ΦΩΤΟΔΟΤΗΣ
Πηγή φωτός· λυχνάρι· ουράνιο σώμα από το οποίο φωτίζεται η γη.
Η αφήγηση της Γένεσης λέει ότι, στη διάρκεια της τέταρτης δημιουργικής “ημέρας”, ο Θεός έκανε να «γίνουν φωτοδότες στο εκπέτασμα των ουρανών». (Γε 1:14, 19) Αυτό δεν υπονοεί ότι ήρθε σε ύπαρξη το ίδιο το φως (εβρ., ’ωρ), εφόσον αυτό καταδεικνύεται ότι υπήρχε πρωτύτερα. (Γε 1:3) Ούτε λέγεται ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα δημιουργήθηκαν τότε. Το πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής δηλώνει: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη». (Γε 1:1) Άρα, οι ουρανοί με τα ουράνια σώματά τους, μεταξύ των οποίων και ο ήλιος, υπήρχαν για ακαθόριστη περίοδο χρόνου πριν από τις διαδικασίες και τα γεγονότα που λέγεται ότι συνέβησαν στη διάρκεια των έξι δημιουργικών περιόδων οι οποίες περιγράφονται στα επόμενα εδάφια του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης.
Πρέπει να σημειωθεί ότι, ενώ στο εδάφιο Γένεση 1:1 αναφέρεται πως ο Θεός «δημιούργησε» (εβρ., μπαρά’) τους ουρανούς και τη γη στην αρχή, τα εδάφια 16 και 17 αναφέρουν ότι, στη διάρκεια της τέταρτης δημιουργικής “ημέρας”, «άρχισε ο Θεός να κάνει [εβρ., τύπος της λέξης ‛ασάχ] τους δύο μεγάλους φωτοδότες, το μεγαλύτερο φωτοδότη για να εξουσιάζει την ημέρα και το μικρότερο φωτοδότη για να εξουσιάζει τη νύχτα, καθώς και τα άστρα. Ο Θεός, λοιπόν, τους έβαλε στο εκπέτασμα των ουρανών για να φωτίζουν τη γη». Η εβραϊκή λέξη ‛ασάχ, που πολλές φορές μεταφράζεται «κάνω», μπορεί να σημαίνει απλώς εδραιώνω (2Σα 7:11), ορίζω (Δευ 15:1), διαμορφώνω (Ιερ 18:4) ή ετοιμάζω (Γε 21:8).
Επομένως, η αφήγηση εδώ δηλώνει ποια ιδιότητα απέκτησαν τότε ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα, που προϋπήρχαν, ως προς τον πλανήτη Γη. Την πρώτη «ημέρα» το φως (εβρ., ’ωρ) προφανώς διαπέρασε βαθμιαία τα νεφελώδη στρώματα που περιέβαλλαν ακόμη τη γη και θα είχε γίνει ορατό σε έναν παρατηρητή στη γη, αν υπήρχε τότε κανείς. (Γε 1:3) Την τέταρτη «ημέρα» τα πράγματα άλλαξαν. Η δήλωση ότι “ο Θεός τούς έβαλε στο εκπέτασμα των ουρανών” εκείνη την ημέρα εκφράζει το γεγονός ότι ο Θεός έκανε τις πηγές του φωτός (εβρ., μα’ώρ), δηλαδή τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, να γίνουν ευδιάκριτες στο εκπέτασμα. Σκοπός τους ήταν να «διαχωρίζουν την ημέρα από τη νύχτα» και να «χρησιμεύουν ως σημεία και για εποχές και για ημέρες και έτη». Εκτός του ότι αποτελούν σημεία της ύπαρξης και της μεγαλειότητας του Θεού, με τις κινήσεις τους αυτοί οι φωτοδότες δίνουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να σημειώνει με ακρίβεια τις φυσικές εποχές, τις ημέρες και τα χρόνια.—Γε 1:14-18· Ψλ 74:16· 148:3.
Η ίδια αυτή εβραϊκή λέξη (μα’ώρ) εφαρμόζεται στο φωτιστικό εξοπλισμό της σκηνής της μαρτυρίας, ο οποίος παρήγε φως με καύση λαδιού. (Εξ 25:6· 27:20· 35:8, 14, 28· Λευ 24:2· Αρ 4:9) Στο εδάφιο Παροιμίες 15:30, αυτή η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά στην έκφραση «λαμπρότητα των ματιών». Η Αίγυπτος λαβαίνει προφητική προειδοποίηση ότι θα χαθεί όλο το φως επειδή ο Ιεχωβά θα σκοτεινιάσει και θα καλύψει με σύννεφα όλους τους «φωτοδότες [τύπος της λέξης μα’ώρ] που εκπέμπουν φως [’ωρ] στους ουρανούς».—Ιεζ 32:2, 7, 8.