Ιεχωβά, ο ‘Κριτής Όλης της Γης’ που Δεν Είναι Προσωπολήπτης
‘Ο Πατέρας . . . κρίνει χωρίς να προσωποληπτεί σύμφωνα με το έργο του καθενός’.—1 ΠΕΤΡΟΥ 1:17, ΜΝΚ.
1, 2. (α) Γιατί θα πρέπει να αισθανόμαστε και φόβο και παρηγοριά με τη σκέψη ότι ο Ιεχωβά είναι ο μεγάλος Κριτής; (β) Στη νομική υπόθεση που έχει ο Ιεχωβά ενάντια στα έθνη, ποιο ρόλο παίζουν οι επίγειοι δούλοι του;
Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μεγάλος ‘Κριτής όλης της γης’. (Γένεσις 18:25, ΜΝΚ) Ως ο Υπέρτατος Θεός του σύμπαντος, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει τα πλάσματά του. Αυτή η σκέψη εμπνέει φόβο και ταυτόχρονα είναι παρηγορητική. Ο Μωυσής εξέφρασε με συγκινητικό τρόπο αυτή τη φαινομενικά παράδοξη κατάσταση, λέγοντας: ‘Ιεχωβά ο Θεός σας είναι Θεός των θεών και Κύριος των κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός και φοβερός, μη αποβλέπων εις πρόσωπον [ο οποίος δεν φέρεται σε κανέναν με προσωποληψία, ΜΝΚ] μηδέ λαμβάνων δώρον· ποιών κρίσιν εις τον ορφανόν και εις την χήραν, και αγαπών τον ξένον, δίδων εις αυτόν τροφήν και ενδύματα’.—Δευτερονόμιον 10:17, 18.
2 Τι καταπληκτική ισορροπία! Ένας μεγάλος, ισχυρός, φοβερός Θεός, που ωστόσο δεν προσωποληπτεί αλλά υπερασπίζεται στοργικά τα συμφέροντα των ορφανών, των χηρών και των ξένων. Ποιος θα μπορούσε να θέλει να έχει έναν πιο στοργικό Κριτή από τον Ιεχωβά; Παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν να είχε μια νομική υπόθεση ενάντια στα έθνη του κόσμου τού Σατανά, ο Ιεχωβά καλεί τους δούλους που έχει στη γη να είναι μάρτυρές του. (Ησαΐας 34:8, ΜΝΚ· 43:9-12) Δεν εξαρτάται από τη μαρτυρία τους για να αποδείξει τη θεϊκή του υπόσταση και τη νόμιμη κυριαρχία του. Αλλά προσφέρει στους μάρτυρές Του το μοναδικό προνόμιο να πιστοποιούν ενώπιον όλου του ανθρωπίνου γένους ότι αναγνωρίζουν την υπεροχή Του. Οι μάρτυρές Του υποτάσσονται οι ίδιοι στη δίκαιη κυριαρχία του, και μέσω της δημόσιας διακονίας τους υποκινούν και άλλους να ταχθούν υπό την εξουσία του Υπέρτατου Κριτή.
Ο Τρόπος που Ασκεί Κρίση ο Ιεχωβά
3. Πώς μπορεί να συνοψιστεί ο τρόπος που ασκεί κρίση ο Ιεχωβά, και πώς καταδείχτηκε αυτό στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας;
3 Στην αρχή της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, ο Ιεχωβά έκρινε προσωπικά ορισμένους παραβάτες. Ορισμένα παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο χειρίστηκε δικαστικά ζητήματα έθεσαν το πρότυπο για τους δούλους του οι οποίοι αργότερα θα είχαν την ευθύνη να χειρίζονται δικαστικές διαδικασίες ανάμεσα στο λαό του. (Ψαλμός 77:11, 12) Ο τρόπος που Αυτός ασκεί κρίση μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: σταθερότητα όπου είναι απαραίτητο, έλεος όπου είναι δυνατόν. Στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, οι οποίοι ήταν τέλεια ανθρώπινα πλάσματα που είχαν στασιάσει εσκεμμένα, δεν άξιζε να δειχτεί έλεος. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά τούς καταδίκασε σε θάνατο. Αλλά το έλεός του εκδηλώθηκε προς τους απογόνους τους. Ο Ιεχωβά ανέβαλε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης, επιτρέποντας έτσι στον Αδάμ και στην Εύα να αποκτήσουν παιδιά. Στοργικά έδωσε στους απογόνους τους την ελπίδα για απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου.—Γένεσις 3:15· Ρωμαίους 8:20, 21.
