«Του Ιεχωβά Είναι η Μάχη»

Ο ΔΑΒΙΔ προσπάθησε να μείνει όρθιος καθώς ένα κύμα στρατιωτών έτρεχε προς το μέρος του και τον έσπρωχνε. Στα γουρλωμένα μάτια τους ήταν ζωγραφισμένος ο φόβος ενώ απομακρύνονταν κακήν κακώς από τη γραμμή της μάχης. Τι τους είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ; Ξανά και ξανά, ο Δαβίδ πρέπει να τους άκουγε να λένε ταραγμένοι την ίδια λέξη. Ήταν το όνομα ενός άντρα. Και εκεί, στη μέση της κοιλάδας, στεκόταν αγέρωχος ο άντρας αυτοπροσώπως, φαντάζοντας ίσως πιο πελώριος από οποιονδήποτε είχε δει ποτέ ο Δαβίδ.

Γολιάθ! Ο Δαβίδ μπορούσε να καταλάβει γιατί τον φοβούνταν οι στρατιώτες​—φαινόταν πανύψηλος, ολόκληρο θηρίο. Ακόμη και χωρίς την τρομερή πανοπλία του, προφανώς ζύγιζε περισσότερο από ό,τι δύο μεγαλόσωμοι άντρες μαζί. Τώρα όμως ήταν και βαριά οπλισμένος. Επρόκειτο για φοβερά δυνατό πολεμιστή, ψημένο στις μάχες. Ο Γολιάθ εξαπέλυσε μια πρόκληση. Φανταστείτε τη βροντερή φωνή του να αντηχεί στις λοφοπλαγιές καθώς χλεύαζε τον ισραηλιτικό στρατό και τον βασιλιά τους, τον Σαούλ. Προκαλούσε όποιον τολμούσε να βγει και να αναμετρηθεί μαζί του, να δώσουν τέλος στον πόλεμο με μία μονομαχία!​—1 Σαμουήλ 17:4-10.

Οι Ισραηλίτες δείλιαζαν. Ο Βασιλιάς Σαούλ δείλιαζε. Από ό,τι έμαθε ο Δαβίδ, αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι πάνω από έναν μήνα! Οι δύο στρατοί, των Φιλισταίων και των Ισραηλιτών, παρέμεναν ακινητοποιημένοι στις θέσεις τους ενόσω ο Γολιάθ επαναλάμβανε τους εμπαιγμούς του τη μία ημέρα μετά την άλλη. Ο Δαβίδ στενοχωρήθηκε πολύ. Τι ντροπή ένιωθε στη σκέψη ότι ο βασιλιάς του Ισραήλ και οι στρατιώτες του, μεταξύ αυτών και τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του, ζάρωναν από τον φόβο! Στα μάτια του, αυτός ο ειδωλολάτρης, ο Γολιάθ, δεν γελοιοποιούσε απλώς τον στρατό του Ισραήλ. Έκανε κάτι πολύ χειρότερο​—πρόσβαλλε τον Θεό του Ισραήλ, τον Ιεχωβά! Τι μπορούσε όμως να κάνει για αυτό ο Δαβίδ, ένας απλός νεαρός; Και τι μαθαίνουμε εμείς σήμερα από την πίστη του;​—1 Σαμουήλ 17:11-14.

Ας γυρίσουμε αρκετούς μήνες πίσω. Καθώς το δειλινό απλωνόταν, ο Δαβίδ έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του κάπου στις λοφοπλαγιές κοντά στη Βηθλεέμ. Ήταν ένας εμφανίσιμος νεαρός, πιθανότατα έφηβος ακόμη, με ροδοκόκκινη όψη και γοητευτικά, σπινθηροβόλα μάτια. Σε στιγμές γαλήνης, περνούσε την ώρα του παίζοντας άρπα. Η ομορφιά της δημιουργίας του Θεού τον ενέπνεε, και οι μουσικές του δεξιότητες βελτιώνονταν όλο και πιο πολύ χάρη στις πολλές ευχάριστες ώρες εξάσκησης. Αλλά το συγκεκριμένο βράδυ, κάποιος τον ζητούσε. Ο πατέρας του ήθελε να τον δει επειγόντως.​—1 Σαμουήλ 16:12.

