Κεφάλαιο 10

Αύξηση σε Ακριβή Γνώση της Αλήθειας

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ούτε είχαν ούτε έχουν σκοπό να εισαγάγουν καινούριες δοξασίες, καινούριο τρόπο λατρείας, καινούρια θρησκεία. Απεναντίας, η σύγχρονη ιστορία τους αποκαλύπτει ότι κάνουν ευσυνείδητες προσπάθειες για να διδάσκουν ό,τι βρίσκεται στην Αγία Γραφή, τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. Έχουν αυτήν ως βάση για όλες τις πεποιθήσεις τους και τον τρόπο ζωής τους. Αντί να αναπτύσσουν πεποιθήσεις που αντανακλούν τις ανεκτικές τάσεις του σύγχρονου κόσμου, επιδιώκουν να συμμορφώνονται ολοένα και πιο πολύ με τις Βιβλικές διδασκαλίες και τις συνήθειες της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1870, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του καταπιάστηκαν με σοβαρή μελέτη της Αγίας Γραφής. Είδαν ολοφάνερα ότι ο Χριστιανικός κόσμος είχε απομακρυνθεί πολύ από τις διδασκαλίες και τις συνήθειες της πρώτης Χριστιανοσύνης. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν ισχυριζόταν ότι ήταν ο πρώτος ο οποίος το διέκρινε αυτό, και πρόθυμα αναγνώριζε την υποχρέωση που είχε σε άλλους για τη βοήθεια που του έδωσαν στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Γραφικής του μελέτης. Μιλούσε με εκτίμηση για το καλό έργο που είχαν κάνει διάφορα κινήματα την εποχή της Μεταρρύθμισης με σκοπό να γίνει το φως της αλήθειας πιο λαμπρό. Ανέφερε ονομαστικά άντρες μεγαλύτερους σε ηλικία από τον ίδιο, όπως τον Τζόνας Γουέντελ, τον Τζορτζ Στέτσον, τον Τζορτζ Στορς και τον Νέλσον Μπάρμπουρ, οι οποίοι, με διάφορους τρόπους, συντέλεσαν προσωπικά στο να κατανοήσει το Λόγο του Θεού.a

Επίσης δήλωσε: «Διάφορες δοξασίες στις οποίες πιστεύουμε, και οι οποίες φαίνονται τόσο καινούριες, πρωτότυπες και διαφορετικές, τις πίστευαν σε κάποια μορφή και άλλοι πολύ πιο πριν: για παράδειγμα—Εκλογή, Χάρις, Αποκατάσταση, Δικαίωση, Αγιασμός, Ενδόξαση, Ανάσταση». Ωστόσο, πολλές φορές μια συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα ξεχώριζε για τη σαφέστερη κατανόηση κάποιας Βιβλικής αλήθειας· μια άλλη ομάδα ξεχώριζε για κάποια διαφορετική αλήθεια. Συχνά δυσχεραινόταν η περαιτέρω πρόοδός τους επειδή αυτές ήταν δέσμιες δοξασιών και δογμάτων που περιελάμβαναν πεποιθήσεις οι οποίες είχαν αναπτυχτεί στην αρχαία Βαβυλώνα και Αίγυπτο ή οι οποίες ήταν δανεισμένες από Έλληνες φιλοσόφους.

Αλλά ποια ομάδα, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, θα ξαναέβρισκε προοδευτικά ολόκληρο το «υπόδειγμα των υγιών λόγων» που θεωρούσαν τόσο πολύτιμο οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα; (2 Τιμ. 1:13) Ποιων ο δρόμος θα αποδεικνυόταν ότι ήταν «ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα»; (Παρ. 4:18) Ποιοι θα έκαναν πραγματικά το έργο για το οποίο έδωσε εντολή ο Ιησούς όταν είπε: «Θα είστε μάρτυρές μου . . . ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης»; Ποιοι, όχι μόνο θα έκαναν μαθητές, αλλά και θα ‘τους δίδασκαν να τηρούν όλα’ όσα είχε παραγγείλει ο Ιησούς; (Πράξ. 1:8· Ματθ. 28:19, 20) Μήπως μάλιστα πλησίαζε ο καιρός κατά τον οποίο ο Κύριος θα έκανε σαφή διάκριση ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς που τους παρομοίασε με το σιτάρι και στους κατ’ απομίμηση Χριστιανούς που τους χαρακτήρισε ζιζάνια (στην πραγματικότητα, ζιζάνια ενός είδους που μοιάζει πάρα πολύ με το σιτάρι μέχρι το στάδιο της ωρίμανσης);b (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Ποιοι θα αποδεικνύονταν «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» στον οποίο ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, στη διάρκεια της παρουσίας του με Βασιλική εξουσία, θα εμπιστευόταν μεγαλύτερες ευθύνες σε σχέση με το έργο που προειπώθηκε για την τελική περίοδο αυτού του συστήματος πραγμάτων;—Ματθ. 24:3, 45-47.

Το Φως Λάμπει

Ο Ιησούς παρήγγειλε στους μαθητές του να μεταδίδουν στους άλλους το φως της θεϊκής αλήθειας που είχαν λάβει από εκείνον. «Εσείς είστε το φως του κόσμου», είπε. «Ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους». (Ματθ. 5:14-16· Πράξ. 13:47) Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του αναγνώρισαν ότι είχαν την υποχρέωση να το κάνουν αυτό.

Μήπως πίστευαν ότι είχαν όλες τις απαντήσεις, το πλήρες φως της αλήθειας; Σε αυτή την ερώτηση ο αδελφός Ρώσσελ απάντησε εύστοχα ως εξής: «Και βέβαια όχι· και ούτε θα τις έχουμε αν δεν γίνει ‘τελεία ημέρα’». (Παρ. 4:18) Συχνά αναφέρονταν στις Γραφικές πεποιθήσεις τους χαρακτηρίζοντάς τες «παρούσα αλήθεια»—όχι με την έννοια ότι αυτή καθαυτή η αλήθεια αλλάζει, αλλά με τη σκέψη ότι η κατανόηση που είχαν ως προς την αλήθεια ήταν προοδευτική.

Αυτοί οι ειλικρινείς μελετητές της Αγίας Γραφής δεν δίσταζαν να αποδεχτούν την άποψη ότι υπάρχει η αλήθεια σε θέματα θρησκείας. Αναγνώριζαν τον Ιεχωβά ως ‘τον Θεό της αλήθειας’ και την Αγία Γραφή ως το Λόγο της αλήθειας του. (Ψαλμ. 31:5· Ιησ. Ναυή 21:45· Ιωάν. 17:17) Συνειδητοποιούσαν ότι υπήρχαν ακόμα πολλά πράγματα τα οποία δεν ήξεραν, αλλά δεν δίσταζαν να λένε με πεποίθηση αυτά που είχαν μάθει από την Αγία Γραφή. Και όταν οι παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες και συνήθειες έρχονταν σε αντίθεση με αυτά που διαπίστωναν ότι αναφέρονταν με σαφήνεια στον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού, τότε, μιμούμενοι τον Ιησού Χριστό, ξεσκέπαζαν τα ψέματα, παρ’ όλο που αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τους χλευάζει και να τους μισεί ο κλήρος.—Ματθ. 15:3-9.

Προκειμένου να προσεγγίσει και να θρέψει άλλους πνευματικά, ο Κ. Τ. Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει, τον Ιούλιο του 1879, το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας.

Η Αγία Γραφή—Πραγματικά ο Λόγος του Θεού

Η εμπιστοσύνη που είχε ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ στην Αγία Γραφή δεν ήταν απλώς ζήτημα αποδοχής μιας παραδοσιακής άποψης η οποία ήταν δημοφιλής εκείνη την εποχή. Αντίθετα, το δημοφιλές ανάμεσα σε πολλούς εκείνη την εποχή ήταν η ανώτερη κριτική. Οι υποστηρικτές της έθεταν υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του Βιβλικού υπομνήματος.

Όταν ήταν νεαρός, ο Ρώσσελ είχε προσχωρήσει στην Κογκρεγκασιοναλιστική Εκκλησία και ήταν δραστήριος στο έργο της, αλλά το γεγονός ότι τα παραδοσιακά δόγματα στερούνταν λογικής τον έκανε σκεπτικιστή. Διαπίστωσε ότι δεν ήταν δυνατόν να υποστηριχτούν με ικανοποιητικό τρόπο από την Αγία Γραφή εκείνα που είχε διδαχτεί. Έτσι απέρριψε τα δόγματα των εκκλησιαστικών συμβόλων πίστης και, μαζί με αυτά, την Αγία Γραφή. Κατόπιν, εξέτασε ορισμένες κύριες Ανατολικές θρησκείες, αλλά και εκείνες αποδείχτηκαν μη ικανοποιητικές. Ύστερα άρχισε να αναρωτιέται μήπως τα δόγματα του Χριστιανικού κόσμου κακοπαρίσταναν την Αγία Γραφή. Ενθαρρυμένος από τα όσα άκουσε ένα βράδυ σε μια συνάθροιση Αντβεντιστών, άρχισε συστηματική μελέτη των Γραφών. Αυτό που είδε να αποκαλύπτεται μπροστά του ήταν πράγματι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού.

Εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από την αρμονία που χαρακτήριζε το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και από την προσωπικότητα Εκείνου ο οποίος προσδιορίζεται ως ο Θεϊκός Εμπνευστής της. Για να βοηθήσει και άλλους να ωφεληθούν από αυτό, έγραψε αργότερα το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων, που το εξέδωσε το 1886 (στην αγγλική). Σε αυτό περιέλαβε μια μεγάλη ανάλυση με θέμα ‘Η Αγία Γραφή ως Θεία Αποκάλυψη υπό το Φως του Ορθού Λόγου Θεωρούμενη’. Προς το τέλος εκείνου του κεφαλαίου, ο Ρώσσελ δήλωνε κατηγορηματικά: ‘Το βάθος, η δύναμη, η σοφία και το εύρος της Γραφικής μαρτυρίας μάς πείθουν ότι, όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο πρωτουργός των σχεδίων και αποκαλύψεων της Γραφής’.

Η εμπιστοσύνη σε ολόκληρη την Αγία Γραφή ως το Λόγο του Θεού εξακολουθεί να αποτελεί θεμέλιο λίθο για τις πεποιθήσεις των σύγχρονων Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παγκόσμια, έχουν βοηθήματα μελέτης που τους παρέχουν τη δυνατότητα να εξετάζουν προσωπικά τις αποδείξεις της θεοπνευστίας της. Διάφορες απόψεις αυτού του θέματος αναλύονται συχνά στα περιοδικά τους. Το 1969 εξέδωσαν (στην αγγλική) το βιβλίο Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Είκοσι χρόνια αργότερα, το βιβλίο Η Αγία Γραφή—Λόγος Θεού ή Ανθρώπων; εξέτασε εκ νέου το θέμα της αυθεντικότητας της Αγίας Γραφής, επέσυρε την προσοχή σε επιπρόσθετες αποδείξεις και κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα: Η Αγία Γραφή είναι πράγματι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. Άλλο ένα βιβλίο τους, το οποίο τυπώθηκε αρχικά το 1963 (στην αγγλική) και σε ενημερωμένη έκδοση το 1990, είναι το ‘Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη’. Περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκονται στη Βιβλική εγκυκλοπαίδειά τους, Ενόραση στις Γραφές, η οποία εκδόθηκε το 1988 (στην αγγλική).

Από τη μελέτη αυτής της ύλης που κάνουν οι ίδιοι προσωπικά, καθώς και στις εκκλησίες τους, είναι πεπεισμένοι ότι, παρ’ όλο που περίπου 40 άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν σε περίοδο 16 αιώνων για να καταγράψουν το περιεχόμενο των 66 βιβλίων της Αγίας Γραφής, ο ίδιος ο Θεός κατηύθυνε ενεργά τη συγγραφή μέσω του πνεύματός του. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη». (2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20, 21) Αυτή η απόλυτη βεβαιότητα αποτελεί ισχυρό παράγοντα στη ζωή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σχολιάζοντάς το αυτό, μια βρετανική εφημερίδα παρατήρησε: «Πίσω από καθετί που κάνει ένας Μάρτυρας υπάρχει μια Γραφική αιτία. Πράγματι, η βασική τους αρχή είναι η αναγνώριση της Αγίας Γραφής ως . . . αληθινής».

Γνώση για τον Αληθινό Θεό

Καθώς ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του μελετούσαν τις Γραφές, δεν χρειάστηκαν πολύ καιρό για να διακρίνουν ότι ο Θεός που παρουσιάζει η Αγία Γραφή δεν είναι ο θεός του Χριστιανικού κόσμου. Αυτό ήταν σημαντικό επειδή, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, οι προοπτικές των ανθρώπων για αιώνια ζωή εξαρτώνται από το να γνωρίζουν τον μόνο αληθινό Θεό και εκείνον που απέστειλε αυτός, τον Πρώτιστο Παράγοντα που χρησιμοποιεί για να προμηθεύσει σωτηρία. (Ιωάν. 17:3· Εβρ. 2:10) Ο Κ. Τ. Ρώσσελ και η ομάδα μαζί με την οποία μελετούσε την Αγία Γραφή διέκριναν ότι η δικαιοσύνη του Θεού βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με τη θεϊκή σοφία, αγάπη και δύναμη και ότι αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται σε όλα τα έργα Του. Με βάση τη γνώση που είχαν τότε για το σκοπό του Θεού, ετοίμασαν μια ανάλυση του γιατί έχει επιτραπεί το κακό και την περιέλαβαν σε ένα από τα πρώτα και πλέον ευρέως διανεμημένα έντυπά τους, το βιβλίο των 162 σελίδων Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians), το οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ως ειδική έκδοση της Σκοπιάς της Σιών το Σεπτέμβριο του 1881.

Η μελέτη που έκαναν από το Λόγο του Θεού τούς βοήθησε να συνειδητοποιήσουν ότι ο Δημιουργός έχει ένα προσωπικό όνομα και ότι δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να τον γνωρίσουν και να απολαύσουν μια στενή σχέση μαζί του. (1 Χρον. 28:9· Ησ. 55:6· Ιακ. 4:8) Η Σκοπιά του Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1881 (στην αγγλική) τόνιζε: «ΙΕΧΩΒΑ είναι το όνομα που δεν εφαρμόζεται σε κανέναν άλλον παρά μόνο στο Υπέρτατο Ον—τον Πατέρα μας και εκείνον τον οποίο ο Ιησούς αποκάλεσε Πατέρα και Θεό».—Έξοδ. 6:3· Ιωάν. 20:17.

Το επόμενο έτος, σε σχέση με το ερώτημα «Ισχυρίζεστε πως η Αγία Γραφή δεν διδάσκει ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα σε έναν Θεό;» δόθηκε η απάντηση: «Ναι: Αντιθέτως, η Γραφή λέει ότι υπάρχει ένας Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού από τον οποίο προέρχονται όλα τα πράγματα (ή ο οποίος δημιούργησε όλα τα πράγματα). Πιστεύουμε, λοιπόν, σε Έναν Θεό και Πατέρα, και επίσης σε έναν Κύριο Ιησού Χριστό . . . Αλλά αυτοί είναι δύο και όχι ένα ον. Είναι ένα μόνο με την έννοια ότι βρίσκονται σε αρμονία. Πιστεύουμε επίσης σε ένα πνεύμα Θεού . . . Αλλά αυτό δεν είναι πρόσωπο όπως δεν είναι πρόσωπο το πνεύμα των δαιμόνων και το πνεύμα του Κόσμου και το πνεύμα του Αντίχριστου».—Η Σκοπιά της Σιών, Ιούνιος 1882 (στην αγγλική)· Ιωάν. 17:20-22.