4. Πώς πολιτεύτηκε ο Ιεχωβά με τον Κάιν, και γιατί παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή η περίπτωση;
4 Ο τρόπος που πολιτεύτηκε ο Ιεχωβά με τον Κάιν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή είναι η πρώτη καταγραμμένη περίπτωση που περιλαμβάνει κάποιον ατελή απόγονο του Αδάμ και της Εύας, ο οποίος ήταν «πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν». (Ρωμαίους 7:14) Το έλαβε αυτό υπόψη του ο Ιεχωβά και πολιτεύτηκε με τον Κάιν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι πολιτεύτηκε με τους γονείς του; Και μπορεί αυτή η περίπτωση να δώσει κάποιο δίδαγμα για τους Χριστιανούς επισκόπους σήμερα; Ας δούμε. Μόλις ο Ιεχωβά διέκρινε την εσφαλμένη αντίδραση του Κάιν όταν η θυσία του δεν έγινε ευνοϊκά δεκτή, τον προειδοποίησε στοργικά σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε. Μια παλιά παροιμία δηλώνει: ‘Η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία’. Ο Ιεχωβά έκανε ό,τι μπορούσε προειδοποιώντας τον Κάιν ότι επέτρεπε στην αμαρτωλή του τάση να τον εξουσιάζει. Προσπάθησε να τον βοηθήσει να ‘πράττη καλώς’. (Γένεσις 4:5-7) Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Θεός κάλεσε κάποιον αμαρτωλό άνθρωπο να μετανοήσει. Αφού ο Κάιν έδειξε αμετανόητη στάση και διέπραξε το έγκλημά του, ο Ιεχωβά τον καταδίκασε σε εκτόπιση, εξισορροπώντας αυτή την ποινή μ’ ένα διάταγμα το οποίο απαγόρευε να τον θανατώσουν άλλοι άνθρωποι.—Γένεσις 4:8-15.
5, 6. (α) Πώς ενήργησε ο Ιεχωβά σε σχέση με την προκατακλυσμιαία γενιά; (β) Τι έκανε ο Ιεχωβά προτού εκτελέσει κρίση εναντίων των κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων;
5 Πριν από τον Κατακλυσμό, όταν ‘είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, ελυπήθη εν τη καρδία αυτού’. (Γένεσις 6:5, 6) Ο Ιεχωβά «μετεμελήθη» με την έννοια ότι λυπήθηκε για το γεγονός ότι η πλειονότητα των ανθρώπων της προκατακλυσμιαίας γενιάς έκαναν κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής τους και για το ότι θα έπρεπε να εκτελέσει κρίση εναντίον τους. Παρ’ όλα αυτά, τους έδωσε επαρκή προειδοποίηση, χρησιμοποιώντας τον Νώε επί πολλά χρόνια ως «κήρυκα της δικαιοσύνης». Ύστερα απ’ αυτό, ο Ιεχωβά δεν είχε κανένα λόγο να ‘φεισθεί [διστάσει να τιμωρήσει, ΜΝΚ] τον κόσμο των ασεβών’ ανθρώπων.—2 Πέτρου 2:5.
6 Με παρόμοιο τρόπο, ο Ιεχωβά αναγκάστηκε να χειριστεί μια νομική υπόθεση εναντίων των διεφθαρμένων κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων. Αλλά προσέξτε τα βήματα που ακολούθησε. Είχε ακούσει την «κραυγή» σχετικά με τη σκανδαλώδη διαγωγή εκείνων των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτή προερχόταν μόνο από τις προσευχές τού δίκαιου Λωτ. (Γένεσις 18:20· 2 Πέτρου 2:7, 8) Αλλά προτού ενεργήσει, ‘κατέβηκε’ για να επιβεβαιώσει τα γεγονότα μέσω των αγγέλων του. (Γένεσις 18:21, 22· 19:1) Επίσης αφιέρωσε χρόνο για να διαβεβαιώσει τον Αβραάμ ότι δεν θα ενεργούσε άδικα.—Γένεσις 18:23-32.
