Κεφάλαιο 20

Ένα «Τρίτο Μέρος» Διαφυλάττεται σε μια Καθαρισμένη Γη

 1. Απέτυχε ο Χριστιανικός κόσμος να διαμορφώσει τον τόπο όπου θέλουν να κατοικούν όσοι άνθρωποι έχουν ειλικρινή καρδιά, και σε τίνος την υπόσχεση για τη διαμόρφωση του επιθυμητού Παραδείσου πρέπει να βασιζόμαστε σήμερα;

ΑΥΤΟ που θέλουν σήμερα οι αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά και δίκαιη διάθεση είναι ένας τόπος όπου οι κάτοικοι να ζουν καθαρή ζωή, ένας τόπος χωρίς θρησκευτική υποκρισία ή απάτη και παραπλάνηση. Ο Χριστιανικός κόσμος, έπειτα από τόσους πειραματισμούς με εκατοντάδες παραλλαγές των λεγόμενων Χριστιανικών θρησκειών, απέτυχε να διαμορφώσει έναν τέτοιον τόπο. Τώρα πια έχει χαθεί κάθε ελπίδα ότι θα κατορθώσει ποτέ να το κάνει αυτό. Δεν έχει να παρουσιάσει ούτε μία χώρα ως παράδειγμα για να αποδείξει ότι μπορεί να καθαρίσει την πονηρία και τη θρησκευτική ακαθαρσία. Πουθενά δεν έφερε σε ύπαρξη έναν πνευματικό παράδεισο ανάμεσα στα εκατοντάδες εκατομμύρια μέλη των εκκλησιών του. Αν ο Δημιουργός του ουρανού και της γης βασιζόταν σε αυτόν προκειμένου να φέρει σε ύπαρξη μια καθαρισμένη γη όπου θα επικρατούσε η αγνή, αμόλυντη θρησκεία, ποτέ δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Αλλά ο Παντοδύναμος Θεός πρόκειται να το επιτελέσει με το δικό του τρόπο, μέσω της δικής του θεοκρατικής οργάνωσης. Η υπόσχεση που έχει δώσει να το κάνει αυτό παραμένει βέβαιη, και όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι μπορούν να εμπιστεύονται σε αυτήν σήμερα.

 2. Αφού αναφέρεται στο θρήνο για εκείνον τον οποίο «διατρύπησαν», τι λέει ο Ιεχωβά ότι ανοίγεται για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό;

² Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς περιγράφει ο Θεός το σκοπό που έχει να επιτελέσει κάτι τόσο αξιοσημείωτο. Στην «εξαγγελία» του, έχει μόλις ολοκληρώσει την αναφορά του στο θρήνο και στον πικρό οδυρμό που γίνεται στη γη του για το ότι διατρυπήθηκε ο Μεσσίας, στον οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι κάτοικοι της χώρας. (Ζαχαρίας 12:​1, 10⁠-⁠14) Αμέσως μετά λέει τα ακόλουθα: «Εκείνη την ημέρα θα υπάρξει ένα ανοιγμένο πηγάδι στον οίκο του Δαβίδ και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό».​—⁠Ζαχαρίας 13:1.

 3. Τι αποδεικνύει κατά πόσον έχει επωφεληθεί ο Χριστιανικός κόσμος από το «πηγάδι» που ανοίχτηκε για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό;

³ Βλέπουμε εμείς σήμερα να επικρατεί «αμαρτία και κάτι το αποκρουστικό» σε όλη τη γη, ακόμη και στο Χριστιανικό κόσμο; Αν ναι, τότε είναι προφανές ότι ο Χριστιανικός κόσμος δεν έχει επωφεληθεί από το «πηγάδι» που επρόκειτο να ανοιχτεί «εκείνη την ημέρα». Μήπως δεν βρισκόμαστε τώρα σε «εκείνη την ημέρα»; Εδώ η λέξη «ημέρα» δεν αναφέρεται σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα. Πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε αν βρισκόμαστε σε εκείνη την ευνοϊκή «ημέρα»; Αυτό μπορούμε να το κάνουμε εξετάζοντας όλες τις περιστάσεις που περιλαμβάνονται.

 4. (α) Ποιος ανοίγει εκείνο το «πηγάδι», και για ποιο σκοπό προμηθεύει νερό; (β) Σύμφωνα με τις Γραφές, ποια είναι μερικά αποκρουστικά πράγματα που δεν έχουν θέση στο ναό του Θεού;

⁴ Εξέχον χαρακτηριστικό εκείνης της “ημέρας” είναι ένα «πηγάδι». Αυτό το πηγάδι ανοίχτηκε από τον Ιεχωβά, καθώς το σκάβει ο ίδιος μέσω των στοργικών προμηθειών του. Φροντίζει να είναι γεμάτο με καθαρό νερό. Ποιο ρητό σκοπό εξυπηρετεί αυτό το νερό; Δεν χρησιμεύει για να σβήσει κάποιος τη δίψα του πίνοντάς το, αλλά χρησιμεύει για καθαρισμό. Το «πηγάδι» αυτό με το νερό έχει ανοιχτεί «για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό». Ένα από τα πράγματα που είναι αποκρουστικά στον Θεό περιγράφεται στο εδάφιο Λευιτικό 20:​21: «Και όταν ένας άντρας πάρει τη σύζυγο του αδελφού του, αυτό είναι κάτι το αποκρουστικό. Τη γύμνια του αδελφού του ξεσκέπασε. Πρέπει να γίνουν άτεκνοι». Κάτι το οποίο είναι αποκρουστικό ή ακάθαρτο δεν έχει θέση στο ναό του Θεού. (2 Χρονικών 29:​3⁠-⁠5) Αυτό που είναι αποκρουστικό πρέπει να πεταχτεί, ακόμη και αν πρόκειται για ασήμι και χρυσάφι. (Ιεζεκιήλ 7:​19) Όποιος εξοργίζει τον Θεό με τις ενέργειές του μπορεί να κάνει τον εαυτό του «κάτι το αποκρουστικό». (Θρήνοι 1:​8) Όποιος Ισραηλίτης μολυνόταν με το να αγγίξει κάποιο πτώμα θεωρούνταν κάτι το αποκρουστικό και δεν έπρεπε να τον αγγίξει κανείς παρά μόνο αφού καθαριζόταν με νερό αναμειγμένο με τη στάχτη από τη θυσία μιας κόκκινης αγελάδας.​—⁠Αριθμοί 19:​2⁠-⁠22.

 5. Πώς είχαν καταστήσει τη γη οι κάτοικοί της προτού την πάρουν στην κατοχή τους οι Ισραηλίτες, και γιατί άνοιξε ο Ιεχωβά ένα “πηγάδι για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό” για χάρη του υπολοίπου το οποίο είχε αποκατασταθεί εκεί;

⁵ Προτού πάρουν στην κατοχή τους οι Ισραηλίτες τη γη Χαναάν, εκείνη η γη είχε γίνει αποκρουστική, ακάθαρτη, μολυσμένη, “από το μολυσμό των λαών των τόπων, από τα απεχθή τους πράγματα με τα οποία την είχαν γεμίσει από άκρη σε άκρη μέσω της ακαθαρσίας τους”. (Έσδρας 9:​11) Αλλά αφού οι Ισραηλίτες είχαν κατοικήσει στη γη κάποιο χρονικό διάστημα, και αυτοί επίσης κατέστησαν τη γη αποκρουστική, ακάθαρτη, μολυσμένη, με αποτέλεσμα να πει ο Ιεχωβά: «Ο οίκος του Ισραήλ κατοικούσε στη γη του και την καθιστούσε ακάθαρτη με την οδό του και με τις ενέργειές του. Σαν την ακαθαρσία της εμμηνόρροιας έγινε η οδός τους ενώπιόν μου». (Ιεζεκιήλ 36:​16, 17· Λευιτικό 15:​19⁠-⁠33) Ορθά, λοιπόν, ο Ιεχωβά δεν ήθελε να ξαναγίνει ή να συνεχίσει να είναι η γη του αποκαταστημένου υπολοίπου του αποκρουστική γη. Γι’ αυτό και άνοιξε το «πηγάδι» για να καθαρίσει την αμαρτία και καθετί το αποκρουστικό.

 6. (α) Εφόσον αναφερόμαστε στο διάστημα μετά την αποκατάσταση από τη Βαβυλώνα, γιατί χρειαζόταν ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” ένα τέτοιο πηγάδι για καθαρισμό; (β) Για πόσους προοριζόταν στην πραγματικότητα το «πηγάδι», και πώς θα μπορούσαν εκείνοι να επωφεληθούν από αυτό;

⁶ Άρα το «πηγάδι» ανοίχτηκε για “τον οίκο του Δαβίδ και τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ”. Ας μη μας διαφεύγει, όμως, το γεγονός ότι αυτοί ήταν από το υπόλοιπο των Ισραηλιτών που απελευθερώθηκαν από τη Βαβυλώνα και οι οποίοι επέστρεψαν στη γη του Ιούδα για να ανοικοδομήσουν το ναό του Θεού τους στην Ιερουσαλήμ. Επομένως, αν και υπήρχε ανάμεσά τους “οίκος του Δαβίδ”, δεν είχαν βασιλιά από τη γραμμή του Βασιλιά Δαβίδ ο οποίος να κάθεται σε βασιλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ, ο οποίος είχε έρθει από τη Βαβυλώνα, προερχόταν μεν από τον «οίκο του Δαβίδ» αλλά είχε απλώς διοριστεί κυβερνήτης του Ιούδα από τον Βασιλιά Κύρο της Περσίας. (Ζαχαρίας 4:​6⁠-⁠10· Ματθαίος 1:​6⁠-⁠13) Έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας για να αποκτήσουν βασιλιά από τον «οίκο του Δαβίδ». Φυσιολογικά, λοιπόν, όπως εννοείται εδώ, ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” χρειάζονταν καθαρισμό από την «αμαρτία» και από καθετί το «αποκρουστικό». Ήταν ανάγκη να ανοιχτεί εκείνο το «πηγάδι» για χάρη τους. Στην πραγματικότητα, ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” αντιπροσώπευαν ολόκληρο το έθνος τους. Ολόκληρο το έθνος χρειαζόταν εκείνο το «πηγάδι» με το νερό του καθαρισμού που περιείχε, και θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτή τη θεϊκή προμήθεια όταν θα ανέβαιναν στην Ιερουσαλήμ για τις ετήσιες γιορτές τους.

