Μήπως το εδάφιο Ιεζεκιήλ 18:20, το οποίο λέει ότι «ο γιος δεν θα υποστεί τίποτα εξαιτίας του σφάλματος του πατέρα», αντιφάσκει με το εδάφιο Έξοδος 20:5, το οποίο λέει ότι ο Ιεχωβά επιφέρει «τιμωρία για το σφάλμα των πατέρων στους γιους»;

Δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Η μία δήλωση αναφέρεται στην ατομική ευθύνη, ενώ η άλλη αναγνωρίζει το γεγονός ότι το σφάλμα κάποιου ατόμου μπορεί να έχει συνέπειες που θα επηρεάσουν και τους απογόνους του.

Αλλά τι θα λεχθεί για την προειδοποίηση του εδαφίου Έξοδος 20:5, που αποτελεί μέρος των Δέκα Εντολών; Προσέξτε και πάλι τα συμφραζόμενα. Ο Ιεχωβά εγκαινίασε τη διαθήκη του Νόμου με το έθνος του Ισραήλ. Όταν οι Ισραηλίτες άκουσαν τους όρους της διαθήκης, διακήρυξαν δημόσια: «Όλα όσα είπε ο Ιεχωβά είμαστε πρόθυμοι να τα εκτελούμε». (Έξοδ. 19:5-8) Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το έθνος ως σύνολο σύναψε ειδική σχέση με τον Ιεχωβά. Επομένως, τα λόγια του εδαφίου Έξοδος 20:5 απευθύνονταν κατά βάση σε ολόκληρο το έθνος.

Όταν οι Ισραηλίτες παρέμεναν πιστοί στον Ιεχωβά, το έθνος ωφελούνταν και απολάμβανε πολλές ευλογίες. (Λευιτ. 26:3-8) Ίσχυε όμως και το αντίθετο. Όταν το έθνος του Ισραήλ απέρριπτε τον Ιεχωβά και ακολουθούσε ψεύτικους θεούς, εκείνος απέσυρε την ευλογία και την προστασία του, και το έθνος υφίστατο συμφορές. (Κριτ. 2:11-18) Βέβαια, υπήρχαν ορισμένα άτομα που διακρατούσαν την ακεραιότητά τους και τηρούσαν τις εντολές του Θεού παρά την ειδωλολατρική πορεία του έθνους. (1 Βασ. 19:14, 18) Τέτοια πιστά άτομα πιθανότατα υφίσταντο κάποιες αντιξοότητες εξαιτίας των αμαρτιών του έθνους, αλλά ο Ιεχωβά εκδήλωνε προς αυτούς τη στοργική του καλοσύνη.

Όταν ο Ισραήλ έφτασε στο σημείο να παραβιάζει τόσο κατάφωρα τις αρχές του Ιεχωβά ώστε το όνομά Του να γίνεται αντικείμενο χλευασμού ανάμεσα στα έθνη, Εκείνος αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό του επιτρέποντας να οδηγηθούν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Ασφαλώς, η τιμωρία αυτή επιβλήθηκε τόσο σε άτομα όσο και στο λαό του ως σύνολο. (Ιερ. 52:3-11, 27) Μάλιστα, η Αγία Γραφή δείχνει ότι η συλλογική ευθύνη του Ισραήλ ήταν τόσο μεγάλη ώστε οι παραβάσεις των προπατόρων τους επηρέασαν τρεις, τέσσερις ή ίσως και περισσότερες γενιές, όπως ακριβώς δηλώνει το εδάφιο Έξοδος 20:5.

Ο Λόγος του Θεού περιέχει επίσης αφηγήσεις που δείχνουν ότι τα παραπτώματα κάποιου γονέα επηρέασαν την οικογένειά του. Ο Αρχιερέας Ηλεί πρόσβαλε τον Ιεχωβά αφήνοντας τους “άχρηστους”, ανήθικους γιους του να παραμένουν στην ιεροσύνη. (1 Σαμ. 2:12-16, 22-25) Επειδή ο Ηλεί τίμησε τους γιους του περισσότερο από τον Ιεχωβά, ο Θεός αποφάσισε να “εκκόψει” την οικογένεια του Ηλεί από το αρχιερατικό αξίωμα, κάτι το οποίο άρχισε να ισχύει από τον τρισέγγονό του, τον Αβιάθαρ. (1 Σαμ. 2:29-36· 1 Βασ. 2:27) Η αρχή του εδαφίου Έξοδος 20:5 καταδεικνύεται και από το παράδειγμα του Γιεζί. Αυτός καταχράστηκε τη θέση του ως υπηρέτης του Ελισαιέ για να αποκομίσει υλικό όφελος από τη θεραπεία του Σύριου στρατηγού Νεεμάν. Μέσω του Ελισαιέ, ο Ιεχωβά εξήγγειλε την κρίση του, λέγοντας: «Η λέπρα του Νεεμάν θα κολλήσει σε εσένα και στους απογόνους σου στον αιώνα». (2 Βασ. 5:20-27) Έτσι λοιπόν, οι απόγονοι του Γιεζί επηρεάστηκαν από τις συνέπειες της αδικοπραγίας του.

Ως Δημιουργός και Ζωοδότης, ο Ιεχωβά έχει κάθε δικαίωμα να καθορίζει ποια τιμωρία είναι δίκαιη και κατάλληλη. Οι παραπάνω περιπτώσεις δείχνουν ότι οι αμαρτίες των προγόνων μπορεί να έχουν κακές συνέπειες στα παιδιά ή στους απογόνους τους. Ωστόσο, ο Ιεχωβά «ακούει την κραυγή των ταλαιπωρημένων», και όσοι στρέφονται ένθερμα σε αυτόν μπορεί να λάβουν την εύνοιά του και μάλιστα να βρουν κάποια ανακούφιση.​—Ιώβ 34:28.