Καθένα από τα πρώτα τέσσερα βιβλία, ή αλλιώς συλλογές, των Ψαλμών κλείνει με αυτή την έκφραση, κάτι που ίσως υποδηλώνει ότι ήταν σύνηθες να αναφωνεί η εκκλησία του Ισραήλ «Αμήν» στο τέλος του ύμνου, δηλαδή του ψαλμού.—Ψλ 41:13· 72:19· 89:52· 106:48.

Η προσευχή που αναφέρεται στο εδάφιο 1 Χρονικών 16:36 και αυτές που περιέχονται στους Ψαλμούς (41:13· 72:19· 89:52· 106:48), καθώς και οι εκφράσεις που περιέχονται στις κανονικές επιστολές, υποδεικνύουν όλες την ορθότητα της χρήσης του «Αμήν» ως κατακλείδας στις προσευχές. Είναι αλήθεια ότι δεν φαίνεται να περιέχουν όλες οι καταγραμμένες προσευχές μια τέτοια κατακλείδα—όπως για παράδειγμα η τελική προσευχή του Δαβίδ για τον Σολομώντα (1Χρ 29:19) ή η προσευχή αφιέρωσης που έκανε ο Σολομών στην εγκαινίαση του ναού (1Βα 8:53-61)—αν και μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήθηκε μια τέτοια έκφραση. (Υπόψη 1Χρ 29:20.) Παρόμοια, δεν έχει καταγραφεί ως μέρος των προσευχών του Ιησού (Ματ 26:39, 42· Ιωα 17:1-26) ή της προσευχής των μαθητών που περιέχεται στα εδάφια Πράξεις 4:24-30. Ωστόσο, η σπουδαιότητα των προαναφερθέντων στοιχείων αποτελεί ισχυρή μαρτυρία υπέρ της ορθότητας της χρήσης του «Αμήν» ως κατακλείδας στην προσευχή, ιδιαίτερα δε η δήλωση του Παύλου στο εδάφιο 1 Κορινθίους 14:16 δείχνει ότι οι παρόντες στις Χριστιανικές συνάξεις συνήθιζαν να λένε Αμήν στην προσευχή. Επιπλέον, το παράδειγμα των ουράνιων πλασμάτων, το οποίο αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψη 5:13, 14· 7:10-12· και 19:1-4, υποστηρίζει ότι τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούν για να συναινούν σε προσευχές ή σε επίσημες δηλώσεις και έτσι να εκφράζουν μονολεκτικά την πεποίθηση, την έντονη επιδοκιμασία και τη διακαή ελπίδα που έχουν στην καρδιά τους.