 7. Πότε ανοίχτηκε το «πηγάδι» για τον «οίκο του Δαβίδ» και τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», και με ποια αποτελέσματα αρχικά;

⁷ Πότε ανοίχτηκε εκείνο το «πηγάδι» για τον «οίκο του Δαβίδ» και τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» και για το έθνος το οποίο αυτοί αντιπροσώπευαν; Αυτό έγινε αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς Εκείνος τον οποίο είχαν “διατρυπήσει” και ο οποίος πέθανε κρεμασμένος πάνω σε ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, την Ημέρα του Πάσχα του 33 Κ.Χ. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να ανεβεί στον ουρανό και να εισέλθει στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού και να του παρουσιάσει την εξιλεωτική αξία του χυμένου αίματός του. Κατόπιν, στη γιορτή της Πεντηκοστής, στις 6 Σιβάν του 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τον εξιλεωτή Μεσσία, τον Ιησού Χριστό, για να εκχύσει το άγιο πνεύμα στους πιστούς μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, αρχίζοντας με 120 από αυτούς. Αργότερα, μέσα στην ίδια ημέρα, περίπου τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι ομολόγησαν την ενοχή τους για συμμετοχή στη δολοφονία του Μεσσία, του Ιησού, και βαφτίστηκαν στο νερό για να γίνουν μαθητές του, ενώ παράλληλα βαφτίστηκαν και αυτοί με άγιο πνεύμα.​—⁠Πράξεις 1:​2⁠-⁠5, 15· 2:​1⁠-⁠36.

8, 9. (α) Σε σχέση με το «πηγάδι», ποιο ήταν το νόημα της συμβουλής που έδωσε ο Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής στους χιλιάδες Ιουδαίους τους οποίους έτυπτε η συνείδησή τους; (β) Ποια επιβεβαίωση σε σχέση με αυτό έδωσε αργότερα ο Πέτρος στους Ιουδαίους που βρίσκονταν στο ναό;

⁸ Όταν, λοιπόν, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος είπε σε εκείνους τους χιλιάδες Ιουδαίους που τους έτυπτε η συνείδησή τους: «Μετανοήστε, και ας βαφτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών σας και θα λάβετε τη δωρεά του αγίου πνεύματος», τι σήμαινε αυτό; (Πράξεις 2:​37, 38) Σήμαινε ότι είχε έρθει “εκείνη η ημέρα” που είχε προειπωθεί στο εδάφιο Ζαχαρίας 13:​1. Σήμαινε ότι το «πηγάδι» είχε ανοιχτεί «στον οίκο του Δαβίδ και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό». Υπήρχε τίποτα πιο «αποκρουστικό» από το να προκαλέσει κάποιος το βίαιο θάνατο του Μεσσία Ιησού και να συμμετάσχει σε αυτόν; Πιθανώς αρκετοί από τους χιλιάδες εκείνους Ιουδαίους είχαν κοιτάξει προς το κρεμασμένο στο ξύλο σώμα του Ιησού Χριστού όταν το “τρύπησε” με το δόρυ ο Ρωμαίος φρουρός. (Ιωάννης 19:​37) Αλλά το νερό εκείνου του ανοιγμένου “πηγαδιού” θα μπορούσε να καθαρίσει ακόμη και κάτι τόσο «αποκρουστικό». Ο Πέτρος το επιβεβαίωσε αυτό όταν αργότερα είπε στους Ιουδαίους που βρίσκονταν στο ναό, στην Ιερουσαλήμ:

⁹ «Και τώρα, αδελφοί, ξέρω ότι ενεργήσατε από άγνοια, όπως και οι άρχοντές σας. Αλλά με αυτόν τον τρόπο εκπλήρωσε ο Θεός εκείνα που είχε προαναγγείλει μέσω του στόματος όλων των προφητών [περιλαμβανομένου και του εδαφίου Ζαχαρίας 12:​10] ότι θα υπέφερε ο Χριστός του. Μετανοήστε, λοιπόν, και μεταστραφείτε για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, ώστε να έρθουν καιροί αναζωογόνησης από το πρόσωπο του Ιεχωβά και να αποστείλει αυτός τον διορισμένο για εσάς Χριστό, τον Ιησού».​—⁠Πράξεις 3:​17⁠-⁠20.

10. Σύμφωνα με τον Παύλο, πόσοι φυσικοί Ιουδαίοι επωφελήθηκαν από εκείνο το «πηγάδι», και πόσο καιρό φαίνεται ότι ήταν η Ιερουσαλήμ, με τον «οίκο του Δαβίδ» που υπήρχε σε αυτήν, η κατά γράμμα τοποθεσία εκείνου του “πηγαδιού”;

¹⁰ Αυτό συνέβη το έτος 33 Κ.Χ., αλλά ακόμη και έπειτα από χρόνια, το 56 Κ.Χ., ο απόστολος Παύλος επισήμανε υπό θεϊκή έμπνευση ότι μόνο ένα υπόλοιπο των φυσικών, περιτμημένων Ιουδαίων κοίταξε με πίστη προς τον “διατρυπημένο” Μεσσία, τον Ιησού, και επωφελήθηκε από τα νερά του καθαρισμού που περιείχε το «πηγάδι»: «Και στον τωρινό καιρό έχει εμφανιστεί ένα υπόλοιπο σύμφωνα με μια εκλογή η οποία οφείλεται σε παρ’ αξία καλοσύνη». (Ρωμαίους 11:​5· 9:​27, 28) Το έτος 70 Κ.Χ. η Ιουδαϊκή Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, οπότε δεν μπορούσε πλέον να εφαρμοστεί σε αυτήν κατά γράμμα το εδάφιο Ζαχαρίας 13:​1, και η ταυτότητα του “οίκου του Δαβίδ” ο οποίος υπήρχε σε αυτήν δεν μπορούσε πλέον να προσδιοριστεί, επειδή τα γενεαλογικά αρχεία χάθηκαν.

11. Με παράλληλο τρόπο, πότε ήρθε στο προσκήνιο ένα υπόλοιπο πνευματικών Ισραηλιτών, και τι κατανόησαν τα μέλη του όσον αφορά το θυμό του Θεού απέναντί τους (Ησαΐας 12:​1, 2);

¹¹ Ωστόσο, το εδάφιο Ζαχαρίας 13:​1 έχει μια παράλληλη εκπλήρωση στο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, οι οποίοι σχετίζονται με την «ουράνια Ιερουσαλήμ», την «πόλη του ζωντανού Θεού». Στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, κατά τα έτη 1914⁠-⁠1918 Κ.Χ., το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών περιήλθε στα Βαβυλωνιακά δεσμά και αποδείχτηκε ένοχο πνευματικών αδυναμιών και ακαθαρσίας. Το έτος 1919 αυτοί απελευθερώθηκαν από την οργάνωση της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών και στρατιωτικών εραστών της. Τότε άρχισαν να κατανοούν και να διακρίνουν την εφαρμογή των λόγων που αναφέρονται στα εδάφια Ησαΐας 12:​1, 2: «Και εκείνη την ημέρα είναι βέβαιο ότι θα πεις: “Θα σε ευχαριστώ, Ιεχωβά, επειδή, παρότι εξοργίστηκες με εμένα, ο θυμός σου τελικά απομακρύνθηκε και με παρηγόρησες. Δείτε! Ο Θεός είναι η σωτηρία μου. Θα έχω εμπιστοσύνη και δεν θα νιώσω τρόμο· διότι ο Γιαχ Ιεχωβά είναι η ισχύς μου και η δύναμή μου, και αυτός έγινε η σωτηρία μου”».a Τώρα, λοιπόν, όπως και στον καιρό του Ζαχαρία, υπήρχε ένα αποκαταστημένο υπόλοιπο, το οποίο απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και αφοσιώθηκε στην ανοικοδόμηση της αγνής λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του.

