-
Εβδομήντα ΕβδομάδεςΕνόραση στις Γραφές, Τόμος 1
-
-
Διαθήκη σε ισχύ «επί μία εβδομάδα». Το εδάφιο Δανιήλ 9:27 δηλώνει: «Και αυτός θα διατηρήσει τη διαθήκη σε ισχύ για τους πολλούς επί μία εβδομάδα [ή εφτά χρόνια]· και στο μισό της εβδομάδας θα κάνει να πάψει η θυσία και η προσφορά δώρων». Η «διαθήκη» αυτή δεν θα μπορούσε να είναι η διαθήκη του Νόμου, διότι η θυσία του Χριστού, τριάμισι χρόνια μετά την έναρξη της 70ής «εβδομάδας», κατέληξε στην απόσυρση αυτής της διαθήκης από τον Θεό: «Το έχει βγάλει από τη μέση [δηλαδή το Νόμο] καρφώνοντάς το στο ξύλο του βασανισμού». (Κολ 2:14) Επίσης, «ο Χριστός, μέσω εξαγοράς, μας απελευθέρωσε από την κατάρα του Νόμου . . . Ο σκοπός ήταν να γίνει η ευλογία του Αβραάμ πραγματικότητα για τα έθνη μέσω του Ιησού Χριστού». (Γα 3:13, 14) Ο Θεός, μέσω του Χριστού, πρόσφερε πράγματι τις ευλογίες της Αβραμιαίας διαθήκης στους φυσικούς απογόνους του Αβραάμ, αποκλείοντας τους Εθνικούς μέχρις ότου μεταδόθηκε το ευαγγέλιο σε αυτούς μέσω του κηρύγματος που έκανε ο Πέτρος στον Ιταλό Κορνήλιο. (Πρ 3:25, 26· 10:1-48) Αυτή η μεταστροφή του Κορνήλιου και του σπιτικού του συνέβη μετά τη μεταστροφή του Σαούλ από την Ταρσό, η οποία γενικά θεωρείται ότι έλαβε χώρα περίπου το 34 Κ.Χ. και μετά την οποία η εκκλησία απόλαυσε μια περίοδο ειρήνης, ενώ παράλληλα εποικοδομούνταν. (Πρ 9:1-16, 31) Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Κορνήλιος συνταυτίστηκε με τη Χριστιανική εκκλησία περίπου το φθινόπωρο του 36 Κ.Χ., δηλαδή στο τέλος της 70ής «εβδομάδας», 490 έτη μετά το 455 Π.Κ.Χ.
“Κάνει να πάψουν” οι θυσίες και οι προσφορές. Η έκφραση “κάνω να πάψει”, που χρησιμοποιείται σε συνάρτηση με τη θυσία και την προσφορά δώρων, σημαίνει κατά κυριολεξία «προκαλώ ή επιφέρω σάββατο, κάνω κάποιον να αναπαυτεί, να απέχει από εργασία». «Η θυσία και η προσφορά δώρων» που “θα έπαυαν”, σύμφωνα με το εδάφιο Δανιήλ 9:27, δεν θα μπορούσαν να σημαίνουν τη λυτρωτική θυσία του Ιησού ούτε θα μπορούσαν λογικά να εννοούν κάποια πνευματική θυσία από μέρους των πιστών ακολούθων του. Πρέπει να αναφέρονται στις θυσίες και στις προσφορές δώρων που έκαναν οι Ιουδαίοι στο ναό της Ιερουσαλήμ σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή.
Το «μισό της εβδομάδας» θα έπεφτε στο μέσο των εφτά ετών, δηλαδή μετά την παρέλευση τρεισήμισι χρόνων μέσα σε αυτή την «εβδομάδα» ετών. Εφόσον η 70ή «εβδομάδα» ξεκίνησε περίπου το φθινόπωρο του 29 Κ.Χ. όταν βαφτίστηκε ο Ιησούς και χρίστηκε ως Χριστός, το μισό αυτής της εβδομάδας (τριάμισι χρόνια) θα έφτανε ως την άνοιξη του 33 Κ.Χ., δηλαδή ως το Πάσχα (14 Νισάν) εκείνου του έτους. Αυτή η ημέρα φαίνεται ότι ήταν η 1η Απριλίου του 33 Κ.Χ. σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. (Βλέπε ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ [Πότε Θεσπίστηκε].) Ο απόστολος Παύλος μάς λέει ότι ο Ιησούς “ήρθε για να κάνει το θέλημα του Θεού”, το οποίο ήταν “να καταργήσει το πρώτο [τις θυσίες και τις προσφορές σύμφωνα με το Νόμο] για να εδραιώσει το δεύτερο”. Το έκανε αυτό προσφέροντας ως θυσία το ίδιο του το σώμα.—Εβρ 10:1-10.
