Μπορούμε να Μάθουμε από το Πρώτο Ανθρώπινο Ζευγάρι

Ο ΘΕΟΣ επιθεωρούσε τον πλανήτη Γη. Τον ετοίμαζε για να κατοικηθεί από ανθρώπους. Έβλεπε πως οτιδήποτε έκανε ήταν καλό. Μάλιστα, όταν ολοκληρώθηκε αυτό το έργο, δήλωσε ότι ήταν «πολύ καλό». (Γένεση 1:12, 18, 21, 25, 31) Προτού καταλήξει όμως σε αυτό το τέλειο αποτέλεσμα, ο Θεός μίλησε για κάτι που “δεν ήταν καλό”. Ασφαλώς, τίποτε από όσα έκανε ο Θεός δεν ήταν ατελές. Απλώς, η δημιουργία του δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη. «Δεν είναι καλό να παραμένει ο άνθρωπος μόνος», είπε ο Ιεχωβά. «Θα κάνω για αυτόν έναν βοηθό, ως συμπλήρωμά του».​—Γένεση 2:18.

Σκοπός του Ιεχωβά ήταν να απολαμβάνει η ανθρώπινη κοινωνία ατέλειωτη ζωή με υγεία, ευτυχία και αφθονία σε έναν επίγειο παράδεισο. Ο πατέρας όλων των ανθρώπων ήταν ο Αδάμ. Η σύζυγός του η Εύα έγινε «η μητέρα όλων όσων είναι ζωντανοί». (Γένεση 3:20) Παρ’ όλο που η γη είναι τώρα γεμάτη με δισεκατομμύρια απογόνους τους, οι άνθρωποι απέχουν πολύ από την τελειότητα.

Η ιστορία του Αδάμ και της Εύας είναι πολύ γνωστή. Ποιο πρακτικό όφελος έχει, όμως, για εμάς; Τι μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού;

«Αρσενικό και Θηλυκό τούς Δημιούργησε»

Όταν ο Αδάμ έδινε ονόματα στα ζώα, είδε ότι αυτά είχαν συντρόφους και ότι εκείνος δεν είχε. Όταν, λοιπόν, αντίκρισε το όμορφο πλάσμα που είχε δημιουργήσει ο Ιεχωβά από το πλευρό του, χάρηκε. Κατανοώντας ότι αποτελούσε με έναν μοναδικό τρόπο μέρος του, ο Αδάμ αναφώνησε: «Αυτό είναι επιτέλους οστό από τα οστά μου και σάρκα από τη σάρκα μου. Αυτή θα ονομαστεί Γυναίκα επειδή από τον άντρα πάρθηκε».​—Γένεση 2:18-23.

Ο άντρας χρειαζόταν «έναν βοηθό». Τώρα είχε κάποιο άτομο που ήταν το πλέον κατάλληλο. Η Εύα ήταν το τέλειο συμπλήρωμα του Αδάμ​—για τη φροντίδα του παραδεισιακού σπιτιού τους και των ζώων, για την τεκνοποίηση, καθώς και για να παρέχει διανοητικά ερεθίσματα και υποστήριξη ως αληθινή σύντροφος.​—Γένεση 1:26-30.

Ο Ιεχωβά προμήθευσε στο ζευγάρι οτιδήποτε θα μπορούσαν λογικά να επιθυμήσουν. Φέρνοντας την Εύα στο σύζυγό της και επικυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ένωσή τους, ο Θεός καθιέρωσε το θεσμό του γάμου και της οικογένειας με τους οποίους θα ήταν οργανωμένη η κοινωνία. Η αφήγηση της Γένεσης δηλώνει: «Ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη σύζυγό του και θα γίνουν μία σάρκα». Όταν ο Ιεχωβά ευλόγησε το πρώτο ζευγάρι και τους είπε να είναι καρποφόροι, η σαφής του πρόθεση για το κάθε παιδί ήταν να γεννιέται μέσα σε μια στοργική οικογένεια, έχοντας έναν πατέρα και μια μητέρα που θα το φρόντιζαν.​—Γένεση 1:28· 2:24.