Φτάνοντας, βρήκε τον πατέρα του, τον Ιεσσαί, να συνομιλεί με έναν πολύ ηλικιωμένο άντρα. Ήταν ο πιστός προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιεχωβά τον είχε στείλει για να χρίσει έναν από τους γιους του Ιεσσαί ως τον επόμενο βασιλιά του Ισραήλ! Ο Σαμουήλ είχε ήδη δει τους εφτά μεγαλύτερους αδελφούς του Δαβίδ, αλλά ο Ιεχωβά τού ξεκαθάρισε ότι δεν είχε εκλέξει κανέναν από αυτούς. Όταν όμως ήρθε ο Δαβίδ, ο Ιεχωβά είπε στον Σαμουήλ: «Χρίσε τον, γιατί αυτός είναι!» Μπροστά σε όλους τους αδελφούς του Δαβίδ, ο Σαμουήλ άνοιξε ένα κοίλο κέρας γεμάτο με ειδικό λάδι και έχυσε λίγο πάνω στο κεφάλι του. Η ζωή του Δαβίδ δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια έπειτα από εκείνο το χρίσμα. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Το πνεύμα του Ιεχωβά άρχισε να επενεργεί στον Δαβίδ από εκείνη την ημέρα και έπειτα».​—1 Σαμουήλ 16:1, 5-11, 13.

Άρχισε άραγε ο Δαβίδ να τρέφει φιλοδοξίες για τη βασιλεία; Όχι, αρκούνταν στο να προσμένει την κατεύθυνση του πνεύματος του Ιεχωβά για να του υποδείξει πότε ήταν ο καιρός να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες. Στο μεταξύ, συνέχισε την ταπεινή του ενασχόληση ως βοσκός. Μάλιστα, το έκανε αυτό με μεγάλη αφοσίωση και θάρρος. Τα ποίμνια του πατέρα του απειλήθηκαν δύο φορές, τη μία από ένα λιοντάρι και την άλλη από μια αρκούδα. Ο Δαβίδ δεν προσπάθησε απλώς να διώξει αυτούς τους θηρευτές από απόσταση ασφαλείας. Αντίθετα, όρμησε καταπάνω τους για να σώσει τα απροστάτευτα πρόβατα του πατέρα του. Και στις δύο περιπτώσεις, σκότωσε μόνος του εκείνα τα άγρια θηρία!​—1 Σαμουήλ 17:34-36· Ησαΐας 31:4.

Μετέπειτα, κάποιος άλλος κάλεσε τον Δαβίδ. Η φήμη του είχε φτάσει στα αφτιά του Βασιλιά Σαούλ. Αν και παρέμενε κραταιός πολεμιστής, ο Σαούλ είχε χάσει την εύνοια του Ιεχωβά Θεού στασιάζοντας ενάντια στις οδηγίες του. Εφόσον ο Ιεχωβά είχε αποσύρει το πνεύμα του από τον Σαούλ, ο βασιλιάς κυριευόταν συχνά από ένα κακό πνεύμα​—ξεσπάσματα θυμού, καχυποψία και βίαιη συμπεριφορά. Όταν το κακό πνεύμα καταλάμβανε τον Σαούλ, κάτι που μπορούσε να τον κατευνάσει ήταν η μουσική. Μερικοί άντρες του Σαούλ είχαν ακούσει για τη φήμη που είχε ο Δαβίδ ως μουσικός και πολεμιστής. Τον κάλεσαν λοιπόν, και σύντομα έγινε μουσικός στην αυλή του Σαούλ και οπλοφόρος του.​—1 Σαμουήλ 15:26-29· 16:14-23.

