Πόρνη — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΠΟΡΝΗ

Η λέξη αυτή προσδιορίζει ως επί το πλείστον τη γυναίκα που επιδίδεται σε σεξουαλικές σχέσεις εκτός του γαμήλιου δεσμού, ιδιαίτερα αν το κάνει αυτό κατά συνήθεια έναντι κάποιου είδους αμοιβής. Μάλιστα η λέξη πόρνη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου προέρχεται από το ρήμα πέρνημι, που σημαίνει «πουλώ». (Απ 17:1) Η λέξη ζωνάχ (πόρνη) του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου προέρχεται από τη ρίζα ζανάχ, που σημαίνει «κάνω την πόρνη· έχω ανήθικες σχέσεις· διαπράττω πορνεία· πορνεύω».

Εξαρχής ο Θεός καταδίκασε την πορνεία. Ο ίδιος έθεσε στην Εδέμ το τέλειο γαμήλιο πρότυπο, στο γάμο του Αδάμ και της Εύας, λέγοντας: «Ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη σύζυγό του και θα γίνουν μία σάρκα». (Γε 2:24) Μολονότι ο Θεός καταδίκασε την πορνεία, επέτρεψε να υφίσταται ο θεσμός της παλλακείας και η πολυγαμία, ακόμη και ανάμεσα στους υπηρέτες του, ώσπου έφτασε ο ορισμένος του καιρός να επαναφέρει το τέλειο γαμήλιο πρότυπο μέσω του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς παρέθεσε τα παραπάνω λόγια του Πατέρα του, ο δε απόστολος Παύλος επισήμανε ότι αυτός ο κανόνας ήταν δεσμευτικός για τη Χριστιανική εκκλησία. Έδειξε ότι ο Χριστιανός που παραβιάζει αυτόν τον κανόνα προσκολλάται σε πόρνη και γίνεται «ένα σώμα» μαζί της.—Ματ 19:4-9· 1Κο 6:16.

Η άποψη που είχαν για την πορνεία οι αρχαίοι υπηρέτες του Θεού καταδεικνύεται στην περίπτωση του Ιούδα, του δισέγγονου του Αβραάμ. Όταν αυτός ο πατριάρχης κατοικούσε ως πάροικος στη Χαναάν, όπου η πορνεία γινόταν ανεκτή, είχε σχέσεις με τη Θάμαρ, τη χήρα του Ηρ, του γιου του, η οποία είχε μεταμφιεστεί σε πόρνη. Όταν αποκαλύφτηκε ότι η Θάμαρ είχε μείνει έγκυος από αυτή την πράξη, ειπώθηκε στον Ιούδα: «Η Θάμαρ η νύφη σου έκανε την πόρνη, και ορίστε! είναι και έγκυος από την πορνεία της». Τότε ο Ιούδας διέταξε να την κάψουν (δηλαδή πρώτα να τη θανατώσουν και έπειτα να την κάψουν ως απεχθές άτομο) επειδή θεωρούνταν μνηστευμένη με το γιο του τον Σηλά. Μόλις όμως εξακρίβωσε πλήρως πώς είχαν τα πράγματα, δεν δικαιολογήθηκε για την πράξη του με την υποτιθέμενη πόρνη, αλλά είπε σχετικά με τη Θάμαρ: «Εκείνη είναι πιο δίκαιη από εμένα, επειδή δεν την έδωσα στον Σηλά το γιο μου». Δικαιολόγησε τη Θάμαρ για τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε προκειμένου να αποκτήσει απόγονο από εκείνον, εφόσον δεν την είχε δώσει στο γιο του τον Σηλά ώστε να συνάψει αυτός ανδραδελφικό γάμο μαζί της.—Γε 38:6-26.