«Κατά την Εικόνα του Θεού»

Ο Αδάμ ήταν τέλειος γιος του Θεού, πλασμένος κατά τη δική Του “εικόνα και ομοίωση”. Αλλά εφόσον «ο Θεός είναι Πνεύμα», η ομοιότητα δεν θα μπορούσε να αφορά την εμφάνιση. (Γένεση 1:26· Ιωάννης 4:24) Η ομοίωση έχει να κάνει με τις ιδιότητες, οι οποίες εξύψωναν τον άνθρωπο πολύ πιο πάνω από τα ζώα. Ναι, στον άνθρωπο είχαν εμφυτευτεί από την αρχή οι ιδιότητες της αγάπης, της σοφίας, της δύναμης και της δικαιοσύνης. Είχε προικιστεί με ελεύθερη βούληση καθώς και με την ικανότητα για πνευματικότητα. Η έμφυτη αίσθηση της ηθικής, δηλαδή η συνείδηση, του έδινε τη δυνατότητα να διακρίνει το ορθό και το εσφαλμένο. Ο άνθρωπος είχε διανοητικές ικανότητες, οι οποίες τον καθιστούσαν ικανό να στοχάζεται το λόγο για την ύπαρξη των ανθρώπων, να αποκτά γνώση για τον Δημιουργό του και να καλλιεργεί στενή σχέση μαζί Του. Εφοδιασμένος κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Αδάμ είχε όλα όσα χρειαζόταν για να εκπληρώσει το ρόλο του ως διαχειριστή του επίγειου έργου των χεριών του Θεού.

Η Εύα Γίνεται Παραβάτης

Δίχως αμφιβολία, ο Αδάμ ενημέρωσε αμέσως την Εύα για τη μοναδική απαγόρευση που είχε επιβάλει ο Ιεχωβά: Μπορούσαν να τρώνε από τον καρπό όλων των δέντρων του παραδεισιακού σπιτιού τους εκτός από έναν​—τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Από αυτό δεν έπρεπε να φάνε. Αν έτρωγαν, την ίδια ημέρα θα πέθαιναν.​—Γένεση 2:16, 17.

Προτού περάσει καιρός, εγέρθηκε ένα ζήτημα σχετικά με τον απαγορευμένο καρπό. Ένα φίδι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως φερέφωνο από κάποιο αόρατο πνεύμα, πλησίασε ύπουλα την Εύα. Με επιφανειακή αθωότητα, το φίδι ρώτησε: «Είπε πράγματι ο Θεός ότι δεν πρέπει να τρώτε από κάθε δέντρο του κήπου;» Η Εύα απάντησε ότι επιτρεπόταν να τρώνε τον καρπό όλων των δέντρων εκτός από έναν. Αλλά τότε το φίδι διέψευσε τον Θεό, λέγοντας στη γυναίκα: «Οπωσδήποτε δεν θα πεθάνετε. Διότι ο Θεός γνωρίζει πως, την ίδια ημέρα που θα φάτε από αυτό, είναι βέβαιο ότι τα μάτια σας θα ανοιχτούν και εσείς θα γίνετε σαν τον Θεό, γνωρίζοντας το καλό και το κακό». Η γυναίκα άρχισε να βλέπει διαφορετικά το απαγορευμένο δέντρο. «Το δέντρο ήταν καλό για τροφή και . . . ήταν κάτι ποθητό στα μάτια». Έχοντας απατηθεί πλήρως, η Εύα παραβίασε το νόμο του Θεού.​—Γένεση 3:1-6· 1 Τιμόθεο 2:14.

Ήταν αναπόφευκτη η αμαρτία της Εύας; Ασφαλώς όχι! Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση της. Ο ισχυρισμός του φιδιού αποτελούσε πλήρη διαστροφή των όσων είχαν πει ο Θεός και ο Αδάμ. Πώς θα νιώθατε εσείς αν ένας άγνωστος ισχυριζόταν ότι κάποιος τον οποίο αγαπάτε και εμπιστεύεστε είναι ανέντιμος; Η Εύα θα έπρεπε να είχε αντιδράσει διαφορετικά, να δείξει απέχθεια και αγανάκτηση, αρνούμενη ακόμη και να ακούσει. Εξάλλου, ποιο ήταν το φίδι ώστε να αμφισβητήσει τη δικαιοσύνη του Θεού και τα λόγια του συζύγου της; Από σεβασμό για την αρχή της ηγεσίας, η Εύα θα έπρεπε να είχε ζητήσει συμβουλή προτού πάρει οποιαδήποτε απόφαση. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς αν μας παρουσιάσει ποτέ κάποιος πληροφορίες που έρχονται σε αντίθεση με θεόδοτες οδηγίες. Παρ’ όλα αυτά, η Εύα εμπιστεύτηκε τα λόγια του Πειραστή, επιθυμώντας να κρίνει μόνη της τι ήταν καλό και τι κακό. Όσο περισσότερο σκεφτόταν την ιδέα, τόσο περισσότερο της άρεσε. Πόσο λάθος έκανε καλλιεργώντας μια εσφαλμένη επιθυμία, αντί να τη διώξει από τη διάνοιά της ή να συζητήσει το ζήτημα με την κεφαλή της οικογένειάς της!​—1 Κορινθίους 11:3· Ιακώβου 1:14, 15.