Ιδίως οι νεαροί μπορούν να μάθουν πολλά από την πίστη του Δαβίδ σε αυτά τα ζητήματα. Προσέξτε ότι περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας πράγματα που τον έφερναν πιο κοντά στον Ιεχωβά. Επιπλέον, ανέπτυξε με υπομονή πρακτικές δεξιότητες και έτσι ήταν έτοιμος να εργαστεί μόλις παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Προπαντός, όμως, ανταποκρινόταν στην κατεύθυνση του πνεύματος του Ιεχωβά. Τι υπέροχα διδάγματα για όλους μας!​—Εκκλησιαστής 12:1.

Ενόσω υπηρετούσε τον Σαούλ, ο Δαβίδ επέστρεφε συχνά στο σπίτι του για να ποιμάνει τα πρόβατα, μερικές φορές για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ήταν που έστειλε ο Ιεσσαί τον Δαβίδ για να δει τι κάνουν οι τρεις μεγαλύτεροι γιοι του, οι οποίοι υπηρετούσαν στον στρατό του Σαούλ. Ο Δαβίδ ξεκίνησε υπάκουα για την Κοιλάδα Ηλά, φορτωμένος με προμήθειες για τους αδελφούς του. Όταν έφτασε, απογοητεύτηκε βλέποντας τους δύο στρατούς καθηλωμένους, όπως περιγράφτηκε στην αρχή του άρθρου. Είχαν παραταχθεί αντικριστά στις δύο πλαγιές εκείνης της πλατιάς, καμπυλωτής κοιλάδας.​—1 Σαμουήλ 17:1-3, 15-19.

Για τον Δαβίδ, αυτή η κατάσταση ήταν απαράδεκτη. Πώς ήταν δυνατόν ο στρατός του ζωντανού Θεού, του Ιεχωβά, να το βάζει έντρομος στα πόδια στη θέα ενός και μόνο άντρα​—και μάλιστα ειδωλολάτρη; Ο Δαβίδ θεωρούσε τους εμπαιγμούς του Γολιάθ ευθεία προσβολή προς τον Ιεχωβά. Άρχισε λοιπόν να μιλάει με σιγουριά στους στρατιώτες για την ήττα του Γολιάθ. Έπειτα από λίγο, ο Ελιάβ, ο μεγαλύτερος αδελφός του, άκουσε τι έλεγε ο Δαβίδ. Τότε, επέπληξε αυστηρά τον μικρό του αδελφό, κατηγορώντας τον ότι είχε πάει εκεί μόνο και μόνο για να ζήσει την έξαψη της μάχης. Αλλά ο Δαβίδ τού απάντησε: «Τι έκανα τώρα; Μια κουβέντα δεν ήταν μόνο;» Ύστερα, συνέχισε απτόητος να λέει με πεποίθηση ότι ο Γολιάθ μπορούσε να νικηθεί, μέχρι που κάποιος μετέφερε τα λόγια του στον Σαούλ. Ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν τον Δαβίδ ενώπιόν του.​—1 Σαμουήλ 17:23-31.

Ο Δαβίδ είπε τα εξής εμψυχωτικά λόγια στον βασιλιά σχετικά με τον Γολιάθ: «Ας μην καταρρέει η καρδιά κανενός ανθρώπου μέσα του». Ο Σαούλ και οι άντρες του είχαν όντως λιποψυχήσει εξαιτίας του Γολιάθ. Πιθανόν να έκαναν το φυσιολογικό λάθος να συγκρίνουν τον εαυτό τους με εκείνον τον τεράστιο άντρα, σκεφτόμενοι ότι του έφταναν λίγο πάνω από τη μέση ή μέχρι τον θώρακα. Φαντάζονταν εκείνον τον πάνοπλο γίγαντα να τους αποτελειώνει προτού το καταλάβουν. Ο Δαβίδ όμως δεν σκεφτόταν έτσι. Όπως θα δούμε, έβλεπε το πρόβλημα από εντελώς διαφορετική σκοπιά. Γι’ αυτό, προσφέρθηκε να πολεμήσει ο ίδιος τον Γολιάθ.​—1 Σαμουήλ 17:32.