Υπό το Νόμο. Ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ πρόσταζε: «Μη βεβηλώσεις την κόρη σου κάνοντάς την πόρνη, για να μην πορνεύσει ο τόπος και γεμίσει ο τόπος έκλυτα ήθη». (Λευ 19:29) Η μοιχεία απαγορευόταν από την έβδομη εντολή (Εξ 20:14· Δευ 5:18), η δε ποινή ήταν θάνατος και για τα δύο μέρη. (Λευ 20:10) Η κοπέλα που βρισκόταν ένοχη για το ότι είχε παντρευτεί προσποιούμενη ότι ήταν παρθένα έπρεπε να θανατωθεί. (Δευ 22:13-21) Η αρραβωνιασμένη κοπέλα που πόρνευε με άλλον άντρα θεωρούνταν το ίδιο όπως η μοιχαλίδα σύζυγος και θανατωνόταν. (Δευ 22:23, 24) Η άγαμη κοπέλα που πόρνευε έπρεπε να παντρευτεί τον άντρα που την είχε αποπλανήσει εκτός αν ο πατέρας αρνούνταν να επιτρέψει το γάμο.—Εξ 22:16, 17· Δευ 22:28, 29.

Για αυτούς και για άλλους λόγους, οι πόρνες στον Ισραήλ ήταν, αναμφίβολα με λίγες εξαιρέσεις, αλλοεθνείς γυναίκες. Οι Παροιμίες προειδοποιούν επανειλημμένα για την «ξένη γυναίκα» και την «αλλοεθνή» η οποία θα μπορούσε να δελεάσει έναν άντρα για να διαπράξει ανηθικότητα.—Παρ 2:16· 5:20· 7:5· 22:14· 23:27.

Ο Νόμος απαγόρευε σε έναν ιερέα να παντρευτεί πόρνη, και αν η κόρη ενός ιερέα πόρνευε, έπρεπε να θανατωθεί και κατόπιν να καεί στη φωτιά. (Λευ 21:7, 9, 14) Το «μίσθωμα πόρνης» δεν έπρεπε να γίνεται δεκτό ως συνεισφορά στο αγιαστήριο του Ιεχωβά, διότι οι πόρνες ήταν απεχθείς ενώπιον του Ιεχωβά.—Δευ 23:18.

Κάποια υπόθεση που αφορούσε δύο πόρνες, την οποία ο Σολομών χειρίστηκε με σοφία και κατανόηση, ήταν αυτή που ενίσχυσε πολύ την πίστη του λαού σε εκείνον ως τον επάξιο διάδοχο του Δαβίδ στο θρόνο του Ισραήλ. Πιθανότατα επρόκειτο για υπόθεση την οποία δεν μπόρεσαν να εκδικάσουν οι κριτές του κατώτερου δικαστηρίου, γι’ αυτό και την παρέπεμψαν στο βασιλιά. (Δευ 1:17· 17:8-11· 1Σα 8:20) Αυτές οι γυναίκες μπορεί να μην ήταν πόρνες με την έννοια ότι εκδίδονταν, αλλά να ήταν γυναίκες που είχαν πορνεύσει—είτε Ιουδαίες είτε, κατά πάσα πιθανότητα, αλλοεθνείς στην καταγωγή.—1Βα 3:16-28.

Ιεροδουλία. Η ιεροδουλία αποτελούσε εξέχον χαρακτηριστικό της ψεύτικης θρησκείας. Ο ιστορικός Ηρόδοτος (Α΄, 199) αναφέρει ότι «το αισχρότερο έθιμο των Βαβυλωνίων είναι το εξής: Κάθε ντόπια γυναίκα οφείλει μία φορά στη ζωή της να καθήσει στο ναό της Αφροδίτης και να συνευρεθεί με κάποιον ξένο». Η ιεροδουλία συνδεόταν επίσης με τη λατρεία του Βάαλ, της Αστορέθ, καθώς και άλλων θεοτήτων που λατρεύονταν στη Χαναάν και αλλού.