Ο Αδάμ Ακούει τη Φωνή της Συζύγου Του

Η Εύα σύντομα παρακίνησε τον Αδάμ να ενωθεί μαζί της στην αμαρτία. Πώς θα πρέπει να εξηγήσουμε την παθητική συναίνεσή του; (Γένεση 3:6, 17) Ο Αδάμ αντιμετώπισε μια δοκιμασία της οσιότητάς του. Θα υπάκουε στον Δημιουργό του, ο οποίος του είχε δώσει τα πάντα περιλαμβανομένης και της αγαπημένης του συζύγου, της Εύας; Θα επιζητούσε την κατεύθυνση του Θεού για το τι έπρεπε να κάνει στη συνέχεια; Ή θα ακολουθούσε τη σύζυγό του; Ο Αδάμ γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό που έλπιζε να κερδίσει η Εύα τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό ήταν μια ψευδαίσθηση. Ο απόστολος Παύλος έγραψε υπό θεϊκή έμπνευση: «Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, αλλά η γυναίκα απατήθηκε πλήρως και έπεσε σε παράβαση». (1 Τιμόθεο 2:14) Επομένως, ο Αδάμ επέλεξε εσκεμμένα να αψηφήσει τον Ιεχωβά. Ο φόβος του μήπως αποχωριστεί τη σύζυγό του ήταν προφανώς μεγαλύτερος από την πίστη του στο γεγονός ότι ο Θεός είχε την ικανότητα να διορθώσει την κατάσταση.

Η πράξη του Αδάμ ήταν πραγματική αυτοκτονία. Ισοδυναμούσε επίσης με το φόνο όλων των απογόνων που ο Ιεχωβά τού επέτρεψε με έλεος να φέρει σε ύπαρξη, εφόσον όλοι τους γεννήθηκαν υπό την καταδίκη της αμαρτίας στο θάνατο. (Ρωμαίους 5:12) Πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα της ιδιοτελούς ανυπακοής!

Οι Συνέπειες της Αμαρτίας

Το άμεσο αποτέλεσμα της αμαρτίας ήταν η ντροπή. Αντί να σπεύσει το ζευγάρι χαρούμενο να μιλήσει στον Ιεχωβά, κρύφτηκε. (Γένεση 3:8) Η φιλία τους με τον Θεό καταστράφηκε. Όταν ρωτήθηκαν τι είχαν κάνει, δεν έδειξαν καμία μεταμέλεια, μολονότι και οι δυο τους γνώριζαν ότι είχαν παραβιάσει το νόμο του Θεού. Τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό, έστρεψαν τα νώτα τους στη θεϊκή αγαθότητα.

Ως αποτέλεσμα, ο Θεός έδειξε ότι η γέννηση παιδιών θα συνοδευόταν από αυξημένο πόνο. Η Εύα θα λαχταρούσε το σύζυγό της, και εκείνος θα την εξουσίαζε. Η προσπάθειά της, λοιπόν, για απόκτηση ανεξαρτησίας είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Αδάμ θα έτρωγε τώρα τα προϊόντα της γης με πόνο. Αντί να ικανοποιεί την πείνα του χωρίς μόχθο στην Εδέμ, θα έπρεπε να πασχίζει σκληρά για να εξασφαλίσει τα αναγκαία ωσότου επέστρεφε στο χώμα από το οποίο είχε πλαστεί.​—Γένεση 3:16-19.

Τελικά, ο Αδάμ και η Εύα εκδιώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ. Ο Ιεχωβά είπε: «Ο άνθρωπος έγινε σαν ένας από εμάς στο να γνωρίζει το καλό και το κακό· και τώρα για να μην απλώσει το χέρι του και πάρει καρπό και από το δέντρο της ζωής και φάει και ζήσει στον αιώνα . . . ». «Η πρόταση δεν ολοκληρώνεται», σχολιάζει ο λόγιος Γκόρντον Γουένχαμ, και επαφίεται σε εμάς να συμπληρώσουμε τη σκέψη του Θεού​—η οποία θα μπορούσε να είναι: «ας τον διώξω από τον κήπο». Γενικά, οι συγγραφείς της Γραφής αναφέρουν ολοκληρωμένες τις σκέψεις του Θεού. Αλλά εδώ, συνεχίζει ο Γουένχαμ, «η παράλειψη της κατάληξης μεταδίδει την έννοια της ταχύτητας με την οποία ενήργησε ο Θεός. Προτού καλά καλά τελειώσει τα λόγια του, εκδιώχθηκαν από τον κήπο». (Γένεση 3:22, 23) Έπειτα από αυτό, προφανώς διακόπηκε κάθε επικοινωνία ανάμεσα στον Ιεχωβά και στο πρώτο ζευγάρι.

