Σκύλος — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΣΚΥΛΟΣ

[εβρ. κείμενο, κέλεβ· ελλ. κείμενο, κύων· κυνάριον, «σκυλάκι» (Ματ 15:26)].

Αυτό το ζώο ήταν τελετουργικά ακάθαρτο για τους Ισραηλίτες, και γι’ αυτό θεωρείται απίθανο να σκέφτηκαν ποτέ να εκπαιδεύσουν σκύλους. (Λευ 11:27· Ησ 66:3) Μολονότι τα πρόβατα και οι ποιμένες μνημονεύονται συχνά στην Αγία Γραφή, μόνο ο Ιώβ, που δεν ήταν Ισραηλίτης, μιλάει για «τους σκύλους του ποιμνίου» του.—Ιωβ 30:1.

Ο σκύλος (κύων ο κατοικίδιος [Canis familiaris]), όπως και τα νεκροφάγα πουλιά, τρεφόταν με θνησιμαία, ιδίως στις πόλεις. Ο Νόμος όριζε ότι έπρεπε να ρίχνουν στους σκύλους το κρέας που είχε κατασπαραχτεί από θηρίο. (Εξ 22:31) Ενίοτε, η κρίση που εξέφερε ο Ιεχωβά κατά των εχθρών του ήταν ότι τα νεκροφάγα σκυλιά θα έτρωγαν τα πτώματά τους ή θα έγλειφαν το αίμα τους. Εξαιτίας της πορείας χονδροειδούς απιστίας που ακολούθησαν οι βασιλιάδες Ιεροβοάμ, Βαασά και Αχαάβ, κάθε μέλος του σπιτικού τους που θα πέθαινε στην πόλη θα το καταβρόχθιζαν οι σκύλοι. (1Βα 14:11· 16:4· 21:24) Σε εκπλήρωση του λόγου του Ιεχωβά, οι σκύλοι έγλειψαν το αίμα του Αχαάβ και έφαγαν τις σάρκες της συζύγου του της Ιεζάβελ. (1Βα 21:19· 22:38· 21:23· 2Βα 9:10, 35, 36) Καταδεικνύοντας ότι οι σκύλοι θα έγλειφαν το αίμα των εχθρών του λαού του Ιεχωβά, ο ψαλμωδός έγραψε: «Για να έχει μερίδα από τους εχθρούς η γλώσσα των σκύλων σου». (Ψλ 68:23) Προειπώθηκε ότι οι σκύλοι θα συμμετείχαν στην καταστροφή που θα ερχόταν πάνω στην άπιστη Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα. Οι σκύλοι θα έσερναν τα πτώματα, ακρωτηριάζοντάς τα, καταβροχθίζοντάς τα και γλείφοντας το αίμα.—Ιερ 15:3.

Μεταφορική Χρήση. Η αποκρουστική συνήθεια που έχει ο σκύλος να εξεμεί την τροφή που κατάπιε και κατόπιν να επιστρέφει για να την ξαναφάει αργότερα χρησιμοποιείται για να δείξει μεταφορικά την πορεία εκείνων που εγκαταλείπουν την οδό της δικαιοσύνης και επιστρέφουν στην προηγούμενη μολυσμένη κατάστασή τους. (2Πε 2:20-22· Παρ 26:11) Τα άτομα που είναι ηθικά ακάθαρτα αποκαλούνται σκύλοι. Ο νόμος του Θεού προς τον Ισραήλ δήλωνε: «Δεν πρέπει να φέρεις το μίσθωμα πόρνης ή την τιμή σκύλου [«άντρα που εκπορνεύεται», AT· «πιθανώς παιδεραστή· κάποιου που διαπράττει πρωκτική συνουσία, ιδιαίτερα με αγόρι», ΜΝΚ, υποσ.· «κιναίδου», ΛΧ] στον οίκο του Ιεχωβά του Θεού σου για κάποια ευχή, επειδή και οι δυο τους είναι απεχθείς στον Ιεχωβά τον Θεό σου». (Δευ 23:18) Όλοι όσοι, σαν νεκροφάγοι αδέσποτοι σκύλοι, πράττουν αηδιαστικά πράγματα, όπως η σοδομία, ο λεσβιασμός, η φαυλότητα και η σκληρότητα, αποκλείονται από τη Νέα Ιερουσαλήμ.—Απ 22:15· βλέπε επίσης Φλπ 3:2.

