Ήταν απαραίτητο να δέχονται την καθοδηγία του Θεού για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τη ζωή. Ο Ιεχωβά το τόνισε αυτό στον Αδάμ πριν ακόμα δημιουργηθεί η Εύα. Πώς; «Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε επίσης την εξής εντολή στον άνθρωπο: “Από κάθε δέντρο του κήπου μπορείς να τρως μέχρι να χορτάσεις. Αλλά από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν πρέπει να φας, γιατί την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις”».​—Γέν. 2:16, 17.

⁴ «Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» συμβόλιζε το δικαίωμα του Θεού να έχει τον τελικό λόγο ως προς το τι είναι καλό και τι κακό. Φυσικά, ο Αδάμ είχε ήδη ένα αισθητήριο περί καλού και κακού​—είχε δημιουργηθεί κατά την εικόνα του Θεού και διέθετε συνείδηση. Το δέντρο θα θύμιζε στον Αδάμ και στην Εύα ότι θα χρειάζονταν πάντα την κατεύθυνση του Ιεχωβά. Αν έτρωγαν από αυτό, θα υποδήλωναν ότι επιζητούσαν ηθική ανεξαρτησία, επιλογή που θα προκαλούσε ανυπολόγιστη βλάβη σε εκείνους και στους απογόνους τους. Η εντολή του Θεού και η ποινή που επέσυρε φανέρωναν τη σοβαρότητα του ζητήματος.

⁷ Ο Θεός είχε πει στον Αδάμ: «Την ημέρα που θα φας από [το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού] οπωσδήποτε θα πεθάνεις». Ο Αδάμ πιθανόν να είχε υποθέσει ότι αυτή η «ημέρα» θα ήταν 24ωρης διάρκειας. Όταν παραβίασε την εντολή του Θεού, ίσως περίμενε ότι ο Ιεχωβά θα ενεργούσε προτού δύσει ο ήλιος. «Κατά το διάστημα της ημέρας που φυσάει το αεράκι», ο Ιεχωβά πλησίασε τον Αδάμ και την Εύα. (Γέν. 3:8) Εκδίκασε την υπόθεσή τους, σαν να λέγαμε, τεκμηριώνοντας την ενοχή τους από τις απαντήσεις που έδωσαν. (Γέν. 3:9-13) Έπειτα απήγγειλε την ποινή στους παραβάτες. (Γέν. 3:14-19) Αν τους εκτελούσε επί τόπου, ο σκοπός του σχετικά με τον Αδάμ, την Εύα και τους απογόνους τους θα έπεφτε στο κενό. (Ησ. 55:11) Παρότι επιβεβαίωσε τη θανατική καταδίκη και οι συνέπειες της αμαρτίας τέθηκαν σε ισχύ αμέσως, ο Θεός επέτρεψε στον Αδάμ και στην Εύα να αποκτήσουν παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να ωφεληθούν από άλλες προμήθειες που θα έκανε διαθέσιμες. Έτσι λοιπόν, από την οπτική γωνία του Θεού, ο Αδάμ και η Εύα πέθαναν την ημέρα που αμάρτησαν​—και στην πραγματικότητα, πέθαναν μέσα σε μία «ημέρα» 1.000 χρόνων.​—2 Πέτρ. 3:8.