ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΡΠΟΙ

Οι απαρχές της συγκομιδής. Η εβραϊκή λέξη ρε’σίθ (από μια ρίζα που σημαίνει «κεφάλι») χρησιμοποιείται με την έννοια του πρώτου μέρους, του σημείου εκκίνησης ή της “αρχής” (Δευ 11:12· Γε 1:1· 10:10), του “καλύτερου” μέρους (Εξ 23:19, υποσ.) και των “πρώτων καρπών” (Λευ 2:12). Η φράση “πρώτοι ώριμοι καρποί” αποτελεί απόδοση της εβραϊκής λέξης μπικκουρίμ, η οποία χρησιμοποιείται ιδιαίτερα σε σχέση με τα σιτηρά και τους καρπούς. (Να 3:12) Η λέξη ἀπαρχή του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, που αποδίδεται «πρώτοι καρποί», είναι σύνθετη από τις λέξεις ἀπό και ἀρχή και μπορεί να αναφέρεται στους πρώτους καρπούς της συγκομιδής ή στο πρώτο και καλύτερο μέρος κάθε πράγματος.

Ο Ιεχωβά απαιτούσε από το έθνος του Ισραήλ να του προσφέρουν τους πρώτους καρπούς—είτε επρόκειτο για τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων είτε για τους πρώτους καρπούς από την παραγωγή της γης. (Εξ 22:29, 30· 23:19· Παρ 3:9) Η αφιέρωση των πρώτων καρπών στον Ιεχωβά αποτελούσε ένδειξη εκτίμησης από μέρους των Ισραηλιτών για την ευλογία του Ιεχωβά, καθώς επίσης για τη γη τους και τη συγκομιδή που απέδιδε αυτή. Αποτελούσε έκφραση ευγνωμοσύνης στον Δότη “κάθε καλού δώρου”.—Δευ 8:6-10· Ιακ 1:17.

Ο Ιεχωβά διέταξε να του προσφέρει το έθνος, μέσω αντιπροσώπων, τους πρώτους καρπούς, ιδιαίτερα στη Γιορτή των Άζυμων Άρτων. Έπειτα, στις 16 Νισάν, στο αγιαστήριο, ο αρχιερέας κινούσε πέρα δώθε ενώπιον του Ιεχωβά μερικούς από τους πρώτους καρπούς από το θερισμό των σιτηρών—ένα δεμάτι κριθάρι—που ήταν η πρώτη σοδειά του έτους, με βάση το θρησκευτικό ημερολόγιο. (Λευ 23:5-12) Ξανά την Πεντηκοστή, 50 ημέρες μετά την κινητή προσφορά του κριθαριού, έφερναν ως κινητή προσφορά τους πρώτους καρπούς από το θερισμό του σιταριού με τη μορφή δύο ένζυμων ψωμιών από λεπτό αλεύρι.—Λευ 23:15-17· βλέπε ΓΙΟΡΤΗ.

Εκτός από αυτές τις προσφορές σιτηρών που έκανε ο αρχιερέας για λογαριασμό του έθνους, απαιτούνταν από τους Ισραηλίτες να φέρνουν τους πρώτους καρπούς όλων των προϊόντων τους ως προσφορές. Κάθε αρσενικό πρωτότοκο ανθρώπου και ζώου αγιαζόταν για τον Ιεχωβά είτε με το να προσφέρεται είτε με το να απολυτρώνεται. (Βλέπε ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ.) Από τους πρώτους καρπούς των αλεσμένων δημητριακών έφτιαχναν κουλούρες τις οποίες έπρεπε να προσφέρουν. (Αρ 15:20, 21) Οι Ισραηλίτες έβαζαν επίσης καρπούς της γης σε καλάθια και τους πήγαιναν στο αγιαστήριο (Δευ 26:1, 2), όπου απάγγελλαν ορισμένα λόγια τα οποία είναι καταγραμμένα στα εδάφια Δευτερονόμιο 26:3-10. Στην πραγματικότητα, τα λόγια αυτά αποτελούσαν σύνοψη της ιστορίας του έθνους από τότε που πήγαν στην Αίγυπτο ως τότε που απελευθερώθηκαν και οδηγήθηκαν στην Υποσχεμένη Γη.

Λέγεται ότι, σύμφωνα με κάποιο έθιμο που επικράτησε, κάθε τόπος έστελνε έναν εκπρόσωπο με τους πρώτους καρπούς που συνεισέφεραν οι κάτοικοι της περιοχής, ώστε να μην μπαίνουν όλοι στον κόπο να ανεβαίνουν στην Ιερουσαλήμ κάθε φορά που ωρίμαζαν οι πρώτοι καρποί. Ο Νόμος δεν όριζε την ποσότητα αυτών των πρώτων καρπών που έπρεπε να προσφέρουν. Προφανώς, αυτό επαφίετο στη γενναιοδωρία και στο πνεύμα εκτίμησης του δότη. Ωστόσο, έπρεπε να προσφέρεται ό,τι εκλεκτότερο, οι καλύτεροι πρώτοι καρποί.—Αρ 18:12· Εξ 23:19· 34:26.

Αν επρόκειτο για νεόφυτο δέντρο, τα πρώτα τρία χρόνια το θεωρούσαν ακάθαρτο, σαν απερίτμητο. Το τέταρτο έτος, όλος ο καρπός του γινόταν άγιος για τον Ιεχωβά. Κατόπιν, το πέμπτο έτος, ο ιδιοκτήτης μπορούσε να μαζέψει τους καρπούς του δέντρου για λογαριασμό του.—Λευ 19:23-25.

