Άρχοντας — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΑΡΧΟΝΤΑΣ

Άτομο που ασκεί εξουσία ή έλεγχο· κυρίαρχος. Το εβραϊκό ρήμα μασάλ σημαίνει «κυβερνώ, εξουσιάζω». Η εβραϊκή λέξη σαρ, δηλαδή «άρχοντας», «αρχηγός», προέρχεται από ένα ρήμα με την ίδια σημασία. (Κρ 9:22, υποσ.) Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη ἄρχων.—Βλέπε ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

Ο υπέρτατος Άρχοντας είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος ασκεί απόλυτη κυριαρχική εξουσία σε όλο το σύμπαν, ορατό και αόρατο, εφόσον είναι ο Δημιουργός και ο Ζωοδότης.—Δα 4:17, 25, 35· 1Τι 1:17.

Οι βασιλιάδες της γραμμής του Δαβίδ που κατείχαν το θρόνο του Ισραήλ κυβερνούσαν ως εκπρόσωποι του Ιεχωβά, του πραγματικού, αόρατου Βασιλιά τους. Λεγόταν, λοιπόν, για αυτούς ότι ήταν οι χρισμένοι του Θεού, οι οποίοι κάθονταν στο «θρόνο του Ιεχωβά». (1Χρ 29:23) Όταν εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός, ο “Γιος του Δαβίδ” (Ματ 21:9· Λου 20:41), δεν χρίστηκε με λάδι, αλλά με άγιο πνεύμα προκειμένου να κυβερνάει από ουράνιο θρόνο. (Πρ 2:34-36) Υπό τον Ιεχωβά, ο Ιησούς και οι συγκληρονόμοι του στη Βασιλεία αποτελούν την κυβέρνηση του σύμπαντος.—Απ 14:1, 4· 20:4, 6· 22:5.

Ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι και αυτοί άρχοντες. Ο Σατανάς αποκαλείται «ο άρχοντας αυτού του κόσμου» και “ο άρχοντας της εξουσίας του αέρα”. (Ιωα 12:31· 14:30· Εφ 2:2) Το γεγονός ότι έχει υπό την εξουσία του όλες τις κυβερνήσεις αυτού του κόσμου φαίνεται από το ότι τις πρόσφερε στον Ιησού Χριστό με αντάλλαγμα μια πράξη λατρείας. (Ματ 4:8, 9) Ο Σατανάς δίνει σε αυτές τις κυβερνήσεις την εξουσία τους. (Απ 13:2) Μέσα στην οργάνωσή του, και οι δαίμονες ασκούν κυβερνητική εξουσία. Αναφέρονται ως “οι κοσμοκράτορες αυτού του σκοταδιού” οι οποίοι έχουν ασκήσει εξουσία επί των παγκόσμιων δυνάμεων στο διάβα της ιστορίας, όπως έκαναν, λόγου χάρη, οι αόρατοι “άρχοντες” της Περσίας και της Ελλάδας. (Εφ 6:12· Δα 10:13, 20) Ο δικός τους άρχοντας είναι, βέβαια, ο ίδιος ο Διάβολος.—Ματ 12:24.

Όσο για την εβραϊκή λέξη σαρ, αυτή χρησιμοποιείται για τους επικεφαλής των φυλών του Ισραήλ, οι οποίοι αποκαλούνται «άρχοντες». (1Χρ 27:22) Εκείνοι που κατείχαν υψηλά αξιώματα υπό τον Φαραώ της Αιγύπτου και τον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα της Βαβυλώνας έφεραν αυτόν τον τίτλο. (Γε 12:15· Ιερ 38:17, 18, 22· Εσθ 3:12) Ένας στρατιωτικός αρχηγός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαρ. (Νε 2:9) Ο Ιεχωβά αποκαλείται “ο Άρχοντας του στρατεύματος” και “ο Άρχοντας των αρχόντων” στα εδάφια Δανιήλ 8:11, 25. Ο Μιχαήλ ο αρχάγγελος είναι «ο μεγάλος άρχοντας που στέκεται υπέρ των γιων του λαού» του Δανιήλ.—Δα 12:1.