Στοιχείο εκφυλισμένης λατρείας αποτελούσαν επίσης οι άντρες που εκδίδονταν στους ναούς ως ιερόδουλοι.—1Βα 14:23, 24· 15:12· 22:46.

“Ο Δρόμος Προς το Θάνατο”. Ο Βασιλιάς Σολομών, στο έβδομο κεφάλαιο των Παροιμιών, περιγράφει μια σκηνή που παρακολούθησε, καταδεικνύοντας τις μεθοδεύσεις της πόρνης και τις συνέπειες που υφίστανται όσοι παγιδεύονται από αυτήν. Μιλάει για κάποιον νεαρό που προχωρεί στο δρόμο κοντά στο σπίτι μιας πόρνης, ενώ πλησιάζει η νύχτα. Ο Σολομών λέει ότι ο νεαρός “στερείται καρδιάς”, δηλαδή δεν διαθέτει διάκριση ή φρόνηση. (Βλέπε ΚΑΡΔΙΑ.) Η γυναίκα, με άσεμνη αμφίεση πόρνης, παραμονεύει και τον πλησιάζει. Έχει μελιστάλακτα χείλη και μιλάει ωραία, αλλά στην πραγματικότητα η ιδιοσυγκρασία της είναι θορυβώδης και πεισματική. Έχει πανούργα καρδιά. Αυτή η πόρνη προσποιείται τη δίκαιη λέγοντας ότι την ίδια εκείνη ημέρα είχε κάνει θυσίες συμμετοχής (αφήνοντας να εννοηθεί πως θα υπήρχε τροφή προς κατανάλωση, εφόσον το άτομο που έκανε μια τέτοια προσφορά έπαιρνε κατά κανόνα τμήμα της θυσίας συμμετοχής για τον εαυτό του και την οικογένειά του).—Παρ 7:6-21.

Τώρα που ο νεαρός έχει δελεαστεί μέχρι αυτού του σημείου, όπως εξηγεί ο Σολομών, δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να αμαρτήσει μαζί της, απορρίπτοντας κάθε φρόνηση, προχωρώντας “σαν βόδι για σφάξιμο”, σαν κάποιον που είναι δεμένος με ποδόδεσμα και δεν μπορεί να αποφύγει την επικείμενη διαπαιδαγώγηση. «Ώσπου», λέει ο Σολομών, «ένα βέλος ανοίγει στα δύο το συκώτι του», δηλαδή δέχεται το μοιραίο πλήγμα, τόσο από πνευματική όσο και από σωματική άποψη, διότι όχι μόνο έχει εκθέσει το σώμα του σε θανατηφόρες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες (σε προχωρημένες περιπτώσεις σύφιλης, τα βακτήρια κατακλύζουν το συκώτι), αλλά και «δεν έχει καταλάβει ότι περιλαμβάνεται η ίδια του η ψυχή». Ολόκληρη η ύπαρξή του και η ζωή του επηρεάζονται καταλυτικά, και ο ίδιος έχει αμαρτήσει σοβαρά εναντίον του Θεού. Ο Σολομών ολοκληρώνει την αφήγησή του λέγοντας: «Το σπίτι της είναι δρόμοι που φέρνουν στον Σιεόλ, που κατεβαίνουν στα εσωτερικά δωμάτια του θανάτου».—Παρ 7:22, 23, 27· παράβαλε Παρ 2:16-19· 5:3-14.

«Καταστρέφει πολύτιμα πράγματα». Η παροιμία λέει: «Ο άνθρωπος που αγαπάει τη σοφία κάνει τον πατέρα του να χαίρεται, αλλά όποιος κάνει συντροφιά με πόρνες καταστρέφει πολύτιμα πράγματα». (Παρ 29:3) Κατ’ αρχάς, καταστρέφει τη σχέση του με τον Θεό—το πολυτιμότερο απόκτημα. Εκτός αυτού, επιφέρει όνειδος στην οικογένειά του και καταστρέφει τις οικογενειακές σχέσεις. Όπως προειδοποιεί μια άλλη παροιμία, ένας τέτοιος άνθρωπος “δίνει σε άλλους την αξιοπρέπειά του και τα χρόνια του σε κάτι αμείλικτο· ξένοι χορταίνουν με τη δύναμή του, και τα πράγματα που απέκτησε με πόνο καταλήγουν στο σπίτι του αλλοεθνή”.—Παρ 5:9, 10.

