Από το Σεντέρ στη Σωτηρία

‘Θέλω λάβει το ποτήριον της σωτηρίας και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά’.—ΨΑΛΜΟΣ 116:13.

 1. Ποιο τραγούδι, που είναι μια αξέχαστη επιτυχία, μπορεί να επηρεάσει το μέλλον σας;

ΠΟΣΟ θα απολαμβάνατε ένα τραγούδι που λέει ότι έχετε μπροστά σας ένα μακροχρόνιο κι ευτυχισμένο μέλλον; Πράγματι, ένα τέτοιο τραγούδι είναι μια αξέχαστη επιτυχία. Ωστόσο, εσείς μπορείτε, καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους, να κατανοήσετε και να απολαύσετε αυτό το γεμάτο σημασία τραγούδι. Οι Ιουδαίοι το ονομάζουν Χαλέλ (Αίνος). Αυτό το τραγούδι, που αποτελείται από τους Ψαλμούς 113 ως 118, μας παροτρύνει να ψάλλουμε «Χαλελούγιαχ» (Αλληλούια), δηλαδή ‘Αινείτε τον Γιαχ’.

 2. Πώς χρησιμοποιείται αυτό το τραγούδι, και πώς σχετίζεται με το Σεντέρ;

² Οι Ιουδαίοι ψέλνουν το Χαλέλ στη λειτουργία του Πάσχα τους, συνήθεια που προφανώς ανάγεται στον καιρό που ο Θεός είχε ένα ναό στον οποίο θυσιάζονταν ζώα. Σήμερα, αυτό ψέλνεται στα ιουδαϊκά σπίτια, στη διάρκεια της λειτουργίας του Πάσχα και του γεύματος που ονομάζεται Σεντέρ. Αλλά λίγοι από εκείνους που το ψέλνουν κατανοούν την πραγματική σημασία του εδαφίου Ψαλμός 116:13: ‘Θέλω λάβει το ποτήριον της σωτηρίας και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά’. Γιατί, όμως, συνδέεται η σωτηρία με το Πάσχα, και μήπως θα μπορούσε να περιλαμβάνεται και η δική σας σωτηρία;

Πάσχα—Γιορτή Σωτηρίας

 3. Ποια είναι η προέλευση του Σεντέρ;

³ Θυμηθείτε ότι οι Ισραηλίτες ήταν δούλοι στην Αίγυπτο, κάτω από ένα δυνάστη Φαραώ. Τελικά, ο Ιεχωβά ήγειρε τον Μωυσή για να οδηγήσει το λαό Του στην ελευθερία. Αφού πρώτα ο Θεός επέφερε εννιά πληγές στην Αίγυπτο, ο Μωυσής ανήγγειλε τη δέκατη. Ο Ιεχωβά θα πάτασσε τα πρωτότοκα σε κάθε αιγυπτιακό σπιτικό. (Έξοδος 11:1-10) Αλλά οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να γλιτώσουν. Πώς; Έπρεπε να σφάξουν ένα πρόβατο, να βάλουν το αίμα του στους παραστάτες της πόρτας και στο ανώφλι, και να μείνουν μέσα τρώγοντας ένα γεύμα που αποτελούνταν από αρνί, άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Στη διάρκεια εκείνου του Σεντέρ, ο Θεός θα τους ‘παρέτρεχε’ (σύμφωνα με τη σημασία της εβραϊκής λέξης που αποδίδεται «Πάσχα») και δεν θα έσφαζε τα πρωτότοκά τους.—Έξοδος 12:1-13.

 4, 5. Πώς το Πάσχα οδήγησε πολλούς σε σωτηρία; (Ψαλμός 106:7-10)

⁴ Αντιδρώντας σ’ αυτή τη δέκατη πληγή, ο Φαραώ είπε στον Μωυσή: ‘Σηκώθητε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί του Ισραήλ· και υπάγετε, λατρεύσατε τον Ιεχωβά’. (Έξοδος 12:29-32) Μετά την αναχώρηση των Εβραίων και ενός ‘μεγάλου σύμμικτου πλήθους’ ανθρώπων που τους συμπαθούσαν, ο Φαραώ άλλαξε γνώμη και τους καταδίωξε. Τότε, ο Θεός βοήθησε θαυματουργικά το λαό του να διαφύγει μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, στην οποία βρήκαν το θάνατο ο Φαραώ και οι καταδιωκτικές του δυνάμεις.—Έξοδος 12:38· 14:5-28· Ψαλμός 78:51-53· 136:13-15.