7. Ποια διδάγματα μπορούν να πάρουν οι πρεσβύτεροι που υπηρετούν σε δικαστικές επιτροπές από παραδείγματα που δείχνουν πώς ασκεί κρίση ο Ιεχωβά;
7 Τι μπορούν να μάθουν οι πρεσβύτεροι σήμερα απ’ αυτά τα παραδείγματα; Στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, ο Ιεχωβά εκδήλωσε αγάπη και στοχαστικό ενδιαφέρον για εκείνους που, ενώ σχετίζονταν με τους ενόχους, δεν ήταν αξιοκατάκριτοι στην υπόθεση αυτή. Εκδήλωσε έλεος προς τους απογόνους τού Αδάμ και της Εύας. Στην περίπτωση του Κάιν, ο Ιεχωβά προείδε τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε ο Κάιν και με καλοσύνη συζήτησε λογικά μαζί του, προσπαθώντας να αποτρέψει τη διάπραξη αμαρτίας. Ακόμη και αφού τον εκτόπισε, ο Ιεχωβά έδειχνε ενδιαφέρον για τον Κάιν. Επιπλέον, ο Ιεχωβά εκτέλεσε κρίση στην προκατακλυσμιαία γενιά μόνο αφού είχε δείξει μεγάλη υπομονετική εγκαρτέρηση. Όταν αντιμετώπισε την ισχυρογνώμονα πονηρία τους, ο Ιεχωβά «ελυπήθη εν τη καρδία αυτού». Μεταμελήθηκε για το ότι οι άνθρωποι στασίασαν ενάντια στους δίκαιους κανόνες του και για το ότι ήταν αναγκασμένος να τους κρίνει δυσμενώς. (Γένεσις 6:6· παράβαλε Ιεζεκιήλ 18:31· 2 Πέτρου 3:9). Στην περίπτωση των Σοδόμων και των Γομόρρων, ο Ιεχωβά ενήργησε μόνο αφού είχε επιβεβαιώσει τα γεγονότα. Τι εξαίσια παραδείγματα για εκείνους που πρέπει να χειρίζονται νομικές υποθέσεις σήμερα!
Ανθρώπινοι Κριτές στην Πατριαρχική Εποχή
8. Ποιοι βασικοί νόμοι του Ιεχωβά ήταν γνωστοί στην πατριαρχική εποχή;
8 Μολονότι δεν υπήρχε προφανώς κανένας γραπτός κώδικας εκείνον τον καιρό, η πατριαρχική κοινωνία ήταν εξοικειωμένη με τους βασικούς νόμους του Ιεχωβά, και οι δούλοι του είχαν την υποχρέωση να τους τηρούν. (Παράβαλε Γένεσις 26:5, ΜΝΚ). Το δράμα που έλαβε χώρα στην Εδέμ είχε καταδείξει την ανάγκη για υπακοή και υποταγή στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Η περίπτωση του Κάιν είχε αποκαλύψει ότι ο Ιεχωβά αποδοκιμάζει το φόνο. Αμέσως μετά τον Κατακλυσμό, ο Θεός έδωσε στο ανθρώπινο γένος νόμους σχετικά με την ιερότητα της ζωής, το φόνο, τη θανατική ποινή και τη βρώση αίματος. (Γένεσις 9:3-6) Ο Ιεχωβά καταδίκασε έντονα τη μοιχεία στο περιστατικό που περιλάμβανε τον Αβραάμ, τη Σάρρα και τον Αβιμέλεχ, το βασιλιά των Γεράρων, κοντά στη Γάζα.—Γένεσις 20:1-7.