Γι’ αυτό, ο σοφός άντρας συμβουλεύει: «Μην επιθυμήσεις την ομορφιά της [αλλοεθνούς γυναίκας] μέσα στην καρδιά σου . . . , επειδή εξαιτίας γυναίκας πόρνης ξεπέφτει κανείς σε ένα καρβέλι ψωμί· εκείνη δε που είναι γυναίκα άλλου άντρα κυνηγάει κάποια πολύτιμη ψυχή». (Παρ 6:24-26) Αυτό ενδέχεται να σημαίνει ότι στον Ισραήλ, όποιος άντρας συναναστρεφόταν με πόρνη, κατασπαταλούσε την περιουσία του και περιερχόταν σε ένδεια (παράβαλε 1Σα 2:36· Λου 15:30), αλλά ο άντρας που μοίχευε με τη σύζυγο ενός άλλου έχανε την ψυχή του (υπό το Νόμο η ποινή για τη μοιχεία ήταν θάνατος). Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ολόκληρο αυτό το απόσπασμα μπορεί να αναφέρεται στη μοιχαλίδα σύζυγο ως πόρνη.

Τα τελευταία εδάφια του κεφαλαίου (Παρ 6:29-35) λένε: «[Όσο για εκείνον] που έχει σχέσεις με τη γυναίκα του συνανθρώπου του: όποιος την αγγίζει δεν θα μείνει ατιμώρητος. Τον κλέφτη δεν τον καταφρονούν, αν κλέβει για να χορτάσει την ψυχή του όταν πεινάει. Αν όμως πιαστεί, θα επανορθώσει δίνοντας εφταπλάσια· όλα τα πολύτιμα πράγματα του σπιτιού του θα δώσει. Όποιος μοιχεύει με γυναίκα στερείται καρδιάς· όποιος κάνει κάτι τέτοιο φέρνει καταστροφή στην ίδια του την ψυχή. Πληγή και ατίμωση θα βρει, και το όνειδός του δεν θα εξαλειφθεί. Διότι η οργή του ακμαίου άντρα είναι ζήλια, και δεν θα δείξει συμπόνια την ημέρα της εκδίκησης. Δεν θα λάβει υπόψη του κανένα λύτρο ούτε θα δείξει συγκατάβαση, όσο μεγάλο και αν κάνεις το δώρο».

Το νόημα των εδαφίων Παροιμίες 6:30-35 ίσως είναι ότι οι άνθρωποι δεν περιφρονούν τόσο πολύ τον κλέφτη που κλέβει για να ικανοποιήσει την πείνα του. Μέχρις ενός βαθμού κατανοούν την πράξη του. Αν τον πιάσουν, όμως, τον υποχρεώνουν να αποδώσει τα κλοπιμαία με “τόκο” (αυτό ίσχυε ιδιαίτερα υπό το Νόμο [Εξ 22:1, 3, 4]· η λέξη «εφταπλάσια» μπορεί να χρησιμοποιείται στην παροιμία για να υποδηλώσει ότι υποχρεώνεται να πληρώσει στο έπακρο το τίμημα που του επιβλήθηκε). Ο μοιχός, όμως, δεν μπορεί να κάνει τίποτα προκειμένου να επανορθώσει για την αμαρτία του. Το όνειδός του, που είναι μεγάλο, παραμένει, και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί αυτός να λυτρώσει ή να εξαγοράσει τον εαυτό του ώστε να μην υποστεί την τιμωρία που του αξίζει.