Τις συνεισφορές των πρώτων καρπών που έφερναν στον Ιεχωβά οι 12 μη Λευιτικές φυλές του Ισραήλ τις χρησιμοποιούσαν οι ιερείς και οι Λευίτες, επειδή δεν είχαν λάβει κληρονομιά στη γη. (Αρ 18:8-13) Η πιστή προσφορά των πρώτων καρπών έφερνε ευχαρίστηση στον Ιεχωβά και ευλογία σε όλους όσους περιλαμβάνονταν. (Ιεζ 44:30) Αν παρέλειπαν να φέρουν αυτούς τους καρπούς, ο Θεός θεωρούσε ότι του έκλεβαν κάτι που του όφειλαν, γεγονός το οποίο επέσυρε τη δυσαρέσκειά του. (Μαλ 3:8) Κατά περιόδους, στην ιστορία του Ισραήλ, αυτή η συνήθεια παραμελούνταν, και αποκαθίστατο ανά διαστήματα από κυβερνήτες που είχαν ζήλο για την αληθινή λατρεία. Ο Βασιλιάς Εζεκίας, στα πλαίσια του μεταρρυθμιστικού του έργου, τέλεσε τη Γιορτή των Άζυμων Άρτων—παρατείνοντας μάλιστα τη διάρκειά της—και σε εκείνη την περίσταση ζήτησε από το λαό να εκπληρώσει το καθήκον του σε σχέση με τη συνεισφορά των πρώτων καρπών και των δεκάτων. Ο λαός ανταποκρίθηκε με χαρά φέρνοντας από τον τρίτο μέχρι τον έβδομο μήνα μεγάλες ποσότητες πρώτων καρπών από τα σιτηρά, το καινούριο κρασί, το λάδι, το μέλι και από όλα τα προϊόντα του αγρού. (2Χρ 30:21, 23· 31:4-7) Μετά την αποκατάσταση από τη Βαβυλώνα, ο λαός ορκίστηκε, υπό την καθοδήγηση του Νεεμία, ότι θα περπατούσαν σύμφωνα με το νόμο του Ιεχωβά, πράγμα που σήμαινε μεταξύ άλλων ότι θα του έφερναν κάθε είδους πρώτους καρπούς.—Νε 10:29, 34-37· βλέπε ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ.

Μεταφορική και Συμβολική Χρήση. Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε πνευματικά την ώρα του βαφτίσματός του και αναστήθηκε από τους νεκρούς σε ζωή ως πνεύμα στις 16 Νισάν του 33 Κ.Χ., την ημέρα του έτους κατά την οποία παρουσιάζονταν ενώπιον του Ιεχωβά στο αγιαστήριο οι πρώτοι καρποί από την πρώτη σοδειά των σιτηρών. Λόγω αυτού χαρακτηρίζεται ως «οι πρώτοι καρποί», καθώς είναι πράγματι η απαρχή των πρώτων καρπών για τον Θεό. (1Κο 15:20, 23· 1Πε 3:18) Οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, οι πνευματικοί του αδελφοί, είναι επίσης πρώτοι καρποί για τον Θεό, αλλά όχι οι κύριοι πρώτοι καρποί, δεδομένου ότι μοιάζουν με τη δεύτερη σοδειά των σιτηρών, το σιτάρι, το οποίο προσφερόταν στον Ιεχωβά την ημέρα της Πεντηκοστής. Αυτοί αριθμούν 144.000 και αναφέρεται ότι «αγοράστηκαν ανάμεσα από την ανθρωπότητα ως πρώτοι καρποί για τον Θεό και το Αρνί» και ότι είναι «μερικοί πρώτοι καρποί από τα πλάσματά του».—Απ 14:1-4· Ιακ 1:18.

Ο απόστολος Παύλος, επίσης, χαρακτηρίζει “πρώτους καρπούς” το πιστό υπόλοιπο των Ιουδαίων από το οποίο προήλθαν οι πρώτοι Χριστιανοί. (Ρω 11:16) Για τον Χριστιανό Επαίνετο αναφέρεται ότι ήταν «οι πρώτοι καρποί της Ασίας για τον Χριστό» (Ρω 16:5), και το σπιτικό του Στεφανά αποκαλείται «οι πρώτοι καρποί της Αχαΐας».—1Κο 16:15.

Εφόσον οι χρισμένοι Χριστιανοί έχουν γεννηθεί από το πνεύμα ως γιοι του Θεού με την ελπίδα να αναστηθούν σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς, λέγεται για αυτούς ότι κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη γη “έχουν τους πρώτους καρπούς, δηλαδή το πνεύμα, . . . ενώ περιμένουν με λαχτάρα την υιοθεσία, την απελευθέρωση από τα σώματά τους με λύτρο”. (Ρω 8:23, 24) Ο Παύλος λέει ότι αυτός και οι συγχριστιανοί του που ελπίζουν σε πνευματική ζωή έχουν «την εγγύηση αυτού που θα έρθει, δηλαδή το πνεύμα», σχετικά με το οποίο λέει επίσης ότι είναι “προκαταβολική εγγύηση της κληρονομιάς τους”.—2Κο 5:5· Εφ 1:13, 14.