Ψαλμός 32:1-5

ο Δαβίδ προσπάθησε να κρύψει την αμαρτία του, αλλά ο ίδιος είπε: «Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν·

Η προσπάθεια να καταστείλει μια ένοχη συνείδηση κατέβαλε τον Δαβίδ, και η οδύνη μείωσε τη ζωτικότητά του όπως συμβαίνει μ’ ένα δέντρο που χάνει ζωογόνα υγρασία στη διάρκεια μιας ανομβρίας ή στην ξηρασία του καλοκαιριού. Καθώς φαίνεται, υπέστη άσχημα επακόλουθα από διανοητική και σωματική άποψη, και έχασε τη χαρά του επειδή δεν είχε εξομολογηθεί την αμαρτία του. Μόνο αν εξομολογούνταν στον Θεό την αμαρτία του μπορούσε να βρει συγχώρηση και ανακούφιση. Ο Δαβίδ είπε: ‘Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. . . . Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα· είπα, εις τον Ιεχωβά θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου· και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου’.