Γυναίκα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΓΥΝΑΙΚΑ

Ενήλικος άνθρωπος θηλυκού γένους, ένα άτομο το οποίο έχει περάσει την ηλικία της εφηβείας. Η εβραϊκή λέξη που σημαίνει «γυναίκα» είναι ’ισσάχ (κατά κυριολεξία, θηλυκός άντρας), λέξη η οποία αποδίδεται επίσης «σύζυγος». Παρόμοια, η λέξη γυνή του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου μεταφράζεται τόσο «γυναίκα» όσο και «σύζυγος».

Δημιουργία. Προτού καν ο άντρας Αδάμ ζητήσει ανθρώπινο σύντροφο, ο Θεός, ο Δημιουργός του, προνόησε για αυτό. Αφού έθεσε τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ και του έδωσε το νόμο σχετικά με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, ο Ιεχωβά είπε: «Δεν είναι καλό να παραμένει ο άνθρωπος μόνος. Θα κάνω για αυτόν έναν βοηθό, ως συμπλήρωμά του». (Γε 2:18) Δεν υποχρέωσε τον άντρα να αναζητήσει σύντροφο ανάμεσα στα ζώα, αλλά έφερε τα ζώα στον Αδάμ για να τα ονομάσει. Ο Αδάμ δεν είχε τάσεις κτηνοβασίας και μπορούσε να διακρίνει ότι δεν υπήρχε κατάλληλος σύντροφος για αυτόν ανάμεσα στα ζώα. (Γε 2:19, 20) «Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά Θεός έριξε τον άνθρωπο σε βαθύ ύπνο και, ενόσω αυτός κοιμόταν, πήρε ένα από τα πλευρά του και κατόπιν έκλεισε τη σάρκα πάνω από αυτό. Και ο Ιεχωβά Θεός κατασκεύασε από το πλευρό που είχε πάρει από τον άνθρωπο μια γυναίκα και την έφερε στον άνθρωπο. Τότε ο άνθρωπος είπε: “Αυτό είναι επιτέλους οστό από τα οστά μου και σάρκα από τη σάρκα μου. Αυτή θα ονομαστεί Ανδρίς επειδή από τον άντρα πάρθηκε”».—Γε 2:21-23.

Θέση και Ευθύνες. Η γυναίκα, εφόσον δημιουργήθηκε από ένα μέρος του άντρα, όφειλε την ύπαρξή της στο ότι υπήρχε ο άντρας. Επειδή ήταν μέρος του άντρα, «μία σάρκα» με αυτόν, καθώς επίσης συμπλήρωμα και βοηθός του, υπόκειτο σε αυτόν ως κεφαλή της. Υπόκειτο επίσης στο νόμο που είχε δώσει ο Θεός στον Αδάμ σχετικά με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Είχε την ευθύνη να εργάζεται για το καλό του άντρα. Μαζί έπρεπε να αποκτήσουν παιδιά και να ασκούν κυριαρχία στα ζώα.—Γε 1:28· 2:24.

Εφόσον κατά κανόνα οι γυναίκες των Βιβλικών χρόνων παντρεύονταν, τα εδάφια που εξετάζουν τις ευθύνες της γυναίκας αναφέρονται συνήθως στη θέση της ως συζύγου. Το πρώτιστο καθήκον όλων των γυναικών στον Ισραήλ ήταν να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό αποδίδοντάς του αληθινή λατρεία. Η Αβιγαία, η οποία έγινε σύζυγος του Δαβίδ μετά το θάνατο του άχρηστου συζύγου της του Νάβαλ, αποτελούσε κατάλληλο παράδειγμα ως προς αυτό. Μολονότι ο Νάβαλ ακολούθησε κακή πορεία ενέργειας, αρνούμενος να χρησιμοποιήσει τα υλικά του αγαθά για να βοηθήσει τον Δαβίδ—τον χρισμένο του Ιεχωβά—η Αβιγαία συνειδητοποίησε ότι η ίδια, ως σύζυγος του Νάβαλ, δεν ήταν υποχρεωμένη να συμπλεύσει με το σύζυγό της ενεργώντας αντίθετα προς το θέλημα του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά την ευλόγησε όταν η βοήθεια που πρόσφερε στον χρισμένο του απέδειξε την προσήλωσή της στην ορθή λατρεία.—1Σα 25:23-31, 39-42.