⁵ Ο Μωυσής είπε στον Ισραήλ, στην Ερυθρά Θάλασσα: ‘Μη φοβείσθε· σταθήτε και βλέπετε την σωτηρίαν του Ιεχωβά, την οποίαν θέλει κάμει εις εσάς σήμερον’. Αργότερα αυτοί έψαλλαν: ‘Ο Γιαχ είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου και θέλω δοξάσει αυτόν’. (Έξοδος 14:13· 15:2) Ναι, η απελευθέρωση του Ισραήλ, τόσο από τη δέκατη πληγή όσο και από την Ερυθρά Θάλασσα, ήταν μια σωτηρία. Ο ψαλμωδός μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει τον Ιεχωβά ως Θεό που ‘εργάζεται σωτηρίαν εν μέσω της γης’.—Ψαλμός 68:6, 20· 74:12-14· 78:12, 13, 22.

 6, 7. Γιατί θεσπίστηκε το Πάσχα, αλλά γιατί τηρείται σήμερα με ορισμένες διαφορές σε σχέση με το πρώτο Πάσχα;

⁶ Οι Εβραίοι έπρεπε να τηρούν το Πάσχα σαν μια ανάμνηση σωτηρίας. Ο Θεός είπε: ‘Η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον· και θέλετε εορτάζει αυτήν εορτήν εις τον Ιεχωβά εις τας γενεάς σας’. (Έξοδος 12:14) Σε κάθε Πασχαλινό γεύμα, ή Σεντέρ, ο πατέρας έπρεπε να υπενθυμίζει στην οικογένειά του αυτή τη σωτηρία. Η οδηγία του Ιεχωβά ήταν: ‘Όταν σας λέγωσιν οι υιοί σας, Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αύτη; θέλετε αποκρίνεσθαι, Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Ιεχωβά, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους και έσωσε τας οικίας ημών’.—Έξοδος 12:25-27.

⁷ Το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι τηρούν το Πασχαλινό Σεντέρ μέχρι σήμερα επιβεβαιώνει την ιστορικότητα αυτής της αφήγησης. Εντούτοις, μερικές από τις συνήθειές τους διαφέρουν από τις οδηγίες που είχε δώσει ο Θεός. Το σύγγραμμα Η Προέλευση του Σεντέρ (The Origins of the Seder) λέει: «Η Αγία Γραφή περιέχει λεπτομερή σχόλια για το Πάσχα και τη Γιορτή των Αζύμων· ωστόσο, αυτές οι περιγραφές δεν εναρμονίζονται με τη μεταγενέστερη τήρηση της γιορτής. Συγκεκριμένα, η βιβλική τελετή δίνει έμφαση στην πασχαλινή θυσία, η οποία δεν κατέχει πια κεντρική θέση στα μεταβιβλικά συγγράμματα». Ένας κύριος λόγος είναι ότι οι Ιουδαίοι δεν έχουν ναό για να κάνουν θυσίες ζώων.

 8. Ποιον ιδιαίτερο λόγο έχουμε για να εξετάσουμε το Πάσχα;

⁸ Οι Χριστιανοί μπορούν να αποκομίζουν οφέλη από τη μελέτη όλων των γιορτών που όρισε ο Θεός για τον αρχαίο Ισραήλ,a αλλά τώρα ορισμένες πτυχές του Πάσχα αξίζουν την ιδιαίτερη προσοχή μας. Ο Ιησούς, που ήταν Ιουδαίος, τηρούσε το Πάσχα. Την τελευταία φορά που το τήρησε, καθόρισε τη μοναδική θεϊκή γιορτή που θα τηρούσαν οι Χριστιανοί—το Δείπνο του Κυρίου, την ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Έτσι, αυτή η Χριστιανική γιορτή συνδέεται με το Πάσχα.