Παρότι οι Ιουδαίοι ιερείς εξακολούθησαν να προσφέρουν θυσίες στο ναό της Ιερουσαλήμ μέχρι την καταστροφή της το 70 Κ.Χ., οι θυσίες για αμαρτία έπαψαν να γίνονται αποδεκτές και να θεωρούνται έγκυρες από τον Θεό. Ακριβώς πριν από το θάνατό του ο Ιησούς είπε στην Ιερουσαλήμ: «Ο οίκος σας εγκαταλείπεται σε εσάς». (Ματ 23:38) Ο Χριστός «πρόσφερε μία θυσία για αμαρτίες παντοτινά . . . Διότι με μία θυσιαστική προσφορά έχει τελειοποιήσει παντοτινά εκείνους που αγιάζονται». «Εκεί δε που υπάρχει συγχώρηση [αμαρτιών και άνομων πράξεων], δεν υπάρχει πια προσφορά για αμαρτία». (Εβρ 10:12-14, 18) Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι η προφητεία του Ιερεμία μίλησε για μια νέα διαθήκη, η οποία καθιστά την προηγούμενη (τη διαθήκη του Νόμου) παλιά και γερασμένη και τη φέρνει “πλησίον αφανισμού”.—Εβρ 8:7-13.
-
-
Εβδομήντα ΕβδομάδεςΕνόραση στις Γραφές, Τόμος 1
-
-
Ερημώσεις στην πόλη και στον άγιο τόπο. Τα γεγονότα που περιγράφονται στα τελευταία τμήματα των εδαφίων Δανιήλ 9:26 και 27 εκπληρώθηκαν μετά τις 70 «εβδομάδες», αλλά ήταν άμεσο αποτέλεσμα της απόρριψης του Χριστού από τους Ιουδαίους κατά την 70ή «εβδομάδα». Η ιστορία αναφέρει ότι ο Τίτος, ο γιος του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού της Ρώμης, ήταν ο αρχηγός των ρωμαϊκών δυνάμεων που επιτέθηκαν στην Ιερουσαλήμ. Αυτά τα στρατεύματα εισέβαλαν πράγματι στην Ιερουσαλήμ και στον ίδιο το ναό σαν πλημμύρα και ερήμωσαν την πόλη και το ναό της. Η παρουσία ειδωλολατρικών στρατευμάτων μέσα στον άγιο τόπο τα κατέστησε «αηδιαστικό πράγμα». (Ματ 24:15) Όλες οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν πριν από το τέλος της Ιερουσαλήμ για να κατευνάσουν την κατάσταση απέτυχαν, επειδή το διάταγμα του Θεού ήταν: «Αυτό που έχει αποφασιστεί είναι ερημώσεις», και «μέχρις εξόντωσης, το πράγμα που έχει αποφασιστεί θα εκχέεται επίσης πάνω σε αυτό που κείτεται έρημο».
Μια Ιουδαϊκή Άποψη. Το Μασοριτικό κείμενο, με το σύστημα των φωνηεντικών σημείων του, παράχθηκε μετά τα μέσα της πρώτης χιλιετίας Κ.Χ. Οι Μασορίτες, προφανώς επειδή απέρριπταν τον Ιησού Χριστό ως Μεσσία, έστιξαν το εβραϊκό κείμενο στο εδάφιο Δανιήλ 9:25 με ένα ’αθνάχ, δηλαδή ένα σημείο παύσης, μετά τις «εφτά εβδομάδες», αποχωρίζοντάς τες έτσι από τις «εξήντα δύο εβδομάδες». Με αυτόν τον τρόπο οι 62 εβδομάδες της προφητείας, δηλαδή 434 έτη, φαίνονται σαν να εφαρμόζονται στον καιρό της ανοικοδόμησης της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Στη μετάφραση του Ισαάκ Λίσερ διαβάζουμε: «Γνώρισε λοιπόν και κατανόησε ότι από τότε που θα βγει ο λόγος για την αποκατάσταση και οικοδόμηση της Ιερουσαλήμ ως τον χρισμένο τον άρχοντα θα είναι εφτά εβδομάδες: [η παύση εδώ παριστάνεται με άνω κάτω τελεία] και στη διάρκεια εξήντα και δύο εβδομάδων θα οικοδομηθεί πάλι με δρόμους και τάφρους (γύρω της), ακόμη και υπό την πίεση των καιρών». Στη μετάφραση της Ιουδαϊκής Εκδοτικής Εταιρίας της Αμερικής διαβάζουμε παρόμοια: «θα είναι εφτά εβδομάδες· και επί εξήντα και δύο εβδομάδες θα ανοικοδομείται». Σε αυτές τις δύο μεταφράσεις εμφανίζονται οι λέξεις «στη διάρκεια» και «επί», προφανώς για να υποστηριχτεί η ερμηνεία που δίνουν οι μεταφραστές.