Αν ένας Χριστιανός που είναι μέλος του πνευματικού σώματος του Χριστού έχει σχέσεις με πόρνη ή διαπράττει πορνεία, τότε παίρνει ένα μέλος του Χριστού και το κάνει μέλος πόρνης, εφόσον προσκολλάται σε αυτήν και γίνεται ένα σώμα μαζί της. Με αυτόν τον τρόπο αμαρτάνει ενάντια στο ίδιο του το σώμα, δεδομένου ότι αυτό είναι “μέλος του Χριστού”.—1Κο 6:15-18.

Για να Σωθούν Πρέπει να Εγκαταλείψουν Αυτή την Πορεία. Υπάρχει ελπίδα για άτομα που πορνεύουν αν εγκαταλείψουν αυτή την απεχθή πορεία και ασκήσουν πίστη στη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού, διότι τα άτομα που συνεχίζουν να πράττουν τέτοια ανηθικότητα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη Βασιλεία. (Γα 5:19-21· Εφ 5:5) Γράφοντας στους Χριστιανούς της Κορίνθου, ο απόστολος Παύλος τούς υπενθύμισε ότι μερικοί από αυτούς ήταν πόρνοι και μοιχοί αλλά είχαν εγκαταλείψει αυτή την πορεία και είχαν καθαριστεί και ανακηρυχτεί δίκαιοι στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. (1Κο 6:9-11) Πολλές πόρνες στον Ισραήλ αποδείχτηκε ότι είχαν καλύτερη καρδιά από τους θρησκευτικούς ηγέτες. Αυτές οι γυναίκες, τις οποίες περιφρονούσαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, δέχτηκαν ταπεινά το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαφτιστή, ο δε Ιησούς τις χρησιμοποίησε ως παράδειγμα απευθυνόμενος στους θρησκευτικούς ηγέτες και λέγοντας: «Αληθινά σας λέω ότι οι εισπράκτορες φόρων και οι πόρνες πηγαίνουν μπροστά από εσάς στη βασιλεία του Θεού».—Ματ 21:31, 32.

Ραάβ. Η Ραάβ, από την ειδωλολατρική πόλη Ιεριχώ, αποτελεί παράδειγμα πόρνης που εκδήλωσε πίστη στον Θεό και υπολογίστηκε δίκαιη. (Ιακ 2:25) Οι άντρες που είχε στείλει ο Ιησούς του Ναυή να κατασκοπεύσουν την Ιεριχώ κατέλυσαν στο σπίτι της Ραάβ. (Ιη 2:1) Δεν θα ήταν λογικό να συμπεράνει κανείς ότι το έκαναν αυτό για ανήθικους σκοπούς. Όσον αφορά το κίνητρο αυτών των αντρών, οι καθηγητές Κ. Φ. Κάιλ και Φ. Ντέλιτς, στο Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), δηλώνουν: «Μπαίνοντας στο σπίτι μιας τέτοιας γυναίκας δεν κινούσαν τόσο πολλές υποψίες. Επιπλέον, η θέση στην οποία βρισκόταν το σπίτι της—συνεχόμενο με το τείχος της πόλης ή πάνω σε αυτό—διευκόλυνε τη διαφυγή. Ο Κύριος, όμως, κατηύθυνε τα βήματα των κατασκόπων έτσι ώστε να βρουν σε αυτή την αμαρτωλή το πλέον ενδεδειγμένο άτομο για το σκοπό τους, ένα άτομο στην καρδιά του οποίου είχαν κάνει τόση εντύπωση οι ειδήσεις για τα θαύματα που είχε επιτελέσει ο ζωντανός Θεός υπέρ του Ισραήλ, ώστε όχι μόνο πληροφόρησε τους κατασκόπους για την απελπισία των Χαναναίων αλλά, θέτοντας την εμπιστοσύνη της με πίστη στη δύναμη του Θεού του Ισραήλ, απέκρυψε την παρουσία τους παρά τις όποιες ερωτήσεις των συμπατριωτών της, αν και η ίδια διέτρεχε μέγιστο κίνδυνο». (1973, Τόμ. 2, Ιησούς του Ναυή, σ. 34) Εφόσον ο Θεός είχε δηλώσει ότι ο Ισραήλ έπρεπε να εκδιώξει τους Χαναναίους λόγω των ανήθικων συνηθειών τους, και εφόσον επίσης ο Θεός ευλόγησε την κατάκτηση της Ιεριχώς και την ίδια τη Ραάβ, θα ήταν εντελώς παράλογο να συμπεράνει κανείς ότι οι κατάσκοποι διέπραξαν ανηθικότητα με τη Ραάβ ή ότι εκείνη παρέμεινε έκτοτε πόρνη. Χάρη στην πίστη της και στα έργα που έκανε σε αρμονία με αυτήν, η ζωή της διαφυλάχτηκε. Αργότερα σύναψε έντιμο γάμο με τον Σαλμών, από τη φυλή του Ιούδα, και έγινε πρόγονος του Ιησού Χριστού.—Λευ 18:24-30· Ιη κεφ. 2· 6:22-25· Ματ 1:1, 5.