Αυξανόμενη Εκτίμηση για το Όνομα του Θεού

Σταδιακά εκείνοι οι Σπουδαστές της Γραφής συνειδητοποιούσαν ολοένα και περισσότερο την υπεροχή που δίνουν οι θεόπνευστες Γραφές στο προσωπικό όνομα του Θεού. Το όνομα αυτό είχε αποκρυφτεί στην αγγλική γλώσσα από τη Ρωμαιοκαθολική μετάφραση της Αγίας Γραφής του Ντουαί και από την Προτεσταντική Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, όπως έγινε αργότερα και από τις περισσότερες μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες τον 20ό αιώνα. Αλλά πληθώρα μεταφράσεων καθώς και Βιβλικά εγκυκλοπαιδικά συγγράμματα πιστοποιούσαν ότι το όνομα Ιεχωβά εμφανίζεται χιλιάδες φορές στο κείμενο των πρωτότυπων γλωσσών—στην πραγματικότητα, πολύ πιο συχνά από ό,τι οποιοδήποτε άλλο όνομα και πιο συχνά από όσες φορές εμφανίζονται συνολικά τίτλοι όπως Θεός και Κύριος. Η εκτίμηση που είχαν οι ίδιοι για το θεϊκό όνομα, ως ‘λαός για το όνομά του’, μεγάλωνε. (Πράξ. 15:14) Στη Σκοπιά της 15ης Ιανουαρίου 1926 παρουσίασαν ένα ζήτημα που αυτοί αντιλαμβάνονταν ότι κάθε άτομο πρέπει να το αντιμετωπίσει, δηλαδή: ‘Ποιοι θα Τιμήσουν τον Ιεχωβά;’

Η έμφαση που έδωσαν στο όνομα του Θεού δεν ήταν απλώς θέμα θρησκευτικής γνώσης. Όπως εξηγούσε το βιβλίο Προφητεία (έκδοσης 1929), το ύψιστο ζήτημα που αντιμετωπίζει όλη η νοήμων δημιουργία αφορά το όνομα και το λόγο του Ιεχωβά Θεού. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τονίζουν πως η Αγία Γραφή δείχνει ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουν το όνομα του Θεού και να το μεταχειρίζονται ως κάτι ιερό. (Ματθ. 6:9· Ιεζ. 39:7) Αυτό το όνομα πρέπει να καθαριστεί από όλο το όνειδος που έχουν επισωρεύσει πάνω του, όχι μόνο εκείνοι οι οποίοι αψηφούν απροκάλυπτα τον Ιεχωβά, αλλά και εκείνοι οι οποίοι τον κακοπαριστάνουν με τις δοξασίες και τις πράξεις τους. (Ιεζ. 38:23· Ρωμ. 2:24) Με βάση τις Γραφές, οι Μάρτυρες αναγνωρίζουν ότι η ευημερία όλου του σύμπαντος και των κατοίκων του εξαρτάται από τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά.

Συνειδητοποιούν ότι, προτού ο Ιεχωβά αναλάβει δράση για να καταστρέψει τους πονηρούς, οι μάρτυρές του έχουν το καθήκον και το προνόμιο να πουν σε άλλους την αλήθεια σχετικά με εκείνον. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το κάνουν αυτό σε παγγήινη κλίμακα. Έχουν δείξει τέτοιο ζήλο στην εκπλήρωση αυτής της ευθύνης ώστε, διεθνώς, οποιονδήποτε χρησιμοποιεί απροκάλυπτα το όνομα Ιεχωβά τον χαρακτηρίζουν αμέσως Μάρτυρα του Ιεχωβά.

Ξεσκέπασμα της Τριάδας

Ως μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Κ. Τ. Ρώσσελ και οι σύντροφοί του ένιωθαν ότι είχαν μεγάλη ευθύνη να ξεσκεπάσουν διδασκαλίες που κακοπαρίσταναν τον Θεό και να βοηθήσουν όσους αγαπούν την αλήθεια να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή. Δεν ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν ότι η Τριάδα είναι αντιγραφική,c κατανόησαν όμως ότι, αν ήθελαν να είναι πιστοί δούλοι του Θεού, είχαν την ευθύνη να γνωστοποιήσουν την αλήθεια σχετικά με αυτή τη διδασκαλία. Με θάρρος, προς όφελος όλων εκείνων που αγαπούν την αλήθεια, ξεσκέπασαν τις ειδωλολατρικές ρίζες αυτής της κεντρικής δοξασίας του Χριστιανικού κόσμου.

Η Σκοπιά του Ιουνίου 1882 (στην αγγλική) δήλωνε: «Πολλοί ειδωλολάτρες φιλόσοφοι, θεωρώντας ότι ήταν διπλωματική κίνηση το να προσχωρήσουν στις τάξεις της ανερχόμενης θρησκείας [μιας αποστατικής μορφής της Χριστιανοσύνης, η οποία υποστηριζόταν από Ρωμαίους αυτοκράτορες τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ.], άρχισαν να ανοίγουν έναν εύκολο δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθώντας να ανακαλύψουν αντιστοιχίες ανάμεσα στη Χριστιανοσύνη και στην Ειδωλολατρία, και έτσι να αναμείξουν αυτές τις δυο. Το πέτυχαν και με το παραπάνω. . . . Επειδή η παλιά θεολογία είχε αρκετούς κύριους θεούς, καθώς και πολλούς ημίθεους και των δύο φύλων, οι Ειδωλολατροχριστιανοί (αν θα μπορούσαμε να επινοήσουμε έναν όρο) καταπιάστηκαν με την ανασυγκρότηση του καταλόγου για τη νέα θεολογία. Εκείνον τον καιρό, λοιπόν, επινοήθηκε η δοξασία των τριών Θεών—ο Θεός ο Πατέρας, ο Θεός ο Γιος και ο Θεός το Άγιο Πνεύμα».

Μερικοί κληρικοί προσπάθησαν να δώσουν Γραφική χροιά στη διδασκαλία τους παραθέτοντας εδάφια όπως το εδάφιο 1 Ιωάννη 5:7, αλλά ο αδελφός Ρώσσελ παρουσίασε αποδείξεις που έδειχναν ότι οι λόγιοι γνώριζαν πολύ καλά πως ένα κομμάτι εκείνου του εδαφίου ήταν παρεμβολή, νόθα προσθήκη που έκανε κάποιος αντιγραφέας προκειμένου να υποστηρίξει μια διδασκαλία η οποία δεν βρίσκεται στις Γραφές. Άλλοι υπέρμαχοι της Τριάδας προσέφευγαν στο εδάφιο Ιωάννης 1:1, αλλά η Σκοπιά ανέλυσε αυτό το εδάφιο με βάση τόσο το περιεχόμενο όσο και τα συμφραζόμενα για να δείξει ότι με κανέναν τρόπο αυτό δεν υποστήριζε την πίστη στην Τριάδα. Σε αρμονία με αυτό, η Σκοπιά έλεγε στο τεύχος του Ιουλίου 1883 (στην αγγλική): «Με περισσότερη μελέτη της Αγίας Γραφής και λιγότερη μελέτη εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, το θέμα αυτό θα είχε γίνει πιο σαφές σε όλους. Η δοξασία της τριάδας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη Γραφή».

Ο αδελφός Ρώσσελ εξέθετε απερίφραστα το πόσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος ότι πιστεύει στην Αγία Γραφή ενώ ταυτόχρονα διδάσκει μια δοξασία, όπως η Τριάδα, που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα λέει η Αγία Γραφή. Γι’ αυτό και έγραψε: «Σε τι κυκεώνα αντιφάσεων και σύγχυσης βρίσκονται εκείνοι που λένε ότι ο Ιησούς και ο Πατέρας είναι ένας Θεός! Κάτι τέτοιο θα ενείχε την ιδέα ότι ο Κύριός μας Ιησούς ενεργούσε υποκριτικά όταν βρισκόταν στη γη και απλώς παρίστανε ότι προσευχόταν απευθυνόμενος στον Θεό, εφόσον Εκείνος ο Ίδιος ήταν αυτός ο Θεός. . . . Επιπλέον, ο Πατέρας ήταν ανέκαθεν αθάνατος, συνεπώς δεν μπορούσε να πεθάνει. Πώς, λοιπόν, μπόρεσε να πεθάνει ο Ιησούς; Όλοι οι Απόστολοι είναι ψευδομάρτυρες όταν διακηρύττουν το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού αν Εκείνος δεν πέθανε. Ωστόσο, οι Γραφές δηλώνουν ότι Εκείνος πέθανε πραγματικά».d

Έτσι, από τον πρώτο καιρό της σύγχρονης ιστορίας τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέρριψαν ανυποχώρητα το δόγμα του Χριστιανικού κόσμου περί Τριάδας, τασσόμενοι υπέρ της λογικής και ενισχυτικής διδασκαλίας της ίδιας της Αγίας Γραφής.e Το έργο που κάνουν για να γνωστοποιήσουν αυτές τις αλήθειες και να δώσουν στους ανθρώπους παντού την ευκαιρία να τις ακούσουν έχει πάρει διαστάσεις στις οποίες δεν έχει φτάσει ποτέ από κανένα άλλο άτομο ή ομάδα, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν.

Ποια Είναι η Κατάσταση των Νεκρών;

Από τον καιρό που ο Κ. Τ. Ρώσσελ ήταν νεαρός τον απασχολούσε πολύ το τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους ανθρώπους που δεν έχουν δεχτεί την προμήθεια του Θεού για σωτηρία. Όταν ήταν ακόμα παιδί πίστευε αυτά που έλεγαν οι κληρικοί για την κόλαση· νόμιζε ότι κήρυτταν το Λόγο του Θεού. Έβγαινε έξω τη νύχτα και έγραφε με κιμωλία Γραφικά εδάφια σε εμφανή μέρη με σκοπό να προειδοποιηθούν οι εργάτες που περνούσαν από εκεί και να σωθούν από την τρομερή καταδίκη των αιώνιων βασάνων.

Αργότερα, όταν είχε ήδη διαπιστώσει μόνος του τι διδάσκει στην πραγματικότητα η Αγία Γραφή, κάποιος σύντροφός του ανέφερε ότι ο Ρώσσελ έλεγε το εξής: «Αν η Αγία Γραφή διδάσκει πράγματι ότι τα αιώνια βάσανα είναι ο προορισμός όλων εκτός από τους αγίους, τότε αυτό θα πρέπει να κηρύττεται—μάλιστα, να διατυμπανίζεται από τις στέγες των σπιτιών κάθε εβδομάδα, κάθε μέρα, κάθε ώρα· αν δεν διδάσκει κάτι τέτοιο, τότε αυτό το γεγονός θα πρέπει να γίνει γνωστό και να αφαιρεθεί αυτό το απεχθές στίγμα που ατιμάζει το άγιο όνομα του Θεού».

Από τον πρώτο καιρό της Γραφικής μελέτης που έκανε ο Κ. Τ. Ρώσσελ διέκρινε καθαρά ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασάνων για τις ψυχές μετά το θάνατο. Πιθανότατα σε αυτό βοηθήθηκε από τον Τζορτζ Στορς, εκδότη του περιοδικού Βιβλικός Εξεταστής (Bible Examiner), τον οποίο ο αδελφός Ρώσσελ ανέφερε με θερμή εκτίμηση στα συγγράμματά του και ο οποίος είχε γράψει και ο ίδιος πολλά για τα όσα είχε διακρίνει από την Αγία Γραφή σχετικά με την κατάσταση των νεκρών.

Και η ψυχή; Μήπως οι Σπουδαστές της Γραφής υποστήριζαν τη δοξασία ότι η ψυχή είναι ένα πνευματικό μέρος του ανθρώπου, κάτι που επιζεί μετά το θάνατο του σώματος; Απεναντίας, το 1903 η Σκοπιά (στην αγγλική) δήλωσε: «Πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά ότι το μάθημα δεν είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή, αλλά ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή ή ον. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη φύση—τον αέρα που αναπνέουμε: αποτελείται από οξυγόνο και άζωτο, κανένα από τα οποία δεν είναι ατμόσφαιρα ή αέρας· αλλά όταν αυτά τα δύο συνδυαστούν, όπως συνδυάζονται σε σωστές χημικές αναλογίες, εκείνο που προκύπτει είναι ατμόσφαιρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Ο Θεός μάς μιλάει από αυτή την άποψη, ότι δηλαδή ο καθένας μας είναι ψυχή. Δεν απευθύνεται στο σώμα μας ούτε στην πνοή της ζωής μας, απευθύνεται σε εμάς ως νοήμονα όντα ή ψυχές. Όταν απήγγειλε την τιμωρία για την παραβίαση του νόμου του, δεν απευθύνθηκε συγκεκριμένα στο σώμα του Αδάμ, αλλά στον άνθρωπο, στην ψυχή, στο νοήμον ον: ‘Εσύ!’ ‘Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει’. ‘Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει’.—Γέν. 2:17· Ιεζ. 18:20». Αυτό ήταν σε αρμονία με όσα είχε δηλώσει η Σκοπιά από τον Απρίλιο του 1881.f

Τότε λοιπόν, πώς αναπτύχτηκε η δοξασία για την έμφυτη αθανασία των ανθρώπινων ψυχών; Από ποιον προήλθε; Αφού ο αδελφός Ρώσσελ εξέτασε προσεκτικά τόσο τη Βιβλική όσο και τη θρησκευτική ιστορία, έγραψε στη Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1894 (στην αγγλική): «Καταφανώς δεν προήλθε από την Αγία Γραφή . . . Η Αγία Γραφή δηλώνει με σαφήνεια ότι ο άνθρωπος είναι θνητός, ότι είναι δυνατόν να επέλθει θάνατος σε αυτόν. . . . Αν εξετάσουμε τις σελίδες της ιστορίας, διαπιστώνουμε πως, μολονότι το δόγμα της αθανασίας του ανθρώπου δεν διδάσκεται από τους θεόπνευστους μάρτυρες του Θεού, αποτελεί το πρωτεύον χαρακτηριστικό όλων των ειδωλολατρικών θρησκειών. . . . Δεν αληθεύει λοιπόν το ότι ο Σωκράτης και ο Πλάτων ήταν οι πρώτοι που δίδαξαν αυτό το δόγμα: το δίδαξε πριν από αυτούς τους δύο κάποιος άλλος δάσκαλος, ο οποίος ήταν μάλιστα ικανότερός τους. . . . Την πρώτη αναφορά αυτής της ψεύτικης διδασκαλίας τη βρίσκουμε στην πιο αρχαία ιστορία που είναι γνωστή στον άνθρωπο—στην Αγία Γραφή. Ο ψευδοδιδάσκαλος ήταν ο Σατανάς».g

Η «Μάνικα» Στρέφεται στην Κόλαση

Σε αρμονία με την έντονη επιθυμία που είχε ο αδελφός Ρώσσελ να αφαιρέσει από το όνομα του Θεού το απεχθές στίγμα που προέκυπτε από τη διδασκαλία για μια κόλαση αιώνιων βασάνων, έγραψε ένα φυλλάδιο με θέμα «Διδάσκουν οι Γραφές ότι ο Μισθός της Αμαρτίας Είναι Αιώνια Βάσανα;» (Η Παλαιά Θεολογία [The Old Theology], 1889) Σε αυτό έλεγε:

«Η θεωρία για τα αιώνια βάσανα είχε ειδωλολατρική προέλευση, μολονότι έτσι όπως την πίστευαν οι ειδωλολάτρες δεν αποτελούσε την ανελέητη δοξασία όπως αυτή κατέληξε να γίνει αργότερα, όταν άρχισε σταδιακά να προσαρτίζεται στην κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη την περίοδο της ανάμειξής της με ειδωλολατρικές φιλοσοφίες το δεύτερο αιώνα. Στη μεγάλη αποστασία έμενε να προσθέσει στις ειδωλολατρικές φιλοσοφίες τις φρικτές λεπτομέρειες τις οποίες πιστεύουν τόσο πολλοί σήμερα, να τις ζωγραφίσει στους τοίχους των εκκλησιών, όπως έγινε στην Ευρώπη, να τις γράψει στα δόγματά τους και στους ύμνους τους και να παραποιήσει το Λόγο του Θεού έτσι ώστε να δώσει μια φαινομενική θεϊκή υποστήριξη σε αυτή τη βλασφημία που ατιμάζει τον Θεό. Και έτσι, η ευπιστία της σημερινής εποχής τη δέχεται ως κληρονομιά, όχι από τον Κύριο ή από τους αποστόλους ή από τους προφήτες, αλλά από το πνεύμα συμβιβασμού το οποίο θυσίασε την αλήθεια και τη λογική και παραποίησε επαίσχυντα τις δοξασίες της Χριστιανοσύνης, στο όνομα μιας ανόσιας φιλοδοξίας και πάλης για δύναμη, πλούτη και οπαδούς. Τα αιώνια βάσανα ως τιμωρία για την αμαρτία ήταν άγνωστα στους πατριάρχες της παλιάς εποχής· ήταν άγνωστα στους προφήτες της Ιουδαϊκής εποχής· και ήταν άγνωστα στον Κύριο και στους αποστόλους· ωστόσο, αποτελούν την κύρια δοξασία της Κατ’ Όνομα Χριστιανοσύνης από την εποχή της μεγάλης αποστασίας και μετά—το μαστίγιο μέσω του οποίου οι εύπιστοι, οι αδαείς και οι δεισιδαίμονες του κόσμου οδηγούνται σε δουλική υπακοή στην τυραννία. Τα αιώνια βάσανα προτάσσονταν σε όλους όσους πρόβαλλαν αντίσταση στην εξουσία της Ρώμης ή την απέρριπταν, και αυτά έπλητταν τους ανθρώπους και στην παρούσα ζωή όσο καιρό η Ρώμη είχε δύναμη».