Ο Σαούλ αντέδρασε: «Δεν μπορείς να πας εναντίον αυτού του Φιλισταίου για να τον πολεμήσεις, γιατί εσύ είσαι παιδί ενώ εκείνος είναι άντρας πολεμιστής από την παιδική του ηλικία». Ήταν όντως παιδί ο Δαβίδ; Όχι, αλλά ήταν τόσο νέος ώστε δεν μπορούσε να καταταχθεί στον στρατό και ενδεχομένως να μικρόδειχνε. Ωστόσο, είχε ήδη τη φήμη γενναίου πολεμιστή και ίσως βρισκόταν τότε στα τέλη της εφηβείας του.​—1 Σαμουήλ 16:18· 17:33.

Ο Δαβίδ καθησύχασε τον Σαούλ διηγούμενος τι είχε συμβεί με το λιοντάρι και την αρκούδα. Μήπως κόμπαζε; Όχι. Ο Δαβίδ ήξερε πώς είχε κερδίσει εκείνες τις μάχες. Είπε: «Ο Ιεχωβά ο οποίος με ελευθέρωσε από το πέλμα του λιονταριού και από το πέλμα της αρκούδας, εκείνος θα με ελευθερώσει από το χέρι αυτού του Φιλισταίου». Με τα πολλά, ο Σαούλ υποχώρησε και αποκρίθηκε: «Πήγαινε και είθε ο Ιεχωβά να είναι μαζί σου».​—1 Σαμουήλ 17:37.

Θα θέλατε να έχετε την πίστη που είχε ο Δαβίδ; Τότε προσέξτε ότι αυτή δεν ήταν απλός ιδεαλισμός ή ευσεβής πόθος. Η πίστη που είχε στον Θεό του βασιζόταν στη γνώση και στην πείρα. Γνώριζε τον Ιεχωβά ως στοργικό Προστάτη και Τηρητή υποσχέσεων. Για να αποκτήσουμε και εμείς τέτοια πίστη, πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε για τον Θεό της Γραφής. Αν ζούμε σε αρμονία με όσα μαθαίνουμε, τα καλά αποτελέσματα που θα προκύπτουν θα ενισχύουν κατά τον ίδιο τρόπο και τη δική μας πίστη.​—Εβραίους 11:1.

Στην αρχή, ο Σαούλ θέλησε να ντύσει τον Δαβίδ με τη δική του πανοπλία. Αυτή έμοιαζε αρκετά με του Γολιάθ, καθώς ήταν φτιαγμένη από χαλκό και πιθανότατα περιλάμβανε έναν μεγάλο φολιδωτό θώρακα με πλακίδια που επικάλυπταν το ένα το άλλο. Όταν όμως ο Δαβίδ προσπάθησε να κινηθεί φορώντας αυτόν τον μεγάλο και βαρύ εξοπλισμό, κατάλαβε αμέσως ότι δεν θα τον εξυπηρετούσε. Δεν είχε λάβει στρατιωτική εκπαίδευση και συνεπώς δεν ήταν συνηθισμένος να φοράει πανοπλία, πόσο μάλλον την πανοπλία του Σαούλ, ο οποίος ήταν ο πιο ψηλός άντρας στο έθνος του Ισραήλ! (1 Σαμουήλ 9:2) Την έβγαλε λοιπόν και επέλεξε την αμφίεση που είχε συνηθίσει—αυτήν του ποιμένα που είναι εξοπλισμένος για να προστατεύει το κοπάδι του.​—1 Σαμουήλ 17:38-40.