12. (α) Πότε ανοίχτηκε για αυτούς ένα «πηγάδι» με νερά καθαρισμού, και γιατί; (β) Πώς εκπληρώθηκε έτσι η προφητεία των εδαφίων Ιεζεκιήλ 36:​24, 25;

¹² Αυτό το αποκαταστημένο χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών χρειαζόταν να καθαριστεί από όλη την «αμαρτία» και από καθετί το «αποκρουστικό» που του είχε προσαφθεί όσο διάστημα ήταν δέσμιο της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των κοσμικών εραστών της. Σε αρμονία με τις πνευματικές ανάγκες που είχαν τότε, ο ελεήμων Ιεχωβά άνοιξε για αυτούς το πηγάδι με το νερό του καθαρισμού το έτος της απελευθέρωσής τους, το 1919 Κ.Χ. Αμέσως, αυτοί άρχισαν να επωφελούνται από το νερό του καθαρισμού που υπήρχε σε εκείνο το «πηγάδι». Τότε, με μια πνευματική έννοια, εκπληρώθηκε η θεϊκή υπόσχεση που είχε καταγραφεί στα εδάφια Ιεζεκιήλ 36:​24, 25: «Και θα σας πάρω από τα έθνη και θα σας συγκεντρώσω από όλες τις χώρες και θα σας φέρω πάνω στη γη σας. Και θα σας ραντίσω με καθαρό νερό και θα καθαριστείτε· από όλες τις ακαθαρσίες σας και από όλα τα κοπρώδη είδωλά σας θα σας καθαρίσω». Στο διάστημα κατά το οποίο το υπόλοιπο ήταν πνευματικά δέσμιο της Βαβυλώνας της Μεγάλης, είχε αγγίξει τα νεκρά πράγματα του κόσμου, ο οποίος είχε καταληφθεί από τη φρενίτιδα του πολέμου· και τώρα ήταν σαν να ράντιζε ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού το μετανοημένο υπόλοιπο με το «νερό που είναι για καθαρισμό», το οποίο ήταν αναμειγμένο με τη στάχτη της σφαγμένης κόκκινης αγελάδας.​—⁠Αριθμοί 19:​1⁠-⁠13.

13. Ανάμεσα στους αποκαταστημένους πνευματικούς Ισραηλίτες, ποιοι ήταν αυτοί που χρειάζονταν καθαρισμό, αντιστοιχώντας έτσι με τον «οίκο του Δαβίδ» και τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», και γιατί;

¹³ Αυτό απαιτούνταν να γίνει για όλα τα μετανοημένα, αποκαταστημένα μέλη του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ. Όσο σπουδαία και αν ήταν αυτά τα μέλη και όσο υψηλές ευθύνες και αν είχαν, όπως ο “οίκος του Δαβίδ”, ή όσο συνηθισμένα, κοινά και πολυάριθμα και αν ήταν, όπως οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ”, δεν εξαιρούνταν από τον καθαρισμό με το νερό από το «πηγάδι» των προμηθειών του Ιεχωβά. Ολόκληρο το κυβερνών σώμα του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ, καθώς και οι πρεσβύτεροι που ήταν διορισμένοι να υπηρετούν ως επίσκοποι των τοπικών εκκλησιών αυτών των πνευματικών Ισραηλιτών, χρειάζονταν τον καθαρισμό όσο τον χρειάζονταν και τα αφιερωμένα, βαφτισμένα μέλη των εκκλησιών τους. (Πράξεις 20:​17⁠-⁠28· 14:​23· Φιλιππησίους 1:​1· 1 Τιμόθεο 3:​1⁠-⁠7· 4:​14· Τίτο 1:​5⁠-⁠9) Ανάμεσά τους υπήρχε κοινοτική ακαθαρσία. Στην αποκαταστημένη πνευματική επικράτειά τους είχαν την υποχρέωση να είναι καθαροί όταν κήρυτταν, όταν δίδασκαν, αλλά και στην καθημερινή τους ζωή. Εφόσον έπρεπε να μένουν ακηλίδωτοι από αυτόν τον κόσμο, φέρθηκαν σε μια θέση όπου διακράτησαν αυστηρή Χριστιανική ουδετερότητα απέναντι στις βίαιες συγκρούσεις των εθνών που παρήγαγαν σωρούς πτωμάτων.​—⁠Ιακώβου 1:​27· Ιωάννης 15:​18, 19· 17:14.

Η ΟΣΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ

14, 15. (α) “Εκείνη η ημέρα” θα είναι επίσης καιρός δοκιμής για ποια ιδιότητα απέναντι στον Ιεχωβά; (β) Στα εδάφια Ζαχαρίας 13:​2, 3 ποιο κατατοπιστικό παράδειγμα έδωσε ο Ιεχωβά σχετικά με αυτό;

¹⁴ “Εκείνη η ημέρα”, κατά την οποία ανοίγεται το «πηγάδι» «για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό», είναι επίσης ημέρα κατά την οποία τίθεται σε δοκιμή ο βαθμός της οσιότητας κάποιου απέναντι στον Θεό. Το υπόλοιπο που αποκαταστάθηκε από τη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ. προειδοποιήθηκε σχετικά με αυτό. Ο Υπέρτατος Κύριος και Θεός, περιγράφοντας πόσο όσιοι θα έπρεπε να είναι, και επρόκειτο να είναι, σε Αυτόν οι λάτρεις του, είπε στη συνέχεια στον Ζαχαρία τον προφήτη του:

¹⁵ «“Και εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “θα εκκόψω τα ονόματα των ειδώλων από αυτή τη γη και δεν θα έρχονται πια στη θύμηση· και θα κάνω επίσης να εκλείψουν οι προφήτες και το πνεύμα της ακαθαρσίας από αυτή τη γη. Και αν κάποιος προφητεύσει στο εξής, ο πατέρας του και η μητέρα του, αυτοί που τον γέννησαν, θα του πουν τότε: «Δεν θα ζήσεις, επειδή είπες ψεύδη στο όνομα του Ιεχωβά». Και ο πατέρας του και η μητέρα του, αυτοί που τον γέννησαν, θα τον διατρυπήσουν επειδή προφήτευσε”».​—⁠Ζαχαρίας 13:​2, 3.

16. Ποια είναι η «γη» από την οποία έχει εκκόψει ο Ιεχωβά τα «ονόματα των ειδώλων», και ποιο αποτέλεσμα είχε αυτό ανάμεσα στους πνευματικούς Ισραηλίτες της εποχής μας;

¹⁶ Αναφορικά με την εποχή μας από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μιλάει εδώ για την πνευματική επικράτεια του αποκαταστημένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών του. Λόγω του ότι αυτός ο Θεός, ο οποίος απαιτεί αποκλειστική αφοσίωση στο πρόσωπό του, έχει κάνει τα «ονόματα των ειδώλων» να εκλείψουν από τη «γη» της σχέσης που διατηρούν μαζί Του, αυτοί τώρα αρνούνται να λατρέψουν το «θηρίο» που βγαίνει από τη θάλασσα καθώς και την «εικόνα» εκείνου του θηρίου. Ή, για να το πούμε ξεκάθαρα χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τα σύμβολα που υπάρχουν στην Αγία Γραφή για τους πολιτικούς θεσμούς, οι πνευματικοί Ισραηλίτες αρνούνται να λατρέψουν κάθε μορφή του πολιτικού κράτους σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς και την Κοινωνία των Εθνών και το διάδοχό της, τα Ηνωμένα Έθνη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουν να υποστούν τη θεϊκή τιμωρία που θα τους έπληττε αν έφεραν το «σημάδι» του «θηρίου». (Αποκάλυψη 13:​1⁠-⁠18· 14:​9, 10) Λόγω του ότι “έχουν πλησιάσει ένα Όρος Σιών και μια πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ”, και έχουν «καταγραφεί στους ουρανούς», η “υπηκοότητά τους υπάρχει στους ουρανούς”. (Εβραίους 12:​22, 23· Φιλιππησίους 3:​20) Γι’ αυτό και δεν υποκύπτουν στο παραλήρημα του επίγειου εθνικισμού. Δεν προβαίνουν σε λατρευτικές χειρονομίες ούτε σε λατρευτική συμπεριφορά απέναντι στα εθνικιστικά είδωλα. Τα ονόματα των ειδώλων δεν έρχονται πια στη θύμησή τους. Οι όσιοι πνευματικοί Ισραηλίτες αινούν το όνομα του Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας Αυτόν ως τον αληθινό Θεό και υποτασσόμενοι εγκάρδια, πλήρως σε Αυτόν.

17. Με βάση ποιες προειδοποιήσεις του Ιησού Χριστού και του αποστόλου Ιωάννη ήταν επίκαιρο να κάνει ο Ιεχωβά να εκλείψουν από εκείνη τη «γη» οι ψευδοπροφήτες;

¹⁷ Ο Ιεχωβά έκανε επίσης να εκλείψουν οι ψευδοπροφήτες και «το πνεύμα της ακαθαρσίας» από την πνευματική επικράτεια του αποκαταστημένου υπολοίπου του. Ο Ιησούς Χριστός μάς προειδοποίησε σχετικά με αυτή την “τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων” ότι «θα εγερθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα δώσουν μεγάλα σημεία και θαυμαστά πράγματα ώστε να παροδηγήσουν, αν είναι δυνατόν, ακόμη και τους εκλεγμένους». (Ματθαίος 24:​3, 4, 24, 25) Ο απόστολος Ιωάννης προειδοποίησε: «Αγαπητοί, μην πιστεύετε κάθε εμπνευσμένη έκφραση [ή, κάθε πνεύμα], αλλά δοκιμάζετε τις εμπνευσμένες εκφράσεις για να δείτε αν προέρχονται από τον Θεό, επειδή πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο». (1 Ιωάννη 4:​1) Αντίστοιχα, το αποκαταστημένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ήταν ανάγκη να φυλάγεται από τους ψευδοπροφήτες που εισέβαλλαν ή εγείρονταν μέσα στην πνευματική επικράτειά του στη γη.