Κάτι Παραπάνω Από Πασχαλινό Αρνί

 9, 10. Πώς το Πασχαλινό αρνί αποτελούσε μια ειδική, ή μοναδική, θυσία;

⁹ Το εδάφιο Εβραίους 10:1 μας λέει ότι ‘ο Νόμος ήταν σκιά των μελλόντων αγαθών’. Η Εγκυκλοπαίδεια της Βιβλικής, Θεολογικής και Εκκλησιαστικής Βιβλιογραφίας (Cyclopædia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature), των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, λέει: «Καμιά άλλη ‘σκιά μελλόντων αγαθών’ που περιέχεται στο νόμο δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη γιορτή του Πάσχα». Ιδιαίτερα το Πασχαλινό αρνί είχε σημασία που ξεπερνούσε την τελετουργία η οποία χρησίμευε ως ανάμνηση του πώς ο Θεός έσωσε τα πρωτότοκα κι έπειτα όλους τους Εβραίους, βγάζοντάς τους από την Αίγυπτο.

¹⁰ Εκείνο το αρνί ήταν μοναδικό από αρκετές απόψεις. Για παράδειγμα, πολλές θυσίες ζώων του Μωσαϊκού Νόμου προσφέρονταν από ένα μεμονωμένο άτομο για προσωπικές αμαρτίες ή ενοχές, και μέρη των ζώων καίγονταν στο θυσιαστήριο. (Λευιτικόν 4:22-35) Μέρος του κρέατος από την ‘ειρηνική προσφορά [προσφορά κοινωνίας, ΜΝΚ]’ δινόταν στον ιερέα που ιερουργούσε ή σε άλλους ιερείς. (Λευιτικόν 7:11-38) Ωστόσο, το πασχάλιο ή Πασχαλινό αρνί δεν χρησιμοποιούνταν στο θυσιαστήριο, και προσφερόταν από έναν όμιλο ανθρώπων, συνήθως από μια οικογένεια, που το έτρωγαν οι ίδιοι.—Έξοδος 12:4, 8-11.

11. Ποια ήταν η άποψη του Ιεχωβά για το Πασχαλινό αρνί, και τι υποδείνκυε αυτό; (Αριθμοί 9:13)

¹¹ Ο Ιεχωβά θεωρούσε το Πασχαλινό αρνί τόσο πολύτιμο, ώστε το αποκάλεσε ‘θυσία μου’. (Έξοδος 23:18· 34:25) Ορισμένοι λόγιοι έχουν πει ότι «η πασχαλινή θυσία ήταν η υπέρτατη θυσία για τον Ιεχωβά». Αναμφισβήτητα, αυτό το αρνί υποδείκνυε, ή εξεικόνιζε, τη θυσία του Ιησού. Αυτό το ξέρουμε, επειδή ο απόστολος Παύλος αποκάλεσε τον Ιησού «το πάσχα ημών [που] εθυσιάσθη». (1 Κορινθίους 5:7) Ο Ιησούς προσδιορίστηκε ως «ο Αμνός του Θεού» και ως «το Αρνίον το εσφαγμένον».—Ιωάννης 1:29· Αποκάλυψις 5:12· Πράξεις 8:32.

Ζωοσωτήριο Αίμα

12. Τι ρόλο έπαιξε το αίμα του αρνιού στο πρώτο Πάσχα;

¹² Στην Αίγυπτο, το αίμα του αρνιού ήταν ουσιώδες για τη σωτηρία. Όταν ο Ιεχωβά θανάτωσε τα πρωτότοκα, παρέτρεξε τα σπίτια που είχαν αίμα στους παραστάτες της πόρτας. Επιπλέον, επειδή οι Εβραίοι δεν θρηνούσαν το θάνατο των πρωτοτόκων τους, ήταν σε θέση να περάσουν μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα για να βρουν την ελευθερία τους.