Κατά δεύτερον, η γυναίκα έπρεπε να υπακούει στο σύζυγό της. Είχε την ευθύνη να εργάζεται σκληρά για το καλό του σπιτικού και να φέρνει τιμή στη συζυγική κεφαλή της. Αυτό θα της απέφερε τη μεγαλύτερη δόξα. Το εδάφιο Παροιμίες 14:1 λέει: «Η γυναίκα που είναι αληθινά σοφή έχει οικοδομήσει το σπίτι της, αλλά η ανόητη το κατεδαφίζει με τα ίδια της τα χέρια». Η γυναίκα θα έπρεπε να μιλάει πάντα καλά για το σύζυγό της και να αυξάνει το σεβασμό των άλλων για αυτόν, ενώ ο ίδιος θα έπρεπε να μπορεί να είναι περήφανος για αυτήν. «Η άξια σύζυγος είναι στεφάνι για τον ιδιοκτήτη της, αλλά σαν σήψη στα κόκαλά του είναι εκείνη που ενεργεί επαίσχυντα». (Παρ 12:4) Η τιμημένη θέση και τα προνόμια που έχει αυτή ως σύζυγος, μαζί με τις ευλογίες που λαβαίνει χάρη στην πιστότητα, στη φιλοπονία και στη σοφία της, περιγράφονται στο 31ο κεφάλαιο των Παροιμιών.—Βλέπε ΣΥΖΥΓΟΣ, Η.

Η Εβραία γυναίκα που ήταν μητέρα είχε πολλά να κάνει σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών της στη δικαιοσύνη, στην εκδήλωση σεβασμού και στη φιλοπονία, ενώ πολλές φορές έπαιζε σπουδαίο ρόλο συμβουλεύοντας και επηρεάζοντας τους ενήλικους γιους προς το καλό. (Γε 27:5-10· Εξ 2:7-10· Παρ 1:8· 31:1· 2Τι 1:5· 3:14, 15) Ειδικά τα κορίτσια εκπαιδεύονταν να γίνουν καλές σύζυγοι μαθαίνοντας από τις μητέρες τους την τέχνη της μαγειρικής, της ύφανσης και γενικά της οικοκυρικής, ενώ ο πατέρας δίδασκε στο γιο μια εργασία. Επίσης, οι γυναίκες ήταν ελεύθερες να εκφράζουν τη γνώμη τους προς τους συζύγους τους (Γε 16:5, 6) και μερικές φορές τους βοηθούσαν να καταλήξουν σε ορθές αποφάσεις.—Γε 21:9-13· 27:46–28:4.

Συνήθως οι γονείς ήταν εκείνοι που διάλεγαν νύφη για τον άντρα. Αναμφίβολα, όμως, υπό το Νόμο, όπως είχε συμβεί και παλιότερα με τη Ρεβέκκα, η κοπέλα είχε την ευκαιρία να εκφράσει τα αισθήματα και τη βούλησή της σχετικά με αυτό το ζήτημα. (Γε 24:57, 58) Μολονότι εφαρμοζόταν η πολυγαμία—εφόσον ο Θεός δεν είχε ενεργήσει ακόμη για να επαναφέρει την αρχική κατάσταση της μονογαμίας μέχρι την ίδρυση της Χριστιανικής εκκλησίας (Γε 2:23, 24· Ματ 19:4-6· 1Τι 3:2)—υπήρχαν κανόνες που ρύθμιζαν τις πολυγαμικές σχέσεις.

Ακόμη και οι στρατιωτικοί νόμοι ευνοούσαν τόσο τη σύζυγο όσο και το σύζυγο απαλλάσσοντας το νιόπαντρο άντρα για έναν χρόνο. Αυτό έδινε στο ζευγάρι την ευκαιρία να ασκήσει το δικαίωμα που είχε να αποκτήσει παιδί, το οποίο θα ήταν μεγάλη παρηγοριά για τη μητέρα ενόσω θα έλειπε ο σύζυγός της, και ακόμη περισσότερο αν εκείνος πέθαινε στη μάχη.—Δευ 20:7· 24:5.

Οι νόμοι εφαρμόζονταν εξίσου τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες που ήταν ένοχοι μοιχείας, αιμομειξίας, κτηνοβασίας και άλλων εγκλημάτων. (Λευ 18:6, 23· 20:10-12· Δευ 22:22) Οι γυναίκες δεν έπρεπε να φορούν αντρικά ρούχα ούτε ο άντρας να φοράει γυναικεία ρούχα, μια ενέργεια που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανηθικότητα, όπως η ομοφυλοφιλία. (Δευ 22:5) Οι γυναίκες μπορούσαν να επωφελούνται από τα Σάββατα, τους νόμους σχετικά με τους Ναζηραίους, τις γιορτές και γενικά από όλες τις διατάξεις του Νόμου. (Εξ 20:10· Αρ 6:2· Δευ 12:18· 16:11, 14) Στη μητέρα, όπως και στον πατέρα, έπρεπε να αποδίδεται τιμή και υπακοή.—Λευ 19:3· 20:9· Δευ 5:16· 27:16.