18, 19. (α) Τι απαιτήθηκε από μέρους του επανεγκατεστημένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ ως αποτέλεσμα του ότι ο Ιεχωβά έκανε τους ψευδοπροφήτες να εκλείψουν από εκείνη τη γη; (β) Σε ποια συμβουλή του αποστόλου Πέτρου σχετικά με τις προφητείες έδωσαν προσοχή;

¹⁸ Πώς κράτησε, λοιπόν, ο Ιεχωβά τη «γη» τους, ή την πνευματική επικράτειά τους, καθαρή από πλευράς λατρείας, εκπληρώνοντας την υπόσχεσή του: «Θα κάνω επίσης να εκλείψουν οι προφήτες και το πνεύμα της ακαθαρσίας από αυτή τη γη»; (Ζαχαρίας 13:​2) Με το να κάνει να διορθωθεί η τυχόν εσφαλμένη κατανόηση που είχε το υπόλοιπο για μερικές προφητείες της Αγίας Γραφής προτού επανεγκατασταθεί στη «γη» του το 1919 Κ.Χ. “Ο καιρός του τέλους”, η “τελική περίοδος του συστήματος πραγμάτων”, που άρχισε το 1914 όταν έληξαν οι καιροί των εθνών, ήταν ο ορισμένος καιρός του Θεού στον οποίο θα εκπληρώνονταν πολλές προφητείες. Αυτές δεν ήταν δυνατόν να κατανοηθούν παρά μόνο όταν η εκπλήρωσή τους θα ήταν πολύ κοντά ή όταν θα είχαν ήδη εκπληρωθεί. Έτσι λοιπόν, στο φως όλων όσων λάβαιναν χώρα από το 1914, το επανεγκατεστημένο υπόλοιπο έστρεψε εκ νέου το βλέμμα του στις προφητείες των οποίων την εκπλήρωση είχε κρατήσει ο Θεός για τον «καιρό του τέλους». (Δανιήλ 12:​4· Αποκάλυψη 10:​6, 7) Αυτό περιλάμβανε την επανεξέταση των βιβλίων του Ιεζεκιήλ και της Αποκάλυψης, μια ερμηνευτική απόπειρα των οποίων είχε γίνει με την έκδοση, τον Ιούλιο του 1917, ενός βιβλίου που τιτλοφορούνταν «Το Τετελεσμένον Μυστήριον». Με αυτόν τον τρόπο, το αποκαταστημένο υπόλοιπο έδωσε προσοχή στα εξής λόγια:

¹⁹ «Έχουμε, λοιπόν, τον προφητικό λόγο βεβαιότερο· και κάνετε καλά που δίνετε προσοχή σε αυτόν όπως σε λυχνάρι που λάμπει σε σκοτεινό τόπο, μέχρι να χαράξει η ημέρα και να ανατείλει ένα άστρο της ημέρας, στις καρδιές σας. Διότι αυτό γνωρίζετε πρώτα: ότι καμιά προφητεία της Γραφής δεν προέρχεται από προσωπική ερμηνεία. Διότι ποτέ δεν φέρθηκε προφητεία από θέλημα ανθρώπου, αλλά άνθρωποι μίλησαν από τον Θεό καθώς κατευθύνονταν από άγιο πνεύμα».​—⁠2 Πέτρου 1:​19⁠-⁠21.

20. Πώς θα διατρυπούσαν, με συμβολική έννοια, οι σαρκικοί γονείς το γιο τους για το ότι προφήτευσε ψεύδη;

²⁰ Κάθε ερμηνευτική απόπειρα προφητείας, αν είχε αποδειχτεί λανθασμένη στο φως των ιστορικών γεγονότων και της σαφέστερης κατανόησης της Αγίας Γραφής, διορθώθηκε ανεξάρτητα από το ποιος είχε κάνει την ερμηνεία. Το ζήτημα στην προκειμένη περίπτωση ήταν η οσιότητα στον Θεό και στο θεόπνευστο Λόγο του. Έτσι λοιπόν, σαν παράδειγμα της οσιότητας που απαιτούνταν, ακόμη και αν ένας σαρκικός γιος παρουσίαζε μια εσφαλμένη ερμηνεία κάποιας θεϊκής προφητείας και ενέμενε σε αυτήν σαν ψευδοπροφήτης, τότε οι ίδιοι οι σαρκικοί γονείς του, από οσιότητα στον Θεό, δεν θα είχαν πλέον καμιά σχέση μαζί του όσον αφορά θρησκευτικά ζητήματα. Οι Χριστιανοί γονείς δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που γινόταν σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, δηλαδή, να θανατώσουν το γιο τους· αλλά θα μπορούσαν να τον κηρύξουν πνευματικά νεκρό ως προς αυτούς, παρά το ότι σωματικά ήταν γονείς του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα τον “διατρυπούσαν”, με συμβολική έννοια, «επειδή προφήτευσε». (Ζαχαρίας 13:​3· παράβαλε Δευτερονόμιο 13:​1⁠-⁠5.) Με την πλήρη συγκατάθεσή τους, ένας τέτοιος ψευδοπροφήτης θα αποβαλλόταν, θα αποκοπτόταν από τη Χριστιανική εκκλησία. Η επίδειξη ανάλογης οσιότητας από μέρους όλων των μελών του αποκαταστημένου υπολοίπου θα έκανε να εκλείψει από τη «γη» τους ο «προφήτης» που έλεγε ψεύδη.

21. Με ποιον τρόπο εξέλειψε και το «πνεύμα της ακαθαρσίας» από την πνευματική «γη» τους;

²¹ Ναι, κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εξέλειπε και το «πνεύμα της ακαθαρσίας» από την πνευματική «γη» τους. Αν εκείνο το πνεύμα ήταν μια εμπνευσμένη έκφραση ακαθαρσίας από κάποιον επίδοξο προφήτη ή ήταν κάποια τάση, ροπή ή διάθεση για ακαθαρσία, οι όσιοι θα το αποδοκίμαζαν και θα του αντιστέκονταν. Κατά συνέπεια, κάθε ακαθαρσία σε θέματα θρησκευτικών διδασκαλιών ή ηθικής θα εκδιωκόταν, με την υποκίνηση του αγίου πνεύματος του Θεού, και θα εξέλειπε. Η θεόδοτη πνευματική επικράτεια πρέπει να παραμείνει μια «γη» όπου οι άνθρωποι ζουν έναν καθαρό, Γραφικό τρόπο ζωής. Όσα άτομα είναι ακάθαρτα από πνευματική και ηθική άποψη πρέπει να αποκόπτονται από αυτήν.​—⁠2 Κορινθίους 6:​14 ως 7:​1· παράβαλε Δευτερονόμιο 13:​6⁠-⁠18.

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ

22, 23. (α) Πώς ντροπιάζει ο Ιεχωβά τους ψευδοπροφήτες; (β) Πώς περιγράφει ο Ιεχωβά την προσπάθεια των ψευδοπροφητών να κρύψουν το λόγο για τον οποίο ντρέπονται;

²² Ο Ιεχωβά, ο Θεός των αληθινών προφητών, θα ντροπιάσει όλους τους ψευδοπροφήτες είτε με το να μην εκπληρώσει τις ψευδείς προβλέψεις αυτών των αλαζόνων προφητών είτε με το να εκπληρώσει τις δικές Του προφητείες κατά τρόπο αντίθετο με αυτόν που είχαν προβλέψει οι ψευδοπροφήτες. Οι ψευδοπροφήτες θα προσπαθήσουν να κρύψουν το λόγο για τον οποίο θα ντρέπονται, αρνούμενοι ποιοι πραγματικά είναι. Θα προσπαθήσουν να αποφύγουν το θάνατο ή την εξαγγελία από τους όσιους λάτρεις του Ιεχωβά ότι είναι πνευματικά νεκροί. Ο ίδιος το προείπε αυτό υποκινώντας τον Ζαχαρία, τον αληθινό προφήτη του, να πει στη συνέχεια τα εξής:

²³ «Και εκείνη την ημέρα οι προφήτες θα ντραπούν, ο καθένας για το όραμά του όταν προφητεύει· και δεν θα φορούν τρίχινο επίσημο ένδυμα για να εξαπατούν. Και θα πει: “Εγώ δεν είμαι προφήτης. Εγώ είμαι άνθρωπος που καλλιεργεί τη γη, επειδή χωματένιος άνθρωπος με απέκτησε από τον καιρό της νεότητάς μου”. Και κάποιος θα του πει: “Τι είναι αυτές οι πληγές που έχεις πάνω σου, ανάμεσα στα χέρια σου;” Και αυτός θα πει: “Είναι πληγές από τα χτυπήματα που δέχτηκα στο σπίτι εκείνων που με αγαπούσαν πολύ”».​—⁠Ζαχαρίας 13:​4⁠-⁠6· αντιπαράβαλε Αμώς 7:​14⁠-⁠17.