Ο 45ος Ψαλμός, τα εδάφια 6 και 7 του οποίου εφαρμόζει ο απόστολος Παύλος στον Χριστό Ιησού (Εβρ 1:8, 9), περιέχει τη δήλωση: «Αντί των προπατόρων σου θα είναι οι γιοι σου, τους οποίους θα διορίσεις άρχοντες σε όλη τη γη». (Ψλ 45:16) Σχετικά με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, οι οποίοι υπήρξαν προγονικοί κρίκοι στη γενεαλογική γραμμή του Χριστού, είναι γραμμένο: «Έχοντας πίστη πέθαναν όλοι αυτοί, αν και δεν έλαβαν την εκπλήρωση των υποσχέσεων, αλλά τις είδαν από μακριά και τις καλοδέχτηκαν». (Εβρ 11:8-10, 13) Η διακυβέρνηση του Χριστού περιλαμβάνει, όχι μόνο υφισταμένους του βασιλιάδες και ιερείς στον ουρανό (Απ 20:6), αλλά επίσης “αρχοντικούς” εκπροσώπους στη γη που εκτελούν τις οδηγίες του βασιλιά. (Παράβαλε Εβρ 2:5, 8.) Τα εδάφια Ησαΐας 32:1, 2 αποτελούν ξεκάθαρα μέρος μιας Μεσσιανικής προφητείας και περιγράφουν τα οφέλη που θα απορρέουν από τέτοιους «άρχοντες» υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας.

Στις ημέρες της επίγειας διακονίας του Ιησού, η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό τη διπλή διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των Ιουδαίων αρχόντων—το κύριο σώμα αυτών των αρχόντων ήταν το Μεγάλο Σάνχεδριν, ένα συμβούλιο αποτελούμενο από 70 πρεσβυτέρους, στο οποίο η ρωμαϊκή κυβέρνηση είχε παραχωρήσει περιορισμένη εξουσία επί των Ιουδαϊκών υποθέσεων. Τα εδάφια Ιωάννης 7:26, 48 αναφέρονται στους Ιουδαίους άρχοντες, ένας από τους οποίους ήταν ο Νικόδημος. (Ιωα 3:1) Ο αρχισυνάγωγος αποκαλούνταν ἄρχων. (Παράβαλε Ματ 9:18 και Μαρ 5:22.) Ο Νόμος απαιτούσε την εκδήλωση σεβασμού προς τους άρχοντες. (Πρ 23:5) Ωστόσο, οι Ιουδαίοι άρχοντες είχαν διαφθαρεί και αναφέρονται ως οι κύριοι υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού Χριστού.—Λου 23:13, 35· 24:20· Πρ 3:17· 13:27, 28.

Η λέξη ἄρχων του ελληνικού κειμένου εφαρμόζεται, επίσης, σε διοικητές πόλεων και σε κυβερνητικούς αξιωματούχους γενικά.—Πρ 16:19, 20· Ρω 13:3.

Οι άρχοντες μπορούν να φέρουν στους υπηκόους τους ευημερία και ευτυχία ή φτώχεια και δεινά. (Παρ 28:15· 29:2) Ο Δαβίδ παραθέτει τα λόγια του Ιεχωβά Θεού: «Όταν εκείνος που κυβερνάει τους ανθρώπους είναι δίκαιος, κυβερνώντας με φόβο Θεού, αυτό είναι σαν το φως του πρωινού, όταν προβάλλει ο ήλιος, ενός πρωινού ασυννέφιαστου». (2Σα 23:3, 4) Τέτοιος άρχοντας είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άρχοντας Ειρήνης.—Ησ 9:6, 7· βλέπε ΑΡΧΗΓΟΣ· ΕΥΓΕΝΗΣ, ΗΓΕΤΗΣ· ΚΕΦΑΛΙ, ΚΕΦΑΛΗ (Αρχηγική Θέση).