Ο καθηγητής Ε. Μπ. Πιούζι, σε μια υποσημείωση στο κείμενο κάποιας διάλεξης που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, παρατήρησε σχετικά με τη Μασοριτική στίξη: «Οι Ιουδαίοι έθεσαν την κύρια παύση του εδαφίου κάτω από το השִׁבְעָ [εφτά], με πρόθεση να διαχωρίσουν τους δύο αριθμούς, 7 και 62. Αυτό πρέπει να το έπραξαν ανέντιμα, למען המינים (όπως αναφέρει ο Ρασί [εξέχων Ιουδαίος Ραβίνος του 11ου και του 12ου αιώνα Κ.Χ.] απορρίπτοντας τις κυριολεκτικές εξηγήσεις που ευνοούσαν τους Χριστιανούς) “εξαιτίας των αιρετικών”, δηλ. των Χριστιανών. Διότι η δεύτερη πρόταση, με αυτόν το χωρισμό, θα μπορούσε μόνο να σημαίνει “και στη διάρκεια εξήντα και δύο εβδομάδων δρόμος και τείχος θα αποκαθίστανται και θα οικοδομούνται”, δηλαδή ότι η Ιερουσαλήμ θα ήταν επί 434 χρόνια σε κατάσταση ανοικοδόμησης, πράγμα που θα ήταν παράλογο».—Δανιήλ ο Προφήτης (Daniel the Prophet), 1885, σ. 190.
Σε ό,τι αφορά το εδάφιο Δανιήλ 9:26 (Le), το οποίο εν μέρει αναφέρει: «Και μετά τις εξήντα και δύο εβδομάδες ένας χρισμένος θα εκκοπεί χωρίς διάδοχο έπειτα από αυτόν», οι Ιουδαίοι σχολιαστές εφαρμόζουν τις 62 εβδομάδες σε μια περίοδο που διήρκεσε ως την εποχή των Μακκαβαίων, ενώ εφαρμόζουν τον όρο «χρισμένος» στον Βασιλιά Αγρίππα Β΄, ο οποίος έζησε την εποχή της καταστροφής της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Ή, μερικοί ισχυρίζονται ότι επρόκειτο για έναν αρχιερέα, τον Ονία, τον οποίο καθαίρεσε ο Αντίοχος ο Επιφανής το 175 Π.Κ.Χ. Η εφαρμογή της προφητείας σε οποιονδήποτε από αυτούς τους δύο άντρες θα της στερούσε κάθε ουσιαστική σημασία ή νόημα, ενώ η αντιφατική χρονολόγηση θα καθιστούσε τις 62 εβδομάδες εντελώς ανακριβή χρονική προφητεία.—Βλέπε Τα Βιβλία της Αγίας Γραφής, του Εκδοτικού Οίκου Σοντσίνο ([Soncino Books of the Bible], σχόλιο στα εδ. Δα 9:25, 26), επιμέλεια Α. Κοέν, Λονδίνο, 1951.
Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν την άποψή τους, αυτοί οι Ιουδαίοι λόγιοι λένε ότι οι «εφτά εβδομάδες» είναι, όχι 7 φορές το 7, δηλαδή 49 έτη, αλλά 70 έτη—εντούτοις, υπολογίζουν τις 62 εβδομάδες ως 7 επί 62 έτη. Ισχυρίζονται ότι αυτό αναφέρεται στην περίοδο της βαβυλωνιακής εξορίας. Θεωρούν ότι ο «χρισμένος» αυτού του εδαφίου (Δα 9:25) είναι ο Κύρος ή ο Ζοροβάβελ ή ο Αρχιερέας Ιησούς, ενώ ο «χρισμένος» του εδαφίου Δανιήλ 9:26 είναι άλλο πρόσωπο.