24. Όπως παραδέχτηκε ο απατηλός εκείνος προφήτης, ποιοι του προκάλεσαν τις πληγές που του άφησαν ουλές, και τι θα έδειχνε αυτό ως προς την οσιότητα στον Θεό σε αντιπαραβολή με την προσκόλληση σε αγαπημένα άτομα με τα οποία υπάρχουν σαρκικοί δεσμοί;

²⁴ Ο Ιεχωβά, λοιπόν, προείπε ότι τα μέλη του λαού του, στη «γη» τους όπου θα αποκαθίσταντο, θα ήταν τόσο καλά εκπαιδευμένα από το Λόγο του και θα έδειχναν τέτοια οσιότητα σε Εκείνον και στις αληθινές προφητείες Του, ώστε θα αρνούνταν να έχουν φιλία με οποιονδήποτε ψευδοπροφήτη και να τον αγαπούν. Αν δεν τον θανάτωναν, θα τον διαπαιδαγωγούσαν και, μέσα στην αγανάκτησή τους, θα τον χτυπούσαν τόσο σκληρά ώστε θα του δημιουργούσαν εμφανείς πληγές και ουλές. Τέτοιου είδους σημάδια πάνω του, πάνω στο εν μέρει γυμνό στήθος του, θα πρόδιδαν την ταυτότητά του παρά το γεγονός ότι θα είχε πετάξει τα επίσημα ενδύματα που με αλαζονεία είχε φορέσει για να φαίνεται γνήσιος προφήτης του Ιεχωβά Θεού. Ποιοι του είχαν προκαλέσει αυτές τις πληγές που του άφησαν ουλές; Αυτοί που τον αγαπούσαν πολύ, είτε επρόκειτο για τους ίδιους τους σαρκικούς γονείς του είτε για κάποιους στενούς συντρόφους του. Ωστόσο, η μεγάλη τους οσιότητα στον Ιεχωβά ως τον Θεό των αληθινών προφητειών ήταν ισχυρότερη από τη μεγάλη αγάπη που έτρεφαν μέχρι τότε για τον απατηλό εκείνον προφήτη. Θα έθεταν την αγάπη για τον Θεό και το θεόπνευστο Λόγο του πάνω από τις προσωπικές τους φιλίες με σαρκικούς συγγενείς ή συντρόφους. Μια τέτοια πορεία θα έκανε να εκλείψουν «οι προφήτες και το πνεύμα της ακαθαρσίας» από τη «γη» του επαναπατρισμένου λαού του Ιεχωβά.

25. Ποιοι και από πότε υιοθέτησαν αυτή την πορεία ύψιστης οσιότητας στον Ιεχωβά, και πώς έχει επηρεάσει αυτό την πνευματική «γη» τους;

²⁵ Από το 1919 Κ.Χ. το χρισμένο υπόλοιπο έχει υιοθετήσει αυτή την πορεία ύψιστης οσιότητας στον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά. Αυτό έχει οδηγήσει στην αποκοπή ή αποβολή των θρησκευτικών αποστατών ή στασιαστών από τη θεοκρατική οργάνωση που ο Ιεχωβά, ο ουράνιος Θεοκράτης, έχει ιδρύσει ανάμεσα στο υπάκουο υπόλοιπό του. Το όσιο υπόλοιπο έχει διαπιστώσει ότι αυτό που κάνει κάποιον αληθινό προφήτη του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού δεν είναι το «τρίχινο επίσημο ένδυμα», δεν είναι μια στολή ή ενδυμασία που προσδιορίζει την ιδιότητά του. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου στον οποίο οι ιερείς, οι κήρυκες, οι καλόγεροι και οι καλόγριες ξεχωρίζουν φορώντας χαρακτηριστικά ενδύματα. Αυτό που κάνει κάποιον αληθινό προφήτη του Ιεχωβά σήμερα είναι η αληθινή Χριστιανική προσωπικότητά του, ως το αναγνωριστικό σημείο του, και η όσια προσκόλλησή του στο Λόγο του Ιεχωβά και στις προφητείες του. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν ενεργούν ως διάκονοι του Λόγου του Θεού, φορούν απλά κοστούμια ή ρούχα που συνηθίζει να φοράει ο κοινός λαός. Έτσι λοιπόν, το όσιο υπόλοιπο είναι πρόθυμο να παραμερίσει τη μεγάλη αγάπη για στενούς συντρόφους και να τους επιφέρει πνευματικές «πληγές», αποδοκιμάζοντας και απορρίπτοντας τους αποστάτες. Ενεργώντας έτσι, έχουν διατηρήσει τη θεοκρατική «γη» τους ως έναν πνευματικό τόπο όπου ανθεί ο καθαρός, θεοσεβής τρόπος ζωής.

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΠΑΤΑΣΣΕΤΑΙ, ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΖΟΝΤΑΙ

26. (α) Για ποιο λόγο πατάχθηκε και θανατώθηκε ο Ιησούς Χριστός ως προφήτης; (β) Πώς το προείπε αυτό ο Ιεχωβά μέσω του προφήτη Ζαχαρία;

²⁶ Ο μεγαλύτερος προφήτης του Ιεχωβά στη γη πατάχθηκε και θανατώθηκε, αλλά αυτό έγινε για να αποδειχτεί αληθινός προφήτης του Υψίστου Θεού μέχρι τέλους. (Δευτερονόμιο 18:​15⁠-⁠22· Πράξεις 3:​13⁠-⁠23) Ο βίαιος θάνατός του προκάλεσε έναν σύντομο διασκορπισμό των μαθητών που ήταν όσιοι σε αυτόν. Ο αληθινός προφήτης Ζαχαρίας χρησιμοποιήθηκε για να το προείπει αυτό, γιατί ο Θεός τού είπε στη συνέχεια: «“Σπαθί, ξύπνα εναντίον του ποιμένα μου, ναι, εναντίον του ακμαίου άντρα που είναι σύντροφός μου”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. “Πάταξε τον ποιμένα, και ας διασκορπιστούν εκείνοι που ανήκουν στο ποίμνιο· και θα στρέψω το χέρι μου πάνω σε εκείνους που είναι ασήμαντοι”».​—⁠Ζαχαρίας 13:7.

27, 28. Για να αποφύγουμε το λάθος ορισμένων σύγχρονων μεταφραστών της Αγίας Γραφής, τίνος την εφαρμογή είναι ορθό να δεχτούμε όσον αφορά το εδάφιο Ζαχαρίας 13:​7, και με βάση ποια αφήγηση;

²⁷ Ορισμένοι σύγχρονοι μεταφραστές της Αγίας Γραφής εφαρμόζουν αυτά τα λόγια στον “άχρηστο ποιμένα”, τον «ανάξιο ποιμένα», συνδέοντας τα λόγια των εδαφίων Ζαχαρίας 13:​7⁠-⁠9 με το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​17. Ωστόσο, εμείς δεν θα κάνουμε λάθος αν υιοθετήσουμε την εφαρμογή που έκανε στα λόγια του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​7 ο Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος Προφήτης του Ιεχωβά στη γη. Ήταν 14 Νισάν του 33 Κ.Χ., τη νύχτα του Ιουδαϊκού Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς είχε μόλις γιορτάσει το δείπνο του Πάσχα, έπειτα από το οποίο θέσπισε το Δείπνο του Κυρίου, και τώρα πήγαινε με τους έντεκα πιστούς αποστόλους του στον Κήπο της Γεθσημανή, στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών. Σε αυτό το σημείο η αφήγηση μας λέει τα εξής:

²⁸ «Τότε ο Ιησούς τούς είπε: “Όλοι σας θα σκανδαλιστείτε σε σχέση με εμένα αυτή τη νύχτα, γιατί είναι γραμμένο: «Θα πατάξω τον ποιμένα, και τα πρόβατα του ποιμνίου θα διασκορπιστούν». Αλλά αφού εγερθώ, θα πάω πριν από εσάς στη Γαλιλαία”».​—⁠Ματθαίος 26:​31, 32· Μάρκος 14:​27, 28.

29. (α) Πώς το ξύπνημα του σπαθιού εναντίον του Ιησού Χριστού ισοδυναμούσε με ξύπνημα εναντίον του Ποιμένα του Ιεχωβά ως του “ακμαίου άντρα που είναι σύντροφός του”; (β) Γιατί, όταν ο Ιεχωβά κάλεσε το σπαθί να ξυπνήσει εναντίον του Ιησού Χριστού, μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη σε αυτόν;

²⁹ Άραγε επαληθεύτηκε αυτή η εφαρμογή που έκανε ο Μεγάλος Προφήτης Ιησούς στα λόγια του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​7; Λίγο αργότερα, την ίδια εκείνη νύχτα του Πάσχα, το πολεμικό «σπαθί» ξύπνησε εναντίον του αληθινού Ποιμένα του Ιεχωβά, εναντίον του ακμαίου άντρα που ήταν ο πιο παλιός και ο πιο στενός Του σύντροφος, του Ιησού Χριστού του Γιου του. Αυτός ήταν ο μονογενής του Γιος, «ο πρωτότοκος όλης της δημιουργίας», «η αρχή της δημιουργίας του Θεού». (Ιωάννης 3:​16· Κολοσσαείς 1:​15· Αποκάλυψη 3:​14) Προτού γεννηθεί ως ανθρώπινο πλάσμα, αυτός απολάμβανε πνευματική ζωή μαζί με τον Ιεχωβά Θεό στον ουρανό και είχε συντροφεύσει τον ουράνιο Πατέρα του όταν Εκείνος δημιουργούσε όλα τα άλλα πράγματα, καθόσον ο Ιεχωβά χρησιμοποιούσε τον μονογενή του Γιο ως μέσο για την επιτέλεση όλων αυτών. (Ιωάννης 1:​1⁠-⁠3· Κολοσσαείς 1:​16⁠-⁠18) Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Γιο του, ακόμη και όταν εκείνος βρισκόταν εδώ στη γη ως τέλειος, ακμαίος άντρας. Ήταν πεπεισμένος ότι ο Γιος του θα διακρατούσε την ακεραιότητά του στον πόλεμο που θα του έκανε ο εχθρός. Έχοντας αυτή τη βεβαιότητα, κάλεσε το πολεμικό «σπαθί» των εχθρών να “ξυπνήσει” εναντίον του Γιου του.