13, 14. Πώς το αίμα του Ιησού είναι ζωοσωτήριο και αναγκαίο για σωτηρία; (Εφεσίους 1:13)

¹³ Το αίμα—το χυμένο αίμα του Ιησού—σχετίζεται με τη σωτηρία και σήμερα. Όταν ‘πλησίαζε το πάσχα, η γιορτή των Ιουδαίων’, το 32 Κ.Χ., ο Ιησούς είπε σ’ ένα μεγάλο ακροατήριο: «Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις». (Ιωάννης 6:4, 54, 55) Όλοι οι Ιουδαίοι ακροατές του θα είχαν στο νου τους το ερχόμενο Πάσχα και το γεγονός ότι το αίμα ενός αρνιού χρησιμοποιήθηκε στην Αίγυπτο.

¹⁴ Ο Ιησούς δεν μιλούσε τότε για τα εμβλήματα που χρησιμοποιούνται στο Δείπνο του Κυρίου. Αυτή η καινούρια γιορτή για τους Χριστιανούς δεν θεσπίστηκε παρά ένα χρόνο αργότερα· επομένως, ακόμη και οι απόστολοι που άκουγαν τον Ιησού το 32 Κ.Χ. δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτήν. Εντούτοις, ο Ιησούς έδειχνε ότι το αίμα του ήταν ουσιώδες για αιώνια σωτηρία. Ο Παύλος εξήγησε: «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». (Εφεσίους 1:7) Μόνο μέσω συγχώρησης με βάση το αίμα του Ιησού μπορούμε να ζήσουμε για πάντα.

Ποια Σωτηρία και Πού;

15. Ποια σωτηρία και ποια προνόμια προσφέρθηκαν στους Εβραίους της Αιγύπτου, και τι δεν τους προσφέρθηκε; (1 Κορινθίους 10:1-5)

¹⁵ Στην περίπτωση της αρχαίας Αιγύπτου, υπήρξε περιορισμένη μόνο σωτηρία. Κανένας από εκείνους που εγκατέλειψαν την Αίγυπτο δεν περίμενε να του δοθεί ατέλειωτη ζωή μετά την Έξοδο. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός διόρισε τους Λευίτες να είναι ιερείς για το έθνος, και μερικοί από τη φυλή του Ιούδα έγιναν προσωρινοί βασιλιάδες, αλλά όλοι αυτοί θα πέθαιναν. (Πράξεις 2:29· Εβραίους 7:11, 23, 27) Μολονότι το ‘μεγάλο σύμμικτο πλήθος’ ανθρώπων, που εγκατέλειψαν κι αυτοί την Αίγυπτο, δεν είχαν αυτά τα προνόμια, μπορούσαν να ελπίζουν μαζί με τους Εβραίους ότι θα έφταναν στην Υποσχεμένη Γη και θα απολάμβαναν μια φυσιολογική ζωή λατρεύοντας τον Θεό. Ωστόσο, οι δούλοι του Ιεχωβά που έζησαν στην προχριστιανική εποχή είχαν βάση να ελπίζουν ότι, στο μέλλον, θα μπορούσαν να απολαύσουν ατέλειωτη ζωή στη γη, όπου θα ζούσε το ανθρώπινο γένος σύμφωνα με το σκοπό του Θεού. Αυτό θα ήταν σε αρμονία με την υπόσχεση του Ιησού, που είναι γραμμένη στο εδάφιο Ιωάννης 6:54.

16. Σε ποιο είδος σωτηρίας μπορούσαν να ελπίζουν οι αρχαίοι δούλοι του Θεού;

¹⁶ Ο Θεός χρησιμοποίησε μερικούς από τους αρχαίους δούλους του για να καταγράψουν θεόπνευστα λόγια σχετικά με το ότι η γη έχει δημιουργηθεί για να κατοικείται και σχετικά με το ότι οι ευθείς θα ζήσουν σ’ αυτή για πάντα. (Ψαλμός 37:9-11· Παροιμίαι 2:21, 22· Ησαΐας 45:18) Ωστόσο, πώς θα κέρδιζαν τέτοια σωτηρία οι αληθινοί λάτρεις αν πέθαιναν; Με το να τους επαναφέρει ο Θεός στη ζωή, εδώ στη γη. Παραδείγματος χάρη, ο Ιώβ εξέφρασε την ελπίδα ότι ο Θεός θα τον θυμόταν και θα τον ξανακαλούσε στη ζωή. (Ιώβ 14:13-15· Δανιήλ 12:13) Σαφώς, μια μορφή σωτηρίας είναι η αιώνια ζωή στη γη.—Ματθαίος 11:11.