Ο αδελφός Ρώσσελ γνώριζε πολύ καλά ότι η πλειονότητα των λογικών ανθρώπων δεν πίστευε στ’ αλήθεια τη δοξασία της κόλασης. Αλλά, όπως επισήμανε ο ίδιος, το 1896, στο βιβλιάριο Τι Διδάσκουσιν αι Γραφαί περί Άδου; «εφόσον αυτοί νομίζουν ότι η Αγία Γραφή τη διδάσκει, το κάθε βήμα που κάνουν προς την κατεύθυνση της πραγματικής νοημοσύνης και της αδελφικής καλοσύνης . . . είναι στις περισσότερες περιπτώσεις βήμα απομάκρυνσης από το Λόγο του Θεού, τον οποίο κατηγορούν εσφαλμένα για αυτή τη διδασκαλία».

Προκειμένου να κάνει τέτοια σκεπτόμενα άτομα να επιστρέψουν στο Λόγο του Θεού, παρουσίασε στο βιβλιάριο αυτό όλα τα εδάφια της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου στα οποία βρισκόταν η λέξη άδης, ώστε οι αναγνώστες να μπορούν να δουν μόνοι τους τι έλεγαν αυτά, και κατόπιν δήλωσε: «Ας ευγνωμονούμε τον Θεό που δεν βρίσκουμε κανένα μέρος αιώνιων βασάνων όπως διδάσκουν εσφαλμένα τα δόγματα και τα εκκλησιαστικά συγγράμματα, καθώς και πολλοί άμβωνες. Εντούτοις, βρήκαμε έναν ‘άδη’, σιεόλ, στον οποίο ήταν καταδικασμένη να πάει όλη η φυλή μας εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και από τον οποίο απολυτρώνονται όλοι μέσω του θανάτου του Κυρίου μας· και ότι ο ‘άδης’ είναι ο τάφος—η κατάσταση του θανάτου. Και βρίσκουμε και τη γέεννα (το δεύτερο θάνατο—ολοκληρωτική καταστροφή) η οποία φέρεται στην προσοχή μας ως η τελική τιμωρία όλων όσων, μετά την απολύτρωσή τους και την απόκτηση πλήρους γνώσης για την αλήθεια και πλήρους ικανότητας να υπακούν σε αυτήν, θα διαλέξουν παρ’ όλα αυτά το θάνατο διαλέγοντας μια πορεία εναντίωσης προς τον Θεό και τη δικαιοσύνη. Και η καρδιά μας λέει Αμήν. Αληθινές και δίκαιες οι οδοί σου, Βασιλιά των εθνών. Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δοξάσει το όνομά σου; Διότι είσαι ο μόνος όσιος. Διότι πάντα τα έθνη θα έρθουν και θα προσκυνήσουν ενώπιόν σου, διότι οι δίκαιες κρίσεις σου φανερώθηκαν».—Αποκ. 15:3, 4.

Τα όσα δίδασκε ήταν πηγή ενόχλησης και δυσφορίας για τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου. Το 1903 τον προκάλεσαν να πάρει μέρος σε μια δημόσια συζήτηση. Η κατάσταση των νεκρών ήταν ένα από τα θέματα στη σειρά συζητήσεων που κατέληξαν να γίνουν ανάμεσα στον Κ. Τ. Ρώσσελ και στον Δρ Ε. Λ. Ίτον, ο οποίος ενεργούσε ως εκπρόσωπος μιας ανεπίσημης συμμαχίας Προτεσταντών κληρικών στο δυτικό μέρος της Πενσυλβανίας.

Στη διάρκεια εκείνων των συζητήσεων ο αδελφός Ρώσσελ υποστήριξε σταθερά τον ισχυρισμό ότι «ο θάνατος είναι θάνατος και ότι, όταν χάνουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, εκείνα είναι πράγματι νεκρά, ότι δεν ζουν ούτε με τους αγγέλους ούτε με τους δαίμονες σε κάποιο μέρος απελπισίας». Για να το υποστηρίξει αυτό, αναφέρθηκε σε εδάφια όπως Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ρωμαίους 5:12· 6:23· και Γένεσις 2:17. Επίσης είπε: «Τα εδάφια είναι σε πλήρη αρμονία με την προσωπικότητα που εσείς και εγώ και οποιοσδήποτε άλλος σώος τας φρένας και λογικός άνθρωπος στον κόσμο θα παραδεχτεί ότι είναι η λογική και πρέπουσα προσωπικότητα του Θεού μας. Τι διακηρύττεται για τον ουράνιο Πατέρα μας; Ότι είναι δίκαιος, ότι είναι σοφός, ότι είναι στοργικός, ότι είναι ισχυρός. Όλοι οι Χριστιανοί θα αναγνωρίσουν ότι αυτές είναι οι ιδιότητες της θεϊκής προσωπικότητας. Αν αυτό αληθεύει, μπορούμε να βρούμε κάποια έννοια της λέξης σύμφωνα με την οποία να θεωρήσουμε ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ωστόσο τιμωρεί επί όλη την αιωνιότητα ένα δικό Του δημιούργημα, άσχετα με το ποια ήταν η αμαρτία; Δεν είμαι υπέρμαχος της αμαρτίας· δεν ζω μέσα στην αμαρτία εγώ ο ίδιος και ποτέ δεν υποστηρίζω την αμαρτία. . . . Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας για τους οποίους ο αδελφός μας [ο Δρ Ίτον] λέει ότι μιλούν ανευλαβώς βλασφημώντας τον Θεό και το άγιο όνομα του Ιησού Χριστού είναι όλοι τους άνθρωποι που έχουν διδαχτεί αυτή τη δοξασία περί αιώνιων βασάνων. Και όλοι οι δολοφόνοι, οι κλέφτες και οι αδικοπραγούντες που βρίσκονται στις φυλακές, διδάχτηκαν όλοι τους αυτή τη δοξασία. . . . Αυτές είναι κακές δοξασίες· βλάπτουν τον κόσμο εδώ και τόσο καιρό· ούτε κατά διάνοια δεν αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του Κυρίου μας, και ο αγαπητός μας αδελφός δεν έχει ακόμα καθαρίσει τον καπνό των σκοτεινών αιώνων από τα μάτια του».

Αναφέρεται ότι έπειτα από αυτή τη συζήτηση ένας κληρικός που βρισκόταν στο ακροατήριο πλησίασε τον Ρώσσελ και του είπε: «Χαίρομαι που σε βλέπω να στρέφεις τη μάνικα στην κόλαση και να σβήνεις τη φωτιά».

Προκειμένου να δώσει ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα στην αλήθεια για την κατάσταση των νεκρών, ο αδελφός Ρώσσελ υπηρέτησε σε μια εκτεταμένη σειρά μονοήμερων συνελεύσεων, από το 1905 ως το 1907, στις οποίες εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Στην Κόλαση και Πίσω! Ποιοι Βρίσκονται Εκεί; Ελπίδα για Επιστροφή Πολλών». Ο τίτλος αυτός ήταν εντυπωσιακός και προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον. Το κοινό γέμιζε ασφυκτικά χώρους συνελεύσεων σε πόλεις μεγάλες και μικρές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά προκειμένου να ακούσουν την ομιλία.

Ανάμεσα σε εκείνους που επηρεάστηκαν βαθιά από τα όσα λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την κατάσταση των νεκρών ήταν ένας φοιτητής πανεπιστημίου στο Σινσινάτι του Οχάιο, ο οποίος ετοιμαζόταν να γίνει Πρεσβυτεριανός κληρικός. Το 1913 έλαβε από το σαρκικό αδελφό του το βιβλιάριο Πού Είναι οι Νεκροί; που το είχε γράψει ο Τζον Έντγκαρ, ένας Σπουδαστής της Γραφής ο οποίος ήταν και γιατρός στη Σκωτία. Ο φοιτητής που έλαβε εκείνο το βιβλιάριο ήταν ο Φρέντερικ Φρανς. Αφού το διάβασε προσεκτικά, δήλωσε με σταθερότητα: «Αυτή είναι η αλήθεια». Χωρίς δισταγμό, άλλαξε τους στόχους που είχε στη ζωή και μπήκε στην ολοχρόνια διακονία ως βιβλιοπώλης ευαγγελιστής. Το 1920 έγινε μέλος του προσωπικού στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ύστερα από πολλά χρόνια έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και, αργότερα, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά.

Η Λυτρωτική Θυσία του Ιησού Χριστού

Το 1872, ενώ ο αδελφός Ρώσσελ και οι σύντροφοί του μελετούσαν τις Γραφές, είδαν από μια νέα άποψη το θέμα της αποκατάστασης, από την άποψη του λύτρου που έδωσε ο Ιησούς Χριστός. (Πράξ. 3:21) Ο αδελφός Ρώσσελ ενθουσιάστηκε όταν είδε στο εδάφιο Εβραίους 2:9 ότι ‘ο Ιησούς γεύτηκε θάνατο για κάθε άνθρωπο με τη χάρη του Θεού’. Αυτό δεν τον οδήγησε να πιστέψει στην παγκόσμια σωτηρία, επειδή γνώριζε ότι οι Γραφές έλεγαν επίσης πως κάθε άτομο πρέπει να ασκήσει πίστη στον Ιησού Χριστό για να σωθεί. (Πράξ. 4:12· 16:31) Άρχισε όμως να αντιλαμβάνεται—αν και όχι εντελώς αμέσως—ποια θαυμάσια ευκαιρία έκανε δυνατή για το ανθρώπινο γένος η λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Τους άνοιξε το δρόμο για να αποκτήσουν αυτό που είχε χάσει ο Αδάμ, την προοπτική για αιώνια ζωή με ανθρώπινη τελειότητα. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν αντιμετώπισε παθητικά αυτό το θέμα· διέκρινε την εξαιρετική σημασία του λύτρου και την υπερασπίστηκε με σθένος, ακόμα και όταν στενοί σύντροφοί του επέτρεψαν να διαφθαρεί ο τρόπος σκέψης τους από φιλοσοφικές απόψεις.

Στα μέσα του 1878, ο αδελφός Ρώσσελ είχε συμπληρώσει περίπου ενάμιση χρόνο ως βοηθός εκδότη του περιοδικού Ο Κήρυξ της Πρωίας (Herald of the Morning), του οποίου κύριος εκδότης ήταν ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ. Αλλά όταν ο Μπάρμπουρ, στο τεύχος του Αυγούστου 1878 του περιοδικού τους, εκφράστηκε υποτιμητικά για τη Γραφική διδασκαλία του λύτρου, ο Ρώσσελ απάντησε με μια σθεναρή υπεράσπιση αυτής της ζωτικής Βιβλικής αλήθειας.

Κάτω από τον τίτλο «Ο Εξιλασμός», ο Μπάρμπουρ είχε περιγράψει με ένα παράδειγμα πώς αισθανόταν σχετικά με τη διδασκαλία αυτήν, λέγοντας: «Στο αγόρι μου, ή σε κάποιον από τους υπηρέτες, λέω πως όταν ο Τζέιμς δαγκώνει την αδελφή του, εσύ θα πιάνεις μια μύγα, θα διαπερνάς το σώμα της με μια καρφίτσα, θα την καρφώνεις στον τοίχο, και εγώ θα συγχωρώ τον Τζέιμς. Αυτό δείχνει παραστατικά τη δοξασία της αναπλήρωσης». Μολονότι ο Μπάρμπουρ ισχυριζόταν πως πίστευε στο λύτρο, είπε πως η ιδέα ότι ο Χριστός μέσω του θανάτου του πλήρωσε το τίμημα της αμαρτίας χάρη των απογόνων του Αδάμ είναι «αντιγραφική και προσβάλλει όλες μας τις αντιλήψεις περί δικαιοσύνης».h

Στο αμέσως επόμενο τεύχος του Κήρυκος της Πρωίας (Σεπτέμβριος 1878), ο αδελφός Ρώσσελ αντιτάχτηκε έντονα σε αυτά που είχε γράψει ο Μπάρμπουρ. Ο Ρώσσελ ανέλυσε αυτά που έλεγαν πραγματικά οι Γραφές καθώς και το πόσο συνεπή ήταν αυτά με «την τελειότητα της δικαιοσύνης [του Θεού] και, τελικά, το μεγάλο Του έλεος και τη μεγάλη του αγάπη» όπως εκφράστηκαν μέσω της προμήθειας του λύτρου. (1 Κορ. 15:3· 2 Κορ. 5:18, 19· 1 Πέτρ. 2:24· 3:18· 1 Ιωάν. 2:2) Την επόμενη άνοιξη, έπειτα από επανειλημμένες προσπάθειες να βοηθήσει τον Μπάρμπουρ να δει τα πράγματα όπως τα έλεγε η Γραφή, ο Ρώσσελ απέσυρε την υποστήριξή του από τον Κήρυκα· και από το τεύχος του Ιουνίου 1879, το όνομά του έπαψε να εμφανίζεται ως βοηθού εκδότη στο έντυπο εκείνο. Η θαρραλέα, ασυμβίβαστη στάση του σχετικά με αυτή την κεντρική Βιβλική διδασκαλία είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Στη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προάσπισαν με συνέπεια τη Γραφική διδασκαλία του λύτρου. Το πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς της Σιών (Ιούλιος 1879, στην αγγλική) τόνιζε ότι «ανήκει τιμή στον Θεό . . . για την τέλεια θυσία του Χριστού». Το 1919, σε μια συνέλευση που διεξήγαγε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής, στο τυπωμένο πρόγραμμα ξεχώριζαν τα λόγια: «Καλώς Ήρθατε! Όλοι οι Πιστεύοντες στη Μεγάλη Λυτρωτική Θυσία». Το εσωτερικό του εξώφυλλου της Σκοπιάς εξακολουθεί να επισύρει την προσοχή στο λύτρο, λέγοντας σχετικά με το σκοπό του περιοδικού: «Ενθαρρύνει την πίστη στον Βασιλιά που έχει διορίσει ο Θεός, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος τώρα κυβερνάει, και του οποίου το χυμένο αίμα ανοίγει το δρόμο για να αποκτήσει το ανθρώπινο γένος αιώνια ζωή».

Προοδευτικοί, Όχι Προσκολλημένοι σε Δόγματα

Η σαφής κατανόηση του Λόγου του Θεού δεν ήρθε αμέσως. Σε πολλές περιπτώσεις οι Σπουδαστές της Γραφής συνελάμβαναν μια λεπτομέρεια του συνόλου της αλήθειας αλλά δεν διέκριναν ακόμα ολόκληρη την εικόνα. Ωστόσο, ήταν πρόθυμοι να μάθουν. Δεν ήταν προσκολλημένοι σε δόγματα· ήταν προοδευτικοί. Όσα μάθαιναν τα έλεγαν και σε άλλους. Δεν ζητούσαν να λάβουν την τιμή για τα πράγματα που δίδασκαν· επιζητούσαν να «διδάσκονται από τον Ιεχωβά». (Ιωάν. 6:45) Και έφτασαν στο σημείο να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά καθιστά δυνατή την κατανόηση των λεπτομερειών του σκοπού του στο δικό του καιρό και με το δικό του τρόπο.—Δαν. 12:9· παράβαλε Ιωάννης 16:12, 13.

Η εκμάθηση καινούριων πραγμάτων απαιτεί προσαρμογές στις απόψεις. Για να παραδεχτεί κάποιος τα λάθη και να κάνει επωφελείς αλλαγές χρειάζεται ταπεινότητα. Η ιδιότητα αυτή και οι καρποί της είναι πράγματα επιθυμητά στον Ιεχωβά, και μια τέτοια πορεία ελκύει έντονα εκείνους που αγαπούν την αλήθεια. (Σοφ. 3:12, ΜΝΚ) Αποτελεί, όμως, αντικείμενο χλευασμού από εκείνους οι οποίοι καυχιούνται για δόγματα που έχουν μείνει αμετάβλητα επί πολλούς αιώνες παρά το ότι αυτά τα διατύπωσαν ατελείς άνθρωποι.

Ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου

Στα μέσα της δεκαετίας του 1870, ο αδελφός Ρώσσελ και εκείνοι που με επιμέλεια εξέταζαν μαζί του τις Γραφές διέκριναν πως, όταν ο Κύριος θα επανερχόταν, θα ήταν αόρατος στα ανθρώπινα μάτια.—Ιωάν. 14:3, 19.