Προνόμια στη Χριστιανική Εκκλησία. Αναφορικά με όσους καλεί ο Θεός στην ουράνια κλήση (Εβρ 3:1) ώστε να είναι συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες με πνευματική έννοια. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όλοι εσείς είστε, στην πραγματικότητα, γιοι του Θεού μέσω της πίστης σας στον Χριστό . . . δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό· διότι όλοι εσείς είστε ένας σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού». (Γα 3:26-28) Όλα αυτά τα άτομα πρέπει να υποστούν μεταβολή της φύσης τους όταν αναστηθούν, με το να γίνουν συμμέτοχοι σε «θεϊκή φύση», κατάσταση στην οποία κανείς τους δεν θα είναι γυναίκα, διότι δεν υπάρχει θηλυκό γένος ανάμεσα στα πνευματικά πλάσματα, εφόσον το φύλο είναι το μέσο που προμήθευσε ο Θεός για την αναπαραγωγή των επίγειων πλασμάτων.—2Πε 1:4.

Διαγγελείς των καλών νέων. Γυναίκες, οι οποίες χαρακτηρίζονται «κόρες» και «υπηρέτριες» στην προφητεία του Ιωήλ, ήταν μεταξύ των ατόμων που έλαβαν τα δώρα του αγίου πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα, οι Χριστιανές που ευνοήθηκαν με αυτά τα δώρα μιλούσαν ξένες γλώσσες τις οποίες δεν καταλάβαιναν προηγουμένως, και επίσης “προφήτευαν”, όχι κατ’ ανάγκην προβλέποντας σπουδαία μελλοντικά γεγονότα, αλλά διακηρύττοντας Γραφικές αλήθειες.—Ιωλ 2:28, 29· Πρ 1:13-15· 2:1-4, 13-18· βλέπε ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ.

Αυτές οι γυναίκες δεν επρόκειτο να μιλούν για τις Γραφικές αλήθειες μόνο στους ομοπίστους τους. Πριν από την ανάληψή του στον ουρανό, ο Ιησούς είχε πει στους ακολούθους του: «Θα λάβετε δύναμη όταν το άγιο πνεύμα έρθει πάνω σας και θα είστε μάρτυρές μου τόσο στην Ιερουσαλήμ όσο και σε όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης». (Πρ 1:8) Κατόπιν, την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., όταν εκχύθηκε πάνω τους άγιο πνεύμα, όλα τα μέλη της ομάδας των 120 περίπου μαθητών (στα οποία περιλαμβάνονταν μερικές γυναίκες) εξουσιοδοτήθηκαν να είναι μάρτυρές του (Πρ 1:14, 15· 2:3, 4), η δε προφητεία του Ιωήλ (2:28, 29) την οποία παρέθεσε ο Πέτρος σε εκείνη την περίπτωση έκανε λόγο και για γυναίκες. Αυτές, λοιπόν, συγκαταλέγονταν στα άτομα που είχαν την ευθύνη να είναι μάρτυρες του Ιησού «τόσο στην Ιερουσαλήμ όσο και σε όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης». Σε αρμονία με αυτό, ο απόστολος Παύλος δήλωσε μεταγενέστερα ότι η Ευοδία και η Συντύχη, στους Φιλίππους, είχαν «αγωνιστεί ώμο προς ώμο μαζί [του] στα καλά νέα», ο δε Λουκάς ανέφερε ότι η Πρίσκιλλα μαζί με το σύζυγό της τον Ακύλα “εξέθετε ορθά την οδό του Θεού” στην Έφεσο.—Φλπ 4:2, 3· Πρ 18:26.

Συναθροίσεις της εκκλησίας. Υπήρχαν συναθροίσεις στις οποίες αυτές οι γυναίκες μπορούσαν να προσεύχονται ή να προφητεύουν με την προϋπόθεση ότι φορούσαν κάλυμμα του κεφαλιού. (1Κο 11:3-16· βλέπε ΚΑΛΥΜΜΑ ΚΕΦΑΛΙΟΥ.) Ωστόσο, στις συναθροίσεις που ήταν προφανώς δημόσιες, όταν «ολόκληρη η εκκλησία» καθώς και «άπιστοι» συγκεντρώνονταν σε ένα μέρος (1Κο 14:23-25), οι γυναίκες έπρεπε να «μένουν σιωπηλές». Αν “ήθελαν να μάθουν κάτι, μπορούσαν να ρωτούν το σύζυγό τους στο σπίτι, γιατί ήταν επαίσχυντο να μιλάει γυναίκα μέσα στην εκκλησία”.—1Κο 14:31-35.

