Σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποιος γιατρός συστήνει σε έναν ασθενή να αποθηκεύσει το δικό του αίμα μερικές εβδομάδες πριν από την επέμβαση (προεγχειρητική προσφορά αυτόλογου αίματος [preoperative autologous blood donation, ή αλλιώς PAD]), ώστε, αν προκύψει ανάγκη, να μπορεί να μεταγγίσει στον ασθενή το δικό του αποθηκευμένο αίμα. Ωστόσο, αυτή η συλλογή, η αποθήκευση και η μετάγγιση του αίματος έρχεται σε άμεση αντίθεση με όσα αναφέρονται στο Λευιτικό και στο Δευτερονόμιο. Το αίμα δεν πρέπει να αποθηκεύεται. Πρέπει να χύνεται​—να επιστρέφεται στον Θεό, σαν να λέγαμε. Ομολογουμένως, ο Μωσαϊκός Νόμος δεν ισχύει τώρα. Εντούτοις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σέβονται τις αρχές που συμπεριέλαβε ο Θεός σε αυτόν το νόμο και είναι αποφασισμένοι να “απέχουν από αίμα”. Επομένως, δεν δίνουμε αίμα ούτε αποθηκεύουμε για μετάγγιση κάποια ποσότητα από το αίμα μας η οποία θα έπρεπε να “χυθεί”. Αυτή η πράξη συγκρούεται με το νόμο του Θεού.

Τι έπρεπε να γίνει αν κάποιος σκότωνε ένα ζώο για τροφή; Ο Θεός είπε: «Θα χύσει το αίμα του και θα το σκεπάσει με χώμα».a (Λευιτικό 17:11, 13) Ο Ιεχωβά επανέλαβε αυτή την εντολή αρκετές φορές. (Δευτερονόμιο 12:16, 24· 15:23) Το Ιουδαϊκό σύγγραμμα Σοντσίνο Χούμας (Soncino Chumash) επισημαίνει: «Το αίμα δεν έπρεπε να το αποθηκεύουν αλλά να το καθιστούν ακατάλληλο για βρώση χύνοντάς το στη γη». Κανένας Ισραηλίτης δεν έπρεπε να παίρνει για τον εαυτό του, να αποθηκεύει ή να χρησιμοποιεί το αίμα ενός άλλου πλάσματος, του οποίου η ζωή ανήκε στον Θεό.