Οι περισσότερες αγγλικές μεταφράσεις δεν ακολουθούν εδώ τη Μασοριτική στίξη. Είτε χρησιμοποιούν κόμμα μετά τη φράση «εφτά εβδομάδες» είτε υποδεικνύουν με τη διατύπωσή τους ότι οι 62 εβδομάδες έπονται των 7 ως μέρος των 70, χωρίς να υπονοούν ότι οι 62 εβδομάδες εφαρμόζονται στην περίοδο της ανοικοδόμησης της Ιερουσαλήμ. (Παράβαλε Δα 9:25 στις KJ, AT, Dy, Ro, ΜΝΚ, ΒΑΜ.) Μια σημείωση από τον Τζέιμς Στρονγκ στο Σχολιολόγιο των Αγίων Γραφών ([Commentary on the Holy Scriptures] Δα 9:25, υποσ., σ. 198), του Λάνγκε, λέει: «Η μόνη βάση για αυτή τη μετάφραση, η οποία χωρίζει τις δύο περιόδους των εφτά εβδομάδων και των εξήντα δύο εβδομάδων, ορίζοντας την πρώτη ως χρονικό όριο εμφάνισης του Χρισμένου Άρχοντα και τη δεύτερη ως τον καιρό της ανοικοδόμησης, βρίσκεται στη Μασοριτική διάστιξη, η οποία θέτει Αθνάκ [σημείο παύσης] ανάμεσά τους. . . . και η εν λόγω απόδοση δυσκολεύει τη σύνταξη στο δεύτερο τμήμα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει πρόθεση. Είναι, συνεπώς, καλύτερο και απλούστερο να προσκολληθούμε στην Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση, η οποία ακολουθεί όλες τις παλαιότερες μεταφράσεις».—Μετάφραση (στην αγγλική) και επιμέλεια Φ. Σαφ, 1976.
Έχουν διατυπωθεί και αρκετές άλλες απόψεις, Μεσσιανικές και μη, σχετικά με το νόημα της προφητείας. Ας σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι η αρχαιότερη Μετάφραση των Εβδομήκοντα που είναι διαθέσιμη περιέχει εδώ μια οικτρή διαστρέβλωση του εβραϊκού κειμένου. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Πιούζι στο σύγγραμμα Δανιήλ ο Προφήτης (σ. 328, 329), ο μεταφραστής παραποίησε την αναφερόμενη χρονική περίοδο, ενώ παράλληλα πρόσθεσε, αλλοίωσε και μετέθεσε λέξεις ώστε να υποστηρίζει η προφητεία τον αγώνα των Μακκαβαίων. Εκείνη η καταφανώς διαστρεβλωμένη απόδοση έχει αντικατασταθεί στις περισσότερες σύγχρονες εκδόσεις της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα από μια απόδοση του Θεοδοτίωνος, ενός Ιουδαίου λογίου του δεύτερου αιώνα Κ.Χ., η οποία απόδοση συμφωνεί με το εβραϊκό κείμενο.
Μερικοί επιχειρούν να αλλάξουν τη σειρά των χρονικών περιόδων της προφητείας, ενώ άλλοι τις παρουσιάζουν ως ταυτόχρονες ή αρνούνται ότι έχουν πραγματική χρονολογική εκπλήρωση. Όσοι, όμως, προβάλλουν τέτοιες απόψεις περιέρχονται σε οικτρή σύγχυση, και προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν καταλήγουν σε παραλογισμούς ή σε κατηγορηματική άρνηση της θεοπνευστίας ή της γνησιότητας της προφητείας. Ιδίως για αυτές τις τελευταίες ιδέες, οι οποίες δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν, ο λόγιος Ε. Μπ. Πιούζι, τον οποίο αναφέραμε παραπάνω, επισημαίνει: «Αυτά είναι τα προβλήματα που η απιστία ήταν αδύνατον να λύσει. Χρειάστηκε να δώσει δικές της λύσεις, πράγμα που προς στιγμήν ήταν ευκολότερο. Διότι η απιστία μπορεί να πιστέψει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που αποκαλύπτει ο Θεός».—Σ. 206.
-