Ο αδελφός Ρώσσελ είπε αργότερα: «Λυπηθήκαμε πολύ για την πλάνη των Αντβεντιστών της Δεύτερης Έλευσης, οι οποίοι περίμεναν τον Χριστό με σάρκα και δίδασκαν ότι ο κόσμος και όλα όσα υπάρχουν σε αυτόν, εκτός από τους Αντβεντιστές της Δεύτερης Έλευσης, θα κατακαίονταν το 1873 ή το 1874, και των οποίων οι προκαθορισμένες χρονολογίες, οι απογοητεύσεις και οι ασαφείς αντιλήψεις γενικά ως προς το σκοπό και τον τρόπο του ερχομού του έφερναν, λίγο ή πολύ, όνειδος σε εμάς και σε όλους όσους επιθυμούσαν και διακήρυτταν την επερχόμενη Βασιλεία του. Αυτές οι εσφαλμένες απόψεις, τις οποίες έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι σχετικά με το σκοπό και τον τρόπο της επανόδου του Κυρίου, με έκαναν να γράψω ένα βιβλιάριο—‘Ο Σκοπός και ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου Ημών’ [‘The Object and Manner of Our Lord’s Return’]». Το βιβλιάριο αυτό εκδόθηκε το 1877. Με πρωτοβουλία του αδελφού Ρώσσελ τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν περίπου 50.000 αντίτυπα από αυτό.

Σε εκείνο το βιβλιάριο ο ίδιος έγραψε: «Πιστεύουμε ότι οι γραφές διδάσκουν πως, στον ερχομό Του και επί κάποιο χρονικό διάστημα μετά τον ερχομό Του, Εκείνος θα παραμένει αόρατος· κατόπιν θα κάνει έκδηλο ή φανερό τον Εαυτό του με κρίσεις και με διάφορες μορφές, ώστε να ‘Τον δει κάθε μάτι’». Προκειμένου να το υποστηρίξει αυτό, εξέτασε διάφορα εδάφια όπως το εδάφιο Πράξεις 1:11 (‘θα έρθει με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τον είδατε να φεύγει’—δηλαδή χωρίς να τον παρατηρεί ο κόσμος) και το εδάφιο Ιωάννης 14:19 («λίγο ακόμη και ο κόσμος δεν θα με βλέπει πια»). Ο αδελφός Ρώσσελ αναφέρθηκε επίσης στο γεγονός ότι Το Εμφατικό Δίγλωττο (The Emphatic Diaglott), το οποίο είχε πρωτοεκδοθεί σε ολοκληρωμένη μορφή το 1864 με μια διάστιχη λέξη προς λέξη αγγλική μετάφραση, παρείχε την απόδειξη ότι η λέξη παρουσία αντιστοιχούσε στην αγγλική λέξη presence (πρέζενς). Αναλύοντας τη χρήση αυτού του όρου στην Αγία Γραφή, ο Ρώσσελ εξήγησε στο βιβλιάριό του: «Η ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται γενικά σε σχέση με τη δεύτερη έλευση—η λέξη παρουσία, η οποία συχνά μεταφράζεται με την αγγλική λέξη coming [κάμινγκ, που σημαίνει ερχομός]—πάντοτε σημαίνει την προσωπική παρουσία, ότι έχει έρθει, έχει φτάσει, και ποτέ δεν σημαίνει ότι έρχεται, όπως χρησιμοποιούμε εμείς τη λέξη coming».

Όταν ο Ρώσσελ εξέτασε το σκοπό της παρουσίας του Χριστού ξεκαθάρισε ότι αυτή δεν θα πραγματοποιούνταν μέσα σε μια και μοναδική στιγμή που θα συγκλόνιζε τον κόσμο. «Η δεύτερη έλευση, όπως και η πρώτη», έγραψε, «καλύπτει μια χρονική περίοδο και δεν αποτελεί το συμβάν μιας στιγμής». Στη διάρκεια αυτού του καιρού, έγραψε, τα μέλη του ‘μικρού ποιμνίου’ θα λάβαιναν την ανταμοιβή τους με τον Κύριο ως συγκληρονόμοι στη Βασιλεία του· άλλοι, ίσως δισεκατομμύρια, θα λάβαιναν την ευκαιρία για τέλεια ζωή σε μια γη στην οποία θα είχε αποκατασταθεί η ομορφιά της Εδέμ.—Λουκ. 12:32.

Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ως αποτέλεσμα περισσότερης μελέτης των Γραφών, ο Ρώσσελ συνειδητοποίησε ότι ο Χριστός, όχι μόνο θα επανερχόταν αόρατα, αλλά και θα παρέμενε αόρατος, ακόμα και όταν θα έκανε έκδηλη την παρουσία του μέσω κρίσης στους πονηρούς.

Το 1876, όταν ο Ρώσσελ διάβασε για πρώτη φορά ένα αντίτυπο του περιοδικού Ο Κήρυξ της Πρωίας, έμαθε ότι υπήρχε και μια άλλη ομάδα τα μέλη της οποίας πίστευαν τότε ότι η επάνοδος του Χριστού θα ήταν αόρατη και τα οποία συνέδεαν εκείνη την επάνοδο με ευλογίες για όλες τις οικογένειες της γης. Από τον κ. Μπάρμπουρ, εκδότη εκείνου του εντύπου, ο Ρώσσελ πείστηκε επίσης ότι η αόρατη παρουσία του Χριστού είχε αρχίσει το 1874.i Αργότερα αυτό τονιζόταν με τον υπότιτλο «Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας», ο οποίος εμφανιζόταν στο εξώφυλλο της Σκοπιάς της Σιών.

Η αναγνώριση της παρουσίας του Χριστού ως αόρατης αποτέλεσε σημαντικό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτιζόταν η κατανόηση πολλών Βιβλικών προφητειών. Εκείνοι οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής συνειδητοποίησαν ότι η παρουσία του Κυρίου έπρεπε να είναι πρωταρχικού ενδιαφέροντος για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. (Μάρκ. 13:33-37) Ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για την επάνοδο του Κυρίου και επισήμαναν το γεγονός ότι είχαν ευθύνη να τη γνωστοποιήσουν, αλλά ακόμα δεν διέκριναν καθαρά όλες τις λεπτομέρειες. Ωστόσο, τα όσα το πνεύμα του Θεού τούς έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν σε ένα πολύ αρχικό στάδιο ήταν πραγματικά αξιοσημείωτα. Μία από αυτές τις αλήθειες περιελάμβανε κάποια εξαιρετικά σημαντική ημερομηνία που επισημαίνεται από Βιβλικές προφητείες.

Τέλος των Καιρών των Εθνών

Το θέμα της Βιβλικής χρονολόγησης αποτελούσε επί πολύ καιρό αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος για τα άτομα που μελετούσαν την Αγία Γραφή. Μερικοί σχολιαστές είχαν εκφράσει διάφορες απόψεις σχετικά με την προφητεία του Ιησού για ‘τους καιρούς των εθνών’ και σχετικά με το υπόμνημα του προφήτη Δανιήλ για το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα που αφορούσε το στέλεχος ενός δέντρου το οποίο ήταν δεμένο επί ‘εφτά καιρούς’.—Λουκ. 21:24· Δαν. 4:10-17.

Από το 1823, ο Τζον Α. Μπράουν, του οποίου το έργο δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο της Αγγλίας, είχε υπολογίσει ότι οι ‘εφτά καιροί’ του κεφαλαίου 4 του Δανιήλ ήταν διάρκειας 2.520 ετών. Αλλά δεν διέκρινε ξεκάθαρα τη χρονολογία με την οποία άρχισε αυτή η προφητική χρονική περίοδος ή το πότε θα τελείωνε. Ωστόσο, συνέδεσε αυτούς τους ‘εφτά καιρούς’ με τους Καιρούς των Εθνών του εδαφίου Λουκάς 21:24. Το 1844, ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ένας Βρετανός κληρικός, επέσυρε την προσοχή στο 1914 ως πιθανή χρονολογία για το τέλος των ‘εφτά καιρών’ του Δανιήλ, αλλά εξέφρασε επίσης και μια εναλλακτική άποψη με την οποία υποδείκνυε τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1849 ο Ρόμπερτ Σίλι, από το Λονδίνο, επεξεργάστηκε το θέμα αυτό με παρόμοιο τρόπο. Το αργότερο γύρω στο 1870, ένα έντυπο που εξέδιδε ο Τζόζεφ Σάις και ορισμένοι σύντροφοί του, και το οποίο τυπωνόταν στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, περιείχε υπολογισμούς οι οποίοι υποδείκνυαν το 1914 ως σημαντική χρονολογία, μολονότι το σκεπτικό που περιείχε βασιζόταν σε χρονολόγηση την οποία αργότερα απέρριψε ο Κ. Τ. Ρώσσελ.

Κατόπιν, στα τεύχη του Αυγούστου, του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου 1875 του Κήρυκος της Πρωίας, ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ βοήθησε στο να εναρμονιστούν διάφορες λεπτομέρειες στις οποίες άλλοι είχαν επιστήσει την προσοχή. Ο Μπάρμπουρ, χρησιμοποιώντας μια χρονολόγηση που είχε συντάξει ο Κρίστοφερ Μπόουεν, κληρικός από την Αγγλία, και την είχε δημοσιεύσει ο Ε. Μπ. Έλιοτ, ταύτισε την αρχή των Καιρών των Εθνών με την απομάκρυνση του Βασιλιά Σεδεκία από το θρόνο, όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25, 26, και υπέδειξε το 1914 ως το έτος που θα σημείωνε το τέλος των Καιρών των Εθνών.

Στις αρχές του 1876, ο Κ. Τ. Ρώσσελ έλαβε ένα αντίτυπο του Κήρυκος της Πρωίας. Αμέσως έγραψε στον Μπάρμπουρ και κατόπιν, το καλοκαίρι, έμεινε λίγο καιρό μαζί του στη Φιλαδέλφεια, εξετάζοντας μεταξύ άλλων πραγμάτων διάφορες προφητικές χρονικές περιόδους. Ύστερα από λίγο, σε ένα άρθρο με τίτλο «Καιροί των Εθνών: Πότε Τελειώνουν;», ο Ρώσσελ εξέτασε επίσης με λογικό τρόπο το θέμα αυτό μέσα από τις Γραφές και δήλωσε πως από ό,τι έδειχναν οι αποδείξεις «οι εφτά καιροί θα τελειώσουν το 1914 μ.Χ.». Το άρθρο αυτό εμφανίστηκε στο τεύχος του Οκτωβρίου 1876 του περιοδικού Βιβλικός Εξεταστής.j Το βιβλίο Τρεις Κόσμοι και η Σοδειά Αυτού του Κόσμου (Three Worlds, and the Harvest of This World), που το δημοσίευσε το 1877 ο Ν. Χ. Μπάρμπουρ σε συνεργασία με τον Κ. Τ. Ρώσσελ, κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Από τότε, ορισμένα από τα πρώτα τεύχη της Σκοπιάς, όπως τα τεύχη του Δεκεμβρίου 1879 και του Ιουλίου 1880, επέσυραν την προσοχή στο 1914 Κ.Χ., χαρακτηρίζοντάς το εξαιρετικά σημαντικό έτος από την άποψη των Βιβλικών προφητειών. Το 1889 ολόκληρο το τέταρτο κεφάλαιο του Τόμου Β΄ της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος (που αργότερα ονομάστηκε Γραφικαί Μελέται) ήταν αφιερωμένο στην εξέταση του θέματος «Οι Καιροί των Εθνών». Αλλά τι θα σήμαινε το τέλος των Καιρών των Εθνών;

Οι Σπουδαστές της Γραφής δεν ήταν απολύτως σίγουροι για το τι θα συνέβαινε. Ήταν πεπεισμένοι πως η κατάληξη δεν θα ήταν να κατακαεί η γη και να αφανιστεί η ανθρώπινη ζωή. Ήξεραν, όμως, ότι θα αποτελούσε βαρυσήμαντο σημείο σε σχέση με τη θεϊκή διακυβέρνηση. Αρχικά νόμιζαν ότι μέχρι εκείνη τη χρονολογία η Βασιλεία του Θεού θα είχε ήδη αποκτήσει πλήρη, παγκόσμιο έλεγχο. Όταν δεν συνέβη αυτό, δεν κλονίστηκε η πεποίθησή τους στις Βιβλικές προφητείες που επισήμαιναν εκείνη τη χρονολογία. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αντί για εκείνο που νόμιζαν, η χρονολογία αυτή είχε αποτελέσει απλώς ένα εναρκτήριο σημείο σε σχέση με τη διακυβέρνηση της Βασιλείας.

Παρόμοια, στην αρχή πίστευαν επίσης ότι οι παγγήινες αναταραχές που θα αποκορυφώνονταν σε αναρχία (η οποία πίστευαν ότι σχετιζόταν με τον πόλεμο «της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου») θα προηγούνταν αυτής της χρονολογίας. (Αποκ. 16:14) Ύστερα όμως, δέκα χρόνια πριν από το 1914, η Σκοπιά άφησε να εννοηθεί ότι η παγκόσμια αναταραχή που θα κατέληγε στην εκμηδένιση των ανθρώπινων θεσμών θα ερχόταν αμέσως μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών. Ανέμεναν ότι το έτος 1914 θα αποτελούσε σημαντικό σημείο στροφής για την Ιερουσαλήμ, εφόσον η προφητεία έλεγε πως ‘η Ιερουσαλήμ θα καταπατιόταν’ ώσπου να ολοκληρωθούν οι Καιροί των Εθνών. Όταν είδαν ότι το 1914 πλησίαζε και ωστόσο εκείνοι δεν είχαν πεθάνει ως άνθρωποι ούτε είχαν ‘αρπαχτεί στα σύννεφα’ για να συναντήσουν τον Κύριο—σε αρμονία με προγενέστερες προσδοκίες—άρχισαν να ελπίζουν με ειλικρίνεια ότι η μεταλλαγή τους θα λάβαινε χώρα στο τέλος των Καιρών των Εθνών.—1 Θεσ. 4:17.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια και εκείνοι εξέταζαν και επανεξέταζαν τις Γραφές, η πίστη τους στις προφητείες παρέμενε ισχυρή και δεν δίσταζαν να δηλώνουν αυτά που περίμεναν ότι θα συνέβαιναν. Προσπαθούσαν να μην είναι δογματικοί αναφορικά με λεπτομέρειες οι οποίες δεν αναφέρονταν άμεσα στις Γραφές, πράγμα που το κατάφερναν σε ποικίλους βαθμούς.

Μήπως το «Ξυπνητήρι» Χτύπησε Πολύ Νωρίς;

Οπωσδήποτε προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή στον κόσμο το 1914 με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος επί πολλά χρόνια καλούνταν απλώς ο Μεγάλος Πόλεμος, αλλά αυτή δεν οδήγησε αμέσως σε ανατροπή όλων των ανθρώπινων κυβερνήσεων που υπήρχαν τότε. Μετά το 1914, καθώς εξελίσσονταν ορισμένα γεγονότα σε σχέση με την Παλαιστίνη, οι Σπουδαστές της Γραφής πίστεψαν ότι έβλεπαν αποδείξεις σημαντικών αλλαγών για το Ισραήλ. Αλλά, πέρασαν μήνες και μετά χρόνια, και οι Σπουδαστές της Γραφής δεν έλαβαν την ουράνια ανταμοιβή τους όπως προσδοκούσαν. Πώς το αντιμετώπισαν αυτό;

Η Σκοπιά 1 Φεβρουαρίου 1916 (στην αγγλική) επέσυρε συγκεκριμένα την προσοχή στην 1η Οκτωβρίου 1914 και κατόπιν είπε: «Αυτό ήταν το τελευταίο χρονικό σημείο το οποίο μας υπέδειξε η Βιβλική χρονολόγηση αναφορικά με τις εμπειρίες της Εκκλησίας. Μήπως ο Κύριος μάς είπε ότι τότε θα πηγαίναμε [στον ουρανό]; Όχι. Τι είπε; Ο Λόγος του και οι εκπληρώσεις προφητειών φαινόταν να επισημαίνουν αλάνθαστα ότι εκείνη η ημερομηνία σήμανε το τέλος των Καιρών των Εθνών. Εμείς συμπεράναμε ότι η ‘μεταλλαγή’ της Εκκλησίας θα λάβαινε χώρα ακριβώς σε εκείνη την ημερομηνία ή πριν από αυτήν. Αλλά ο Θεός δεν μας είπε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μας επέτρεψε να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα· και πιστεύουμε ότι αυτό αποδείχτηκε αναγκαία δοκιμή για τους απανταχού αγαπητούς αγίους του Θεού». Μήπως, όμως, αυτές οι εξελίξεις απέδειξαν ότι η ένδοξη ελπίδα τους ήταν μάταιη; Όχι. Απλώς σήμαινε ότι δεν συνέβαιναν όλα τόσο σύντομα όσο περίμεναν εκείνοι.