Μολονότι δεν επιτρεπόταν σε γυναίκα να διδάσκει σε εκκλησιαστική σύναξη, αυτή μπορούσε να διδάσκει ανθρώπους εκτός εκκλησίας οι οποίοι επιθυμούσαν να μάθουν την αλήθεια της Γραφής και τα καλά νέα για τον Ιησού Χριστό (παράβαλε Ψλ 68:11), καθώς επίσης να είναι “άτομο που διδάσκει το καλό” σε νεότερες γυναίκες (και σε παιδιά) εντός της εκκλησίας. (Τιτ 2:3-5) Αλλά δεν έπρεπε να ασκεί εξουσία σε άντρα ούτε να λογομαχεί με άντρες, όπως, για παράδειγμα, στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Έπρεπε να θυμάται τι συνέβη στην Εύα και πώς διατύπωσε ο Θεός το ζήτημα της θέσης της γυναίκας μετά την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας.—1Τι 2:11-14· Γε 3:16.

Άντρες υπηρετούν ως επίσκοποι και διακονικοί υπηρέτες. Στην ανάλυση σχετικά με τα «δώρα σε μορφή ανθρώπων» τα οποία δίνει ο Χριστός στην εκκλησία, δεν γίνεται λόγος για γυναίκες. Οι λέξεις “απόστολοι”, «προφήτες», «ευαγγελιστές», «ποιμένες» και “δάσκαλοι” είναι όλες στο αρσενικό γένος. (Εφ 4:8, 11) Η Αμερικανική Μετάφραση αποδίδει το εδάφιο Εφεσίους 4:11 ως εξής: «Και μας έχει δώσει μερικούς άντρες ως αποστόλους, μερικούς ως προφήτες, μερικούς ως ιεραποστόλους, μερικούς ως πάστορες και δασκάλους».—Παράβαλε Mo, ΜΝΚ.

Σε πλήρη αρμονία με αυτό, όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο σχετικά με τα προσόντα για τις θέσεις υπηρεσίας των “επισκόπων”, οι οποίοι ήταν επίσης “πρεσβύτεροι”, καθώς και των “διακονικών υπηρετών” (διάκονοι, Κείμενο) στην εκκλησία, δήλωσε συγκεκριμένα ότι αυτοί πρέπει να είναι άντρες και, αν είναι παντρεμένοι, «σύζυγοι μιας γυναίκας». Σε καμιά εξέταση αυτού του θέματος από οποιονδήποτε απόστολο δεν αναφέρεται κάποια επίσημη θέση «διακόνισσας».—1Τι 3:1-13· Τιτ 1:5-9· παράβαλε Πρ 20:17, 28· Φλπ 1:1.

Μολονότι η Φοίβη αναφέρεται (Ρω 16:1) ως «διάκονος» (χωρίς το οριστικό άρθρο στο πρωτότυπο κείμενο), είναι φανερό ότι δεν ήταν διορισμένη να υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία, διότι οι Γραφές δεν επιτρέπουν να είναι οι γυναίκες διακονικοί υπηρέτες. Ο απόστολος Παύλος δεν είπε στην εκκλησία να λάβει οδηγίες από αυτήν, αλλά να την καλοδεχτεί και να “τη βοηθήσει σε οποιοδήποτε ζήτημα τους είχε ανάγκη”. (Ρω 16:2) Η αναφορά που έκανε ο Παύλος σε αυτήν ως διάκονο σχετίζεται προφανώς με τη δράση της στη διάδοση των καλών νέων, χαρακτήριζε δε τη Φοίβη ως διάκονο που ήταν συνταυτισμένη με την εκκλησία των Κεγχρεών.—Παράβαλε Πρ 2:17, 18.

Στο σπίτι. Η γυναίκα περιγράφεται στις Γραφές ως «πιο αδύναμο σκεύος, το γυναικείο». Ο σύζυγός της πρέπει να τη μεταχειρίζεται ανάλογα. (1Πε 3:7) Έχει πολλά προνόμια, όπως το να συμμετέχει στη διδασκαλία των παιδιών και γενικά να διαχειρίζεται τις εσωτερικές υποθέσεις του σπιτικού, υπό την έγκριση και την κατεύθυνση του συζύγου της. (1Τι 5:14· 1Πε 3:1, 2· Παρ 1:8· 6:20· κεφ. 31) Έχει το καθήκον να υποτάσσεται στο σύζυγό της. (Εφ 5:22-24) Πρέπει να του αποδίδει τη γαμήλια οφειλή.—1Κο 7:3-5.