9, 10. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι υπήρχε δικαστικό σύστημα στην πατριαρχική κοινωνία;
9 Εκείνες τις μέρες οι κεφαλές των οικογενειών ενεργούσαν ως κριτές και χειρίζονταν νομικά προβλήματα. Ο Ιεχωβά δήλωσε σχετικά με τον Αβραάμ: ‘Γνωρίζω αυτόν ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν’. (Γένεσις 18:19) Ο Αβραάμ εκδήλωσε ανιδιοτέλεια και διάκριση στην τακτοποίηση της λογομαχίας μεταξύ των δικών του βοσκών και εκείνων του Λωτ. (Γένεσις 13:7-11) Ενεργώντας ως πατριαρχική κεφαλή και κριτής, ο Ιούδας καταδίκασε τη νύφη του, τη Θάμαρ, να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου και μετά να την κάψουν, πιστεύοντας ότι ήταν μοιχαλίδα. (Γένεσις 38:11, 24· παράβαλε Ιησούς του Ναυή 7:25). Ωστόσο, όταν έμαθε όλα τα γεγονότα, την ανακήρυξε πιο δίκαιη από τον ίδιο του τον εαυτό. (Γένεσις 38:25, 26) Πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουμε όλα τα γεγονότα προτού πάρουμε μια δικαστική απόφαση!
10 Το βιβλίο του Ιώβ κάνει νύξη για ένα δικαστικό σύστημα και δείχνει ότι ήταν επιθυμητή η κρίση που δεν γινόταν με προσωποληψία. (Ιώβ 13:8, 10· 31:11· 32:21) Ο ίδιος ο Ιώβ αναπολεί τον καιρό που ήταν ένας σεβαστός κριτής ο οποίος καθόταν στην πύλη της πόλης απονέμοντας δικαιοσύνη και υπερασπιζόμενος την υπόθεση της χήρας και του ορφανού από πατέρα αγοριού. (Ιώβ 29:7-16) Επομένως, υπάρχουν αποδείξεις ότι, στην πατριαρχική κοινωνία, οι «πρεσβύτεροι» ενεργούσαν ως κριτές ανάμεσα στους απογόνους του Αβραάμ ακόμη και πριν από την Έξοδο και το θεόδοτο νομικό σύστημα του έθνους Ισραήλ. (Έξοδος 3:16, 18) Στην πραγματικότητα, οι διατάξεις της διαθήκης του Νόμου παρουσιάστηκαν από τον Μωυσή στους «πρεσβυτέρους» του Ισραήλ, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το λαό.—Έξοδος 19:3-7.
Το Δικαστικό Σύστημα του Ισραήλ
11, 12. Σύμφωνα με δυο λογίους της Αγίας Γραφής, τι ξεχώριζε το δικαστικό σύστημα του Ισραήλ από εκείνο των άλλων εθνών;
11 Η απονομή δικαιοσύνης στον Ισραήλ ήταν εντελώς διαφορετική από τις νομικές διαδικασίες που ακολουθούσαν τα γύρω έθνη. Δεν γινόταν καμιά διάκριση μεταξύ του αστικού δικαίου και του ποινικού δικαίου. Και τα δυο ήταν συνυφασμένα με ηθικούς και με θρησκευτικούς νόμους. Ένα παράπτωμα ενάντια στον πλησίον κάποιου ήταν παράπτωμα ενάντια στον Ιεχωβά. Στο βιβλίο του Οι Άνθρωποι και η Πίστη στην Αγία Γραφή (The People and the Faith of the Bible), ο συγγραφέας Αντρέ Σουρακί γράφει: «Η νομική παράδοση των Εβραίων διαφέρει απ’ αυτή των γειτόνων τους, όχι μόνο στον καθορισμό των παραβάσεων και των ποινών της, αλλά και στο ίδιο το πνεύμα των νόμων. . . . Η Τορά [ο Νόμος] δεν διαχωρίζεται από την καθημερινή ζωή· ελέγχει τη φύση και το περιεχόμενο της καθημερινής ζωής με το να δίνει ευλογία ή κατάρα. . . . Στον Ισραήλ . . . είναι σχεδόν αδύνατον να κάνει κάποιος σαφή διάκριση ανάμεσα στις νομικές ενέργειες της πόλης. Ήταν ενσωματωμένες μέσα στην ενότητα μιας ζωής η οποία προσανατολιζόταν πλήρως στην εκπλήρωση του θελήματος του ζωντανού Θεού».