30. Γιατί παρέθεσε ο Ιησούς το εδάφιο Ζαχαρίας 13:​7 με τρόπο που φαινόταν σαν να ήταν ο Ιεχωβά εκείνος που τον πάτασσε, και γιατί δεν απέτρεψε ο Ιησούς τις προσπάθειες που γίνονταν για να τον πατάξουν;

³⁰ Εφόσον ο Ιεχωβά ήταν αυτός που προφητικά έδωσε την εντολή να “παταχθεί ο ποιμένας”, ήταν σαν να πάτασσε ο Ίδιος τον ποιμένα. Συνεπώς, ο Ιησούς μπορούσε να παραθέσει τα προφητικά λόγια του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​7 σαν να έλεγε ο ουράνιος Πατέρας του: «Θα πατάξω τον ποιμένα». Το πλήθος που ήρθε εκείνη τη νύχτα του Πάσχα, οδηγούμενο από τον προδότη Ιούδα Ισκαριώτη, ήρθε με κατά γράμμα σπαθιά και ρόπαλα. Ο Ιησούς δεν προσπάθησε να αποτρέψει την εκπλήρωση της προφητείας. Αν ο ουράνιος Πατέρας του είχε δώσει την εντολή να παταχθεί τώρα ο Ιησούς, εκείνος ήταν διατεθειμένος να υποταχθεί σε αυτήν.

31. Ποιο ερώτημα έκανε ο Ιησούς αφού είπε στον Πέτρο να βάλει στη θήκη το σπαθί που είχε τραβήξει για να τον υπερασπίσει, και ποιο άλλο τμήμα του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​7 επαληθεύτηκε τότε;

³¹ Όταν, λοιπόν, ο απόστολος Πέτρος προσπάθησε να υπερασπίσει τον Ιησού με ένα σπαθί, ο Ιησούς τού είπε να επιστρέψει το σπαθί στη θήκη του και σχολίασε τα εξής: «Νομίζεις ότι δεν μπορώ να επικαλεστώ τον Πατέρα μου για να μου χορηγήσει αυτή τη στιγμή περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων; Τότε πώς θα εκπληρώνονταν οι Γραφές ότι έτσι πρέπει να γίνει;» Κατόπιν, αφού ο Ιησούς ρώτησε το πλήθος γιατί είχαν βγει εναντίον του, εναντίον ενός ειρηνικού κήρυκα, “με σπαθιά και ρόπαλα, σαν να έβγαιναν εναντίον ενός ληστή”, πρόσθεσε: «Αλλά όλα αυτά έγιναν για να εκπληρωθούν τα όσα έγραψαν οι προφήτες». Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχε εκπληρωθεί ολόκληρο το εδάφιο του Ζαχαρία. Ένα ακόμη τμήμα του επαληθεύτηκε όταν, όπως αναφέρει το υπόμνημα: «Τότε όλοι οι μαθητές τον εγκατέλειψαν και έφυγαν». Με αυτόν τον τρόπο διασκορπίστηκαν “εκείνοι που ανήκαν στο ποίμνιο”.​—⁠Ματθαίος 26:​51⁠-⁠56· Μάρκος 14:​47⁠-⁠50· Ιωάννης 18:​1⁠-⁠9.

32. Ποιοι ήταν οι «ασήμαντοι», και πώς έστρεψε ο Ιεχωβά το χέρι του πάνω τους, σύμφωνα με το εδάφιο Ζαχαρίας 13:7;

³² Ο Ιησούς είχε εφαρμόσει σωστά την προφητεία. Εκείνη τη νύχτα, όταν αυτός ως ο Καλός Ποιμένας πατάχθηκε με το «σπαθί», τα πρόβατά του διασκορπίστηκαν, και έτσι σκανδαλίστηκαν σε σχέση με αυτόν. Αλλά πώς εκπληρώθηκε το επόμενο τμήμα του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​7: «Και θα στρέψω το χέρι μου πάνω σε εκείνους που είναι ασήμαντοι»; Το χέρι του Ιεχωβά στράφηκε με ελεήμονα και ευνοϊκό τρόπο, όπως έγινε και στην περίπτωση των εδαφίων Ησαΐας 1:​25, 26. Με το «χέρι» της εκδηλωμένης δύναμής του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων προστάτεψε τα διασκορπισμένα πρόβατα. Οι φοβισμένοι απόστολοι ήταν «ασήμαντοι» σε σύγκριση με τον Καλό Ποιμένα τους τον Ιησού Χριστό. Επίσης, ήταν «ασήμαντοι» κατά την άποψη του Ιουδαϊκού κόσμου εκείνης της εποχής​—⁠δεν ήταν αρκετά σπουδαίοι ώστε να τους πιάσουν και αυτούς τη νύχτα της σύλληψης του Ιησού. Δεν ήταν «ασήμαντοι», όμως, κατά την κρίση του Ιεχωβά, και αυτός έστρεψε συμπονετικά την προσοχή του πάνω τους και τους προστάτεψε και τους διαφύλαξε. Την τρίτη ημέρα έπειτα από αυτά τα γεγονότα, στις 16 Νισάν, τους συγκέντρωσε και πάλι, ώστε να κάνει να εμφανιστεί ο αναστημένος Ιησούς ανάμεσά τους και να ξαναρχίσει να τους ποιμαίνει.​—⁠Λουκάς 24:​33⁠-⁠43· Ιωάννης 20:​1⁠-⁠29.

33. Πώς πάταξαν οι εχθροί τον Ποιμένα του Ιεχωβά με το «σπαθί» τους στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με ποια πρόθεση, και πώς έστρεψε ο Ιεχωβά το χέρι του πάνω σε εκείνους που ήταν «ασήμαντοι»;

³³ Στο αποκορύφωμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1918 Κ.Χ., έλαβε χώρα ένας παρόμοιος διασκορπισμός των προβάτων του κυβερνητικού Ποιμένα Ιησού Χριστού, τον οποίο είχε ενθρονίσει ο Ιεχωβά στους ουρανούς για να “κατακυριεύει ανάμεσα στους εχθρούς του”. (Ψαλμός 110:​1, 2) Αυτοί οι επίγειοι εχθροί είχαν όντως κηρύξει πόλεμο εναντίον του ουράνιου Ποιμένα τον οποίο είχε διορίσει ο Ιεχωβά για να ποιμάνει τον κόσμο της ανθρωπότητας. Μη μπορώντας να χρησιμοποιήσουν το «σπαθί» του πολέμου απευθείας εναντίον του κυβερνητικού Ποιμένα του Ιεχωβά, πάταξαν “εκείνους που ανήκουν στο ποίμνιο” στη γη, χρησιμοποιώντας τις πολεμικές δυνάμεις και τα μέσα και τις διευθετήσεις τους εναντίον αυτών των “προβάτων” για να τα διασκορπίσουν, με την ελπίδα ότι θα τα διέσπειραν μόνιμα και ότι αυτά δεν θα ήταν σε θέση να αναδιοργανωθούν. Αλλά, όπως και τον πρώτο αιώνα, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έστρεψε το χέρι του πάνω στους “ασήμαντους” του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ. Με θαυμαστό τρόπο τους προστάτεψε και τους διαφύλαξε, και τον πρώτο κιόλας χρόνο μετά τον πόλεμο, το 1919 Κ.Χ., τους συγκέντρωσε και πάλι με οργανωμένο τρόπο. Βλέποντας αυτή την αναζωογόνηση και την εξύψωση εκείνων στην υπηρεσία Του, οι εχθροί τους, οι οποίοι φαινομενικά είχαν βγει θριαμβευτές, έμειναν εμβρόντητοι και γέμισαν φόβο.​—⁠Αποκάλυψη 11:​7⁠-⁠13.

«ΔΥΟ ΜΕΡΗ» ΕΚΚΟΠΤΟΝΤΑΙ

34. Από τι εκκόπτεται ένα εντυπωσιακά μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, και γιατί συμβαίνει αυτό;

³⁴ Το ότι ο Ποιμένας και Σύντροφος του Ιεχωβά πατάχθηκε είχε συνέπειες που επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν μέχρι σήμερα όλη την ανθρωπότητα. Ένα σύγχρονο παράλληλο αυτού του γεγονότος στον εικοστό μας αιώνα επέδρασε αξιοσημείωτα πάνω στη γενιά που ζει σε αυτόν τον «καιρό του τέλους», στην «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων». Ένα εντυπωσιακά μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού “εκκόπτεται” από κάθε συμμετοχή στη θεόδοτη πνευματική επικράτεια ή «γη» της θεϊκής εύνοιας και ευλογίας. Λόγω της απορρόφησής τους από τα υλικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα του παρόντος αυτού συστήματος πραγμάτων, αδιαφορούν ή έχουν άγνοια για την προ πολλού καταγραμμένη προφητεία των εδαφίων Ζαχαρίας 13:​8, 9 η οποία εκπληρώνεται σε αυτούς. Προσέξτε τι λέει αυτή η προφητεία:

35. Πόσα «μέρη» θα “εκκοπούν” σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 13:​8, 9;

³⁵ «“Και σε όλη αυτή τη γη”, λέει ο Ιεχωβά, “δύο μέρη θα εκκοπούν και θα εκπνεύσουν· και το τρίτο μέρος θα απομείνει σε αυτήν. Και θα περάσω το τρίτο μέρος μέσα από τη φωτιά· και θα τους καθαρίσω όπως καθαρίζεται το ασήμι και θα τους εξετάσω όπως εξετάζεται το χρυσάφι. Αυτό θα επικαλεστεί το όνομά μου και εγώ θα του αποκριθώ”».