Στολισμός. Η Αγία Γραφή δεν καταδικάζει πουθενά το στολισμό μέσω της ενδυμασίας ή το να φοράει κανείς κοσμήματα, αλλά παραγγέλλει ότι πρέπει να πρυτανεύει η σεμνότητα και η ευπρέπεια. Ο απόστολος Παύλος νουθετεί να είναι η ενδυμασία των γυναικών εύτακτη και να στολίζονται «με σεμνότητα και σωφροσύνη». Η έμφαση δεν πρέπει να δίνεται στην κόμμωση, στα στολίδια και στα ακριβά ρούχα αλλά, αντίθετα, στα πράγματα που συνεισφέρουν στην πνευματική ομορφιά, δηλαδή στα “καλά έργα” και στον “κρυφό άνθρωπο της καρδιάς με την άφθαρτη ενδυμασία του ήσυχου και πράου πνεύματος”.—1Τι 2:9, 10· 1Πε 3:3, 4· παράβαλε Παρ 11:16, 22· 31:30.

Ο απόστολος Πέτρος λέει σε αυτές τις υποτακτικές γυναίκες που εκδηλώνουν αγνότητα και σεβασμό και έχουν θεοσεβή διαγωγή ότι «έχετε γίνει παιδιά της [Σάρρας], εφόσον κάνετε το καλό και δεν φοβάστε καμιά αιτία για τρόμο». Αυτές, λοιπόν, οι σύζυγοι έχουν μια υπέροχη ευκαιρία, όχι επειδή κατάγονται από την πιστή Σάρρα σαρκικά, αλλά επειδή τη μιμούνται. Η Σάρρα είχε το προνόμιο να γεννήσει τον Ισαάκ και να γίνει πρόγονος του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι το πρώτιστο “σπέρμα του Αβραάμ”. (Γα 3:16) Άρα, οι Χριστιανές σύζυγοι, αποδεικνύοντας ότι είναι με μεταφορική έννοια κόρες της Σάρρας ακόμη και προς συζύγους οι οποίοι δεν είναι στην πίστη, εξασφαλίζουν πλούσια ανταμοιβή από τα χέρια του Θεού.—1Πε 3:6· Γε 18:11, 12· 1Κο 7:12-16.

Γυναίκες Διακονούσαν τον Ιησού. Γυναίκες απόλαυσαν προνόμια σε σχέση με την επίγεια διακονία του Ιησού, αλλά όχι τα προνόμια που δόθηκαν στους 12 αποστόλους και στους 70 ευαγγελιστές. (Ματ 10:1-8· Λου 10:1-7) Αρκετές γυναίκες διακονούσαν τον Ιησού από τα υπάρχοντά τους. (Λου 8:1-3) Κάποια τον έχρισε λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, και για την πράξη της αυτή ο Ιησούς υποσχέθηκε: «Οπουδήποτε κηρυχτούν αυτά τα καλά νέα σε όλο τον κόσμο, θα ειπωθεί και αυτό που έκανε αυτή η γυναίκα, σε ανάμνησή της». (Ματ 26:6-13· Ιωα 12:1-8) Γυναίκες ήταν ανάμεσα στα άτομα στα οποία παρουσιάστηκε ειδικά ο Ιησούς την ημέρα της ανάστασής του, και ορισμένες γυναίκες ήταν μεταξύ αυτών στους οποίους εμφανίστηκε αργότερα.—Ματ 28:1-10· Ιωα 20:1-18.

Μεταφορική Χρήση. Σε αρκετές περιπτώσεις γυναίκες χρησιμοποιούνται συμβολικά για να αντιπροσωπεύσουν εκκλησίες ή οργανώσεις ανθρώπων. Χρησιμοποιούνται επίσης για να συμβολίσουν πόλεις. Η δοξασμένη εκκλησία του Χριστού χαρακτηρίζεται ως «νύφη» του και ονομάζεται επίσης “η άγια πόλη, η Νέα Ιερουσαλήμ”.—Ιωα 3:29· Απ 21:2, 9· 19:7· παράβαλε Εφ 5:23-27· Ματ 9:15· Μαρ 2:20· Λου 5:34, 35.

Ο Ιεχωβά αποκάλεσε την εκκλησία ή το έθνος του Ισραήλ «γυναίκα» του, ενώ ο ίδιος ήταν ο «συζυγικός ιδιοκτήτης» της λόγω της σχέσης που υπήρχε ανάμεσά τους με βάση τη διαθήκη του Νόμου. Σε προφητείες αποκατάστασης μιλάει στον Ισραήλ με αυτόν τον τρόπο, απευθύνοντας μερικές φορές τα λόγια του στην Ιερουσαλήμ, τη διοικούσα πόλη του έθνους. Οι «γιοι» και οι «κόρες» (Ησ 43:5-7) αυτής της γυναίκας ήταν τα μέλη του έθνους του Ισραήλ.—Ησ 51:17-23· 52:1, 2· 54:1, 5, 6, 11-13· 66:10-12· Ιερ 3:14· 31:31, 32.

