένα κανόνα για τους διωρισμένους διακόνους του Ιεχωβά στον πνευματικό του ναό σήμερα ώστε ν’ αποσυρθούν από το κήρυγμα ή από καμμιά άλλη διακονική υπηρεσία. Οι πνευματικοί Ισραηλίται ή Χριστιανοί, που είναι κεχρισμένοι με το άγιο πνεύμα του Θεού για την υπηρεσία του, δεν υπάγονται στον Μωσαϊκό νόμο που εφηρμόζετο άλλοτε στο έθνος του φυσικού Ισραήλ. Από την εποχή του Χριστού, του Μεσίτου, οι πνευματικοί Ισραηλίται υπάγονται σε μια νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό.

Τώρα, όσο για τους ιερείς του Ισραήλ, αυτοί δεν απεσύροντο στο τέλος του πεντηκοστού των έτους ηλικίας, ο δε αρχιερεύς ο ίδιος υπηρετούσε στο άγιο αξίωμά του μέχρι θανάτου, αν εξακολουθούσε να έχη την ικανότητα. Το γεγονός είναι ότι ο πρώτος αρχιερεύς του Ισραήλ, ο Ααρών, ο αδελφός του Μωυσέως, εξελέγη για υπηρεσία σε ηλικία ογδόντα τριών ετών, και υπηρέτησε επί σαράντα σχεδόν έτη από τότε. Στην αρχή της Χριστιανικής εποχής, ο πνευματικός Ισραηλίτης, ο απόστολος Ιωάννης, επλησίαζε στην ηλικία των εκατό ετών όταν έγραψε πέντε θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής και συνεπλήρωσε τον κανόνα των Αγίων Γραφών.

Για τον Χριστιανό δεν υπάρχει αποχώρησις από την υπηρεσία του Ιεχωβά σε ηλικία πενήντα ετών, όπως δεν υπάρχει και αφαίρεσις του χρίσματός του με το άγιο πνεύμα του Θεού για το κήρυγμα του λόγου του Θεού, όταν φθάση σε ηλικία πενήντα ετών. Σήμερα ο αγρός είναι ο κόσμος, ολόκληρη η υδρόγειος· το δε ευαγγέλιον τούτο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πρέπει να κηρυχθή σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη πριν έλθη το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, δυνάμει της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά Θεό να πράττουν το θέλημά του για πάντα, υπέχουν υποχρέωσι να συνεχίσουν την εκπλήρωσι της αποστολής των με το να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ώσπου να τελειώση το έργον της μαρτυρίας. Δεν υπάρχει Γραφικό προηγούμενο για ν’ αποσυρθούν από την υπηρεσία, ακόμη και κατόπιν πενήντα ετών υπηρεσίας, και να συνταξιοδοτηθούν. Αν το γήρας ή τα προχωρημένα έτη καθιστούν ανίκανον ένα αφιερωμένο Χριστιανό για ένα ιδιαίτερο είδος ευθύνης, τότε αυτός μπορεί να μετατεθή σε άλλη μορφή υπηρεσίας, την οποίαν μπορεί να εκτελέση. Οι υποχρεώσεις, που του επιβάλλει η αφιέρωσίς του στον Θεό, δεν επιτρέπουν σ’ αυτόν ν’ απαλλαγή απ’ όλες τις ευθύνες και τα προνόμια υπηρεσίας και ν’ αποσυρθή κατόπιν για να ζή άνετα με σύνταξι, για να γίνη ένα καθαρό οικονομικό βάρος σε μια εκκλησία ή στην οργάνωσι που επιβλέπει την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

● Στη σελίδα 88, το βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», παράγραφος 5, λέγει γιατί ο Ιεχωβά Θεός δεν κατέστρεψε τον Σατανά ή Διάβολο, τον μέγαν Όφιν, αμέσως στον κήπο της Εδέμ, αφού αυτός παρωδήγησε την Εύα και τον Αδάμ στην αμαρτία. Κατόπιν τερματίζει την παράγραφο μ’ αυτά τα λόγια: «Έως τότε [δηλαδή, έως την ανταρσία του Σατανά στον κήπο της Εδέμ] δεν είχε συμβή θάνατος αγγέλων, ούτε και φόνος αγγέλων, ο δε λόγος του Θεού σαφώς λέγει ότι δεν πρόκειται να γίνη τέτοιο πράγμα ως τον ‘πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,’ στην εποχή μας.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι η ρίψις των πεπτωκότων αγγέλων στην άβυσσο κατά την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος μπορεί να χαρακτηρισθή ως φόνος;

Ναι, αυτό είναι προφανώς το νόημα της περικοπής αυτής του βιβλίου. Ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο άρχων ή κυβερνήτης όλων των πνευματικών δαιμόνων. Το ρίψιμό του στην άβυσσο μαζί με αυτούς θα λάβη χώραν στο αποκορύφωμα της μάχης του Αρμαγεδδώνος σε εκπλήρωσι της προφητείας της Αποκαλύψεως 20:1-3, που λέγει: «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς· και έδεσεν αυτόν χίλια έτη. Και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν αυτόν, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.»