17. Ποια διαφορετική σωτηρία δείχνει η Αγία Γραφή ότι μπορούν να κερδίσουν άλλοι άνθρωποι;

¹⁷ Η Αγία Γραφή μιλάει επίσης για σωτηρία που οδηγεί σε ζωή στον ουρανό, όπου πήγε ο Ιησούς Χριστός μετά την ανάστασή του. Αυτός «είναι εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις». (1 Πέτρου 3:18, 22· Εφεσίους 1:20-22· Εβραίους 9:24) Αλλά ο Ιησούς δεν πρόκειται να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που παίρνεται στον ουρανό. Ο Θεός έχει αποφασίσει ότι θα πάρει από τη γη και ένα σχετικά μικρό αριθμό άλλων ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· . . . υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις, όπου είμαι εγώ».—Ιωάννης 14:2, 3.

18. Ποιο λόγο έχουμε τώρα για να στρέψουμε την προσοχή μας στη σωτηρία που οδηγεί σε ουράνια ζωή;

¹⁸ Η σωτηρία που οδηγεί σε ουράνια ζωή μαζί με τον Ιησού είναι σίγουρα πολύ πιο μεγαλειώδης απ’ ό,τι η περιορισμένη σωτηρία που σχετιζόταν με το πρώτο Πάσχα. (2 Τιμόθεον 2:10) Τη βραδιά του τελευταίου έγκυρου Σεντέρ, δηλαδή Πασχαλινού γεύματος, ο Ιησούς θέσπισε τη νέα γιορτή για τους ακολούθους του, η οποία έστρεφε κυρίως την προσοχή στη σωτηρία που οδηγεί σε ουράνια ζωή. Είπε στους αποστόλους του: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν». (Λουκάς 22:19) Προτού εξετάσουμε το πώς οι Χριστιανοί θα έπρεπε να τηρούν αυτή τη γιορτή, ας εξετάσουμε το πότε θα πρέπει να το κάνουμε αυτό.

Ένας ‘Προσδιορισμένος Καιρός’

19. Γιατί είναι λογικό να συνδέεται το Πάσχα με το Δείπνο του Κυρίου;

¹⁹ Ο Ιησούς είχε πει: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προ του να πάθω». (Λουκάς 22:15) Κατόπιν, καθόρισε το Δείπνο του Κυρίου, που έπρεπε να τηρούν οι ακόλουθοί του σε ανάμνηση του θανάτου του. (Λουκάς 22:19, 20) Το Πάσχα τηρούνταν μια φορά το χρόνο. Συνεπώς, είναι λογικό να τηρείται και το Δείπνο του Κυρίου κάθε χρόνο. Πότε; Λογικά, την άνοιξη, τον καιρό του Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τηρείται όταν πέφτει η 14η Νισάν (του ιουδαϊκού ημερολογίου), κι όχι πάντοτε την Παρασκευή επειδή αυτή ήταν η μέρα της εβδομάδας που πέθανε ο Ιησούς.

20. Γιατί ενδιαφέρονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για την 14η Νισάν;