12 Αυτή η μοναδική κατάσταση τοποθετούσε την απονομή δικαιοσύνης στον Ισραήλ σ’ ένα πολύ πιο υψηλό επίπεδο από εκείνο που είχαν τα σύγχρονα μ’ αυτόν έθνη. Ο λόγιος της Αγίας Γραφής Ρολάν ντε Βο γράφει: «Ο ισραηλιτικός νόμος, παρά τις ομοιότητες που έχει στη μορφή και στο περιεχόμενο, διαφέρει ριζικά από τους όρους που είχαν τα έθνη της Μέσης Ανατολής στις ‘συμφωνίες’ και στα άρθρα των ‘κωδίκων’ τους. Είναι ένας θρησκευτικός νόμος. . . . Κανένας μεσανατολικός κώδικας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ισραηλιτικό νόμο, ο οποίος αποδίδεται εξ ολοκλήρου στον Θεό ως συγγραφέα του. Αν περιλαμβάνει, και συχνά αναμειγνύει, ηθικές και τελετουργικές διατάξεις, αυτό συμβαίνει επειδή καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της θεϊκής Διαθήκης, και επειδή αυτή η Διαθήκη ρύθμιζε τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, καθώς και τις σχέσεις τους με τον Θεό». Δεν είναι παράξενο που ο Μωυσής ρώτησε: «Ποίον έθνος είναι τόσον μέγα, το οποίον να έχη διατάγματα και κρίσεις [δικαστικές αποφάσεις, ΜΝΚ] ούτω δικαίας, καθώς πας ο νόμος ούτος, τον οποίον θέτω ενώπιόν σας σήμερον;»—Δευτερονόμιον 4:8.
Οι Κριτές στον Ισραήλ
13. Από ποιες απόψεις είναι ο Μωυσής ένα θαυμάσιο παράδειγμα για τους πρεσβυτέρους σήμερα;
13 Μ’ ένα τέτοιο εξυψωμένο δικαστικό σύστημα, τι είδους άντρες χρειαζόταν να ενεργούν ως κριτές; Η Αγία Γραφή αναφέρει τα εξής για τον πρώτο κριτή που διορίστηκε στον Ισραήλ: «Ο άνθρωπος Μωυσής ήτο πραύς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης». (Αριθμοί 12:3) Δεν είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση. (Έξοδος 4:10) Μολονότι απαιτούνταν να κρίνει το λαό, κατά καιρούς συνηγορούσε υπέρ αυτών ενώπιον του Ιεχωβά, ικετεύοντάς τον να τους συγχωρήσει, προσφέροντας μάλιστα και τον εαυτό του ως θυσία για χάρη τους. (Έξοδος 32:11, 30-32) Αυτός είπε ποιητικά: «Είθε ο λόγος μου να αποστάξη ως η δρόσος, ως η λεπτή βροχή επί της χλόης και ως η δυνατή βροχή επί της βλαστήσεως». (Δευτερονόμιον 32:2, ΛΧ) Αντί να κρίνει το λαό στηριζόμενος στη δική του σοφία, αυτός διακήρυξε: «Όταν έχωσιν υπόθεσιν τινά, έρχονται προς εμέ και εγώ κρίνω μεταξύ του ενός και του άλλου· και δεικνύω εις αυτούς τα προστάγματα [τις αποφάσεις, ΜΝΚ] του Θεού και τους νόμους αυτού». (Έξοδος 18:16) Όταν αμφέβαλλε, υπέβαλλε το ζήτημα στον Ιεχωβά. (Αριθμοί 9:6-8· 15:32-36· 27:1-11) Ο Μωυσής είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα για τους πρεσβυτέρους οι οποίοι σήμερα ‘ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού’ και παίρνουν δικαστικές αποφάσεις. (Πράξεις 20:28) Είθε η σχέση που έχουν με τους αδελφούς τους να αποδειχτεί με παρόμοιο τρόπο ότι είναι «ως η λεπτή βροχή επί της χλόης».
14. Ποια ήταν τα πνευματικά προσόντα των αντρών που διόρισε ο Μωυσής ως κριτές στον Ισραήλ;
14 Με τον καιρό, ο Μωυσής δεν μπορούσε να βαστάσει μόνος του το φορτίο του χειρισμού των δικαστικών υποθέσεων του λαού. (Έξοδος 18:13, 18) Δέχτηκε την πρόταση του πεθερού του να προσλάβει βοήθεια. Και πάλι, τι είδους άντρες εκλέχτηκαν; Διαβάζουμε: «Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους [ικανούς, ΜΝΚ], φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις [αξιόπιστους, ΜΝΚ], μισούντας την φιλαργυρίαν· . . . Και έκλεξεν ο Μωυσής εκ παντός του Ισραήλ άνδρας αξίους [ικανούς, ΜΝΚ] και κατέστησεν αυτούς αρχηγούς επί του λαού, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους και δεκάρχους· και έκρινον τον λαόν εν παντί καιρώ· τας μεν υποθέσεις τας δυσκόλους ανέφερον προς τον Μωυσήν, πάσαν δε μικράν υπόθεσιν έκρινον αυτοί».—Έξοδος 18:21-26.