36. Μήπως το ότι το πνευματικό υπόλοιπο απελευθερώθηκε και επανεγκαταστάθηκε στη «γη» του το 1919 Κ.Χ. σήμαινε ότι ο Ιεχωβά θα έπαυε να τους καθαρίζει και να τους εξετάζει, και ποια συμβολική απεικόνιση δείχνει το αν θα είχαν έτσι τα πράγματα ή όχι;

³⁶ Ας θυμηθούμε ότι αυτά τα λόγια απευθύνονταν, μέσω του προφήτη Ζαχαρία, στο επαναπατρισμένο υπόλοιπο του Ισραήλ στη «γη» του Ιούδα. Αυτό το αρχαίο ισραηλιτικό υπόλοιπο θα συμβόλιζε ή θα προσκίαζε προφητικά το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών σε αυτόν τον «καιρό του τέλους», στην «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων», που άρχισε όταν έληξαν οι καιροί των εθνών το 1914 Κ.Χ. Έπειτα από τις σοβαρές δοκιμασίες και τα δεσμά στα οποία περιήλθε το επιζών υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, απελευθερώθηκε και επανεγκαταστάθηκε στη θεόδοτη πνευματική επικράτεια ή «γη» του το 1919, την άνοιξη εκείνου του μνημειώδους έτους. Το γεγονός ότι τα μέλη αυτού του επιζώντος υπολοίπου είχαν περάσει το διωγμό και τις θλίψεις εκείνης της πρώτης παγκόσμιας σύρραξης δεν σήμαινε πως τώρα ο ουράνιος Χωνευτής, ο Ιεχωβά Θεός, θα έπαυε να τους δοκιμάζει και να τους εξετάζει. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ούτε στην περίπτωση του ισραηλιτικού υπολοίπου (περιλαμβανομένου και του Ζαχαρία), το οποίο απελευθερώθηκε από την κατακτημένη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ. Αυτοί πέρασαν πολλά μέχρι να ολοκληρώσουν το δεύτερο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, κάτι που έγινε τελικά το 515 Π.Κ.Χ. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα.

37. Περίπου εξήντα χρόνια μετά, τι προφήτευσε ο Μαλαχίας όσον αφορά το έργο καθαρισμού που θα επιτελούσε ο Ιεχωβά και την αποκατάσταση της αγνής λατρείας στο ναό Του;

³⁷ Ο προφήτης Μαλαχίας, ο οποίος προφήτευσε στη γη του Ιούδα περίπου εξήντα χρόνια μετά το θάνατο του Ζαχαρία, προείπε ότι ο Ιεχωβά θα ερχόταν στο ναό του συνοδευόμενος από τον “αγγελιοφόρο της διαθήκης” του. Εκεί θα καθόταν «ως χωνευτής και καθαριστής ασημιού» και θα “καθάριζε τους γιους του Λευί”. Γιατί; Για να επιτύχει την αποκατάσταση της αγνής λατρείας του αληθινού Θεού στο ναό του. Τότε, όπως είχε προλεχθεί από τον Μαλαχία: «Θα γίνουν για τον Ιεχωβά άτομα που προσφέρουν δώρο με δικαιοσύνη. Και η προσφορά των δώρων του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θα φέρνει ικανοποίηση στον Ιεχωβά, όπως στις παλιές ημέρες και όπως στα χρόνια της αρχαιότητας».​—⁠Μαλαχίας 3:​1⁠-⁠4· χρόνος συγγραφής 443 Π.Κ.Χ. περίπου.

38. Εκτός από τον καθαρισμό των γιων του Λευί, τι άλλο απαιτούνταν για να καθαριστεί η γη;

³⁸ Πέρα από τον καθαρισμό των γιων του Λευί ως λειτουργών του ναού, απαιτούνταν και άλλα πράγματα για να γίνει η «γη» του αποκαταστημένου λαού του ένας τόπος όπου θα επικρατούσε ο καθαρός, θεοσεβής τρόπος ζωής. Ο Ιεχωβά είπε επίσης: «“Και θα σας πλησιάσω για την κρίση, και θα γίνω ταχύς μάρτυρας εναντίον αυτών που κάνουν μαγγανείες και εναντίον των μοιχών και εναντίον όσων ορκίζονται ψευδώς και εναντίον όσων ενεργούν απατηλά σε σχέση με το μισθό του μισθωτού εργάτη, με τη χήρα και με το αγόρι που είναι ορφανό από πατέρα, και όσων αποδιώχνουν τον πάροικο, ενώ δεν με φοβήθηκαν”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. “Διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν έχω αλλάξει. Και εσείς είστε γιοι του Ιακώβ [Ισραήλ]· δεν έχετε φτάσει στο τέλος σας. . . . Επιστρέψτε σε εμένα, και θα επιστρέψω σε εσάς”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων».​—⁠Μαλαχίας 3:​5⁠-⁠7.

39. Υπήρξε κάποια εκπλήρωση της προφητείας του Μαλαχία τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., και ποια ένδειξη υπάρχει για το αν η προφητεία του Μαλαχία θα είχε κάποια εκπλήρωση μετά το 1914 Κ.Χ.;

³⁹ Η προφητεία του Μαλαχία είχε μια εκπλήρωση τον πρώτο αιώνα, τον καιρό που ο Μεσσίας Ιησούς ήταν παρών κατά σάρκα ανάμεσα στο έθνος του Ισραήλ. (Ματθαίος 11:​7⁠-⁠10· Μάρκος 1:​11, 12· Λουκάς 7:​24⁠-⁠27) Θα πρέπει παρόμοια να υπάρχει και μια περαιτέρω εκπλήρωση της προφητείας του Μαλαχία μετά την ενθρόνιση του Ιησού Χριστού στους ουρανούς το έτος 1914 Κ.Χ., οπότε έγινε παρών στη βασιλεία του. Στον ορισμένο καιρό έπειτα από αυτό, ο Ιεχωβά Θεός, συνοδευόμενος από εκείνον ως τον “αγγελιοφόρο της διαθήκης”, θα πρέπει να ήρθε στον πνευματικό ναό του για την κρίση όλων όσων τον λάτρευαν εκεί, περιλαμβανομένων και εκείνων που απλώς ομολογούσαν ότι Τον λάτρευαν. Ασφαλώς, ο Ιεχωβά θα πρέπει να βρισκόταν στον πνευματικό ναό του ως ο Ανώτατος Κριτής το έτος 1919, όταν απελευθέρωσε τους πνευματικούς Ισραηλίτες από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τους αποκατέστησε στη «γη» τους, ή στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους εδώ στη γη.

40. Πώς ενήργησε ο Ιεχωβά σαν Χωνευτής πολύτιμου μετάλλου, και ποιοι επρόκειτο να «εκκοπούν» από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα;

⁴⁰ Σε αρμονία με την προφητική εικόνα, ο Ιεχωβά θα ενεργούσε ως ο χωνευτής όσων ομολογούσαν ότι ήταν λαός του. Θα πετούσε όσους ήταν σαν σκουριά. Θα θεωρούσε πολύτιμους και θα κρατούσε όσους ήταν σαν καθαρό, πολύτιμο μέταλλο, σαν καθαρισμένο ασήμι και χρυσάφι. Από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα, λοιπόν, θα ήταν ο καιρός που ορισμένοι θα εκκόπτονταν από τη «γη» η οποία επρόκειτο να κατοικηθεί από τον αποκαταστημένο λαό του. Με μια πνευματική έννοια, αυτοί που θα “εκκόπτονταν” θα “εξέπνεαν” ως προς τη ζωτική σχέση τους με τον Ιεχωβά.

41. Στην παραβολή του σπορέα, τι είπε ο Ιησούς για την εκκοπή ορισμένων;

⁴¹ Ποιοι είναι, λοιπόν, τα «δύο μέρη» που “εκκόπτονται και εκπνέουν”; (Ζαχαρίας 13:​8) Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας το δείξει ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός, ως ο «αγγελιοφόρος της διαθήκης». Έχει σχέση με την «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων», τον «καιρό του τέλους» στον οποίο ζούμε από το 1914. (Δανιήλ 12:​4· Ματθαίος 24:​3⁠-⁠14· 28:​20) Τι είπε ο Ιησούς σχετικά με αυτή την κρίσιμη περίοδο; Εξηγώντας την παραβολή του σπορέα, είπε:

«Ο σπορέας του καλού σπόρου είναι ο Γιος του ανθρώπου· ο αγρός είναι ο κόσμος· όσο για τον καλό σπόρο, αυτοί είναι οι γιοι της βασιλείας· αλλά τα ζιζάνια είναι οι γιοι του πονηρού, και ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο Διάβολος. Ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων, και οι θεριστές είναι άγγελοι. Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και καίγονται με φωτιά, έτσι θα είναι στην τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων. Ο Γιος του ανθρώπου θα αποστείλει τους αγγέλους του, και αυτοί θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα όσα προξενούν σκάνδαλο καθώς και εκείνους που πράττουν την ανομία, και θα τους ρίξουν στο πύρινο καμίνι. Εκεί θα είναι το κλάμα τους και το τρίξιμο των δοντιών τους. Εκείνον τον καιρό οι δίκαιοι θα λάμψουν τόσο φωτεινά όσο ο ήλιος στη βασιλεία του Πατέρα τους».​—⁠Ματθαίος 13:​37⁠-⁠43.