Μερικά χρόνια πριν από το 1914, ο Ρώσσελ είχε γράψει: «Προφανώς η χρονολόγηση (οι χρονολογικές προφητείες γενικά) δεν είχε σκοπό να δώσει στο λαό του Θεού ακριβείς χρονολογικές πληροφορίες για το καθετί στο πέρασμα των αιώνων. Προφανώς ο σκοπός της ήταν περισσότερο να χρησιμεύσει ως ξυπνητήρι για να αφυπνίζει και να δραστηριοποιεί το λαό του Κυρίου στον κατάλληλο καιρό. . . . Αλλά ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ο Οκτώβριος του 1914 θα περάσει και ότι δεν θα συμβεί καμιά σοβαρή πτώση της δύναμης των Εθνών. Τι θα αποδείξει ή θα αναιρέσει αυτό; Δεν θα αναιρέσει κανένα χαρακτηριστικό του Θεϊκού Σχεδίου των Αιώνων. Το λυτρωτικό τίμημα που καταβλήθηκε στον Γολγοθά θα εξακολουθήσει να αποτελεί εγγύηση για την τελική εκπλήρωση του μεγάλου Θεϊκού Προγράμματος για την αποκατάσταση των ανθρώπων. Η ‘υψηλή κλήση’ που έχουν τα μέλη της Εκκλησίας, να υποφέρουν μαζί με τον Λυτρωτή και να δοξαστούν μαζί του ως μέλη δικά του ή ως η Νύφη του, θα εξακολουθήσει να είναι η ίδια. . . . Το μόνο πράγμα το οποίο θα επηρεαστεί από τη χρονολόγηση θα είναι η ώρα για την επίτευξη αυτών των ένδοξων ελπίδων για την Εκκλησία και για τον κόσμο. . . . Και αν αυτή η ημερομηνία περάσει, αυτό απλώς θα αποδείξει ότι η χρονολόγησή μας, το ‘ξυπνητήρι’ μας, χτύπησε λίγο νωρίτερα από τη σωστή ώρα. Θα το θεωρούσαμε μεγάλη συμφορά αν το ξυπνητήρι μας μάς ξυπνούσε λίγες στιγμές νωρίτερα το πρωί κάποιας σπουδαίας μέρας γεμάτης χαρά και ικανοποίηση; Σίγουρα όχι!»

Αλλά εκείνο το «ξυπνητήρι» δεν είχε χτυπήσει πολύ νωρίς. Στην πραγματικότητα, εκείνο που δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στα όσα ανέμεναν ήταν οι εμπειρίες για τις οποίες το «ξυπνητήρι» τούς είχε ξυπνήσει.

Έπειτα από μερικά χρόνια, όταν το φως είχε γίνει πιο λαμπρό, οι ίδιοι αναγνώρισαν: ‘Πολλοί από τους προσφιλείς αγίους νόμισαν ότι ολόκληρο το έργο τελείωσε. . . . Αγάλλονταν ως συνέπεια των ευκρινών ενδείξεων ότι ο κόσμος είχε τερματιστεί, ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν κοντά και ότι η μέρα της απελευθέρωσής τους πλησίαζε. Πλην όμως παρέβλεψαν κάτι άλλο που έπρεπε να γίνει. Τα καλά νέα τα οποία είχαν λάβει οι ίδιοι έπρεπε να κηρυχτούν και στους άλλους· επειδή η εντολή του Ιησού ήταν: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθαίος 24:14)’—Σκοπιά 15 Μαΐου 1925.

Καθώς άρχισαν να εκτυλίσσονται τα γεγονότα μετά το 1914 και καθώς οι Σπουδαστές της Γραφής τα σύγκριναν με τα όσα είχε προείπει ο Κύριος, έφτασαν σιγά-σιγά στο σημείο να κατανοήσουν ότι ζούσαν στις τελευταίες μέρες του παλιού συστήματος και μάλιστα ότι ζούσαν σε αυτές από το 1914 και μετά. Επίσης κατανόησαν ότι το έτος 1914 είχε αρχίσει η αόρατη παρουσία του Χριστού και ότι αυτό είχε γίνει, όχι με το να επανέλθει εκείνος προσωπικά (έστω και αόρατα) στα περίχωρα της γης, αλλά με το να κατευθύνει την προσοχή του στη γη ως Βασιλιάς που κυβερνάει. Διέκριναν και αποδέχτηκαν τη ζωτική ευθύνη που είχαν να διακηρύξουν «αυτά τα καλά νέα της βασιλείας» για μαρτυρία σε όλα τα έθνη στη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας.—Ματθ. 24:3-14.

Ποιο ήταν ακριβώς το άγγελμα για τη Βασιλεία το οποίο έπρεπε να κηρύξουν; Είχε καμιά διαφορά από το άγγελμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνα;

Η Βασιλεία του Θεού, η Μόνη Ελπίδα του Ανθρώπινου Γένους

Ως αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης του Λόγου του Θεού, οι Σπουδαστές της Γραφής που σχετίζονταν με τον αδελφό Ρώσσελ κατανόησαν ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν η κυβέρνηση την οποία ο Ιεχωβά είχε υποσχεθεί να ιδρύσει μέσω του Γιου του για την ευλογία του ανθρώπινου γένους. Ο Ιησούς Χριστός, στον ουρανό, θα έπαιρνε μαζί του ως κυβερνήτες ένα «μικρό ποίμνιο» που θα το είχε επιλέξει ο Θεός μέσα από το ανθρώπινο γένος. Κατανόησαν ότι αυτή την κυβέρνηση την εκπροσωπούσαν πιστοί άντρες της παλιάς εποχής οι οποίοι θα υπηρετούσαν ως άρχοντες σε όλη τη γη. Αυτοί αναφέρονταν ως «αρχαίοι αριστείς».—Λουκ. 12:32· Δαν. 7:27, ΜΝΚ· Αποκ. 20:6· Ψαλμ. 45:16.

Ο Χριστιανικός κόσμος δίδασκε επί πολύ καιρό ότι οι βασιλιάδες κυβερνούσαν «ελέω Θεού», με σκοπό να παραμένει ο λαός σε υποταγή. Αλλά αυτοί οι Σπουδαστές της Γραφής είδαν από τις Γραφές ότι το μέλλον των ανθρώπινων κυβερνήσεων δεν ήταν εξασφαλισμένο μέσω κάποιας θεϊκής εγγύησης. Σε αρμονία με τα όσα μάθαιναν, η Σκοπιά του Δεκεμβρίου 1881 (στην αγγλική) δήλωσε: «Η ίδρυση αυτής της βασιλείας θα περιλαμβάνει ασφαλώς την ανατροπή όλων των βασιλειών της γης, εφόσον όλες—ακόμα και οι καλύτερες από αυτές—είναι θεμελιωμένες στην αδικία και στα άνισα δικαιώματα καθώς και στην καταπίεση των πολλών και στη μεροληψία υπέρ των λίγων—εφόσον διαβάζουμε: ‘Θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας’».—Δαν. 2:44.

Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα κατασυντρίβονταν αυτές οι καταπιεστικές βασιλείες, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν ακόμα πολλά να μάθουν. Δεν είχαν ακόμα κατανοήσει πλήρως πώς θα εξαπλώνονταν τα οφέλη της Βασιλείας του Θεού σε όλο το ανθρώπινο γένος. Όμως, δεν συνέχεαν τη Βασιλεία του Θεού με ένα αόριστο αίσθημα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ή με την κυριαρχία κάποιας θρησκευτικής ιεραρχίας η οποία χρησιμοποιούσε το κοσμικό κράτος ως όργανό της.

Μέχρι το 1914 οι πιστοί δούλοι του Θεού οι οποίοι έζησαν στην προχριστιανική περίοδο δεν είχαν αναστηθεί στη γη ως αρχοντικοί εκπρόσωποι του Μεσσιανικού Βασιλιά, όπως αναμενόταν, ούτε οι υπόλοιποι από το «μικρό ποίμνιο» είχαν ενωθεί με τον Χριστό στην ουράνια Βασιλεία εκείνο το έτος. Εντούτοις, η Σκοπιά 15 Φεβρουαρίου 1915 (στην αγγλική) δήλωσε με πεποίθηση ότι το 1914 ήταν ο ορισμένος καιρός «για να αναλάβει ο Κύριός μας τη μεγάλη Του δύναμη και να βασιλέψει», θέτοντας έτσι τέλος στις χιλιετίες της χωρίς διακοπή κυριαρχίας των Εθνών. Στο τεύχος 1 Ιουλίου 1920, η Σκοπιά επιβεβαίωσε αυτή τη θέση και τη συνέδεσε με τα καλά νέα που είχε προείπει ο Ιησούς ότι θα διακηρύττονταν σε όλη τη γη πριν από το τέλος. (Ματθ. 24:14) Στη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής που έγινε στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1922, αυτή η κατανόηση επαναδιατυπώθηκε σε μια γενική απόφαση, και ο αδελφός Ρόδερφορντ παρότρυνε τους παρευρισκομένους στη συνέλευση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του».

Εντούτοις, εκείνον τον καιρό οι Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν ότι η ίδρυση της Βασιλείας, η πλήρης εγκαθίδρυσή της στον ουρανό, δεν θα λάβαινε χώρα παρά μόνο όταν θα είχαν ενδοξαστεί και τα τελευταία μέλη της νύφης του Χριστού. Συνεπώς, ένα πραγματικό ορόσημο σημειώθηκε το 1925, όταν η Σκοπιά 15 Μαρτίου δημοσίευσε το άρθρο ‘Η Γέννηση του Έθνους’. Το άρθρο αυτό παρουσίαζε μια διαφωτιστική μελέτη του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης. Το άρθρο προσκόμιζε αποδείξεις για το ότι η Μεσσιανική Βασιλεία είχε γεννηθεί—εγκαθιδρυθεί—το 1914, ότι ο Χριστός είχε αρχίσει τότε να κυβερνάει από τον ουράνιο θρόνο του και ότι από τότε ο Σατανάς είχε ριχτεί από τον ουρανό εδώ κάτω στα περίχωρα της γης. Αυτά ήταν τα καλά νέα που έπρεπε να διακηρύξουν, τα νέα ότι η Βασιλεία του Θεού βρισκόταν ήδη σε λειτουργία. Πόσο υποκίνησε αυτή η διαφωτισμένη κατανόηση τους διαγγελείς της Βασιλείας να κηρύξουν μέχρι τα πέρατα της γης!

Με κάθε κατάλληλο μέσο, ο λαός του Ιεχωβά έδωσε μαρτυρία για το ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορούσε να φέρει μόνιμη ανακούφιση και να επιλύσει τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα που πλήττουν το ανθρώπινο γένος. Το 1931 το άγγελμα αυτό μεταδόθηκε με μια ραδιοφωνική εκπομπή του Ι. Φ. Ρόδερφορντ από το πιο εκτεταμένο διεθνές δίκτυο μετάδοσης. Το κείμενο εκείνης της εκπομπής δημοσιεύτηκε επίσης σε πολλές γλώσσες στο βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου—εκατομμύρια αντίτυπα του οποίου διανεμήθηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Εκτός από την εκτεταμένη διανομή στο κοινό, έγιναν ειδικές προσπάθειες για να φτάσουν αντίτυπα στα χέρια πολιτικών, εξεχόντων επιχειρηματιών και κληρικών.

Μεταξύ άλλων πραγμάτων, εκείνο το βιβλιάριο έλεγε: ‘Οι παρούσες άδικες κυβερνήσεις του κόσμου δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά απολύτως ελπίδα στο λαό. Η κρίση του Θεού εναντίον τους δηλώνει ότι αυτές πρέπει να καταστραφούν. Συνεπώς, η μία και μοναδική ελπίδα του κόσμου είναι η δίκαιη βασιλεία ή κυβέρνηση του Θεού με τον Χριστό Ιησού ως αόρατο Κυβερνήτη της’. Συνειδητοποιούσαν ότι εκείνη η Βασιλεία θα φέρει αληθινή ειρήνη και ασφάλεια στο ανθρώπινο γένος. Υπό τη διακυβέρνησή της η γη θα γίνει αληθινός παράδεισος και οι αρρώστιες και ο θάνατος δεν θα υπάρχουν πια.—Αποκ. 21:4, 5.

Τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού εξακολουθούν να είναι κεντρικός άξονας των πεποιθήσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Από το τεύχος 1 Μαρτίου 1939 (στην αγγλική), το κύριο περιοδικό τους, το οποίο τώρα εκδίδεται σε 110 και πλέον γλώσσες, φέρει τον τίτλο Η Σκοπιά—Αναγγέλλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά.

Αλλά, προτού η διακυβέρνηση της Βασιλείας μεταμορφώσει τη γη σε παράδεισο, έπρεπε να εξαλειφτεί το παρόν πονηρό σύστημα. Πώς θα γινόταν αυτό;

Ο Πόλεμος της Μεγάλης Μέρας του Θεού του Παντοδύναμου

Ο παγκόσμιος πόλεμος που άρχισε το 1914 έσεισε συθέμελα το υπάρχον σύστημα πραγμάτων. Για λίγο καιρό φάνηκε ότι τα γεγονότα θα εξελίσσονταν όπως ανέμεναν οι Σπουδαστές της Γραφής.

Τον Αύγουστο του 1880, ο αδελφός Ρώσσελ είχε γράψει: «Κατανοούμε ότι, προτού η ανθρώπινη οικογένεια αποκατασταθεί ή έστω αρχίσει να ευλογείται, όλες οι παρούσες βασιλείες της γης οι οποίες τώρα δεσμεύουν και καταπιέζουν το ανθρώπινο γένος θα ανατραπούν και ότι η βασιλεία του Θεού θα αναλάβει τον έλεγχο και ότι η ευλογία και η αποκατάσταση θα έρθουν μέσω της καινούριας βασιλείας». Πώς θα λάβαινε χώρα αυτή η ‘ανατροπή των βασιλειών’; Βασιζόμενος στις συνθήκες που μπορούσε τότε να βλέπει ότι αναπτύσσονταν στον κόσμο, ο Ρώσσελ πίστευε πως στη διάρκεια του πολέμου του Αρμαγεδδώνα ο Θεός θα χρησιμοποιούσε τις αντιμαχόμενες φατρίες των ανθρώπων για να καταρρίψουν τους υπάρχοντες θεσμούς. Είπε: «Το έργο της συντριβής των ανθρώπινων αυτοκρατοριών αρχίζει. Η δύναμη που θα τις καταρρίψει ήδη δρα. Οι άνθρωποι οργανώνουν ήδη τις δυνάμεις τους χρησιμοποιώντας ονόματα όπως κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μηδενιστές, κτλ.».

Το βιβλίο Η Ημέρα της Εκδικήσεως (που αργότερα ονομάστηκε Η Μάχη του Αρμαγεδδώνος), το οποίο εκδόθηκε το 1897 (στην αγγλική), έκανε μια πιο εκτενή ανάπτυξη του τρόπου με τον οποίο οι Σπουδαστές της Γραφής κατανοούσαν τότε αυτό το θέμα, λέγοντας τα εξής: ‘Ο Κύριος, μέσω της υπερέχουσας πρόνοιάς του, θα αναλάβει γενικά ο ίδιος αυτό το μεγάλο στράτευμα των δυσαρεστημένων—πατριωτών, μεταρρυθμιστών, σοσιαλιστών, ηθικολόγων, αναρχικών, αμαθών και απελπισμένων—και θα χρησιμοποιήσει τις ελπίδες, τους φόβους, τις μωρίες και την ιδιοτέλειά τους, σύμφωνα με τη θεϊκή του σοφία, έτσι ώστε να επιτελέσει τις δικές του μεγαλοπρεπείς προθέσεις στην κατάρριψη των παρόντων θεσμών και για την προπαρασκευή του ανθρώπου για τη Βασιλεία της Δικαιοσύνης’. Συνεπώς, αυτοί κατανοούσαν ότι ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνα θα συνδεόταν με βίαιη κοινωνική επανάσταση.

Αλλά θα ήταν ο Αρμαγεδδών απλώς μια μάχη ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φατρίες του ανθρώπινου γένους, μια κοινωνική επανάσταση που θα τη χρησιμοποιούσε ο Θεός για να καταρρίψει τους υπάρχοντες θεσμούς; Καθώς δινόταν μεγαλύτερη προσοχή στα εδάφια που σχετίζονταν με αυτό το θέμα, η Σκοπιά 1 Αυγούστου 1925 επέσυρε την προσοχή στα εδάφια Ζαχαρίας 14:1-3 και είπε: ‘Με αυτό πρέπει να κατανοηθεί ότι όλα τα έθνη της γης, υπό την ηγεμονία του Σατανά, θα συναθροιστούν για να πολεμήσουν εναντίον της τάξης Ιερουσαλήμ, δηλαδή εναντίον εκείνων οι οποίοι στέκονται στο πλευρό του Κυρίου . . . Αποκάλυψη 16:14, 16’.