15. Ποια ήταν τα προσόντα εκείνων που υπηρετούσαν ως κριτές στον Ισραήλ;
15 Είναι φανερό ότι η ηλικία δεν ήταν το μόνο κριτήριο για την επιλογή των αντρών που θα ενεργούσαν ως κριτές. Ο Μωυσής δήλωσε: «Λάβετε άνδρας σοφούς και συνετούς και γνωστούς [έμπειρους, ΜΝΚ] μεταξύ των φυλών σας, και θέλω καταστήσει αυτούς αρχηγούς εφ’ υμάς». (Δευτερονόμιον 1:13) Ο Μωυσής γνώριζε πολύ καλά αυτό που είχε πει ο νεαρός Ελιού πριν από πολλά χρόνια: «Οι μεγαλήτεροι δεν είναι πάντοτε σοφοί· ούτε οι γέροντες νοούσι κρίσιν». (Ιώβ 32:9) Ασφαλώς, αυτοί που ήταν διορισμένοι έπρεπε να είναι ‘έμπειροι άντρες’. Αλλά, πάνω απ’ όλα, έπρεπε να είναι ικανοί, θεοφοβούμενοι, αξιόπιστοι άντρες, οι οποίοι μισούσαν το άδικο κέρδος και οι οποίοι ήταν σοφοί και συνετοί. Έτσι, φαίνεται καθαρά ότι οι ‘αρχηγοί’ και οι ‘κριτές’ που αναφέρονται στα εδάφια Ιησούς του Ναυή 23:2 και 24:1 δεν ήταν διαφορετικοί από «τους πρεσβυτέρους» που αναφέρονται στα ίδια εδάφια, αλλά ήταν άτομα που είχαν εκλεγεί ανάμεσα απ’ αυτούς.—Βλέπε Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 2, σελίδα 549 (στην αγγλική).
Απονομή Δικαιοσύνης
16. Τι θα πρέπει να προσέξουμε σήμερα σε σχέση με τις οδηγίες που έδωσε ο Μωυσής στους νεοδιορισμένους κριτές;
16 Όσον αφορά τις οδηγίες που δόθηκαν σ’ αυτούς τους διορισμένους κριτές, ο Μωυσής είπε: «Προσέταξα εις τους κριτάς σας κατ’ εκείνον τον καιρόν λέγων, Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας και κρίνετε δικαίως αναμέσον ανθρώπου και του αδελφού αυτού και του ξένου αυτού. Εν τη κρίσει δεν θέλετε αποβλέπει εις πρόσωπα [Δεν πρέπει να είστε προσωπολήπτες στην κρίση, ΜΝΚ]· θέλετε ακούει τον μικρόν ως τον μεγάλον· δεν θέλετε φοβείσθαι πρόσωπον ανθρώπου· διότι η κρίσις είναι του Θεού· και πάσαν υπόθεσιν, ήτις ήθελεν είσθαι πολύ δύσκολος δια σας, αναφέρετε αυτήν εις εμέ [στον Μωυσή], και εγώ θέλω ακούει αυτήν».—Δευτερονόμιον 1:16, 17.
17. Ποιοι διορίστηκαν ως κριτές, και ποια προειδοποίηση τους έδωσε ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ;
17 Φυσικά, οι υποθέσεις θα μπορούσαν να φέρνονται στον Μωυσή μόνο ενόσω ζούσε. Έτσι έγιναν περαιτέρω διευθετήσεις ώστε οι δύσκολες υποθέσεις να φέρονται ενώπιον ιερέων, Λευιτών και άλλων ειδικά διορισμένων κριτών. (Δευτερονόμιον 17:8-12· 1 Χρονικών 23:1-4· 2 Χρονικών 19:5, 8) Ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ δήλωσε στους κριτές που διόρισε στις πόλεις του Ιούδα: ‘Ιδέτε τι κάμνετε σεις· διότι δεν κρίνετε κρίσιν ανθρώπου, αλλά του Ιεχωβά . . . Ούτω θέλετε κάμνει εν φόβω Ιεχωβά, εν πίστει και εν καρδία τελεία· και οποιαδήποτε διαφορά [νομική υπόθεση, ΜΝΚ] έλθη προς εσάς εκ των αδελφών σας, των κατοικούντων εν ταις πόλεσιν αυτών, . . . θέλετε νουθετεί αυτούς, δια να μη γίνωνται ένοχοι εις τον Ιεχωβά, και έλθη οργή εφ’ υμάς και επί τους αδελφούς υμών· ούτω κάμνετε, και δεν θέλετε γίνεσθαι ένοχοι’.—2 Χρονικών 19:6-10.
