ΛΟΥΤΡΟ, ΛΟΥΣΙΜΟ
Η εβραϊκή λέξη ραχάτς αποδίδεται είτε «λούζω» είτε «πλένω» και εφαρμόζεται στο ανθρώπινο σώμα και σε διάφορα αντικείμενα που καθαρίζονται με βύθιση στο νερό ή με περίχυση νερού πάνω τους. (Λευ 16:24· Γε 24:32) Ωστόσο, για να περιγράψουν πώς έπλεναν οι καθαριστές τα ρούχα χτυπώντας τα στο νερό, οι Βιβλικοί συγγραφείς χρησιμοποίησαν την εβραϊκή λέξη καβάς, που είναι συγγενική της αραβικής λέξης κάμπασα (ζυμώνω· πατώ) και της ακκαδικής καμπάσου (ποδοπατώ). Επομένως, στο εδάφιο Λευιτικό 14:8 διαβάζουμε: «Και αυτός που καθαρίζεται θα πλύνει [τύπος του καβάς] τα ενδύματά του και θα ξυρίσει όλες τις τρίχες του και θα λουστεί [βεραχάτς] σε νερό και θα είναι καθαρός».—Βλέπε επίσης Λευ 15:5-27· Αρ 19:19.
Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη λουτρόν.—Τιτ 3:5.
Εκείνοι που λατρεύουν τον Ιεχωβά με αγιότητα και αγνότητα απαιτείται να είναι σωματικά καθαροί. Αυτό καταδείχτηκε σε συνάρτηση με τη διευθέτηση της σκηνής της μαρτυρίας και τη μεταγενέστερη υπηρεσία στο ναό. Ο Αρχιερέας Ααρών και οι γιοι του λούστηκαν προτού φορέσουν τα επίσημα ενδύματα κατά την καθιέρωσή τους. (Εξ 29:4-9· 40:12-15· Λευ 8:6, 7) Οι ιερείς έπλεναν τα χέρια και τα πόδια τους με νερό από τη χάλκινη λεκάνη που υπήρχε στην αυλή της σκηνής της μαρτυρίας και, μεταγενέστερα, από την τεράστια χυτή θάλασσα στο ναό του Σολομώντα. (Εξ 30:18-21· 40:30-32· 2Χρ 4:2-6) Την Ημέρα της Εξιλέωσης ο αρχιερέας λουζόταν δύο φορές. (Λευ 16:4, 23, 24) Όσοι οδηγούσαν έξω από το στρατόπεδο το κατσίκι για τον Αζαζήλ, τα υπολείμματα από τις θυσίες των ζώων και την κόκκινη αγελάδα που προσφερόταν ως θυσία έπρεπε να λούζουν τη σάρκα τους και να πλένουν τα ενδύματά τους προτού ξαναμπούν στο στρατόπεδο.—Λευ 16:26-28· Αρ 19:2-10.
Οι Ισραηλίτες εν γένει απαιτούνταν να λούζονται τελετουργικά για διάφορους λόγους. Όποιος ανέρρωνε από λέπρα, όποιος ερχόταν σε επαφή με πράγματα τα οποία είχε αγγίξει κάποιος που είχε «εκκρίσεις», ο άντρας που είχε έκκριση σπέρματος, η γυναίκα μετά την εμμηνόρροια ή έπειτα από αιμορραγία ή όποιος είχε σεξουαλικές σχέσεις ήταν “ακάθαρτος” και έπρεπε να λουστεί. (Λευ 14:8, 9· 15:4-27) Κάποιος ο οποίος τύχαινε να βρεθεί μέσα σε σκηνή με ανθρώπινο πτώμα, ή το άγγιζε, ήταν «ακάθαρτος» και έπρεπε να εξαγνιστεί με νερό που ήταν για καθαρισμό. Αν κάποιος αρνούνταν να συμμορφωθεί με αυτή τη διάταξη, έπρεπε να «εκκοπεί από το μέσο της εκκλησίας, επειδή μόλυνε το αγιαστήριο του Ιεχωβά». (Αρ 19:20) Εύστοχα, λοιπόν, το πλύσιμο χρησιμοποιείται μεταφορικά για να δηλώσει την καθαρή υπόσταση ενώπιον του Ιεχωβά. (Ψλ 26:6· 73:13· Ησ 1:16· Ιεζ 16:9) Το λούσιμο με το λόγο της αλήθειας του Ιεχωβά, που συμβολίζεται από το νερό, έχει τη δύναμη να καθαρίζει.—Εφ 5:26.
Στη Γραφή βρίσκουμε περιστασιακές αναφορές σε κάποια άτομα που λούζονταν: η κόρη του Φαραώ στον Νείλο (Εξ 2:5), η Ρουθ προτού παρουσιαστεί στον Βοόζ (Ρθ 3:3), η Βηθ-σαβεέ ενώ την παρατηρούσε ο Δαβίδ εν αγνοία της (2Σα 11:2, 3), ο Δαβίδ προτού προσπέσει στον οίκο του Ιεχωβά (2Σα 12:20) και κάποιες πόρνες σε μια δεξαμενή στη Σαμάρεια (1Βα 22:38). Ο λεπρός Νεεμάν, υπακούοντας στην εντολή του Ελισαιέ: “Λούσου και θα καθαριστείς”, λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη Ποταμό. (2Βα 5:9-14) Ήταν έθιμο να λούζουν τα νεογνά, καθώς και τα σώματα των νεκρών πριν από την ταφή.—Ιεζ 16:4· Πρ 9:37.
Στο θερμό κλίμα της Μέσης Ανατολής, όπου οι άνθρωποι περπατούσαν σε σκονισμένους δρόμους με ανοιχτά σανδάλια, ήταν ένδειξη φιλοξενίας και καλοσύνης το να φροντίσει κάποιος να πλυθούν τα πόδια των καλεσμένων του. Ο Αβραάμ εκδήλωσε τέτοια καλοσύνη σε αγγέλους (Γε 18:1-4), ενώ μεταξύ άλλων παραδειγμάτων ήταν ο Λωτ, ο Λάβαν και η Αβιγαία. (Γε 19:1, 2· 24:29-32· 1Σα 25:41· Λου 7:38, 44· 1Τι 5:10) Ο Ιησούς επίσης έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.—Ιωα 13:5-17· βλέπε ΠΛΥΣΙΜΟ ΠΟΔΙΩΝ.
Οι Φαρισαίοι έπλεναν «τα χέρια τους μέχρι τον αγκώνα», όχι για λόγους υγιεινής, αλλά αποκλειστικά και μόνο λόγω ραβινικών παραδόσεων.—Μαρ 7:1-5· Ματ 15:1, 2.