Το επόμενο έτος, στο βιβλίο Απελευθέρωσις, η προσοχή συγκεντρώθηκε στον πραγματικό σκοπό αυτού του πολέμου, με τα εξής λόγια: ‘Τώρα ο Ιεχωβά, σε αρμονία με το Λόγο του, θα εκδηλώσει τη δύναμή του τόσο ξεκάθαρα και αδιαφιλονίκητα ώστε οι άνθρωποι θα πειστούν για την ασεβή τους πορεία και θα μπορέσουν να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός. Αυτή ήταν η αιτία για την οποία ο Θεός επέφερε το μεγάλο κατακλυσμό, κατέρριψε τον Πύργο της Βαβέλ, κατέστρεψε το στράτευμα του Σενναχειρείμ, του Ασσύριου βασιλιά, και καταπόντισε τους Αιγυπτίους· και αυτή είναι η αιτία για την οποία θα επιφέρει τώρα μια άλλη μεγάλη αναταραχή στον κόσμο. Οι προγενέστερες καταστροφές δεν ήταν παρά σκιές αυτής της καταστροφής που τώρα επίκειται. Η συγκέντρωση θα γίνει στη μεγάλη μέρα του Θεού του Παντοδύναμου. Είναι «η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» (Ιωήλ 2:31), τότε που ο Θεός θα κάνει για τον εαυτό του όνομα. Στη μεγάλη αυτή και τελική μάχη οι άνθρωποι κάθε έθνους και λαού και γλώσσας θα μάθουν ότι ο Ιεχωβά είναι ο παντοδύναμος, πάνσοφος και δίκαιος Θεός’. Αλλά οι δούλοι του Ιεχωβά στη γη έλαβαν την προειδοποίηση: ‘Στη μεγάλη αυτή μάχη κανένας Χριστιανός δεν θα καταφέρει έστω και το ελάχιστο χτύπημα. Και το κάνουν αυτό επειδή ο Ιεχωβά είπε: «Διότι η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού»’. Οπωσδήποτε ο πόλεμος για τον οποίο γίνεται λόγος εδώ δεν ήταν εκείνος που έκαναν τα έθνη μεταξύ τους και ο οποίος άρχισε το 1914. Αυτός ο πόλεμος δεν είχε έρθει ακόμα.

Υπήρχαν και άλλα ερωτήματα στα οποία χρειαζόταν να δοθεί κάποια απάντηση με βάση τις Γραφές. Ένα από αυτά αφορούσε την ταυτότητα της Ιερουσαλήμ που θα καταπατιόταν μέχρι το τέλος των Καιρών των Εθνών, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Λουκάς 21:24· και σε συνάφεια με αυτό υπήρχε ο προσδιορισμός της ταυτότητας του Ισραήλ ο οποίος αναφέρεται σε τόσο πολλές προφητείες αποκατάστασης.

Θα Αποκαθιστούσε ο Θεός τους Εβραίους στην Παλαιστίνη;

Οι Σπουδαστές της Γραφής ήταν γνώστες των πολλών προφητειών αποκατάστασης οι οποίες είχαν δοθεί στον αρχαίο Ισραήλ από τους προφήτες του Θεού. (Ιερ. 30:18· 31:8-10· Αμώς 9:14, 15· Ρωμ. 11:25, 26) Μέχρι το 1932 η κατανόηση που είχαν ήταν ότι εκείνες οι προφητείες εφαρμόζονταν συγκεκριμένα στους κατά γράμμα Εβραίους. Πίστευαν, λοιπόν, ότι ο Θεός θα έδειχνε και πάλι εύνοια στον Ισραήλ, αποκαθιστώντας σιγά-σιγά τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, ανοίγοντας τα μάτια τους για να δουν την αλήθεια σχετικά με τον Ιησού ως Λυτρωτή και Μεσσιανικό Βασιλιά και χρησιμοποιώντας τους ως μέσο για να παράσχει ευλογίες σε όλα τα έθνη. Έχοντας αυτή την κατανόηση, ο αδελφός Ρώσσελ μίλησε σε μεγάλα ακροατήρια Εβραίων στη Νέα Υόρκη καθώς και στην Ευρώπη με το θέμα «Ο Σιωνισμός στις Προφητείες», και ο αδελφός Ρόδερφορντ έγραψε, το 1925, το βιβλίο Παρηγορία δια τους Ιουδαίους (Comfort for the Jews).

Αλλά σιγά-σιγά έγινε φανερό ότι όσα λάβαιναν χώρα στην Παλαιστίνη σχετικά με τους Εβραίους δεν ήταν η εκπλήρωση των μεγαλειωδών προφητειών του Ιεχωβά για την αποκατάσταση. Η ερήμωση ήρθε στην Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνα επειδή οι Ιουδαίοι είχαν απορρίψει τον Γιο του Θεού, τον Μεσσία, εκείνον που ήταν σταλμένος στο όνομα του Ιεχωβά. (Δαν. 9:25-27· Ματθ. 23:38, 39) Γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι ως λαός αυτοί δεν είχαν αλλάξει στάση. Δεν υπήρχε μετάνοια για την εσφαλμένη πράξη που διέπραξαν οι πρόγονοί τους. Η επιστροφή μερικών στην Παλαιστίνη δεν είχε υποκινηθεί από αγάπη για τον Θεό ή από την επιθυμία να μεγαλυνθεί το όνομά του μέσω εκπλήρωσης του Λόγου του. Αυτό εξηγήθηκε ξεκάθαρα στο δεύτερο τόμο του εντύπου Διεκδίκησις, το οποίο εκδόθηκε από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά το 1932.k Η ορθότητα αυτής της θέσης επιβεβαιώθηκε το 1949, όταν το Κράτος του Ισραήλ, το οποίο τότε πρόσφατα είχε σχηματιστεί ως χώρα και ως πατρίδα για τους Εβραίους, έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών, δείχνοντας έτσι ότι την εμπιστοσύνη του δεν την έθετε στον Ιεχωβά, αλλά στα πολιτικά έθνη του κόσμου.

Τα όσα είχαν λάβει χώρα σε εκπλήρωση εκείνων των προφητειών αποκατάστασης έδειχναν προς κάποια άλλη κατεύθυνση. Οι δούλοι του Ιεχωβά άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ο πνευματικός Ισραήλ, ‘ο Ισραήλ του Θεού’, που τον αποτελούν οι χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί, ήταν εκείνος ο οποίος, σε εκπλήρωση του σκοπού του Θεού, απολάμβανε ειρήνη με τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. (Γαλ. 6:16) Τώρα τα μάτια τους είχαν ανοίξει ώστε να διακρίνουν στην πολιτεία του Θεού με αυτούς τους αληθινούς Χριστιανούς μια θαυμάσια πνευματική εκπλήρωση εκείνων των υποσχέσεων αποκατάστασης. Με τον καιρό έφτασαν επίσης στο σημείο να κατανοήσουν ότι η Ιερουσαλήμ, η οποία εξυψώθηκε στο τέλος των Καιρών των Εθνών, δεν ήταν απλώς μια επίγεια πόλη ούτε καν ένας λαός στη γη που αντιπροσωπευόταν από εκείνη την πόλη, αλλά απεναντίας ήταν η «ουράνια Ιερουσαλήμ», στην οποία ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, δίνοντάς του κυβερνητική εξουσία το 1914.—Εβρ. 12:22.

Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά τα ζητήματα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονταν σε καλύτερη θέση για να φέρουν σε πέρας, χωρίς προσωποληψία προς οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, το διορισμό να κηρύξουν τα καλά νέα της Βασιλείας «σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη».—Ματθ. 24:14.

Σε ποιον πρέπει να δοθεί η τιμή για όλες αυτές τις εξηγήσεις της Αγίας Γραφής οι οποίες έχουν εμφανιστεί στα έντυπα της Σκοπιάς;

Το Μέσο με το Οποίο Διδάσκονται οι Δούλοι του Ιεχωβά

Ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι, μετά την επιστροφή του στον ουρανό, θα έστελνε στους μαθητές του το άγιο πνεύμα. Αυτό θα χρησίμευε ως βοηθός, οδηγώντας τους «σε όλη την αλήθεια». (Ιωάν. 14:26· 16:7, 13) Ο Ιησούς είπε επίσης ότι, ως ο Κύριος των αληθινών Χριστιανών, θα είχε έναν ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’, έναν ‘πιστό οικονόμο’, ο οποίος θα έδινε πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ στο υπηρετικό προσωπικό, στους εργαζόμενους στον οίκο της πίστης. (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42) Ποιος είναι αυτός ο πιστός και φρόνιμος δούλος;

Το πρώτο κιόλας τεύχος της Σκοπιάς (στην αγγλική) έκανε νύξη των εδαφίων Ματθαίος 24:45-47 όταν δήλωσε ότι ο σκοπός των εκδοτών εκείνου του περιοδικού ήταν να διατηρούνται άγρυπνοι ως προς τα γεγονότα που θα σχετίζονταν με την παρουσία του Χριστού, καθώς και να δίνουν πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’ στον οίκο της πίστης. Αλλά ο εκδότης του περιοδικού δεν ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ήταν ο πιστός και φρόνιμος δούλος.

Έτσι, στο τεύχος του Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1881 του περιοδικού (στην αγγλική), ο Κ. Τ. Ρώσσελ δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι κάθε μέλος αυτού του σώματος του Χριστού μετέχει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στο ευλογημένο έργο παροχής τροφής στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης. ‘Ποιος είναι λοιπόν ο πιστός και φρόνιμος δούλος τον οποίο διόρισε ο Κύριός του πάνω στο υπηρετικό προσωπικό του’, για να τους δίνει τροφή στον κατάλληλο καιρό; Δεν είναι εκείνο το ‘μικρό ποίμνιο’ των καθιερωμένων δούλων οι οποίοι εκπληρώνουν πιστά τις ευχές της καθιέρωσής τους—το σώμα του Χριστού—και δεν είναι ολόκληρο το σώμα ατομικά και συλλογικά, το οποίο δίνει την τροφή στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης—στη μεγάλη ομάδα των πιστευόντων; Ευλογημένος είναι εκείνος ο δούλος (ολόκληρο το σώμα τού Χριστού) τον οποίο ο Κύριός του όταν έρθει (ελθών, Κείμενο) θα τον βρει να το κάνει αυτό. ‘Αληθινά σας λέω: Θα τον διορίσει πάνω σε όλα τα υπάρχοντά του’».

Ωστόσο, ύστερα από μια δεκαετία περίπου, η σύζυγος του αδελφού Ρώσσελ εξέφρασε δημόσια την ιδέα ότι ο ίδιος ο Ρώσσελ ήταν ο πιστός και φρόνιμος δούλος.l Η άποψη την οποία εξέφρασε αυτή σχετικά με την ταυτότητα του ‘πιστού δούλου’ έφτασε στο σημείο να είναι γενικά αποδεκτή από τους Σπουδαστές της Γραφής επί 30 περίπου χρόνια. Ο αδελφός Ρώσσελ δεν απέρριψε αυτή την άποψή τους, αλλά ο ίδιος προσωπικά απέφευγε να κάνει τέτοια εφαρμογή στο εδάφιο αυτό και τόνιζε την αντίθεσή του προς την ιδέα μιας τάξης κληρικών εντεταλμένων να διδάσκουν το Λόγο του Θεού σε αντίθεση με μια τάξη λαϊκών οι οποίοι δεν είχαν αυτή την εντολή. Η κατανόηση που εξέφρασε ο αδελφός Ρώσσελ το 1881 ότι ο πιστός και φρόνιμος δούλος ήταν στην πραγματικότητα ένας συλλογικός δούλος, αποτελούμενος από όλα τα μέλη του χρισμένου από το πνεύμα σώματος του Χριστού στη γη, επιβεβαιώθηκε στη Σκοπιά 1 Μαρτίου 1927.—Παράβαλε Ησαΐας 43:10.

Πώς έβλεπε ο αδελφός Ρώσσελ το ρόλο που έπαιζε ο ίδιος; Μήπως ισχυριζόταν ότι του είχε δοθεί κάποια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό; Στη Σκοπιά 15 Ιουλίου 1906 (σελίδα 229, στην αγγλική), ο Ρώσσελ απάντησε με ταπεινότητα: «Όχι, αγαπητοί αδελφοί, δεν ισχυρίζομαι ότι έχω κάποια ανωτερότητα ούτε υπερφυσική δύναμη, μεγαλοπρέπεια ή εξουσία· ούτε φιλοδοξώ να εξυψώσω τον εαυτό μου στα μάτια των αδελφών μου του οίκου της πίστης παρά μόνο με τον τρόπο για τον οποίο ο Κύριος έδωσε παρότρυνση, λέγοντας: ‘Όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας πρέπει να είναι δούλος σας’. (Ματθ. 20:27) . . . Οι αλήθειες που παρουσιάζω, ως εκπρόσωπος του Θεού, δεν αποκαλύφτηκαν με οράματα ή όνειρα ούτε μέσω ηχηρής φωνής του Θεού ούτε όλες ταυτόχρονα, αλλά σταδιακά . . . Ούτε αυτή η ξεκάθαρη αποκάλυψη της αλήθειας οφείλεται στην ευφυΐα ή στην οξύτητα αντίληψης κάποιου ανθρώπου, αλλά στο απλούστατο γεγονός ότι έχει έρθει ο ορισμένος καιρός του Θεού· και αν δεν μιλούσα εγώ και δεν μπορούσε να βρεθεί άλλος για να χρησιμοποιηθεί, τότε θα φώναζαν οι ίδιες οι πέτρες».

Οι αναγνώστες της Σκοπιάς ενθαρρύνονταν να αποβλέπουν στον Ιεχωβά ως τον Μεγάλο Εκπαιδευτή τους, πράγμα για το οποίο ενθαρρύνονται και σήμερα όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 30:20, ΜΝΚ) Αυτό τονίστηκε έντονα στη Σκοπιά 1 Δεκεμβρίου 1931, στο άρθρο «Διδακτοί Θεού», το οποίο δήλωνε: ‘Η Σκοπιά αναγνωρίζει ότι η αλήθεια ανήκει στον Ιεχωβά, και όχι σε κάποιο πλάσμα. Η Σκοπιά δεν είναι όργανο κάποιου ανθρώπου ή ομάδας ανθρώπων ούτε εκδίδεται ανάλογα με τις επιθυμίες ανθρώπων. . . . Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Δάσκαλος των γιων του. Βεβαίως, η δημοσίευση αυτών των αληθειών γίνεται από ατελείς ανθρώπους, και για αυτόν το λόγο αυτές δεν είναι απολύτως τέλειες στην παρουσίασή τους· αλλά εκτίθενται με τέτοιον τρόπο που να αντανακλά την αλήθεια του Θεού την οποία διδάσκει στα παιδιά του’.

Τον πρώτο αιώνα, όταν εγείρονταν ερωτήματα που αφορούσαν δοξασίες ή διαδικασίες, αυτά παραπέμπονταν σε ένα κεντρικό κυβερνών σώμα το οποίο αποτελούνταν από πνευματικούς πρεσβυτέρους. Οι αποφάσεις λαβαίνονταν έπειτα από εξέταση των όσων έλεγαν οι θεόπνευστες Γραφές καθώς και των αποδείξεων που έδειχναν αν κάποια δραστηριότητα ήταν σε αρμονία με εκείνες τις Γραφές και αν ευοδώνονταν ως αποτέλεσμα της επενέργειας του αγίου πνεύματος. Οι αποφάσεις διαβιβάζονταν γραπτώς στις εκκλησίες. (Πράξ. 15:1–16:5) Την ίδια αυτή διαδικασία ακολουθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα.

Παρέχεται πνευματική εκπαίδευση μέσω άρθρων περιοδικών, μέσω βιβλίων, προγραμμάτων συνελεύσεων και σχεδίων για ομιλίες προς την εκκλησία—όλα αυτά ετοιμάζονται υπό την κατεύθυνση του Κυβερνώντος Σώματος του πιστού και φρόνιμου δούλου. Το περιεχόμενό τους δείχνει καθαρά ότι αυτά που προείπε ο Ιησούς βγαίνουν αληθινά σήμερα—ότι πράγματι έχει μια τάξη πιστού και φρόνιμου δούλου η οποία διδάσκει με οσιότητα ‘όλα όσα παρήγγειλε εκείνος’· ότι αυτοί που χρησιμοποιούνται είναι «σε εγρήγορση», άγρυπνοι ως προς τα γεγονότα που εκπληρώνουν Βιβλικές προφητείες και ιδιαίτερα σε σχέση με την παρουσία του Χριστού· ότι βοηθούν θεοφοβούμενους ανθρώπους να κατανοήσουν τι περιλαμβάνεται στο «να τηρούν» αυτά που παρήγγειλε ο Ιησούς και να αποδεικνύουν έτσι ότι είναι στ’ αλήθεια μαθητές του.—Ματθ. 24:42· 28:20· Ιωάν. 8:31, 32.

Προοδευτικά, με το πέρασμα των ετών, σταμάτησαν διάφορες συνήθειες που μπορεί να είχαν ως αποτέλεσμα το να στρέφεται ακατάλληλη προσοχή σε ορισμένους ανθρώπους που σχετίζονται με την ετοιμασία της πνευματικής τροφής. Μέχρι το θάνατο του Κ. Τ. Ρώσσελ, το όνομά του ως εκδότη αναγραφόταν σχεδόν σε κάθε τεύχος της Σκοπιάς. Πολλές φορές, ονόματα ή αρχικά άλλων αρθρογράφων έκαναν την εμφάνισή τους στο τέλος των άρθρων που ετοίμαζαν. Κατόπιν, από το τεύχος 1 Δεκεμβρίου 1916 (στην αγγλική), η Σκοπιά, αντί να δείχνει το όνομα ενός ανθρώπου ως εκδότη, περιείχε έναν κατάλογο με τα ονόματα μιας εκδοτικής επιτροπής. Στο τεύχος 1 Ιανουαρίου 1932 (15 Οκτωβρίου 1931, στην αγγλική) έπαψε να εμφανίζεται και αυτός ο κατάλογος και τη θέση του πήρε το εδάφιο Ησαΐας 54:13. Το εδάφιο αυτό λέει: ‘Πάντες οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου’. Από το 1942 ο γενικός κανόνας είναι ότι τα έντυπα που εκδίδει η Εταιρία Σκοπιά δεν επισύρουν την προσοχή σε κανένα άτομο ως συγγραφέα.a Υπό την επίβλεψη του Κυβερνώντος Σώματος, αφιερωμένοι Χριστιανοί από τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και τα νησιά λαβαίνουν μέρος στην ετοιμασία αυτής της ύλης που προορίζεται για χρήση των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Αλλά όλη η τιμή δίνεται στον Ιεχωβά Θεό.

Το Φως Λάμπει Ολοένα και Περισσότερο

Όπως φαίνεται από τη σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η εμπειρία τους ήταν σαν αυτήν που περιγράφει το εδάφιο Παροιμίαι 4:18: «Η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα». Η έκχυση του φωτός ήταν προοδευτική, ακριβώς όπως το φως που απλώνεται νωρίς το χάραμα δίνει τη θέση του στο φως του ήλιου και στο πλήρες φως μιας καινούριας μέρας. Βλέποντας τα πράγματα υπό το φως που ήταν διαθέσιμο, είχαν κατά καιρούς ελλιπείς, ακόμα και ανακριβείς, απόψεις. Όσο σκληρά και αν προσπαθούσαν, απλούστατα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ορισμένες προφητείες παρά μόνο όταν αυτές άρχιζαν να εκπληρώνονται. Καθώς ο Ιεχωβά έριχνε περισσότερο φως στο Λόγο του μέσω του πνεύματός Του, οι δούλοι του υπήρξαν ταπεινά πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές.

Αυτή η προοδευτική κατανόηση δεν περιορίστηκε στην πρώτη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας τους. Εξακολουθεί να λαβαίνει χώρα μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα, το 1962 έγινε μια προσαρμογή στην κατανόηση σχετικά με ‘τις ανώτερες εξουσίες’ των εδαφίων Ρωμαίους 13:1-7.

Επί πολλά χρόνια οι Σπουδαστές της Γραφής δίδασκαν ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ ήταν ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Γιατί; Στις Σκοπιές 15 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 1929, παρατέθηκαν διάφοροι κοσμικοί νόμοι και καταδείχτηκε ότι κάτι που επιτρεπόταν σε μια χώρα απαγορευόταν σε κάποια άλλη. Επίσης επισύρθηκε η προσοχή σε κοσμικούς νόμους οι οποίοι απαιτούσαν από τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που απαγόρευε ο Θεός ή απαγόρευαν αυτό που ο Θεός πρόσταζε τους δούλους του να κάνουν. Λόγω της ειλικρινούς επιθυμίας τους να δείχνουν σεβασμό προς την υπέρτατη εξουσία του Θεού, οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν τη γνώμη ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ πρέπει να είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Εξακολουθούσαν να υπακούν στους κοσμικούς νόμους, αλλά η έμφαση δινόταν στην υπακοή στον Θεό πρώτα. Αυτό ήταν σημαντικό μάθημα, το οποίο τους ενίσχυσε στη διάρκεια των ετών της παγκόσμιας αναταραχής που ακολούθησε. Αλλά δεν κατανοούσαν ξεκάθαρα αυτά που έλεγαν τα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7.

Ύστερα από χρόνια έγινε μια προσεκτική επανεξέταση των εδαφίων, σε συνάρτηση με τα συμφραζόμενα και το νόημά τους στο φως όλης της υπόλοιπης Αγίας Γραφής. Ως αποτέλεσμα, το 1962 διαπιστώθηκε ότι ‘οι ανώτερες εξουσίες’ είναι οι κοσμικοί κυβερνήτες, αλλά, με τη βοήθεια της Μετάφρασης Νέου Κόσμου, έγινε πλήρως αντιληπτή η αρχή της σχετικής υποταγής.b Αυτό δεν απαίτησε κάποια μεγάλη αλλαγή στη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά προς τις κυβερνήσεις του κόσμου, διόρθωσε όμως την κατανόηση που είχαν για ένα σημαντικό τμήμα των Γραφών. Στο μεταξύ, ο κάθε Μάρτυρας είχε την ευκαιρία να εξετάσει προσεκτικά αν πράγματι ζούσε σύμφωνα με τις ευθύνες που είχε τόσο προς τον Θεό όσο και προς τις κοσμικές εξουσίες. Αυτή η ξεκάθαρη κατανόηση σχετικά με ‘τις ανώτερες εξουσίες’ έχει χρησιμεύσει ως προστασία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα σε χώρες όπου κύματα εθνικισμού και κραυγές για μεγαλύτερη ελευθερία καταλήγουν σε ξεσπάσματα βίας και στο σχηματισμό καινούριων κυβερνήσεων.

Τον επόμενο χρόνο, το 1963, παρουσιάστηκε μια διευρυμένη εφαρμογή για τη ‘Βαβυλώνα τη Μεγάλη’.c (Αποκ. 17:5) Η εξέταση της κοσμικής και της θρησκευτικής ιστορίας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η επιρροή της αρχαίας Βαβυλώνας έχει διαποτίσει, όχι μόνο το Χριστιανικό κόσμο, αλλά και κάθε μέρος της γης. Έτσι κατανοήθηκε ότι η Βαβυλώνα η Μεγάλη ήταν ολόκληρη η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος έχει καταστήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ικανούς να βοηθούν πολύ περισσότερους ανθρώπους, που έχουν διαφορετικό παρελθόν, να ανταποκριθούν στη Βιβλική εντολή: «Βγείτε από αυτήν, λαέ μου».—Αποκ. 18:4.

Πράγματι, η εξέλιξη των γεγονότων που προειπώθηκαν σε ολόκληρο το βιβλίο της Αποκάλυψης έχει προμηθεύσει άφθονη πνευματική διαφώτιση. Το 1917 δημοσιεύτηκε (στην αγγλική) μια μελέτη της Αποκάλυψης στο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Αλλά ‘η ημέρα του Κυρίου’, η οποία αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 1:10, μόλις άρχιζε τότε· πολλά από αυτά που είχαν προειπωθεί δεν είχαν συμβεί ακόμα και δεν είχαν κατανοηθεί πλήρως. Ωστόσο, οι εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα μετέπειτα χρόνια έριξαν περισσότερο φως στο νόημα εκείνου του μέρους της Αγίας Γραφής, και αυτά τα γεγονότα είχαν μεγάλη επίδραση στην πολύ διαφωτιστική μελέτη της Αποκάλυψης που δημοσιεύτηκε το 1930 στους δυο τόμους που είχαν τον τίτλο Φως. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 εμφανίστηκαν τα πιο ενημερωμένα βιβλία «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!» Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! (“Babylon the Great Has Fallen!” God’s Kingdom Rules!) και ‘Τότε Ετελέσθη το Μυστήριον του Θεού’ (“Then Is Finished the Mystery of God”). Έπειτα από δυο δεκαετίες έγινε και άλλη μια βαθιά μελέτη σχετικά με εκείνο το μέρος της Αγίας Γραφής. Η συμβολική γλώσσα της Αποκάλυψης αναλύθηκε προσεκτικά στο φως παρόμοιων εκφράσεων σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής. (1 Κορ. 2:10-13) Επανεξετάστηκαν γεγονότα του εικοστού αιώνα τα οποία εκπλήρωναν τις προφητείες. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν το 1988 στο συναρπαστικό βιβλίο Αποκάλυψη—Το Μεγαλειώδες Αποκορύφωμά της Πλησιάζει!

Στα πρώτα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας τους τέθηκαν τα θεμέλια. Προμηθεύτηκε άφθονη, πολύτιμη πνευματική τροφή. Τα πρόσφατα χρόνια έχει προμηθευτεί μεγαλύτερη ποικιλία ύλης για μελέτη της Αγίας Γραφής με σκοπό να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τόσο των ώριμων Χριστιανών όσο και των καινούριων μελετητών που προέρχονται από πολλά υπόβαθρα. Η συνεχιζόμενη μελέτη των Γραφών μαζί με την εκπλήρωση των θεϊκών προφητειών έχουν σε πολλές περιπτώσεις καταστήσει δυνατή τη διατύπωση Βιβλικών διδασκαλιών με μεγαλύτερη σαφήνεια. Λόγω του ότι η μελέτη του Λόγου του Θεού που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι προοδευτική, αυτοί έχουν άφθονη πνευματική τροφή, ακριβώς όπως προείπαν οι Γραφές ότι θα συνέβαινε στους δούλους του Θεού. (Ησ. 65:13, 14) Ποτέ δεν κάνουν προσαρμογές στις απόψεις με το σκοπό να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί από τον κόσμο, υιοθετώντας τις εκφυλιζόμενες ηθικές αξίες του. Απεναντίας, η ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά δείχνει ότι οι αλλαγές γίνονται με το σκοπό να προσκολληθούν ακόμα πιο πολύ στην Αγία Γραφή, ώστε να μοιάζουν περισσότερο με τους πιστούς Χριστιανούς του πρώτου αιώνα και έτσι να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί από τον Θεό.

Συνεπώς, η εμπειρία τους βρίσκεται σε αρμονία με την προσευχή του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε σε συγχριστιανούς του: «Δεν έχουμε πάψει να προσευχόμαστε για εσάς και να ζητάμε να γεμίσετε με την ακριβή γνώση του θελήματός του με κάθε σοφία και πνευματική κατανόηση, για να περπατήσετε αντάξια του Ιεχωβά με σκοπό να τον ευαρεστείτε πλήρως καθώς συνεχίζετε να καρποφορείτε όσον αφορά κάθε καλό έργο και να αυξάνετε στην ακριβή γνώση του Θεού».—Κολ. 1:9, 10.

Αυτή η αύξηση σε ακριβή γνώση για τον Θεό είχε επίσης σχέση και με το όνομά τους—Μάρτυρες του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 120]

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ πρόθυμα αναγνώριζε τη βοήθεια που του έδωσαν άλλοι στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Γραφικής του μελέτης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 122]

Εξετάζουν προσωπικά τις αποδείξεις για το ότι η Αγία Γραφή είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 123]

Οι Σπουδαστές της Γραφής διέκριναν ότι η δικαιοσύνη του Θεού βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με τη σοφία, την αγάπη και τη δύναμή του

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 127]

Ο Ρώσσελ διέκρινε καθαρά ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασάνων μετά το θάνατο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 129]

Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι δεν πίστευαν τη δοξασία της κόλασης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 132]

Η σταθερή στάση του Ρώσσελ όσον αφορά το λύτρο είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 134]

Μπόρεσαν να διακρίνουν ότι οι Βιβλικές προφητείες υποδείκνυαν με σαφήνεια το 1914

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 136]

Δεν συνέβησαν όλα τόσο σύντομα όσο περίμεναν

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 139]

Τα καλά νέα που πρέπει να διακηρυχτούν: Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήδη σε λειτουργία!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 140]

Θα ήταν ο Αρμαγεδδών απλώς μια κοινωνική επανάσταση;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 141]

Τελικά, το 1932, προσδιορίστηκε η ταυτότητα του αληθινού «Ισραήλ του Θεού»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 143]

«Ο πιστός και φρόνιμος δούλος»—πρόσωπο ή τάξη;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 146]

Προοδευτικά, σταμάτησαν συνήθειες που μπορεί να έστρεφαν ακατάλληλη προσοχή σε ορισμένους ανθρώπους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 148]

Οι αλλαγές που γίνονται έχουν σκοπό τη μεγαλύτερη προσκόλληση στο Λόγο του Θεού

[Πλαίσιο στη σελίδα 124]

Γνωστοποίηση του Ονόματος του Θεού

◆ Από το 1931 το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιείται για να προσδιορίζει εκείνους που λατρεύουν και υπηρετούν τον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό.

◆ Από το τεύχος 15 Οκτωβρίου 1931 (στην αγγλική), το προσωπικό όνομα του Θεού, το όνομα Ιεχωβά, εμφανίζεται στο εξώφυλλο κάθε τεύχους του περιοδικού «Σκοπιά».

◆ Σε έναν καιρό που το προσωπικό όνομα του Θεού παραλειπόταν από τις περισσότερες σύγχρονες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να εκδίδουν, το 1950, τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου», η οποία αποκατέστησε το θεϊκό όνομα στη δικαιωματική του θέση.

◆ Εκτός από την ίδια την Αγία Γραφή, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει εκδώσει και πολλά άλλα έντυπα με σκοπό να επισύρει την προσοχή ιδιαίτερα στο θεϊκό όνομα—για παράδειγμα, τα βιβλία «Ιεχωβά» (Jehovah, 1934), «Αγιασθήτω το Όνομά σου» (1961) και «‘Τα Έθνη Θέλουσι Γνωρίσει Ότι Εγώ Είμαι ο Ιεχωβά’—Πώς;» (“The Nations Shall Know That I Am Jehovah”—How?, 1971), καθώς και το ειδικό βιβλιάριο «Το Θείο Όνομα που θα Παραμείνει για Πάντα» (1984).

[Πλαίσιο στη σελίδα 126]

‘Θα Έρθουμε σε Αντίφαση με τον Ίδιο τον Χριστό;’

Αφού εξέθεσε το ότι η δοξασία της Τριάδας είναι αντιγραφική και παράλογη, ο Κ. Τ. Ρώσσελ εξέφρασε δίκαιη αγανάκτηση όταν ρώτησε: «Θα έρθουμε λοιπόν σε αντίφαση με τους Αποστόλους και τους Προφήτες και τον Ίδιο τον Ιησού και θα αγνοήσουμε τη λογική και τον κοινό νου, μόνο και μόνο για να μείνουμε προσκολλημένοι σε ένα δόγμα που έφτασε σε εμάς από το σκοτεινό, δεισιδαιμονικό παρελθόν, μέσω μιας διεφθαρμένης αποστατικής Εκκλησίας; Και βέβαια όχι! ‘Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν· εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς’».—«Σκοπιά» 15 Αυγούστου 1915 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 133]

Αλήθεια που Έρχεται Προοδευτικά

Το 1882 ο Κ. Τ. Ρώσσελ έγραψε: «Η Αγία Γραφή είναι το μοναδικό μας πρότυπο και οι διδασκαλίες της το μοναδικό μας δόγμα, και αναγνωρίζοντας τον προοδευτικό χαρακτήρα της εξέλιξης των Γραφικών αληθειών, είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι να κάνουμε προσθήκες στο δόγμα (πίστη—πιστεύω) μας ή να το τροποποιήσουμε καθώς αυξάνεται το φως που παίρνουμε από το Πρότυπό μας».—«Σκοπιά», Απρίλιος 1882, σ. 7 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στις σελίδες 144, 145]

Πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά

◆ Η Αγία Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. (2 Τιμ. 3:16, 17)

Το περιεχόμενό της δεν είναι απλή ιστορία ή ανθρώπινες απόψεις, αλλά ο λόγος του Θεού, καταγραμμένος για το δικό μας όφελος. (2 Πέτρ. 1:21· Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11)

◆ Ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθινός Θεός. (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· Δευτ. 4:39, ΜΝΚ)

Ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός των πάντων, και γι’ αυτό μόνο σε εκείνον αξίζει η απόδοση λατρείας. (Αποκ. 4:11· Λουκ. 4:8)

Ο Ιεχωβά είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, εκείνος στον οποίο οφείλουμε πλήρη υπακοή. (Πράξ. 4:24· Δαν. 4:17· Πράξ. 5:29)

◆ Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού, ο μόνος που δημιουργήθηκε απευθείας από τον ίδιο τον Θεό. (1 Ιωάν. 4:9· Κολ. 1:13-16)

Ο Ιησούς ήταν το πρώτο από τα δημιουργήματα του Θεού· συνεπώς, προτού γίνει η σύλληψή του και γεννηθεί ως άνθρωπος, ο Ιησούς ζούσε στον ουρανό. (Αποκ. 3:14· Ιωάν. 8:23, 58)

Ο Ιησούς λατρεύει τον Πατέρα του ως τον μόνο αληθινό Θεό· ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι ήταν ίσος με τον Θεό. (Ιωάν. 17:3· 20:17· 14:28)

Ο Ιησούς έδωσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως λύτρο για το ανθρώπινο γένος. Η θυσία του καθιστά δυνατή την αιώνια ζωή για όλους όσους πραγματικά ασκούν πίστη σε αυτήν. (Μάρκ. 10:45· Ιωάν. 3:16, 36)

Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς ως αθάνατο πνευματικό πρόσωπο. (1 Πέτρ. 3:18· Ρωμ. 6:9)

Ο Ιησούς έχει επιστρέψει (με το να έχει κατευθύνει την προσοχή του στη γη ως Βασιλιάς) και είναι τώρα παρών ως δοξασμένο πνεύμα. (Ματθ. 24:3, 23-27· 25:31-33· Ιωάν. 14:19)

◆ Ο Σατανάς είναι ο αόρατος «άρχοντας αυτού του κόσμου». (Ιωάν. 12:31· 1 Ιωάν. 5:19)

Αρχικά αυτός ήταν ένας τέλειος γιος του Θεού, αλλά επέτρεψε να αναπτυχτούν αισθήματα έπαρσης στην καρδιά του, επιθύμησε τη λατρεία που ανήκε μόνο στον Ιεχωβά και δελέασε τον Αδάμ και την Εύα έτσι ώστε να υπακούσουν σε αυτόν παρά να ακούσουν τον Θεό. Με τον τρόπο αυτόν έγινε Σατανάς, που σημαίνει «Αντίδικος». (Ιωάν. 8:44· Γέν. 3:1-5· παράβαλε Δευτερονόμιον 32:4, 5, ΜΝΚ· Ιακώβου 1:14, 15· Λουκάς 4:5-7).

Ο Σατανάς «παροδηγεί ολόκληρη την κατοικημένη γη»· αυτός και οι δαίμονές του ευθύνονται για την αυξημένη αθλιότητα στη γη σε αυτόν τον καιρό του τέλους. (Αποκ. 12:7-9, 12)

Στον ορισμένο καιρό του Θεού, ο Σατανάς και οι δαίμονές του θα καταστραφούν για πάντα. (Αποκ. 20:10· 21:8)

◆ Η Βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστό θα αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις και θα γίνει η μοναδική κυβέρνηση επί όλου του ανθρώπινου γένους. (Δαν. 7:13, 14)

Το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων θα καταστραφεί τελείως. (Δαν. 2:44· Αποκ. 16:14, 16· Ησ. 34:2)

Η Βασιλεία του Θεού θα κυβερνήσει με δικαιοσύνη και θα φέρει αληθινή ειρήνη στους υπηκόους της. (Ησ. 9:6, 7· 11:1-5· 32:17· Ψαλμ. 85:10-12)

Οι ασεβείς θα εκκοπούν για πάντα και οι λάτρεις του Ιεχωβά θα απολαμβάνουν διαρκή ασφάλεια. (Παρ. 2:21, 22· Ψαλμ. 37:9-11· Ματθ. 25:41-46· 2 Θεσ. 1:6-9· Μιχ. 4:3-5)

◆ Σήμερα ζούμε, από το 1914 και μετά,d στον καιρό του τέλους αυτού του πονηρού κόσμου. (Ματθ. 24:3-14· 2 Τιμ. 3:1-5· Δαν. 12:4)

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δίνεται σε όλα τα έθνη μαρτυρία· έπειτα από αυτό θα έρθει το τέλος, όχι του πλανήτη, αλλά του πονηρού συστήματος και των ασεβών ανθρώπων. (Ματθ. 24:3, 14· 2 Πέτρ. 3:7· Εκκλ. 1:4)

◆ Υπάρχει μόνο ένας δρόμος που οδηγεί στη ζωή· δεν επιδοκιμάζονται όλες οι θρησκείες ή όλες οι θρησκευτικές συνήθειες από τον Θεό. (Ματθ. 7:13, 14· Ιωάν. 4:23, 24· Εφεσ. 4:4, 5)

Η αληθινή λατρεία δίνει έμφαση, όχι στην τελετουργική και εξωτερική επίδειξη, αλλά στη γνήσια αγάπη για τον Θεό, η οποία φαίνεται από την υπακοή στις εντολές του και από την αγάπη για το συνάνθρωπο. (Ματθ. 15:8, 9· 1 Ιωάν. 5:3· 3:10-18· 4:21· Ιωάν. 13:34, 35)

Άνθρωποι από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλωσσικές ομάδες μπορούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά και να έχουν την επιδοκιμασία του. (Πράξ. 10:34, 35· Αποκ. 7:9-17)

Η προσευχή πρέπει να απευθύνεται μόνο στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού· δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται θρησκευτικές αναπαραστάσεις ούτε ως αντικείμενα αφοσίωσης ούτε ως βοηθήματα λατρείας. (Ματθ. 6:9· Ιωάν. 14:6, 13, 14· 1 Ιωάν. 5:21· 2 Κορ. 5:7· 6:16· Ησ. 42:8)

Απαιτείται να μην υπάρχει καμιά σχέση με πνευματιστικές πράξεις. (Γαλ. 5:19-21· Δευτ. 18:10-12· Αποκ. 21:8)

Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε κληρικούς και λαϊκούς μεταξύ των αληθινών Χριστιανών. (Ματθ. 20:25-27· 23:8-12)

Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν περιλαμβάνει την τήρηση ενός εβδομαδιαίου σαββάτου ή τη συμμόρφωση με τις άλλες απαιτήσεις του Μωσαϊκού Νόμου με σκοπό την απόκτηση σωτηρίας· αν το έκανε κάποιος αυτό θα απέρριπτε τον Χριστό, ο οποίος εκπλήρωσε το Νόμο. (Γαλ. 5:4· Ρωμ. 10:4· Κολ. 2:13-17)

Εκείνοι που ασκούν την αληθινή λατρεία δεν αναμειγνύονται σε συγκρητισμό. (2 Κορ. 6:14-17· Αποκ. 18:4)

Όλοι όσοι είναι πραγματικά μαθητές του Ιησού βαφτίζονται με πλήρη κατάδυση. (Ματθ. 28:19, 20· Μάρκ. 1:9, 10· Πράξ. 8:36-38)

Όλοι όσοι ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού και υπακούν στις εντολές του δίνουν μαρτυρία στους άλλους για τη Βασιλεία του Θεού. (Λουκ. 4:43· 8:1· Ματθ. 10:7· 24:14)

◆ Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της κληρονομιάς της αμαρτίας από τον Αδάμ. (Ρωμ. 5:12· 6:23)

Στο θάνατο, πεθαίνει η ίδια η ψυχή. (Ιεζ. 18:4)

Οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα. (Ψαλμ. 146:4· Εκκλ. 9:5, 10)

Ο Άδης (Σιεόλ) είναι ο κοινός τάφος του ανθρώπινου γένους. (Ιώβ 14:13, Μετ. Ο΄· Αποκ. 20:13, 14)

Η ‘λίμνη της φωτιάς’ στην οποία στέλνονται οι αδιόρθωτοι πονηροί σημαίνει, όπως λέει η ίδια η Αγία Γραφή, το ‘δεύτερο θάνατο’, το θάνατο για πάντα. (Αποκ. 21:8)

Η ανάσταση είναι η ελπίδα για τους νεκρούς και για εκείνους που τους έχει πάρει αγαπημένα τους πρόσωπα ο θάνατος. (1 Κορ. 15:20-22· Ιωάν. 5:28, 29· παράβαλε Ιωάννης 11:25, 26, 38-44· Μάρκος 5:35-42).

Ο θάνατος που οφείλεται στην αδαμιαία αμαρτία θα πάψει να υπάρχει. (1 Κορ. 15:26· Ησ. 25:8· Αποκ. 21:4)

◆ Ένα «μικρό ποίμνιο», μόνο 144.000, πηγαίνει στον ουρανό. (Λουκ. 12:32· Αποκ. 14:1, 3)

Αυτοί είναι εκείνοι που ‘αναγεννιούνται’ ως πνευματικοί γιοι του Θεού. (Ιωάν. 3:3· 1 Πέτρ. 1:3, 4)

Ο Θεός διαλέγει αυτούς από όλους τους λαούς και τα έθνη για να βασιλέψουν με τον Χριστό στη Βασιλεία. (Αποκ. 5:9, 10· 20:6)

◆ Όσοι άλλοι έχουν την επιδοκιμασία του Θεού θα ζήσουν για πάντα στη γη. (Ψαλμ. 37:29· Ματθ. 5:5· 2 Πέτρ. 3:13)

Η γη δεν θα καταστραφεί ποτέ ούτε θα μείνει χωρίς κατοίκους. (Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18)

Σε αρμονία με τον αρχικό σκοπό του Θεού, όλη η γη θα γίνει παράδεισος. (Γέν. 1:27, 28· 2:8, 9· Λουκ. 23:42, 43)

Θα υπάρχουν κατάλληλες κατοικίες και άφθονη τροφή για την ευχαρίστηση όλων. (Ησ. 65:21-23· Ψαλμ. 72:16, ΜΝΚ)

Οι αρρώστιες, όλων των ειδών οι αναπηρίες και ο ίδιος ο θάνατος θα γίνουν πράγματα του παρελθόντος. (Αποκ. 21:3, 4· Ησ. 35:5, 6)

◆ Πρέπει να αποδίδεται ο κατάλληλος σεβασμός στις κοσμικές εξουσίες. (Ρωμ. 13:1-7· Τίτο 3:1, 2)

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν συμμετέχουν σε στασιασμό κατά της κυβερνητικής εξουσίας. (Παρ. 24:21, 22· Ρωμ. 13:1)

Υπακούν σε όλους τους νόμους οι οποίοι δεν έρχονται σε αντίθεση με το νόμο του Θεού, αλλά πρώτη έρχεται η υπακοή στον Θεό. (Πράξ. 5:29)

Μιμούνται τον Ιησού παραμένοντας ουδέτεροι ως προς τις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου. (Ματθ. 22:15-21· Ιωάν. 6:15)

◆ Οι Χριστιανοί πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανόνες της Αγίας Γραφής όσον αφορά το αίμα καθώς και τη σεξουαλική ηθική. (Πράξ. 15:28, 29)

Η εισαγωγή αίματος στο σώμα μέσω του στόματος ή μέσω των φλεβών παραβιάζει το νόμο του Θεού. (Γέν. 9:3-6· Πράξ. 15:19, 20)

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ηθικά καθαροί· η πορνεία, η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία δεν πρέπει να έχουν καμιά θέση στη ζωή τους, και το ίδιο ισχύει για τη μέθη και τη χρήση ναρκωτικών. (1 Κορ. 6:9-11· 2 Κορ. 7:1)

◆ Η προσωπική εντιμότητα και πιστότητα στην εκπλήρωση των γαμήλιων και των οικογενειακών ευθυνών είναι πράγματα σημαντικά για τους Χριστιανούς. (1 Τιμ. 5:8· Κολ. 3:18-21· Εβρ. 13:4)

Η ανειλικρίνεια στα λόγια, η ανεντιμότητα στον επαγγελματικό τομέα και η υποκριτική συμπεριφορά δεν συμβιβάζονται με την ιδιότητα του Χριστιανού. (Παρ. 6:16-19· Εφεσ. 4:25· Ματθ. 6:5· Ψαλμ. 26:4)

◆ Η αποδεκτή λατρεία προς τον Ιεχωβά απαιτεί να αγαπούμε εκείνον περισσότερο από όλους τους άλλους. (Λουκ. 10:27· Δευτ. 5:9, ΜΝΚ)

Η εκτέλεση του θελήματος του Ιεχωβά, και συνεπώς η απόδοση τιμής στο όνομά του, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του αληθινού Χριστιανού. (Ιωάν. 4:34· Κολ. 3:23· 1 Πέτρ. 2:12)

Μολονότι οι Χριστιανοί κάνουν το καλό σε όλους τους ανθρώπους, όσο τους είναι δυνατόν, αναγνωρίζουν ότι έχουν ιδιαίτερη υποχρέωση προς τους υπόλοιπους δούλους του Θεού· γι’ αυτό η βοήθεια που δίνουν σε καιρούς ασθενειών και συμφορών απευθύνεται ειδικά σε εκείνους. (Γαλ. 6:10· 1 Ιωάν. 3:16-18)

Η αγάπη για τον Θεό απαιτεί από τους αληθινούς Χριστιανούς, όχι μόνο να υπακούν στην εντολή του να αγαπούν τον πλησίον τους, αλλά και να μην αγαπούν τον ανήθικο και υλιστικό τρόπο ζωής του κόσμου. Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν είναι μέρος του κόσμου και έτσι απέχουν από τη συμμετοχή σε δραστηριότητες οι οποίες θα τους χαρακτήριζαν ως άτομα που έχουν το πνεύμα του. (Ρωμ. 13:8, 9· 1 Ιωάν. 2:15-17· Ιωάν. 15:19· Ιακ. 4:4)

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 121]

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ άρχισε να εκδίδει τη «Σκοπιά της Σιών» το 1879, όταν ήταν 27 χρονών

[Εικόνες στη σελίδα 125]

Ο Σερ Ισαάκ Νεύτων και ο Χένρι Γκρου συγκαταλέγονταν σε εκείνους που από πιο παλιά είχαν απορρίψει την Τριάδα ως αντιγραφική

[Εικόνες στη σελίδα 128]

Σε μια δημόσια συζήτηση, ο Ρώσσελ απέδειξε ότι οι νεκροί είναι πράγματι νεκροί, δεν ζουν με τους αγγέλους ούτε με τους δαίμονες σε κάποιο μέρος απελπισίας

Το Κάρνεγκι Χολ, στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας—όπου έγινε η συζήτηση

[Εικόνα στη σελίδα 130]

Ο Ρώσσελ ταξίδεψε σε πόλεις μεγάλες και μικρές προκειμένου να πει την αλήθεια για τον άδη

[Εικόνα στη σελίδα 131]

Όταν ο Φρέντερικ Φρανς, φοιτητής πανεπιστημίου, έμαθε την αλήθεια σχετικά με την κατάσταση των νεκρών, άλλαξε εντελώς τους στόχους που είχε στη ζωή

[Εικόνα στη σελίδα 135]

Οι Σπουδαστές της Γραφής έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο 1914 ως το τέλος των Καιρών των Εθνών, όπως μέσω αυτού του φυλλαδίου του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής το οποίο διανεμήθηκε στη διάρκεια του 1914

[Εικόνες στη σελίδα 137]

Το 1931, χρησιμοποιώντας το πιο εκτεταμένο ραδιοφωνικό δίκτυο μετάδοσης που είχε λειτουργήσει ποτέ, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έδειξε ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να φέρει μόνιμη ανακούφιση στο ανθρώπινο γένος

Η ομιλία «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου» μεταδόθηκε από 163 σταθμούς ταυτόχρονα και αργότερα την αναμετέδωσαν άλλοι 340 σταθμοί

[Εικόνα στη σελίδα 142]

Ο Α. Χ. Μακμίλαν στάλθηκε με πλοίο στην Παλαιστίνη το 1925 λόγω του ειδικού ενδιαφέροντος που υπήρχε για το ρόλο των Εβραίων σε σχέση με τις Βιβλικές προφητείες