18. (α) Ποιες ήταν μερικές από τις αρχές που έπρεπε να εφαρμόζουν οι κριτές στον Ισραήλ; (β) Τι έπρεπε να θυμούνται οι κριτές, και ποια εδάφια δείχνουν τις συνέπειες, αν το ξεχνούσαν αυτό;
18 Ανάμεσα στις αρχές τις οποίες θα έπρεπε να εφαρμόζουν οι κριτές στον Ισραήλ ήταν οι ακόλουθες: ισότιμη δικαιοσύνη για τον πλούσιο και για το φτωχό (Έξοδος 23:3, 6, Απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα· Λευιτικόν 19:15, ΜΝΚ)· αυστηρή απροσωποληψία (Δευτερονόμιον 1:17, ΜΝΚ)· καμιά αποδοχή δωροδοκίας. (Δευτερονόμιον 16:18-20) Οι κριτές έπρεπε να θυμούνται συνεχώς ότι εκείνοι τους οποίους έκριναν ήταν πρόβατα του Ιεχωβά. (Ψαλμός 100:3) Μάλιστα, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Ιεχωβά απέρριψε τον φυσικό Ισραήλ ήταν ότι οι ιερείς και οι ποιμένες τους απέτυχαν να κρίνουν με δικαιοσύνη και μεταχειρίζονταν το λαό με σκληρότητα.—Ιερεμίας 22:3, 5, 25· 23:1, 2· Ιεζεκιήλ 34:1-4· Μαλαχίας 2:8, 9.
19. Ποια αξία έχει για εμάς αυτή η εξέταση των κανόνων δικαιοσύνης του Ιεχωβά πριν από την Κοινή Χρονολογία, και τι θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο;
19 Ο Ιεχωβά δεν αλλάζει. (Μαλαχίας 3:6) Αυτή η σύντομη ανασκόπηση του τρόπου με τον οποίο θα έπρεπε να απονέμεται δικαιοσύνη στον Ισραήλ και του πώς θεωρούσε ο Ιεχωβά οποιαδήποτε άρνηση απονομής δικαιοσύνης θα πρέπει να κάνει τους πρεσβυτέρους, οι οποίοι είναι σήμερα υπεύθυνοι για να παίρνουν δικαστικές αποφάσεις, να σταθούν και να σκεφτούν. Το παράδειγμα του Ιεχωβά ως Κριτή και το δικαστικό σύστημα που θέσπισε στον Ισραήλ καθιέρωσαν αρχές οι οποίες έθεσαν το πρότυπο για την απονομή δικαιοσύνης μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο.
Ερωτήσεις για Ανασκόπηση
◻ Πώς μπορεί να συνοψιστεί ο τρόπος που ασκεί κρίση ο Ιεχωβά;
◻ Πώς η πολιτεία του Ιεχωβά με τον Κάιν και την προκατακλυσμιαία γενιά αποτελεί παράδειγμα του τρόπου ενεργείας Του;
◻ Ποιοι ενεργούσαν ως κριτές στην πατριαρχική εποχή, και πώς;
◻ Τι ξεχώριζε το δικαστικό σύστημα του Ισραήλ από εκείνο των άλλων εθνών;
◻ Τι είδους άντρες διορίστηκαν ως κριτές στον Ισραήλ, και ποιες αρχές θα έπρεπε να είχαν ακολουθήσει;
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Στην πατριαρχική εποχή και στον Ισραήλ, οι διορισμένοι πρεσβύτεροι απένεμαν δικαιοσύνη στην πύλη της πόλης