²⁰ Επομένως, η 14η Νισάν θα ήταν η ημερομηνία που είχε στο νου του ο Παύλος όταν έγραψε: «Οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού». (1 Κορινθίους 11:26) Στη διάρκεια των επόμενων δυο αιώνων, πολλοί Χριστιανοί ενέμεναν στις 14 Νισάν και ήταν γνωστοί ως Τεσσαρεσκαιδεκατίτες, από τον αριθμό «14». Οι Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ αναφέρουν: «Οι εκκλησίες της Μικράς Ασίας γιόρταζαν το θάνατο του Κυρίου την ημέρα που αντιστοιχεί στις 14 του μήνα Νισάν, ημέρα που, σύμφωνα με τη γνώμη ολόκληρης της αρχαίας Εκκλησίας, έλαβε χώρα η σταύρωση». Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν το Δείπνο του Κυρίου κάθε χρόνο την ημερομηνία που αντιστοιχεί στις 14 Νισάν. Μερικοί, όμως, έχουν παρατηρήσει ότι αυτή μπορεί να διαφέρει από την ημερομηνία που γιορτάζουν οι Ιουδαίοι το Πάσχα τους. Γιατί;

21. Πότε έπρεπε να θυσιαστεί το Πασχαλινό αρνί, αλλά τι κάνουν οι Ιουδαίοι σήμερα;

²¹ Η εβραϊκή ημέρα άρχιζε από τη δύση του ήλιου (περίπου στις έξι) και τέλειωνε την επόμενη δύση. Ο Θεός πρόσταξε να σφαχτεί το Πασχαλινό αρνί στις 14 Νισάν, ‘ανάμεσα στα δυο βράδια’. (Έξοδος 12:6, ΜΝΚ) Πότε ήταν αυτό; Οι σύγχρονοι Ιουδαίοι μένουν προσκολλημένοι στη ραβινική άποψη που υποστηρίζει ότι το αρνί έπρεπε να σφαχτεί προς το τέλος της 14ης Νισάν, μεταξύ της ώρας που άρχιζε να πέφτει ο ήλιος (περίπου στις τρεις) και της πραγματικής δύσης. Σαν αποτέλεσμα, αυτοί τηρούν το Σεντέρ τους μετά τη δύση του ήλιου, όταν έχει αρχίσει η 15η Νισάν.—Μάρκος 1:32.

22. Ποιος είναι ένας λόγος για τον οποίο η ημερομηνία της Ανάμνησης μπορεί να διαφέρει από την ημερομηνία που τηρούν οι Ιουδαίοι το Πάσχα τους; (Μάρκος 14:17· Ιωάννης 13:30)

²² Εντούτοις, έχουμε βάσιμους λόγους να κατανοήσουμε αυτή την έκφραση διαφορετικά. Το εδάφιο Δευτερονόμιον 16:6 έλεγε ξεκάθαρα στους Ισραηλίτες να «σφάξουν την πασχαλινή θυσία, το βράδυ, κατά τη δύση». (Ιουδαϊκή μετάφραση Τανάκ) Αυτό δείχνει ότι η έκφραση ‘ανάμεσα στα δυο βράδια’ αναφερόταν στην περίοδο του λυκόφωτος, από τη δύση (με την οποία αρχίζει η 14η Νισάν) μέχρι να πέσει το πραγματικό σκοτάδι. Οι αρχαίοι Καραΐτες Ιουδαίοιb την κατανοούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο, όπως συμβαίνει και με τους Σαμαρείτεςc ως τις μέρες μας. Το ότι δεχόμαστε πως το Πασχαλινό αρνί το θυσίασαν και το έφαγαν ‘στον προσδιορισμένο του καιρό’, στις 14 Νισάν, και όχι στις 15 Νισάν, είναι ένας λόγος για τον οποίο η ημερομηνία της Ανάμνησής μας διαφέρει μερικές φορές από την ιουδαϊκή ημερομηνία.—Αριθμοί 9:2-5, ΜΝΚ.

23. Γιατί προστίθενται μήνες στο Εβραϊκό ημερολόγιο, και πώς το κάνουν αυτό οι σημερινοί Ιουδαίοι;

²³ Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η ημερομηνία μας μπορεί να διαφέρει από εκείνη των Ιουδαίων είναι ότι αυτοί χρησιμοποιούν ένα προκαθορισμένο ημερολόγιο, ένα σύστημα που σταθεροποιήθηκε μόλις τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ. Χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα, μπορούν να ορίζουν πότε πέφτει η 1η Νισάν ή οι διάφορες γιορτές, δεκαετίες ή αιώνες νωρίτερα. Επιπλέον, στο αρχαίο σεληνιακό ημερολόγιο χρειαζόταν κατά περιόδους να προστίθεται ένας 13ος μήνας, ώστε να συγχρονίζεται το ημερολόγιο με τις εποχές. Το σημερινό ιουδαϊκό ημερολόγιο προσθέτει αυτόν το μήνα σε καθορισμένα χρονικά σημεία· σ’ ένα κύκλο 19 χρόνων, αυτός ο μήνας προστίθεται στα έτη 3, 6, 8, 11, 14, 17 και 19.