Ο Δαβίδ είχε μαζί του ένα ραβδί, δηλαδή την γκλίτσα του, ένα σακίδιο στον ώμο του και μια σφεντόνα. Βέβαια η σφεντόνα μπορεί να μη φαινόταν δα και τόσο σπουδαία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν τρομερό όπλο. Αποτελούνταν από δύο μακριά δερμάτινα λουριά που ενώνονταν στην άκρη τους με μια μικρή θήκη, και ήταν ιδανικό όπλο για έναν βοσκό. Εκείνος έβαζε μια πέτρα στη θήκη, τη στριφογύριζε με μεγάλη ταχύτητα πάνω από το κεφάλι του και κατόπιν άφηνε το ένα λουρί, εκτοξεύοντας την πέτρα με φονική ακρίβεια. Το συγκεκριμένο όπλο ήταν τόσο αποτελεσματικό ώστε κάποιοι στρατοί διέθεταν ενίοτε μονάδες σφενδονιστών.

Με αυτόν λοιπόν τον εξοπλισμό, ο Δαβίδ έσπευσε να συναντήσει τον αντίπαλό του. Ποιος ξέρει τι ένθερμες προσευχές έκανε ενώ έσκυβε στην ξερή κοίτη του ποταμού στο μέσο της κοιλάδας για να μαζέψει πέντε μικρές, λείες πέτρες. Στη συνέχεια, βγήκε στο πεδίο της μάχης​—όχι περπατώντας, αλλά τρέχοντας!

Τι σκέφτηκε ο Γολιάθ όταν είδε τον αντίπαλό του; «Τον καταφρόνησε», διαβάζουμε, «επειδή ήταν παιδί και ροδοκόκκινος, με όμορφη εμφάνιση». Ο Γολιάθ κραύγασε: «Σκύλος είμαι εγώ και έρχεσαι σε εμένα με ραβδιά;» Προφανώς είδε την γκλίτσα του Δαβίδ, αλλά ούτε που πρόσεξε τη σφεντόνα. Καταράστηκε τον Δαβίδ στο όνομα των φιλισταϊκών θεών και ορκίστηκε να δώσει το πτώμα αυτού του ελεεινού εχθρού ως τροφή στα πτηνά και στα ζώα του αγρού.​—1 Σαμουήλ 17:41-44.

Η απάντηση του Δαβίδ αποτελεί μέχρι σήμερα μια συγκλονιστική διακήρυξη πίστης. Οραματιστείτε τον νεαρό να λέει δυνατά στον Γολιάθ: «Εσύ έρχεσαι σε εμένα με σπαθί και με δόρυ και με ακόντιο· εγώ όμως έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, που εσύ ενέπαιξες». Ο Δαβίδ γνώριζε ότι η ανθρώπινη δύναμη και ο οπλισμός δεν είχαν καμιά σημασία. Ο Γολιάθ είχε δείξει ασέβεια για τον Ιεχωβά Θεό, και ο Ιεχωβά θα αντιδρούσε. Ο Δαβίδ το έθεσε ως εξής: «Του Ιεχωβά είναι η μάχη».​—1 Σαμουήλ 17:45-47.

Ο Δαβίδ φυσικά και έβλεπε το μέγεθος και τα όπλα του Γολιάθ. Ωστόσο, δεν επέτρεψε σε τέτοια πράγματα να τον πτοήσουν. Δεν έκανε το λάθος που έκαναν ο Σαούλ και οι στρατιώτες του. Δεν σύγκρινε τον εαυτό του με τον Γολιάθ. Απεναντίας, έβλεπε τον Γολιάθ σε σύγκριση με τον Ιεχωβά. Με ύψος περίπου δύο μέτρα και ενενήντα εκατοστά, ο Γολιάθ ορθωνόταν σαν πύργος πάνω από όλους τους άλλους άντρες, αλλά πόσο μεγάλος ήταν σε σύγκριση με τον Κυρίαρχο του σύμπαντος; Πράγματι, όπως κάθε άλλος άνθρωπος, έτσι και αυτός δεν ήταν παρά ένα έντομο​—εν προκειμένω, ένα έντομο που ο Ιεχωβά σκόπευε να εξολοθρεύσει!