Ο Αδάμ και η Εύα δεν πέθαναν στην κυριολεξία κατά τη διάρκεια εκείνης της 24ωρης ημέρας. Ωστόσο, πέθαναν με πνευματική έννοια. Οριστικά αποξενωμένοι από την Πηγή της ζωής, άρχισαν να παρακμάζουν καταλήγοντας στο θάνατο. Φανταστείτε πόσο πικρή θα πρέπει να ήταν η πρώτη τους εμπειρία με το θάνατο όταν ο δεύτερος γιος τους, ο Άβελ, δολοφονήθηκε από τον Κάιν, τον πρωτότοκό τους!​—Γένεση 4:1-16.

Έπειτα από αυτό, σχετικά λίγα πράγματα είναι γνωστά για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Ο τρίτος τους γιος, ο Σηθ, γεννήθηκε όταν ο Αδάμ ήταν 130 ετών. Ο Αδάμ πέθανε 800 χρόνια αργότερα, σε ηλικία 930 ετών, αφού είχε γίνει πατέρας «γιων και θυγατέρων».​—Γένεση 4:25· 5:3-5.

Μάθημα για Εμάς

Πέρα από το ότι αποκαλύπτει την αιτία της εκφυλισμένης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ανθρώπινη κοινωνία σήμερα, η αφήγηση για το πρώτο ζευγάρι διδάσκει ένα βασικό μάθημα. Οποιαδήποτε αξίωση για ανεξαρτησία από τον Ιεχωβά Θεό δεν είναι παρά καθαρή ανοησία. Όσοι είναι αληθινά σοφοί ασκούν πίστη στον Ιεχωβά και στο Λόγο του, όχι στη δική τους υποτιθέμενη επάρκεια γνώσης. Ο Ιεχωβά καθορίζει το καλό και το κακό, και το να κάνει κάποιος το ορθό στην ουσία σημαίνει να Τον υπακούει. Αδικοπραγία είναι το να παραβιάζει κανείς τους νόμους του και να περιφρονεί τις αρχές του.

Ο Θεός πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει όλα όσα μπορεί να επιθυμήσει η ανθρωπότητα​—αιώνια ζωή, ελευθερία, ικανοποίηση, ευτυχία, υγεία, ειρήνη, ευημερία και ανακάλυψη νέων πραγμάτων. Εντούτοις, για να τα απολαύσουμε όλα αυτά χρειάζεται να αναγνωρίσουμε την πλήρη εξάρτησή μας από τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά.​—Εκκλησιαστής 3:10-13· Ησαΐας 55:6-13.

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 26]

Αδάμ και Εύα​—Απλώς Μύθος;

Η πίστη σε έναν αρχικό παράδεισο που χάθηκε εξαιτίας της αμαρτίας ήταν πολύ διαδεδομένη στους αρχαίους Βαβυλωνίους, Ασσυρίους, Αιγυπτίους και άλλους λαούς. Κοινό στοιχείο σε πολλές αφηγήσεις ήταν ένα δέντρο της ζωής του οποίου ο καρπός θα έδινε αιώνια ζωή σε όσους έτρωγαν από αυτόν. Η ανθρωπότητα θυμάται έτσι ότι κάτι τραγικό συνέβη στην Εδέμ.

Σήμερα, πολλοί απορρίπτουν τη Γραφική αφήγηση για τον Αδάμ και την Εύα θεωρώντας την απλώς μύθο. Ωστόσο, οι περισσότεροι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι η ανθρώπινη φυλή είναι μία οικογένεια με κοινή προέλευση. Πολλοί θεολόγοι διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον να αρνηθούν πως οι συνέπειες μιας αρχικής αμαρτίας που διαπράχθηκε από έναν κοινό πρόγονο μεταδόθηκαν στην ανθρωπότητα. Αν δέχονταν ότι ο άνθρωπος προήλθε από περισσότερες από μία πηγές, θα αναγκάζονταν να πουν ότι η αρχική αμαρτία διαπράχθηκε από πολλούς προπάτορες. Στη συνέχεια αυτό θα τους υποχρέωνε να αρνηθούν ότι ο Χριστός, «ο τελευταίος Αδάμ», απολύτρωσε την ανθρωπότητα. Αλλά ο Ιησούς και οι μαθητές του δεν αντιμετώπιζαν τέτοιο δίλημμα. Αναγνώριζαν ότι η αφήγηση της Γένεσης είναι αληθινή.​—1 Κορινθίους 15:22, 45· Γένεση 1:27· 2:24· Ματθαίος 19:4, 5· Ρωμαίους 5:12-19.