24, 25. (α) Στον καιρό του Ιησού, πώς καθορίζονταν οι μήνες, και πώς εξακριβωνόταν η ανάγκη για επιπλέον μήνες; (β) Πώς καθορίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την ημερομηνία του Δείπνου του Κυρίου;

²⁴ Εντούτοις, ο Εμίλ Σούρερ λέει ότι «τον καιρό του Ιησού [οι Ιουδαίοι] δεν είχαν ακόμη καθορισμένο ημερολόγιο, αλλά με βάση τις καθαρά εμπειρικές παρατηρήσεις, άρχιζαν να μετρούν κάθε καινούριο μήνα με την εμφάνιση της νέας σελήνης, και παρόμοια, με βάση τις παρατηρήσεις», πρόσθεταν ένα μήνα όποτε χρειαζόταν. «Αν . . . παρατηρούσαν προς το τέλος του χρόνου ότι το Πάσχα θα έπεφτε πριν από την εαρινή ισημερία [περίπου στις 21 Μαρτίου], αποφάσιζαν να παρεμβάλουν ένα μήνα πριν από το Νισάν». (Η Ιστορία του Ιουδαϊκού Λαού στην Εποχή του Ιησού Χριστού [The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ], Τόμος 1) Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο επιπρόσθετος μήνας έρχεται φυσιολογικά, δεν προστίθεται αυθαίρετα.

²⁵ Το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά καθορίζει την ημερομηνία για το Δείπνο του Κυρίου σε αρμονία με την αρχαία μέθοδο. Η 1η Νισάν ορίζεται από το πότε είναι πιθανότερο να παρατηρηθεί στην Ιερουσαλήμ, κατά τη δύση, η νέα σελήνη που είναι πλησιέστερη στην εαρινή ισημερία. Μετρώντας 14 μέρες από τότε, φτάνουμε στις 14 Νισάν, ημέρα που συνήθως αντιστοιχεί στην πανσέληνο. (Βλέπε τη Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1977, σ. 575.) Με βάση αυτή τη Γραφική μέθοδο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη την υφήλιο έχουν ενημερωθεί ότι ο εορτασμός της Ανάμνησης φέτος θα γίνει μετά τη δύση του ήλιου, στις 10 Απριλίου.

26. Σε ποιες επιπρόσθετες πτυχές του Δείπνου του Κυρίου αξίζει να δώσουμε προσοχή;

²⁶ Αυτή η ημερομηνία αντιστοιχεί στις 14 Νισάν, τότε που ο Ιησούς γιόρτασε το τελευταίο έγκυρο Πάσχα. Ωστόσο, ο εορτασμός της Ανάμνησης φέρνει στην προσοχή μας μια σωτηρία που ξεπερνάει εκείνη που γιορταζόταν με το ιουδαϊκό Σεντέρ. Όλοι μας χρειάζεται να κατανοήσουμε τι λαβαίνει χώρα στη διάρκεια του Δείπνου του Κυρίου, τι σημαίνει αυτό και πώς περιλαμβάνεται η σωτηρία μας.

[Υποσημειώσεις]

Πώς θα Απαντούσατε;

◻ Γιατί το Πάσχα συνδέεται κατάλληλα με τη σωτηρία;

◻ Πώς μπορεί η θυσία του Ιησού να επιτελέσει περισσότερα απ’ ό,τι το Πασχαλινό αρνί;

◻ Ποια σωτηρία γίνεται δυνατή μέσω του Ιησού;

◻ Πώς καθορίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τον κατάλληλο καιρό για το Δείπνο του Κυρίου;