Σε πολλές περιπτώσεις και άλλα έθνη ή πόλεις προσδιορίζονται με το θηλυκό γένος ή αναφέρονται ως γυναίκες. Μερικά παραδείγματα είναι: η Αίγυπτος (Ιερ 46:11), η Ραββά του Αμμών (Ιερ 49:2), η Βαβυλώνα (Ιερ 51:13) και η συμβολική Βαβυλώνα η Μεγάλη.—Απ 17:1-6· βλέπε ΒΑΒΥΛΩΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ· ΚΟΡΗ.

Η «γυναίκα» του εδαφίου Γένεση 3:15. Όταν ο Θεός καταδίκασε τους γονείς του ανθρωπίνου γένους, τον Αδάμ και την Εύα, έδωσε την υπόσχεση για ένα σπέρμα που θα γεννιόταν από τη «γυναίκα» και θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού. (Γε 3:15) Αυτό ήταν ένα «ιερό μυστικό» το οποίο ο Θεός σκόπευε να αποκαλύψει στον ορισμένο του καιρό. (Κολ 1:26) Μερικοί παράγοντες όσον αφορά τις συνθήκες που επικρατούσαν όταν δόθηκε αυτή η προφητική υπόσχεση παρέχουν ενδείξεις ως προς την ταυτότητα της “γυναίκας”. Εφόσον το σπέρμα της επρόκειτο να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού, έπρεπε να είναι κάτι ανώτερο από ανθρώπινο σπέρμα, διότι οι Γραφές δείχνουν ότι τα λόγια του Θεού δεν αφορούσαν κάποιο κατά γράμμα φίδι που έρπει στο έδαφος. Το εδάφιο Αποκάλυψη 12:9 δείχνει ότι το «φίδι» είναι ο Σατανάς ο Διάβολος, ένα πνευματικό πρόσωπο. Επομένως, η «γυναίκα» της προφητείας δεν θα μπορούσε να είναι ανθρώπινη γυναίκα, όπως η Μαρία, η μητέρα του Ιησού. Ο απόστολος Παύλος διασαφηνίζει το ζήτημα στα εδάφια Γαλάτες 4:21-31.—Βλέπε ΣΠΕΡΜΑ.

Σε αυτή την περικοπή ο Παύλος μιλάει για την ελεύθερη σύζυγο του Αβραάμ και για την παλλακίδα του την Άγαρ και λέει ότι η Άγαρ αντιστοιχεί στην κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ υπό τη διαθήκη του Νόμου, της οποίας τα «παιδιά» ήταν οι πολίτες του Ιουδαϊκού έθνους. Η σύζυγος του Αβραάμ η Σάρρα, λέει ο Παύλος, αντιστοιχεί στην «άνω Ιερουσαλήμ», η οποία είναι η πνευματική μητέρα του Παύλου και των γεννημένων από το πνεύμα συντρόφων του. Αυτή η ουράνια «μητέρα» πρέπει να είναι επίσης η «μητέρα» του Χριστού, που είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσα στους πνευματικούς αδελφούς του, και όλοι αυτοί έχουν τον Θεό ως Πατέρα τους.—Εβρ 2:11, 12· βλέπε ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Έπεται λογικά, και σε αρμονία με τις Γραφές, ότι η «γυναίκα» του εδαφίου Γένεση 3:15 πρέπει να είναι μια πνευματική «γυναίκα». Και σε αντιστοιχία με το γεγονός ότι η «νύφη», ή αλλιώς “σύζυγος”, του Χριστού δεν είναι κάποια μεμονωμένη γυναίκα, αλλά σύνθετη, η οποία αποτελείται από πολλά πνευματικά μέλη (Απ 21:9), η «γυναίκα» που γεννάει τους πνευματικούς γιους του Θεού, η “σύζυγος” του Θεού (η οποία προειπώθηκε προφητικά στα λόγια του Ησαΐα και του Ιερεμία που αναφέρονται πιο πάνω), πρέπει να αποτελείται από πολλά πνευματικά πρόσωπα. Πρέπει να είναι ένα σύνθετο σώμα προσώπων, μια οργάνωση—μια ουράνια οργάνωση.

Αυτή η «γυναίκα» περιγράφεται στο όραμα του Ιωάννη, στο 12ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Εμφανίζεται να γεννάει έναν γιο, έναν άρχοντα που «θα ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένιο ραβδί». (Παράβαλε Ψλ 2:6-9· 110:1, 2.) Αυτό το όραμα δόθηκε στον Ιωάννη πολύ καιρό μετά την ανθρώπινη γέννηση του Ιησού και μετά το χρίσμα του ως Μεσσία του Θεού. Εφόσον είναι προφανές ότι το όραμα αφορά το ίδιο πρόσωπο, πρέπει να αναφέρεται, όχι στην ανθρώπινη γέννηση του Ιησού, αλλά σε κάποιο άλλο γεγονός, δηλαδή στην ενθρόνισή του με βασιλική εξουσία. Άρα, εδώ περιγράφεται η γέννηση της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού.