Όσον αφορά το ότι ο Ιεφθάε ήταν γιος γυναίκας πόρνης (Κρ 11:1) και το ότι ο Σαμψών κατέλυσε στο σπίτι κάποιας πόρνης στη Γάζα (Κρ 16:1), βλέπε ΙΕΦΘΑΕ· ΣΑΜΨΩΝ.

Μεταφορική Χρήση. Το άτομο, το έθνος ή η εκκλησία ατόμων που, αν και αφιερωμένοι στον Θεό, συνάπτουν συμμαχίες με τον κόσμο ή στρέφονται στη λατρεία ψεύτικων θεών αποκαλούνται «πόρνες» στην Αγία Γραφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε το έθνος του Ισραήλ. Ο Ισραήλ παρασύρθηκε σε «ανήθικες σχέσεις» με θεούς αλλοεθνών, και όπως μια άπιστη σύζυγος αναζητούσε άλλους άντρες, έτσι και αυτός απέβλεπε σε ξένα έθνη για ασφάλεια και σωτηρία από τους εχθρούς του αντί να αποβλέπει στον “συζυγικό ιδιοκτήτη” του, τον Ιεχωβά Θεό. (Ησ 54:5, 6) Επιπλέον, η Ιερουσαλήμ εξαχρειώθηκε τόσο πολύ όσον αφορά την απιστία της ώστε προχώρησε πέρα από την πάγια τακτική των πορνών, όπως είπε υπό θεϊκή έμπνευση ο προφήτης Ιεζεκιήλ: «Σε όλες τις πόρνες συνηθίζουν να δίνουν δώρο, αλλά εσύ—εσύ έδωσες τα δώρα σου σε όλους τους φλογερούς εραστές σου, και τους δωροδοκείς για να έρχονται προς εσένα από παντού στις πορνικές σου πράξεις». (Ιεζ 16:33, 34) Τόσο το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ όσο και το δίφυλο βασίλειο του Ιούδα κατακρίθηκαν ως πόρνες με αυτόν το συμβολικό τρόπο.—Ιεζ 23:1-49.

Το πιο διαβόητο παράδειγμα πνευματικής πορνείας παρουσιάζεται συμβολικά στην Αποκάλυψη και αφορά μια πόρνη που ιππεύει ένα κατακόκκινο θηρίο και έχει στο μέτωπό της το όνομα «Βαβυλώνα η Μεγάλη, η μητέρα των πορνών και των αηδιαστικών πραγμάτων της γης». Μαζί της «πόρνευσαν οι βασιλιάδες της γης».—Απ 17:1-5· βλέπε ΒΑΒΥΛΩΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ.