Μεμονωμένα Άτομα που Είχαν τον Ιεχωβά ως Μερίδα Τους

 8. Περιγράψτε τη σύγχυση στην οποία βρέθηκε ο Λευίτης Ασάφ.

⁸ Οι Λευίτες ως φυλή έπρεπε να έχουν τον Ιεχωβά ως μερίδα τους. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι και μεμονωμένοι Λευίτες χρησιμοποίησαν τη φράση «ο Ιεχωβά είναι η μερίδα μου» για να εκφράσουν την αφοσίωσή τους στον Θεό και την εμπιστοσύνη τους σε αυτόν. (Θρ. 3:24)

11. Ποια απορία είχε ο Ιερεμίας, και πώς απαντήθηκε αυτή;

¹¹ Ο προφήτης Ιερεμίας ήταν άλλος ένας Λευίτης που αναγνώριζε τον Ιεχωβά ως μερίδα του. Ας εξετάσουμε τι εννοούσε όταν χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση. Ο Ιερεμίας ζούσε στην Αναθώθ, μια Λευιτική πόλη κοντά στην Ιερουσαλήμ. (Ιερ. 1:1) Σε κάποιο σημείο της ζωής του, ο Ιερεμίας προβληματίστηκε: Γιατί ευημερούσαν οι πονηροί, ενώ οι δίκαιοι υπέφεραν; (Ιερ. 12:1) Έχοντας παρατηρήσει τι συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα, ένιωσε την ανάγκη να “παραπονεθεί” για αυτά που έβλεπε. Ο Ιερεμίας γνώριζε ότι ο Ιεχωβά είναι δίκαιος. Τα όσα ενέπνευσε στη συνέχεια ο Ιεχωβά τον Ιερεμία να προφητεύσει και ο τρόπος με τον οποίο εκπλήρωσε εκείνα τα προφητικά λόγια έδωσαν ξεκάθαρη απάντηση στην απορία του προφήτη. Σε αρμονία με τις θεϊκές προφητείες, όσοι υπάκουσαν στην οδηγία του Ιεχωβά “έλαβαν την ψυχή τους ως λάφυρο”, ενώ οι πονηροί που ευημερούσαν αγνόησαν την προειδοποίηση και αφανίστηκαν.​—Ιερ. 21:9.

12, 13. (α) Τι οδήγησε τον Ιερεμία να δηλώσει: «Ο Ιεχωβά είναι η μερίδα μου», και τι στάση διακρατούσε; (β) Γιατί έπρεπε να καλλιεργήσουν στάση προσμονής όλες οι φυλές του Ισραήλ;

¹² Αργότερα, καθώς ο Ιερεμίας κοιτούσε την ερειπωμένη πατρίδα του, ένιωσε σαν να περπατούσε στο σκοτάδι. Ήταν λες και ο Ιεχωβά τον είχε βάλει να “καθήσει σαν τους ανθρώπους που είναι νεκροί από πολύ καιρό”. (Θρ. 1:1, 16· 3:6) Ο Ιερεμίας είχε πει σε εκείνο το παραστρατημένο έθνος να επιστρέψουν στον ουράνιο Πατέρα τους, αλλά η κακία τους είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε ο Θεός αναγκάστηκε να επιτρέψει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα. Αυτό έφερε πόνο στον Ιερεμία, αν και δεν έφταιγε ο ίδιος. Μέσα στην οδύνη του, ο προφήτης θυμήθηκε τα ελέη του Θεού. «Δεν φτάσαμε στο τέλος μας», είπε. Πράγματι, τα ελέη του Ιεχωβά είναι καινούρια κάθε πρωί! Τότε ήταν που δήλωσε ο Ιερεμίας: «Ο Ιεχωβά είναι η μερίδα μου». Εξακολούθησε να έχει το προνόμιο να υπηρετεί τον Ιεχωβά ως προφήτης.​—Διαβάστε Θρήνοι 3:22-24.

¹³ Επί 70 χρόνια, οι Ισραηλίτες δεν θα είχαν πατρίδα. Η γη τους θα έμενε έρημη. (Ιερ. 25:11) Αλλά η δήλωση του Ιερεμία «ο Ιεχωβά είναι η μερίδα μου» αποκάλυπτε την πεποίθησή του στο θεϊκό έλεος και του έδινε βάσιμο λόγο για να εκδηλώνει «στάση προσμονής». Όλες οι φυλές του Ισραήλ είχαν χάσει την κληρονομιά τους, γι’ αυτό έπρεπε να καλλιεργήσουν την ίδια στάση που εκδήλωνε ο προφήτης. Ο Ιεχωβά ήταν η μοναδική τους ελπίδα. Έπειτα από 70 χρόνια, ο λαός του Θεού αποκαταστάθηκε στην πατρίδα του και είχε το προνόμιο να τον υπηρετεί εκεί.​—2 Χρον. 36:20-23.