42. Ποιοι ειδικά είναι τα συμβολικά «ζιζάνια», από τι εκκόπτονται, και ποιοι κάνουν την εκκοπή;

⁴² Αυτή η παραβολή προείπε την εκκοπή ενός μεγάλου μέρους στην τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων, στην οποία ζούμε τώρα, από το 1914 Κ.Χ. και έπειτα. Το μέρος που εκκόπτεται στην περίοδο αυτήν είναι τα συμβολικά ζιζάνια που εξεικονίζουν τους “γιους του πονηρού”, του Σατανά του Διαβόλου, του “εχθρού” ο οποίος έσπειρε αυτά τα ζιζάνια. Επί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτά είχαν λανθασμένα εκληφθεί σαν συμβολικό σιτάρι, σαν «γιοι της βασιλείας», δηλαδή χρισμένοι Χριστιανοί που είχαν κληθεί στην ουράνια βασιλεία. Αυτοί προσποιούνταν ότι ήταν Χριστιανοί, με αποτέλεσμα να συγχέονται με τους αληθινούς, χρισμένους Χριστιανούς που είναι κληρονόμοι της Βασιλείας. Αλλά όταν ήρθε αυτός ο καιρός του “θερισμού” και φάνηκε ποια ήταν πραγματικά η ταυτότητά τους, αποδείχτηκε ότι είναι «ζιζάνια», κατ’ απομίμηση Χριστιανοί οι οποίοι, όπως και ο Διάβολος που τους έσπειρε, είναι εχθροί της Βασιλείας. Ορθά “εκκόπτονται” από κάθε συναναστροφή με την τάξη του “σιταριού”. Οι ουράνιοι άγγελοι, ως «θεριστές», χρησιμοποιούνται για να τους εκκόψουν. Αυτοί ρίχνουν τα «ζιζάνια» στη «φωτιά», και τέτοια ζιζάνια δεν πρόκειται να σωθούν από τη «φωτιά». Η ψευδής ταυτότητά τους καταστρέφεται, και τελικά καταστρέφονται και αυτοί.

43. Στην προφητεία του για το «σημείο» της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων, πώς περιέγραψε ο Ιησούς το θερισμό των εκλεγμένων, και τίνος την εκκοπή προείδε;

⁴³ Ωστόσο, υπάρχει ένα ακόμη «μέρος» ή τάξη που “εκκόπτεται” στην «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων». Ο Ιησούς Χριστός προείδε αυτό το «μέρος» ή τάξη στη θαυμαστή προφητεία του για το «σημείο» της παρουσίας του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος 24:​3) Σε αυτή την προφητεία μιλάει για το “θερισμό”, που σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία άρχισε το 1919 Κ.Χ., λέγοντας τα εξής: «Θα αποστείλει τους αγγέλους του με μεγάλο σάλπισμα, και αυτοί θα συγκεντρώσουν τους εκλεγμένους του από τους τέσσερις ανέμους, από τη μία άκρη των ουρανών ως την άλλη άκρη τους». (Ματθαίος 24:​31) Κατόπιν, στη μέση περίπου της προφητείας, είπε:

«Γι’ αυτό, να αποδειχτείτε και εσείς έτοιμοι, επειδή κάποια ώρα που δεν τη θεωρείτε πιθανή έρχεται ο Γιος του ανθρώπου.

»Ποιος άραγε είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος τον οποίο ο κύριός του διόρισε υπεύθυνο στο υπηρετικό προσωπικό του για να τους δίνει την τροφή τους στον κατάλληλο καιρό; Ευτυχισμένος είναι εκείνος ο δούλος αν ο κύριός του, όταν έρθει, τον βρει να ενεργεί έτσι! Αληθινά σας λέω: Θα τον διορίσει υπεύθυνο σε όλα τα υπάρχοντά του.

»Αλλά αν πει ο κακός εκείνος δούλος μέσα στην καρδιά του: “Ο κύριός μου καθυστερεί”, και αρχίσει να χτυπάει τους συνδούλους του και να τρώει και να πίνει με τους αδιόρθωτους μέθυσους, ο κύριος εκείνου του δούλου θα έρθει μια ημέρα που αυτός δεν περιμένει και μια ώρα που αυτός δεν γνωρίζει, και θα τον τιμωρήσει με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα και θα του ορίσει το μέρος του με τους υποκριτές. Εκεί θα είναι το κλάμα του και το τρίξιμο των δοντιών του».​—⁠Ματθαίος 24:​44⁠-⁠51· παράβαλε με την παρόμοια παραβολή των εδαφίων Λουκάς 12:​42⁠-⁠46.

44. Ποια τάξη εξεικονίζει, λοιπόν, ο «κακός εκείνος δούλος», γιατί εκκόπτεται εκείνη η τάξη, και από τι;

⁴⁴ Αυτός που “εκκόπτεται” στην προκειμένη περίπτωση είναι ο “κακός δούλος” του οποίου το μέρος ορίζεται, όχι με τους συνδούλους του κυρίου του, αλλά με τους υποκριτές, με τους απίστους, αφού προηγουμένως τιμωρείται με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα. Όπως ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» εξεικονίζει μια τάξη χρισμένων Χριστιανών, οι οποίοι βρίσκονται στο σπιτικό του Κυρίου Ιησού Χριστού ως το «υπηρετικό προσωπικό του», έτσι και ο «κακός εκείνος δούλος» εξεικονίζει μια τάξη. Αυτή η τάξη των Χριστιανών, ανόμοια με τα «ζιζάνια», ήταν χρισμένη με το πνεύμα του Θεού και αποτελούσε μέρος του σπιτικού του Κυρίου, όπου και υπηρετούσε ως σύνδουλος. Ωστόσο, αυτή η τάξη αποδεικνύεται άπιστη, γίνεται εγωιστική, χάνει την εγκράτειά της όσον αφορά τις ορέξεις της, κακομεταχειρίζεται τους συνδούλους της κάνοντας κατάχρηση δύναμης και εξουσίας, και γίνεται αμελής και αδιάφορη απέναντι στο γεγονός ότι θα πρέπει να λογοδοτήσει στον Κύριό της όταν αυτός έρθει. Έτσι λοιπόν, στη διάρκεια αυτής της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», στον καιρό μας στον οποίο λαβαίνει χώρα η δεύτερη και αόρατη «παρουσία» του ως Βασιλιά, εκείνος εκκόπτει αυτή την τάξη του “κακού δούλου”. Τους αποκόπτει συγκατατάσσοντάς τους με τους θρησκευτικούς υποκριτές και τους απίστους. Εκεί εκπνέουν.

45. Πόσα «μέρη», λοιπόν, εκκόπτονται, ποιοι περνούν μέσα από τη «φωτιά», και γιατί επικαλούνται το όνομα του Θεού;

⁴⁵ «Δύο μέρη», λοιπόν, ή αλλιώς η πλειονότητα όσων ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί στην εποχή μας, εκκόπτονται από τη «γη», ή τη θεόδοτη πνευματική επικράτεια του αποκαταστημένου υπολοίπου του Ιεχωβά. Αλλά ο Υπέρτατος Κύριος και Θεός έχει περάσει ένα «τρίτο μέρος», μια μειονότητα ατόμων που ομολογούν ότι είναι κληρονόμοι της ουράνιας βασιλείας του Θεού, μέσα από τη «φωτιά» στην οποία δοκιμάζεται και εξετάζεται η πίστη τους, η προσωπικότητά τους και τα έργα τους. Αυτοί έχουν υποταχθεί ταπεινά στη διαδικασία καθαρισμού που επιβάλλει ο μεγάλος Χωνευτής, παρότι αυτή υπήρξε οδυνηρή. Για να υπομείνουν τη συμβολική φωτιά πρέπει να επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά, και εκείνος τους απαντάει σύμφωνα με την ειλικρίνεια της καρδιάς τους.

46. Τι λέει ο Ιεχωβά σε αυτό το «τρίτο μέρος» και πώς, και τι λέει αυτό το «μέρος» απαντώντας;

⁴⁶ Σε εκπλήρωση της προφητείας του εδαφίου Ζαχαρίας 13:​9, ο ουράνιος Επιβλέπων της “γης” του δεν έχει εκκόψει από τη θεόδοτη πνευματική επικράτεια του αποκαταστημένου υπολοίπου του αυτό το “τρίτο μέρος”. Μέσω της έκδηλης εύνοιάς του σε αυτούς και μέσω της θαυμαστής πολιτείας του απέναντί τους ως μάρτυρές Του λέει: «Είναι λαός μου». Με τη σειρά του, το πιστό χρισμένο υπόλοιπο λέει: «Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός μου». Αυτό ισχύει ιδιαίτερα από τις 26 Ιουλίου 1931 όταν τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου υιοθέτησαν το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Μέχρι σήμερα, παραμένουν δραστήριοι στην πνευματική «γη» τους, αινώντας τον Θεό τους.

47. Ποιοι ανάμεσα από όλα τα έθνη προσκολλώνται στο «τρίτο μέρος» με σκοπό να συμμετάσχουν στην απόδοση λατρείας στο ναό του Ιεχωβά;

⁴⁷ Σε αυτό το «τρίτο μέρος», το οποίο έχει απομείνει στην πνευματική αυτή «γη», προσκολλώνται οι «δέκα άντρες από όλες τις γλώσσες των εθνών», πιάνοντας την άκρη της φορεσιάς των πιστών, πνευματικών Ιουδαίων ή Ισραηλιτών. Το διεθνές «μεγάλο πλήθος» το οποίο προεικονίστηκε από τους «δέκα άντρες» λέει σε αυτούς: «Θα πάμε με εσάς, γιατί ακούσαμε ότι ο Θεός είναι με εσάς». (Ζαχαρίας 8:​20⁠-⁠23) Σε αυξανόμενους αριθμούς, κατά δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο, αυτοί συνταυτίζονται με το χρισμένο υπόλοιπο στη «γη» του και λατρεύουν τον Ιεχωβά στο ναό του.​—⁠Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠15.

[Υποσημείωση]