Ο Σατανάς εμφανίζεται αργότερα να διώκει τη «γυναίκα» και να κάνει πόλεμο με «τους υπόλοιπους από το σπέρμα της». (Απ 12:13, 17) Εφόσον η «γυναίκα» ήταν ουράνια, και εφόσον ο Σατανάς είχε πλέον ριχτεί στη γη (Απ 12:7-9), δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση στα ουράνια πρόσωπα από τα οποία αποτελούνταν η «γυναίκα», αλλά μπορούσε να έχει πρόσβαση στους υπόλοιπους από το «σπέρμα» της, τα παιδιά της, τους αδελφούς του Ιησού Χριστού που βρίσκονται ακόμη στη γη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δίωκε τη «γυναίκα».

Άλλες χρήσεις. Ο Θεός, προλέγοντας ότι θα επικρατούσαν συνθήκες πείνας στον Ισραήλ αν αυτοί παρήκουαν και παραβίαζαν τη διαθήκη του, είπε: «Τότε δέκα γυναίκες θα ψήνουν το ψωμί σας σε έναν και μόνο φούρνο και θα δίνουν πίσω το ψωμί σας με ζύγι». Η πείνα θα ήταν τόσο μεγάλη ώστε δέκα γυναίκες θα χρειάζονταν μόνο έναν φούρνο, ενώ σε φυσιολογικές εποχές θα χρησιμοποιούσε έναν η καθεμιά.—Λευ 26:26.

Αφού προειδοποίησε τον Ισραήλ για τις συμφορές που θα τον έβρισκαν λόγω απιστίας, ο Ιεχωβά είπε, μέσω του προφήτη Ησαΐα: «Και εφτά γυναίκες θα πιάσουν έναν άντρα εκείνη την ημέρα, λέγοντας: “Θα τρώμε το δικό μας ψωμί και θα φοράμε τους δικούς μας μανδύες· μόνο ας καλούμαστε με το όνομά σου για να αφαιρέσεις το όνειδός μας”». (Ησ 4:1) Στα δύο προηγούμενα εδάφια (Ησ 3:25, 26), ο Θεός είχε επισημάνει ότι οι άντρες του Ισραήλ θα σκοτώνονταν στον πόλεμο. Άρα, μιλούσε στον Ισραήλ για τις επιπτώσεις που θα είχαν αυτές οι συνθήκες στον αντρικό πληθυσμό του έθνους, προκαλώντας τόση λειψανδρία ώστε αρκετές γυναίκες θα προσκολλούνταν σε έναν άντρα. Θα έπαιρναν ευχαρίστως το όνομά του για να απολαμβάνουν τη φροντίδα ενός άντρα σε κάποιον βαθμό, έστω και αν έπρεπε να τον μοιράζονται με άλλες γυναίκες. Θα δέχονταν την πολυγαμία ή το θεσμό της παλλακείας για να έχουν κάποιον μικρό ρόλο στη ζωή ενός άντρα. Με αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνταν ένα μέρος από το όνειδος της χηρείας ή της αγαμίας, καθώς και της ατεκνίας.

Σε μια προφητεία που ήταν παρηγορητική για τον Ισραήλ, ο Ιεχωβά είπε: «Ως πότε θα γυρίζεις εδώ και εκεί, άπιστη κόρη; Διότι ο Ιεχωβά δημιούργησε κάτι νέο στη γη: Μια γυναίκα θα περισφίγγει ακμαίο άντρα». («Η γυναίκα πολιορκεί τον άντρα!» AT· βλέπε επίσης ΜΠΚ.) (Ιερ 31:22) Μέχρι τότε ο Ισραήλ, με τον οποίο ο Θεός είχε σχέση γάμου λόγω της διαθήκης του Νόμου, “γύριζε εδώ και εκεί” εκδηλώνοντας απιστία. Τώρα ο Ιεχωβά καλεί την «παρθένα του Ισραήλ» να στήσει οδοδείκτες και πινακίδες που θα την οδηγήσουν πίσω και να προσηλώσει την καρδιά της στο μεγάλο δρόμο της επιστροφής. (Ιερ 31:21) Ο Ιεχωβά θα βάλει το πνεύμα του σε αυτήν ώστε να ανυπομονεί να γυρίσει πίσω. Συνεπώς, όπως μια σύζυγος θα “περιέσφιγγε” το σύζυγό της για να αποκαταστήσει τις σχέσεις της μαζί του, έτσι και ο Ισραήλ θα “περιέσφιγγε” τον Ιεχωβά Θεό για να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με αυτόν ως σύζυγό του.