Αυτό το ρίψιμο του Σατανά στην άβυσσο με τις λεγεώνες των δαιμόνων του στον Αρμαγεδδώνα είναι προφανώς η συντριβή που εννοούσε ο Ιεχωβά Θεός στον κήπο της Εδέμ, όταν είπε τον όφιν: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [δηλαδή, το σπέρμα της] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Συντριβή της κεφαλής ενός όφεως θα εσήμαινε τον φόνο του ή θανάτωσί του. Το γεγονός ότι η συντριβή της κεφαλής του «αρχαίου Όφεως», Σατανά ή Διαβόλου, πρόκειται να λάβη χώραν τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, και σημαίνει τον θάνατό του, καταφαίνεται από ό,τι γράφει ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς, στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:20. Μολονότι αυτό έγινε πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, και τότε ακόμη ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο δε θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.»

Οι κεχρισμένοι Χριστιανοί, ή εκείνοι που ακολουθούν στα ίχνη του Κυρίου Ιησού Χριστού, αποτελούν μέρος του σπέρματος της γυναικός του Θεού, υπό τους πόδας του οποίου θα συντριβή σύντομα η κεφαλή του «αρχαίου Όφεως», του Σατανά. Απ’ αυτούς τους κεχρισμένους Χριστιανούς υπάρχει μόνο ένα υπόλοιπο από μερικές χιλιάδες επάνω στη γη σήμερα, σύμφωνα με τα υπάρχοντα αυθεντικά στοιχεία. Αν η συντριβή του Σατανά κάτω από τους πόδας των από τον Ιεχωβά Θεό, μέσω του Βασιλέως του Ιησού Χριστού, πρόκειται σύντομα να λαβή χώραν, τότε πρέπει να είναι στην επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Η συντριβή του Σατανά ή σύντριψις της κεφαλής του και η ρίψις του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα.

Η ρίψις στην άβυσσο του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος είναι ο Θεός και ο αόρατος βασιλεύς της αντιτυπικής Βαβυλώνος, εμνημονεύθη προφητικά στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του Ησαΐα. Σ’ εκείνο το κεφάλαιο, ο φιλόδοξος βασιλεύς της Βαβυλώνος, που φιλοδοξούσε να γίνη σαν τον Ύψιστο Θεό, εξεικονίζει τον Σατανά ή Διάβολο. Αρχίζοντας από το εδάφιο 15, ο Ιεχωβά Θεός λέγει τα εξής σχετικά με την ανατροπή του βασιλέως της Βαβυλώνος: «Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. . . . Πάντες οι βασιλείς των εθνών, πάντες αναπαύονται εν δόξη, έκαστος εν τη οικία αυτού· συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός, ιμάτιον κεκεντημένων, πεφονευμένων εν μαχαίρα, καταβαινόντων εις τας πέτρας του λάκκου· ως πτώμα καταπατούμενον. Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γην σου, εφόνευσας τον λαόν σου· το σπέρμα των κακοποιών ουδέποτε θέλει ονομασθή.»—Ησ. 14:15-20.

Ο βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος εθανατώθη πραγματικά τον καιρό της ανατροπής τής πόλεως στο έτος 539 π.Χ. Η εκπλήρωσις αυτής της προφητείας κατά γράμμα στον βασιλέα της αρχαίας Βαβυλώνος με τη θανάτωσί του αποτελούσε επομένως επιβεβαίωσι του γεγονότος ότι αυτή η προφητεία θα εκπληρωθή με την πλήρη της έννοια με το ρίψιμο στην άβυσσο του Σατανά ή Διαβόλου και όλων των δαιμονικών αγγέλων του στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Το γεγονός ότι ο τόπος, όπου ο Διάβολος είναι περιωρισμένος επί χίλια έτη αναφέρεται ως άβυσσος δεν πρέπει να παρέχη αντίρρησι στην έννοια ότι αυτός θανατώνεται. Στην Επιστολή προς Ρωμαίους 10:6, 7 η λέξις «άβυσσος» χρησιμοποιείται για να προσδιορίση τον τόπον του θανάτου από τον οποίον το άτομον επαναφέρεται στη ζωή. Εκεί η άβυσσος πρέπει ν’ αναφέρεται στο μνημείον, όπου έκειτο νεκρός ο Κύριος Ιησούς Χριστός επί τμήματα τριών ημερών και από το οποίον ανεστήθη με τη δύναμι του Ιεχωβά· διότι τα εδάφια Ρωμαίους 10:6, 7 λέγουν: «Η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω, “Μη είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν;” τουτέστι, δια να καταβιβάση τον Χριστόν· ή, Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι, δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.»

Ο Ιησούς Χριστός ήταν νεκρός επί τμήματα τριών ημερών σ’ εκείνη την άβυσσο, διότι είχε κεντηθή στην πτέρνα από τον αρχαίον Όφιν. Αν στην περίπτωσί του η άβυσσος εσήμαινε τον τόπον του θανάτου από τον οποίον επανήλθε στη ζωή, τότε η άβυσσος, στην οποίαν αυτός θα ρίξη τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονές του στη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα τους φυλακίση επί χίλια έτη, πρέπει επίσης ν’ αναφέρεται σ’ έναν τόπο θανάτου από τον οποίον ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του εξάγονται στο τέλος των χιλίων ετών της βασιλείας του Χριστού, για να φέρουν την τελική δοκιμασία στους ανορθωθέντας και ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους, για να δοκιμασθή η απαρέγκλιτη πιστότης και ακεραιότης των. Η ρίψις στην άβυσσο του αρχαίου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου, στο κατακόρυφο της μάχης του Αρμαγεδδώνος πρέπει συνεπώς ν’ αποτελή εκπλήρωσιν της Εδεμικής προφητείας ότι θα συντριβή η κεφαλή του από το σπέρμα της γυναικός του Θεού. Μπορεί αυτό να χαρακτηρισθή ως θανάτωσις.