Ο Δαβίδ έτρεξε προς τον αντίπαλό του, πιάνοντας μια πέτρα από το σακίδιό του. Όπλισε τη σφεντόνα του και τη στριφογύρισε πάνω από το κεφάλι του ώσπου έβγαλε έναν σφυριχτό ήχο. Ο Γολιάθ κατευθύνθηκε προς τον Δαβίδ, ίσως έχοντας ακριβώς μπροστά του αυτόν που κρατούσε την ασπίδα του. Το μεγάλο ύψος του Γολιάθ μπορεί στην πραγματικότητα να λειτούργησε εναντίον του, δεδομένου ότι, αν εκείνος που κρατούσε την ασπίδα του είχε φυσιολογικό ύψος, δεν θα μπορούσε να τη σηκώσει αρκετά ψηλά ώστε να προστατέψει το κεφάλι του γίγαντα. Και εκεί ακριβώς στόχευσε ο Δαβίδ.​—1 Σαμουήλ 17:41.

Ο Δαβίδ εκσφενδόνισε την πέτρα του. Φανταστείτε τη σιωπή που επικρατούσε καθώς η πέτρα έσκιζε τον αέρα κατευθυνόμενη προς τον στόχο της. Αναμφίβολα, ο Ιεχωβά διασφάλισε ότι ο Δαβίδ δεν θα χρειαζόταν να ρίξει δεύτερη φορά. Η πέτρα πέτυχε διάνα και μπήχτηκε στο μέτωπο του Γολιάθ. Ο κολοσσός σωριάστηκε μπρούμυτα καταγής! Εκείνος που κρατούσε την ασπίδα του πιθανότατα τράπηκε σε φυγή πανικόβλητος. Ο Δαβίδ πλησίασε, πήρε το σπαθί του Γολιάθ και έκοψε το κεφάλι του γίγαντα.​—1 Σαμουήλ 17:48-51.

Ο Σαούλ και οι στρατιώτες του επιτέλους αναθάρρησαν. Ξεσπώντας σε δυνατές πολεμικές ιαχές, όρμησαν εναντίον των Φιλισταίων. Η μάχη εξελίχθηκε όπως ακριβώς είχε πει ο Δαβίδ στον Γολιάθ: «Ο Ιεχωβά . . . θα σας δώσει στο χέρι μας».​—1 Σαμουήλ 17:47, 52, 53.

Σήμερα, οι υπηρέτες του Θεού δεν εμπλέκονται σε κατά γράμμα πολέμους. Αυτός ο καιρός έχει περάσει. (Ματθαίος 26:52) Ωστόσο, είναι αναγκαίο να μιμούμαστε την πίστη του Δαβίδ. Όπως αυτός, έτσι και εμείς χρειάζεται να θεωρούμε τον Ιεχωβά πραγματικό​—ως τον μόνο Θεό που πρέπει να υπηρετούμε και να φοβόμαστε. Ίσως κατά καιρούς νιώθουμε μικροί σε σύγκριση με τα προβλήματά μας, αλλά τα προβλήματά μας είναι μικρά συγκρινόμενα με την απεριόριστη δύναμη του Ιεχωβά. Αν επιλέγουμε τον Ιεχωβά ως Θεό μας και εκδηλώνουμε πίστη σε αυτόν όπως ο Δαβίδ, τότε καμιά πρόκληση, κανένα πρόβλημα, δεν θα μας πτοεί. Η δύναμη του Ιεχωβά μπορεί να νικήσει τα πάντα!