Ακολουθούν παραδείγματα που δείχνουν περαιτέρω την περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζονταν αυτοί οι άγριοι, νεκροφάγοι σκύλοι: «Σκύλος είμαι εγώ;» ούρλιαξε ο Γολιάθ στον Δαβίδ όταν τον είδε να τον πλησιάζει με ένα ραβδί. (1Σα 17:43) «Ποιον καταδιώκεις; Έναν ψόφιο σκύλο;» ρώτησε ο Δαβίδ τον Βασιλιά Σαούλ, δείχνοντας έτσι ότι ήταν ασήμαντος και δεν μπορούσε να βλάψει τον Σαούλ περισσότερο από όσο ένας ψόφιος σκύλος. (1Σα 24:14) Παρόμοια, ο Μεφιβοσθέ, ο γιος του Ιωνάθαν, μιλώντας στον Βασιλιά Δαβίδ, αποκάλεσε τον εαυτό του «ψόφιο σκύλο»—η χαμηλότερη θέση στην οποία θα μπορούσε να βρεθεί κανείς. (2Σα 9:8· βλέπε επίσης 2Σα 3:8· 16:9· 2Βα 8:13.) Ο προφήτης Ησαΐας παρέβαλε τα άτομα που διατείνονταν ότι ήταν οι πνευματικοί φρουροί του Θεού με άλαλους σκύλους που γλυκοκοιμούνται και διακατέχονται από την επιθυμία της ψυχής, όντας εντελώς αναποτελεσματικοί σε περίπτωση κινδύνου. (Ησ 56:10, 11) Οι εχθροί των υπηρετών του Ιεχωβά παρομοιάστηκαν με σκύλους, όπως και οι Εθνικοί. (Ψλ 22:16, 20· 59:6, 14· Ματ 15:26, 27· βλέπε ΣΥΡΟΦΟΙΝΙΣΣΑ.) Ο Ιησούς Χριστός παρέβαλε με σκύλους τα άτομα που δεν εκτιμούν τα ιερά πράγματα, λέγοντας: «Μη δώσετε ό,τι είναι άγιο στους σκύλους».—Ματ 7:6.

Με δεδομένη τη δυσμενή συμβολική σημασία που αποδίδεται στο σκύλο, η εξαιρετικά υποβιβασμένη κατάσταση του Λαζάρου στην παραβολή του Ιησού φαίνεται ξεκάθαρα από τα λόγια: «Έρχονταν . . . σκύλοι και έγλειφαν τα έλκη του». (Λου 16:21) Εντούτοις, ακόμη και ο καταφρονημένος σκύλος είναι σε καλύτερη θέση από ένα ψόφιο λιοντάρι, διότι ο ζωντανός σκύλος αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα, ενώ το ψόφιο λιοντάρι, ο βασιλιάς των ζώων, δεν αντιλαμβάνεται τίποτα απολύτως.—Εκ 9:4, 5.

Ο τρόπος με τον οποίο ο σκύλος πίνει νερό με τη γλώσσα, ενώ ταυτόχρονα παρατηρεί με τα μάτια του τι γίνεται τριγύρω, αναφέρθηκε όταν ο Θεός πρόσταξε να υποβληθούν σε δοκιμή οι εθελοντές στρατιώτες του Γεδεών. Μόνο όσοι ήταν άγρυπνοι και έπιναν νερό από τη χούφτα τους, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα, «όπως πίνει ο σκύλος», επιλέχθηκαν για να πολεμήσουν κατά του Μαδιάμ.—Κρ 7:5.