Η «επιθυμία των γυναικών». Για το «βασιλιά του βορρά», η προφητεία του Δανιήλ λέει: «Στον Θεό των πατέρων του δεν θα δώσει προσοχή· και δεν θα δώσει προσοχή ούτε στην επιθυμία των γυναικών ούτε σε κάθε άλλον θεό, αλλά πάνω από όλους θα μεγαλύνει τον εαυτό του. Στον θεό των φρουρίων, όμως, θα δώσει δόξα». (Δα 11:37, 38) Οι “γυναίκες” εδώ μπορεί να συμβολίζουν τα πιο αδύναμα έθνη που γίνονται “υπηρέτριες” του «βασιλιά του βορρά», ως πιο αδύναμα σκεύη. Αυτά έχουν τους θεούς τους τούς οποίους επιθυμούν και λατρεύουν, αλλά ο «βασιλιάς του βορρά» περιφρονεί αυτούς τους θεούς και αποδίδει τιμή σε έναν μιλιταριστικό θεό.

Οι συμβολικές «ακρίδες». Στο όραμα των συμβολικών «ακρίδων», στα εδάφια Αποκάλυψη 9:1-11, αυτές οι ακρίδες παρουσιάζονται να έχουν «μαλλιά σαν μαλλιά γυναικών». Σε αρμονία με τη Γραφική αρχή ότι τα μακριά μαλλιά της γυναίκας αποτελούν σημείο της υποταγής της στη συζυγική κεφαλή της, τα μαλλιά αυτών των συμβολικών «ακρίδων» πρέπει να αντιπροσωπεύουν την υποταγή αυτών που συμβολίζουν οι ακρίδες σε εκείνον τον οποίο η προφητεία υποδεικνύει ως κεφαλή και βασιλιά τους.—Βλέπε ΑΒΑΔΔΩΝ.

Οι 144.000 που “δεν μολύνθηκαν με γυναίκες”. Στα εδάφια Αποκάλυψη 14:1-4 λέγεται για τους 144.000, οι οποίοι περιγράφονται σαν να στέκονται μαζί με το Αρνί στο Όρος Σιών, ότι έχουν «αγοραστεί από τη γη. Αυτοί είναι που δεν μόλυναν τους εαυτούς τους με γυναίκες· στην πραγματικότητα, είναι παρθένοι». Παρουσιάζονται να έχουν στενότερη σχέση με το Αρνί από οποιουσδήποτε άλλους, καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν το «νέο ύμνο». (Απ 14:1-4) Αυτό υποδηλώνει ότι απαρτίζουν τη «νύφη» του Αρνιού. (Απ 21:9) Είναι πνευματικά πρόσωπα, όπως φανερώνει το γεγονός ότι στέκονται στο ουράνιο Όρος Σιών μαζί με το Αρνί. Επομένως, το ότι «δεν μόλυναν τους εαυτούς τους με γυναίκες» και το ότι είναι «παρθένοι» δεν σημαίνει ότι κανένα από αυτά τα 144.000 άτομα δεν είχε παντρευτεί ποτέ, διότι οι Γραφές δεν απαγορεύουν το γάμο σε άτομα πάνω στη γη που πρόκειται να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό. (1Τι 3:2· 4:1, 3) Ούτε υπονοείται ότι όλοι οι 144.000 είναι άντρες, διότι «δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό» όσον αφορά την πνευματική σχέση των συγκληρονόμων του Χριστού. (Γα 3:28) Άρα, οι «γυναίκες» πρέπει να είναι συμβολικές γυναίκες, αναμφίβολα θρησκευτικές οργανώσεις όπως η Βαβυλώνα η Μεγάλη και οι “κόρες” της, οργανώσεις της ψεύτικης θρησκείας στις οποίες, αν κάποιος προσχωρούσε και γινόταν μέλος τους, δεν θα μπορούσε να είναι ακηλίδωτος. (Απ 17:5) Αυτή η συμβολική περιγραφή εναρμονίζεται με την απαίτηση που υπήρχε στο Νόμο να παίρνει ο αρχιερέας του Ισραήλ ως σύζυγό του μόνο κάποια παρθένα, διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος Αρχιερέας του Ιεχωβά.—Λευ 21:10, 14· 2Κο 11:2· Εβρ 7:26.

Αναφορικά με το ότι ο Ιησούς αποκαλούσε τη Μαρία «γυναίκα», βλέπε ΜΑΡΙΑ Αρ. 1 (Απολαμβάνει το Σεβασμό και την Αγάπη του Ιησού).